ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 11 ความจริง
ตอนที่ 11 ความจริง
"โอม แกกลับไปก่อนนะเดี๊ยวฉันตามไป"
ผมหันไปบอกไอโอมที่ยืนรอผมอยู่ ผมรู้ความหมาย
ของสายตาที่มันมองผมดี ความเป็นห่วง ความกังวล
ที่ผมให้มันไปก่อนไม่ใช่เพราะผมอวดเก่งหรืออะไร
แต่ผมไม่อยากให้ต้องมีใครมาเกี่ยวข้องกับเรื่อง
พวกนี้อีกแล้ว ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัวอีก
"ไม่ถ้าจะไป ก็ไปด้วยกัน ไอกิจไอมาร์คมันก็เพื่อนฉันเหมือนกันนะ"
ไอโอมมันพูดพรางทำสีหน้าจริงจัง ตอนนี้คิ้วมันขมวด
ชนกัน ตาคมๆของมันสื่อความหมายต่างๆมากมาย
จนผมเริ่มจะไม่เข้าใจ
"เฮ้อ งั้น.. กลับเถอะ"
ผมยิ้มบางๆให้มันก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือมันแล้วเดินออกมา
จากตรงนี้ หึ ไอพวกบ้านั่นมันหายหัวไปไหนวะ สาบาน
ถ้าผมเจอมันอีก มันไม่รอดแน่ๆ
----------------------------------------------
พวกผมมากันถึงโรงพยาบาลแถวนั้น เข้ามาผมก็เจอ
ไอม่อนนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
"พี่โอม ฮึก ม่อน ม่อนกลัว"
ทันทีที่ม่อนมันเงยหน้ามาเห็นผมกับไอโอมเดินเข้ามา
มันก็วิ่งเข้ามากอดไอโอมพร้อมกับปล่อยโฮ
มันไม่รู้ตัวใช่มั้ยว่าทำให้ผมใจเสีย
"ไอกิจมันยังไม่ตายซะหน่อย จะร้องทำไมวะ"
ผมเดินไปขยี้หัวไอม่อนที่มุดอยู่ในอ้อมแขนอุ่นๆนั้น
เชื่อมั้ยครับ ถ้าไอกิจหรือไอมาร์คอยู่ตรงนี้ มันก็คง
มอบกอดอุ่นๆให้ผมเหมือนทุกๆครั้ง เพียงแต่ตอนนี้
มันไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็เท่านั้นเอง
ภาพในอดีต ภาพตอนผมแบกเพื่อนรักของผมที่นอนจม
กองเลือดเมื่อ 2 ปีที่แล้วมันแว๊บเข้ามาในหัว ทั้งๆที่ผม
เกือบจะลืมเรื่องราวนี้ไปแล้ว แต่ตอนนี้มันกับแจ่มชัดขึ้นมาใหม่
เสียงปืนดังสนั่นที่หลังโรงเรียน มีแค่เด็กผู้ชาย ม. ปลาย
5-6 คนอยู่ที่นั่น เพื่อนรักของผมที่ทรุดตัวลงก่อนจะหมดสติ
เสียงของรถพยาบาลที่มารับตัวเพื่อนของผมไป
และหยดน้ำตาของผม ที่ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆโดยช่วยอะไรไม่ได้เลย
"ไอแคระ จะร้องให้น้ำท่วมโลกอีกรึไง"
ดูดิ ในหัวผมมีแต่เสียงมัน ขนาดหูฝาดได้ขนาดนี้
ผมยิ้มแบบสมเพสตัวเอง ผมมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ
มันเป็นฝ่ายปกป้องผมมาตลอด แต่ผมไม่เคยช่วยอะไรได้เลย
