คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 8 เสียงร้องของปีศาจ [100%]
ตอนที่ 8 เสียงร้องของปีศาจ
บัทเตอร์
‘ไอเด็กผี!’
‘น่ารังเกียจ!’
‘แกมันเด็กปีศาจ!’
‘ปีศาจ! ไม่ใช่คน!’
‘ปีศาจ!’
‘ปีศาจ!’
‘ปีศาจ!’
เสียงด่าทอดังกึกก้องอยู่ในโสดประสาท ของผม ปีศาจ..ปีศาจ..ไม่! ผมไม่ใช่ปีศาจ ผมเป็นคน ผมมีหัวใจ ผมไม่ได้ไร้ความรู้สึก
...ผมมีนะ..ผมมีหัวใจ...ผมไม่ได้ไร้ความรู้สึก!!
ขณะนี้ผมนอนอยู่บนเตียงใหญ่กว้างของบ้านอภิวัตร์ ห้องที่เติมแต่งไปด้วยสีเทาและสีดำ กรอบรูปที่หัวเตียง รูปของ ผู้มีพระคุณ ของผม .... ผู้มีพระคุณ ผู้ที่ทุกคนต่างมองว่าเขาช่างแสนดี ใจดี อบอุ่น มีเมตตา ใช่ครับ และผมก็เคยคิดแบบนั้น ..
เมื่อตอนผมยังเด็ก ผมอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าที่ประเทศอิตตาลี่ พ่อแม่ของผม ผมไม่เคยได้มีโอกาสเห็นหน้าพวกท่าน พวกท่านทิ้งผมไปตั้งแต่ผมเกิด โดยที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำอะไรผิด แต่เรื่องพวกนั้นไม่ได้ทำให้ความสุขในวัยเด็กของผมลดลงไปเลย .. ผมอยู่กับเพื่อนๆที่ใช้ชีวิตเหมือนผม ผมมีความสุขกับมัน ผมยิ้มและหัวเราะได้ทุกเวลา แต่วันนึง ก็มีผู้ชายคนนึง.. เขาบอกว่า จะมาทำให้ชีวิตของผมดีขึ้น
‘หนุ่มน้อย..ไปอยู่กับฉันนะ’
‘ไปไหนเหรอฮะ?’
‘ไปอยู่บ้าน’
‘บ้านเหรอ...ไปฮะ ผมอยากมีบ้าน!’
ใช่ครับ และในตอนนั้น ผมตกลงอย่างไม่ลังเล ชายร่างสูงใหญ่ดูมีอายุพาผมออกมาจากที่นั่นภายในเวลาไม่กี่วัน แล้วเขาก็พาผมมาเจอกับโลกใบใหม่ ..
โลกที่มีแต่ความโหดร้าย ความเห็นแก่ได้ ความหลอกลวง กับรอยยิ้มจอมปลอม!
ความสุขของผม รอยยิ้มของผมหายไปตั้งแต่วันนั้น ตั้งแต่ผมมาอยู่กับเขา ผู้ชายที่เขาเรียกตัวเองว่า ‘พ่อบุญธรรม’ ของผม คนที่หลายๆคนบอกว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณของผม เขาเรียกตัวเองว่าพ่อ.. แต่พ่อ เขาทำกับลูกแบบนี้น่ะเหรอ?
‘ถอดเสื้อผ้า!!’
‘ไม่!...ฮึกก...ไม่เอา...ไม่..ฮึก’
เพี๊ยะ!
ใบหน้าของเด็กหนุ่มสะบัดไปตามแรงกระแทก เลือดสีสดซึมออกมาที่มุมปาก ชายหนุ่มร่างสูง ผู้ที่เรียกตัวเองว่า ‘พ่อ’ กำลังใช้มือทั้งสองข้างปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างร้อนรน
‘พ่อฮะ..ฮึก..อย่าทำอะไรบัทเลยนะฮะ...ฮึก..บัทกลัว..บัทกลัวแล้ว ฮึกก’
‘ถ้าแกไม่อยากเจ็บตัว! ก็ทำตามที่ฉันสั่ง!!’
ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของผมก็เปลี่ยนไปอย่างน่าแปลกใจ เขาทำกับผมเหมือนผมไม่ใช่คน เขาทำลายรอยยิ้มของผม ทำลายความสุขที่มีของผมทั้งหมด เขาโหดร้าย .. เขาใจร้ายมากๆ เขาทำกับเด็กผู้ชายอายุแค่ 13 ปี อย่างผมได้ลง! เขาเปลี่ยนให้ผมกลายเป็นคนไร้หัวใจ เขาทำให้ผมไม่ไว้ใจใครหน้าไหนอีก ร่างกายที่หลายคนมองว่ามันงดงามของผม ร่างกายที่ใครๆหลายคนก็ต่างต้องการสัมผัส เหมือนดั่งผีเสื้อที่สวยงามและนั่น..ทำให้ทุกคนมองผมว่า ผมเป็นปีศาจ..ปีศาจผีเสื้อ..
