ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เดอะแก๊ง [100%]
ตอนที่ 1 เดอะแก๊ง
ขณะนี้เช้าวันจันทร์ที่ควรจะสดใสของผม มันไม่ได้เป็นเหมือนในนิยายที่ผมเคยอ่านเลยซักนิด! ผมนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมย์เพื่อรอเดอะแก๊งที่มันนัดผมตอน 9 โมงเช้า แต่ตอนนี้มัน 10 โมงกว่าเข้าไปแล้ว!!!!
"เฮ้ย! ไอเจ รอนานมั้ยวะ"
ผมหันไปตามเสียงเรียกไอเพื่อนหน้าหล่อเดินโปรยยิ้มให้สาวๆใจละลายเล่นแล้วหันมาหาผม
"รอนานมั้ยวะ"
"ไม่นานหรอก ก็แค่ชั่วโมงกว่าๆ!"
ผมตอบมันไปแบบหงุดหงิดโคตรๆ เออนี่ผมลืมแนะนำตัวใช่มั้ยเนี่ย เอาแบบรวบรัดคราวๆแล้วกันนะครับ
ผมชื่อว่า เจเจ
เด็กนักศึกษาปีหนึ่งคณะบัญชี อายุ 19 ปี หน้าตาน่ารักแบบนี้มีผมคนเดียวในโลกนะครับ ใครๆหลายคนต่างก็รู้จักผมกันทั่วมหาลัย ทั้งๆที่ผมก็ไม่รู้ว่าเขารู้จักผมได้ยังไงอะนะ เหอๆ ผมมีเพื่อนซี้อยู่สองตัว เอ๊ย สองคนครับ คนแรกก็คือไอหล่อที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างผม มันชื่อไอติน อีกคนก็คือคนที่โทรมานัดผมแต่เช้าแต่ก็ยังไม่โผล่หัวมา มันชื่อไอเล็กครับ แต่เดี๋ยวชื่อมันไม่ได้มาจาก ชายเล็ก น้องเล็ก หรืออย่างได้ ชื่อมันมาจาก..อเล็กซ์ ครับ เอ่อ แล้วสิ่งที่ผมควรบอกอีกอย่างหนึ่ง ยอมรับกันแบบไม่อายเลยอ่ะ...ผมชอบผู้ชายครับ ฮ่าๆ
"แล้วนี่ไอเล็กมันอยู่ไหนแล้ววะเนี่ย"
ไอเพื่อนหน้าหล่อก้มหน้าลงมาถามผม เอ่อ..ต้องใช้คำว่าก้มหนะครับ -__-
"บนโลกนี่แหละ ฟายย"
"เห้ยๆ ไอเจเจอ้าปากดิ๊"
"อะไรของมึง?"
ผมหันไปถามมันที่จู่ๆก็จะให้ผมอ้าปาก มันมำสีหน้าจริงจังจนผมต้องค่อยๆเปิดปากช้าๆอยู่กลางป้ายรถเมย์ โดยที่ไอตินมันจะมุดเข้ามาในปากผมอยู่แล้วครับ -___-
"นั่นไงๆ"
"อาไออะ"
ผมถามมันด้วยความยากลำบาก ก็ผมอ้าปากอยู่แต่ผมก็อยากรู้ว่าอะไรในปากผมที่ทำให้มันตกใจได้ขนาดนี้
"หมาเต็มปากเลยวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"หมาบ้านมึงสิ!"
ไอบ้าตินมันพูดแล้วหัวเราะรวน จนผมอดหมันไส้ไม่ได้เลยถีบขามันเเรงๆจนมันเซไปนิด แต่ผมอยากจะสารภาพว่าจริงๆแล้วผมตั้งใจจะถีบก้นมันนะครับแต่..มันไม่ถึง TT โถ่เจเจผู้หน้าสงสาร
ไม่นานนักรถคันงามก็มาจอดอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้ากวนบาทาของไอเพื่อนรักอีกคนที่ยิ้มแป้นอยู่ในรถทำให้ผมก้าวขาสั้นๆของตัวเองฉับๆ แล้วเปิดประตูรถแรงๆด้วยความหงุดหงิด (ถ้าประตูเขาหลุดขึ้นมากูจะมีปัญญาใช้มั้ยเนี่ย)
"เมนส์ไม่มาเหรอมึง"
คำทักทายคำแรกที่หลุดออกจากปากไอเล็กผมก็แทบอยากจะกระโจนไปขย้ำมันให้ตายคาที่ ถ้าไม่ติดว่ามันกำลังขับรถอยู่นะ!
