สาวน้อยเวทย์มนต์ รูรูมิจัง

ลำดับตอนที่ #1 : ป่าเวทย์มนต์

วัน อาทิตย์ ที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ.XX07
เวลา 14:30 น.

เพี๊ยะ~!
เสียงตบหน้าซึ่งดังมากจนผู้อื่นข้างบ้านรีบออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นทันที
"เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหมหะ!?" เสียงตวาดจากหญิงสาววัยกลางคนซ฿่งกำลังตีลูกสาวของตัวเองอยู่
"แม่.....หนูทำอะไรผิดค่ะ? การเรียนก็ดีแล้วนี่นา งานบ้านก็ช่วยทำด้วยนี่นา"หญิงสาวผมยาวสีดำประบ่าร้องไห้และวิ่งหนีไป
ใช่แล้ว เด็กสาวคนนั้นก็คือฉันยังไงละ นักเรียนที่เก่งที่สุดในโรงเรียน รูรูมิจัง ด้วยเรื่องที่คุณแม่ทำพลาดจึงมาพาลที่ฉันเสมอ ฉันมันตัวซวยจริงๆ แต่ว่า มีสิ่งหนึ่งที่ฉันชอบมากๆนั้นก็คือเวทย์มนต์ยังไงละ  ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฉันก็เชื่อเสมอว่าเวทย์มนต์นั้นมีอยู่จริงเสมอ
  ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยุ่นั้น เท้าของฉันก็ไปสะดุดไม้เข้าอย่างจัง
"ว๊าย! แอ๊ค-.........จ-เจ็บๆๆ" ฉันเอามือกุมหน้าตัวเองและนั่งบ่นเจ็บๆอยู่กับพื่น เพราะสะดุดจึงทำให้หน้าชนกับต้นไม้อย่างจัง 
แปลกจัง ที่นี่เป็นป่าหลังโรงเรียนแท้ๆ ทำไมป่ามันแปลกๆไปอย่างนี้ละ......
ฉันเดินทางจากในป่าเพื่อหาทางออกจากป่าให้ได้ และเมื่อเวลาผ่านไปไม่นานฉันก็สามารถออกมาจากตัวป่าได้ แต่ทว่า....!!?
"ที่นี่มัน.......ที่ไหนกัน....." ฉันเดินมองไปรอบทิศทาง วิวทั้งหมดเปลี่ยนไป ตึงสูงๆไม่เห็นอีกแล้ว เห็นแต่บ้านลอยได้ คนขี้ไม้กวาด และอื่นๆอีกมากมาย สิ่งเหล่านั้นก็คือเวทย์มนต์ ฉันเจอเวทย์มนต์แล้ว 0[]0!!
   หลังจากนั้นฉันก็ได้เดินไปทั่วๆที่ใหม่ที่ฉันโผล่มา เวทย์มนต์ที่ฉันอยากให้มีมาตลอด ฉันเดินเล่นทั่วๆจนกระทั่งมืดค่ำ

เวลา 21:32 น.

"ดึกซะแล้ว......ฉันจะทำยังไงต่อไปดีนะ......" ในขณะที่ฉันกำลังเดินหาที่นอนฉันก็เจอกับที่ๆมีขนาดใหญ่มาก และมีป้ายเขียนว่า โรงเรียนสอนมนต์ตรามารอนน่า โรงเรียนสอนมนตรางั้นหรอ........
"อยากเรียนจัง............"
"งั้นเธอก็ไปสมัครเรียนซะสิ อายุคงพอสมัครได้แล้วละ"เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น
"เอ๊ะ?"ฉันหันไปมองต้นเสียงทันที เด็กผู้ชายน่าจะวัย 15 ปีเช่นเดียวกับฉัน ผมสีดำสนิทและเรียบง่าย แต่กลับดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด
"ขอโทษนะค่ะ.....คงเข้าไม่ได้หรอกค่ะ"ฉันตัดสินใจพูดไปแบบนั้น เพราะถ้าที่นี่ใช้เวทย์มนต์ คนที่ไม่มีพลังอย่างฉันคงจะทำอะไรไม่ได้แน่ๆ
"ดูจากสภาพแล้ว.....เธอหนีออกมาจากบ้านสินะ....แถมยังไม่ได้ปลดพลังเวทย์อีก"
"เอ๊ะ? ปลดพลังเวทย์?"หมอนี่พูดเรื่องอะไรเนี่ย? ฉันคนธรรมดานะย่ะ
"ใช่ๆ เธอคงยังไม่มีที่อาศัยละสิ มาพักที่บ้านฉันก่อนก็ได้ แล้วค่อยคุยกันต่อ"ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วเดินไป
"อ-อื้ม รอด้วยสิ!"ฉันตัดสินใจเดินตามเขาไป เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีที่อยู่แล้วนี่นา

หลังจากที่ฉันเดินตามเขามา เขาก็ได้แนะนำเรื่องต่างๆให้ฉันระหว่างทาง และยอมให้ฉันอยู่ด้วยไปตลอดหรือซักพักก็ได้ เพราะฉันเป็นเด็กจากป่าเวทย์มนต์หรือก็คือป่าต้องห้ามหลังโรงเรียนนั้นแหละ ที่นี่จึงนับว่าฉันเป็นเด็กพิเศษสินะ
"เอ้า เลือกห้องเอานะระหว่างห้องกลางกับห้องท้ายนะ ส่วนฉันอยู่ห้องหน้า ถึงบ้านฉันมีห้องนอน 3 ห้อง แต่คงจะพอให้เธอนอนได้อยู่หรอกนะเจ้าหญิง งั้นราตรีสวัสดิ์นะ พรุ่งนี้ฉันจะปลดผนึกพลังให้เธอเอง"เขาพูดและเดินไป
ด-เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลยนะเจ้าบ้า!

หลังจากนั้นฉันก็เข้าไปนอนห้องข้างๆหมอนั้นทันที หึ ชื่อก็ไม่ยอมบอกแล้วยังจะอะไรอีกยะ! นอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ >0< หาว~ ฉันก็หลับไปกับเตียงทั้งๆแบบนั้นเลย zZzZzZ