[yaoi]want you:คุณเพื่อนครับ กูต้องการมึง

ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 18 คนปากร้าย [100%]

ตอนที่ 18  คนปากร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แทน

 

 

 

 

    "หึ มึงนี่ง่ายกว่าที่คิด"

 

 

กึก..

 

 

   ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะๆ ขณะที่เพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสามของผมชะงักนิ่ง ร่างบางตรงหน้าผมขมวดคิ้วเข้าหากัน..ผมคิดว่ามันคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ..แต่มันแค่เพียง..ยิ้ม แล้วลุกขึ้นเดินตรงมาหาผม

 

 

    "คึคึ ปากมึงจัดโดนใจกูจัง"

ขณะที่ร่างบางตรงหน้าก้มตัวลงมาจนหน้าอยู่ระดับเดียวกับผม มันยกยิ้มแล้วพูดในสิ่งที่ทำให้ผมพูดไม่ออก มันยิ้มหวานแล้วนั่งลงข้างๆผม ก่อนจะใช้แขนเรียวๆของมันกอดแขนผมเอาไว้

 

 

    "ปากจัดแบบนี้..อยากรู้จัง ว่าแรงจะดีเหมือนปากรึเปล่า..."

 

 

    "หึหึ"

ผมหัวเราะในลำคอในขณะที่ไอ้เพื่อนตัวเล็กของผมอีกคนนั่งหน้าเหวอ มองผมกับไอ้นิกอึ้งๆ ส่วนไอตินก็กุมขมับแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

 

    "เจครับ กลับบ้านกันเถอะ"

 

 

    "อ่าว จะกลับแล้วเหรอ กูยังไม่ได้คุยกับไอนิกเลยนะเว้ย ไอแทนก็ยังไม่กลับ"

 

 

    "มึงคิดว่าไอ้นิกมันจะอยากคุยกับมึงอีกรึไง"

 

 

    "ทำไมวะ?"

 

 

    "เฮ้อ..บอกให้กลับก็กลับเถอะน่าเจเจ"

 

 

    "ชิส์! กลับก็ได้ แค่นี้ก็ต้องทำหน้าเซ็งด้วย"

ผมยกยิ้มนิดๆ กับเพื่อนสองคนที่ยืนเถียงกัน แล้วมันก็เดินหายออกไปกันหมด ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าไอตินมันคิดยังไงกับไอเจเจ ผมรู้ แต่ผมก็ไม่คิดจะเข้าไปยุ่งวุ่นวาย..เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม

 

 

    "พี่นิกครับ"

ผมหันหน้าไปหาต้นเสียง ร่างสูงของเด็กหนุ่มคนนึงยืนโอนเอนด้วยความเมาอยู่ที่ข้างๆโต๊ะผม ไอ้นิกยิ้มให้มันนิดๆ แล้วพูดเสียงหวาน

 

 

    "ว่าไงไม้ ไม้กลับไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวพี่กลับกับไอ้หมอนี่เอง"

 

 

    "หือ? ใครครับ เพื่อนพี่นิกเหรอ"

 

 

    "ก็ไม่เชิง ไม้กลับเถอะ"

 

 

    "ครับๆ ผมไปก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันนะครับ"

ไอเด็กนั่น พูดทั้งๆที่ตามันจะปิดอยู่แล้ว ดูเหมือนว่ามันเองก็ไม่ได้จะสนใจอะไรไอนิกเลยสักนิด ไอนิกหันมามองผมตาเยิ้ม ก่อนที่จะเอนหัวมาซบที่ไหล่ของผม

 

 

    "ไปส่งกูหน่อย"

 

 

    "หึ ทำไมกูต้องไป?"

 

 

    "..กูอ่อยขนาดนี้ ไม่ไปกูกราบเลยล่ะ"

มันพูดพลางใช้มืดเรียวๆของมันลูบที่อกของผม ทำให้ผมร้อนขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจ ผมไม่ใช่คนที่จะเกิดอารมณ์กับใครง่ายๆ แต่คงเป็นเพราะแฮลกอฮอล์ที่ผมดื่มไปมากพอสมควร..ใช่ หวังว่าจะเป็นแบบนั้น

 

 

 

    "เท่าไหร่?"