"เมนส์พ่อง"
ผมพูดว่ามันกลับไปอย่างไม่จริงจังนัก ก็พอได้เจอแอร์เย็นๆ เบาะนุ่มๆผมก็เริ่มจะใจเย็นลงบ้าง ตอนนี้ผมนั่งอยู่เบาะหลังคู่กับไอตินเป็นคุณชายไปครับ ฮ่าๆ ให้ไอเล็กมันขับอยู่ข้างหน้าคนเดียวไป โทษฐานมาสาย
"เจๆ มึงว่านี่น่ารักมั้ยวะ"
"เห้ยย น่ารักๆ ทำไมวะ อย่าบอกนะว่ามึงอยากได้?!"
ผมหันไปมองไอหล่อมาดเข้มที่นั่งอยู่ข้างๆผมอย่างไม่เชื่อสายตา ในมือมันถือไอแพดที่เปิดรูปเสื้อกันหนาวสีเขียวที่มีหมวกเป็นรูปหน้ากบโคตรน่ารัก
"เปล่า"
มันตอบผมเสียงนุ่ม แล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานให้ผมงงเป็นไก่ตาแตก ไม่อยากได้แล้วจะถามผมทำแมลงกุ๊ดจี่อะไรวะ
"ก็มึงชอบไม่ใช่เหรอ"
มันพูดต่อผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ถึงผมจะเป็นพวกเข้าใจง่ายแค่ไหนแต่ตอนนี้ยอมรับแบบเเมนๆเลยครับว่า งงชิบหาย!
"อ่าห๊ะ...แล้ว??" ผมถามเพื่อให้มันพูดต่อ
"ก็จะซื้อให้"
"หือ?"
จากตอนแรกที่ผมงงว่ามันจะถามผมทำไมถ้ามันไม่อยากได้ ตอนนี้ผมงงกว่าเดิมว่ามันจะซื้อให้ผมทำไม ยิ่งสายตากวนส้นเท้าของไอคนขับรถข้างหน้าที่มองมาจากกระจกยิ่งทำให้ผมทั้งงงทั้งหมันไส้
"ก็วันนั้นที่มึงซื้อเสื้อให้กูไง กูยังไม่ซื้อไรให้มึงเลย"
"โหยย ก็นึกว่าเรื่องอะไร ถามจริงมึงบ้าป่ะ มึงกับกูสนิทกันมาตั้งกี่ปียังจะมาเกรงใจไรกันอีกวะ"
ผมว่ามันกลับไปอย่างขำๆ ผมกับมันสนิทกันมาตั้งแต่ผมยังเด็กๆเลยครับ ห้าหกขวบเลยแหละ ผมกับมันนี่อย่างกะแฝดคนละฝา ตัวติดกันตลอด แล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมซื้อเสื้อเชิ้ตให้มัน ผมเห็นว่ามันเท่ห์ดี จริงๆแล้วอยากใส่เองนะ แต่ด้วยหน้าตาและรูปร่างผมมันไม่อำนวยก็เลยอาศัยไอตินนี่แหละครับ สนองความต้องการของผมไป(?) ไม่คิดว่ามันจะบ้าซื้อเสื้อกันหนาวกบน้อยตอบแทนผม ฮ่าๆ
"ไอตินมันอยากซื้อให้มึงก็อย่าขัดดิวะ"
"สอ!/ยุ่ง!"
