คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่ 22 แปลกใจ[100%]
ตอนที่ 22 แปลกใจ
นิกกี้
เกร๊ง! เกร๊ง!
ตอนนี้เสียงช้อนส้อมกระทบกับจานกระเบื้องใบหรูเป็นเสียงเดียวที่เกิดขึ้นในห้องนี้
ผมกับไอแทนนั่งอยู่ตรงข้ามกัน แต่ต่างคนต่างก้มหน้า
ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมาจากจานของตัวเอง..แต่เสียงของก้อนเนื้อในอกผม มันกำลังเต้นเร็ว
เต้นแรง แรงมาก..
"แทน.."
ผมรวบรวมความกล้า แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเรือนผมสีดำสนิทของมัน
ก่อนจะเรียกมันเบาๆ
"อะไร"
มันตอบกลับ แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ที่ผมมาที่นี่
ผมไม่ได้ต้องการแค่จะมากินข้าวเช้าแบบนี้หรอกนะ
"วันนี้จะไปไหนรึเปล่า"
"...แล้วทำไมกูต้องบอกมึง?"
"อะไรกัน
กูมาหามึงถึงนี่ จะให้กูมาเก้อไม่ได้นะ"
ผมพูดเสียงใส ยักคิ้วให้มันอย่างกวนๆ
แทนช้อนตามองผมด้วยสายตานิ่งๆ..ท่าทีธรรมดาๆ แต่กลับทำให้หัวใจ..เต้นถี่รัว
"หึ
กูก็ไม่ได้เรียกให้มึงมานี่"
"ก็กูคิดถึง"
ผมพูดสวนกลับไปทันควันแบบที่ไอแทนมันก็ชะงักไปนิด
ก่อนจะยกยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ
"หึ
คืนนั้นมึงก็ไม่เลวนะ"
กึก..
เป็นผมเองที่ชะงักนิ่ง
ภาพคืนนั้นที่มันกำลังพูดถึงลอยเข้ามาในหัว
ภาพของเซ็กส์ที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่ามัน..แสนทรมานจริงๆ
"หึ เงียบเลยรึไงคนเก่ง"
ไอแทนมันพูดขึ้นเสียงเยาะๆ
ก่อนจะเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้ของมันแล้วกอดอกมองหน้าผม
โดยที่ผมเองก็จ้องหน้ามันเขม็งเช่นกัน
"มึงนี่มันเลว..."
"กูก็ไม่เคยบอกว่ากูเป็นคนดีนี่"
“..เลวๆแบบนี้แหละ กูโคตรชอบ คึคึ”
ผมแกล้งพูดตอบมันไปเสียงหวาน แล้วลุกขึ้นเดินอ้อมไปฝั่งที่มันนั่งอยู่
ก่อนที่จะใช้สองแขนของตัวเองโอบรอบคอมันจากด้านหลัง
“ปล่อยกู”
“กูจำเป็นต้องเชื่อมึงรึไง^^”
พูดยั่วโมโหมันไปอีกนิด ใส่ความน่าหมันไส้ไปอีกหน่อย
ผมอยากจะรู้จริงๆว่าคนอย่างมันจะทนนิ่งได้อีกสักเท่าไหร่
หมับ!
“ได้ งั้นถ้ากูจะทำอะไรแล้วมึงร้องท้วงกูก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อสินะ”
มันพูดเสียงเย็นแล้วใช้มือข้างนึงจับแขนของผมเอาไว้
ก่อนที่จะหันซีกหน้าของมันมาหาผม..รอยยิ้มมุมปากที่ดูน่ากลัว กับแววตาดุดันของมันที่ทำให้ผมเริ่มรู้ตัวว่า..
ไม่ปลอดภัย
“มะ..มึง..จะทำอะไร..”
“...หืม?”
ไอแทนมันนิ่งไปนิด ก่อนที่จะขมวดคิ้วแล้วส่งเสียงในลำคอ
เหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ก่อนที่จะดึงมือตัวเองกลับมาแล้วก้าวถอยหลังมาแบบไม่ทันรู้ตัว
“หึ ทำแบบนี้ไม่เหมือนเป็นมึงเลยนะนิกกี้”
“อะ..อะไรของมึง!”
