หน้าที่ (kihae)
ผู้เข้าชมรวม
456
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
' หลบอะไรอยู่ตรงนี้เหรอ? นูน่า '
ลี ดงเฮสะดุ้งเฮือกอย่างไม่ทันตั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงที่ดังอยู่เหนือหัวขึ้นไป
' น่ะ ... นาย ... มาได้ไงน่ะ? '
' ทำไมล่ะครับ? ก็เพื่อนนูน่าบอกว่านูน่าวิ่งมาในสวนหลังตึกB ... ผมก็ตามมาไง '
ดงเฮแทบอยากจะกลั้นใจ + กัดลิ้นตาย ... ไอ้เด็กนี่ตีหน้าซื่อได้โคตรน่าหมั่นใส้เลย ให้ตาย -*-
' ตามฉันมาทำไม? '
ร่างบางกลั้นใจถาม ... ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก
' ก็มารับนูน่ากลับบ้านไง '
' เกี่ยวไรกันล่ะ? บ้านนายกะบ้านฉันนี่คนละทางเลย '
' นูน่า ... อย่าเฉไฉได้ไหม๊อ่ะ? ผมขี้เกียจพูดมากทุกวันนะ '
' ขี้เกียจก็ไม่ต้องพูดไม่ต้องยุ่งไง!! '
ร่างบางลุกจากที่เดิมที่นั่งอยู่ ก่อนจะเดินหนีออกมา
' ยังไงมันก็หน้าที่ผม '
' แค่หน้าที่ใช่ไหม๊? '
เงียบ .... สุดท้ายก็บอกว่าหน้าที่ทุกที ... เคยทำอย่างสมัครใจบ้างไหม๊ ... เคยทำด้วยความเต็มใจรึเปล่า ... ถ้าหน้าที่นั่นมันลำบาก ... ก็อย่าทำ!!
At Home
ดงเฮเหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟาห้องนั่งเล่นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะทรุดตัวลงนอนบนพื้นหน้าโซฟา
' นูน่า ... นอนตรงนั้นอีกแล้ว พื้นมันไม่ค่อยสะอาดนักหรอกนะ '
เสียงที่ดังตามหลังมาติดๆทำให้ร่างที่นอนอยู่บนพื้นแอบเบะปากออกมาก่อนจะเถียงเบาๆ แต่จงใจให้อีกคนได้ยิน
' ดูดฝุ่นจนพื้นจะสึกอยู่แล้ว ... ยังหาว่าไม่สะอาดอีก '
' ลุกขึ้นมาเลยนูน่า ไปอาบน้ำจะได้มาทานมื้อเย็น '
' อย่าบ่นนักได้ไหม๊? คิม คิบอม ฉันไม่ได้เป็นเด็กเล็กๆที่ต้องคอยบอกทุกอย่างหรอกนะ '
' นี่มันเป็นหน้าที่ผม '
' เลิกอ้างหน้าที่ทีเถอะ!! อันที่จริงถ้านายไม่อยากทำ ก็ไม่มีใครว่า '
ร่างบางลุกขึ้นทันที และเดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำไป ... โดยที่อีกคนไม่รู้เลยว่า เพราะอะไรถึงโดนโกรธ
In Bathroom
ร่างบางของลี ดงเฮ นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำในขณะที่อารมณ์ขุ่นมัวสุดๆ ...
เมื่อ 6 วันก่อน แม่ของดงเฮจะต้องไปจัดการเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศ และด้วยความที่แม่ของเขาเป็นแม่ที่แสนดี - - กลัวว่าลูกสาว ( !? ) ที่แสนจะแม่บ้านแม่เรือน ( !!!? ) จะดูแลตัวเองไม่ได้ เลยต้องไหว้วานเพื่อนรุ่นน้องสมัยเด็กอย่าง คิม คิบอม มาช่วยอยู่ดูแล
' ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย! คำก็หน้าที่ สองคำก็หน้าที่ ไปตายซะ!! '
ร่างบางพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางใช้ฟองน้ำขัดตัวถูแขนไปมาแรงๆจนเเขนขาวขึ้นรอยเเดงเป็นปื้นยาว
' แล้วก็เลิกเรียกฉันว่านูน่าซะที ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย! ต้องเรียกฮยองสิวะ '
ว่าแล้วก็เปลี่ยนมาถูแขนอีกข้างอย่างแรงไม่แพ้กัน ... ระบายออกกะตัวเองก็ได้วะ
' ไอ้งี่เง่า ... ไอ้ไม่รู้เรื่อง ... ไอ้เด็กบ้า ... ไอ้ความรู้สึกช้า ... ไอ้พวกบูชาหน้าที่ ... ไปตายซะไป!! '
' ว่าอะไรนะนูน่า? '
' เฮ้ย!! '
ดงเฮหน้าเหวอ เมื่อคำด่าที่เขาคิดว่าเบาแสนเบา ( ? ) ได้เล็ดลอดออกไปให้คนข้างนอกได้ยิน ... แถมยังมาพูดตอบโต้ซะอีก
' ไม่ได้ว่าอะไรทั้งนั้นแหละ ... ช่างเหอะ '
' แต่ผมได้ยินแว่วๆนะ '
' ทำมื้อค่ำไปเหอะน่า ... นายอยากบกพร่องในหน้าที่รึไง!? '
In Kitchen
ร่างสูงคนซุปเห็ดหอมในหม้ออย่างขะมักเขม้น ... ถ้าหากมองผ่านๆ ... แต่ในใจตอนนี้กลับวุ่นวายและสับสนไปหมด
