ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 8 ดูแล
ตอนที่ 8 ดูแล
เช้าวันเสาร์ที่ปกติผมจะนอนสบายใจเล่นเกมส์กับไอมาร์ค
หรือไม่ก็หลับเป็นตายอยู่บนเตียง หรือบางทีก็อาจจะ
นอนหลับคา กระติกน้ำกับขวดเหล้าที่บ้านไอกิจ
แต่เช้าวันนี้มันไม่เหมือนเดิมครับ ผมนอนซมไข้ขึ้นอยู่ที่บ้าน
เพราะอะไรหนะเหรอ ก็เมื่อวานไอมาร์คกับไอปาล์ม
มันลากผมไปบุกป่า สร้างเขื่อนแต่ทำไมผมถึงเป็นไข้
ได้หนะเหรอ ฝนมันตก!! แต่ไอพวกอึดทึก มันไม่
สะทกสะท้านหรอกครับ แต่ไอหัวบางๆแบบผมโดนฝน
นิดหน่อยๆก็แย่แล้ว ไอมาร์คมันก็เลยหิ้วผมมาส่งบ้าน
"หิวมั้ย ทำข้าวต้มไว้แล้วกินเลยเปล่า"
บุรุษพยาบาลผมมาแล้วครับ มันถามผมแบบนี้ทุกๆ
5 นาทีด้วยความรำคาญปนหิว ผมก็เลยให้โอมมันยก
ข้าวต้มขึ้นมาให้ผมข้างบนห้อง
กรี๊งงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงงงง
ผมคว้าหูโทรศัพท์บ้านที่โต๊ะหัวเตียงมารับ ใครมันโทรมาวะ
":ฮัลโหล มายดู๊โอว สบายดีบ่ "
แค่นี้ก็รู้ว่าใครแล้วครับ แต่คุณแกจะเล่นภาษาอะไร
เลือกซักภาษาได้มั้ยมาร์ค
"สบายกับผีดิ"
ผมได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักๆ ดูเหมือนมันจะไม่ได้
อยู่คนเดียวนะ มั่นใจว่ามีมากกว่า 3
":ม่อนจะคุยอ้า พี่มาร์คเอามานะ
: โอ๊ย ไอม่อนอยู่เฉยๆดิวะ ไอไมค์แล้วจะมาเกาะขาพี่ทำไมเนี่ย
: มาร์คแกก็ให้น้องมันคุยไปเหอะ
: ไอไมค์ปล่อยดิโวยยย
: พี่มาร์คค ม่อนจะคุยบ้างเอามา พี่กิจดูพี่มาร์คดิ
: เฮียก็ให้ม่อนมันไปดิ แล้วมาเล่นเกมส์กับไมค์เร็ว"
เป็นอย่างที่คิด มัน 3 4 ตัวแย้งโทรศัพท์กันจะคุยกับผม
หึ ตอนแรกผมก็คิดว่ามันเป็นห่วง แต่จริงๆที่มันโทร
มาถามอาการเพราะจะชวนไปกินเหล้า เพื่อนที่แสนดี -__-
ผมวางหูไปดื้อๆเพราะขี้เกียจจะฟังเสียงพวกมันแหกปากกัน
อีกอย่างไอโอมก็เอาข้าวมาให้ผมแล้วด้วย
"ใครโทรมา"
มันยกชามข้าวต้มมาไว้บนตักมัน แล้วหันมาถามผม
"ไอมาร์คมัน.. อื้ออ"
มันยัดช้อนข้าวต้นร้อนๆเข้าปากผม แล้วนั่งอมยิ้ม
สนุกรึไงห๊ะ ฉันป่วยอยู่นะโว๊ย
"ทำไมแกสนิทกับมาร์คจังวะ"
มันวางชามข้าวต้มลงที่โต๊ะหัวเตียง ถ้ามันหกใส่เตียง
ฉันฆ่าแกแน่ไอคุณชาย
"ไม่รู้ดิ ผูกพันธ์มั้ง"
ผมไม่รู้จริงๆครับ อาจจะเป็นเพราะ ความผูกพันธ์
หรืออาจจะเป็นเพราะ ผมเคยยอมตายแทนมันแล้วมัน
ก็เคยที่จะยอมตายแทนผม แต่ผมคงเล่าให้ฟังตอนนี้
ไม่ได้หรอก มันยาวเกินไป แหะๆ
"ไม่ชอบ"
ห้ะ ไม่ชอบอะไร ฉันทำอะไรให้แกอี๊กกก ผมไปทำ
อะไรให้คุณชายมันโกรธอีกละเนี่ย
"อะไร"
ผมขยับตัวลงไปนอนบนตักมัน ผมพลิกตัวนอนหงาย
มองใบหน้าขาวๆใสๆของไอคุณชาย
"ไม่ชอบ เวลาที่แกสนิทกับผู้ชายคนอื่น"
".............."
