ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เพื่อนใหม่ ใจนักเลง[100%]
ตอนที่ 2 เพื่อนใหม่ ใจนักเลง
บรรยากาศยามเช้าแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องนอนเรียบหรู ไม่อาจจะปลุกสองร่างที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างได้เลย ร่างเล็กพลิกตัวหลบแสงแดดที่ส่องเข้ามาแยงตา หัวทุยๆซุกเข้าหาอกใครซักคนที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆเขา และเป็นที่บังแดดได้ดีทีเดียว ขณะเดียวกัน นายราติณท์ที่ตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้วก็อึ้งค้างกับความใกล้ชิดในขณะนี้...ถึงเขาจะรู้ตัวมานานหลายปีแล้วว่าตกหลุมรักไอเพื่อนตัวเล็กนี่ตั้งแต่แรกเห็น แต่มันก็อดประหลาดใจไม่ได้ที่หัวใจมันเต้นโครมครามไม่ชินซักทีที่อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้
"มึงจะทรมานกูไปถึงไหนวะเจ"
ร่างสูงพูดออกมาเสียงเบา มือหนาค่อยๆเกลี่ยผมที่ปิดหน้าของเพื่อนรักออกช้าๆอย่างหลงไหล อดไม่ได้ที่จะโน้มไปหน้าให้ริมฝีปากไปสัมผัสกับแก้มเนียน
"อือออ ฮะ..เฮ้ยย!!"
!!!!!!
"อะไรของมึงเนี่ย ตกใจเชี่ยไร"
ตินถามออกมาอย่างตกใจ ที่เจปรือตาขึ้นมาพอเห็นหน้าเขาก็ร้องลั่นแล้วรีบผละตัวออกไปอีกฝากของเตียง ทั้งๆที่เมื่อกี้เป็นคนเข้ามาซุกอกเขาแท้ๆ
"แล้วใครใช้ให้มึงยื่นหน้ามาขนานนั้นเล่า!"
"มึงนั่นแหละ นอนอ่อยกูเอง"
ปั่กก
ทันทีที่นายราติณท์ว่าจบหมอนใบใหญ่ก็ลอยมากระแทกใบหน้าหล่อเข้าอย่างจัง โดยที่คนปาก็เอาแต่อ้ำๆอึ้งๆกับคำตอบของติน
"อะ อ่อยบ้านมึงสิ!"
"หึหึ ไม่สบายเหรอครับ หน้าแดงเชียว"
"มันร้อนโวยย!!"
"ได้ข่าวว่าเปิดแอร์"
ตินพูดเสียงกลั้วหัวเราะ มองคนที่โมโกเป็นฟืนเป็นไฟกับอีแค่เขาเข้ามาใกล้ก็ทำท่าเหมือนจะฆ่าเขาให้ตาย แต่มันคงจะดูหน้ากลัวกว่านี้ถ้าใบหน้าเนียนนั้นไม่ได้ขึ้นสีแดงระเรื่อแบบนี้
"กูจะอาบน้ำ! มึงรอก่อนแล้วกัน"
ว่าจบเจเจก็เดินฟึดฟัดคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้อีกคนอมยิ้มกับท่าทางที่งี่เง่าๆแต่เขากลับมองว่ามันน่ารักเสียอย่างนั้น
ราติณท์ขอกล่าว..
สวัสดีครับ ผมชื่อติน
หรือที่ไอเจเจมันเรียกว่า ไอหล่อตินนั่นแหละครับ ฮ่าๆ ผมอายุ 20 ปี เรียนคณะเดียวกับไอเจเจครับ ผมยอมรับกับตัวเองมาได้นานแล้วว่าผมชอบมัน ใช่ครับ ผมชอบไอเจเจผมชอบมันตั้งแต่วันแรกที่เจอ เด็กผู้ชายตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียน ผมตกหลุมรักมันตั้งแต่วันนั้น พ่อแม่ของผมรักมันเหมือนเป็นลูกอีกคน ครอบครัวผมดูแลมันเหมือนๆกับที่ดูแลผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ที่มันทำให้ผมรู้สึกกับมันแปลกไป ผมมั่นใจว่าผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหน เพราะมัน มันคนเดียวเท่านั้น
"ไอติน..ไปอาบน้ำไป เดี๊ยวกูลงไปทำข้าวเช้าให้"
ไอเจเดินออกมาจากห้องน้ำในคราบเปลือยท่อนบน บนเอวบางนั่นมีผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดพันไว้หลวมๆ หลวมจนมันล่นลงมาถึงสะโพกขาวๆนั่น!! นี่มันกำลังยั่วผมโดยไม่รู้ตัว
พรึ่บ!!