เป็นอีกครั้งที่ผมก้าวถอยหลัง
ไอแทนมันลุกขึ้นแล้วก้าวเท้ายาวๆของตัวเองเข้ามาหาผม รอยยิ้มที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่ามันดู..เลวโคตรๆ
“นี้มึง...กลัว?”
มันถามแล้วหรี่ตามองผม ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วทำสีหน้ามันไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
มันก้าวเข้ามาหาผมใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ภาพในคืนนั้น..มันกำลังย้อนกลับมาอีกครั้ง..
…มันไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย
แต่มันตอกย้ำให้ผมรู้ว่า.. ผมไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับมันเลยสักนิด..
“....ปะ..เปล่า!”
“หึหึ”
มันหัวเราะในลำคอ แล้วทำสิ่งที่ทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจ
ไอแทนมันก้าวเข้ามาใกล้ จนผมถอยไปชิดกับกำแพง เราสองคนยังจ้องตากันนิ่ง อย่างไม่มีใครยอมใคร
แต่แล้ว..มันก็เข้ามาประชิดตัวผม
ตึกตัก! ตึกตัก!
ไม่รู้ว่ามันจะได้ยินรึเปล่า
แต่ด้วยความเงียบภายในห้องตอนนี้ทำให้ผมได้ยินเสียงหัวใจที่มันกำลังเต้นโคตรแรงของตัวเองชัดเจน
ใบหน้าของมันเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
โดยที่ผมเองก็ยังเห็นรอยยิ้มร้ายๆของมันชัดเจน
“มึง...ทะ..แทน...”
ไม่ ผมไม่ใช่หนุ่มน้อยไร้เสียงสาที่จะกลัวการจูบอะไรพวกนี้
แต่ผมไม่เข้าใจ
กับแค่ลมหายใจร้อนๆที่มันกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ..ใจผมมันกลับแทบจะหยุดเต้น..
ไอแทนมันยกมือขวาขึ้นมาค้ำกำแพงไว้เหนือหัวผม เหมือนเป็นการขังผมเอาไว้ในอ้อมแขนของมัน...
“อะไรกัน นิกกี้คนเก่งคืนนั้นหายไปไหน?”
เฮือก!!!
ผมสะดุ้งเฮือก กับสัมผัสของมันในตอนนี้
มืออีกข้างที่ว่างของมันลูบวนอยู่บริเวณเอวของผมจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว
รู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดต้นคอ และนี่แหละที่มันทำให้ผมแทบบ้า..
ใบหน้าของมันขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แบบที่ทำให้ผมค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
ได้ยินเสียงหอบหายใจถี่ๆของตัวเอง แบบที่ไม่ได้เป็นบ่อยนักในสถานะการณ์แบบนี้...
“กูทำให้แดกแล้ว
เอาจานไปล้าง”
กึก..
เพล้ง!!!
เข้าใจอารมณ์มั้ยครับ
ประมาณว่าแบบเหมือนกำลังถูกดึงขึ้นสวรรค์แล้วจู่ๆ ก็ถูกยันหน้าลงมาที่พื้น..ใช่
มันพูดแค่นั้น! พูดแค่นั้นแล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะสองหึของมันในลำคอ แค่นั้นจริงๆ!!!
“ยืนทำบ้าอะไร
ที่กูพูดฟังไม่รู้เรื่องรึไง?”
“นี่มึง....”
“หึ อะไร?”
มันหัวเราะ แล้วยกมุมปากแบบที่โคตรจะน่าถีบ
ผมมองมันตาขวางโดยที่ไอแทนมันก็หน้าด้านไม่สะทกสะท้าน
เดินเข้าห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องนอน...
..เดี๋ยวนะ..ห้องนอน?....