ทันทีที่ไอคนขับรถมันหันมาพูด ผมทั้งคู่ตอบมันไปอย่างมิได้นัดหมาย ต่างคำต่างโทนเสียงแต่ความหมายมันก็เหมือนกันคือ 'อย่าเสือก' อะไรประมาณนี้ครับ
"แล้วนี่มึงจะไปทำอะไรที่สนามแต่เช้าวะ" ผมถามไอเล็ก
"ไปแข่งว่ะ อยากเก็บเงินหน่อย ช่วงนี้มีใครมาลงเงินหนักๆบ้างมั้ยวะ" มันตอบ
"เอ่อ...ก็มีนะสองสามหมื่นวะ"
"เออดี"
อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ได้ค้ายาบ้าหรือเปิดบ่อนเล่นการพนันผิดกฏหมายแต่อย่างใด สนามที่ผมว่าคือสนามแข่งรถของผมเองครับ ผมเปิดสนามมาตั้งแต่ ม.3 ฮ่าๆ พ่อแม่ผมเสียตั้งแต่เด็กๆโดยทิ้งที่ดินโล่งๆไว้ให้พร้อมกับเงินอีกหลายล้าน ผมเลยใช้ลงทุนเปิดสนามแข่งรถ(เถื่อน)ได้เงินมาก็ส่งตัวเองเรียนพอไม่พอก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆผมมีรถขับ มีบ้านอยู่ มีคอนโดอีกหนึ่งใกล้ๆมหาลัยหนะครับ
"ไอเจวันพุธมึงไปงานเปิดตัวเพชรกับกูนะ"
"อีกแล้วเหรอวะ ไม่เอาแล้วเบื่ออ"
ผมเบ้ปากใส่ไอติน ด้วยความที่ผมหน้าตาหล่อเหลาราวกับดาราเกาหลี(?) ส่วนไอขี้เหล่อย่างไอตินมันเป็นพวกผู้ดีมีเส้นสายต้องออกงานสังคมบ่อยๆ มันก็เลยชอบลากคนหล่อๆอย่างผมไปด้วยในฐานะเพื่อนสนิทหึ
"ไปเหอะ นะเจนะ กูไหว้ละ งานนี้งานใหญ่กูไม่อยากไปคนเดียว"
ไอตินพูดอ้อนเสียงหวาน จนผมใจเต้นแปลกๆ ผมมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มันพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับเวลาที่มันเข้ามาใกล้ๆ ผมว่าผมจะไปตรวจสุขภาพซักหน่อยว่าผมเป็นโรคหัวใจรึเปล่า
"อะ เออๆ กะ กูไปก็ได้"
"ดีมากครับ"
พอผมตบปากรับคำมันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไอตินมันก็ยิ้มกว้างมือขึ้นมาขยี้หัวผมแรงๆจนหัวผมฟูไปหมด
"สัส ผมยุ่ง!"
"ฮ่าๆ ทำไมน่ารักดีออก"
"น่ารักบ้านมึงสิ! กูเป็นผู้ชาย"
"น่ารักจะตาย ฮ่าๆ"
มันยังไม่หยุดครับ น่ารักๆอยู่นั่น บอกผมน่ารักยังไม่พอ มันยังขยี้หัวผมเล่นอีกต่างหาก ดูมันยิ้มเหมือนกับได้ครองโลกทั้งใบกับอีแค่ได้แกล้งผมอะนะ
เออ! ถ้ามีงมีความสุขขนาดนี้กูยอมน่ารักให้มีงก็ได้
"อะ แฮ่ม อะ แฮ่มม...กูยังอยู่นะครัช"
แต่แล้วน้ำเสียงยียวนกวนบาทาก็ดังขึ้นจากฝั่งด้านหน้ารถ ซึ่งจะเป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจาก
"ไอสัสเล็ก!"
