ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 9 รักแท้(v.กิจ&ม่อน)
ตอนที่ 9 รักแท้(V.ม่อน&กิจ)
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมนั่งๆนอนๆ อยู่ที่คอนโด
โดยมีไอเด็กดื้อไม่รู้จักโตนั่งโวยวายอยู่ข้างๆผม
"พี่กิจจจจจจ คิดถึงงะ"
หึ วันนี้มันพูดคำนี้มาประมาณ พันล้านเก้าแสนเก้าหมื่นครั้ง
แล้วครับ มันเดินไปกินน้ำ พอวิ่งกลับมาก็มาบอกว่า
คิดถึงผม มันไปเข้าห้องน้ำก็วิ่งกลับมาบอกว่าคิดถึง
ผมเริ่มไม่ค่อยมั่นใจแล้วว่าผมมีแฟนหรือมีลูกชาย
เหอะๆ คนที่คิดว่าไอน้องม่อนมันเป็นเด็กน่ารักขี้อ้อน
คิดใหม่เถอะครับ มันทั้งดื้อ ทั้งเอาแต่ใจ พูดมาก
ขี้โวยวาย มันยิ่งกว่าเด็กๆอีกครับ แต่ผมว่ามันก็
น่าจะยังดีกว่าไอไมค์ เหอๆ รายนั้นเยอะพูดถึงเลยครับ
"พี่กิจม่อนปวดท้อง"
ผมหันหลังไปมองไอม่อนที่ยืนกุมท้องอยู่ด้านหลังโซฟา
จะไม่ปวดได้ยังไง ตั้งแต่ตื่นมามันยังไม่หยุดกิน
"ปวดมากมั้ย แล้วไปกินอะไรมา"
มันเดินตัวงอๆมานั่งข้างๆผม หน้าขาวๆของมันตอนนี้
ซีดเป็นไก่ต้มแล้ว ผมยื่นมือไปลูบแก้มมันเบาๆ
"ม่อนปวดท้อง งืออออ"
ม่อนมันแอนหัวลงมานอนที่ตักผม หึ ขนาดปวดท้อง
ยังมีเวลามาอ้อนอีกนะ
"กินยามั้ย เดี๊ยวพี่ไปซื้อให้"
ม่อนมันส่ายหน้าแล้วเอาหน้าซุกตักผม
"ม่อนอยากอยู่กับพี่กิจ"
หึ เป็นใครใครจะอดใจไหวละครับ ผมหยิกแก้มไอม่อนเล่น
จนแดงเป็นรอยมือ เลยโดนมันงอนตุ๊บป่องไปตามระเบียบ
------------------------------------------------
เวลาผ่านไปหลายวันหลายคืนผมยังใช้เวลาคลุกคลี
อยู่กับคนที่ผมรัก มีบ้างบางวันที่ผมออกไปท่องราตรีกับ
เพื่อนๆบ้าง แต่พอกลับมาก็เจอไอเด็กนี่นอนกระดิก
เท้าดูทีวีอยู่บนโซฟาเวลามันเห็นผมกลับมาก็กระดิกหาง
วิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาผม กร๊ากกกก
"เบื่อมั้ย"
ตอนนี้เรานั่งกินบัวลอยไข่หวานที่ไอโอมมันฝากมากให้
น้องชายสุดหวงแหนของมันกิน
"เอื่ออาไอ"
มันพูดทั้งๆที่บัวลอยเต็มปาก หยี๋
"กินให้หมดก่อนก็ได้"
มันหันมายิ้มแป้นให้ผมแล้วรีบกลืนบัวลอยคำโตลงไป
"หมดแล้ววว"
มันกินเสร็จก็ลุกเอาถ้วยของผมกับมันไปล้าง หึ
ใครจะไปคิดละครับลูกคุณหนูที่ไม่เคยต้องหยิบจับ
อะไรมันจะมาดูแลผมได้ขนาดนี้
ผมเดินเข้าไปกอดม่อนจากด้านหลัง ตัวมันเล็กกมาก
เล็กพอที่จะให้ผมกอดได้ทั้งตัว ตอนนี้ผมก็ยังสงสัยอยู่
ว่ามันอาบน้ำด้วยอะไร ทำไมตัวมันถึงหอมแบบนี้
มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมเหมือนพวกสาวๆ แต่มันเป็นเหมือน
กลิ่นธรรมชาติของมันทั้งพี่ทั้งน้องแหละครับ
"อะไรเหรอ"
เสียงใสๆน่ารักๆของมันทำให้ผมกอดมันเเน่นขึ้น
โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
"อยากกอด ก็เลยกอด"
มันล้างมือแล้วหันมาเช็ดกับเสื้อผม เท่านั้นแหละครับ
ผมปล่อยมันทันทีก่อนจะดีดหน้าผากมันทีนึง
"โอ๊ย พี่กิจบ้าม่อนเจ็บ"
มันยืนหน้าบูดลูบหน้าผากปอยๆ ฮ่าๆ ไม่มีอะไร
สนุกไปกว่าการแกล้งแฟนตัวเองจริงมั้ยครับ ฮ่าๆ
"หึ เดี๊ยวคืนนี้ได้เจ็บกว่านี้อีกครับที่รัก"
ฮ่าๆ มันคว้าม้วนกระดาษทิชชู่ปาใส่ผม มันจะรู้ตัวมั้ย
ว่าตอนนี้หน้ามันแดงไปถึงหูแล้ว
มันเดินดุ่มๆไปนั่งอยู่ที่โซฟา วันนี้มันใส่เสื้อกล้าม
สีเขียวแก่ที่ไอไมค์มันซื้อให้ กับกางเกงขาสั้นสีดำ
"พี่กิจไปยืนทำสมาธิอะไรตรงนั้น หยิบแอปเปิ้ลให้ม่อนหน่อย"
ผมโยนแอปเปิ้ลอาบยาพิษ(ตลกละ)ไปให้มัน มันเหมือน
จริงๆนะครับ แอปเปิ้ลบ้าอะไรลูกเกือบเท่าแตงโม
"กินเยอะๆเดี๊ยวก็แก้มแตกหรอก"
ผมเดินไปดึงแก้มป่องๆของมัน ผู้ชายบ้าอะไรจะ
หน้าตาน่ารักได้ขนาดนี้ว๊ะ ><
"เรื่องของม่อน แก้มม่อนไปใช่แก้มพี่กิจ"
มันกัดแอปเปิ้ลกรอบๆแบบไม่เกรงใจ เห็นแก้มตุ่ยๆ
มันน่าหยิกน่าขยี้โคตรๆ ฮึ่ย!