ผมกำลังใช้สติที่เหลืออยู่น้อยคิด วิเคราะห์ที่มันพูด
ไม่ชอบ ? ให้สนิท? กับผู้ชายคนอื่นๆ?
ไม่ชอบ? ไม่ชอบอะไรวะ
ให้สนิท? สนิทกับใคร
กับผู้ขายคนอื่น? ไอมาร์คมันไม่ใช่คนอื่นนะ
มันหึง ?????????!!!!!
"กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก"
ผมผลักหัวมันแล้วลงไปนอนกุมท้องหัวเราะ ผมรู้
ว่ามันขี้หึง แต่ไม่อยากเชื่อมันหึงแม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่ม?!
"ขำไรวะ"
ผมนอนหงายเอาผ้าห่มคลุมขึ้นมาถึงอก ทำตาปริบๆใส่มัน
ผมมั่นใจว่าทำแบบนี้แล้วเดี๊ยวมันก็ใจอ่อน ฮ่าๆ
"งืออออออ ปวดหัวจัง"
อ้อนครับอ้อน ฮ่าๆ ผมลุกขึ้นนั่งซบไหล่มัน เริ่มมารยา
แล้วไงตรู -____-
"เดี๊ยวนี้หัดอ้อนเป็นแล้วเหรอ"
มันแคกหัวผมทีนึง ก่อนจะเอามือลูบหัวผมเบาๆ
รอให้ฉันหายก่อนเถอะ ชิ้ช๊ะ :/
"อื้ออ โอม .. ปล่อย อื้อออออออ"
มันก้มหน้าลงมาหาผมก่อนจะชกลิ้นผมไป ผมรู้
ว่ามันจูบเก่ง แต่แม่งไม่คิดจะสงสารผมเลยใช่มั้ย
จะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว ผมเอากำปั้นเล็กๆ
ของผมเนี่ยแหละทุบหน้าอกมันเต็มแรงให้มันปล่อย
แต่แม่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ทำไมอยู่ๆเรี่ยวแรงผมมัน
ก็หายไปหมด อ่อนปวกเปียกหมดแล้ว(หมายถึงตัวนะอย่าคิดลึก ฮ่าๆ)
"ก็อยากทำหน้าตาน่ารักเอง ช่วยไม่ได้"
มันผละปากมันออกจากผม แล้วมายิ้มเท่ห์ๆตามแบบฉบับ
ผมนี่แทบจะละลายไปกับรอยยิ้มมัน -////-
"ปะ ปะ ปล่อย... "
ไม่รู้ว่าเมื่อกี้มันแอบกินกล่องเสียงของผมไปด้วยรึเปล่า
เสียงแข้มๆของผมหายไปหมดแล้ว เหลือแต่เสียงหวานๆ
แบบที่พวกคุณจิ้นกันนั้นแหละ ไอคุณชายแกคายกล่องเสียง
ฉันออกมาเลยนะโว๊ยยยยยยย
"ทำไมแกตัวเล็กจังว๊ะ"
มันช้อนตัวผมขึ้นมาไว้บนตักมัน โอ๊ยไอบ้า ฉันเป็น
ผู้ชายนะโว๊ยย มานั่งตงนั่งตักอะไร
"เฮ้ย ทำอะไร ปล่อย"
ผมดิ้นๆไปได้ซักพักแต่ดูเหมือนมันจะกอดรัดผมแน่นขึ้น
ผมก็เลยได้แต่เลยตามเลย ตามใจแกเลย ไม่มี
อะไรจะเสียแล้วหนิ ตามสบายแกเล้ยยยย
"หื้ม"
มันเลิกคิ้วแล้วยิ้มอ่อนโยนมาให้ผม มันเอาหลังมือ
มาแตะที่หน้าผากของผม แล้วทำสีหน้าดูเหมือนกังวล
เงี้ยแหละ มีแฟนคอยเป็นห่วง >< อิจฉาละสิๆ คิคิ
"ฮิ้ววววววววววววว เอาแล้วโว๊ยๆ"
".................."
