[END] จินตภพ (ฉบับที่ผมแต่งใหม่)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

“เสด็จเถิดพระเจ้าค่ะ!”

เสียงเร่งเร้าดังมาจากชายในชุดเครื่องแบบราชองครักษ์สีขาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ตามลำตัวของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลฉกรรจ์หลายแห่ง มืออีกข้างซึ่งว่างจากการกุมดาบเล่มใหญ่ถูกยื่นส่งมารอรับเจ้าชายพระองค์น้อยที่ประทับนั่งอยู่บนพระเก้าอี้

“ไม่!” สุรเสียงเล็กประกาศกร้าว ในความมืดนั้น เขามองเห็นดวงพระเนตรคู่น้อยแดงก่ำ “เราจะรอไปพร้อมเสด็จพ่อ!”

“ไม่ได้พระเจ้าค่ะ! หากไม่รีบเสด็จในตอนนี้ จะทรงถูกพวกกบฏพบก่อนแน่ ๆ องค์เจ้าหลวงทรงกำชับเกล้ากระหม่อมให้...”

“เราบอกว่า ไม่! เจ้ามีหน้าที่ดูแลเสด็จพ่อไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปทำหน้าที่?!”

ราชองครักษ์หนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง หากแล้วเสียงการสู้รบด้านนอกห้องพระบรรทมที่ดังใกล้เข้ามา ทำให้เขารีบโค้งถวายความเคารพเจ้าฟ้าชายพระองค์น้อยในทันที

“ขอประทานพระอนุญาต”

และโดยไม่รอรับพระอนุญาตใด ๆ ทั้งสิ้น ราชองครักษ์แห่งองค์เจ้าหลวงก็เอื้อมมือคว้าเจ้าชายพระองค์น้อยขึ้นพาดบ่า ก่อนรีบรุดไปยังประตูลับหลังโต๊ะทรงพระอักษรที่ถูกบดบังไว้ด้วยกระจกบานใหญ่ ไม่สนใจว่าเจ้าชายจะทรงร้องโวยวายและดิ้นรนเท่าไร เพราะวินาทีนี้ ไม่มีสิ่งใดจะสำคัญไปกว่าการรักษาชีวิตของพระองค์อีกแล้ว!

เปรี้ยง!!

บานประตูของห้องพระบรรทมระเบิดออก ก่อนที่ใครคนหนึ่งจะก้าวข้ามซากประตูและเดินฝ่าฝุ่นควันสีขาวที่ฟุ้งกระจายเข้ามา นัยน์ตาสีเขียวของนายทหารราชองค์รักษ์เบิกกว้างทันทีที่มองเห็นใบหน้าของอาคันตุกะซึ่งไม่ได้รับเชิญ

หนึ่งในทหารเอกของพระอนุชาในองค์เจ้าหลวง!

ฝ่ายกบฎ!

“ข้ากำลังตามหาพ่อมดหลวงโซเทปป์ นึกไม่ถึงว่าจะมาเจอท่านราชองค์รักษ์แทน”

นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของผู้มาใหม่จับจ้องมายังเจ้าชายพระองค์น้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่บนบ่าของราชองครักษ์ ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะก้องกังวาน

“แจ๊คพ็อต! จับตัวเจ้าชายไปได้แบบนี้ ข้าได้รางวัลใหญ่จากท่านแม่มดแน่ ๆ !”

“ข้านับถือความมั่นใจของเจ้าจริง ๆ ไอเด็น เพราะถ้าเป็นข้า...”

ฟึ่บ!

ดาบเล่มใหญ่ในมือของราชองครักษ์หนุ่มลุกเป็นไฟ ก่อนถูกยกขึ้นหันปลายคมกริบชี้ตรงไปยังฝ่ายกบฏตรงหน้า

“ข้าจะไม่มั่นใจเช่นนั้นแน่!”

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็อาจใช่ แต่ถ้าเป็นตอนนี้...”

ฝ่ายกบฏชักดาบคู่ออกมาจากฝักที่อยู่ติดกับหลังออกมาบ้าง ก่อนส่งยิ้มเย็น

“ท่านไม่รอดแน่”

ฉึบ!

ไม่ทันที่ทั้งไอเด็นหรือราชองครักษ์จะได้ลงมือ ดาบเงินยาวเล่มหนึ่งก็ถูกแทงมาจากด้านหลังของทหารฝ่ายกบฏ เสียบทะลุออกด้านหน้าที่บริเวณอกด้านขวา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของคนขบถเบิกกว้างก่อนที่ร่างนั้นจะล้มคว่ำลงไปนอนหมดสติจมกองเลือดอยู่บนพื้นห้อง!

“เจ้า?!”

เมื่อไอเด็นล้มลง ร่างของผู้มาใหม่ที่เพิ่งจะจัดการกับทหารเอกของพระอนุชาก็ปรากฏชัด เขาเป็นนายทหารชั้นผู้น้อยคนหนึ่งซึ่งเพิ่งจะเข้าสังกัดกองกำลังฝ่ายขวาของเขามาได้ไม่นาน แม้จะจำชื่อของนายทหารผู้นี้ไม่ได้ หากเขาจดจำใบหน้าและผมสีน้ำตาลยาวสลวยนั่นได้ มีทหารไม่กี่คนหรอกที่ไว้ผมทรงน่าเกะกะเช่นนี้

ในมือของนายทหารหน้าใหม่ข้างหนึ่งจูงเด็กหญิงตัวเล็กหน้าตามอมแมมที่อายุไม่น่าจะเกินไปกว่าเจ้าฟ้าชายบนบ่าของเขา

“ท่านราชองครักษ์ ได้โปรด...”

