Big love : รักใหญ่ๆของนายตัวเล็ก[yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 6 ฝันร้าย

  

 

 

 

 

 

      ตอนที่ 6  ฝันร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมานั่งให้ไอบ้าโอม

มันจ้องหน้า ไม่รู้ว่าหน้าผมมันเหมือนบิดามันรึเปล่า

แม่งจ้องอยู่ได้ มันจะรู้ตัวมั้ยว่าทำผมเขินอยู่

 

 

"มองไรวะ"

ผมหันไปทำเสียงดุๆใส่มัน ผมพยายามมำให้ดุ

ที่สุดแล้วครับ แต่มันได้แค่นี้จริงๆ -*-

 

 

"มองแฟน"

เออรู้แล้วว่าแฟน อย่าพูดได้มั้ยวะ ตอนนี้หน้าผมร้อน

ไปหมดแล้ว ไอบ้าโอมมันก็ยังนั่งยิ้มแป้นอยู่เหมือนเดิม

 

 

"ง่วง ไปนอนนะ"

ผมลุกขึ้นแล้วเดินมาที่ห้องนอนของมัน ผมเปิดประตู

ไปยืนมองเตียงหรูๆโทนน้ำตาล-ดำ หมอนสองใบที่

วางชิดติดกัน ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ดูนุ่มน่ากอด ผมจะใช้

ของพวกนั้น ร่วมกับโอม ..

 

 

"ง่วงก็นอนดิ จ้องอยู่ได้กลัวมันกัดไง๊"

ไอบ้านี่มันกวนเท้าผมได้ตลอดเวลาจริงๆ ผมหันไป

เบะปากใส่มันก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ

 

 

 

ผมเห็นมันส่ายหน้าเอื่อมๆ แล้วเดินอ้อมลงมานอน

ที่เตียงอีกฝั่ง ผมมีอะไรจะบอกด้วยแหละ ผมว่าผม

ยังไม่ได้บอกใช่มั้ยว่าผมติดน้องเน่า น้องเน่าก็คือ

ตุ๊กตาฮิปโปที่ยายผมซื้อให้ก่อนท่านจะเสียตั้งแต่ผมเด็กๆ

ผมต้องกอดมันเวลานอนทุกคืนแล้วคืนนี้ผมจะกอดอะไร

ผมมองไปรอบๆเตียง แล้วสายตาผมก็ไปหยุดที่คนข้างๆ

มันนอนเอามือก่ายหน้าผากมองเพดานนิ่งๆ

 

 

"มีตุ๊กตาปะ"

ผมหันไปถามไอหน้าหล่อที่นอนอยู่ข้างๆผม มันหัน

มามองหน้าผมนิดๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

 

 

"มีแต่ .. ไม่ใช่ของฉัน"

มันพูดเสียงหงอยๆ แล้วหันมามองหน้าผม ไม่ใช่

ของมันแล้วของใครวะ ?? ผมหันไปมองหน้ามัน

มันคงอ่านใจผมออกอีกแล้วสินะ

 

 

"ของน้ำ"

ประโยคสั้นๆ ทำเอาทุกอน่างหยุดนิ่ง ทั้งผมและมัน

จ้องตากันไม่กระพริบ จนมันเป็นคนเบี่ยงหน้ากลับ

ไปมองเพดานเหมือนเดิม ทำไมผมต้องรู้สึกอยาก

จะเอาไอตุ๊กตาที่มันว่าไปทิ้งให้ไกลๆ ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่อดีต

 

 

 

ผมหันหน้ากลับมาก่อนจะพลิกตัวไปอีกฝั่งแล้วหันหลังให้มัน

ตอนนี้ผมรับรู้ได้ถึงความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร

ไม่มีเสียงจากสิ่งรอบข้าง คงเป็นเพราะเราอยู่ชั้นที่สูงสุด

และห่างจากห้องอื่นๆ ตอนนี้มีแต่เสียงหายใจกับเสียงหัวใจ

ที่ยังคงดังให้ได้ยินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

 

 

 

 

---------------------------------------------

 

 

 

 

ผมไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่

รู้สึกเหมือนใครซักคนเข้ามากอดผมจากด้านหลัง

มันเป็นอ้อมกอดที่อ่อนโยนอบอุ่น แบบที่ผมไม่ได้รับ

มันมานานแล้ว นานจนผมเกือบจะลืมความรู้สึกนี้

 

 

"นอนไม่หลับ"

เสียงทุ้มๆดังใกล้ๆหูผม จะเป็นเสียงของใครไปได้

ก็ผมอยู่กับไอโอมแค่สองคน แล้วนี่มันกล้าดียังไง

มากอดผมเนี่ย งืมมม -//-

 

 

"ปล่อยดิ้  อึดอัดว่ะ"

ผมสบัดตัวออกจากมัน แล้วค่อยๆพลิกตัวหันหน้า

ไปหามัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะใบหน้าหล่อๆที่วางอยู่บนหมอน

ใบเดียวกับผมรึเปล่า หัวใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้

มันใกล้กันจนเหมือนเราใช้ลมหายใจของกันและกัน

 

 

มันค่อยๆคลายกอดของมันให้หลวมๆแต่ก็ยังไม่ได้

ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ดวงตาคมดุๆของมันที่ผมเคยเห็น

ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม มันดูอ่อนโยน และ มันทำให้

ผมหวั่นไหวได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องทำอะไร

 

 

"ปล่อยดิ นอนได้แล้ว"

ผมดิ้นจนแขนมันหลุดออกจากเอวผม อยู่ดีๆมันก็ทำ

หน้าหงอยๆใส่ผม นี่ไอโหดของผมหายไปไหน 

(เดี๊ยวนะ ของผม? บ้าาา พูดไรวะแซม -//-)

 

 

"นอนไม่หลับ งืมมม ม"

มันเอื้อมมือมาโอบเอวผมแล้วดึงตัวผมไปกอดอยู่ที่อกมัน

ผมพึ่งรู้ว่าโหดๆแบบไอโอมมันมีมุมขี้อ้อนแบบนี้ด้วย

 

 

ผมเงยหน้าขึ้นจากอกของมันไปมองตาคมๆ

ของมันที่กำลังมองผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มบางๆให้มัน

แล้วมันก็ยิ้มแบบเดียวกันตอบให้ผม

 

 

"ขอนอนกอดได้มั้ย"

เสียงที่พูดเบาๆพร้อมกระชับอ้อมแขนให้กอดผมแน่น

มันทำให้ผมไม่กล้าปฎิเสธมัน ผมพยักหน้างึกๆ

ก่อนจะมุดเข้าไปในอกมัน จนจะทะลุออกด้านหลัง

(เพ้อล่ะเเซมๆ -.-)

