ตอนที่ 20 หอมหวานในความขม
บัทเตอร์
“โถ่..พี่บัทครับ...มากกว่าจูบก็เคยมาแล้ว
ทำเป็นอายไปได้”
ไอเด็กบ้า! ตอนนั้นกับตอนนี้มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า!
ผมมองหน้าผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหน แต่มันกลับทำให้หมอนี่หัวเราะดังลั่นขึ้นมาซะอย่างนั้น
ความร้อนในร่างกายของผมมันเพิ่มขึ้นจนตัวแทบระเบิด..ความรู้สึกแบบนี้..อาการแบบนี้...
“เขินเหรอวะพี่”
“เปล่า!”
“ฮันแน่..เขินแน่เลย
หน้าแดงใหญ่เลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”
นายอเล็กซ์พูดแล้วหัวเราะขึ้นมาดังเล่น
ยิ่งทำให้หน้าผมร้อนขึ้นมากกว่าเดิม ไม่แน่ใจว่าเพราะความอายหรือความโกรธ
แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้มันทำให้ผมกำหมัดแน่นแล้ว..
ตุบ!!
“โอ๊ย!
เจ็บนะพี่”
ผมทุบลงไปที่สีข้างของร่างสูงใหญ่ตรงหน้า มันเบ้หน้านิดๆ แล้วหันมามองผมด้วยสายตาที่...ผมคิดว่ามันจะโกรธ..แต่ไม่เลย...มันมองผมด้วยแววตาจอมทะเล้นในแบบของมัน
แล้วแสยะยิ้มหมาจิ้งจอกแบบที่ผมไม่ค่อยจะชอบซักเท่าไหร่นัก
“อยากได้แบบ....ตบจูบก็ไม่บอก...”
“นายอเล็กซ์!!”
หมับ!!
“อื้อ!!!”
ทันทีที่สิ้นเสียงตวาดเหมือนตัวผมมันก็ลอยขึ้นนิดเพราะแรงกระชากของคนตรงหน้า
ริมฝีปากร้อนพุ่งเข้ามาประกบปากผมอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว
สัมผัสที่ทำให้ผมเอาแต่นิ่งอึ้ง แข็งทื่อเป็นท่อนไม้
โดยที่อีกคนก็เอาแต่เล่นกับปากของผม..มือหนาขยับเลื่อนไปตามเอวของผมจนรู้สึกสยิวไปทั้งตัว...แล้วเพราะไอความรู้สึกบ้าๆนั่นแหละ
ที่ทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัว..
ผลัก!!
“ฉะ..ฉันจะกลับบ้าน!”
ผมพูดแค่นั้นก็รีบเปิดประตูแล้วก้าวขายาวๆนำออกมาทันที
นายอเล็กซ์วิ่งตามผมมาด้านหลัง โดยที่ไม่ได้มีท่าทีขัดอะไรจนเราทั้งสองคนลงมาถึงที่
ที่พี่ตั้มนัดผมไว้
“...อยู่ไหนนะ”
ผมพูดพึมพำกับตัวเองแล้วมองไปรอบๆ
ซึ่งมีรถหรูๆจอดเรียงกันอยู่มากพอสมควร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะคอนโดนี้ก็ค่อนข้างที่จะมีชื่อเสียงและแพงอยู่พอตัว
ไม่แปลกที่จะมีแต่คนรวยๆ
ในขณะเดียวกันที่ผมกำลังกวาดตามองหาคนที่บอกว่ากำลังรออยู่ ก็แอบเหลือบมองคนข้างตัวที่ตอนนี้กำลัง...
ยืนจ้องหน้าผม....แล้วยิ้ม..
