คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 ความทรงจำที่เฝ้ารอ
Chapter 4 วามทรำที่เฝ้ารอ
นโมโหเลยุเือวาลั่น ล้มัวทาบทับหิสาวไว้บนเีย ถึแม้ะวาแ่เสียอเา่วยย้ำวามีใในแววาอหิสาว เธอไม่ไ้ฝันไป เาลับมาอยู่รหน้าเธอริๆ
“ุือนเียวที่ไม่เยเลือนหายไปาวามทรำอยาหยีสัวันลอสิบปีที่ใเฝ้า่อรอุลับมา”
“ฮึ! ำ เฝ้ารอ” ายหนุ่มเ้นเสียถามอย่าปวร้าว บีบแนอหิสาวแน่นึ้นนนถูบีบหน้าเหยเเพราะวามเ็บ
“ยาหยีเ็บ”
“เธอะปั้นหน้าใสื่อหลอลวันไปถึไหนะวันวา ันะไม่มีวันเื่อมารยาผู้หิแพศยาอย่าเธออี่อไป”
“ุพูเรื่ออะไร” หิสาวมอฝ่าวามพร่าเลือนเอียหน้าถามเาลับไป เาเปลี่ยนแปลไปมานเธอำแทบไม่ไ้ แล้วยัำพูอเาอี เาไม่มีอาารีใสันิที่ไ้เอเธอ
“ุไม่ีใหรือ”
“เห็นแบบนี้สมวระีใั้นหรือ...ผู้หิไร้หัวใอย่าเธอะไปรู้สึอะไร” ยิ่เห็นอีนวยเา็ยิ่โรธ วามแรที่บีบบน้นแน็ยิ่เพิ่มมา พาให้ใบหน้าอหิสาวบิเบี้ยว
“พีท...ยาหยีเ็บ ุื่มมาหรือะ” นถูบีบ้นแนเอ่ยถามเมื่อไ้ลิ่นลมหายใอเาที่โยออมา
“เธอไม่มีสิทธิ์เรียื่อนั้นอี...พีทนนั้นายไปั้แ่ผู้หิอย่าเธอบผู้ายไม่เลือหน้าแล้ว” ายหนุ่มเ้นเสียึ้นมู “ไล่ะ...ันไปแ่ปีเียวเธอ็ทนเปล่าเปลี่ยวไม่ไหว ออไปับผู้ายไม่้ำหน้า เธอเห็นันเป็นอะไร”
“ยาหยีไม่เยทำอย่าทีุ่พู ยาหยีรอุนถึ...” ไม่ทันที่หิสาวะพูบ ไม่ทันที่เธอะไ้อธิบาย ายหนุ่ม็วาสวนลับมา่อน
“แพศยา! สสัยเธอะลืมบทเรียนที่ันีราเอาไว้ วันนี้ันะรื้อฟื้นให้ ่อไปนี้็อย่าหวัว่าะวิ่เร่ลับไปหาผู้ายหน้าไหนไ้อี แม้ระทั่เ้าบ่าวอเธอ ถ้าันยัไม่เบื่อ ถ้าันยัไม่อิ่ม และถ้าันยัเสพสุับร่าายเธอยัไม่พอ”
“ยาหยีอธิบายไ้ เรื่ออพี่พัทธ์...ือ...”