 

 

 

 

 

---------------------------------------------

 

 

 

~คิดถึงฉันซักครั้งถ้าไม่ได้คิดถึงใคร 

   ทำตัวตามสบายเราเจอะกันในความฝัน

  มีเวลาดีๆ ตื๊ดดด ~

 

 

 

ทันทีที่ผมลงจากรถเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น และ

รูปคุณควาย ที่โชว์อยู่บนหน้าจอไอโฟน4 ของผม

คงไม่ต้องอ่านชื่อก็รู้แล้ว ว่านี่มันเบอร์ไอมาร์ค ฮ่าๆ

 

 

 

"ฮัลโหล สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ"

ผมพูดกวนส้นเท้ามันอย่างสาแก่ใจ ผมก็ค่อยมาตั้งใจ

ฟังไอคนที่ถือสายรอเงียบๆ

 

 

":แซม ... "

เสียงที่ตอบรับมาดูไม่ดีเลย 

 

 

"มาร์ค เป็นไรวะ มีไร"

ผมได้ยินเสียงหายใจแรงๆของมัน ผมไม่รู้ว่สเกิดอะไรขึ้น

เพื่อนผมเป็นอะไร ผมหันกลับไปมองไอโอม กับพวกน้องๆ

ทึ่มองผมอยู่เช่นกัน มันคงรู้ว่าต้องมีอะไรซักอย่าง

 

 

":ไอกิจโดนยิง"

 

 

 

 

 

 

ผมไม่รู้ว่าขับรถเร็วเท่าไหร่ จนมาถึงโรงพยาบาล

ที่ไอมาร์คบอก ตอนนี้สภาพของผมกับไอม่อนไม่ต่างกันเท่าไหร่

ถึงผมจะไม่ได้ร้องไห้น้ำตาร่วง แต่ผมว่าความรู้สึก

ของทุกคนตอนนี้ก็คงไม่ต่างกัน

 

 

ผมวิ่งไปหาไอมาร์ค ที่หน้าห้อง icu มันกำลังนั่งอยู่

ที่เก้าอี้หน้าห้อง มันนั่งก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองนิ่งๆ

 

 

"พี่มาร์ค ฮึก พี่กิจ พี่กิจเป็นไงบ้าง"

ไอม่อนเป็นคนเเรกที่วิ่งตรงไปหาไอมาร์ค โดยมีไอไมค์

คอยปลอบอยู่ข้างๆไม่ห่าง

 

 

ตอนนี้ผมล้าจนก้าวขาไม่ออก ผมไม่ได้เหนื่อย ไม่ได้เพลีย

แต่ก็ไม่รู้ทำไมตัวผมมันชาไปหมด ผมมองผ่านกระจก

เห็นผู้ชายที่ผมคุ้นเคยมาหลายปีนอนอยู่ โดยมีหมอ

พยาบาล สี่ห้าคนลุมอยู่รอบเตียง

 

 

"ไอกิจ มันหนังหนา มันไม่ตายง่ายๆหรอก"

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอโอมที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลังผม

มันใช่เวลาเล่นมั้ยวะ ผมกับมันเดินมาหาไอมาร์ค

 

 

 

"แซม"

มาร์คมันเงยหน้ามามองหน้าผม ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกอดผมไว้

ผมว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ ที่มันยังไม่ได้บอกผม

 

 

"มีอะไรจะพูดกับฉันมั้ย"

ผมพูดอยู่กับอกของมัน เพื่อนผมไม่เคยเป็นแบบนี้

มันต้องมีอะไรซักอย่าง

 

 

"ฉันจะฆ่ามัน"

มันคลายแขนออกจากตัวผม แล้วเดินไปหาไอโอม

ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง icu มองเพื่อนผมที่กำลัง

อยู่ในภาวะเป็นตายเท่าๆกัน

 

 

"โอมไปกับฉันมั้ย"

โอมพยักหน้า มันสองคนไม่พูดอะไร เดินหน้านิ่ง

ออกไปโดยแผ่รังสีอำมหิตออกมาเต็มที่

 

 

"โทรตามไอพวกนั้นมา"

ไอโอมมันหันมาบอกไอมาร์ค ก่อนจะเดินกลับมาหาผม 

 

 

"แซม ดูแลน้องฉันด้วย เข้าใจมั้ย"

มันพูดจบ ก็เดินแกมวิ่งตามหลังไอมาร์คไป

 

 

 

นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมทำตัวไม่ถูกแล้ว เรื่องต่างๆมัน

เกิดขึ้นเร็วมาก ผมมองไอม่อนที่ยืนร้องไห้ขี้มูกโป่ง

อยู่หน้าห้อง ผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมต้องเข้มแข็ง

ผมต้องดูแลน้องๆ ผมต้องดูแลเพื่อนผม

 

 

 

แล้วตอนนี้ไอมาร์คกับไอโอมมันกำลังไปที่ไหนมันจะไป

หาใคร ? ผมเป็นห่วง เป็นห่วงทั้งเพื่อน ห่วงทั้งแฟน

แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมต้องอยู่ดูแลม่อนที่มันกำลังจะประสาทเสีย

 

 

 

 

 

    ~เปรี๊ยงง!!~

 

 

 

 

เสียงฟ้าผ่าทำเอาผมสะดุ้งตื่นจากความฝัน นี่ผมฝันไป

ผมฝันไปใช่มั้ย มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง เพื่อนผมไม่ได้เป็นอะไร

ไอกิจ กิจอยู่ไหน มันอยู่ที่ไหน ไอโอมละ

 

 

ผมค่อยๆลืมตาแล้วพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืด

โอมหายไปไหน ที่ว่างข้างๆผมทำไมโอมมันไม่มานอนอยู่ตรงนี้

ผมเอื้อมมือไปกระตุกโคมไฟหัวเตียงเพื่อเพิ่มแสงสว่าง

 

 

"โอม ไอโอม!!"

