[yaoi]want you:คุณเพื่อนครับ กูต้องการมึง

ลำดับตอนที่ #40 : ตอนที่ 31 ไม่เข้าใจ [100%]

ตอนที่ 31

     ไม่รู้ว่าเรายืนจูบกันนานแค่ไหน แต่มันนานมากพอที่จะทำให้ผมแทบจะหายใจไม่ทัน ผมดันอกแกร่งให้ออกห่างไปนิด โดยที่มันก็ไม่ขัดขืนอะไร

     “มึง..”

     “อะไร?” มันเลิกคิ้วแล้วพูดเสียงนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ท่าทางที่ดูเหมือนตอนที่อยู่ในนคอนโด ทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เป็นแบบนี้อีกแล้ว ท่าทางแสนอบอุ่น ท่าทางที่ทำให้ผมไว้ใจ..แต่สุดท้ายก็กลับใช้มันทำร้ายตัวผมเอง

     “ปะ..ปล่อย กูจะกลับแล้ว”

      “เหอะ มึงจะกลับยังไง? กับไอ้พวกนั้นน่ะเหรอ?”

      “...ถ้าใช่แล้วจะทำไม” เหมือนไอ้แทนที่อบอุ่นคนเมื่อกี้หายวั๊บไปกับตา สายตาที่ดูอ่อนโยนเมื่อคู่แข็งกร้าวขึ้นมาทันที มันโกรธผม โกรธที่ผมอยากจะไปกับคนพวกนั้น มันหมายความว่ายังไง?.. J

     “อย่ามายั่วโมโหกูนะไอนิก”

     “ยั่วโมโหยังไง? กูแค่บอกว่าจะกลับกับพวกนั้น มันทำให้มึงโมโหงั้นเหรอ?” ผมอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ไอแทนจ้องหน้าผมนิ่ง โดยที่มือของมันก็ยังจับแขนของผมอยู่ไม่ปล่อย

     “….”

     “เงียบทำไม? มีอะไรที่พูดไม่ได้งั้นเหรอ” ผมถามขึ้นเสียงนิ่ง จ้องเข้าไปในตาต้องมัน สายตาที่เคยใช้มองผมอย่างดูถูก สายตาที่มองด้วยเหมือนผมเป็นตัวประหลาดและตอนนี้สายตานั้นเปลี่ยนไปแล้ว

-------------------

      ราวกับว่าคำพูดทุกอย่างของผมทำให้มันหยุดยิ่ง สายตาแข็งกร้าวที่จ้องเข้ามาในตาผมดูวูบไหวอย่างบอกไม่ถูก มือของมันที่บีบต้นแขนผมแน่นค่อยๆ คลายลง ก่อนที่มันจะพูดขึ้น

     “ขึ้นรถสิ”

     “..อะไร?”

     “กูจะไปส่ง” เป็นอีกครั้งที่คำพูดและน้ำเสียงของมันทำให้ผมใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก มันปล่อยแขนผมแล้วหมุนตัวเดินไปที่รถ ทิ้งผมเอาไว้ให้ยืนมองตามอยู่เงียบๆ ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม จนคนที่เดินไปถึงรถแล้วหันหน้ากลับมามอง

     “จะมาเองหรือจะให้กูเดินไปอุ้ม?”

     “...”

                                เอาอีกแล้ว.. แม่งเป็นแบบนี้อีกแล้ว..

     “ว่าไง?”

     “ก..กำลังเดินไปนี่ไง” ผมพูดจบก็รีบเดินเข้าไปหามันทันที ไอความคิดที่ว่าผมจะต้องทำให้มันหันมาชอบผม ความคิดที่ผมต้องการจะเอาชนะใจมันตอนนี้เหมือนจะเริ่มเรือนหายไปแล้ว มันเหลืออยู่แต่ความคิดที่ว่า.. ทำไมมันถึงทำท่าทางแปลกๆกับผมอย่างนี้

      หลังจากที่เราทั้งคู่ขึ้รมาอยู่บนรถความเงียบเข้าปลกคลุมทั่วทั้งคัน ไม่มีใครพูดอะไร มีแต่เสียงแอร์ที่ดังออกมาเบาๆ กับเสียงหายใจของเรา..และเสียงหัวใจ

     “มึงรู้รึไงบ้านกูอยู่ไหน?” ผมถามขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ ผมไม่เคยบอกมัน และแน่นอนมันคงไม่มีทางรู้แน่ๆ เพราะคนอย่างมันน่ะเหรอจะมาใส่ใจเรื่องของผม?

