ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 สงสัย
ตอนที่ 10 สงสัย
-ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!-
ระหว่างที่ผมกำลังนอนสบายอยู่บนเตียงก็มีเสียงเคาะ
ประตูดังรบกวนการนอนของผม
"แซม ตื่นได้แล้วลูกลงมากินข้าวเร็ว"
อ่าว แม่นี่หว่า นี่เพิ่งเจ็ดโมงเองนะ โอยยยยย อยากนอนนน
ผมเดินเซโรงังเข้าห้องน้ำไปแบบมึนๆ แล้วก็เดินออก
มาแบบงงๆ เมื่อกี้ผมถูสบู่รึยังวะ -.- แต่ก็ช่างมันเถอะ
"เฮ้ย!"
เสียงอุทานแบบนี้คิดว่าผมกำลังสนุกอยู่รึไงละ ผมตกใจดิ
ผมเดินลงมาก็เจอใครไม่รู้ ผู้ชายตัวควายๆ 10 กว่าคน
ใส่สูทสีดำแว่นตาดำยืนกันเต็มบ้าน โดยมีพ่อผมนั่งอยู่
ตรงกลาง หรือว่า.. มันจะมาฆ่าพ่อผมรึเปล่าเนี่ย
"พะ พะ พ่อ.. ใครครับ"
ผมเดินฝ่าฝูงพวกนั้นมาหาพ่อ แต่ดูมันก็คงไม่ได้มา
ฆ่าผมแล้วแหละ เพราะมันยิ้มให้ผมด้วย แต่ยังไง
ก็ยังไว้ใจไม่ได้ ฮึ่ย! น่ากลัวชิบ ><
"อ่าวไอเสือ พวกนี้ลูกน้องพ่อ"
"ห๊ะ?"
ตอนนี้ผมงงเป็นไก่ตาแตก พ่อมีลูกน้องหน้าตาแบบนี้
ด้วยเหรอวะ คืองี้นะครับ ครอบครัวผมทำกระเป๋าหนัง
ส่งออกนอกประเทศ แล้วก็ธุระกิจยิบๆย่อยๆอีกนิดหน่อย
แล้วลูกน้องพวกนี้น่าตาอย่างกับโจร มันอยู่แผนกอะไรกันวะ
"หึหึ ดูทำหน้าทำตาสิไอลูกคนนี้ ไปๆไปกินข้าว
แล้วพวกแกก็กลับไปได้แล้วไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วแหละ"
พ่อปัดมือไรผมไปกินข้าวแล้วหันมาสั่งไอพวกโจรป่า
เมื่อกี้ ดูพ่อผมจะมีอำนาจมากเลยนะครับเนี่ย
"แม่ครับ นี่ลูกน้องพ่อจริงๆเหรอครับ น่ากลัว.."
ผมเลื่อนเก้าอี้มานั่งมองอาหาร 5 6 อย่างบนโต๊ะ
แล้วนี่ทำไมต้องมีอะไรเยอะแยะขนาดนี้ก็ไม่รู้
"จ้า ลูกน้องพ่อที่ฝรั่งเศษหน่ะ"
อ้อ ที่แท้ก็ติดมาจากฝรั่งเศษหน้าอย่างกับปอยเปรต
แต่ดูเหมือนจะเป็นคนไทยทุกคนนะ แล้วมันท่อไปทำ
อะไรถึงฝรั่งเศษวะ -0-
"แล้วนี่พ่อกับแม่จะกลับฝรั่งเศษเมื่อไหร่ครับ"
"คงจะเป็นอาทิตย์หน้า แหม ไอเสือเดี๊ยวนี้เสน่ห์แรงนี่"
พ่อเดินมากอดคอผม แล้วก็ชี้ไปที่ช่อดอกไม้หน้าบ้าน
เฮ้ย!! *0*
มาจากไหนฟ๊ะ หรือว่า .... ไอโอมแน่ๆ -////-
ไอบ้านี่เล่นอะไรของมัน เขิน กร๊ากกกกกกกกกกกก