ตอนนี้ทุกการกระทำของผมกับโอมหยุดนิ่ง หน้าขาวๆ
ของผมทั้งคู่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมกระโดนลงจากตักไอโอม
แล้วค่อยๆหันไปมองทางต้นเสียง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก แม่งมากันทั้งขโยง
ใครก็ได้ฆ่าผมที ผมยังไม่พร้อมจะเจอไอพวกเวรตอนนี้
ตายแน่แซมแกตายยยย
"แหมไอคุณชาย เพื่อนฉันจะตาย
เเหล่ไม่ตายแหล่ ยังไม่เว้นเลยเหรอวะ ฮ่าๆ"
ไอกิจเดินมากอดคอไอโอม แล้วหันมาทำหน้าเยาะเย้ย
ใส่ผม มันบ้าไปแล้วว แล้วใครเชิญมันมาวะ
"ใครจุดธูป เรียกแกมามิทราบ"
ผมนอนลงไปกับหมอนดีๆ แล้วหันไปถามมัน มันยัง
ลอยหน้าลอยตา แล้วหันมาฉีกยิ้ม บรึ๋ย สยอง
"ใจสั่งมาวะเพื่อน"
ถุยยย ! มันยืดตัวแล้วเอามือกุมที่อกซ้าย หล่อมากมั้ง -.-
"อ๊าวเฮีย เฮียไม่สบายเหรอเฮียเป็นอะไรเฮียใกล้ตายรึยัง
แล้วเฮียกินยายังเนี่ยหิวมั้ยไมค์หาไรให้กินเฮียโอมดูแล
ดีรึเปล่า เฮียตัวร้อนจี๋เลยปวดหัวใช่มั้ย โอออออออ๋"
มันมาเป็นแร๊บเลยเว้ยเฮ้ย แล้วนี่ใครสั่งใครสอนให้
มันมาลูบหัวผมวะ แม่งลามปาม ผมเลยจัดการ
โบก กบาลมันไปทีนึง หวังว่ามันจะสำนึก ไม่เลยครับ
มันหัวเราะชอบใจเดินไปเกาะแขนไอมาร์ค
พระเอกของเรามาแล้วครับ ..
แหน่ะ ! อย่าเพิ่งดีใจ ไม่ใช่ไอโอมหรอกครับ ไอมาร์ค
มันเดินแบบเท่ห์ๆ(เก๊ก) มาที่เตียงแล้วทำท่าเสยผม
"ตะคิวแดกขาเหรอ เดินขาถ่าง"
ฮ่าๆ เพื่อนกิจพูดได้ดีมาก ตอนนี้ไอคุณชายมันลง
ไปข้างล่างแล้วครับ ไม่รู้ใครโทรมา สงสัยเสียงใน
ห้องคงดัง มันเลยไปคุยข้างนอก หวังว่าจะเป็นแบบที่ผมคิด
"ไอกิจ แกไม่รู้อะไร มันเป็นเทรน์เฟ้ย เนอะเตี้ยเนอะ"
มานงมาเยอะอะไรกับฉันนนนน ไอมาร์คมันนั่งลง
ที่ขอบเตียงข้างๆผม แล้วก้มมาดมฟุดฟิดๆตามตัวผม
"พ่อแกเป็นหมาตำรวจเหรอมาร์ค"
ผมดันหัวมันออกมันก็ขำๆบ้าๆบอๆตามแบบฉบับมัน
แล้วปิดท้ายด้วยการแคกหัวผมทีนึง
"ไอกิจ ไอน้องม่อนไม่มาเหรอวะ"
ผมยันตัวขึ้นพิงกับหัวเตียง ยังไม่เห็นวี่แววของไอม่อนเลย
เห็นแต่ไอไมค์ยืนวิเคราะห์กีต้าร์ผมจนแทบจะแดกเข้าไปแล้ว
(ถ้ามันเป็นรอยแม้แต่นิดเดียวหัวแกขาดแน่)
"มามัน เล่นขี่คอกับไอโอมอยู่ข้างล่าง"
ไอกิจแวกผ้าม่านสีครีมของผม แล้วชี้ลงไปข้างล่าง
มันส่ายหน้าขำๆ นี่ถ้าไม่บอกผมก็ไม่รู้นะครับว่ามันอยู่ ปี 1 แล้ว
แม่ง ทำตัวเหมือนเด็ก ป.2 ทั้งพี่ทั้งน้อง
ไอมาร์คมันเดินมาหยิบชามข้าวต้มแล้วยื่นให้ผม
ผมก็คงต้องรับมากิน ไม่งั้นมันคงยัดใส่ปากผมแน่ ฮ่าๆ
"กินให้หมดเร็วๆจะได้กินยา แล้วก็นอนพักซะ"
ไอมาร์คมันเดินมาสั่งๆๆ แล้วก่อนจะแย่งข้าวต้มผมกิน
ไปคำนึงแล้วมันก็เดินตัวปริวลงไปข้างล่าง
"งั้นแกนอนพักเหอะ ฉันผ่านมาเลยแวะมาเยี่ยม ไปละ"
ไอกิจมันพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม สายตาของมันบ่งบอก
ถึงความห่วงใยและอ่อนโยน
"เฮียหวัดดีคร้าบบ หายไวๆนะเฮีย บ๊ายบาย"
ไอน้องไมค์มันกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม แบบนี้ค่อย
ดูดีหน่อย มันยกมือไหว้ผมแล้ววิ่งตามไอกิจไป ได้ยินเสียง
ไอกิจด่าไอไมค์ที่วิ่งมาชนมัน แว่วๆทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
ถึงพวกมันจะชอบกวนตรีน ให้ผมอารมณ์เสีย ชอบแกล้ง
ชอบเล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง ถึงบางทีไอไมค์ไอม่อนมันจะ
พูดมาก ป่วนจนผมหัวเสีย แต่ทุกๆการกระทำของมัน
มันก็ทำให้ผมยิ้ม ทำให้ผมหัวเราะได้เสมอ
ทุกๆครั้งที่ผมไม่สบาย ไม่ว่าจะแค่เป็นหวัดเล็กๆน้อยๆ
ไอกิจไอมาร์คมันก็จะโผล่มาทำให้ผมที่นอนซมอยู่บนเตียง
ได้ลุกขึ้นมามีเสียงหัวเราะอยู่เสมอ ผมเคยคิดนะ
ถ้าชีวิตผม ไม่มีพวกมัน มันจะมีความสุขได้ขนาดนี้รึเปล่า
------------------------------------------------
ตอนนี้ก็ ทุ่มกว่าๆแล้วผมยังนอนงัวเงียอยู่บนเตียง
ไอโอมมันขี่จักรยานผมออกไปซื้อกับข้าว หึ ไม่หน้าเชื่อ
คุณหนูที่เคยมีคนรับใช้รายล้อมแบบมัน จะมาทำอะไรแบบนี้
ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ว่าเพราะผมรึเปล่ามันถึงต้องมา
ลำบากแบบนี้ แต่ช่างเถอะความรักชนะทุกอย่างหนิเนอะ ^^
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..
ผมกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่บนที่นอน ก็มีเสียงเคาะประตูดัง
ผมจำได้ว่าไอโอมมันพึ่งออกไปซื้อกับข้าวนี่หว่า
ทำไมกลับมาเร็วจัง
"แซม"
เสียงหวานๆ ที่ผมไม่ได้ยินมานานดังขึ้นพร้อมกับแสง
สีส้มนวลที่ผ่านรอดช่องประตูมา ผู้หญิงร่างสูงยืนอยู่
หน้าประตู ผมมองเห็นหน้าเธอไม่ชัดนัก เพราะเธอ
ยืนบังแสง แต่ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าหรอกครับ
ผมจำได้ ผมจำเสียง ผมจำรูปร่างนี้ได้
"แม่เหรอครับ"
ผมไม่ได้เจอแม่มานานแค่ไหนผมก็จำไม่ค่อยได้
6 หรือ 7 เดือนก็ไม่รู้ ที่แม่ไปอยู่ที่ฝรั่งเศษ
"จ่ะ แซมไม่สบายเหรอลูก ทานยารึยัง"
แม่นั่งลงข้างๆเตียงผม ก่อนจะเอามือเรียวสวยของท่าน
มาปัดไรผมที่ใบหน้าของผม
"เป็นหวัดนิดหน่อยครับ แล้วพ่อล่ะครับ"
ผมลุกขึ้นนั่งและเปิดไฟหัวเตียง
"พ่อคุยกับเพื่อนลูกอยู่ข้างล่างจ่ะ"
หืมเพื่อน ? ไอโอมเหรอ ชิบหายแล้ว จะคุยอะไรกันวะเนี่ย
แล้วพ่อจะรู้เรื่องระหว่างผมกับมันมั้ย แล้วไอโอมมัน
จะเข้ากับผู้ใหญ่ได้รึเปล่า เด็กเอาแต่ใจแบบมัน
ต้องเข้ากับผู้ใหญ่ ไม่ได้แน่ๆเลย
"ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้นล่ะ เพื่อนหนู
น่ารักดีออก หน้าตาดี แถมยังใจดีด้วย ดูท่าพ่อจะชอบซะด้วยนะ"