“ยิ้มบ้าอะไร”
“ไม่รู้สิครับ”
“เหอะ”
ผมร้องออกมาอย่างหงุดหงิด
บางทีมันก็ดีใจหายแต่บางทีเด็กนี่ก็กวนประสาทซะจนผมอยากจะส่งคนมาฆ่ามันให้ตายซะตอนนี้
ไม่รู้ว่าความคิดบ้าๆอะไรที่มันทำให้ตามมันมาถึงคอนโดนี้ได้นะ!
“ลองโทรหาพี่ทึ่มนั่นดูสิครับ
เราอาจะมาผิดชั้นก็ได้”
มันพูดบอกซึ่งทำให้ผมเห็นด้วย ผมไม่ได้ตอบอะไร
หยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองขึ้นมาแล้วกดเบอร์ที่ใช้ล่าสุดไม่นานนักปลายสายก็รับ
“: ครับบอส”
“พี่ตั้มอยู่ไหนครับ
ผมลงมาแล้วนะ”
“: รออยู่ตรงนั้นก่อนนะครับ
ผมเห็นบอสแล้ว เดี๋ยวขับรถไปรับ”
“ครับ”
ผมวางสายลง
แล้วเหลือบมองคนข้างๆที่ตอนนี้ยังคงจ้องหน้าผมไม่กระพริบตาเลย
ขนาดที่ผมหันไปมองหน้ามันตรงๆแล้วก็ยังไม่คิดที่จะหลบสายตา เราสองคนจ้องหน้าหัน
การกระทำที่ทำให้ผมได้เริ่มสำรวจใบหน้าของมันมากขึ้น
เรือนผมสีดำสนิทที่ล้อมรอบใบหน้าคมสีแทนเอาไว้ จมูกโด่งเป็นสัน
กับริมฝีปากหนาที่มีสีคล้ำนิดๆอย่างคนสูบบุหรี่..
ดึงดู...มากจริงๆ
“หึหึ หลงผมแล้วรึไงพี่”
เสียงทุ้มติดทะเล้นที่ดังขึ้นข้างๆจนผมหลุดออกจากภวังค์...หลงเหรอ....ไม่..ผมไม่ได้หลงมัน....แต่มันแค่ทำให้ผมตกลงไปในภวังค์ได้แค่นั้นเอง...
“รอให้นายเลิกหลงตัวเองก่อนแล้วกัน”
“หึหึ
ปากแบบนี้มันน่าจับจูบนัก”
“นายอเล็กซ์! อย่ามาทำบ้าๆตรงนี้นะ!”
ผมตวาดเสียงดังลั่น รู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นท่าทางที่ทำเหมือนจะกระโจนเข้ามาหาผม
นายอเล็กซ์ยกยิ้มขำก่อนที่จะพูดออกมาเสียงติดกวนประสาท
“ถ้าเป็นที่อื่นก็ทำได้สินะครับ”
มันพูดพลางเดินเข้ามาหาผมใกล้ขึ้นเรื่อยๆให้ผมต้องถอยตัวหนีอย่างอัตโนมัติ
การกระทำของผมเหมือนจะทำให้อีกคนสนุก
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าอีกครั้ง...
“...คิดบ้าอะไรของนายถึงทำหน้าแบบนี้น่ะห๊ะ!!”
“กำลังคิดถึงคืนนั้นของเราไงครับ”
“อเล็กซ์!!”
ปี๊นนนนน!! ปี๊น ปี๊นนนน!!
------50%-------
"เฮ้ย!!"
เอี๊ยดดดดดด!!!
เสียงเบรกรถดังสนั่น พอๆกับเสียงร้องด้วยความตกใจของชายหนุ่มข้างตัวผมรถของพี่ตั้ม มาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนที่กระจกฝั่งคนขัดจะลดลง เผยให้เห็นใบหน้าคมๆกับสายตาดุๆของพี่ตั้ม
"มายืนเกะกะถนนทำไม อยากตายรึไง"
"พี่พูดแมวๆแบบนี้ได้ไงวะ! นี่มันตั้งใจจะชนกันนี่!"
"พูดผิดพูดใหม่ได้ ใครจะชนนาย?"