"สะนงเสน่ห์อะไรพ่อไม่มีหรอก ปล่อยเลยๆจะกินข้าว"
ผมไม่มั่นใจว่าผมน่าแดงรึเปล่า แต่สายตาของพ่อ
มันก็ตอบว่าผมโกหกไม่เนียน -.-
ผมได้นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับพ่อแม่อีกครั้งในรอบ
หนึ่งปี นานๆทีจะได้มีโอกาศแบบนี้เนอะ วันนี้วันอาทิตย์
ผมไม่ต้องไปเรียนอยู่แล้ว ขออยู่กับครอบครัวซักวันแล้วกัน
"วันนี้จะไปกินเลี้ยงที่ไหนละเจ้าลูกชาย"
แม่ผมยกชามต้มยำกุ้งมาวางที่โต๊ะแล้วก็หันมาถามผม
กินเลี้ยงเหรอ? กินทำไม ผมไม่ได้เป็นพวกขี้เมา
ขนาดต้องกินเลี้ยงทุกวันซะหน่อย
- กรี๊งงงงง กรี๊งงงงงง -
อีกแล้วเสียงโทรศัพท์บ้านขัดจังหวะการกินของผมอีกแล้ว
แล้วคนเดียวที่มักจะโทรมาเข้าโทรศัพท์บ้าน คือ ไอมาร์ค
"ฮัลโหลครับ"
":ฮัลโหล รามินทร์เหรอ"
ถ้าโทรศัพท์บ้านผมไม่ได้เสียผมขอเดาว่าตอนนี้
คนที่พูดกำลังหอบอยู่แบบเอาเป็นเอาตาย แล้วไอนี่
มันใครวะ รู้จักชื่อผมด้วย
"เอ่อ ใช่ครับใครครับ"
":ตอนนี้เพื่อนแกกำลังจะตาย ถ้าไม่รีบมา"
-ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด-
เดี๊ยวนะ อะไรของมันวะ โทรกลับไปก็ไม่ได้อีกมันดัน
โทรมาเบอร์บ้านซะได้ เพื่อนกำลังจะตาย เพื่อนผมเหรอ
ไอกิจ! ไอมาร์ค! ???
ผมวิ่งขึ้นไปบนห้องกดเบอร์ไอกิจทันที ผมโทรไป
3 4 สายก็ไม่มีใครรับ ผมตัดสินใจโทรหาไอมาร์ค
แต่ก็ยังไม่มีใครรับ โอ๊ย อะไรกันวะเนี่ย ตอนนี้
ผมประสาทเสียไปหมดแล้ว
เพื่อนผมกำลังจะตาย ถ้าผมไม่รีบไป?
งั้นผมก็ต้องรีบไปสินะ ? แล้วที่ไหนละ ผมต้องไปที่ไหน
มันไม่ได้บอกแล้วผมจะรู้ได้ยังไงวะ ไอโอมไงโทรหามัน
"ฮัลโหลโอม แกอยู่ไหนวะ แล้วไอกิจไอมาร์คอยู่กับแกมั้ย"
ผมรอสายไม่นานไอโอมมันก็รับแล้วผมก็ยิงคำถามรัวๆ
"อยู่บ้าน ไอกิจไอมาร์คเหรอ ไม่รู้วะ ทำไม
มีไรรึเปล่าแซม ให้ไปหามั้ย"
"อืม มาเร็วๆนะ"
โอมมันตอบผมอย่างใจเย็น ซึ่งต่างจากผม ที่ผมต้อง
กระวนกระวายเพราะเหตุการ์ณแบบนี้มันเคยเกิดขึ้น
เมื่อตอน ม. ปลาย ไอกิจไอมาร์คมันเคยมีเรื่องกับ
พวกนักเลงเจ้าถิ่น แล้วมันก็ใช้โทรศัพท์ไอมาร์คโทรมาแบบนี้
แล้วพอผมไปถึงเพื่อนผมทั้งคู่อยู่ในสภาพยับเยิน
จำได้มั้ยครับพี่ไอกิจมันเคยพูดว่าผมเคยไปลุยเดี่ยว