 

 

    "อะไร?"

 

 

    "ตัวมึงน่ะ ปกติขายเท่าไหร่?"

ผมถามออกไปเสียงเรียบ อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากขึ้นนิดกับสีหน้าของคนตรงหน้า ไอนิกกี้มันชะงักไปทันที ตาแข็งกร้าวขึ้นมาราวกับว่าผมพูดจี้ใจดำมันซะอย่างนั้น..หึ

 

 

    "มึงไม่คิดว่ามันจะมากเกินไปหน่อยเหรอไอ้แทน"

 

 

    "สำหรับมึง..กูคิดว่า ไม่"

ผมพูดตอบออกไปซึ่งยิ่งทำให้มันดูโกรธขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว 

 

 

    "ทำไม! คนแบบกูนี่มันทำไม มึงอย่ามาทำเหมือนว่ารู้จักกูดีนักนะ!"

มันพูดเสียงแข็ง แล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรง สายตานิ่งๆของมันที่ต่างจากในตอนแรกลิบลับ ภาพที่ทำให้ผมเพียงยิ้มมุมปาก แล้วพูดจาร้ายๆออกมา..

 

 

    "หึ ร่านๆแบบมึงนี่ก็น่าจะขายหมดทุกคนไม่ใช่รึไง"

 

 

    ".....แล้วกูจะทำให้มึงลืมความร่านในคืนนี้ของกูไม่ลง ไอแทน"

 

 

พรึ่บ~

 

 

   มันพูดจบก็ขึ้นมานั่งทับบนตักของผมไว้ สายตาแข็งๆของมันเปลี่ยนไปในทันทีจนผมเกือบจะตามไม่ทัน มันซุกที่ซอกคอของผม ก่อนที่จะขบเม้มเบาๆ จนผมซ่านไปทั้งตัว..แต่ผมทำแค่เพียงนั่งนิ่ง ก่อนที่จะดันตัวมันออกมานิดๆ

 

 

    "น้องๆ"

ผมกวักมือเรียกพนักงานของร้านที่อยู่ใกล้ๆ มันรีบเดินเข้ามาหาผมทันที คงจำได้ว่าผมมากับเจ้านายของมัน ไอตินมันเคยบอกผมไว้ว่าสำหรับเพื่อนของมัน จะได้บริการที่นี่พิเศษทุกอย่าง ผมคงจะได้ใช้สิทธิ์นั้นก็วันนี้..

 

 

    "ครับพี่"

 

 

    "เปิดห้องให้ด้วย กูเพื่อนไอ้ตินมึงจำได้ใช่มั้ย"

 

 

    "ครับ เดี๋ยวผมเปิดห้องพิเศษให้เลยแล้วกัน พี่จะเช่าเป็นชั่วโมงหรือจะค้างคืนครับ"

 

 

    "ข้างคืนแล้วกัน"

 

 

    "ครับ รอสักครู่นะครับ"

มันพูดก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน ซึ่งเป็นโซนห้องพัก สำหรับแขก คนบนตักผมยกยิ้มพอใจขึ้นมาทันที กลิ่นเหล้ากับกลิ่นกายหอมอ่อนๆของมันทำให้ผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

 

พรึ่บบ~

 

 

    ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ซึ่งมันก็โอบรอบคอผมไว้ในทันที สายตาหลายคู่มองมาที่ผมและมัน บางคนเหมือนจะดูเสียดาย แต่บางคน..กลับดูเหมือนจะโมโหด้วยซ้ำ

 

 

    "สัส! เด็กนั่นโดนงาบไปแล้วว่ะ"

 

 

    "เออ กูกำลังจะเข้าไปหาพอดีเลย"

 

 

    "แม่ง ของดีๆแบบนี้ยิ่งหายากอยู่ด้วย เสียดายชิบ!"