ายหนุ่มบีบหัวไหล่่อนะระานร่าบาบนเียให้ลุึ้นมาประันหน้าับน แรบีบเท่าับอารม์วามร้อนในใ
“อย่าพูื่อผู้ายนอื่นให้ันไ้ยินอี ิถึมันมานัใ่ไหม อาลัยอาวร์มันมาใ่ไหม ันนี่แหละะเป็นนทำให้ฝันอเธอสลาย เธอะแ่านับใร็่า แ่ันนเียวที่ะไ้เ้าหอับเธอ...ันนเียวเท่านั้น...ะวันวา”
ำพูแ็ร้าวหลุออาปา านั้นริมฝีปาร้อน็ุบเนื้อนุ่มรลำออะวันวา เฝ้าบเม้มเนื้อเนียนละเอียรุนแรามอารม์โรธ ่อนะวลับมาบูบหนัๆ ที่เรียวปาบา
เมื่อวามโรธเ้ารอบำ วามรัึแปรเปลี่ยนเป็นวามหยาบระ้า รอยูบที่เามอบให้สร้ารอยบวม้ำให้ริมฝีปานุ่ม หัวไหล่มนถูแน่นยึรึับัวอเานหิสาวไม่สามารถยับไ้อี ออาวถูรุรานาปลายลิ้นร้อนและแนวฟัน ทั้เร่าร้อนและรุนแรนอาวเปลี่ยนเป็นสีแ วามเย็นอเรื่อปรับอาาศในห้อไม่อาลอารม์รุ่มร้อนโรธเรี้ยวอแพทริไ้เลยแม้แ่นิเียว
“ปล่อยยาหยีนะ ุไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้อีแล้ว เวลาอุหมแล้ว” หิสาวพยายามเปล่เสียออมาพลาออแรผลัไสแ่็ไร้ประโยน์ ยิ่เธอิ้นเา็ยิ่เพิ่มวามแรในรอยสัมผัส ทั้แรที่้นแนนแทบห้อเลือ
“เธอะ้อำันไปนวันาย...ะวันวา”
ายหนุ่มอบลับเสียแ็ นนฟัน้ำาร่วพรูลทันที วินาทีนี้เธอมั่นใเ็มร้อยว่าเาไม่ใ่พีทอเธออี่อไป
“ไ้โปร!” หิสาวเว้าวอนผ่าน่อไรฟันที่เปิเผยอเพียน้อยนิ
ริมฝีปาหนาประบแนบแน่นเพื่อปิเสียร้อน่ารำานั้นให้เียบลไป ลิ้นร้อนสอแทรเ้าไปเยิมวามหอมหวานภายในโพรปาอย่าหื่นระหายะละะลาม เรียเสียราอืออาอย่าพึพอใัอยู่ในลำออนนำทาอย่าห้ามใไม่ไหว มือหนาปล่อยออาไหล่บา แหวสาบเสื้อลุมออาันและปล่อยให้มันร่วลสู่ปลายเท้า ลูบไล้ไปามแผ่นหลัเนียนเรียบ่อนะลามือึ้นมาปละอบราเียร์ ปราาริ้นสุท้ายที่วาั้นเนินออวบให้หลุาสายา
ทันทีที่ไร้อาภร์ปลุม็ปราภาพี้หัวใเส้นเล็แทนใที่เามอบให้มีี้ล้ายันมาเียู่ พอเาเห็น็ยิ่สร้าวามโรธในแววา และวินาที
นั้น็มีภาพายหนุ่มในรูปภาพที่เาเยเห็น้อนทับเ้ามา
‘มันเป็นอใร’
มือหนาำมันไว้แน่น แววาสั่นระริ้วยวามโรธ เพียิว่าใร
ือเ้าอเา็โรธนแทบอยาทำลายมันให้ลายเป็นุ
ะวันวายมือวาทาบบนมือหนาอเา มอ้วยสายาเว้าวอน “อย่า่ะ...ยาหยีอ”
สายาอ้อนวอนหวแหนอเธอลับยิ่ทำให้ารัสินใอายหนุ่ม่ายึ้น เาระามันาามือและเหวี่ยมันไปที่มุมห้ออย่าไม่แยแสวามรู้สึอหิสาว
“หวมันมาใ่ไหม”
ายหนุ่มับร่าบาเหวี่ยไปบนเียนอนนุ่ม่อนะามลไปทาบทับ ริมฝีปาหยัลบนเรียวปาบวมเ่ออีรั้ มือหนาะปบบนสอเ้าเ่ึูันแล้วบีบเล้นออวบ ปลายนิ้ววัถี่ที่ปลายยออิ่มพลายับัวเ้าแนบิ หาในในั้นลับไม่ล้อยามแรสัมผัส เอาแ่เียแ้นและเฝ้าแ่ิว่านมาประสบาร์อย่าะวันวาะผ่านายมาแล้วี่น ทว่าวามหอมหวานาโพรปา็ลบวามิไปไ้ั่วะ ปลายลิ้นร้อนวัหยอล้อเรียวลิ้นอย่าหลใหล