เล่นจนไอพวกนักเลงมันเข้าห้อง icu ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าผมทำได้ยังไง ความแค้นมันคือพลังชั้นยอดเลยครับ
----------------------------------------------
ไม่เกินสิบนาทีรถไอโอมก็มาจอดอยู่หน้าบ้าน ผมรีบ
วิ่งออกไปหน้าบ้าน เหมือนได้ยินเสียงของพ่อกับแม่
ตะโกนไล่หลังมาด้วย ถามว่าผมจะไปไหน
"โอม ไอกิจไอมาร์ค ไปหามัน ไปเดี๊ยวนี้"
"มีอะไรแซม ใจเย็นๆดิวะ ทำไมมันเป็นอะไร"
ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง โอมมันโทรไปหาไอภูไอวิน
ไอปาล์มพี่ฟาร์มแล้วก็ไอไมค์ แต่คนเดียวที่มันไม่บอก
คือน้องชายของมัน ผมก็พอจะรู้ว่าทำไม
ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านผม ตอนนี้เรามีกันเจ็ดคน
แล้วผมต้องไปที่ไหน ผมจะรู้ได้ยังไงวะ ไอไมค์กำลัง
โทรหาไอมาร์คอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีคนรับ
"รู้แล้วว่าที่ไหน"
ทุกคนหันควับไปที่ไอภู มันก้มดูโทรศัพท์แล้วเงยหน้า
ขึ้นมาหาพวกผม ไม่มีเวลาถามแล้วครับว่ามันรู้ได้ยังไง
ตอนนี้ที่ต้องทำคือ ไปถึงให้เร็วที่สุด
"ไอภูนำเลย"
ทันทีที่ไอโอมพูดจบทุกคนก็วิ่งไปขึ้นรถที่ตัวเองมา
ผมโอมไอไมค์ไปด้วยกัน พี่ฟาร์มไปคนเดียว ส่วนไอวินไปกับไอภู
เท่ากับตอนนี้ เรามีรถทั้งหมดสามคัน
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถามมากมาย ใคร ใครมันทำเพื่อนผม
แล้วมันทำแบบนั้นทำไม มันต้องการอะไร เพื่อนผม
ไปทำอะไรให้มัน ทำไมมันต้องทำแบบนี้ด้วยวะ
------------------------------------------------
สุดท้ายรถของพวกผมมาจอดที่ตลาดริมร้ำเก่าๆแห่งหนึ่ง
เหมือนตอนนี้คงจะไม่ใช่ตลาดแล้วแหละ มันกลายเป็น
ตลาดร้างไปแล้วที่นี่ไม่มีคนเลย
"มาช้าจัง"
ผมหันควับไปทางต้นเสียง ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ
กางเกงยีนขาดๆเซอร์ หน้าตาดี ผิวสีแทนร่างใหญ่
ยืนอยู่บนสะพานไม้เก่าๆ
"เพื่อนฉันอยู่ไหน"
ผมหันไปถามไอบ้านั่นที่ยืนยิ้มเหมือนพวกคนเมายา
อยู่ที่ตีนสะพาน ผมว่าผมต้องเคยเจอมัน มันคือ
คู่อริเก่าของไอมาร์คที่โดนพ่อส่งตัวไปอยู่ต่างประเทศ
เพราะไอเรื่องที่ชอบมีเรื่องนี่แหละ
"เดียร์?"