นายทหารหนุ่มน้อยผู้มาใหม่เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับเด็กผู้หญิง ในตอนนั้นเองที่แสงสลัวจากภายนอกทำให้ราชองค์รักษ์ผู้นั้นได้มองเห็นอะไรบางอย่างที่ลำตัวของทหารผู้นี้

ดาบสีเงินเล่มยาวคาทะลุลำตัวของเขาในบริเวณใต้ลิ้นปี่!

การที่ยังคงยืนหยัดและกวัดแกว่างดาบอยู่ได้เช่นนี้ จะเรียกว่าปาฏิหาริย์ก็คงไม่ผิดนัก!

“ได้โปรดช่วยพาน้องสาวข้าไปด้วย!”

นัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์ของนายทหารที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความเว้าวอน เขารีบดันหลังน้องสาวให้เดินเข้ามาใกล้ผู้บัญชาการสูงสุดแห่งกองกำลังที่เขาสังกัด ราชองค์รักษ์จ้องมองเด็กหญิงคนนั้นเพียงปราดเดียวก็เข้าใจถึงความสำคัญของเด็กหญิง...

การที่น้องสาวของนายทหารยศน้อยผู้นี้หลุดรอดจากเงื้อมมือของนางแม่มดออกมาได้ ก็เรียกได้ว่าปาฏิหาริย์เช่นเดียวกัน!

“ไป! เราไปด้วยกัน!” ผู้มียศสูงกว่าและมีศักดิ์เป็นผู้บังคับบัญชาออกคำสั่นห้วน

“ไม่ขอรับ!”

แม้รู้อยู่แก่ใจว่าการขัดคำสั่งผู้บังคับบัญชาจะมีโทษหนักสถานใด หากเวลานี้เขาไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว เสียงฝีเท้าของกลุ่มคนที่ดังเข้ามาใกล้เร่งให้เขาต้องตัดสินใจ

“ข้าจะอยู่ถ่วงเวลา”

นายทหารกล่าว ก่อนกัดฟันกระชากดึงดาบที่เสียบคาลำตัวของเขาออกมาถือไว้ เลือดสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกมาจากบาดแผลในขณะที่เขาออกอาการหอบ ใบหน้าคมคายเริ่มซีดลงกว่าเก่า

“น้องพี่...” เสียงนายทหารแหบพร่า มือข้างหนึ่งจับกุมไหล่เล็ก ๆ ที่สั่นเทาของเด็กหญิงไว้

“อย่าลืมคำพี่... ตามหาสิ่งนั้นให้พบ!”

สายธารน้ำตาไหลรินลงมาจากดวงตาสีม่วงคู่น้อยของผู้เป็นน้อง ปากเล็ก ๆ นั้นเม้มแน่นอย่างพยายามข่มกลั้นไม่ให้ส่งเสียงโฮออกมา ราชองครักษ์หนุ่มสะดุดใจกับประโยคคำสั่งนั้นเป็นอย่างมาก หากเจ้าตัวก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป

“เข้าใจมั้ย?” นายทหารถามย้ำเด็กหญิง หากไม่มีเสียงตอบรับนอกจากเสียงสะอื้นและอาการพยักหน้า มือใหญ่ของผู้เป็นพี่เอื้อมมาลูบศีรษะของเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน

“ดีมาก เด็กดีของพี่...”

แต่สีหน้าอันอ่อนโยนของพี่ชาย เพียงชั่ววินาทีก็พลันเปลี่ยนกลับเป็นเคร่งเครียด เพราะเสียงฝีเท้าจากด้านนอกห้องบรรทมที่ดังใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที

“ไปเถอะขอรับ ท่านต้องไปตอนนี้!” นายทหารผู้น้อยออกคำสั่งต่อผู้บัญชาการอย่างไม่เกรงกลัว สีหน้าและแววตาอันมาดมั่นนั้นทำให้ท่านราชองครักษ์พยักหน้าตกลง

“ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายจงคุ้มครองเจ้า” ราชองค์รักษ์หนุ่มหันมากล่าว ก่อนพาเด็กน้อยหนึ่งพระองค์กับอีกหนึ่งคนก้าวผ่านบานประตูหายเข้าไปในความมืดมิด

“ชะตากรรมของอาณาจักรจินตภพอยู่ในมือท่านแล้ว”

นายทหารผู้น้อยกระซิบแผ่วเบาตามหลัง ก่อนที่ในชั่วพริบตาจะหันขวับกลับมาเพ่งมองไปในมุมมืดมุมหนึ่งของห้องพระบรรทมพลางตวาดเสียงเข้ม

“นั่นใครอยู่ตรงนั้น?!”

เฮือก!!

นัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นที่ตวัดมองมาที่เขาอย่างทันควัน ทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยความตกใจ

ในความมืดมิดของค่ำคืน นัยน์ตาสีดำกวาดมองไปรอบกาย แสงไฟจากถนนหน้าบ้านที่สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้เขามองเห็นโต๊ะทำงานของตัวเองที่มีสมุดปกแข็งสีเทาเล่มกระทัดรัดเล่มหนึ่งวางอยู่...

เขายังอยู่ในห้องนอนของตัวเองที่เงียบสงัด ไม่มีห้องพระบรรทมอะไรนั่น หรือแม้แต่เสียงสู้รบไกล ๆ ให้ได้ยิน   เด็กหนุ่มขยี้ผมสีดำของตนเองพลางถอนหายใจยาว ก่อนหงายหลังล้มแผ่ลงนอนอีกครั้ง

“แต่งนิยายมากซะจนเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะเลย จิณณ์เอ๊ย!”