คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CROSS 1: Meet nGreet
ประเทศ ฝรั่งเศส ปารีส 15/09/2020
กริ๊ง......
แกร๊ก....
“ไง สหายไม่ได้เจอกันนานนะ”
“มีธุระอะไร”
“เฮ้ยเพื่อนเก่าไม่เจอกันนานทักกันงี้เหรอ”
“พูดมาไม่งั้นจะวางละ”
“งาน”
“งวดนี้ให้คุ้มกันใครละ”
“เขาเป็นพยานคนสำคัญ เกี่ยวกับคดี ฆ่า ปิแอร์ คอรืนีเลียต”
“ชื่อละ”
“Tony Cruise”
“ชื่อพิลึก”
“จะรับงานไหมละ”
“ขอฟังเงื่อนไขก่อน”
“ก็ง่ายๆ ระหว่าง
“น่าเบื่อ ไม่รับ”
“งานนี้งานใหญ่นะเนี่ยสายเขาว่าอีกฝ่ายถึงกับลงมือจ้างคนจากองค์กร cross sight แถมงานนี้คนที่รับงานยังเป็นระดับพระกาฬ เชียวนา”
“เหรอแล้วไงต่อ”
“สายเขาว่าฆ่าได้หมดไม่ว่าเหยื่อจะอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่ไม่ว่าคนคุ้มกันจะมีเป็นสิบเป็นร้อยก็ยังฆ่าเหยื่อได้โดยที่ไม่มีใครเคยเห็นหน้าเลยนา”
“แล้วคนจ้างงี้ก็ต้องเห็นหน้าสิ”
“เขาว่าจ้างผ่านคนสนิทของเขานะ”
“เหรอ”
“แถมงานนี้คนที่จ้างนายนะเขาถึงกับลงทุนทำประกันชีวิตให้นายเชียวนา”
“ทำประกันชีวิตให้ด้วยเหรอลงทุนแฮะ”
“จะเอาไงจะรับหรือไม่รับ”
“รับซี่เวลาละ”
“20 กันยา ฉันจะรออยู่ที่ ถนน Inskeep ละกัน”
“ได้เข้าใจแล้ว”
“งั้นแค่นี้นะบาย”
“บาย”
เฮ้อ ต้องทำงานอีกแล้ว อีก 5วัน กว่าจะถึงวันนัด สงสัยต้องไปพักสมองซักหน่อยแล้วแฮะ
ถ้าถามว่าผมทำอาชีพอะไร(จะไม่ถามก็ได้นะ) จนถึงวันนี้ผมก้ยังหาคำตอบไม่ได้งานที่ผมทำก้มีตั้งแต่ คุ้มกันผู้นำประเทศ,ลอบสังหารหัวหน้าแก๊งมาเฟียรับจ้างส่งผักยันพาสุนัขไปเดินเล่น
รายได้ก็แล้วแต่งาน50เหรียญไปจนถึงหลายร้อยล้านปกติพวกงานคุ้มกันนี่ก็ง่ายๆแต่ช่วงนี้ฝ่ายตรงข้ามก็มีองค์กร Cross sight เป็นองค์กรนักฆ่าองค์กรใหญ่สมาชิกองค์กรไม่ทราบแน่ชัดไม่มีใครเคยเห็นหน้าพวกนั้น มีสาขาอยู่ทั่วโลก แม้แต่คนระดับล่างๆขององค์กรยังฝีมือฉกาจพวกนี้ทำให้เพื่อนร่วมอาชีพของผมตกงานกันเป็นแถว แถมบางคนยังไม่มีชีวิตกลับมาทักทายอีก แย่จริงๆ
เอาละเพื่อไม่ให้เสียเวลาเราข้ามไปช่วงใกล้ถึงเวลานัดละกันนะ
..............................................................................................................................