"ไอแคระ! จิตหลุดไปแล้วรึไง"
*0*
ไอ ไอมาร์ค!! ไอมาร์คตัวเป็นๆยืนยิ้มหล่ออยู่หน้าประตู
ห้องฉุกเฉิน อะไรวะ นี่มันไม่เป็นไรเลยเหรอ
"มะ มาร์ค"
ผมเรียกชื่อมันอย่าวแผ่วเบา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเสียง
ผมมันถึงสั่นขนาดนี้ หัวใจของผมตอนนี้มันมีชีวิต
ขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย มันมา
จากไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมดีใจ จนมันอธิบายไม่ถูก
"ฮ่าๆ แซมแม่งขี้แย ตั้งแต่เด็กยันโตเป็นควายเลยวะ"
ไอมาร์คมันเดินมาผลักหัวผมด้วยรอยยิ้มอย่างเคย
"ไอบ้าเอ้ย ไอเพื่อนเวร ไอ .. ฮึก ไอบ้า"
ผมด่ามันแทบทุกคำที่คิดได้ตอนนั้น ด่ามันด้วยรอยยิ้ม
ยิ้มทั้งน้ำตา ไม่ใช่เสียใจ ไม่ใช่กังวล แต่ผม ผมดีใจ
"พี่มาร์ค แล้วพี่กิจละ พี่กิจเป็นไงบ้าง"
ม่อนผละตัวเองออกจากกอดของโอม แล้ววิ่งมาหาไอมาร์ค
ก่อนจะชะโงกมองเข้าไปในห้อง
"ยังไม่ฟื้นเลย"
มาร์คมองกลับไปทางประตูห้องฉุกเฉิน พรางยิ้มอ่อนๆ
ก่อนจะก้มลงกอดน้องม่อน
"แล้วแกเป็นไงบ้าง เป็นอะไรมากรึเปล่า แล้วทำไม
ออกมาแบบนี้ได้"
ไอคนที่นิ่งๆ ไม่พูดอะไรตลอดทาง ตอนนี้ยิงคำถาม
ใส่ไอมาร์ค รัวๆ
"ใจเย็นปาล์ม ฮ่าๆ ฉันไม่ได้เป็นไรมาก แค่น็อคเฉยๆ"
ยังมีเวลามาตลกอีกนะ มาร์คพูดแล้วเตะขาไอปาล์ม
ที่ทำหน้าตาตื่น แล้วไปสำรวจตัวไอมาร์ค
"ไอแคระ เลิกสำออยได้แล้วมานี่ดิ๊"
เพราะปากแบบนี้ไง เลยโดนเขากระทืบเอา ผมปาด
น้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหลซักทีแล้วเดินไปหาไอมาร์ค
ความสำพันธ์ระหว่างผมกับมัน มันยากที่จะอธิบายจริงๆ
มันเป็นเพื่อน เป็นพี่ บางทีก็เหมือนพ่อ บางทีก็เหมือนลูก
มันเกินคำว่าเพื่อนไปแล้ว มันเหมือนคนในครอบครัวของผม
มันเหมือนส่วนหนึ่งในร่างกาย อาจจะไม่ใช่หัวใจ
(ก็หัวใจผมมีเจ้าของแล้วนิ คึ><)
แต่ไม่ว่าจะเป็นส่วนสำคัญหรือไม่สำคัญ ถ้ามีอะไรมา
ทำร้ายมัน ผมก็เจ็บอยู่ดี
"ไอเดียร์ใช่มั้ยที่ทำ"
คราวนี้ไอโอมเป็นคนถาม มันเดินมาแคกหัวผมทีนึง
แล้วไปกอดคอไอมาร์ค นิดๆหน่อยๆก็เอาใช่มั้บโอม
ขอแค่ได้ทำร้ายร่างกายฉันแกก็พอใจว่างั้นสิ -.-
"หืม? เดียร์?"
มาร์คเลิกคิ้วมองหน้าไอโอมอย่างสงสัย อะไรของมันวะ
"ไอเดียร์ อริเก่าแกอะ"
ผมเสริมให้มันเข้าใจความหมายมากขึ้น มาร์คหันมา
มองหน้าพวกผมทีละคน ที่มองมันอย่างใจจดใจจ่อ
"มันมาช่วย"
"ห๊ะ?!"