“..กูไม่ยอมมาเสียเที่ยวแน่ๆแทน”
------50%------
ผมพูดกับตัวเอง
แล้วไปเอาซากจานชามที่ผมกับไอแทนทำไว้ไปล้างในครัว
ห้องครัวที่ตกแต่งแบบเรียบๆแต่กลับดูหรูหรามากเลยทีเดียว
ผมจัดการจานพวกนั้นจนเสร็จ
อาจจะดูเหมือนว่าผมเป็นพวกลูกคุณหนูหยิบจับทำอะไรพวกนี้ไม่เป็น แต่คุณคงคิดผิดไป..
"เสร็จแล้ว?"
"ก็เออสิวะ งานง่ายๆแค่นี้"
ผมหันไปตอบไอแทนที่พึ่งเดินเข้ามา
มันมองจานชามที่ผมคว่ำไว้อย่างเป็นระเบียบแล้วพยักหน้าช้าๆเหมือนใช้ความคิด..
"อืม ก็ดี"
"ห๊ะ?"
ผมร้องเสียงหลง
มองหน้ามันที่กำลังยกมุมปากขึ้นนิดๆเหมือนตลกอะไรสักอย่าง ที่ผมตกใจ
ไม่ใช่เพราะไอสามคำสั้นๆที่มันพูดแต่..เพราะไอท่าทางแปลกๆของมันต่างหาก!
..มือซ้ายเท้าเอว
มีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กสีขาวสะอาดผาดบ่า แต่มือขวา..เสยผม...
ไม่พอ! เท่านั้นยังไม่พอ หางตาของมันที่เหล่มองผม
คิดภาพเหมือนพวกนายแบบที่กำลังเก๊กหล่อหน้ากล้อง ท่าทางที่คนปกติๆ
เขาไม่ทำกันแน่ๆ..
..นี่มันไอแทนจริงๆเหรอ? ใช่ไอผู้ชายที่ดูเย็นชา สงบนิ่ง วันนั้นจริงๆเหรอวะเนี่ย!!
"นี่มึงเป็นอะไร?" ผมถาม
"อะไร? เป็นอะไร?"
มันเลิกคิ้วแล้วถามเสียงกลั้วหัวเราะ ให้ผมต้องขมวดคิ้วมุ่น
มองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ มันแปลกนะ แปลกไปมากจริงๆ
"ก็ดูมึง..แบบ..."
ผมพูดลากเสียงแล้วมองหน้ามัน พยายามสื่อความหมายออกไปทางสายตา
แบบที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจได้มากแค่ไหน แต่มันทำเพียงแค่ยิ้มมุมปาก
แล้วหมุนตัวเดินหันหลังกลับไป
...เออ จะมาก็มา จะไปก็ไป!
“แม่ง ประสาทไปแล้วแน่ๆ”
ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะเช็ดมือกับผ้าแถวๆนั้น แล้วเดินถามมันออกมา
อีกครั้งที่หมดกวาดสายตามองไปรอบห้อง สำรวจไปในส่วนต่างๆ ซึ่งสิ่งที่ผมเห็นมากที่สุดเหมือนกันเป็น
กรอบรูปของมันที่ถ่ายกับใครสักคน.. เด็กผู้ชายในชุดนักเรียน ม.ปลาย หน้าตาน่ารัก
น่าเอ็นดู คนเดียวกับในรูปที่ผมเห็นมันตกอยู่ที่พื้นนั่น และที่สำคัญรอยยิ้มของไอแทนในภาพ
ดูอบอุ่นเหมือนเป็นคนละคน และนั่น.. คือรอยยิ้มที่ผมไม่เคยได้รับจากมันเลย
“แทน กูถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“อะไร”
“กูเจอรูปที่มึงถ่ายกับเด็กผู้ชายน่ารักๆตกอยู่ที่พื้น
นั่น..น้องชายมึงเหรอ?”
ผมพยายามมองโลกในแง่ดี แล้วถามมันออกไป ใช่
มันอาจจะเป็นแค่พี่น้องกันก็ได้ แต่ถึงรูปร่างหน้าตามันจะขัดแย้งกันแค่ไหน
ผมก็จะพยายามคิดว่ามันไม่มีอะไรละนะ
“รูปอะไร”
มันถามผมเสียงเข้ม
จากที่ตอนแรกมันยืนหันหลังให้ผมเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
ตอนนี้มันกลับหันหน้ามาจ้องตาผมอย่างเอาเป็นเอาตาย..แต่ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า
ว่าในดวงตาคู่คมของมัน.. เหมือนกำลังอ่อนไหว..