ผมลุกขึ้นก้าวฉับๆตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วก่อนที่ผมจะทนไม่ไหวจับเพื่อนตัวเองปล้ำซะตอนนี้ ไอเจมองตามผมอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้พูดว่าอะไร พอผมเข้ามาในห้องน้ำก็จัดการกับลูกชายตัวเอง ก่อนที่จะรีบอาบน้ำแล้วตามไอเจลงไปข้างล่าง
-----------------------------------------------------------
"เมื่อวานมึงไม่ได้เข้าร้านหนิ"
เจเจพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ ว่าเมื่อวานหลังจากที่เขาออกมาจากสนามร่างสูงที่นั่งทานข้าวเช้าฝีมือเขาก็ยังไม่ได้ไปที่ผับเลย
"อืม..ก็เห็นเจบอกว่าไม่สบายเลยเปลี่ยนใจไม่ไปไงครับ"
ตินตอบกลับยิ้มๆ อย่างสุภาพแล้วกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
"เมื่อไหร่มึงจะเลิกเป็นแบบนี้ซักทีติน"
"หืม?"
ตินชะงักมือที่กำลังตักข้าวสวยร้อนๆเข้าปาก แล้วมองร่างเล็กตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เจเจทำได้แต่ยิ้มบางๆ แล้วพูดตอบออกไป..
"ทำไมต้องดูแลกูดีขนาดนี้...ทำไมถึงไม่ใช้ชีวิตของมึงให้เต็มที่ ทำไม.."
"มึงเองก็ดูแลกูไม่ต่างกันหรอก..มันแค่คนละหน้าที่"
ทว่านายราติณท์ก็ยังไม่ยอมให้เพื่อนรักพูดจบก็พูดแทรกขึ้นมาทันควัน คำตอบที่ทำให้เจเจนิ่งคิดตามอย่างไม่เข้าใจ
ดูแล..คนละหน้าที่?
"กูไม่เข้าใจ"
"งงอะไรของมึง ก็อย่างตอนนี้ มึงคอยเตรียมอาหารให้กู จัดนู่นจัดนี่ ดูแลความเรียบร้อยต่างๆให้กู"
"แล้ว..?"
"ส่วนกู ก็คอยดูแลมึงเวลาที่มึงอยู่ในที่ที่อันตราย คอยปกป้องมึง ทำในสิ่งที่มึงเองทำไม่ไหว"
เจเจคิดตามแล้วพยักหน้ารับเบาๆอย่างเข้าใจ รู้สึกตงิดๆในใจเหมือนมันมีอะไรแฝงอยู่ในคำตอบนั้น แต่มันก็คือความจริง..
เราต่างดูแลกันและกัน แค่คนละหน้าที่
Rrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr
แต่แล้วทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้งหลุดออกจากความคิด เพราะเจ้าเครื่องทือสื่อสารตัวปัญหาที่แผดเสียงลั่นบ้านเจเจเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเพื่อนรักมาดูแล้วกดรับทันทีที่เห็นชื่อบนหน้าจอ
"บ้านไฟไหม้รึไงมึง โทรมาแต่เช้า"
":ไหม้บ้านเตี่ยมึงสิเจ ไอตินละ"
"มันกินข้าวอยู่ มีไรว่ามา"
":แหมๆ รับโทรศัพท์แทนสามีเหรอจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไออเล็กซ์!!!!!"
นายจิราวัตร์ถึงกับควันออกหู ที่ไอบ้าปลายสายมันพูดถึงความสัมพันธ์ที่มันคิดขึ้นเอาเองโดยไม่ถามความเห็นกันเลยซักนิด
"เจครับ มีไรรึเปล่า"
ตินเห็นท่าไม่ดีของภรรยา(ที่ไอเล็กมันยัดเยียดให้)จึงรีบลุกมาหาแล้วถามเสียงนุ่ม หวังจะให้อีกคนใจเย็น
"คุยกับเพื่อนมึงเองเหอะ สัส!"
"พูดไม่เพราะเลยนะเจ"
"จิ๊!!"
เจเจได้แต่จิ๊ปากอย่างขัดใจ ที่ไอบ้าตินนี่มันก็จะเป็นคนดีเกินไปแล้ว แถมยังมาพูดกับเขาเสียงดุอีกต่างหาก
เพื่อนหรือพ่อวะ!! ดุได้แม่งทุกเรื่อง!
"ที่ร้านกู?.....ตอนนี้เนี่ยนะ.....เออๆเดี๋ยวไป...."
ตินตอบเพื่อนในโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองร่างเล็กที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
"......อืม เดี๋ยวเอามันไปด้วย"
ตินว่าจบก็ตัดสายไปแล้ว กลับมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิม
"มันว่าไง?"
เจเจถามขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก พร้อมกับตามมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับติน
"มันจะพาไปเจอเพื่อนใหม่"
"หืม? ใครวะ"
"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เอาเถอะ ยังไงก็จะเข้าร้านอยู่แล้ว มึงไปกับกูนะ"
"อืม ก็ดี อยู่บ้านแบบนี้ก็เบื่อๆ"
เจเจตอบรับ ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งทานข้าวกันไปเรื่อยๆ หยอกกันบ้าง แย่งกันบ้ บรรยากาศแบบนี้มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน รอยยิ้มแห่งความสุขเปื้อนเต็มใบหน้าทั้งคู่ จนกระทั่งอาหารหมดลง
"เอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาล้างก็ได้ครับเจ"
"ไม่เอาอะ เดี๋ยวเน่ากันพอดี ล้างๆไปเลยนี่แหละ"
เจเจดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของร่างสูง แล้วจัดการล้างจานอาหารที่เพิ่งทานหมดใบเมื่อกี้
"เดี๋ยวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะเจ"
"หืม? กูเหรอ"
เจเจหันไปถามเพื่อน ที่ยืนมองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ถ้าคิดถูก หรือไม่ได้เข้าข้างตนเอง มันจะผิดไหมนะ ถ้าเจเจจะรู้สึกว่า สายตาที่ตินมองเขา มันดูเหมือนหวงแหนเขาเหลือเกิน
"อืม..มัน..คอกว้างไปครับ"
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่..ไปร้านมึงอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องเปลี่ยนเลย"
"บอกให้เปลี่ยนก็เปลี่ยน มีงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ"
ตินกดเสียงต่ำ ดวงตาคู่คมจ้องมองร่างเล็กเป็นเชิงบังคับ เจเจได้แต่ทำปากยู่ใส่อีกคนก่อนจะล้างมือตัวเอง แล้วเดินฟึดฟัดออกไปจากห้องครัว ไม่ใช่ว่าเขาจะขัดไม่ได้ แต่เขาเลือกที่จะยอมมากว่าหนะสิ
"ชิส์..หวงขนาดนี้ เพื่อนหรือผัววะเนี่ย!"
------35%-----
เจเจขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อตามคำสั่งของไอคุณติน ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเขียวแก่กับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลที่ตัดกับสีผิวอย่างเห็นได้ชัด ผมสีทองโดยกำเนิดที่ได้มาจากพ่อของเขา ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานดูมีเสน่ห์เข้าไปอีก
"ดีมากครับ ^^"
"ยิ้มอยู่นั่น เดี๊ยวจิ้มตาบอด!"
"ถึงเหรอ? ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไอ้...!!"
นายจิราวัตร์ได้แต่แยกเขี่ยวใส่ไอคนที่มันยืนยิ้มแป้นแล้วเดินผ่านออกมาอย่างหัวเสีย ถ้าไม่ติดว่าเตี้ยนี่สูงไปนานแล้วเถอะ!!
"ไปกันเลยมั้ยครับ"
"รอพ่อตัดริบบิ้นไง๊"
เจเจพูดว่ากลับไปอย่างๆกวนๆ ให้ตินส่ายหน้าเบาๆกับความกวนเบื้องล่างของไอตัวเล็กนี่ เจเจเดินนำออกไปจากบ้าน แล้วนั่งรอบนรถอย่างสบายใจ ทิ้งให้อีกคนต้องเช็คความเรียบร้อยในบ้าน ก่อนจะปิดบ้านให้
"ตกลงนี่ใครมันเป็นเจ้าของบ้านวะเนี่ย..."
นายราติณท์พึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะตามขึ้นไปบนรถ แล้วออกเดินทางไปยังผับชื่อดังของเขา ไม่นานนัก รถคันสวยก็มาจอดหน้าผับ ทั้งสองลงจากรถ เรียกสายตาจากพนักงานทุกคนได้ดี ตอนนี้ผับที่นี่ยังไม่เปิด แน่ล่ะ นี่มันเพิ่งจะเที่ยงกว่าๆ ใครมันจะบ้าเปิดแต่เช้าละ
ทั้งสองเดินมุ่งตรงไปที่โต๊ะกลมเล็กๆในห้องทำงาน ที่มีชายหนุ่มร่างใหญ่สองคนกำลังพูดคุยกันอย่างถูกคอ ตรงกลางมีขวดไวน์ชั้นดีวางอยู่ ซึ่งนั่นหมายถึงว่า..
"นี่มึงเอาไวน์กูมากินกันแต่หัววันเลยไง๊ไอเล็ก"
ตินทักเพื่อนซี้อย่างขำๆ ให้นายอเล็กซ์ได้แต่หันมายิ้มแหย่ๆ ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"เฮ้ย! นี่มันไอคนที่มันมีเรื่องกับมึงที่สนามหนิ"
ไอตัวเล็กที่ความจำแม่นยิ่งกว่าคอมพิวเตอร์พูดขึ้น เมื่อเห็นใบหน้าหล่อออกแนวแบดบอยของไอคนตรงหน้า ก็ร้องลั่นแล้วชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
"เจอกันอีกแล้วนะครับ ^^"
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงนุ่มก่อนจะเผยยิ้มหวานที่รับประกันเลยว่าละลายผู้หญิงได้ทุกคน แต่มันใช้ไม่ได้ผลกับไอตัวเล็กนี่หรอกนะเพราะอะไรหนะเหรอ...ก็เขาไม่ใช่ผู้หญิงนี่หว่า -__-
"มาได้ไงวะ?...ไอเล็กมึงอย่างบอกนะว่า.."
"เออนี่แหละ เพื่อนที่กูจะแนะนำให้มึงรู้จัก"
"ห๊า?/หืม?"