แต่แล้ว สงครามประสาทก็เริ่มขึ้น แล้วเหมือนว่าฝ่ายนายอเล็กซ์นะแพ้ราบ เพราะใบหน้าทะเล้นเมื่อครู่ตอนนี้ดูดุดันขึ้นมาทันที ต่างจากอีกคนที่อยู่บนรถ ตอนนี้ยังคงมองมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง ที่ไม่ว่าใคร..ก็ขนลุก
"จะทนไม่ไหวแล้วนะเว้ย!!!"
"หึ จะทำไม"
"หยุด!!!"
ผมตวาดลั่นขึ้นมาทันที เมื่อพี่ตั้มทำท่าเหมือนกำลังจะลงจากรถ ส่วนไอน้องรหัสตัวโตของผมมันก็เหมือนจะบ้าดีเดือดขึ้นไปเต็มที
"พี่ดูคนของพี่สิพี่บัท!!"
กึก..
ผมชะงักนิ่ง มันเองก็เช่นกัน..ไม่ใช่เพราะเสียงโวยวายนั่น..ไม่ใช่เพราะท่าทางที่มันทำ..แต่แววตาที่ดูโกรธเคืองของมัน...ทำให้ผมรู้สึก.....
กลัว..
"...พี่บัท"
"......."
"..คือผม..ขอโทษพี่..ผมไม่ได้ตั้งใจขึ้นเสียงนะ.."
อเล็กซ์หันมาพูดกับผม สีหน้าของมันดูเป็นกังวลเอาซะมากๆ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำหน้ายังไง...แต่ในอกมันรู้สึกแปลกๆ...
"เลิกบ้ากันได้รึยัง"
ผมเลือกที่จะไม่ตอบแล้วถามกลับไปเสียงเรียบ นานอเล็กซ์หน้าตึงไปนิด แต่..ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น ใบหน้าคมเข้มยกยิ้มร้ายขึ้นมา แล้วพูดขึ้น
"ผมจะไม่จบง่ายๆ"
"ก็ดี"
ผมหันขวับไปมองร่างใหญ่ที่ยังคงนั่งอยู่บนรถ นายอเล็กซ์พูดผมไม่ค่อยแปลกใจสักเท่าไหร่ แต่พี่ตั้มพูดรับคำนั่นมันเป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิด คนที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ไม่เคยเลยที่จะทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง..นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่..
"งั้นผมมีข้อตกลงกับพี่"
"ดี ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับนาย"
ทันทีที่พี่ตั้มพูดจบก็ก้าวลงจากรถแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนายอเล็กซ์ ทั้งสองคนทำท่าอย่างกับว่าไม่มีผมอยู่ตรงนี้ ..กล้ามาก กล้ามากจริงๆ!
"นี่ไม่เห็นหัวกันแล้วสินะ"
จะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตกันไปทำไมกับเรื่องแค่นี้น่ะ!
"บอสไปรอบนรถก่อนเถอะครับ ผมขอคุยกับเด็กนี่แป๊บเดียว"
"จะคุยอะไรกันอีก!"
ผมพูดเสียงเข้ม จ้องหน้ามือขวาของตัวเองเขม็ง พี่ตั้มหันมาสบตาผทด้วยสายตาจริงจัง..สายตาที่ทำให้ผมเชื่อใจได้ทุกครั้ง..
"ผมสัญญาว่าจะไม่มีการใช้กำลังครับบอส"
"ครับพี่บัท ก็แค่....อยากตกลงกันนิดหน่อย"
ตั้ม
ผมจ้องหน้าชายหนุ่มอีกคน ที่กำลังพูดกับเจ้านายของผม บอสมองหน้าเราสองคนนิ่งๆก่อนที่จะยอมเดินขึ้นไปนั่งบนรถ เอาจริงๆแล้ว ผมไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรกับเด็กนี่สักเท่าไหร่หรอกนะ..