ผมตะโกนเรียกชื่อมัน ตอนนี้ใจผมมันสั่นไปหมดแล้วครับ

ผมกลัว ความฝันของผม มันคงไม่ได้เกิดขึ้นใช่มั้ย

 

โอมอยู่ไหน มันเป็นอะไรรึเปล่า ผมลุกขึ้นแล้วเดินไป

ที่ห้องน้ำ โอมมันไม่ได้อยู่ในห้อง มันหายไปไหนของมันวะ

 

 

"โอม!! อยู่ไหนวะ"

ผมเริ่มจะหัวเสีย ผมเหมือนคนบ้าเดินวนอยู่ในห้องของมัน

ตะโกนเรียกชื่อมันซ้ำๆ โดยไม่มีเสียงตอบรับ

 

 

ไม่รู้ทำไมผมต้องกระวนกระวายขนาดนี้ด้วย มันก็แค่ฝัน

แค่ความฝัน แต่ .. แต่ผมกลัว ผมมองดูนาฬิกา

ตอนนี้ตีสองกว่าๆแล้ว ถ้าผมโทรหาเพื่อนๆผมตอนนี้

มันจะเป็นอะไรมั้ย ผมวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมา

เลื่อนหาเบอร์ของพวกมัน ตอนนี้ใครก็ได้ กิจหรือมาร์ค

ก็ได้ ขอแค่ให้ผมมั่นใจว่ามันปลอดภัย

 

 

 

 

- แกร๊ก -

 

 

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้น มันทำให้ผมหยุดการกระทำทุกอย่าง

ผมวางโทรศัพท์อย่างไม่สนใจว่าวางไว้ที่ไหน

 

 

 

"ไปไหนมา!! ทำไมไม่บอกกันก่อน รู้มั้ยเป็นห่วงแค่ไหน"

ผมไม่รู้ตัวว่าเผลอไปกอดมันตอนไหน ก็ผมดีใจ

ผมโล่ง ผมรู้สึกหลายๆอย่างในเวลาไม่กี่วินาที

 

 

"แซม .. "

โอมมันเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ ไอนี่ยอมหน่อยแล้ว

ลามปามนะ ผมไม่ตอบมัน ผมยังกอดมันอยู่แบบนี้

อยากกอดมันแบบนี้ไปนานๆ ไม่รู้ทำไม ความรู้สึก

กระวนกระวาย หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ น้ำตาที่พร้อมจะไหล

ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว ทันทีที่ได้กอด ..

 

 

"เป็นอะไร หื้ม?"

มันดันตัวผมออกมา แล้วจ้องหน้าผม เหมือนกำลัง

จับผิดรูขุมขนผมอยู่ -__- (คิดได้นะ)

 

 

"ฉัน .. ฝันร้าย"

ผมก้มหน้ามองพื้นพรมสีเทาที่มีเท้าผมเหยีบอยู่

ผมไม่กล้ามองหน้ามัน นี่ผม.. ผมกำลังอ้อนมันโดยไม่รู้ตัว

 

 

"หึ ก็แค่ฝัน นอนเถอะนะ"

มันดึงตัวผมไปกอด แล้วลูบหัวผมเบาๆอีกครั้ง

ตอนนี้ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ โดยมีไอคุณชาย

โอบกอดผมไว้ทั้งตัว เหมือนกลัวผมจะหนีไปไหน

 

 

 

 

-----------------------------------------------

 

 

 

 

 

 

 

"เตี้ย!! ตื่น"

โอยยย จะนอนนนนน ใครมาโวยวายแถวนี้วะ

 

 

"โว๊ยยย ตื่นโว๊ยยย"

โอ๊ยแม่ง! จะนอนโวยยยยยย 

 

 

"อือออออออ จะนอนนน"

ผมพยายามลืมตามองไอคนที่มันกำลังดึงแขนผม

ให้ลุกขึ้นนั่ง ไอโอมนี่หว่า มันจะรีบไปไหนวะ

 

 

"เตี้ยตื่นน เดี๊ยวฉันสาย"

มันโยนผ้าเช็ดตัวนุ่มๆมาใส่หน้าผม แล้วลากผมเข้าห้องน้ำ

มันจับผมนั่งลงแล้วยัดแปรงสีฟันใส่มือผม

 

 

"รีบอาบน้ำซะ อย่าให้ฉันรอ ถ้าไม่อยากตาย"

เท่านั้นแหละครับ ตาผมสว่างเด้งตัวขึ้นมา ผมแอบ

เห็นมันหัวเราะ คิกคักๆ แล้วเดินออกไป

 

 

ผมเบ้ปากไล่หลังมัน ชิ! ทีเมื่อคืนอ้อนเป็นลูกแมว

มาดูตอนนี้สิ ดุอย่างกับหมา ไอหมาบ้าเอ้ย

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวโดยใส่ชุดเมื่อวาน เลยโดน

ไอคุณชายมันว่าสกปรก -__-

 

 

 

 

~อ๊อดดดดดดดด~

 

 

 

 

เสียงอ๊อดของห้องดัง ใครมันมาแต่เช้าวะ ไอโอมมัน

เดินไปที่ประตู แล้วก็

 

 

"พี่โอมมมมมมมม"

เสียงใสๆกวนเซลล์ประสาทแบบนี้มีคนเดียวที่ทำได้

คือไอน้องม่อน มันมากับไอไมค์ซี้เพื่อนมัน แล้วนี่

ไอพี่กิจสุดที่รักของมันหายไปไหนละ

 

 

"เฮียแซม เฮียโอม หวัดดีฮะ"

เออไอนี่ค่อยมีมารยาทหน่อย ไอไมค์มันยกมือไหว้

ผมกับไอโอม แล้วเดินมายืนข้างๆผม มองไอม่อน

ดึงตัวพี่ชายมันไปออดอ้อนขออะไรซักอย่าง

 

 

 

"น้าาา นะๆพี่โอม น้าคร้าบบบ"

 

 

"ถ้าจะไปพี่ต้องไปด้วย"

 

 

"ได้เลย ไปกันเยอะๆสนุกดี ชวนเพื่อนๆพี่ไปด้วยนะ ^__^"

 

 

 

 

ดูเหมือนไอน้องม่อนมันกำลังจะขอไปเที่ยวไหนซักที่

แล้วไอหมาโอมมันก็จะตามไปเฝ้าน้องชายสุดหวงแหน

ของมันด้วย แล้วผมก็มีรางว่า ผมจะต้องไปกับมันด้วย -*-

 

 

"เออพี่แซมแล้วนี่ พี่ออกเรือนมาอยู่กับพี่โอมแล้วเหรอ"

ไอม่อนมันเลิกเกาะเเขนไอโอม แล้วเดินมากวนบาทาผมต่อ

สำหรับผมไอเด็กนี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าถีบที่สุด

 

 

"เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าน้อง แล้วพี่กิจของแกไม่มาอ่อ"

ผมเดินไปล็อกคอไอตัวดีที่กำลังแลบลิ้นส่ายตูดดุ๊กดิ๊กให้ผม

มันน่าถีบมั้ยละครับ -__-

 

 

 

 

----------------------------------------------

 

 

 

 

สุดท้ายผมก็มาถึงมหาลัยโดยมีไอเด็กแสบสองตัว

วุ่นวายติดรถมาด้วย อย่าให้ต้องพูดเลยครับ ว่าผม

ปวดหัวแค่ไหน ในการอดทนฟังพวกมันสองคนเถียงกัน

 

 