และอีกครั้งที่ตินและเจร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ก่อนที่อเล็กซ์จะหัวเราะร่าแล้วตบบ่าเป็นเชิงให้เพื่อนใหม่นั่งลงได้ พร้อมๆกับไอเพื่อนซี้ทั้งสองที่ลากเก้าอี้เข้ามานั่งด้วยเช่นกัน
"กูขอแนะนำแบบเป็นทางการเลยละกันนะ...นี่ไอแทน ไอแทนนี่ไอเจเจกับไอติน สองคนนี้มันเป็นผะ.."
ผั๊วะะ!
"อย่าพูดหมาๆนะมึง!"
ก่อนที่ไอหนุ่มทะเล้นจะได้แกล้งล้อเพื่อนรัก มือเล็กๆของเป้าหมายก็ตกลงมากระแทกหัวเขาซะก่อน พร้อมกับเจเจที่พูดดักเสียงเข้ม
"ฮ่าๆ พวกมึงนี่สนิทกันจังนะ"
เพื่อนใหม่ก็เอาแต่หัวเราะเอิ้กอ้ากไปกับท่าทางน่ารักๆของเจเจ ดวงตาคู่คมที่คาดเดายากมองมาที่ใบหน้าหวานของเจเจ ที่กำลังแดงเถือกไม่รู้ว่าเพราะความโกรธหรือความอาย และแน่นอนทุกการกระทำอยู่ในสายตาของ..นายราติณท์
มองแบบนั้น...มันคิดอะไรของมันอยู่วะ
"ชื่อแทนใช่มั้ย"
กึก..
ทั้งนายจิราวัตร์และนายอเล็กซ์หยุดสงครามขนาดหย่อมเพราะคำพูดของคนที่นั่งเงียบอยู่นาน ที่เขาทั้งสองนิ่งไม่ใช่เพราะเนื้อหาในประโยค แต่เพราะน้ำเสียงเเข็งกร้าวของไอผู้ชายแสนอ่อนโยนคนนี่ต่างหาก
"ใช่ ตินสินะ.."
"ยินดี.....ที่ได้รู้จัก"
หมับ
"เช่นกัน"
ทั้งสองจับมือกันเหมือนกำลังจะพยายามทำความรู้จักกัน แต่ทั้งสีหน้าแววตาของทั้งคู่ มันช่างขัดกับคำพูดนั้นเหลือเกิน แถมยังน้ำเสียงเรียบนิ่งที่ยากนักจะได้ยินจากปากนายราติณท์ แต่ครั้งนี้มันออกมากับทุกประโยคที่เขาใช้พูดกับเพื่อนใหม่ตรงหน้า แทนกับตินจ้องตากันนิ่งไม่มีใครยอมใคร ทั้งคู่นั่งกอดอกด้วยท่าทางสบายๆ โดยที่สายตาก็ยังไม่ได้ละออกจากใบหน้าอีกฝ่าย จนไอคนที่ไม่ค่อยชอบการมีเรื่องเท่าไหร่เริ่มคิดว่าต้องทำอะไรซักอย่าง..
"เอ่อแทน..แล้วแทนมาทำอะไรที่นี่ละ"
"ก็อเล็กซ์พามาไงครับ :)"
จากตอนแรกที่เจเจคิดว่าจะผ่อนคลายบรรยากาศด้วยการชวนเพื่อนใหม่คุยซะหน่อย แต่ทันทีที่แทนตอบพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ที่เหมือนจะกระตุ้นต่อมหวงเพื่อนของนายราติณท์ขึ้นมาสุดๆ
"พอๆ พวกมึงสองตัวเลิกทำสงครามประสาทกันได้แล้ว ไอตินมึงไม่ต้องหวงไอเจหรอก ไอแทนมันมีเมียแล้ว ส่วนมึงไอแทนมึงเลิกจ้องเพื่อนกูได้แล้วเจ้าของมันดุ"
อเล็กซ์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าไอเพื่อนตัวเล็กของเขามันดันทำพลาด ทำให้ไอตินโกรธยิ่งกว่าเดิมจึงรีบพูดยาวเหยียดเป็นขบวนรถไฟ โดยที่ไม่รู้เลยว่า คำพูดนั่นมันทำให้ใครบางคนถึงงงระยะสุดท้าย(งงมาก)
ไอตินหวง? หวงใครวะ
ไอแทนจ้องหน้า? จ้องหน้ากูเหรอ
เจ้าของดุ? กูมีเจ้าของตอนไหนวะ
"โอ๊ยยย มึงพูดอะไรของมึงเนี่ยไอเล็ก กูงง"
"ฮ่าๆ มึงโง่ไง ไอตินกับไอแทนมันยังเข้าใจเลย"
"ก็กูไม่เข้าใจ!!"
เจเจแหกปากลั่นจนเพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสามหัวเราะลั่น รวมไปถึงพนักงานในร้านที่หันมามองแล้วยิ้มขำกับท่าทางเด็กๆของเจเจ
"แล้วนี่พวกมึงมาเป็นเพื่อนกันได้ไงวะ วันนั้นที่สนามกูมึงสองคนยัง...."