     “รู้”

     “หืม?” ผมเลิกคิ้วขึ้น แล้วหันไปมองหน้ามัน ที่ตอนนี้ยังไงนั่งนิ่ง มองตรงไปที่ถนนตรงหน้า ท่าทางที่เหมือนไม่มีอะไรน่าแปลกใจทำให้ผมต้องถามย้ำขึ้นอีกครั้ง

     “มึงรู้?”

     “หุบปากแล้วนั่งนิ่งๆ ไปเถอะ” มันพูดแค่นั้นพร้อมกับมองผมด้วยหางตา ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจถนนตรงหน้าอีกครั้ง เราสองคนนั่งกันนิ่งๆ จนเราสองคนมาหยุดที่บ้านหลังใหญ่ที่ผมคุ้นเคยดี

                         ใช่ มันรู้จักบ้านผมจริงๆ

     ผมนั่งนิ่ง โดยที่มันเองก็ไม่ได้พูดอะไร คำถามมากมายที่ผุดขึ้นในหัวผมไม่ได้ถามออกไปเลยสักคำ เสียงถอนหายใจแรงๆ ดังมาจากคนข้างๆ ตัวผม จนทำให้ผมต้องหันไปมอง

     “.....” ทันทีที่ผมหันไปมองก็พบกับสายตาที่จ้องมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว สายตาเรียบๆ นิ่งๆ ในแบบของมันที่ทำให้ทุกครั้งที่ผมถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นเป็นต้องใจสั่นทุกที.. แล้วครั้งนี้ก็เช่นกัน

     “ขอบใจที่มาส่ง” ผมพูดจบก็เปิดประตูรถแล้วจะก้าวออกไปทันที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ปิดประตูสนิทดีนัก เสียงหนึ่งก็ดันขัดขึ้นมาซะก่อน

     “เดี๋ยว”

     “อะไร?”

     “วันนี้มึงทำกูไว้แสบมากนะไอนิก” มันพูดจบก็เอื้อมมือมาดึงประตูรถปิดเข้าไป แล้วออกรถไปโดยที่ไม่ทันให้ผมได้พูดถามอะไร..

                               แต่เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ

แทน

      ผมขับรถออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วยความเร็ว ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวผมเองกำลังเป็นบ้าอะไร ไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้จริงๆ แล้วผมรู้สึกยังไงกันแน่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม่จะต้องหัวเสียเวลาที่เห็นไอ้นิกทำตัวสนิทกับไอ้พวกบ้านั่น...

                                   รู้แต่ว่าผมไม่ชอบ ผมไม่ต้องการเห็นมันคุยกับใครหน้าไหนด้วยท่าทางแบบนั้น!

     “เฮ้อ..” ความเร็วของรถที่ชะลอลงจนรถหยุดนิ่งให้ผมปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเอนหลังพิงกับเบาะรถ ความรู้สึกที่มันจุกแน่นอยู่ตรงอกนี่มันจะแก้ยังไงดี..

----------50%---------

      ผมจอดรถอยู่ริมถนน ที่ยังคงมีรถแล่นผ่านไปมาไม่หยุด ท้องฟ้ามืดสนิทไม่มีดาวสักดวง ทำให้ผมหลับตาลง แล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกสับสนแบบนี้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ หัวใจของผมที่ก่อนหน้านี้เคยถูกทำร้ายจนมันไม่รู้สึกอะไรกับใคร มันกลับเริ่มรู้สึกอีกครั้ง..เพราะมัน

      ทุกครั้งที่ผมอยู่กับมัน ทุกครั้งที่ผมคุยกับมัน เหมือนผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์ของผมมันมักจะไม่ปกติ เหมือนผมกลายเป็นคนที่มีสองบุคลิกตลอดเวลาที่อยู่กับมัน บางครั้งผมก็อยากทำดีกับมัน อยากให้มันรู้สึกดีเมื่ออยู่กับผม แต่บางครั้ง.. เสียงหนึ่งที่ก้องอยู่ในหัว ก็คอยเตือนผมว่า ผมจะกลับไปเจ็บแบบเดิมๆ ไม่ได้อีกแล้ว

ผมมันอ่อนแอกว่าที่หลายๆ คนเห็นจริงๆ..