เขาให้ตำแหน่งหัวหน้ามาเฟียที่ใหญ่และมีอำนาจที่สุดในประเทศไทยให้ผม ผมมีลูกน้องมากมายที่รับใช้และถวายชีวิตเพื่อผม อำนาจ เงิน ความสุขสบาย ... คุณคิดว่าผมต้องการสิ่งพวกนี้เหรอ? เด็กผู้ชายอายุแค่ 13 ปี ต้องการสิ่งพวกนั้นรึยังไงกัน? หลังจากนั้น เขาก็พาผมไปรู้จักกับพี่ชายอีกคน ไนท์ ผู้ชายที่ดูสงบนิ่งและแสนเย็นชาคนนั้น เขาอายุห่างกับผมราวๆ 5 ปีได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูอบอุ่นมากๆในบางครั้ง กับเด็กผู้ชายน่ารักอีกคน นิกกี้ เด็กคนนี้ห่างกับผมแค่ 2 ปี เมื่อก่อนผมเคยมองว่าครอบครัวนี้ ตระกูลนี้คงจะน่ารังเกียจพอๆ กับเขาคนนั้น แต่ไม่เลยจริงๆ เด็กผู้ชายหน้าสวยยิ้มเก่งคนนี้..ทำให้ผมหลงรัก... เด็กผู้ชายที่ปกป้องพี่ชายที่ไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างผมโดยไม่คิดชีวิต..
‘อย่านะ! อย่าทำอะไรพี่บัทนะ!! ปล่อยพี่ชายนิกเดี๋ยวนี้นะ!’
เด็กผู้ชายตัวเล็กๆวัย 10 ปี กำลังกอดขาผู้เป็นพ่อบังเกิดเกล้าแน่น เมื่อเห็นพ่อของตัวเองทุบตี พี่ชายบุญธรรมที่เขาเองก็รักเหมือนพี่แท้ๆคนนึง
‘นิกกี้! ปล่อยพ่อ!! พ่อจะสั่งสอนเด็กเวรนี้!’
‘ฮึกก..ไม่ปล่อย..ฮึก..พี่บัท..อย่าทำพี่บัทนะ! อย่าทำพี่ของนิกนะ!’
ร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร ภาพที่น้องชายตัวเล็กพยายามปกป้องพี่ชาย ทำให้บัทเตอร์ลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงเย็นยะเยือกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
‘นิกกี้..ไม่เป็นไร..พี่ทนได้’
‘ฮึกก พี่บัท..ฮึก’
และตั้งแต่วันนั้นมา ผมเปลี่ยนกลายไปเป็นคนละคน น้ำตาของผมไม่ไหลอีกต่อไป ผมพยายามเข้มแข็ง เข้มแข็งเพื่อน้องชายคนนั้น เพื่อที่จะได้ปกป้องเด็กผู้ชายคนนั้นจากเรื่องเลวร้ายแบบนี้ ปกป้องไม่ให้เขาต้องมาเจอกับเรื่องแย่ๆเหมือนอย่างผม ... แต่แค่ผมคนเดียวจะไปทำอะไรได้ ในเมื่อผมเป็นคนผู้ขออาศัย ส่วนเขาคนนั้น เป็นพ่อ..พ่อแท้ๆ ...
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“บอสครับ ผมขอเข้าไปนะครับ”
เสียงทุ้มเข้ม ที่ผมคุ้นเคยดีดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะประตู และมันมักจะเป็นแบบนี้อยู่ทุกเช้า
“เข้ามาเถอะ ผมไม่ได้ล็อก”
แกร๊ก..
ทันทีที่ผมพูดตอบไปเสียงประตูก็ดังขึ้น ร่างสูงในชุดสูทสีดำดูสง่ากำลังเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนผมต้องยันตัวลุกขึ้นนั่ง ในชุดเสื้อคลุมสีครีมเนื้อบางชิ้นเดียวที่มีปกปิดร่างกายของผม
“มีอะไร?”
“คุณท่าน..กลับมาแล้วครับ”
กึก..