ผม(พยายาม)พูดเสียงเข้ม ที่มันก็ไม่ยอมเข้มตามความต้องการของผมซักที ไอเล็กหัวเราะลั่นรถที่เห็นผมอารมณ์ขึ้นง่ายๆ ส่วนไอตัวข้างๆผมนี่ก็นั่งยิ้มแป้นไม่รู้ร้อนรู้หนาว นี่มึงจะด้านไปแล้วนะ
------------------------------------------------------
"เฮียหวัดดีครับ"
"เออๆ เป็นไงบ้างวะ เรียบร้อยดีใช่มั้ย"
"ครับ วันนี้มีคนมาแข่งเยอะหน่อยเงินสูงซะด้วย"
"เดี๋ยวกูไปดูเอง มึงไปพักเถอะ"
"ครับเฮีย มีไรเรียกผมได้เลยนะ ผมอยู่ในห้องนี่แหละ"
ผมพูดทักทายกับลูกน้องผม ที่มันจะคอยมาช่วยดูเเล และควบคุมสถานะการต่างๆในสนามครับ ผมมีลูกน้องสิบกว่าคนน่าจะได้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเด็กที่ไอตินไอเล็กหามาให้ ตอนนี้ผมกำลังดูความเรียบร้อยในสนาม ว่าจะไม่มีเรื่องทะเลาะวิวาท หรือยาเสพติดมาเกี่ยวข้อง ถึงผมจะเปิดสนามเถื่อนแต่ผมก็ไม่อยากให้ที่นี่ต้องเป็นสถานที่ที่มีแต่สิ่งผิดกฎหมาย
"ไอเจวันนี้กูขอแข่ง 2 รอบนะ"
"เออ แล้วแต่มึงเลย...ไอภพ! ไอภพเพื่อนกูจะแข่ง ฝากจัดการด้วย"
ผมเรียกลูกน้องให้มาดูแลไอเล็กแล้วก็เข้าห้องพักไป ห้องนี้มันก็คล้ายๆกับบ้านหลังเล็กๆหลังนึงละครับ มีครัว ห้องน้ำ ห้องนอน ผมปลูกเอาไว้เวลามาที่นี่จะได้เข้ามาพักได้
"เจครับ"
"ห๊ะ ว่าไง"
"เจเจครับ"
"เออ อะไรฟังอยู่"
ผมละสายตาจากหนังสือแต่งรถ ไปมองหน้าไอหล่อที่มันเรียกผมอยู่นั่น แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไร
"พูดไม่เพราะเลยนะ"
"ก็..พูดแบบนี้มาตั้งนานแล้วนี่หว่า"
"ก็พูดด้วยกันดีๆบ้างไม่ได้รึไงครับ"
ตอนนี้ผมแทบจะตัวหดเหลือสองนิ้ว เมื่อไอตินพูดเสียงดุใส่ผม มันไม่ค่อยชอบให้ผมพูดคำหยาบเวลาอยู่กับมันสองคน ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนกัน ว่ามันทำเพื่ออะไร ทั้งๆที่ผมก็พูดแบบนี้ปกติกับทุกคน ทำอย่างกับว่าอยากให้ผมทำให้มันเป็นคนพิเศษอย่างนั้นแหละ
มึงต้องการอะไรจากกูไอตีนนนนนนนนนนนนนน!!!!!
"เลิกด่ากูในใจได้แล้วครับเจเจ"
แม่งรู้ได้ไงวะ!
"เลิกทำหน้าโง่ได้แล้ว กูรู้แล้วกัน"
เออโอเคกูยอม ไอตินยักคิ้วให้ผมข้างนึงแบบเย้ยๆ จะบาปมั้ยครับถ้ากระโดดกัดคิ้วเพื่อนตัวเองเนี่ย!
"เออไอติน วันนี้มึงเข้าไปดูผับมึงป่ะ"
"ไปครับ ทำไมเหรอ"
"กู...ขอหยุดวันนึงดิ รู้สึกปวดหัวนิดๆวะ"
วันพูดบอกกัยไอติน คือไอตินมันเปิดผับอยู่ใกล้ๆกับสนามของผมนี่แหละครับ แล้วผมก็ทำหน้าที่เป็นนักดนตรีประจำของมัน ไปบ้างหยุดบ้าง แต่วันนี้ที่ผมจะหยุดจริงๆแล้วไม่ใช่เพราะปวดหัวหรอกครับ
"เป็นอะไรมากรึเปล่าเจ กินยารึยัง"
มันเดินเข้ามาหาผมสีหน้าแววตาดูกังวลเเละเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่อยากโกหกมันหรอกนะ แต่ถ้าผมพูดความจริงไปมันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้
"ไม่ได้เป็นไรมากหรอก..กินยาแล้วด้วย"
"งั้นไปนอนพักก่อนมั้ย เดี๋ยวกูดูทางนี้ให้"
"อืม ฝากด้วยแล้วกัน"
ผมเดินเอื่อยๆเข้าไปในห้องนอน ส่วนไอตินก็คงออกไปดูข้างนอก ตอนนี้ไอเล็กก็คงลงแข่งแล้ว ผมไม่ได้ออกไปดูมันเพราะไอเล็กมันมาแข่งที่สนามผมเป็นร้อยรอบแล้วมั้ง แล้วมันก็ชนะทุกรอบจนไม่มีอะไรน่าห่วง
ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานแค่ไหน แล้วหลับไปเมื่อไหร่ ตื่นชึ้นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็มืดซะแล้ว เสียงเอะอะโวยวายข้างนอกที่ดังเข้ามานี่แหละ ที่เป็นตัวปลุกผม ผมลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกมาดูว่ามันมีเรื่องบ้าอะไรเกิดขึ้น
"มึงจะเอาไงกับกู"
"ทำไม มึงอยากเอากับกูรึไง"
"นั่นปากมึงเหรอไอสัส! อยากลองดีกับกูใช่มั้ย!!!"
