MiRaCle Love รักปาฏิหาริย์ (WonKyu)

ลำดับตอนที่ #2 : MiRaCle Number 1

 -1-

การพบเจอคือจุดเริ่มต้นของการจากลา

                หน้าเนินดินลูกหนึ่งปรากฏร่างของสามบุรุษ ย่อมเป็นองค์รัชทายาทแห่งแผ่นดินอาชานาม เชว ซีวอน อีกสองบุรุษย่อมเป็นแม่ทัพใหญ่ผู้เกรียงไกรนาม คิม คิบอมและอี ทงเฮคู่รัก(ต้องห้าม)ที่โด่งดังไปทั่วแผ่นดินนั่นเอง

               “ข้ามิเชื่อดอกว่า ฮีชอล จะตายไปแล้วจริงๆ” องค์ชายน้อยมองไปยังป้ายหน้าหลุมศพ ก่อนจะกล่าวต่อ

       “ข้าคิดว่าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ต้องหลอกลวงข้าแน่ ข้าคิดว่าหลุมศพนี้ย่อมเป็นหลุมปลอม” โดยมิได้สายตาออกจากเนินดินเลย

       “น้องข้า อันคนตายก็ตายไปแล้ว อย่าได้รบกวนเขาอีกเลย เรากลับแต่เพียงนี้เถิด” ทงเฮแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่กล่าวขัด เพราะเกรงว่าองค์ชายจะขุดหลุมศพจริงๆ

       “ท่านพี่กับน้องกลับก่อนเถิด ตัวข้าจะท่องไปในยุทธภพเสียประเดี๋ยว อย่างช้าหนึ่งปี อย่างเร็วสามเดือน ก็จะกลับ”ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่ในใจฃององค์รัชทายาทกลับคิดจะติดตามหาคนรักด้วยหวังว่าคนรักอาจจะถูกตาเฒ่าเจ้าเล่ห์พาไปซ่อนตัวที่ไหนสักแห่งหนึ่งในยุทธจักรนี้เป็นแน่

       “แต่พี่รอง....”เป็นคิบอมที่กำลังจะพูดขึ้นกลับโดนขัดซะก่อน

       “มิเป็นไรดอกน้องรัก ดีเสียอีกที่พี่จะได้ดูแลสอดส่องภัยของแผ่นดินอาชาเราไปด้วย ราษฎรและแผ่นดินจะได้มีแต่ความสุข”คนขัดย่อมเป็นซีวอน

      “แล้วน้องข้าต้องการคนติดตามหรือไม่” พี่ใหญ่ที่อดเป็นห่วงไม่ได้ถามขึ้น

      “ข้าพเจ้าหาต้องการไม่ อันตัวข้าต้องการไปอย่างเงียบๆในคราบของนักศึกษาพเนจรเท่านั้น มิอยากให้เป็นเรื่องใหญ่โตดอก เช่นนั้นข้าจึงขอฝากของสิ่งนี้ด้วย ข้าเกรงว่าหากนำมันไปด้วยผู้คนย่อมรู้จักฐานะที่แท้จริงของข้าแน่”องค์ชายผู้พร้อมกับยื่นกระบี่Bonamanaให้ทงเฮ

           กระบี่Bonamana เป็นกระบี่ที่มีรูปลักษณ์เหนือกระบี่ทั่วไป คมกระบี่ทำด้วยเหล็กเนื้อดี ที่สามารถตัดได้ทุกสิ่ง ด้วยเหตุนี้จึงถูกจัดให้เป็นยอดศราตราวุธอันดับที่ 5 ของยุทธภพ เดิมทีกระบี่เล่มนี้เป็นของติดตัวของผู้เฒ่าแจจุง เมื่อเวลาผ่านพ้นไปกระบี่เล่มนี้จึงหายสาบสูญมิรู้ว่าตกไปอยู่ที่ผู้ใดหรือผู้เฒ่าแจจุงมอบให้ผู้ใด จนเมื่อ 3 ปีก่อนมีคนเห็นองค์รัชทายาทใช้กระบี่เล่มนี้ปราบศัตรูผู้มาท้าประลอง มันจึงถูกพบอีกครั้งและถูกขนานนามให้เป็นอาวุธคู่กายขององค์รัชทายยาทตั้งแต่บัดนั้น

     “งั้นข้ากับคิบอมก็ขอห็เจ้ารักษาตัวด้วย” ทงเฮที่รู้ว่ายังไงก็ขัดใจองค์ชายจอมดื้อคนนี้ไม่ได้แน่จึงได้แต่กล่าวอวยพร แต่กระนั้นในยามที่พูดชื่อคิบอมก็ไม่วายต้องหน้าแดงทุกทีไป

    “ท่านพี่กับคิบอมฏ้กลับไปครองรัก...เอ๊ย..ดูแลเรื่องราวในวังแทนข้าด้วย”ซีวอนไม่วายพูดหยอกเย้าให้ผู้เป็นพี่ใหญ่หน้าแดงเข้าไปอีก

    “เจ้านี่ พูดอะไรก็ไม่รู้บ้าที่สุด”ทงเฮพูดไปก็เขินไป ส่วนคิบอมก็ได้แต่ยิ้มแก้มแทบแตก

    “งั้นพวกข้าก็ขอลาแค่นี้นะพี่รอง รักษาตัวด้วย ไปกันเถอะที่ระ...เอ๊ย..ทงเฮ”เป็นคิบอมที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น พอพูดจบก็ได้รับขนมเปี๊ยะหนึ่งทีจากทงเฮนั้นเอง

        ถึงจะมิใช่สายเลือดเดียวกันแต่ทั้งสามก็รักกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา(จะไม่เหมือนก็คู่ของคิเฮเนี่ยแหละ)เนื่องจากเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ยังเยาว์ คิบอมนั้นถึงจะป็นน้องเล็กสุดแต่ก็ไม่เคยเรียกทงเฮว่าพี่ซักที(ตั้งแต่ที่ได้เสียกัน)มักจะเรียกว่าที่รักตลอดแต่ด้วยความเขินอายของทงเฮทำให้เรียกที่รักได้ไม่เต็บปาก(เพราะโดนตีก่อน)

     “พวกเจ้าก็รักษาตัวด้วนเช่นกัน”

ล่ำลากันเรียบร้อยก็หันหน้าและแยกกันไปคนละทาง คู่คิเฮหันหน้ากลับสู่วังหลวง

ส่วนองค์ชายจะไปที่ใดมิอาจรู้

“แล้วข้าจะไปตามหาเจ้า คิม ฮีชอล ที่รักของข้า”


--------

ดีใจจังเห็นมีคนเม้นด้วย เย้ เย้ เย้ (ดีใจตกเก้าอี้)

จบไปแล้ว1ตอน

ไรทเตอร์เคยเอาเนื้อเรื่องที่เขียนไว้ไปให้เพื่อนอ่าน

เพื่อนมันบอกว่าไรทเตอร์ใช้คำฮาดี

(ทั้งที่ไรทเตอร์ตั้งใจใช้คำขลังๆ ให้ดูเหมือนนิยายสมัยเก่า)

นี่ไรทเตอร์บิ้วอารมณ์สุดๆแล้วนะ

ประมาณว่าพยายามนึกคำที่ใช้แล้วดูขลังๆอะไรทำนองนี้

อาจจะนานหน่อยนะกว่าจะเจอน้อง

เพราะอิวอนต้องย้อนประวัติให้ท่านผู้อ่านฟังกันก่อน

บาย~~~~~