คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มาเฟียจำเป็น2
“ซีวอนลูกอยากไปเป็นมาเฟียที่จีนม๊ยลูก”จียงถามลูกชาย
“อยากครับ แต่เรื่องเรียน”
“ทางเราได้จัดการเรื่องเรียนไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว อีกหนึ่งเดือนครึ่งโรงเรียนก็จะเปิดเทอม”คิบอมบอก
“แล้วจะออกเดินทางวันไหนล่ะ”ท็อปถาม
“วันนี้ตอนทุ่มตรงครับ”เมื่อคิบอมพูดแล้วซีวอนและทุกคนจึงหันควับไปมองนาฬิกาคอแทบหลุด
ตอนนี้เข็มสั้นชี้เลข10 ส่วนเข็มยาวชี้เลยเลข 2 มา 3ขีดแล้วเท่ากับว่าเขาเหลือเวลวอยู่ที่เกาหลีอีกไม่ถึง 10 ชั่วโมง
“ไม่!!! ซอฮยอนไม่ให้พี่ซีวอนไป ถ้าพี่ซีวอนไปแล้วซอฮยอนจะอยู่กับใครจะเล่นยังไง”ซอฮยอนที่แอบฟังอยู่หลังบานประตูวิ่งเข้ามาพร้อมกับน้ำตาที่นองเต็มหน้า ซีวอนเห็นดังนั้นจึงเดินไปกอดปลอบน้อง
“ไม่เป็นไรนะซอฮยอน อย่าร้องไห้นะ พี่ไปแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับ”ซีวอนโกหกคำโตออกไปพื่อหวังให้น้องสบายใจ
“ไม่จริง ซอฮยอนไม่เชื่อ พี่ซีวอนอย่าไปนะ”
“อย่าดื้อสิ เดี๋ยวพี่ไม่รักนะ ถ้าซอฮยอนอยากเจอพี่ก็ให้คุณพ่อคุณแม่พาไปนะครับ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะเรียนภาษาจีน เพราะที่นั้นเขาพูดภาษาจีนกัน”
“ฮึก...คะๆ”ซอฮยอนรีบตอบรับเพราะกลัวพี่ชายไม่รัก
“เดี๋ยวพี่ไปเก็บของก่อนนะ”ซีวอนบอกน้อง
“ไม่ต้องหรอกลูกเดี๋ยวแม่ไปเก็บให้ ลูกเล่นกับน้องเถอะ”จียงอาสาเก็บของให้ซีวอนเพราะอยากให้เล่นกับน้องให้มากๆก่อนที่จะไปอยู่ที่จีน
ซีวอนจึงพาน้องออกมานั่งชิงช้าตัวโปรดโดยที่ตัวเองรับหน้าที่เป็นคนแกว่ง
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว จะขึ้นม.3อยู่แล้วยังทำตัวเป็นเด็กๆอีก เพื่อนที่โรงเรียนรู้อายเขาตายเลย”ซีวอนพูดไปแกว่งชิงช้าไป
“ก็พี่ซีวอนจะไม่อยู่กับซอฮยอนแล้วนิ่”ซอฮยอนพูดไปเช็ดน้ำตาไป
“อะไรกัน พี่ไม่ได้จะไปตายสักหน่อย ก็แค่จะไปเรียนต่อที่จีนเท่านั้นเอง อยู่นี้ก็เล่นกับยูริไปก่อนนะเห็นสนิทกันไม่ใช่เหรอ”ซีวอนบอกน้องสาว
ตอนนี้ทั้ง 5 คนอยู่ที่สนามบินแล้ว ซอฮยอนก็ยังร้องไห้เกาะแขนซีวอนไม่ยอมปล่อย
“ซอฮยอนถึงเวลาแล้วลูกปล่อยพี่เขาไปเถอะ”จียงบอกลูก (ดูแต่ละคนพูดสิมีแต่ลางดีๆทั้งนั้น)
ตอนนี้ผู้โดยสารที่จะไปเซี่ยงไฮ้ก็เริ่มทยอยกันไปที่อาคารผู้โดยสารขาออกแล้ว
“ฮือๆ ไม่เอาซอฮยอนไม่ให้พี่ซีวอนไปแล้ว”ซอฮยอนร้องไห้ไม่หยุดเหมือนเดิมแถมร้องหนักกว่าเก่าอีก
“ซอฮยอนไม่เอาอย่าร้องนะ ถ้าร้องเดี๋ยวพี่จะไม่กลับมาเยี่ยมนะ”ซอฮยอนเลิกร้องทันทีที่ซีวอนพูดจบแต่ยังสะอื้นอยู่
“พี่ไปก่อนนะเด็กดี”ซีวอนพูดต่อพร้อมกับเอามือขยี้หัวน้องสาวเบาๆ ซอฮยอนได้แต่พยักหน้ารับ
“พ่อครับ แม่ครับ หวัดดีครับ”พูดจบก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้พ่อแม่แล้วเดินตามคิบอมไป
สามคนพ่อ แม่ ลูกได้แต่มองตามซีวอนจนลับสายตา ซอฮยอนที่เลิกร้องไปแล้วก็กลับมาร้องใหม่เล่นเอาท็อปกับจียงปลอบแทบไม่ทัน
1 เดือน 15 วันผ่านไป (ก็1เดือนครึ่งนั่นแหละ)
“นายน้อยๆ ตื่นได้แล้วครับ วันนี้ต้องไปโรงเรียนนะครับ”
“คิบอมนอนต่ออีกนิดไม่ได้เหรอยังเช้าอยู่เลย”เสียงซีวอนงัวเงีย
“คิบอมจึงวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็วและไปหยิบเอาของสิ่งหนึ่งก่อนจะยิ้มชั่วร้ายให้ตากล้อง(?)แล้ววิ่งกลับขึ้นไป
“ฮึๆ นายน้อย เสร็จแน่”พลางวางมาดเท่คิดในใจก็จะจุดไฟไปที่สิ่งนั้น
ปังๆๆๆๆ!!!! ปุ้งๆๆๆ!!!!!
ใช่แล้วมันคือปะทัดนั่นเองงงงงงงงงง เอง เอง (แอ๊กโค่)
“เฮ้ย ใครๆ ใครยิงปืนว่ะ”ซีวอนสะดุ้งตื่นเพราะคิดว่าเป็นเสียงปืน
“แฮะๆ นายน้อยไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้ว!!!”คิบอมสั่ง
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เขาก็สนิทกับคิบอมมาก จึงทำให้รู้ว่าคิบอมไม่ใช่คนขรึบเลยจะว่าไปทั้งแก๊งค์ก็ปัญญาอ่อนกันทั้งหมด!!!
“ไปก็ได้ว่ะ แม่ง!!”ซีวอนสถบเป็นภาษาเกาหลีก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
“นายน้อย ผมฟังออก!!”คิบอมก็ตอบกลับเป็นภาษาเกาหลีเช่นกัน
อะไรว่ะ ฟังออกเหรอเนี่ย!! แมร่งหน้าแตกเลยตรู อย่างนี้ก็หลอกด่ามันไม่ได้สินะ
โถ่ ว้อยยยยยยยยยย (เป็นเอามาก)ซีวอนเดินหัวเสียเข้าห้องน้ำไป
%%%%%
ฟิคไรทเตอร์ไม่รู้เป็นไรทำมั๊ยยยยยยยทำไมคยูออกมาช้าจัง
ตอนหน้าจะเป็นอีกคู่นะ
เป็นคู่ของใครเอ่ย ทายกันมาได้เลยยยยยยย
ความคิดเห็น