“คือ..กูเจอมันตกอยู่ที่พื้นน่ะ”
ผมค่อยๆ หยิบรูปใบนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก็ตอนแรกผมไม่รู้นี่
ว่าจะต้องซ่อมมันไว้ตรงไหน เลยยัดๆเข้าไปนั่นแหละ ไอแทนมองตามมือของผมแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นจนแทบจะผูกกันเป็นโบว์
ผมคลี่กระดาษในมือพลางแอบมองท่าทีของมันไปด้วย
พรึ่บ!!
“อ๊ะ!”
ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ที่จู่ๆมันก็กระชากรูปใบนั้นไปจากมือผม
แล้วกำไว้แน่น
มันละสายตาจากกระดาษในมือแล้วมองหน้าผม ดวงตาคมที่ครั้งนี้ดูเกรี้ยวกราดกว่าที่เคย..
“ถ้าไม่อยากให้กูโมโหแล้วไล่มึงออกจากห้อง ก็อย่าถามเรื่องนี้อีก”
“กะ..ก็ได้ กูก็แค่...”
“หุบปาก!”
ผมสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงตวาดของมัน
ตอนนี้เหมือนกับว่ามีไฟลุกท่วมตัวเองไอแทน ผมยิ้มอ่อนๆให้มัน
ก่อนจะยักไหล่แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
“เออไอ้แทน
ตกลงวันนี้มึงไปไหนมั้ย”
“ไป”
มันตอบเสียงเรียบ
ก้มหน้าก้มตาหาอะไรสักอย่างในตู้ไม้สีน้ำตาลเข้มที่อยู่ใกล้ๆกับโซฟาที่ผมนั่ง
แต่เดี๋ยวนะ สิ่งที่มันกำลังทำอยู่ตอนนี้ไม่สำคัญเท่าคำตอบที่ได้มาหรอก!
“อ้าว ได้ไงวะ! แล้วกูล่ะ”
“ก็เรื่องของมึงสิ จะไปไหนก็ไป”
มันเอี้ยวตัวมามองผม
แล้วพูดประโยคที่ทำให้ผมอยากจะไปบีบคอฆ่ามันให้ตายซะตรงนั้น จะไปไหนก็ไป
เหอะ อยากจะรู้จริงๆถ้าผมเป็นสาวสวยหมวยเอ็กส์
นี่มันจะยังพูดจาแบบนี้กับผมอยู่มั้ย .. แต่คนอย่างผม ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกนะ
“จะไปไหนก็ไปเหรอ... คึคึ” ผมพูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
“อะไร?”
“งั้นกูไปกับมึงนะ! ^^”
ผมพูดออกไปเสียงใส
ปั้นหน้าปั้นตาทำท่าทางให้เหมือนตอนไอเจเจอ้อนไอตินให้มากที่สุด ถึงมันจะเป็นสิ่งที่ผมโคตรจะไม่ถนัดเลยก็เถอะ
และดูเหมือนว่า ที่ผมทำนั่นจะไม่ได้ผลเลยสักนิด!
“ฮึ ถ้าจะไปก็ไปเอง กูไม่มาเป็นคนขับรถให้มึงหรอกนะ”
“อะไรกัน ช่วยชาติประหยัดพลังงานไงมึง ลดโลกร้อนน่ะ รู้จักมั้ย”
ผมถามมันเสียงกลั้วหัวเราะ มันลุกขึ้นแล้วเดินมาทางโซฟาที่ผมนั่ง
พร้อมกล้องตัวใหญ่ในมือ กับผ้าเช็ดกล้องสีฟ้าผืนเล็กๆอีกผืน
มันทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วตอบผมเสียงเรียบ
“ไม่จำเป็นที่กูต้องมาทำร่วมกับมึง”
“ชิส์ ไปเองก็ได้”
ผมเบ้ปากใส่มัน ก็รู้อยู่หรอกว่ามันคงไม่มีทางง้อ ถ้าผมงอนมันจริงๆ
แต่มันใช่เรื่องมั้ย กับไอที่มันแค่เหล่ตามองผมแค่แว๊บเดียว แล้วก็เอาแต่นั่งเช็ดเลนส์กล้องตรงหน้า
โดยที่ไม่สนใจผมเลยน่ะ
“.......”