19 กันยายน 2020
อีก 1 วันก็จะถึงวันนัดพบแล้วถ้าถามผมว่าแล้วก่อนหน้านั้นผมทำอะไรก็คงบอกไม่ได้หรอกความลับ หึหึ
เมืองลอสแองเจลิสนี้จะว่าเมืองใหญ่ก็เมืองใหญ่ละนะเสียดายไม่ค่อยมีต้นไม้เท่าไรทั้งที่โลกเราเพิ่งฟื้นตัวจาก Global warming แท้ๆคนเราก็ยังไม่สำนึกและกำลังจะทำผิดซ้ำรอยเดิมแต่ยังไงก็ตามพอไฟลนก้นเมื่อไหร่พวกผู้นำก็จะออกมารณรงค์ให้ประหยัดน้ำประหยัดไฟลดโลกร้อนพวกชนชั้นกลางและชนชั้นล่างที่ไม่มีอันจะกินก็ทำกันงกๆพวกชนชั้นปกครองก็เปิดแอร์กันเต็มที่แหมโลกเราคงดีขึ้นหรอก ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรอยู่นั้นก็บังเอิญ(บังเอิญจริงๆนะ)ไปชนผู้หญิงคนหนึ่ง เข้าให้ข้าวของที่เธอหอบมาซึ่งดูแล้วเป็นข้าวของที่ขายตามซุปเปอร์หกกระจายเต็มพื้นไปหมดแต่เหล่าผู้คนที่สัญจรอยู่ข้างกายกลับใช้ชีวิตตามปกติมีบางคนที่เหลือบมองแต่เพียงเสี้ยววิ ก็กลับไปใช้ชีวิตตามเดิมแหมน้ำใจงามดีแท้ให้ดิ้นตายเหอะซาร่าถึงคนชนเธอล้มจะเป็นผมก็เถอะนะ
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมลืมดูทาง”
สตรีที่ผมชนเธอจนล้มนั้นสิ่งแรกที่สะดุดตาคงจะเป็นเรือนผมสีทองสุกปลั่งที่ยาวสยาย ระไปกับพื้นหญ้า ใบหน้างดงามที่ชวนให้คนมองหลงไหลผมว่าถ้าเธอไปเป็นนักฆ่าเหยื่อคงมองเธอจนมิอาจละสายตาคงจะถูกเธอยิงทะลุหัวใจได้ง่ายๆ เสื้อที่เธอสวมใส่นั้นเป็นเสื้อโค้ทสีน้ำตาลยาวของบุรุษซึ่งมันออกจะผิดไปซักหน่อยแต่ก็ช่างเถอะ
“ไม่เป็นไรหรอกคะฉันก็ผิดเองทีไม่ได้ดูข้างหน้า”
“ให้ผมช่วยนะครับ”
“ค่ะ”
ช่วยเธอเก็บของราว2นาทีทุกอย่างก็ถูกเก็บลงถุงกระดาษเรียบร้อย
ระหว่างที่ผมกำลังปัดฝุ่นเธอก้ลุกขึ้นพลางเอ่ย“ฉันคงต้องไปแล้วขอโทษนะค่ะที่ทำให้คุณเสียเวลาแถมคุณยังช่วยเก็บของอีก ขอบคุณมากนะคะ หวังว่าคงได้พบกันใหม่”พูดจบเธอก็เดินจากไป
อะไรกันเดี๋ยวดิยังคุยไม่จุใจเลยชื่อก็ยังไม่ได้ถามพระเจ้าเดี๋ยวดิขอคุยอีกหน่อยดูเหมือนพระเจ้าจะว่างจัดเลยบันดาลคำขอให้สมหวังอย่างไว
แคว้ก
ถุงกระดาษของเธอขาดทันทีแหมไวจริงหนอและก็เหมือนเดิมไม่มีใครคิดจะช่วยเธอแม้แต่น้อยแหมหยั่งกะเตี้ยมกันไว้ว่าเราจะต้องเป็นคนเข้าไปช่วยว่าแล้วก็เดินเข้าไปช่วยทันที
“ให้ผมช่วยถือของไหมครับเพราะถุงก็เป็นงี้ไปแล้ว”
“ขอโทษด้วยนะคะวันนี้ก็2ครั้งแล้วขอบคุณที่ช่วยคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องเล็ก”
“ขอบคุณจริงๆนะคะ”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ ว่าแต่คุณพักอยู่แถวไหนหรือครับ”
“ก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไรหรอกคะ”
“อืม งั้นเราไปกันเลยไหมครับ”
“จะไม่รบกวนคุณเหรอคะ”
“ไม่หรอกครับช่วงนี้ผมก็ว่างอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“งั้นเราไปกันเลยไหมครับ”
“คะ”
จากนั้นเราก็เดิน10นาทีขึ้นรถไฟอีก15นาทีเดินต่ออีก5นาทีกว่าถึงจุดหมาย
“ส่งฉันแค่นี้ก็พอแล้วละคะ”
จุดที่เธอบอกว่าเป็นบ้านของเธอนั้นเป็นคอนโดหรูหรา ระดับ 10 ดาว
ตั้งอยู่ใกล้สถานีรถไฟใกล้ซุปเปอร์มาเก็ท แถมยังมี ฟิตเนส สระว่ายน้ำ สนามเทนนิส ใกล้ สวนสาธารณะ อีกครบเครื่องสุดๆไปเลยละ เห็นป้ายราคาขั้นต่ำก็ราวๆ
ห้าล้าน เหรียญ(ราวๆ200ล้านบาทแม่เจ้าราคาพอๆกับรถังที่ดีที่สุดของอเมริกาเชียวนา)
“บ้านใหญ่ดีนะครับ”
“ก็นิดหน่อยนะคะ”
“ว่าแต่คุยกันมาตั้งนานแล้วผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ชื่อเหรอคะ”
“ครับ”
“ฉันชื่อ…..”
