สาวน้อยเวทย์มนต์ รูรูมิจัง

ลำดับตอนที่ #2 : โรงเรียนสอนมนตรา มารอนน่าเซเครต

          ฉันตื่นมาในห้องนอนแห่งหนึ่ง เมื่อคืนนี้ฝันประหลาดจังนะ แต่ก็เป็นฝันที่มีความสุขมากๆเลยละ ที่ฉันได้เข้าไปอยู่ในโลกแห่งนั้น โลกที่ใครๆก็บอกว่าไม่มีจริงทั้งที่มันเป็นที่ๆสงบสุขและแสนวิเศษแท้ๆ 
         ฉันนั่งขยี้ตาตัวเองอยู่สักพักแล้วค่อยลืมตาขึ้นมา
         "......"
         ที่นี่มัน......มันไม่ใช่ความฝันหรอ? หรือว่าฉันยังหลับอยู่? ฉันตัดสินใจหยิกตัวเองทันที
        "โอ๊ย เจ็บๆๆ ไม่ใช่ความฝันจริงๆด้วยแฮะ" 
         มันไม่ใช่ความฝัน ฉันเจอมันแล้วจริงๆ เวทมนต์นะ ฉันยิ้มแป้นอยู่บนเตียงนอนอย่างมีความสุข >v< มันคือความจริงทั้งหมดเลยสินะ สุดยอดเลย
        "เฮ้เจ้าหญิง เป็นอะไรไปเมื่อกี้ได้ยินเสียง- .........ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรละนั้น?"
        เด็กหนุ่มผมดำวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน แต่เมื่อเห็นฉันไม่เป็นอะไรแถมยังยิ้มแป้นทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเอ๋อไปเลยทีเดียว อิอิ สะใจอยู่ลึกๆนะเนี่ย
       "ป่าวหรอกจ๊ะ จริงสิ วันนี้จะไปสมัครเรีนใช่ม้า?"
       "สมัครเรียน?"
       ชายหนุ่มทำท่าเอ๋ออยู่หน้าประตูทำให้ฉันแอบขำไม่ได้ น่ารักจริงๆเลยแฮะ
       "ก็ในใบประกาศหน้าโรงเรียนเขียนไว้ไม่ใช่หรอ? แล้ววันนี้นายก็บอกจะปลุกพลังเวทย์ในตัวฉันด้วยนี่นา"
       ฉันพูดออกไปยิ้มๆ
       "อ่า.......จริงด้วยแฮะ งั้นรีบเปลี่ยนชุดแล้วตามฉันมานะเจ้าหญิง ชุดทั้งหมดอยู่ในตู้นั้นแหละ"
      เด็กชายคนนั้นชี้ไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้าสีชมพูสดใส แต่เมื่อวานจำได้ว่าเป็นสีน้ำตาลนะ? เขาคงเปลี่ยนสีให้ละมั้งนะ
     "ขอบคุณนะจ๊ะ"
     หลังจากที่ฉันขอบคุณเขา เขาก็เดินออกไปจากห้องนอนที่ตอนนี้กลายเป็นของฉันไปแล้ว ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อจะเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่ตู้นี้มันคุ้นๆนะ เมื่อฉันเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกไปฉันก็พบ
     "นี่มัน........."


     [{Ravin}]

    "ทำไมเจ้าหญิงมาช้าจังนะ นี่มันผ่านมา เกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะเนี่ย"
     ผมนั่งรอเจ้าหญิงอยู่หน้าบ้านอย่างหน่ายๆ ดูจากลักษณะไม่น่าจะเป็นคนมาสายหรืออะไรเลยแท้ๆ ทำไมช้าจังนะ
    "เฮ้ เรวิน มาทำอะไรอยู่หน้าบ้านเนี่ย? ไม่ไปสมัครเรียนหรือไง?"
    เด็กผู้ชายผมสีทองทักผม ดวงตาสีเขียวฉายแววขี้เล่นอย่างเห็นได้ชัด เจ้าหมอนี่คือเพื่อนผม  Jack robert thomsan หรือ แจค โรเบิร์ต ทอมสัน แล้วดูท่าทางขำของเจ้าแจค มันน่าตลกไหมเนี่ย? ช่างเหอะ
    "รอคนอยู่นะ"
     ผมตอบปัดๆไปแล้วไม่สนใจ
    "เห้ยๆ ผู้ชายหรือผู้หญิงวะ? ฉันเดาว่าผู้หญิงใช่ม้า? ถูกป่าววะ?"
     แจคพูดออกมาอย่างเซ้าซี้ น่ารำคาญชิบ
    "กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!"
     ห่ะ  เสียงนี้มัน
    "เจ้าหญิง!!"
     ผมรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันทีจนไม่ได้สนใจแจคที่วิ่งตามผมมาเลยแม้แต่น้อย