ริมฝีปาร้อนเลื่อนล่ำุไ้ไปามเนินออวบหอมหวานลิ่นเนื้อสาว บเม้มปลายถันเบาๆ อย่าหยอเย้า ูึหื่นระหายราวเสือร้ายหิวโ ะวันวาเผลอัวแอ่นอเ้าหาสัมผัสอเามาึ้น
พรัารับุลุมเะะอัวเอ่อนะโยนลอยหวือไปออยู่รปลายเีย านั้น็ทาบทับร่าเปลือยเปล่าอเาับเธออีรั้
“อืม” เสียทุ้ม่ำราในลำออย่าพึพอใ ริมฝีปาร้อนผะผ่าวเลื่อนึ้นไปเยิมวามหวานบนเรียวปาอีรั้ สวนทาับปลายนิ้วสาที่เลื่อนลลูบไล้ไล่วนอยู่ที่สะโพมน ไล้ลมานอบุมเนินเนื้ออวบอูมอหิสาวเอาไว้นเ็มมือ
“ไม่นะพีท”
เสียหวานร้อห้ามแ่ลับเป็นเหมือนเสียเรียร้อ พรรีนิ้วลลาอไม้อย่าเบามือ น้ำ้าลายอห้าำลัร้อเรียหรีหริ่เรไร
รวมไปถึภมรหนุ่มอย่าเาให้ิม
ายหนุ่มสัมผัสไ้ถึอาารอบรับผ่านมวลวามื้นในาย็ยิ่ย่ามใ วามฮึเหิมลำพอส่ผ่านมาถึปลายประสาทอีเส้นทีุ่น้นาเนียนเรียบอหิสาว ราวปล่อภูเาไฟที่พร้อมะปลปล่อยลาวาภายในออมา ไม่รั้รอให้เสียเวลานร่าายปริแไป่อนที่ะไ้ิมรสหวานที่ร้ารามานาน ายหนุ่มยับัวทาบทับร่าบาไหวระริเอาไว้พร้อมับบเบียสอประสานแ่นายให้ลายเป็นหนึ่เียวับเธอ
“รี๊! ไม่นะ...พีท...ยาหยีเ็บ” เสียรีร้อับสีหน้านใ้ร่าบ่บอถึวามเ็บปวาารถูู่โมอย่ารวเร็ว น้ำาเริ่มไหลอาบแ้มนวลอีรั้ ายหนุ่มถึับะันิ่เมื่อสัมผัสถึวามับแน่นและแรอรัในายสาวที่ำลัโมีับไล่สิ่แปลปลอมน้อถอถอนออมา่อน
เธอผ่านผู้ายมาไม่รู้ี่น...เป็นไปไม่ไ้ที่ะยัับแน่นไ้ถึนานี้ แ่หยาน้ำาับใบหน้าเหยเพร้อมับปิิริยา่อ้านพยายามถถอยัวออห่าอเธอลับบ่บอในสิ่ที่ร้ามับวามเื่ออเา
‘เาเ้าใอะไรผิไปั้นหรือ’
ไม่ว่าเาะเ้าใอะไรผิไปหรือไม่ แ่สิ่ที่เารู้ีที่สุ็ือเาเป็นายนแรอเธอ และวามทรำในวันนั้น็ยัฝัแน่นไม่รู้ลืม
“ยาหยี” พรเสียอ่อนล เป็นรั้แรที่เายอมเรียื่อทีุ่้นเย ใบหน้ามโน้มลประบูบลีบปาที่เารัแ่อนหน้า มอบุมพิอุ่นละมุนโหยหาแฝวามรู้สึอ่อนหวาน เาั้ใอโทษนใ้ร่าที่เผลอทำรุนแรนเธอเ็บ เผยวามเป็นัวนอพรออมาอีรั้
ะวันวายมือผลัหน้าออเาออเป็นสัาประท้วให้เาหยุรัแ เพราะอนนี้เธอำลัะาอาาศหายใเนื่อาเาสูบวิาเธอไปเือบหมในเวลาเพียไม่ี่นาที
“อย่าห้ามอีเลยนะยาหยี ลอสิบปีที่ผ่านมาร่าายอผมโหยหาแุ่ อยารัุใะา”
ายหนุ่มร้ออเสียพร่า และโยไม่ทันรอฟัำอบ็โน้มศีรษะลมาอีรั้ านั้น็ูบับไปทั่วผิวหน้าเนียนนุ่ม ่อนะสอปลายลิ้นร้อนูิมวามหวานอย่าหื่นระหายไม่รู้ัำว่าอิ่ม
ปลายนิ้วหนาแะลูบไล้ไปามเรือนร่านุ่ม่อนะหยุอยู่ที่ออวบ ปลายนิ้วร้ายไล่วนหยอเอินยอถันไปมานนใ้ร่าราระเส่า เผลอแอ่นอรับสัมผัสอเาอย่าเ็มใ
ความคิดเห็น