ระหว่างที่เธอกำลังจะบอกชื่อของเธอให้ผมเห็นนั้นดวงตะวันก็ค่อยๆลับขอบฟ้าทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้ม ช่างงดงามยิ่งนักระหว่างที่สายตาของผมกวาดมองไปเรื่อยๆสายก็ไปสะดุดกับบางสิ่งที่สะท้อนแสงอยู่บนดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่งสิ่งนั้นอยู่ใกล้กับคนใส่ชุดสีดำแสงที่ส่องไปโดนนั้นทำให้รู้ว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่ผมคุ้นตาเป็นอย่างดี
อาวุธสังหารระยะไกลที่คนส่วนใหญ่มักไม่รู้สึกตัวว่ากำลังถูกมัจจุราชจ้องมองอยู่กำลังเล้งเป้าไปทางเธอคนนั้นและโดยไม่ต้องคิดให้มากความร่างของผมก็วิ่งเข้าไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
เพื่อ หมายจะดึงเธอให้พ้นจากเงื้อมมือของ มัจจุราช ทุกสิ่งรอบกายผมราวกับ จะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
“ระวัง”ดูเหมือนผมจะรีบเกินไปจนไม่ทันสังเกตว่าสตรีข้างกายผมหยิบบางสิ่งออกมาจากเสื้อคลุมของเธอสิ่งที่ทำให้ผมถึงกับหยุดชะงัก
เปรี้ยง
ปัง
เสียงลูกกระสุนแหวกอากาศเสียงแรกเป็นของมัจจุราชคนนั้นไม่ผิดแน่ แต่อีกเสียงนี่สิเป็นของหญิงสาวที่ผมไม่เคยคิดแม้แต่นิดเดียวว่าเธอว่าเธอจะจับอาวุธเป็นด้วย
เคร้ง
ลูกกระสุนทั้งสองกระทบกันกลางอากาศก่อนจะกระเด็นแยกไปอีกทางมัจจุราชคนนั้นเมื่อเห็นว่าพลาดก็รีบหนีไปทันที ทีนี้ก็เข้าเรื่องกันซะที
“เอ่อคุณยิงปืนเป็นด้วยเหรอครับ”
“อะ.คะก็นิดหน่อยนะคะพ่อฉันป็นคนสอนนะคะ”
“เหรอครับแต่ยิงแม่นจังนะครับเนี่ยยิงสกัดกระสุนปืนไรเฟิลที่เร็วขนาดนั้นได้”
“มันบังเอิญนะคะ”
“แหมแต่ใช้ปืนพกได้ขนาดนี้ผมว่าไม่บังเอิญหรอกครับ”
“บังเอิญจริงๆนั่นแหละคะ”
น้ำเสียงที่สื่ออกมาถึงจะฟังแปลกๆแต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายคนไม่รู้จักกันจะมาสงสัยมากไปก็ไม่ดี
“นั่นสินะครับ อาจจะบังเอิญก็ได้ฮะฮะฮะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
และโดยไม่รอฟังคำตอบเธอก็เดินเข้าไปในบ้านของเธอเสียแล้ว
แหมสุดท้ายผมก็ยังไม่รู้ชื่อเธออยู่ดีแฮะเสียดายแต่ไม่ต้องห่วงหรอกเราคงได้เจอกันอีกแน่
ผมรู้สึกหยั่งงั้นแหละ
ความคิดเห็น