"หึ แล้วมึงมีดีอะไรให้กูลอง"
ผมเปิดประตูออกมาก็พบไอเล็กยืนประจันหน้ากับใครซักคนที่เหมือนจะมาแข่งในสนามผม ลูกน้องผมก็ล้อมรอบดูสถานะการ์ณอยู่ห่างๆ ไอตินที่ยืนอยู่ข้างไอเล็กเห็นผมก็รีบเดินเข้ามา
"ออกมาทำไม เข้าไปรอข้างในก่อน"
"ไอสัสนี่! นี่มันที่ของกูนะ"
"ก็อากาศมันเย็นไม่สบายอยู่ไม่ใช่รึไงครับ"
ผมเดินหนีไอตินมา ยืนอยู่ข้างๆไอเล็กที่ดูจะอารมณ์เดือดเต็มที กับผู้ชายร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนใบหน้าหล่อคมเข้มที่ดูจะชิวล์ๆมากกับท่าทางของไอเล็ก
"มีอะไรกัน"
ผมพูดเสียงเข้ม พวกลูกน้องผมเดินเข้ามาประกบข้างผมกันสองสามคนตามคำสั่งไอติน(ตกลงใครเป็นเจ้านายมันกันแน่วะ -_-)
"ไอเหี้ยนี่มันกวนตีนกู!"
ไอเล็กพูดตอบผม แต่ตามันยังจ้องอยู่ที่ไอเหี้ยที่มันพูดถึงเมื่อกี้
"กูชื่อแทน ไม่ได้ชื่อเหี้ย"
"ใครถามมึง!!!"
ทันทีที่ไอเหี้ย เอ๊ย ไอแทนอะไรนั่นพูดแทรกขึ้นไอเล็กก็หันกลับไปตวาดลั่น แต่ดูเหมือนไอแทนมันจะไม่ได้สะทกสะท้านเลยซักนิดแถมยังยิ้มมุมปากเหมือนพอใจอะไรบางอย่างแล้วหันมาหาผม
"เป็นเจ้าของที่นี่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่ ทำไม?"
"งั้นฝากบอกหมอนี่หน่อยนะ ว่าแพ้แล้วอย่าพาล พรุ่งนี้ผมจะมาเอาเงินนะครับ"
มันพูดจบก็หมุนตัว เดินเอามือล้วงกระเป๋าขึ้นรถมาสด้าสามคันหรู ของมันแล้วขับออกไป แต่ผมนี่เบิกตากว้างกับคำที่มันพูด...เพื่อนผมแพ้? ไอเล็กเนี่ยนะแพ้!!
"อย่าให้กูเจอนะมึง!!!!!"
ไอเล็กก้มลงถอดลองเท้าของมันแล้วปาไล่หลังรถคันหรูนั่นไป ผมยืนจ้องหน้ามันที่ดูจะโมโหหน้าดำหน้าแดง ถึงมันจะไม่เคยแพ้ แต่มันก็ไม่ใช่พวกขี้แพ้ชวนตีที่จะมาโวยวายแบบนี้
"มึงมีอะไรจะพูดกับกูมั้ยอเล็กซ์"
"กะ ก็..มันกวนตีน..กู"
"แค่นั้น?"
ผมยืนมองไอเล็กที่ตอนนี้ยืนหน้าจ๋อยต่างจากเมื่อกี้โข ทุกครั้งที่ผมเรียกชื่อมันเต็มๆมันจะบ่องบอกถึงอารมณ์ของผมได้ดี ซึ่งไอเล็กมันก็รู้ตัว ผมไม่ชอบให้ใครมามีเรื่องกันในที่ของผม ยิ่งเป็นเพื่อนของผมเอง ผมยิ่งไม่ชอบ!