กรี๊งงงง  กรี๊งงงงงงง (ตี๊ด)

     “ฮัลโหล”

     “: ไอแทน มึงอยู่ไหน”

     “มีอะไร” ผมพูดเสียงเรียบ ถึงเบอร์ที่โทรมาจะเป็นเบอร์แปลก แต่ทันทีที่ผมได้ยินเสียงปลายสายก็รู้ทันทีว่ามันคือใคร เพื่อนเก่าของผม เพื่อนที่ผมไม่ค่อยอยากจะนับมันเป็นเพื่อนสักเท่าไหร่..

     “: กูมีเรื่องให้มึงช่วย”

     “เรื่องอะไร”

     “: มาหากูที่ผับ SS”

     “หึ.. แล้วทำไมกูต้องทำตามที่มึงบอกด้วย?” ผมพูดตอบไป ให้อีกฝ่ายเงียบเสียงลง ผมยกยิ้มขึ้นนิดๆ และกำลังจะกดวางสาย แต่ปลายสายก็ส่งเสียงขึ้นมาก่อน

     “: กูรู้ ว่าสิ่งที่กูเคยทำกับมึงมันแย่แค่ไหน.. แต่ตอนนี้กูสำนึกผิดแล้วนะไอแทน กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ย” ผมเงียบฟังสิ่งที่อีกคนพูดออกมา ช่างน่าขำ ในเมื่อสองสามปีก่อน มันพึ่งหักหลังผมด้วยเรื่องโง่ๆ แต่ตอนนี้มันกลับมาบอกผมว่ามันสำนึกผิดแล้ว.. แล้วมาขอให้ผมช่วย

ถ้าผมไม่มีประโยชน์กับมัน มันก็คงไม่สำนึกสินะ

      “ไอบุค มึงสำนึกผิดช้าไปแล้วล่ะ” ตี๊ด!

น่ารำคาญเป็นบ้า

----------------------------------------------------------

        กลับมาในปัจจุบัน ที่บ้านเจเจ

       “เฮ้ นี่พวกมึงเป็นอะไรกันไปหมด ไอเล็ก ไอนิก ไอแทน กูชวนมากินสุกกี้นะเว้ย! ไม่ได้มางานศพ” เจเจโวยวายขึ้นมา หลังจากที่นิกกี้ออกมาจากห้องน้ำแล้วก็เอาแต่นั่งนิ่ง แทนที่พึ่งมาก็เช่นกัน ส่วนนายอเล็กซ์ที่นิ่งเงียบมาตั้งแต่แรก ก็ยังเงียบอยู่อย่างงั้น!

เจ้าของบ้านอย่างเจเจก็ต้องเริ่มรู้สึกแปลกๆ บ้างล่ะ

     “พวกกูก็ปกติ มีแต่มึงนั่นแหละ คึกว่าปกติ” อเล็กซ์พูดตอบเพื่อนตัวน้อยเสียงเรียบ แบบที่เจเจก็เอียงคอนิดๆ กระพริบตาปริบๆ เริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองเป็นอย่างที่เพื่อนพูดจริงรึเปล่า

     “กูเป็นงั้นจริงเหรอติน” เจเจหันไปหาชายข้างตัว แบบที่ตินเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มแรงๆ อย่างที่เคย

     “ครับ ฮ่าๆ”

     “พวกมึง.. กูว่ากูขอตัวกลับก่อนดีกว่า” ทันทีที่เสียงทุ้มนุ่มของตินเงียบลง นิกกี้ก็พูดขึ้นมาทันที เหมือนกำลังรอจังหวะอยู่แล้ว สิ้นเสียงใส ทุกคนหันไปมองต้นเสียงพร้อมกันราวกับนัดกันมา เจเจขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ ก่อนที่จะถามออกไปอีก

     “จะกลับแล้วหรอวะไอนิก ยังกินกันไม่หมดเลย”

     “กู.. รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย” นิกกี้พูดตอบ อเล็กซ์หรี่ตาลงนิด มองไปที่แทนที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้านิ่ง แต่ในแววตานั่นกลับดูหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก อเล็กซ์หันกลับมามองหน้าเพื่อนหน้าสวยอีกคน..