นายราติณท์พูดขึ้นด้วยความสงสัย ก็วันนั้น ไอสองคนนี้ยังจะตีกันตายคาสนาม แล้ววันนี้มากอดคอกันคุยเหมือนรู้จักกันมาซักสิบปี
"ก็เมื่อเช้ากูมีเรื่องนิดหน่อย"
"มีเรื่องกับใคร! ที่ไหน! แล้วเป็นอะไรรึเปล่าวะ"
ทันทีที่นายอเล็กซ์พูดจบ เจเจก็เบิกตากว้างถามออกมาเป็นชุด แล้วจับตัวเพื่อนรักหมุนไปหมุนมาจนอเล็กซ์ยิ้มขำ ก่อนจะยกมือขึ้นมาโยกหัวเพื่อนตัวเล็กเบาๆ
"เป็นอะไรที่ไหนเล่า ไอแทนมันเป็นพระเอกขี่ควายเผือกมาช่วยพอดี"
"นั่นปากมึงเหรอเล็ก" แทนพูดขึ้นขำๆ
"เดี๋ยวๆ นี่คือตกลง..แทนก็มาช่วยมึง แล้วมึงกับแทนก็เลยเป็นเพื่อนกัน?"
"อ่าห้า"
อเล็กซ์นั่งกอดอกในท่าสบายๆ แล้วพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับมองเพื่อนใหม่ใจนักเลงด้วยสายตาชื่นชม
"เออนี่ แล้วมันก็เรียน ม.เดียวกับเรา แถมยังคณะเดียวกับพวกเราด้วยนะเว้ย"
"เฮ้ย จริงดิ"
"เออดิ แม่งบังเอิญชิบ"
ความบังเอิญที่นายราติณท์กลับมองว่ามันไม่น่าไว้ใจซักเท่าไหร่ ทั้งเรื่องที่ไปแข่งสนามของเจเจครั้งแรกก็เอาชนะอเล็กซ์ได้ แล้ววันนี้ยังโผล่มาช่วยเพื่อนเขาอีก แล้วมันจะบังเอิญขนาดอยู่ ม. เดียวกัน คณะเดียวกันเลยเหรอวะ? ทั้งสี่คนนั่งคุยนั่งดื่มกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงเวลาเปิดร้าน
"ร้านมึงนี่คนเยอะเหมือนกันนะติน"
"อืม ก็คงเป็นเพราะวันเสาร์ด้วยแหละมั้ง"
"มึงดูแลร้านนี้คนเดียวเหรอวะ? เจ๋งชิบ"
"ความจริงร้านนี้เป็นของพี่ชายกู แต่พี่กูเขาไม่อยากทำ เลยยกให้กู"
บทสนาทนาที่ดังขึ้นมาไม่หยุดหย่อนระหว่างตินกับเพื่อนใหม่ ให้นายจิราวัตร์มองอย่างงงๆ ก็ทั้งๆที่ตอนแรกจำได้ว่าสองคนนี้มันเหมือนจะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากัน แล้วไหงตอนนี้มาคุยธุระกิจกันจ้อเลยวะเนี่ย
"มึงมีพี่ด้วย?"
"เป็นญาติกันหนะ เขาก็มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆนะ"
"ชักอยากจะเห็นแล้ววะ พี่มึงจะหล่อได้เท่าครึ่งของกูรึเปล่า ฮ่าๆ"
ทำพูดของไอเพื่อนใหม่ที่ทำให้ตินส่ายหน้าเบาๆ ยามนึกถึงใบหน้าหวานของพี่ชายที่เขาเคารพนักเคารพหนา
"หล่อ..คงสู้มึงไม่ได้ แต่ถ้าน่ารักนี่ชนะขาดเลยวะ เหอะๆ"
ตินพูดตอบไปขำๆ แล้วหันมามองความเรียบร้อยภายในร้าน ที่ตอนนี้เริ่มมีคนเข้ามาเที่ยวกันบ้างแล้ว ก่อนที่จะเงยหน้ามองนาฬิกา พบว่าถึงเวลาที่เพื่อนตัวเล็กของเขาต้องขึ้นไป ส่องสว่างบนเวทีแล้ว(คนหรือหิงห้อย?)
"เจครับ ยังปวดหัวอยู่มั้ย วันนี้เล่นไหวรึเปล่า"
"ไหวๆ แต่...วันนี้มึงไปอยู่กับกูหลังเวทีนะ"
"หืม? ทำไมมีอะไรรึเปล่า หรือไอพวกบ้ากามนั่นมันมายุ่งกับมึงอีก"
ตินหันไปพูดกับเพื่อนรักที่ทำสีหน้ากังวลเวลามองไปที่รอบๆเวที
"อะ..เอ่อ เปล่าๆ กูไปนะ"
ทันทีที่เจเจลุกขึ้นจากโต๊ะ ไอคนหวงเพื่อนก็ตามไปติดๆ แถมยังจะพยายามแสดงความเป็นเจ้าของโดยการโอบเอวบางนั่นไว้ และมันคงจะสำเร็จ ถ้าไม่ใช่เพราะ..
ผั๊วะะ!
"ไอบ้านี่ จะมาโอบทำแมวอะไรวะ!"