"แล้วพี่จะหอมแก้มใครละ หรือว่า.. "
เท่านั้นแหละครับ ไอม่อนตาแบบจะกระเด็นออกมาข้างนอก
"พี่กิจ!!"
กร๊ากกกกกกกก ผมพยายามกลั้นหัวเราะให้มากถึงที่สุด
ไม่งั้นมันปาดคอผมแน่ๆเหอๆ เห็นมันน่ารักใสๆแบบนี้
แต่อย่าลืมสิครับ นี่มันน้องไอโอมนะครับ ครอบครัวนี้
แม่งโหดกันทั้งบ้าน
"จ้าๆ พี่ล้อเล่นหน่าา โอ๋เอ๋ๆ"
ผมเห็นมันหลุดขำก่อนจะเอาซากแอปเปิ้ลไปทิ้ง
แล้วเดินอมยิ้มมา มันบ้าไปแล้ว
"พี่กิจครับ ^__^"
เฮ้ย ทำไม ทำไมมันยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นวะ แอปเปิ้ล
มันต้องอาบยาพิษจริงๆแน่ ๆ
"เป็นไรวะ"
ผมนั่งเท้าคางอยู่กับโซฟา มองไอเด็กสมองกลับ
ที่อมยิ้มทำหน้าตาเหมือนหมาจิ้งจอกกำลังล่าเหยื่อ
หรือสันดานเก่ามันกำเริบวะ -.-
"เป็นคนหล่อ ^^"
แป่ว
แว่ว
แว่วว
-____-
ม่อนเปี๊ยนไป๊
ผมส่ายหน้าปลงๆ กับความเพี้ยนของสุดที่รักของผม
ความรักทำให้คนกลายเป็นเด็กได้จริงๆเด็กจนปันยาอ่อนแล้ว
เฮ้อออ มีแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างก๊ายย กร๊ากกกกกกก
-----------------------------------------------
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกตอนนี้ก็เวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ
ผมนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบย่อยในวันพรุ่งนี้ เอาจริงๆ
ผมแทบจะไม่ได้อ่านเลยครับ เพราะพอไอน้องม่อน
มันเห็นว่าผมจะเริ่มมีสาระ มันก็จะไปเอากระดานวาดรูป
มันมาปั่นงานมั่ง แล้วก็ถามผมซ้ำๆว่า
"พี่กิจสวยยัง" มันหันมาถาม
"อืมสวย" ผมก็หันไปตอบ
"พี่กิจว่าโอเคมั้ย" แล้วมันก็หันมาถาม
"อืม โอเคแล้ว" แล้วผมก็หันไปตอบอีก
"พี่กิจ.."
"โว๊ยยย! เรียกอยู่นั่น ไปนอนไป!"
แหน่ะ ไม่ต้องแอบด่าผมใจร้ายในใจหรอกครับ
มันน่าโมโหมั้ยละ เวลาว่างๆทั้งวันมันไม่ทำ มาทำ
ไอตอนที่ผมอ่านหนังสือ จะทำเงียบๆผมไม่ว่าแต่แม่ง
เรียกทุก 1 นาที ผมละปวดจิต
"พี่กิจอย่าพูดเสียงดังสิ เดี๊ยวสีมันตกใจระบายไม่สวยนะ"
นั่นเอาเข้าไป ผมเข้าใจนะครับว่าเด็กศิลป์มันติส
มีโลกส่วนตัวสูง แต่มันจำเป็นมั้ยที่มันต้องลากผมเข้าไป
ในโลกส่วนตัวของมันด้วยเนี่ย!!