 

 

      ผมยิ้มมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่ ที่ได้ยินเสียงสบถถึงร่างบางในมือผม ส่วนตัวของมันเองที่ดูเหมือนว่าคงจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเท่าไหร่นัก มันทำท่าจะกระโจนเข้ามาจูบผมอย่างเดียว ผมอุ้มมันขึ้นมาจนถึงห้องที่พนักงานของผับยืนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว มันส่งกุญเเจให้ผม พร้อมกับทำท่าอึกอัก เหมือนจะถามอะไรสักอย่าง..

 

 

    "มีอะไร"

 

 

    "คือ..ผมจะถามว่าเอาอุปกรณ์เสริมมั้ยครับ"

 

 

    "อุปกรณ์เสริม? อะไร?"

 

 

    "ก็...โซ่..แซ่ กุญเเจมือ แล้วก็...เทียนไข จะรับมั้ยครับ"

มันถามผม เหมือนไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก แล้วมองหน้าคนที่ก้มหน้านิดๆเหมือนจะอายในอ้อมแขนของผม ผมก้มมองไอนิก ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วถาม

 

 

    "หึหึ ว่าไง? สนใจมั้ย"

ผมถามมันไป ก่อนที่มันจะส่ายหน้าไปมาเบาๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ค้านอะไร เพราะผมก็ไม่ใช่พวกซาดิสม์ ที่จะชอบทำให้คู่นอนของตัวเองเจ็บอยู่แล้วผมเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ต้องยกยิ้มพอใจ ห้องนอนกว้างๆ ที่มีเตียงนอนขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง มีชุดคลุมอาบน้ำ และถุงยางกับเจลหล่อลื่นวางอยู่ในตู้กระจก แต่ผมคิดว่าของพวกนั้น มันคงไม่จำเป็น

 

 

ผลั่ก!

 

ตุบ!

 

 

    "อ๊ะ! ไอบ้า! วางกูดีๆไม่เป็นรึไง!"

 

 

    "กูอุ้มมึงขึ้นมาถีงนี่ก็เกินพอแล้ว"

พูดจบผมก็กระโจนเข้าใส่คนบนเตียงทันที ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบเข้าหากันอย่างรวดเร็วและร้อนแรง มันโอบรอบคอผมเอาไว้แน่น พร้อมกับออกแรงดึงให้ผมโน้มตัวเข้าไปแนบชิดกับมันมากกว่าเดิม ซึ่งผมเองก็กำลังปลดตะกางเกงขาสั้นของมันอยู่ ทันทีที่ผมรั้งกางเกงมันลงมา มันก็ใช้ขาเรียวของตัวเองสลัดกางเกงทั้งไปอย่างไม่ใยดี

 

 

    "อือออ..มึงก็ต้องการใช่ย่อยเลยนะแทน"

 

 

    "เรื่องของกู มึงแค่มีหน้าที่นอนอ้าขาให้กูก็พอ"

 

 

.

.

 

[ฉากตัดNC เจอกันที่บล็อกเดิมค่ะ]

สำหรับผู้ที่ยังไม่ทราบบล็อก วิธีค้นหาอยู่ใต้บทความค่ะ

 

.

.

 

 

            และแล้วสงครามบนเตียงมันก็เกิดขึ้นอีกครั้งและอีกครั้ง..ผมไม่อยากจะเรียกมันว่าบทรัก..เพราะมันก็เป็นแค่เซ็กส์ธรรมดาๆ ที่ใครๆก็เคยได้ไปจากตัวมัน..ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว!

 

 

 

 

 

----------------------------------------------

 

 

 

นิกกี้

 

 

 

 

    แสงแดดตอนเช้าที่ปลุกให้ผมตื่นจากฝัน ผมลืมตาขึ้นแล้วกระพริบตาถี่ๆหลายๆครั้งเพือปรับแสง เพดานสีชมพูอ่อนๆที่ไม่คุ้นตา ทำให้ผมนึกได้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ผมหันไปมองข้างตัวที่นอนนี้ว่างเปล่า..มีเพียงที่นอนที่ยับยู่กับคราบน้ำสกปรกที่เลอะเต็มที่นอนและตัวผม

 

 

    "โอ๊ยย.."