ผมลงจากรถ มองหาไอกิจกับไอมาร์ค ภาพความฝัน

เมื่อคืนมันลอยกลับมาอีกครั้ง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

 

 

 

"ม่อนนนนน"

เสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้น ทำเอาผมยิ้มได้ ไอกิจมันมอง

ผมงงๆ ที่อยู่ดีๆก็จ้องหน้ามันแล้วยิ้ม มันคงคิดว่าผมบ้า

(ก็บ้าจริงๆไม่ใช่เหรอ)

 

 

"มาร์คล่ะ"

ผมหันมองไปรอบๆ ไม่เจอวี่แววไอมาร์คเลย 

 

 

"มาร์คไปช่วยพ่อมันปลูกป่าชายแลนนู้น"

ไอกิจหันมาตอบผมยิ้มๆ ไม่แปลกหรอกครับที่จะได้ยินแบบนี้

เพราะไอมาร์คเวลาว่างส่วนใหญ่ของมันไปปลูกป่า

ทำไร่ทำนาทำเขื่อนกั้นน้ำ(อันนี้เยอะไป) ฮ่าๆ

 

 

 

ผมกับไอพวกหล่อลากทั้งหลายก็เดินอ้อมสนามมา

ให้อาหารตาสาวๆเล่น เรียกว่าเป็นเป้าสายตาของ

สาวๆทั้งมหาลัยเลยก็ได้ หึหึ

 

 

 

"พี่โอม ระวังงงงงง!!"

อยู่ๆไอน้องม่อนมันก็ตะโกนออกมาดังลั่น ทำให้พวกผม

หยุดเดินแล้วกันควับไปมองทางมัน

 

 

"อะไรของแกวะม่อน"

ผมหันไปถามไอม่อนที่นั่งกอดเข่ามองมดดำกำลังเดิน

เรียงแถว แล้วยิ้มอยู่คนเดียว

 

 

"ก็เมื่อกี้พี่โอมกำลังจะเดินเหยียบคุณมดงะ"

 

 

"ห๊ะ!!!!"

ผมพึ่งรู้ว่าเราสี่ คนจะประสานเสียงกันได้ดีขนาดนี้

นี่ที่ไอม่อนมันตะโกนดังลั่นเพราะ ไอโอมกำลังจะ

เดินเหยียบมด ???!!!

 

 

"เฮียกิจไมค์ว่าแกน่าจะพาแฟนเฮียไปบำบัดได้แล้วนะ"

ฮ่าๆ ผมว่าไอไมค์มันพูดถูกนะครับ ไอม่อนมันควรไป

บำบัดได้แล้ว (ควรไปทั้งพี่ทั้งน้อง เอิ๊กกก)

 

 

 

 

 

----------------------------------------------

 

 

 

สุดท้ายพวกผมก็แยกกันไปเรียน ไอกิจไปกับไอโอม

ไอม่อนไปกับไอไมค์ ส่วนผมเหรอ ก็มาคนเดียว

เพราะไอมาร์คมันไป ปลูกป่า เหอะๆ

 

 

 

ผมนั่งเรียนไปอย่างเบื่อหน่าย โดยที่รอบข้างผมใจจด

ใจจ่อกับการสร้างโมเดล บ้านในฝัน และแล้วเวลาที่ผม

รอคอยก็มาถึง ตอนนี่ผมเป็นอิสระแล้ววววว เลิกเรียนแล้วโวยย

 

 

 

 

"ฮัลโหล แกอยู่ไหนวะ"

ผมกดโทรศัพท์หาไอโอม วันนี้หวังว่ามันจะไม่หิ้วผม

ขึ้นคอนโดอีกนะ แล้วก็หวังว่า มันจะไปส่งผมที่บ้าน

เพราะตอนนี้ ทั้งตัวผมมีเงินอยู่ 8 บาทแถมรถก็ไม่ได้เอามา

 

 

":เล่นบาสอยู่ อีก 10 นาทีถ้าไม่ถึง คืนนี้ไม่ได้นอนแน่ไอเตี้ย"

มันพูดจบไม่รอฟังคำตอบผมซักคำ ผมกำลังใช้เวลา

ไปกับการประมวนผล ที่มันพูด สิบนาที ไม่ถึง ไม่ได้นอน?

ไม่ได้นอน ??? แล้วจะทำอะไร อ๊ากกกกกกกกกก

 

 

 

ทันทีผมประมวนผลเรียบร้อย ผมก็รีบวิ่งแจ้นไปที่สนามบาส

ของคณะวิศวะ เล่นเอาหอบเลยที่เดียว ผมมองหา

ไอตัวต้นเหตุ เรียกผมมาแล้วมันหายหัวไปไหนวะ

 

 

"ไอเตี้ย มาช้าวะ"

ผมหันควับไปมองไอคนที่ยืนหน้าหล่อเด้งลูกบาสเล่น

อยู่ข้างหลังผม มันคงไม่รู้ตัว ว่ามันใส่ชุดนี้แล้วเท่ห์แค่ไหน

เสื้อกล้ามตัวใหญ่ๆสีดำ โชว์แขนล่ำๆของมัน กางเกง

ขาสั้นสีครีม กับรองเท้าผ้าใบสีขาวของมันยั่วยวนใจ

สาวเเท้สาวเทียมให้ชวนหลงจริงๆ -___-'

 

 

"ไปเปลี่ยนเสื้อ"

ผมเดินไปหามันที่นั่งผูกเชือกรองเท้าโดยมีสาวเล็ก

สาวใหญ่ยืนทำตาหวานเยิ้มใส่อยู่รอบๆ 

 

 

"เปลี่ยนไม"

มันเงยหน้าขึ้นมามองผม ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเวลามี

คนมามองมันแบบนี้  ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด

ขณะที่กำลังพูดกับมัน แต่ผมก็ทำได้แค่นี้แหละครับ

 

 

"บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยนเถอะ"

มันเบะบอกใส่ผมแต่ก็ยอมเดินไปเปลี่ยน คราวนี้มัน

คงเลิกเล่นแล้วแหละครับ มันกลับไปใส่ขุดรักศึกษาเหมือนเดิม

 

 

"จะไปไหน"

มันวิ่งตามผมที่เดินนำมันมาที่รถ จะไปไหน? ไอนี่ก็

ถามแปลก กลับบ้านสิวะ 

 

 

"กลับบ้าน ไปส่งหน่อย"

ผมหยุดเดินช้าลง แล้วหันไปมองหน้าหล่อๆของไอคุณชาย

ที่เดินยิ้มแป้นอยู่ข้างๆผม ไอนี่มันบ้าไปแล้วรึไง

 

 

 

 

"พรุ่งนี้ไปสวนสยามกัน"