เสียงเรียบนิ่งดังมาจากด้านหลังผม ไอวินมันเดินตรง
ไปที่หมอนั่น คงชื่อเดียร์สินะ
"แกรู้จักมันด้วยเหรอ"
คราวนี้ไอโอมเป็นคนถามครับ ตอนนี้ทุกคนยืนเรียงกัน
เกือบจะเป็นหน้ากระดาน ถือว่าเราได้เปรียบ หนึ่งต่อเจ็ด
จะไม่ได้เปรียบได้ยังไงละ
"อ้าว ว่าไงเพื่อนเก่า ไม่เจอกันตั้งนาน"
ไอเดียร์มันยิ้มให้พวกผม ยิ้มที่ดูยังไงก็รู้ว่ามันไม่จริงใจ
รอยยิ้มแบบหมาจิ้งจอกของมัน ทำให้ผมอยากจะต่อย
หน้ามันซักครั้ง ผมจำได้ดีว่ามันเคยทำอะไรกับเพื่อนผมบ้าง
"อย่าพล่าม"
เสียงเย็นยะเยือกดังมาจากคนข้างๆผม แน่นอนคนที่
จะทำแบบนี้ได้มีคนเดียว
"แหมๆ คุณชายโอมเพื่อนแกอยู่หลังตลาดนู้น"
มันหันมาทำหน้าตากวนส้น แล้วเบ้ปากไปทางหลังตลาด
ทำไมผมรู้สึกเหมือนไอภูไอปาล์มกับไอบ้านี่มันยิ้มให้กันวะ
ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้มั้ง
พวกผมเดินแกมวิ่งไปหลังตลาด โดยมีไอบ้านั่นเดินผิวปาก
สบายใจอยู่ข้างหลัง รอให้เจอไอมาร์คไอกิจก่อนเถอะ
ไอเดียร์แกตายศพไม่สวยแน่
"มาร์ค .. กิจ .."
ผมหยุดชะงักการก้าวเดินของทุกคนพร้อมๆกัน
ผมยืนมองร่างกายที่นอนอยู่ที่พื้นเนื้อตัวเสื้อผ้าเต็ม
ไปด้วยขี้ดิน ใบหน้าเป็นรอยช้ำพวกนั้น ..
ผมค่อยๆก้าวขาไปยังเพื่อนรักทั้งสองที่นอนไม่ได้สติ
อยู่ข้างหน้า นี่มันคงเป็นฝันร้ายใช่มั้ย มันเป็นแค่ฝัน
ใครก็ได้ปลุกผมที ผมแค่ฝันไปมันไม่จริง
ตอนนี้รอบข้างผมไม่มีใครพูดอะไร มีแต่ความเงียบ
ผมหันหลังไปมองทุกๆคน แต่ละคนก็ดูอึ้งไม่แพ้กันเลย
โอมเดินมาบีบไหล่ผมเบาๆ ผมเพิ่งสังเกตุ ว่าตอนนี้
ไอเดียร์มันหายไปแล้ว ผมหันหน้ากลับมามองคนตรงหน้า
"มาร์ค .. ได้ยินฉันมั้ย กิจ.."
ผมไม่ใช่คนสำออยหรือขี้แงอะไร แต่ไม่รู้ว่าผมเป็นบ้าอะไร
ทำไมอยู่ๆบ่อน้ำตามันมาตื้นตอนนี้ ภาพในอดีตมันทับ
ซ้อนกับปัจจุบันสลับกันจนผมควบคุมสติไม่ได้
"เฮ้ย รีบพามันไปโรงพยาบาลกันก่อนดีกว่า"
ผมหันไปมองพี่ฟาร์มที่เป็นคนตั้งสติได้คนแรก ตอนนี้
ผมไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย ผมมองตามหลังพี่ฟาร์ม
กับไอปาล์มที่พยุงไปมาร์คออกไป ไอภูไอวินก็กำลัง
ช่วยกันยกตัวไอกิจขึ้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมมัน
ต้องทำกันขนาดนี้ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งหลาบปีแล้ว
"โอมกลับไปก่อนนะ เดี๊ยวตามไป"
.
.
.
.
.
-อัศวินดาบชมพู-
-----------------------------------------------
-ตอนนี้มาแบบไม่ฟินอีกแล้ว ฮ่าๆ ช่วงนี้ไรท์ไม่ค่อยมี
อารมณ์หวานเลยมาแบบดิบๆเถื่อนๆไปก่อนเอาเป็นว่า
มาลุ้นกันว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง!
-ตอนนี้สั้นจุ๊ดจู๋เพราะว่าจะให้รอลุ้นกันยังไงล้าาา
ปล. อย่าเพิ่งเศร้ากัน ตอนหน้าจะมาแบบหวานหยาดเยิ้ม
แบบเลือดกำเดาพุ่งกันเลยแหละ ;)
*ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนค่ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น