ผมร้องออกมาเบาๆเจ็บร้าวไปทั้งตัว เหมือนมันจะแหลกออกมาเป็นชิ้นๆ มันไม่ใช่ครั้งแรกของผม แต่ผมห่างหายจากเรื่องพวกนี้มานานพอสมควร ซึ่งไอ้บ้านั่นมันก็ไม่คิดจะยั้งแรงเลยสักนิด

 

 

   ผมลุกขึ้นนั่งห้อยขาลงมา มองไปรอบๆห้อง ทำให้รู้ได้ว่า ทั้งห้องนี้มีเพียงผมแค่คนเดียว ห้องน้ำที่ประตูแง้มอยู่นิดๆ แต่กลับไม่มีวี่แววของคนที่อยู่ด้านใน ก่อนที่สายตาผมจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง..

 

 

กึก..

 

 

   ผมชาไปทั้งตัว จู่ๆก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาที่อก ภาพที่ผมเห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากที่ผมร่วมหลับนอนกับใครๆ แบงค์สีเทาเกินสิบใบที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง พร้อมกับกระดาษโน๊ตสีขาวแผ่นเล็กๆที่ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาดู..ทั้งๆที่รู้ว่าจะยิ่งทำให้ผมเจ็บใจมากขึ้นก็ตาม

 

 

 

         .....ค่าห้องกูจัดการเรียบร้อยแล้ว เมื่อคืนมึงอึดดีนะ ไว้กูจะช่วยบอกเพื่อนๆกูให้ลองมาใช้บริการมึงบ้างแล้วกัน.....

 

 

 

    "รวยเหมือนกันหนิ..ฮึกก.."

ผมปาดน้ำตาบ้าๆที่มันไหลออกมา แล้วหยิบเงินที่ผมคิดว่ามันมากกว่าคนอื่นๆขึ้นมาดู ผมไม่รู้ว่าฐานะของผมกับมันใครดีกว่ากัน แต่กับไอเงินแค่นี้ ผมมองว่ามันเป็นแค่เศษ..

 

 

พรึ่บ~

 

 

        แบงค์สีเทาที่ลอยขึ้นไปบนอากาศก่อนที่จะตกลงพื้นช้าๆ ผมปาเงินก้อนนั้นลงไปที่พื้นก่อนที่น้ำตาของตัวเองมันจะไหลลงมาอีกครั้ง ผมยอมรับว่าผมสนใจไอแทน ความรู้สึกที่มันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมมานาน มันกำลังเกิดขึ้นอีกครั้ง..กับไอ้ผู้ชายเลวๆคนนั้น..ผมรู้ว่ามันร้าย..แต่ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้

 

 

 

 

Rrrrr Rrrrr Rrrr (พี่เมฆ)

 

 

    "ฮะ..ฮัลโหล ว่าไงครับ"

ผมรับสายทันทีที่รู้ว่าใครโทรมา นึกรู้สีกผิดในใจที่เมื่อคืนผมตื่นเต้นซะจนลืมโทรไปบอกพี่เมฆที่มารอรับผมว่าผมคงจะไม่ได้กลับ ซึ่งน้ำเสียงที่ตอบมาแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

 

 

    ": น้องนิกอยู่ไหนครับ เมื่อคืนพี่มารอรับแล้วทำไมไม่ออกมา"

 

 

    "นิกเปิดห้องในผับน่ะครับ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอก"

 

 

    ": เฮ้อ..เอาอีกแล้วนะนิก เราไม่ได้ไปนอนกับใคร มานานแล้วไม่ใช่เหรอหื้ม"

 

 

    "..แต่คนนี้นิกสนใจจริงๆนะครับ ไม่ใช่แค่เล่นๆ"

ผมพูดบอกออกไปอย่างไม่คิดปิดบัง สำหรับผม พี่เมฆก็เป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆของผมอีกคน เป็นคนที่ผมสามารถจะระบายทุกอย่างออกไปได้โดยไม่ต้องกังวลว่าเขาจะรังเกียด 

 

 

    ": สนใจจริงๆงั้นเหรอ?"