"ใครโอบมึง ไม่มี๊"
"โหยยย หน้าด้าน ไอบ้าติน!"
"ด้านที่ไหน หล่อออกอย่างนี้ ฮ่าๆๆๆ"
ภาพที่นายอเล็กซ์ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังต่างขนาดนั้นยิ้มๆ รู้ตัวอีกที ไอคนที่นั่วร่วมโต๊ะเมื่อตะกี้มันลุกไปยืนคุยโทรศัพท์หน้าเครียดอยู่หน้าผับแล้วนั่น
อเล็กซ์นั่งดื่ม มองบรรยากาศชิวล์ๆนอกร้าน กระจกใสที่มีหยดน้ำเกาะจนภาพภายนอกนั้นเริ่มพร่ามัว แต่สายตาคู่คม ไปสะดุดที่ร่างบางของใครบางคน.. ร่างบางที่มีผิวสีขาวซีดดวงตาสีผ้าอ่อน ริมฝีปากสวยได้รูปส้ม เรือนผมสีทองเป็นประกาย กับดวงตาคู่นั้น...มันสวยนะสวยมาก แต่ทำไมมัน...ดูน่ากลัวจัง
ใครกันนะ...น่าสนใจดี
คนที่ร่างกายซื่อสัตย์ต่อหัวใจ นายอเล็กซ์ลุกขึ้นจากโต๊ะ โดยไม่ลืมกระดกไวน์ชั้นดีหมดแก้ว ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูร้าน เพื่อหาเป้าหมาย แต่ก็ต้องชะงัก เพราะชายชุดดำสามสี่คนที่ยืนประกบข้างร่างบางที่เขาสนใจด้วยท่าทางนอบน้อม ดวงตาคู่สวยที่ฉายแววเด็ดเดี่ยวและมีอำนาจ ทำให้อเล็กซ์มั่นใจได้ว่า..
"ไม่ธรรมดาแน่ๆ"
อเล็กซ์พึมพัมกับตัวเอง พรางยืนล้วงกระเป้ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆแล้วยืนพิงกำแพง สายตามองไปที่เป้าหมายอย่างสำรวจ ทั้งเสื้อผ้า ทั้งรูปร่างหน้าตาที่ยืนยันได้ว่าเป้าหมายตรงหน้านี่คงเป็นลูกครึ่งหรือไม่ก็คงเป็นชาวต่างชาติ แต่ก่อนที่อเล็กซ์จะได้คิดอะไรไปไกล สายตาคู่สวยที่เขากำลังมอง ก็หันมาสบตากับเขา แต่ทว่า..สายตากลับเปลี่ยนไป
สายตาเมื่อครู่ที่เขาใช้มองชายชุดดำทั้งสามมันดูอ่อนโยนและมีอำนาจ แสดงให้เห็นถึงสถานะระหว่างเขาและชายชุดดำนั้นได้อย่างดี แต่สายตาที่หันมามองเขามันไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าสายตานั้นมันสื่อถึงอะไร .. มันนิ่งเกินไป เย็นชาเกินไป มากเกินไปจนเหมือน..ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คน
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอสายตาเย็นชา เคยสิ เคยมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป มันคมราวกับปลายมีดที่ทำให้เขาชะงักได้ง่ายๆ นัยต์ตาสีฟ้าที่เขามองว่ามันเหมือนน้ำแข็งซะมากกว่า แต่นั่นแหละ..ยิ่งทำให้คนๆนี้ดูน่าค้นหาเข้าไปอีก แต่ถ้าเข้าไปทำความรู้จักตอนนี้ คงไม่ดีแน่ๆ
อเล็กซ์คิดแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในร้านแล้วนั่งที่ประจำ แต่สายตาคู่คมยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบางคนนั้น เสียงเพลงไพเราะจากเพื่อนตัวเล็กที่บรรเลงโลดเเล่นอยู่บนเวที อเล็กซ์ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ ว่ายามที่เพื่อนเขาอยู่บนเวทีนั้นดูมีเสน่ห์มากเหลือเกิน
"เพื่อนมึงนี่น่ารักดีนะ"
เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นด้านหลัง ร่างสูงที่ยืนกอดอกมองคนบนเวทียิ้มๆ จนอเล็กซ์ต้องขมวดคิ้วเข้าหากันหากัน แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ
"มึงคงไม่คิดจะจีบมันใช่มั้ย"
"หึ ไม่หรอก ก็เข้าของมันดุหนิ...แค่คิดว่าน่ารักดี"
"เออๆ ดีแล้ว กูไม่อยากให้มึงกับไอตินมีปัญหากัน"
อเล็กซ์พูดตอบเพื่อนใหม่อย่างโล่งอก ละสายตาจากเพื่อนตัวเล็กบนเวทีแล้วมองหาร่างบางอีกคน
"หายไปไหนแล้ววะ"
------70%------
"ก็ถ้าบอกมึงก็เป็นแบบนี้ตลอด ถึงไม่อยากบอกไง!"