พอขึ้นรถมามันก็หันหน้ามามองผมแล้วพูดยิ้มๆ

ไอกิจมันเล่าให้ฟังบ้างแล้วแหละครับ ว่าไอม่อนมัน

อยากไป พวกผมก็เลยซวยไปด้วยในฐานะเพื่อนแฟน

และแฟนพี่ โถ่ -*- 

 

 

ผมไม่ได้ตอบอะไรมันแค่พยักหน้ารับไป สุดท้ายมันก็

มาส่งผมที่บ้าน ผมจะเริ่มเข้าสู่ระบบเดิมแล้วสินะ

ทุกครั้งที่ผมกับมาบ้าน มีสิ่งเดียวที่มันอยู่เป็นเพื่อนผม

'สิ่งเล็กๆที่เรียกว่าเหงา' (ดูหนังมากไปมั้ยแซม)

 

 

 

 

 

-----------------------------------------------

 

 

 

 

สุดท้ายผมก็มาถึงบ้านอย่างปลอดภัย (พูดเหมือนไปออกศึกมา)

โดยมีหนุ่มหล่อพ่อรวยมียศเป็นคุณชายขับรถหรู

มาส่งถึงที่ หึหึ ไอแซมแกตกถังข้าวสารแล้วละ

 

 

"ขอบใจที่มาส่ง บ๊ายบาย"

ผมหันไปยิ้มให้มันก่อนจะโบกมือลามันแล้วออกจากรถ

 

 

ผมลงมายืนรอส่งมันให้ขับรถกลับไป แต่ ..

 

"เตี้ย เปิดประตูดิ"

มันเลื่อนกระจกลงมาสั่งผม เปิดประตู เปิดทำไม 

มันถอยรถไปทำท่าจะวิ่งชนบ้านผม นี่มัน มันจะพังบ้านผม

อ๊ากกกกกกกกกก กกก ตำรวจจจจจจจ

 

 

"เอ้า! บอกให้เปิดประตูไง ชักช้าอยากตายรึไง"

เท่านั้นแหละครับ ผมไม่คิดแล้วว่าจะเปิดทำไม มันจะ

ทำอะไร แล้วทำไมผมต้องเปิด แต่ผมรู้ว่าถ้าผมไม่

อยากตายผมคงต้องรีบๆเปิด ฮ่าๆ

 

 

 

 

มันลงจากรถสำรวจบ้านผมจนพอใจเสร็จแล้วอยู่ดีๆมันก็

หันมายิ้มเหมือนได้ตำเเหน่งนายก เห็นมันยิ้มแบบนี้

ทีไรผมละขนลุกทุกทีคาดว่ามันกำลังคิดอะไรชั่วๆอยู่

 

 

"พ่อแม่แกล่ะ"

มันถามผมที่กำลังมองหาไอดุ๊กดิ๊ก มันคือกระรอกครับ

ไอมาร์คมันพึ่งเอามาให้เมื่อ 2 3 วันที่แล้ว ไม่รู้เหมือนกัน

ว่ามันเอามาจากไหน แต่มันน่ารักดีนะครับ

 

 

"ไปยรมัน"

ผมตอบมันปัดๆแล้วก้มหน้าก้มตาหาเจ้าดุ๊กดิ๊กต่อ

เจ้านี่มันชอบออกไปข้างนอก แต่นี่ก็มืดแล้วมันน่าจะกลับแล้วนะ

 

 

"หาไรวะ แฟนยืนอยู่ตรงนี้ไม่สนใจ มุดหาแย้กินอยู่ได้"

ผมไม่ได้ตะลึงเพราะคำที่มันด่า แต่ผมกำลังใจเต้นรัว

กับคำว่า 'แฟน' ผมควรจะชินกับคำนี้ได้แล้วไม่รู้สิ

ผมคบกับผู้หญิงมาเกินสิบคน แต่ทำไมครั้งนี้ ผมถึง

รู้สึกใจสั่นทุกครั้งที่มันพูดว่าเราเป็นแฟนกัน

 

 

"นี่นอกจากแกจะตัวเตี้ยแล้วยัง ไม่เต็มด้วยเหรอ ยืนยิ้มคนเดียวอยู่ได้"

มันเดินมาเตะตูดผมจนหัวเกือบทิ่ม แล้วมันก็ยืนหัวเราะ

อย่างสะใจเหมือนพวกเมากัญชา 

 

 

"ช่วยหาดุ๊กดิ๊กหน่อย"

ผมหันไปพูดกับมัน พูดไปงั้นแหละครับจะไปหวังอะไร

กับคนแบบมันได้ -*-

 

 

"ดุ๊กดิ๊ก?"

เอ่อ .. ผมหันไปมองหน้ามันที่ยืนงง อยู่ข้างหลัง

ลืมไปว่ามันไม่รู้จักดุ๊กดิ๊ก ฮ่าๆ

 

 

"กระรอกหน่ะ ช่วยหาหน่อย ตามซอกๆ"

มันพยักหน้างึกๆแล้วก็ก้มหาตามข้างโซฟา ใต้โต๊ะ

ผมหันไปมองมันที่ดูตั้งอกตั้งใจหา ทำไมผมต้องยิ้มด้วยวะ

ทำไมตอนนี้ มันทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดเลยวะ

 

 

"นั้นไง!!"

ผมเจอแล้วครับบ ไอดุ๊กดิ๊กมันออกมาจากชั้นหนังสือ

แหม่คราวนี้ไปซะสูงเลยนะ เจ้าดุ๊กดิ๊ก มันวิ่งดุ๊กดิ๊กๆ

มาหาผม เพราะแบบนี้เเหละผมถึงตั้งชื่อมันว่าดุ๊กดิ๊ก

 

 

"หึ คิดไงวะ เลี้ยงกระรอก"

ไอโอมมันยืนกอดอก แล้วถามผม มันตลกตรงไหนฟ๊ะ

เลี้ยงกระรอกเนี่ย ไม่เห็นเหรอมันน่ารักจะตาย ไม่ต่าง

จากหมาแมวเลย แต่มันจะเชื่องแค่กับผมแล้วก็ไอมาร์ค

นอกนั้นอย่างหวังเลยว่าจะได้จับตัวมัน

 

 

"ไอมาร์คมันเอามาให้เลี้ยง น่ารักดีออก"

ผมจับเจ้าดุ๊กดิ๊กที่มันกำลังปีนป่ายอยู่บนหัวผม ลงมา

ให้ที่แขนแล้วลูบหัวมันเบาๆ 

 

 

"อืม น่ารัก"

ผมเงยหน้ามองเจ้าของเสียงที่พูดด้วยความอ่อนโยน

ใช่แล้วมันน่ารัก แต่ .. มองหน้าผมทำไม

 

 

"มองไร"