 

 

    "ครับ"

 

 

    ": อืม..เอาเป็นว่าไว้ค่อยคุยกันแล้วกัน ตอนนี้นิกออกมาได้แล้ว พี่นั่งรอเราที่รถทั้งคืนแล้วนะ ง่วงจะตายแล้วเนี่ย"

 

 

    "คือ..นิกลงไปไม่ไหว พี่เมฆขึ้นมารับนิกหน่อยได้มั้ยครับ"

 

 

    ": อ้าว..แล้วคนเมื่อคืนละ ให้เขาช่วยพามาไม่ได้เหรอ"

 

 

    "...เขาไปแล้วครับ"

 

 

    ": อีกแล้วสินะ..รอก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะรีบขึ้นไป" ตี๊ด

พี่เมฆวางสายไป แล้วผมก็พยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า โดยที่ไม่ได้ทำความสะอาดร่างกายเลยสักนิด ร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบน้ำสกปรกนั่นยังคงติดอยู่ที่หน้าขาของผมแต่ตอนนี้ผมไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ แค่ลุกมาแต่งตัวนี่ก็ถือว่าเก่งแล้วล่ะ..

 

 

แกร๊ก

 

 

    "น้องนิกครับ"

 

 

    "พี่เมฆ.."

ผมเรียกอีกคนเสียงแผ่ว ยิ่งเห็นสีหน้าที่ดูกังวล และเป็นห่วงของเขายิ่งทำให้ผมเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา พี่เมฆรู้ดี ว่าตลอดมาผมเจอกับอะไร ผมเจ็บปวดแค่ไหน กับสภาพที่ตื่นมาแล้วไม่เจอคนที่มีความสุขกับร่างกายผมเมื่อคืนก่อน พี่เมฆตรงเข้ามาหาผมก่อนที่จะเข้ามากอดผมไว้ทันที

 

 

    "ไม่เป็นไรนะครับ"

 

 

    "ฮึกก..พี่เมฆ..ฮึก"

 

 

    "ชู่ววว..อย่าร้องครับ ป่ะ..เดินไหวมั้ย พี่อุ้มนะ"

 

 

    "ฮึก..ครับ"

ผมพยักหน้ารับ แล้วกอดคออีกคนเอาไว้ ก่อนที่พี่เมฆจะอุ้มผมในท่าเจ้าสาวจนตัวลอย แล้วพาผมออกไปจากห้องทันที ผมนั่งรถกลับมาที่คอนโดของตัวเอง ผมไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ คิดดูสิ ว่าถ้าผมกลับไปสภาพนี้ ผมต้องเจอกับอะไร?

 

 

    "น้องนิกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมอาหารไว้ให้"

 

 

    "ขอบคุณนะครับ..ฟอดดด"

พี่เมฆวางผมลงเบาๆที่ขอบอางอาบน้ำ แล้วพูดเสียงนุ่ม ให้ผมรีบกล่าวขอบคุณแล้วหอมแก้มของพี่เขาไปแรงๆ พี่เมฆยิ้มอ่อนๆให้ผมนิดๆ แล้วลูบหัวผมเบาๆ ก่อนที่จะเดินออกไป พี่เมฆเป็นคนของพี่บัท ที่มาดูแลผม คงเหมือนบอดี้การ์ดอะไรทำนองนี้ เหมือนพี่ตั้มกับพี่บัทนั่นแหละ แต่สิ่งที่เขาทำให้ผมมันมากกว่า การปกป้องจากอันตราย เขาดูแลทั้งจิตใจ ทั้งร่างกายของผม ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ ถ้าพี่เมฆไม่ได้อยู่กับผมแบบนี้ ผมจะเป็นยังไง..

 

 

 

 

-------------------------------------------------

 

 

 

      อีกมุมนึงของคนสองคนที่นั่งหลับคอพับอยู่ที่โซฟา..

 

 

 

    "อือออออ"

เสียงอื้ออึงในลำคอกับสีหน้ายุ่งๆของเจเจที่โดนแสงตะวันส่องเข้ามาแยงตา ร่างเล็กยันตัว นั่งตัวตรงพร้อมกับบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ ก่อนที่จะชะงักนิดๆ เมื่อเห็นคนข้างตัวยังหลับสนิดในท่าเดียวกัน

 

 

    "ไอติน..ไอตินต่ีนเว้ย ไปนอนดีๆ"

 

 

    "อืมมม..ขอนอนอีกนิดนะ.."