"แล้วมันน่าโกรธไหมเจ! ปล่อยให้มันเข้ามายุ่งแบบนี้ได้ยังไงวะ"
"ก็ไม่ได้อยากให้มันมายุ่ง ก็เลี่ยงแล้วไงเล่า"
"แล้วทำไมไม่บอกกันวะ!!"
"ละ..แล้วทำไม..ต้องโกรธขนาดนี้ด้วย.."
อเล็กซ์จำต้องหันหน้ากลับมาเพราะเสียงต่างโทนของเจเจกับตินที่ดูเหมือนจะอารมณ์ขุ่นกันทั้งคู่ เจเจพูดเสียงสั่น ตาโตๆคู่นั้นสั่นระริก น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นเต็มสองเบ้าตา
"แล้วถ้ามันเกิดทำอะไรมึงขึ้นมาจะทำยังไง"
ตินพูดเสียงเข้มลงพรางคว้าแขนของเจเจไว้ แล้วพูดบอกออกมาอีก
"มันก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่รึไงละ"
"เจเจ!!!"
!!!!!!!
ตินตวาดเสียงลั่น จนร่างบางสะดุ้งตัวสั่นระริกด้วยความกลัว สายตาคู่คำที่มองมาด้วยความดุดัน จนคนที่พยายามข่มน้ำตาไม่ให้ไหลเอาไว้ตั้งตาแรกเริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ได้
"ฮึกก.."
กึก
เสียงสะอื้นเบาๆที่ดังพอจะทำให้บุรุษทั้งสามคนชะงักนิ่ง ก่อนที่นายอเล็กซ์จะขมวดคิ้วฉับ แล้วก้าวขามายืนอยู่ข้างเจเจ สองมือดึงแขนเพื่อนรักออกจากการเกาะกุมของอีกคน
"มึงทำมันร้องไห้!"
"กูรู้..."
"มึงทำให้มันรู้สึกแย่!"
"กู..."
"กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงมัน..แต่มึงก็ไม่ควรใช้อารมณ์กับมันแบบนี้!"
อเล็กซ์พูดออกมาเสียงแข็ง จนแทนที่เห็นว่าเหตุการ์ณเหมือนจะกำลังย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิมก็รีบแทรกขึ้น
"กูว่าค่อยๆคุยกันเถอะหน่า"
"มึงดูมันทำสิแทน! กี่ครั้งแล้วติน ที่มึงทำไอเจร้องไห้!!"
อเล็กซ์พูดออกมาอีก ยามนึกถึงไม่กี่วันที่ผ่านมา ที่เจเจก็ต้องร้องไห้เป็นชั่วโมงๆ เพราะความอารมณ์ร้อนของคนตรงหน้า
"กูไม่ได้ตั้งใจ"
"มึงก็หัดควบคุมอารมณ์หน่อยสิติน ถึงกูจะรู้จักพวกมึงไม่นาน แต่กูว่าคนร่าเริงๆแบบเจเจ ไม่เหมาะกับน้ำตาซักเท่าไหร่เลยวะ"
แทนพูดออกมาบ้าง ยามมองไปที่ใบหน้าหวานที่ยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย แล้วมันก็เป็นอย่างที่เขาพูด ใบหน้าสดใสนั้นไม่เหมาะกับน้ำตาเลยซักนิด จะว่าไปตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเจเจจากไป ก็มีนายราติณท์คนนี้คนเดียว ที่มีอิทธิพลพอที่จะทำให้เขาร้องไห้ได้
"ติน มึงรู้ใช่มั้ยว่ามึงสำคัญกับมันมากขนาดไหน" อเล็กซ์พูด
"อืม"
"มึงรู้ใช่มั้ยว่าทั้งชีวิตมึงคือทุกอย่างของมัน"
"อืม กูรู้.."
"มึงรู้ว่ามันให้ความสำคัญกับมึงขนาดนั้น มึงยังกล้าจะทำร้ายความรู้สึกมันอีกเหรอ?"
"..."
"เจ..กูไปก่อนแล้วกันนะครับ หยุดร้องได้แล้วนะ ^_^"
อเล็กซ์พูดเสียงนุ่ม หันหน้าไปหาเพื่อนตัวเล็กที่ยังยืนตัวสั่นเพราะแรงสะอื้นอยู่ข้างหลัง พรางยิ้มอบอุ่น ก่อนจะยกมือลูบหัวเจเจเบาๆ แล้วดึงตัวแทนให้เดินออกไปด้วยกัน ทิ้งให้ทั้งสองอยู่กันตามลำพัง
"ฮึกก"
"..ขอโทษ"
"มึงมันบ้า! ฮึก"
"ขอโทษครับ..ขอโทษ"
นายราติณท์ได้แต่กล่าวคำสิ้นคิดแล้วก้าวขาเข้าไปใกล้อีกคน วงแขนเกร่งคว้าร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด จนรับรู้ถึงแรงกระตุกจากการสะอื้นของเจเจ
"กูขอโทษ..อย่าโกรธนะ..กูแค่เป็นห่วง"
"ฮึกก..ฮึก"
"ชู่ว์..หยุดร้องได้แล้วครับ"
ราติณท์กระชับแขนแน่นขึ้นอีกนิด แล้วเอ่ยเสียงอ่อน ทั้งสองยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น นานพอที่จะทำให้เจเจคลายสะอื้น ใบหน้าใสที่น้ำตานองหน้าค่อยๆเงยขึ้นมาสบตาอีกคนแล้วเรียกเสียงสั่น
"ติน..."