เห็นแม่พูดอย่างงั้นผมโล่งอก มันจริงรึเปล่าเถอะ
คนอย่างไอโอมเนี่ยนะ แต่ถ้าแม่ว่าอย่างงั้นก็ช่างเถอะ
หลังจากแม่ลงไป ผมก็เข้าไปล้างหน้าล้างตาแล้วเดิน
เซโรงัง(เซนั้นแหละครับ)ลงไปข้างล่าง ภาพที่เห็นคือ
พ่อผมกับไอคุณชายนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขก
"อ้าว ไอเสือแคระ มาๆ มาหาพ่อหน่อย"
ทันทีที่พ่อหันมาเห็นผมท่านก็ยิ้มกว้างแล้วตบที่ว่าง
ข้างๆท่านให้ผมไปนั่ง แถมยังทำให้ผมขายหน้า
ด้วยคำว่าไอเสือ'แคระ'
"หวัดดีครับพ่อ"
ผมยกมีไหว้ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผมหันไปยิ้มให้ไอโอม
มันก็ยิ้มให้ผมอยู่เช่นกัน
"ไม่ได้เจอนาน ตัวยังเตี้ยเหมือนเดิมนะ ไอเสือเเคระ"
ถ้าพ่อจะพูดขนาดนี้ ด่าผมเตี้ยเลยก็ได้ ผมแอบเห็น
ไอคุณชายมันหัวเราะ คิกๆคักๆ ตลกมากรึไงฟ๊ะ
"โห่พ่อ ถึงผมจะส่วนสูงต่ำไปนิด แต่ผมก็หล่อนะคร้าบ แค่กๆ"
ก่อนที่ผมจะพูดจบประโยค อีหวัดบ้าก็ดันกำเริบ
ไอค่อกๆแค่กๆ จนพ่อไรไปกินยา
ดูท่าทางไอโอมกับพ่อผมจะเข้ากันได้ดีจริงๆแฮะ
เห็นคุยกันเรื่องปืน เรื่องรถ อะไรแบบที่ผู้ขายเขาคุยกัน
ผมก็เป็นผู้ชาย ผมก็มีรถ ผมก็ยิงปืน ทำไมพ่อไม่เห็น
จะเคยชวนผมคุยเรื่องพวกนี้เลย
"แล้วนี่พ่อกับแม่กลับมากันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ไม่เห็นบอกผมก่อนเลย"
พ่อกับแม่คงเพิ่งจะเห็นว่าผมมีตัวตนก็ตอนนี้ สนใจกันเข้าไป
ไอคุณชายนั้นหน่ะ แม่ง ทั้งเด็ก วัยรุ่น ยันพ่อแม่ผม
ทำไมทุกคนต้องสนใจมันตลอดเลยฟร๊ะ!
"ก็ตอนแรกแม่ไม่ได้กะจะมาหรอก แต่คิดถึงลูกชาย
เลยปรีกตัวบินมาซะหน่อย"
"แล้วไหนของฝากแซมอะๆ"
ผมแบมือกระดิกนิ้วทวงของขวัญ พ่อกับแม่ส่ายหน้าเอือมๆ
ผมทำไรผิดอะ โด่ว พ่อกับแม่ไปยันฝรั่งเศษไม่มีของ
อะไรติดไม้ติดมือมาให้ลูกเลยไง๊ ชิ!
"รอไปก่อนไอลูกชาย ไปกินข้าวไปเย็นหมดแล้วนั่น
เจ้าโอมอุส่าขี่รถไม่ซื่อมาให้"
หลังจากที่พ่อไล่ผมไปกินข้าวท่านสองคนก็นั่งคุย
กับลูกชายคนใหม่ ไอคุณชายนั่นไงครับ คุยกันถูกคอ
จนลืมคนป่วยไปแล้ว ผมเลยขอตัวขึ้นมานอนข้างบน
แทนทีกลับมาแล้วจะอยู่กับลูก ชิช๊ะ พ่อแม่รังแกฉัน?!
(เกี่ยวมั้ย-__-?)
เฮ้ออ ตอนนี้แฟนผมก็เข้ากับครอบครัวผมดีจนกลาย
เป็นลูกชายอีกคนไปแล้ว คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วเนอะ ^^
-อัศวินดาบชมพู-
--------------------------------------------------
- ตอนนี้สั้นกว่าตอนอื่นแฮะ ไรท์ต้องไป ต่างจังหวัดเลยเอา
มาลงไว้ก่อนกลัวเพื่อนๆจะคิดถึงน้องโอม
- คราวหน้าจะมาใน เวอชั่น ม่อน&กิจ นะค้ะ แถมยังมี
เหตุการ์ณระทึกขวัญของน้องม่อนมาให้อึ้งทึ่ง งงกันด้วย
**ขอบคุณที่อ่านจนจบตอนค่ะ**
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น