 

 

พรึ่บ~

 

 

  น้ำเสียงงัวเงียของคนที่ยังตื่นไม่เต็มตา บอกว่าขอนอนต่ออย่างเดียวไม่พอ ยังล้มตัวลงมาทิ้วหัวไว้บนตักของอีกคน ให้เจเจสะดุ้งเฮือก ถ้าถามว่าทำไมเขาทั้งสองถึงอยู่ในสภาพนี้..

 

 

 

     'ตินน..กูอยากดูหนังผีอะ'

 

 

     'ดึกแล้วนะครับ ไม่ไปนอนเหรอ'

 

 

     'ก็กูยังไม่ง่วงนี่ ดูกันนะ นะๆๆ'

 

 

     'งั้นดูไปก่อนนะ กูขอไปอาบน้ำก่อน'

 

 

     'ไม่เอาอะกูกลัว มึงดูกับกูนะ'

 

 

     'เอ้า กลัวแล้วจะดูทำไมครับ?'

 

 

     'นะติน..ดูนะ..น๊าา~'

 

 

     'เฮ้อ..อ้อนอีกแล้ว ครับๆ ดูก็ดู'

 

 

 

เจเจถอนหายใจ ไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิด เพราะหนังดำเนินไปได้ไม่ถึงครึ่งเรื่อง ก็หลับคอพับกันไปทั้งคู่ ดวงตากลมโตมองหน้าคนที่หลับตาพริ้มอยู่บนตัก ก่อนที่ริมฝีปากบางจะค่อยๆเผยยิ้มออกมาทีละนิด

 

 

    "คึคึ ไอ้ตินๆๆ ตื่นดิ ตื่นได้แล้วววว"

 

 

    "อืออ..เจครับ..ขอนอนอีกนิดนึง"

คนที่ไม่ยอมสนใจเสียงเรียกของอีกฝ่ายพูดเสียงงัวเงีย แล้วกอดเอวบางไว้หลวมๆ แบบที่คนมองก็หน้าแดงขึ้นนิด ไอหัวใจเจ้ากรรมก็ไม่ยอมชิน เต้นแรงซะจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมา

 

 

    "อะ..ไอติน..ตื่นดิวะ.."

 

 

    "........."

 

 

    "ติน..แกล้งกูป่ะเนี่ย ปกติมึงไม่ใช่คนขี้เซาแบบนี้นี่หว่า"

ตาคู่โตหรี่ลงนิดๆ มองหน้าคนที่หายใจสม่ำเสมอแล้วหลับตาพริ้มบนตักอย่างจับผิด แต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงนอนนิ่ง แล้วส่งเสียงออกมาจากลำคอเบาๆ

 

 

    ".........อือ"

 

 

     "ติน..ไอ้ติน ไอตินโว๊ยยยยยย!!!"

 

 

ผลั่ก!!

 

 

     "อุ๊ก!"

เสียงของคนที่ถูกผลักตกลงไปนอนอยู่ที่พื้นดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มจะบูดเบี้ยวนิดๆด้วยความเจ็บที่หลัง ก่อนที่ตินจะหันมามองต้นเหตุแล้วพูดเสียงเข้ม

 

 

     "ผลักทำไมห๊ะเจ"

 

 

     "ก็มึงอ่ะ! อย่ามาโทษกูนะ กูไม่ผิด"

 

 

     "ครับๆ ไม่ผิดก็ไม่ผิด กี่โมงแล้วครับเนี้ย"

 

 

     " 8 โมงกว่าๆ มึงจะไปไหนรึเปล่า"

เจเจถามขึ้น พร้อมกับลุกแล้วจัดหมอนอิงที่หล่นกระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมาวางไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินเข้าไปในครัวทั้งๆที่ยังไม่ได้รับคำตอบ 

 

 

     "ไม่ไปไหนหรอกครับ วันนี้ขออยู่กับมึงทั้งวันแล้วกัน"

 

 

     "....อยู่กับกู..งั้นเหรอ?"