"ครับ"
"กู...ขอโทษ..กูแค่ไม่อยากให้มึงมีปัญหากับลูกค้า"
"ครับ ขอโทษนะ..กลับบ้านเลยมั้ย"
"อือ"
เจเจรับคำแล้วทั้งสองก็พากันกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ สไตล์ยุโรบสวนขนาดกว้างที่ขณะนี้มืดสนิท มีเพียงแสงไฟสีส้มอ่อนๆบริเวณตามทางเดิน รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดที่โรงรถ แล้วทั้งสองก็เข้าบ้านอย่างคุ้นเคย
"คืนนี้นอนกับกูรึเปล่า.."
"แล้วอยากให้อยู่มั้ยละครับ ^_^"
"มึงก็รู้อยู่ จะถามทำไมเล่า"
เจเจตอบเสียงอ่อยพร้อมเดินนำเข้ามาในบ้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อรู้สึกเหมือนไม่มีใครตามมาด้านหลัง นายจิราวัตร์หมุนตัวกลับไปก็เห็นไอเพื่อนหน้าหล่อยังยืนอยู่ที่เดิม และกำลังจะเดินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ
"วันนี้คงต้องกลับบ้านนะครับ ไม่ได้กลับหลายวันแล้ว"
"แล้ว...จะกลับเลยเหรอ"
"ครับ"
สิ้นเสียงติน ริมฝีปากบางก็เม้มแน่น ตาโตๆช้อนขึ้นมองอีกคนด้วยสายตาอ้อนๆ ท่าทางที่ทำให้นายราติณท์ถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่มันก็ต้องเต้นระรัวขึ้นอีกเพราะคำถามน่ารักๆที่ออกมาจากปากอีกคน
"พรุ่งนี้จะมามั้ย"
"กะ..กูเคยไม่มารึไงละ"
"แหะๆ ก็จริง..มึงไหวรึเปล่าวะ ทำไมหน้าแดงๆ"
"อะ..เอ่อ เปล่าๆ..กู..ไปนะ ปิดบ้านดีๆ"
ตินพูดจบก็รีบหันหลังแล้วเดินตรงไปที่รถ ทิ้งให้ไอคนขี้ห่วงยืนมองตามอย่างงงๆ ก่อนจะตัดสินใจ
"ไอติน!"
"ครับ?"
ตินชะงักมือที่กำลังจะปิดประตูรถ แล้วชะโงกหน้าออกมามองต้นเสียง ร่างบางที่ยิ้มกว้างสองมือไขว้หลังที่กำลังเดินมาหา ยิ่งทำให้หัวใจที่ไม่ได้หวั่นไหวง่ายๆสั่นสะท้าน
"กูจะบอกว่า...."
"....ว่า?"
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
"ฝันดีนะ^^"
มึงฆ่ากูเลยเถอะครับไอสุดที่รัก!!!
รถคันหรูแล่นออกไปจากตัวบ้าน นายจิราวัตร์ได้แต่มองตามไปจนลับตา ร่างบางเดินเข้าบ้านอย่างเอื่อยๆ
Rrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrr
"เบอร์แปลก?"
เจเจยกโทรศัพท์เจ้าปัญหาขึ้นดู คิ้วเรียวก็ต้องขมวดเข้าหากัน ก่อนจะกดรับ
"ฮัลโหล"
":ใช่นายอเล็กซ์ รึเปล่า"
"มีธุระอะไรกับอเล็กซ์เหรอครับ ผมเป็นเพื่อนเขาครับ"
เจเจพูดตอบอย่างไม่ไว้ใจ ที่ปลายสายถามหาเพื่อนรัก
"ฉันเป็นพี่รหัสเขา"
"พี่รหัส? ชื่ออะไรครับ"
"....บัทเตอร์"
-อัศวินดาบชมพู-
100%----------------------------------------------100%
-ครบจ้าาาา คราวนี้คงต้องขอตัวลากิจ อย่างเป็นทางการ เหอๆ พอดีว่าพรุ่งนี้ไรท์สอบค่ะ
อาจจะหายไปซัก 5-6 วันเลยก็ว่าได้ ยังไงก็รอกันหน่อยน้าา
-ตอนนี้ก็มีตัวละครใหม่มาคนนึงนะ คนๆนั้นจะเป็นใครอะไรยังไง ก็รออ่านกันตอนหน้าแล้ว
กันนะคะ ส่วนตอนนี้ก็มีบทน่ารักๆ ของเจเจกับตินมาให้ฟินกันเล่นๆด้วยนะ คิคิ ><
-ยังไงก็ขอค่าตอบแทนคนละ 1 คอมเมนต์จะสุดยอดมากเลยค่ะ ฮ่าาา
**ขอบคุณที่ติดตามจ้า**
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น