"ม่อนไปนอนไปดึกแล้ว"
เออ คราวนี้มันว่าง่ายแฮะ มันยกกระดานแล้วก็อุปกรณ์
ของมันไปเก็บเข้าที่
"งืมมม ไปด้วยกันน๊ะ ^^"
มันเดินต้อยๆ มาเกาะแขนผมแล้วเอาหนามาถูๆ
เออดี แฟนผมกลายร่างเป็นหมาไปแล้ว
"พี่ต้องอ่านหนังสือ ม่อนไปนอนก่อนนะ"
ผมเอาหนังสือแคกหัวมันทีนึง มันทำหน้าบูดเป็นตูดหมา
แต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนผม
"ไม่อาววว ม่อนจะนอนพร้อมพี่กิจครับ"
ดูมันดูม๊านนน ผมหยิกแก้มมันเล่นด้วยความหมันเคี้ยว
แล้วสุดท้ายผมก็พ่ายแพ้มารยาของไอเด็กแสบนี่
แต่เรียนก็คือเรียน ผมเลยเอาหนังสือมานอนอ่าน
บนเตียงซะเลย หึหึ
"พี่กิจทำไมไม่นอน"
มันโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มเพื่อถามผม เมื่อกี้มันมุดไป
เอาตุ๊กตาเป็ดน้อยของมันที่ไอเจ้าโอมมันปาโป่งมาได้
ไอเด็กนี่มันคลั่งตุ๊กตาเป็ดครับ ห้องผมเลยรับกรรม
ถูกไอเด็กเอาแต่ใจมันเนรมิตเป็นสีเหลือง TT
"ก็พี่ต้องอ่านหนังสือไงครับ"
ต้องเอาน้ำเย็นเข้าลูบเผื่อมันจะเห็นความดีของผมแล้ว
หยุดดื้อไปนอนกอดเป็ดน้อยของมันเงียบๆ
"อ่านให้ม่อนฟังด้วยสิ"
เอาอีกแล้วคราวนี้มันลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม โอ๊ยย
ดีนะนี่มีแค่ไอม่อนคนเดียว ถ้าไอไมค์อยู่ด้วยละก็ ..
"พี่ต้องเตรียมสอบ ม่อนนอนได้แล้ว"
มันพยักน่าเข้าใจ แล้วก็มุดลงไปนอนต่อ ถึงเวลาสงบ
ซักทีสินนะ ^____^
ผ่านไปประมาณสิบนาที ผมหันไปมองคนข้างๆ
มันหลับปุ๋ยไปซะแล้ว ตอนมันหลับมันน่ารักเนอะ ว่ามั้ย ^^
ผมไม่ใช่คนโรแมนติกอะไร ตั้งแต่คบกันม่อนมาหลายเดือน
แทบไม่เคยมีอะไรโรแมนติกกันเลยด้วยซ้ำ ดอกไม้
ช็อกโกแลต และหลายๆอย่างที่คนเป็นแฟนควรทำให้กัน
แถมบางวันผมยังเมากลับมาอีก
ไม่รู้ว่าไอเด็กบ้านี่มันทนได้ยังไง ถ้าเป็นผมเหรอ หึ
ผมเลิกคบไปตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ก็เพราะมันเป็นแบบนี้ไง
ผมถึงหลงรักมันมากขนาดนี้ ^^
นี่ใช่มั้ยครับ ที่รักว่า .. ' รักแท้ '
นี่ใช่มั้ยครับ ที่รักว่า .. ' รักแท้ '
"ฝันดีนะครับที่รัก"
-อัศวินดาบชมพู-
------------------------------------------------
วันนี้ขอพล่ามมากหน่อยแล้วกันนะคะ
-หึหึ น้ำลายย้อยกันเลยละซี้ๆคู่นี้เขาหวานหยดย้อยเยิ้มย๊ามย้วย
ตอนนี้แต่งไม่ค่อยจะฟิน สมองไม่ยอมแล่น ฝืดๆแฮะ
-นี่ๆมีเรื่องจะสารภาพ ตอนที่ 7 กลับไปอ่านนิยายตัวเอง
ชิบหาย! เมืองหิมะที่สวนสยาม!! สวนสยามไม่มีเมืองหิมะ!
เมืองหิมะมันอยู่ที่ดรีมเวอ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก >0<
อยากบอกว่านั้งฮาตัวเอง ลืมๆมันไปนะคะ คิดซะว่ามองไม่เห็น คิคิ
-ช่วงนี้รู้สึกว่ายอดวิวและคอมเมนต์ของ big love
แทบไม่กระดิกเลยเเฮะ ฮือออ ไม่มีใครรักน้องแซม
กับน้องโอมแล้วใช่มั้ย TT ไรท์ว่าอาจจะหยุดเขียน
เริ่มจิตตกคิดว่าไม่มีคนอยากอ่าน big love แล้ว
ถามจริงๆ ถามตรงๆ ยังอยากอ่าน big love กันอยู่รึเปล่าคะ
ไรท์จะได้ไปพิจรณาตัวเองว่าควรแต่งต่อดีมั้ย? งืมม :(
**ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนค่ะ**
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น