เจเจตามขึ้น รู้สึกแปลกๆกับคำตอบ ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันก็เคยพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว .. แต่ก็ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ถึงได้รู้สึกแปลกๆทุกครั้งเวลาที่มันพูดจากหวานๆใส่

 

 

    "กูหิวอะ ทำอะไรให้กินหน่อยสิ"

เจเจสะดุ้งหลุดออกจากห้วงความคิด เพราะเสียงนุ่มๆของชายร่างสูงที่นั่งอมยิ้มรออยู่ที่โต๊ะอาหาร ให้คนมองหน้าแดงนิดๆ ที่เห็นเหมือนมันพูดจาเหมือนคู่สามีภรรยาอย่างไงอย่างงั้น

 

 

     "จะกินอะไรล่ะ"

 

 

     "อะไรก็ได้ครับ"

 

 

     "ชิส์ งั้นแดกข้าวไข่เจียวไปแล้วกันมึง"

 

 

     "ครับ อะไรที่มึงทำกูก็กินได้หมดแหละ"

 

 

                ..แหวะ! ชอบพูดอะไรเลี่ยนๆตลอดนะมึง กูไม่เขินหรอก ไม่มีทาง!

 

 

    ความคิดของคนที่ก้มหน้ากัดปากตัวเองแน่นหน้าแดงลามไปถึงหู แล้วเดินเข้าไปในส่วนของห้องครัวทันที...ภาพที่คนมองก็บอกกับตัวเองมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้..

 

 

                ...น่ารักแบบนี้ กูจะเลิกรักมึงได้ยังไงวะไอตัวเล็ก

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-อัศวินดาบชมพู-

 

100%----------------------------------100%

 

 

-มาแล้ววว ตอนแรกกะจะแบ่ง แทนนิก 50% ตินเจเจ 50% แต่ NC มันก็ปาไป เกือบครึ่งตอนแล้ว เลยยกตินเจเจมาให้แค่ 30% เอง 

 

-ตอนนี้พี่แทนมาแบบโหดๆกันเลยทีเดียว พูดอะไร ทำอะไรไม่ห่วงความรู้สึกนิกกี้บ้างเลยสักนิดนี่เนาะ ตอนนี้คงมีคนด่าแทนกันระนาวเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ เอาหน่า ก็สไตล์ของทั้งสองมันเป็นแบบนี้นี่น่า ถ้าจะให้แทนไปอ่อนหวาน อ่อนโยนแบบเจ้าตินมันก็คงไม่ได้ ส่วนนิกกี้ จะให้เขินอาย ก่อนขึ้นเตียงแบบเจเจ ก็คงไม่ใช่อีกแหละ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ส่วน NC ไรท์ไม่ถนัดจริงๆ ถ้ามันไปซ้ำๆของเรื่องอื่นก็ขอโทษด้วยนะคะ พยายามคิดให้มันแหวกแนวแล้ว แต่มันก็แหวกไม่ออกจริงๆ ฮ่าๆๆ ไปละ พล่ามเยอะละ 

-อ้อ ลืมบอก ตอนหน้า ตินเจเจ 50% แรก เล็กบัท 50% หลังนะคะ

-อย่าลืมโหวต อย่าลืมคอมเม้น ให้เค้าบ้างน้าาาา จุ้บบ

 

 

 

#ฉากตัด NC สำหรับผู้ที่ยังไม่ทราบ#

-ค้นหาใน google 'อัศวินดาบชมพูNC'-

-ทิ้งเมลล์ไว้ในคอมเมนต์-

-ทักมาขอในข้อความลับ-

-เข้าไปดูลิงค์จาก facebook fanpag,ทำวีดีโอสอนการค้นหาบล็อกไว้ให้ พร้อมแปะลิงค์ให้แล้วค่ะ-

-หากหาลิงค์ไม่เจอ ทักเข้ามาในแชทส่วนตัวทาง facebook fanpag-

 

ช่องทางที่เร็ว และ ง่ายที่สุด..

-เข้าไปดูลิงค์จากใน facebook fanpag

-ค้นหาใน google

 

 

แฟนเพจจ้า

 จิ้ม >> อัศวินดาบชมพู <<จิ้ม

 

**ขอบคุณที่ติดตามค้า**