ผมนิ่งไปทันทีเมื่อคนตรงหน้าพูดจบ จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไงดีนะ กลัวเหรอ.. คงไม่ใช่ ความกลัวของผมมันหายไปหมดแล้ว แต่ถ้าจะใช้คำว่า ... ขยักแขยงคงไม่ผิด
“เขาอยู่ไหน” ผมถาม
“ข้างล่างครับ”
“อืม งั้นพี่ช่วยบอกเขาให้หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวผมจะลงไป”
ผมพูดออกไปเสียงนิ่ง ไม่รอฟังคำตอบรับของอีกคน ผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ผมยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่อยู่นาน เรือนผมสีทองเป็นประกาย นัยต์ตาสีฟ้าเรียบนิ่ง กับริมฝีปากสีแดงสดของผม ใบหน้าขาวซีดของผม ผมไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก คนที่ดูแลผมที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบอกผมว่าผมคลอดก่อนกำหนดทำให้ร่างกายผมไม่แข็งแรง ที่ก็คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นคนผิวขาวซีดและร่างบางแบบนี้ ... ทำไมผมถึงรู้สึกรังเกียจมัน..รังเกียจร่างกายของตัวเอง..
“นั่งสิ...ยืนอยู่ทำไม”
ชายหนุ่มสูงวันพูดขึ้นเมื่อเห็นบัทเตอร์ลงมาจากชั้นบน ดวงตาคู่คมมองบุตรบุญธรรมด้วยสายตาเรียบนิ่ง บัทเตอร์นั่งลงที่โซฟาเดี่ยวตัวใหญ่
“พี่ไนท์ล่ะครับ”
บัทเตอร์ถามขึ้นเสียงนิ่ง โดยที่ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนาเลยสักนิด ดวงตาคู่สวยมองหาร่างสูงของพี่ชายอีกคนที่ไม่ได้เจอกันนาน
“อยู่ข้างนอก..งานที่นี่เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับ”
“บัทเตอร์”
“ครับ”
ตลอดการสนทนา บัทเตอร์ก็ยังไม่หันไปมองหน้าอีกคนเลยแม้ตาหางตา และการกระทำนั้นก็เหมือนจะทำให้นายชินาทร ผู้เป็นเจ้าของบ้านและเจ้าของชีวิตของบัทเตอร์ลุกเป็นไฟ
“ทำไมไม่มองหน้าฉัน!!”
ชายหนุ่มตวาดลั่น มองหน้าบุตรบุญธรรมด้วยสายตาวาววับ ภาพที่ทำให้บัทเตอร์ได้แต่หันมาสบตาด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดขึ้นมาเสียงเย็น
“คุณมีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้ใช่มั้ย? ผมขอตัว”
พรึ่บ!
บัทเตอร์ลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่แล้วเดินออกไปทางหน้าบ้าน ทำให้ลูกน้องของบัทเตอร์หลายๆคนรีบเดินตามกันออกมาด้วยความเป็นห่วงโดยเฉพาะตั้ม ลูกน้องคนสนิทที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาของบัทเตอร์เดินเข้ามาใกล้แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
“บอสครับ บอสจะไปไหนครับ”
“มหา’ลัย”
“แต่วันนี้บอสไม่มีเรียนนะครับ”
“อืม ผมรู้”
บัทเตอร์ตอบไปเสียงนิ่ง พร้อมกับเดินไปที่โรงรถอย่างรวดเร็ว ผ่านหน้าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาวอีกคน โดยที่ไม่หันกลับไปมอง แต่แล้วขาเรียวก็ต้องหยุดชะงัก..
“บัท! บัทเตอร์”
เสียงเรียกคุ้นเคยที่ดังมาจากด้านหลังทำให้บัทเตอร์ต้องหมุนตัวกลับไปมองต้นเสียง ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเปลี่ยนไป แววตาเรียบนิ่งเมื่อครู่ตอนนี้กำลังเปล่งประกายออกไปจนคนมองสังเกตได้ชัด
“พี่ไนท์..”
“ครับ มานี่เร็ว”
ไนท์ยิ้มละมุนให้กับน้องชายบุญธรรม แล้วกวักมือเรียกก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้ามาหากันด้วยความรู้สึกและเหตุผลที่แตกต่าง..
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“หืม? ถามแบบนี้ นี่เรื่องอะไร”
“หึหึ ทุกเรื่องครับ”
บัทเตอร์หัวเราะในลำคอส่วนสูงที่ห่างจากพี่ชายประมาณ 15 เซนต์ทำให้เขาต้องเงยหน้ามอง ดวงตาคู่สวยที่ช้อนมองหน้าพี่ชาย ภาพที่แลดูอบอุ่นเมื่อคนภายนอกมองเข้ามา แต่ไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้การกระทำเหล่านั้นของพี่ชาย มันแฝงไปด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง..
“เอาเรื่องไหนก่อนดีล่ะครับ?”