เราไม่เข้าใจก็ต้องถามถูกมั้ยครับ มันยิ้มมุมปาก

ตอนนี้เริ่มน่ากลัวแล้วสิ -__-

 

 

"มองคนน่ารัก"

มันเดินมาโอบไหล่ผม ดูเหมือนไอดุ๊กดิ๊กจะตกใจ

กระโดดหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ งืมม มันทำใจผมสั่นอีกแล้ว-//-

 

 

"โอม"

ผมเรียกชื่อมันเบาๆแต่ก็ดังพอที่มันจะได้ยิน มันก้ม

ลงมามองหน้าผม (เมื่อไหร่ผมจะชินกับคำว่า 'ก้ม')

แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

 

 

"ครับ"

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ไอบ้าาาาาาา จะพูดเพราะ

ทำแมวอะไรวะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำหน้ายังไง

รู้แค่ว่าใจผมมันเต้นรัวยิ่งกว่าเสียงกลอง แล้วไอบ้าโอม

มันก็ยืนหัวเราะคิกคักๆสนุกมากไง๊วะ

 

 

"ไอบ้าเอ้ย ง่วงจะนอน"

ผมขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดปนเขินและหวั่นไหว

(หลากอารมณ์มากแซม-.-)

 

 

"เตี้ย"

 

 

".............."

เงียบครับ งอนอยู่

 

 

"ไอเตี้ย!!"

ถึงผมจะสะดุ้งเล็กน้อยใจจะเต้นรัวๆ (จะตื่นเต้นทำไมวะ)

แต่ผมก็ยังไม่ตอบมัน ผมไม่ได้ชื่อเตี้ยชื่อแซมโวยย

 

 

"แถวนี้มีเหรอ คนชื่อเตี้ย"

ฮ่าๆ ได้แต้มแล้วครับ ไอโอมสูดหายใจเข้าเต็มปอด

ซวยแล้วไงไม่น่าลองดีเลยแซม 

 

 

"อยากตายใช่มั้ย"

มือมันไวพอๆกับปากพูดยังไม่ทันจบปนะโยคมันก็

คว้าหมอนอิงลายลูกไม้ของแม่ผมมาฟาดเข้าเต็มกบาล

 

 

"อ๊ากกกกกก ไอซาดิสส ปล่อยฉ๊านนนนน"

มันคว้าตัวผมแล้วทุ่มลงโซฟาดังปั่ก กระดูกสันหลัง

ผมหักหมดแล้ว ไอโรคจิตไอซาดิสสสส 

 

 

 

 

~คิดถึงฉันซักครั้งถ้าไม่ได้คิดถึงใคร 

   ทำตัวตามสบายเราเจอะกันในความฝัน

  มีเวลาดีๆ บอกให้ฉันได้ฟัง~

 

 

 

ผมกับไอโอมเหมือนโดนกดปุ่มสต๊อปทันทีที่โทรศัพท์

ผมดัง และผมเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้มันกอดผมอยู่ทั้งตัว

 

 

"เอ่อ .. แปบนะ"

ผมลุกออกจากโซฟานุ่มๆ แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์

ที่โต๊ะกลางในห้องนั่งเล่น

 

 

 

"ฮัลโหล ว่าไงพี่"

ผมพูดทักทายคนที่รอสายด้วยน้ำเสียงร่าเริง ไอโอม

มันหันมามองผมตาเขียวอมม่วงผสมชมพูนิดๆ

 

 

":อยู่ไหนวะ เหงาไปหาได้ป่ะ"

ว่าไงนะ พี่ฟาร์มจะมาหาผม ?? แล้วไอโอมละ 

ซวยแล้วไง-___-

 

 

"เอ่อ.. ผมว่า.."

คิดสิแซมบอกว่าอยู่บ้านไอกิจดีกว่า 

 

 

":ออกมารับหน้าบ้านหน่อย พี่ถึงแล้ว"

 

 

"ห๊ะ!!!!!!"

นี่จะโทรมาถามทำหอยเชอร์รี่รึไง ไอโอมหันมามอง

หน้าผมที่อยู่ดีๆก็โวยวาย 

 

 

 

"ใครโทรมา"

ทันทีที่ผมวางโทรศัพท์วิญญานปีศาจก็เข้าสิงไอโอม

ตายแน่แซม ตายแน่ๆ TT

 

 

"เอ่อ .. ไปดูหน้าบ้านเดี๊ยวก็รู้"

 

 

ผมกับโอมเดินออกไปหน้าบ้านเป็นรถฟอร์จูนเนอร์

สีขาวของพี่ฟาร์มจอดอยู่ มีผู้ชายตัวใหญ่ๆสามคนอยู่ในรถ

 

 

"อ้าวโอม อยู่ด้วยเหรอวะ"

พี่ฟาร์มลงจากรถแล้วทักไอโอมเป็นคนแรก นี่ผมเป็น

เจ้าของบ้านนะ ต้องทักผมก่อนสิ -__-

 

 

"แซมแกจุดธูปเชิญพี่ฟาร์มมาเหรอวะ ฮ่าๆ"

เอ้า ไอบ้านี่จะกัดกันแล้วเอาฉันไปเกี่ยวด้วยทำไม 

ฉันไม่รู้เรื่องงงงงง

 

 

พี่ฟาร์มเดินมาล็อกคอไอโอมแล้วพากันเข้าไปในบ้าน

ปล่อยให้ผมยืนเอ๋อรับประทานอยู่ตรงนี้ แล้วนั่นใคร

มันนั่งเล่นฉากเรทกันอยู่ในรถฟ๊ะ คุ้นๆนะ

 

 

ผมยืนงงอยู่ซักพักก็มีผู้ชายหน้าหล่อตาคมตัวขาววิ้งๆ

กับหล่อเข้มๆผิวขาวไม่แพ้กันลงมาจากรถ 

 

 

"โอ๊ย ไอวินเจ็บนะเว้ย แม่ง"

 

"สม"

อยู่ๆไอวินตบหัวไอภูเข้าเต็มแรง ทำไมไอคู่นี้มันซาดิสจังวะ

 

 

 

 

"เฮ้ย เข้าบ้านดิ จะยืนให้ยุงมันหามรึไง"

ผมพาไอภูไอวินเข้ามาในบ้าน ดูเหมือนมันจะไปปล้น

โรงงานผลิตเบียร์มา แม่งเล่นมาเป็นสิบกระป๋อง

 

 

 

สุดท้ายพวกผมก็มานั่งดริ้งกันที่ระเบียงชั้นสองของบ้านผม

เพราะมันเป็นที่เดียวที่กว้างแล้วก็ไม่รก เหอๆ -__-

 

 

"แซมโทรถามไอพวกนั้นมาดิ้"