"เจเจครับ ใจเย็นก่อน"
"กูก็ไม่ได้โมโหนี่"
"เข้าไปรอข้างในก่อนดีกว่าเจ เดี๋ยวตรงนี้กูจัดการเอง"
"...."
"นะครับ"
"เออ! แม่ง.."
มันเดินฟึดฟัดกลับเข้าไปในห้องพักอย่างเลี่ยงไม่ได้ คุณไม่มาเป็นผมไม่รู้หรอก ไอคำพูดเพราะๆ สายตาอ่อนโยนของไอบ้าตินนั่นมันทำให้ผมอึกอักพูดอะไรไม่ออกทุกครั้ง รวมถึงครั้งนี้ก็ด้วย!
ผมนั่งรออยู่บนโต๊ะทำงานที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง ตอนนี่มันผ่านไป 20 นาทีน่าจะได้มันจะคุยอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้ ไม่นานประตูห้องพักก็เปิดออกพร้อมกับไอตินที่เดินเข้ามายิ้มๆ จนผมต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ว่าไงบ้างวะติน"
"ไม่มีไรหรอก มันแค่ไม่ค่อยชอบหน้ากัน"
"ตกลงไม่มีเรื่องอะไรแล้วแน่นะ"
"ครับ"
ตอนนี้ผมก็วางใจได้ เพราะถ้าไอตินมันพูดแบบนี้ก็คงแปลว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียดนิดหน่อย ก่อนจะหยิบกุญแจรถและของที่ผมเอาติดตัวมาด้วย
"กูกลับบ้านเลยนะ"
"เดี๋ยวไปส่งนะครับ"
"อืม"
ผมโยนกุญเเจรถให้ไอตินไปแล้วเดินนำออกมา ดีเหมือนกันผมจะได้ไม่ต้องขับฮ่าๆ ไอเล็กตอนนี้มันกลับไปก่อนแล้ว ผมเลยต้องใช้รถแข่งของสนามกลับบ้านไปก่อน
"เจครับ อยากกินอะไรก่อนรึเปล่า"
"ไม่วะ ของสดที่บ้านยังมี มึง..อยู่กินกับกูก่อนป่ะ"
"แล้วอยากให้อยู่มั้ยละครับ"
มันตอบกลับเสียงหวานแถมยังหันมายิ้มกว้างให้ผมอย่างจริงใจ แต่ผมรู้จักมันมานาน ผมรู้ครับว่า
มึงแกล้งให้กูอายเล่นไอสัส!!!
"แล้วแต่มึงเถอะ อยากอยู่ก็อยู่"
"หึหึ ปากแข็ง"
"เงียบปากไปเลยมึง"
ผมตอบมันเสียงอ้อมแอ้มแล้วเบี่ยงหน้าออกไปมองนอกรถ ไอตินมันขับรถช้ามากกกกครับ แต่ดีเหมือนกัน ถึงผมจะชอบแข่งรถ ชอบการแข่งขัน แต่ผมก็รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้มองบรรยายกาศสบายๆแบบนี้ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าๆ แต่บริเวณแถวบ้านผมก็ถนนโล่งพอสมควร ไม่นานรถแข่งขันสวยก็มาจอดนิ่งที่หน้าบ้านของผม
ผมและไอตินพาร่างกายตัวเองเข้ามาในตัวบ้าน ผมอยู่บ้านคนเดียวครับ ก็อย่างที่ผมบอกพ่อแม่ของผมเสียตั้งแต่ผมเด็กๆ ญาติพี่น้องของผม ก็ไม่มีใครสนใจผมเลย เพราะแม่ของผมเคยเป็นผู้หญิงหากินมาก่อนที่จะแต่งงานกับพ่อ ตั้งแต่เล็กๆผมถูกญาติผู้ใหญ่ดูถูกเหยียดหยาม มาจนถึงวันที่พ่อกับแม่ผมเกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิต ผมใช้ชีวิตลำพัง เด็กผู้ชายตัวเล็กๆอายุ แค่ 13 ปี ใช้ชีวิตตัวคนเดียวในบ้านหลังใหญ่นี้ โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ...จนมาถึงวันที่ผมได้พบกับ..
"ตินจ๋าา"
"ครับ?"