คิม คิบอมกำลังไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงนี้ดงเฮนูน่าของเขาถึงอารมณ์เสียใส่เขาบ่อยนัก ... ไม่เข้าใจว่าทำไมดงเฮนูน่าของเขาต้องคอยพูดจาประชดประชันเขาอยู่ตลอดเวลา ... ไม่เข้าใจว่าทำไมดงเฮนูน่าของเขาถึงทำเหมือนไม่อยากเข้าใกล้ ไม่อยากเห็นหน้าเขา ... ไม่เข้าใจจริงๆ
มือใหญ่ตักซุปใส่ถ้วยแบ่งก่อนจะจัดการเช็ดคราบที่เปรอะขอบถ้วยออกอย่างพิถีพิถัน ... เขาทำอย่างนี้ทุกครั้งที่ทำอาหารให้นูน่า ... เมื่อวานตอนเย็นเขาได้ยินนูน่าบ่นว่าอาหารหนักๆตอนเย็นทำให้รู้สึกอึดอัด วันนี้คิบอมเลยทำอาหารเบาๆอย่างซุปให้
ริมฝีปากบางยกยิ้มพอใจเมื่อเห็นผลงานตัวเอง ... เขารู้สึกว่าดงเฮบอบบางต้องได้รับการดูแลมากๆ และเขาก็เต็มใจที่จะทำสิ่งเหล่านี้
In Dining Room
' นูน่ากินเยอะๆนะ ... นูน่าน่ะตัวเล็กนิดเดียว '
' ยุ่งไรด้วยล่ะ? '
ร่างบางเงยหน้าจากถ้วยซุปมาตอบอย่างไม่สบอารมณ์
' เมนส์ไม่มารึไงน่ะนูน่า? พักนี้ถึงได้หงุดหงิดนัก '
' ฉันเป็น ผู้ - ชาย '
' 55+ ก็เห็นทำเหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา '
' หุบปากไปเลย ... เพราะนายนั่นแหละฉันถึงเปนแบบนี้ '
' นูน่าว่าอะไรนะ? '
เพราะท้ายประโยคพูดด้วยเสียงแผ่วเบาทำให้อีกฝ่ายต้องถามซ้ำ
' ช่างเหอะ ... กินเข้าไปสินายน่ะ มาเคี่ยวเข็นแต่ฉัน ตัวเองก็โตตายเเหละ '
' นูน่าเป็นห่วงผมเหรอ? '
' ........... '
ดงเฮทำเป็นหูทวนลมกับประโยคคำถามนั่น ... ไม่ปฏิเสธหรอก แต่ก็ไม่อยากยอมรับให้ได้ใจ
' อร่อยใช่ไหม๊ล่ะนูน่า? '
' เฉยๆ '
' อะไรกัน ... ผมตั้งใจทำมากเลยนะนั่น '
' อืม '
' แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ได้บกพร่องในหน้าที่ตัวเองนี่นา .. เนอะ '
'เคร้ง'
มือเล็กกระแทกช้อนลงกับถ้วยซุปอย่างแรงจนคิบอมตกใจ
' ถ้านายเบื่อกับหน้าที่นี้นายเลิกก็ได้นี่ '
' ........... '
' จะทนทำอยู่ทำไม ... ฝืนใจขนาดนั้นก็เลิกซะ ... ฉันจะบอกแม่เองว่าฉันไม่ต้องการให้นายมาดูแล เพราะ ... ฉันดูแลตัวเองได้ '
' นูน่า ... '
ร่างบางเบือนหน้าหลบสายตาของคิบอมก่อนจะเสหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
' ที่ผมทำเพราะผมเต็มใจ '
' เฮอะ ... เห็นกี่ทีๆนายก็บอกว่าหน้าที่ๆ '
' นั่นก็ใช่ เพราะว่าคุณป้าฝากนูน่าไว้กับผม แต่ที่ผมทำเพราะผมอยากมาคอยดูแลนูน่าต่างหากล่ะ '
' เหตุผลอะไรที่นายจะต้องอยากมาดูแลฉัน? '
ดงเฮรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจดวงเล็กๆของตัวเองเริ่มเต้นเร็วขึ้นอย่างประหลาด
' ก็ ... ก็ผมเป็นน้องชายนูน่าไง '
' ไอ้ ... '
' 55+ นูน่า บางทีความรู้สึกที่อยู่ในใจของเราไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้ไม่ใช่รึไง? '
' หมายความว่าไง? '
' อันที่จริงนูน่าน่าจะเป็นคนที่รู้จักผมดีที่สุดนะ '
' ไม่รู้ '
ร่างบางบ่ายเบี่ยง ... เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม๊ว่า คิม คิบอมน่ะ ใจตรงกับเขา
' งั้นผมก็หมดปัญญา '
' ตายซะคิบอม '
พูดกระแทกกระทั้นก่อนที่จะลุกยืนขึ้นเตรียมตัวจากไป
คิบอมลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเดินอ้อมมาหาร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ช้าๆ ก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานของดงเฮ และกระซิบเบาๆที่หูเล็ก
' ที่ผมดูแลนูน่าก็เพราะมันเป็นหน้าที่ ... '
' .......... '
' คนรักกันก็ต้องมีหน้าที่ดูแลกันไม่ใช่รึไง? '
The End
*** มาแล้วครับ SF เรื่องใหม่ที่เอ่อ ... รู้สึกเรื่องนี้จะ ... ยังไงไม่รู้เนอะ เพราะว่ามันแต่งสดอ่ะนะครับเข้าใจนีสสสส แล้วก็อย่าลืมเม้นท์กันนะครับ
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผลงานอื่นๆ ของ The Loveless ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ The Loveless
ความคิดเห็น