....ก็พอจะรู้ ว่ามันตามจีบบอสมานาน..แถมยังรู้ว่ามัน..กำลังจะทำสำเร็จ
ใช่ครับ ผมรู้..บอสไม่เคยยอมพูดเรื่องของตัวเองให้คนนอกฟัง บอสไม่เคยแสดงสีหน้าท่าทางมากกว่าความนิ่งเงียบและเย็นชาให้ใครเห็น แต่เด็กคนนี้...มันทำลายกำแพงนั่นได้
...เพราะฉะนั้น ผมต้องทดสอบคนที่จะมาเป็นเจ้านายของผมอีกคนซะก่อน
"ผมชอบพี่บัท"
ชายหนุ่มตรงหน้าพูดบอกผม ให้ผมแอบยกยิ้มในใจนิดๆ ผมตีหน้านิ่ง แล้วมองอีกคนด้วยสายตากดดัน
"นายแน่ใจแล้วเหรอ ว่าชอบคุณบัทเตอร์จริงๆ"
"แน่ซะยิ่งกว่าแน่"
"แล้วนายมีข้อตกลงอะไร?"
ผมเริ่มเปิดประเด็นให้อีกคนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ในแบบฉบับของมัน นายอเล็กซ์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
"พี่กับผมต้องแข่งกัน ถ้าผมชนะ พี่ต้องยอมให้ผมจีบพี่บัทโดยไม่เข้ามาขัด แต่ถ้าพี่ชนะ ผมจะยอมทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง"
"แข่ง? แข่งอะไรของนาย"
ผมถามกลับ โดยที่เหมือนว่าคนฟังก็จะรอคำถามนี้อยู่แล้ว
"แข่งรถ ที่สนามเพื่อนผม"
"...แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจะไม่เล่นสปรก"
"หึ ถึงผมจะเลวร้ายยังไง ผมก็ไม่เคยเล่นสปรกกับใคร...ผมชอบกัดต่อหน้ามากกว่า"
ใช่ และคำตอบของมันทำให้ผมพอใจมากเลยทีเดียว
"ตกลง"
ผมแทบจะตอบไปในทันที แข่งรถ..มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ก่อนที่จะเข้ามาทำงานนี้ ผมก็ถูกฝึกมามากมาย รวมถึงเรื่องรถพวกนี้ด้วย งานของผมมันเสี่ยง และจำเป็นมากที่จะต้องขับรถเร็วๆให้เป็น..เพราะฉะนั้น การแข่งรถสำหรับผม ไม่ใช่เรื่องยาก..
"เมื่อไหร่ดีละ" นายอเล็กซ์ถามผม
"พรุ่งนี้เลย โอเคมั้ย?"
"หึ ได้..เตรียมตัวไว้ให้ดีแล้วกัน อย่าลืมทำตามข้อตกลงของเรา"
นายเองก็เตรียมตัวไว้ด้วยเเล้วกัน อเล็กซ์
-อัศวินดาบชมพู-
100%-----------------------------------100%
-สั้นมั้ย สั้นมากกก!! ขอโทษจริงๆค่ะ คือช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ ทั้งงานทั้งกิจกรรมที่ รร. เข้ามาไม่หยุด นี่ปั่นนิยายเสร็จต้องรีบไปปั่นงานต่ออีก ยังไงก็ขอขอบคุณที่ยังรอกันนะคะ
-ตอนนี้เป็นตอนที่พูดถึงวันที่อเล็กซ์กับบัทเตอร์ อยู่ที่คอนโด เป็นเหมือน เล่าเหตุการณ์ย้อนหลังอะไรทำนองนี้ กลัวคนอ่านจะงงกัน เหอๆ
-ตอนหน้าเป็นคู่ แทนกับนิกกี้นะคะ น่าจะมาในอีก 2-3 วันนะคะ
**ขอบคุณที่ติดตามค่ะ**
ความคิดเห็น