"เค้าอยากกินน้ำส้ม เอาให้เค้าหน่อย"
"ทีนี้ทำมาเป็นอ้อน..มึงนี่มันจริงๆเล้ย"
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา มองคนที่บ่นผมเมื่อกี้แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในครัวเพื่อเทน้ำส้มให้ผม
ไอตินมันเข้ามาในชีวิตผมพร้อมๆกับตอนที่ผมเสียคนที่ผมรักที่สุดในชีวิตไป ครอบครัวของมันช่วยเหลือผมมากจนผมไม่รู้จะตอบแทนยังไง ทั้งค่าเทอม ทั้งอาหารการกิน ที่บ้านของไอตินก็ดูแลให้ผม ทั้งๆที่ผมเป็นแค่เพื่อนสนิทของมันแท้ๆ จนถึงตอนนี้ที่ผมมีพร้อมทุกอย่าง ไอตินก็ยังดูแลผมไม่เปลี่ยน ดูแลผมดีมากจนผมคิดว่า 'ถ้าอะไรที่ผมทำให้มันมีความสุขได้ แม้จะต้องแลกด้วยทั้งร่างกายหรือวิญญานของผม ผมก็ยอม'
"มาแล้วคร้าบบ คุณหนู"
"ฮ่าๆดีมาก"
ผมรับน้ำส้มเย็นๆที่ไอตินมาเอามาให้ แล้วยกขึ้นดื่ม มันนั่งลงข้างๆผมแล้วมองผมยิ้มๆ เราสองคนนั่งคุยกันบ้าง แกล้งกันบ้าง จนท้องของผมเริ่มเรียกร้องหาของกระแทกปาก
"หิวยังวะ"
ผมหันไปถามไอติน ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างๆผม
"ยังวะ มึงหิวเหรอ"
"ก็นิดหน่อย"
"งั้นกินเลยก็ได้"
ผมพยักหน้ารับแล้วเข้าไปทำอาหารในครัว ไม่อยากจะโม้(แต่โม้ไปแล้ว) ว่าผมทำอาหารเก่งใช้ย่อยเลยน้าา วันนี้ผมก็ทำอาหารง่ายๆแค่ข้าวต้มกุ้งหม้อขนาดกลางๆหนะครับ กินได้ประมาณ 4 5 คน แล้วถ้าถามว่าทำไมผมต้องทำเยอะแบบนี้ก็เพราะ..
"ไอเจขออีกชามๆ อร่อยวะ"
ตอนนี้ผมกินหมดไปแล้ว นั่งมองไอบ้าตินมันกินอย่างกับห่าลง ตอนนี้มันขอเพิ่มชามที่สามแล้วครับ
"ไปอดอยากมาจากไหนวะ"
"ก็วันนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า"
"ตั้งแต่เช้า?!!"
ผมถามมันอย่างตกใจ นี่มันก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว มันยังไม่ได้กินอะไรเนี่ยนะ!!
"แหะๆ เปล่าครับ ตั้งแต่เที่ยง"
"ถุยยย! -__-"
ผมนั่งรอจนไอบ้าตินมันกินพอใจแล้วผมกับมันก็ช่วยกันล้างจานจนเหงื่อชุ่ม ล้างจานเสร็จผมก็พาร่างกายเหนื่อยๆของตัวเองมาแปะบนโซฟา ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว ผมก็ง่วงเต็มที ไอตินมานั่งลงข้างๆผม ก่อนจะพูดขึ้น
"เจเจคืนนี้กูนอนนี้นะ"
"อืม กูคงไม่บ้าให้มึงขับรถกลับบ้านตอนเที่ยงคืนหรอกนะ"
-อัศวินดาบชมพู-
------------------------------------------------------
-สวัสดีค่าา ขอโทษที่มาลงให้ช้านะคะ พอดีกำลังจะปิดเรื่องเก่าก็เลยรีบๆปั่นนิสนึง เรื่องนี้
ก็คงจะลง สองสามวันครั้งนะคะ
-ตอนนี้ก็น่าจะพอรู้นิสัยใจคอของแต่ละคนกันแล้ว เดี๋ยวตอนหน้าตัวละครจะเพิ่มขึ้นอีกนะคะ
อย่าลืมติดตามกันด้วนน้าาา ^^
-ช่วยคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ
**ขอบคุณที่ติดตามจ้า**
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น