ไม่ต้องถามหรอกครับพวกนั้นพวกไหน ก็ไอเพื่อนเวร

เพื่อนกรรมของผมทั้ง 2 ตัวแล้วก็ไอน้องรักทั้งสอง

 

 

หลังจากที่ผมโทรชวนพวกนั้นมาดริ้งกันมันก็ตอบตกลง

แบบไม่ต้องคิด แค่บอกว่ามีใครอยู่บ้างแล้วมีอะไร

ให้มันกินมันก็รีบแจ้นมาแล้วครับ

 

 

 

"โอมแฟนแกมองชัดๆ ก็น่ารักดีวะ เหอะๆ"

ไอภูนั่งเท้าคางมองหน้าผม ดีนะที่ไอวินไปเข้าห้องน้ำ

ไม่งั้นคอขาดแน่ภูเอ้ยยย

 

 

"เดี้ยวฉันจะรายงานไอวิน หึหึ"

พี่ฟาร์มพูดจบก็กระดกกระป๋องเบียร์กิน อักๆ

กินเป็นน้ำเปล่าเลยนะพี่ -0-

 

 

 

 

---------------------------------------------

 

 

 

 

หลังจากที่เรานั่งดริ้งกันชิวๆซักพักดูเหมือนผมไอภูไอวิน

ก็ซี้กันโดยปริยายเพราะลิทธ์สุรา เหมือนรู้จักกันมา

ซักสิบปี นั่งกันไปได้จนเมาได้ที่ ไอเพื่อนตัวดีทั้งหลายก็มาถึง

 

 

"พี่ๆสวัสดีคร้าบบบบบบบบ"

เสียงแหล่มเล็กฟังแล้วจี๊ดๆแบบนี้มีคนเดียวที่ทำได้

ไอกิจเดินโอบไหล่ไอม่อนมาแบบชิวๆ นึกภาพสิครับ

ผู้ชายหล่อสุดทีนกับผู้ชายตัวขาวๆหน้าฝรั่งตัวเล็กๆ

เดินโอบไหล่กันมา ผมละเสียดายแทนคุณผู้หญิงจริงๆ

 

 

"เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ผมแทบอยากจะกระโดดเอาหัวฟาด

ขวดโซดาให้ตายไปรู้แล้วรู้รอด ไอไมค์ใครเอามันมาฟ๊ะ!!

(ได้ข่าวว่าโทรไปชวนมันมาเอง-__-)

 

 

 

"โอ๊ยย ไอไมค์จะแหกปากทำไมวะ"

โดนแน่แกกก พี่ฟาร์มลุกขึ้นมาโวยใส่ไอไมค์จนหน้าเหวอ

ว่าแต่สองคนนี้มันไปรู้จักกันตอนไหน

 

 

"พี่ฟาร์มรู้จักกับไมค์ตอนไหนงะ พี่กิจ"

ไม่ใช่ผมนะครับที่ถาม ไอน้องม่อนครับ ขนาดมันเป็น

เพื่อนสนิทไอไมค์มันยังไม่รู้แล้วนี่ไอกิจมันจะไปรู้มั้ยละ

 

 

"ก็มันเป็นน้องรหัสของน้องรหัสของพี่"

น้องรหัสของน้องรหัสของพี่?? ขอเวลาประมวณผลแปบ

สบสันมึนงง โอ๊ย อะไรวะเนี่ย

 

 

"อ่าวพี่ปาล์มเป็นน้องรหัสพี่เหรอเพิ่งรู้นะเนี่ย"

ไอปาล์มมันก็เป็นเพื่อนร่วมขบวนกับไอมาร์คครับ

มันชอบไปปลูกป่าฝ่าดงด้วยกันบ่อยๆ แต่ไอปาล์ม

มันไม่ได้ล่ำบึกเหมือนไอมาร์คนะครับ มันออกจะ

ตัวบางๆผิวขาวๆหน่อยแต่หน้านี่หล่อโฮกก

 

 

 

 

ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งโม้กันและดูไอมาร์คคุยกับ

น้องดาวเรืองเห็นมันบอกจะชวนน้องดาวเรืองไปท่องราตรี

สงสัยใช่มั้ยครับว่าน้องดาวเรืองคือใคร มันไม่ใช่ใคร

ที่ไหนมันคือดอกดาวเรืองที่พ่อผมปลูกไว้ข้างรั้วเนี่ยแหละครับ

ไอบ้านี่มันเมาแล้วชอบคุยกับต้นไม้ -__-

 

 

"มาร์คๆ แล้วน้องชวนชมเมียแกอะ"

ฮ่าๆ ไอวินเอาเท้าเขี่ยตูดไอมาร์คที่กำลังจะกินดอก

ดาวเรืองของพ่อผม ถ้าพ่อฉันเห็นล่ะแกเอ้ยยย ตายๆ

 

 

"ชวนชมก็ส่วนชวนชมดิแว๊  นี่มันดาวเรืองเฟ้ยย"

ผมว่ามันคงเมามากแล้วแหละครับ ตอนนี้มันเริ่ม

พูดไม่เป็นภาษาไทยแล้วครับ 

 

 

 

ผมมองไอพวกบ้านี่มันเล่นกันด้วยรอยยิ้ม และมองมือ

ที่กุมมือผมไว้ มือของคนที่พูดว่ารักผมและมันก็คือ

คนที่ผม . . . . . . .    รัก :)

 

 

"หลงฉันแล้วดิเตี้ย"

อยู่ดีๆไอโอมมันก็พูดขึ้นมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าผม

อายจังโดนจับได้ -///- ใครหลง ไม่มี๊

 

 

"หลงไร หลงตัวเองว่ะ ฮ่าๆ"

ผมเข้าใจคำว่าตลกกลบเกลื่อนก็วันนี้แหละครับ 

ก็มันทำไรไม่ถูกนี่หว่า มันเขินอะเขินนน

 

 

"ทำไมแกน่ารักจังวะแซม"

 

 

~ฟอดดดดดดดดดดดดด~

 

 

"หอมด้วย ฮ่าๆ"

 

 

"ไอ ไอ ไอ ไอบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!"