เสียงซ้อน สามสี่คนที่พูดพร้อมกัน ทำให้ไอมาร์คหลุดขำ
เดียร์มาช่วย? ไอเดียร์เนี่ยนะ ช่วยให้ตายไวๆละสิไม่ว่า
"มันมากับลูกน้องมันสามสี่คน แล้วเจอฉันโดนไอพวก
นักเลงเจ้าถิ่นลุมอยู่ มันเลยมาช่วย ไอพวกนั้นแม่งหมาหมู่
มันมีกันเป็นสิบ แถมมีปืนด้วย"
พวกผมงงกันเป็นไก่ตาแตก คนอย่างไอเดียร์ที่ว่าพวกผม
ชั่วแล้วมันนี่ชั่วยิ่งกว่าพวกผมอีก เรียกโคตะระโคตรชั่วเลยครับ
"แล้วใครโทรมาหาฉันวะ"
คราวนี้ผมเป็นคนเปิดประเด็นบ้าง แม่ง ไอคนโทรแม่ง
ก็กวนโอ๊ยชิบหาย โทรมาไม่บอกชื่อ ไม่บอกที่อยู่
แล้วก็วางสายไปดื้อๆ ยังเคืองไม่หายนะๆ
"น่าจะไอเดียร์แหละมั้ง"
ไอมาร์คน่าลงที่เก้าอี้สีฟ้าของโรงพยาบาล มองไอน้องม่อน
ที่ยืนมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินโดยมีไอไมค์ยืนปลอบอยู่ข้างๆ
"แล้วไอกิจมันเป็นไรมากป่ะวะ"
ไอภูเดินกอดอกมาหยุดอยู่ตรงหน้าไอมาร์ค ตอนนี้เริ่ม
ผ่อนคลายความตรึงเครียดลงไปพอสมควรแล้วแหละครับ
"แมวเก้าชีวิตแบบมันไม่ตายง่ายๆหรอก แค่โดนฟาดสองสามที"
ไอมาร์คพูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ มันก้มหน้ามองมือตัวเอง
ที่ยังมีคราบเลือด
"เลือดใครวะ"
ปาล์มมันถามแล้วจับมือไอมาร์คำไปดูใกล้ๆ มันสองคน
สนิทกันมาก มันเล่นมาด้วยกันตั้งแต่เบเบาะ
"เลือดฉันเนี่ยแหละ แค่ปากแตกเลยเอามือเช็ด"
มันจับมุมปากตัวเองแล้วขมวดคิ้วมองไปที่ไอม่อนอีกครั้ง
ไอโอมดูเหมือนจะเป็นห่วงน้องมันมาก มันนั่งมอง
ม่อนมานานแล้ว สายตาของมันที่เต็มไปด้วยความห่วง
และหวงแหน ผมรู้มาว่าโอมรักน้องมันมาก ถ้าไม่ใช่
คนรู้จักโอมมันแทบจะไม่ให้ใครเข้าใกล้เลยครับ
แต่มันลืมไปรึเปล่า ว่าน้องมันเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง -0-'
------------------------------------------------
ผมกับโอมพาไอมาร์คมาส่งที่บ้านแล้วทำแผลให้มัน
ผมไม่ได้ทำนะครับ ไอโอมเป็นคนทำ อยากบอกว่า
ไอมาร์คร้องลั่นบ้าน หึ ทีตอนนี้ทำเป็นร้องไอตอนโดนต่อย
ทำไมไม่ร้องแบบนี้วะ
ไอม่อนไอไมค์โทรมาบอกว่าไอกิจฟื้นแล้ว ไม่ได้เป็นไรมาก
แค่หัวแตกนิดๆหน่อยๆตอนนี้ไอกิจก็กลับไปนอนกก
ไอม่อนอยู่ที่คอนโดเรียบร้อย ผมก็รู้สึกเหมือนโยนภูเขา
ออกจากอกไปเรียบร้อย ยิ้มหน้าบานจนโดนไอมาร์ค
ด่าว่าบ้า ฮ่าๆ คนอุส่าเป็นห่วง แม่ง
"พวกแกกลับไปได้แล้ว เดี๊ยวไปปาล์มมันจะมานอนด้วย"
ผมนอนสูบของกินในตู้เย็นมันลงท้อง(เอาคืน)เกือบหมด
มันก็ไล่ผมกับโอมกลับบ้านทันที
"เอ๊อ ใช่ซี๊ เรามันไม่ใช่ปาล์มหนิ"
ผมทำหน้าตอแหลแลบลิ้นใส่มัน เลยโดนทั้งไอโอม
ไอมาร์คแคกหัวด้วยความหมันไส้
"แหมไอแคระ อย่ามาพูดดี ถ้าฉันไม่ใกล้ตายแกก็
ไม่โผล่เงาหัวมาให้เห็นหรอก"
มันเดินมาล็อกคอผม จนแทบหายใจไม่ออก นี่มัน
เพิ่งโดนกระทืบมาจริงๆเหรอเนี่ย แรงอย่างกับควาย
ตอนนี้ไอโอมไปนั่งรอในรถ มันบอกว่ารำคาญเสียง
คนแคระ แม่ง แต่ละคน อยากรู้ว่าผมเตี้ยแล้วโลกมัน
จะแตกรึไงวะ เฮอะ!