..แต่เหมือนกับว่าผมกำลังจะได้เห็นอีกมุมนึงของมัน..
“มึงชอบถ่ายรูปเหรอ?”
“อืม”
ครับ แค่นั้นแหละ แค่สั้นๆคำเดียวในลำคอ ให้ผมพยักหน้าตามช้าๆ
แล้วมองเสี้ยวหน้าของมันที่ดูเหมือนจะตั้งอกตั้งใจ เช็ดเลนส์กล้องอย่างทะนุถนอม
ไอผู้ชายที่ดูใจร้อนคนนั้นเหมือนหายวั๊บไปกับตา เหลือแต่ ผู้ชายที่ดู..สุขุม
อ่อนนุ่ม..
ไม่รู้เหมือนกันว่านานเท่าไหร่ที่ผมนั่งจ้องหน้าของมันแล้วปล่อยให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
แต่นานพอที่จะทำให้มันเงยหน้าของมามองผมมันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ
ท่าทางที่ไม่รู้ว่าใครสั่งใครสอนให้มันทำออกมาแล้ว บาดใจผมซะขนาดนี้!! -///-
“เป็นบ้าอะไรอีก” มันถาม
“ปะ..เป็นอะไรล่ะ!! มึงนั่นแหละมองหน้ากูทำไม!”
..มองหน้าอย่างเดียวไม่ว่า
แต่มาทำท่าทางสนิทสนมแบบนั้นมึงช่วยเป็นห่วงหัวใจกูบ้างได้มั้ย!!
“กูมากกว่าที่ต้องถามมึงไอ้นิกกี้ จ้องหน้ากูทำไม”
มันถามคำถามที่ทำให้ผมนิ่งไปนิด.. ก็จริงของมัน
ผมเองนี่แหละที่ไปนั่งจ้องหน้ามันก่อน ผมยิ้มแหย่ๆให้มัน แล้วแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“อะไร๊ ใครจ้อง คิดไปเองว่ะ”
“หึหึ”
ไอแทนมันหัวเราะในลำคอ แล้วหันไปสนใจกล้องตรงหน้าต่อ ทิ้งให้ผมนั่งงง
แล้วกลายเป็นฝ่ายที่คิ้วขมวดจนแทบจะผูกติดกันซะงั้น
“หัวเราะบ้าอะไรของมึงห๊ะ”
“อะไร๊ ใครหัวเราะ คิดไปเอง”
นี่มันใช่ไอแทนจริงๆเหรอวะเนี่ย!!!
“.....”
อยากจะกรีดร้องออกไปดังๆ แต่ทำได้แค่นั่งนิ่งเงียบ
มองไอคนที่อารมณ์มันเปลี่ยนง่ายซะจนผมตามมันไม่ทัน เมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
มันยังดูน่ากลัวเหมือนซาตานเข้าสิง แต่ตอนนี้กลายเป็นไอ้ผู้ชายกวนตีนไปซะได้!
พรึ่บ!
“อ้าว ไอ้แทน! จะไปไหน”
“ไม่ต้องถามมาก จะไปด้วยก็ตามมา”
-อัศวินดาบชมพู-
100%--------------------------------------------100%
-ขอโทษจริงๆค่ะ ตอนแรกบอกไว้ในแฟนเพจว่าจะมาอัพให้เมื่อคืน แต่ปั่นได้
80% ก็เผลอหลับตอน 5
ทุ่มกว่า T^T ตื่นมาตอน 6 โมงเช้า เลยมารีบปั่นให้อย่างไว
แหะๆ
-ตอนนี้ดูเอื่อยๆ เรื่อยๆไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่
ตอนหน้าตัดไปตอนของ เล็กบัท แล้วก็ ตินเจเจ นะคะ ^^
**ขอบคุณที่ติดตามค้า**
ความคิดเห็น