     “เดี๋ยวกูไปส่งแล้วกันไอนิก”

     “อ้าวไอเล็ก มึงก็จะกลับด้วยเหรอ” เจเจพูดท้วงขึ้นอีกครั้ง ที่เห็นเพื่อนสองคนจะกลับไปพร้อมกันแบบนี้

จะรีบไปไหนกันวะ ไอพวกนี้

         ความคิดของเจ้าของบ้านที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรนัก นิกกี้พยักหน้าให้อเล็กซ์โดยไม่พูดอะไร แล้วเดินออกไปที่หน้าบ้าน โดยที่อเล็กซ์ก็เดินมาตบบ่าเจ้าของบ้านแปะๆ แล้วตามเพื่อนอีกคนออกไป เจเจนั่งนิ่งมองหน้าเพื่อนที่เหลือสองคนสลับกันไปมา

     “ไอแทน กูรู้นะว่ามึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

     “...กูไม่รู้” แทนตอบนิ่งๆ

     “เฮ้อ โอเค มึงจะกลับเลยมั้ย” เจเจพูดขึ้นเสียงอ่อย ใบหน้าสดใสหม่นลงนิด ความรู้สึกเหมือนมีตัวเองคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรของเพื่อนๆ เลย ใบหน้าที่แสดงออกถึงความคิดของตัวเองชัดเจนทำให้ตินต้องพูดแทรก

     “เจเจครับ อิ่มแล้วหรอ”

     “อือ”

     “...งั้นกูกลับก่อนแล้วกัน ขอบใจสำหรับอาหาร”

ขอบใจเชี่ยไร! มึงยังไม่ได้กินอะไรเลย!!

      ความคิดของเจ้าของบ้านที่แอบโวยวายเล็กๆ ในใจ แทนระบายยิ้มอ่อนๆ ให้เพื่อนตัวน้อย ก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งให้ทั้งสองนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ เจเจถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อีกครั้ง ก่อนที่จะแอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ตินมองเพื่อนสนิทของตัวเองนิ่งๆ แล้วลุกขึ้นเก็บข้าวของบนโต๊ะไปที่ครัว

     “ติน..”

     “ครับ?” ระหว่างที่ร่างสูงกำลัง ยืนล้างจานเสียงเล็กๆ หม่นๆ ก็ดังขึ้นทางด้านหลังให้ตินต้องหันกลับไปมอง เจเจเดินเข้ามาด้วยท่าทางหงอยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ข้างๆ เขา

     “มึงว่าพวกมันมีปัญหาอะไรกันวะ”

     “ไม่รู้สิครับ ถ้าพวกมันยังไม่อยากบอก ก็ปล่อยไปเถอะ”

     “เฮ้อ..กูไม่ได้อยากยุ่งอะไรหรอกนะ  กูแค่เป็นห่วง..” เสียงเล็กๆ พูดขึ้นแผ่วๆ ให้ตินยิ้มอ่อนๆ ออกมา มือหน้าวางลงบนไหล่ของร่างเล็ก ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มจะดังขึ้น

     “ทำหน้าเครียดอีกแล้ว ทำหน้าแบบนี้แล้วไม่น่ารักเลยนะครับ ^^”

-อัศวินดาบชมพู-

100%-------------------------------100%

-มาแล้วจ้า มาแล้ว หายไปนานกันเลยทีเดียว ตอนนี้รู้สึกว่าบรรยายแปลกๆแล้วแฮะ ฮ่าๆ สงสัยจะเริ่มหมดไฟซะแล้วเรา หลายคนคงลืมไปเลย ว่าเรื่องของแทนกับนิกกี้มันเป็นแค่ความคิดของนิกกี้ ตอนที่อยู่ที่บ้านเจ พูดง่ายๆ คือกำลังเล่าย้อนอดีตอยู่นั่นเอง(หายไปนานกลัวคนลืมความเดิมตอนที่แล้ว) แฮะๆ

-มีใครจำได้บ้างว่าคนที่ชื่อ บุค คือใคร อิอิ บุคเคยออกมารอบนึงแล้วน้า ใครจำได้บ้างเนี่ย

-คอมเม้นให้กำลังใจกันหน่อยเน้อ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีกำลังใจเยย ปั่นนิยายไม่ออก >^<

ขอบคุณที่ติดตามจ้า