"แซม"
เสียงทุ้มนุ่ม ของไอบ้ามาร์คที่เรียกผม ทำผมชะงัก
ที่ผมชะงักไม่ใช่อะไร นานๆทีมันจะเรียกชื่อผม แล้วทุกครั้ง
ที่มันเรียกชื่อผมแบบนี้ มันมักจะเล่นบทดราม่าตล๊อดด
"หะๆ ว่าไง"
"ขอโทษ"
นั่นไง คิดไว้ไมีมีผิด มีชื่อผมหลุดจากปากมันทีไร
เข้าสู่โหมดดราม่าทุกที
"ขอโทษทำไม บ้าเปล่าๆ"
ผมแตะขามันทีนึง เพื่อผ่อนคลายความเครียด ไม่ค่อย
ชอบอารมณ์แบบนี้เลยแฮะ อึดอัดวะ
"ขอโทษที่ผิดสัญญา"
•(เมื่อสองปีที่แล้ว)•
เด็กชายสองคนอยู่ในชุดนักเรียน ม.ปลาย ที่เต็มไปด้วยเลือด
นั่งมองเพื่อนที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
เด็กชายตัวเล็กไร้เดียงสานอนหมดสติอยู่บนเตียง
ของโรงพยาบาลเพราะลิทธิ์ของยานอนหลับ ที่ต้องใช้
ในการผ่าตัวลูกกระสุน
"กิจมาร์ค .."
ร่างกายที่อ่อนแอเอ่ยอย่างแผ่วเบา แต่ก็ดังพอที่จะให้
ชายหนุ่มสองคนดวงตาเบิกกว้างแล้วลุกมาหาเขาได้
"แซมเป็นไงบ้างวะ"
กิจพูดด้วยความเป็นห่วง ดวงตาที่ดูซุกซนตอนนี้ไม่มีแล้ว
ดูเหลือแต่ความเศร้าและความห่วงใยที่ล้นเปี่ยม
"ฉันคิดว่าเราต้องเสียงคนแคระแล้วซะอีก ฮ่าๆ"
มาร์คนั่งเท้าคางแล้วพูดกับเพื่อนตัวเองด้วยรอยยิ้ม
แซมมองเพื่อนทั้งสองคนแล้วยิ้มอย่างอุ่นใจที่ไม่
มีใครเป็นอะไร เขาเอื้อมมือไปจับมือเพื่อนทั้งสอง
เขาจำเหตุการ์ณก่อนหน้านี้ได้ขึ้นใจ
"สัญญาได้มั้ย"
คำพูดที่ไม่ต้องเสริมประโยคให้ยืดยาว แต่ชายหนุ่ม
ทั้งสองก็เข้าใจอย่างไม่ต้องอธิบายซ้ำ
"แกมันโง่แซม"
มาร์คก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองเพื่อซ่อนน้ำตาที่
ไม่เคยมีใครได้เห็น เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเขาอ่อนแอ
มากแค่ไหน
"สัญญาสิ"
แซมยังพูดย้ำคำเดิมและบีบมือของเพื่อนรักทั้งสอง
"อืม"
กิจพยักหน้าแล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง ตอนนี้เหลือ
แค่มาร์คกับแซม ที่นั่งสบตากันอยู่ลำพัง
"ว่าไงมาร์ค"
"เออๆ สัญญา ก็สัญญา"
มาร์คเงยหน้ามายิ้มให้คนตรงหน้า
เข้ารู้สึกผิดมากพอแล้ว ที่ทำให้เพื่อนที่ดีที่สุดของเขา
ต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ เด็กชายที่ใสซื่อต้อง
มาเปื้อนเลือดเพราะเขา แล้วที่แซมต้องมานอนหยอด
น้ำเกลืออยู่แบบนี้ก็เพราะ
แซมใช้ตัวเอง เป็นเกาะบังกระสุนให้เขา ..