ทุกคนหันมามองที่ผม สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ผม

ไอโอมมัน มัน มันหอมแก้มผม มัน อ๊ากกกกกกกก

อยากจะมุดดินหนีอาย ไอบ้าเอ้ย ผลักมันออกเต็มแรง

พร้อมกับตะโกนด่ามันดังลั่น 

 

 

 

ตอนนี้ผมวิ่งหนีมันเข้ามาในบ้านยังได้ยินเสียงไอพวกนั้น

หัวเราะชอบใจกันดังสนั่น ไอบ้าเอ้ย ทำอะไรไม่อายฟ้าดิน

แต่ที่แน่ๆ ตรูอายยย อายเพื่อนๆข้างนอกเนี่ย

มีหวังโดนล้อยันหัวหงอกแน่ๆ T^

 

 

 

"เตี้ย"

ผมหันไปมองเจ้าของเสียงตาขวาง มันยังมีหน้า

มาคุยกับผมอีกเหรอ ไอหน้าด้าน 

 

 

"ไร"

ผมหันไปตอบมันห้วนๆ ผมไม่อยากจะมองหน้ามัน

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร -///-

 

 

"โกรธเหรอ"

หืมมมมมม ไม่โกรธเลยมั้งงงงงงง  แม่ง ทำไปได้

ผมหันไปมองหน้ามันอยากจะจับจูบปากซักรอบ

(อันนี้ไม่ใช่ละ) เอาใหม่ๆ อยากจะซัดหน้ามันซักรอบ

 

 

 

 

 

--------------------------------------------------

 

 

 

 

 

หลังจากที่ไอโอมมันทำการกวนเท้าผมจนผมหลุดขำ

มันก็เลยมโนเอาเองว่าผมหายโกรธแล้ว แค่นั้นยังไม่พอ

มันยังลากผมกลับมานั่งร่วมวงกับไอพวกผีเจาะปาก

ให้มันแซ่วกันจนอยากจะกระโดดลงบ่อปลาตาย

 

 

ไม่นานไอพวกเพื่อนเวรเพื่อนกรรม กับไอลิงน้อย

ตัวป่วนสองตัวมันก็กลับไป เหลือแค่ไอคุณชาย

ที่ไม่ยังไม่ยอมกลับ อยากเสียตัวรึไงห๊ะ!

 

 

 

"จะกลับยัง"

ผมหันไปถามไอคุณชายโอมที่กำลังช่วยผมเก็บข้าวของ

ที่ไอพวกเพื่อนที่น่ารักมันกินแล้วก็ทิ้งซากไว้เข้าบ้าน

 

 

"ใครบอกว่าจะกลับ?"

มันหันมาทำหน้ากวนบาทาผม แล้วยิ้มชั่วๆ ไม่กลับเหรอ

มันคงอยากเสียตัวจริงๆสินะ ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับ

นอนมันที่นี่แหละวะ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะน้อง 

 

 

"งั้นไปอาบน้ำ เหม็นวะ"

ผมต้องใช้แรงมหาศาลในการลากผู้ชายตัวเท่าควาย

ขึ้นมาบนบ้านแล้วยัดมันเข้าไปในห้องน้ำ ตอนแรกมัน

ไม่ยอมจะอาบน้ำ ให้ตายเถอะ ผมไม่ยอมหรอก

 

 

 

 

 

 

สุดท้ายคุณชายมันก็ยอมไปอาบน้ำแต่โดยดีแต่

มีข้อแม้ว่าวันนี้ผมต้องถอดเสื้อนอน เอิ่ม .. อยากจะบอกว่า

ข้อต่อรองมันประหลาดมากครับ -___-

 

 

"เตี้ยไปอาบน้ำดิ"

ไอโอมมันเดินเอาผ้าเช็ดตัวขยี้หัวออกมาจากห้องน้ำ

มันกำลังสะกดจิตผม ขาว ล่ำ ขาว ล่ำ ขาว ล่ำ

 อ๊ากกกกกกกกกกกก

 

 

"แล้วฉันใส่ชุดไหนละ"

มันทำผมสะดุ้งออกจากภวังค์ มันเดินมาหาผม ผมว่า

มันต้องประสาทเสียไปแล้วแน่ๆ มานอนบ้านคนอื่นเขา

แต่ไม่เอาชุดมา -___-  แล้วตัวควายๆแบบมันจะ

ใส่ชุดของผมได้มั้ยละครับ?

 

 

"มีกางเกงไอมาร์คอยู่ในตู้ เดี๊ยวฉันหยิบให้"

โชคดีของมันที่ไอมาร์คมันมานอนบ้านผมบ่อยเลย

มีเสื้อผ้ามันติดตู้อยู่บ้าง

 

 

"มันมานอนบ่อยเหรอ"

มันหยิบกางเกงขาสั้นของของไอมาร์คที่ผมส่งให้ไปกางดู

มันจะกางหาอะไรวะ ไอโอมใส่มันน่าจะหลวมๆหน่อย

เพราะดูมันจะผมกว่าไอมาร์คแต่ก็คงพอได้มั้ง

 

 

"อาทิตย์ละ 2 3 ครั้งได้มั้ง"

ผมหันไปตอบมันก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------

 

 

 

 

"เฮ้ย!!"

ผมเปิดประตูออกมาตกใจจนแทบล้มลงไปกลิ้งกับพื้น

ไอโอมมันมายืนกอดอกอยู่หน้าประตู แม่งมาเป็น

ผีเจ้าที่เลย ตกอกตกใจหมด -__-

 

 

ผมกำลังจะลงไปนอนด้วยกางเกงขาสั้นตัวเดียวแบบ

ที่สัญญากับมันไว้ แต่อยู่ดีๆมันก็เอาอ้อมแขนอุ่นๆของมัน

มากอดตัวผมไว้ทั้งตัว 

 

"ใส่เสื้อเถอะ เดี๊ยวไม่สบาย"

มันกระซิบข้างหูผมอย่างแผ่วเบา ทำให้ผมรู้สึกได้

ถึงความห่วงใยที่มันส่งมา 

 

 

 

คืนนี้ผมไม่ได้เหงาเหมือนทุกคืน ผมไม่ได้อยู่คนเดียว

ผมมีไอคุณชายโอมที่ไม่เคยคิดว่าจะได้มันมาเป็นแฟน

นอนอยู่ข้างๆผม กอดผมไว้เวลาที่ผมหนาว ความรู้สึก

ความเหงา ความกลัวต่างๆมันหายไป ตั้งแต่มีมันเข้ามา

 

 

 

 

 

 

 

"ฝันดีนะเตี้ย"

 

 

"อื้ม ฝันดี"

 

 

 

 

 

 

 

^____^

 

 

 

>////<

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-อัศวินดาบชมพู-

 

 

 

----------------------------------------------

 

 

 

-เป็นไงกันบ้างค้าาา เบื่อโอมกับแซมกันรึยังง?

ส่วนใหญ่ชอบคู่ม่อนกับกิจใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ

 

-สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ได้พาไปเที่ยวสวนสยามฮ่าๆ

เอาไว้ไปคราวหน้าแล้วกันเนอะ

 

-ถ้าใครอยากอ่านคู่ไหนบอกได้เลยนะคะ เดี๊ยวไรท์

จะทำตอนพิเศษให้ ^__^

 

 

 

** ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนค่าา **