ภาพที่เขาหัวเราะด้วยกัน ภาพที่เขาทำอะไรต่างๆร่วมกัน
ทั้งสามคน ภาพเด็กผู้ชาย ม. ปลาย สามคนเดินกอดคอกัน
มันผุดขึ้นมาในหัวเขาตลอด ตอนที่แซมอยู่ในห้องผ่าตัด
เขาไม่เข้าใจทำไมแซมถึงต้องทำเพื่อเขาขนาดนี้
แซมเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา ทุกๆครั้งที่เขามีปัญหา
แซมมักจะเป็นคนแก้ให้เสมอ ทุกๆครั้งที่เขาเจ็บตัวกลับมา
แซมก็มักจะดูแลเขาเสมอ ทุกๆครั้งที่แซมรู้ว่าเขามีเรื่อง
แซมมักจะต้องเสียน้ำตาและขอร้องให้หยุด และครั้งนี้
แซมให้เขาได้ แม้กระทั่ง ชีวิตของตัวเอง
มาร์คและกิจตั้งใจไว้กับตัวเอง ว่าจะไม่ทำให้เหตุการ์ณ
แบบนี้มันเกิดขึ้นอีก ทุกๆอย่างมันคือความผิดของเขา
กิจเองก็รู้สึกเสียใจไม่ต่างกันสำหรับคนนี้
เด็กผู้ชายเกเร ทำตัวเป็นนักเลง ที่ใครๆก็ว่าเป็นเด็ก
ที่คบไม่ได้ แต่เขามีเพื่อนชายสองคน เพื่อนที่เป็นเพื่อนแท้
วันที่เขาไม่สบาย ทั้งพ่อแม่ และคนรับใช้ที่บ้าน
ก็ต่างไปทำธุระของตัวเอง ก็ได้แซมที่มาคอยอยู่ดูแลไม่ห่าง
วันที่เขาเจ็บตัวและไม่กล้าเข้าบ้าน ก็ได้แซมที่ให้
เขาได้นอนหลับอย่างสบาย
วันที่เขาไม่เหลือใครเขามักจะมองเห็นเด็กผู้ชายสองคน
ที่นั่งยิ้ม นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆเขาเสมอ
ทุกๆครั้งที่แซมโดนเพื่อนแกล้ง เขาและมาร์คจะเป็นคน
ที่คอยปกป้องจนเพื่อนๆ ม. ปลาย ล้อว่าเป็นเเฟนกัน
แต่เขาไม่เคยแคร์เลยซักครั้ง และไม่เคยหยุดที่จะ
ปกป้องแซมเลย เขาทั้งสามรู้ดี ว่าอยู่ในสถานะอะไร
มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน มันมากจนหาคำมาบรรยายไม่ได้
มันเป็นคำที่เขาเรียกกันว่า มิตรภาพ ..
-----------------------------------------------
-จบซักที !! อ๊ากกกกกกกก จบแล้วโหมดดราม่า
โหมดคสามเครียด ตอนต่อไปพับกบ เอ๊ย! พบกับ
(เล่นคนเดียวก็เป็นตู-.-) ความรั่วของ big love
ดราม่ากันมาเยอะแล้ว มาฮากันบ้างเถอะ
-ตอนนี้รู้สึกว่าไอเจ้ามาร์คได้หน้าอยู่คนเดียวเลยฮะ
แต่แต่งยังไง ไอกิจก็ไม่เด่นซักที ก็เลยปล่อยเลยตามเลย
-เอาเป็นว่า ตอนหน้าแซมจะพาโอมไปสวีทวี๊ดวิ้ว
กันให้ฟินจนตาลอยกันได้นะ คึ ><
*ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนค่ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น