“หึ ก็แล้วแต่พี่ไนท์เถอะครับ”
“ถ้าเป็นเรื่องานที่นู่น..ก็ดีครับ แล้วเรื่องเที่ยว ก็สนุกดี เรื่องอาหาร ก็พอทานได้ ส่วนเรื่อง....”
“เรื่อง?”
บัทเตอร์เลิกคิ้วขึ้นนิด แล้วทวนคำพูดเป็นเชิงให้อีกคนพูดต่อ ไนท์ยิ้มอย่างพอใจที่บัทเตอร์พูดแบบนั้นก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
“เรื่องสภาพจิตใจ..อยู่ที่นู่น พี่คิดถึงบัทตลอดเลยครับ”
กึก..
บัทเตอร์ชะงักนิ่งกับน้ำเสียงและแววตาของคนตรงหน้า แววตาที่เขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันหมายความว่ายังไง น้ำเสียงนุ่มอ่อนละมุน ที่พี่ชายตรงหน้ามักจะใช้พูดกับเขาคนเดียว แล้วก็คำตอบที่ทำให้บัทเตอร์รู้สึกไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก
“ผมขอตัวนะครับ”
บัทเตอร์พูดจบก็หมุนตัวเดินกลับไปที่รถ ที่ตั้มติดเครื่องรออยู่แล้ว ร่างโปร่งบางเข้าไปในตัวรถด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ คงไม่ใช่เพราะตื่นเต้น หรือเขินอายแต่อย่างใด มันเหมือนเป็นความรู้สึกที่ยากจะยอมรับ...กลัว .. ใช่ เขากลัวความรู้สึกของพี่ชายคนนั้น
กลัวว่าพี่ไนท์จะเห็นเขาเป็นมากกว่าน้องชาย..
---------50%--------
ขณะนี้สองชีวิตกำลังนั่งอยู่ในความเงียบที่ไม่มีใครยอมพูดอะไร ร่างเล็กนั่งตัวสั่นสองมือบีบกันแน่นอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ดวงตาก้มลงมองไปที่หน้าตักเหมือนว่ามันมีทองคำล้ำค่าอยู่ตรงนั้น ต่างจากอีกคนที่ขณะนี้ กำลังนั่งจ้องหน้าเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ) ด้วยหัวใจที่ร้อนลุ่ม อยากจะทำให้มันเป็นของเขาซะเร็วๆ แต่ก็แคร์ความรู้สึกที่บอบบางนั้นมากกว่าจึงได้แต่..
………นั่งมองแล้วหวังว่ามันจะหันมาพูดอะไรบ้าง!
“เฮ้อ..เจครับ อย่าเอาแต่เงียบได้มั้ย”
“…….”
“เจเจ”
“…….”
ตอนนี้เหมือนว่านายจิราวัตร์ที่ยังไม่พร้อมจะพูดอะไร ก็เริ่มทำสงครามประสาทกับเพื่อนข้างตัว ริมฝีบางเม้มเข้าหากันแน่น พยายามควบคุมจังหวะการเต้นของตัวใจตัวเองให้มันกลับมาเป็นปกติ
“เจเจ จะไม่หันมาจริงๆใช่มั้ย?”
ตินพูดเสียงนิ่ง แล้วเจเจก็รู้สึกถึงแรงยวบของโซฟา ความรู้สึกที่เหมือนว่า คนที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้จะขยับเข้ามาใกล้ซะจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับอกเกร่ง การกระทำที่ทำให้หัวใจดวงน้อยๆเต้นระรัว
“เจครับ...”
“อะ..อะไร”
เจเจจำใจต้องขานรับไปเพราะลมร้อนๆที่เป่ากระทบใบหูที่ทำให้มั่นใจได้ว่าตอนนี้ไอเพื่อนตินมันอยู่ใกล้เขามากแค่ไหน ร่างเล็กกำชายกางเกงตัวจิ๋วแน่นก่อนที่จะพยายามขยับตัวออกห่างมานิดแต่ทว่า..
หมับ!
“เฮ้ย! ไอติน!”
เจเจโวยวายเสียงดังทันทีที่วงแขนเกร่งรัดที่รอบเอวแน่น ก่อนที่จะทั้งดิ้นทั้งสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเพราะ...
“เลิกทำแบบนี้กับกูสักทีเถอะเจเจ กูทรมานจะตายแล้ว”
“กู..กูทำอะไร”
“ที่มึงทำเหมือนว่าไม่รับรู้อะไร ทั้งๆที่มึงก็รู้อยู่เต็มอกแบบนี่ไง”
นายราติณท์พูดเสียงแผ่ว มองเสี้ยวหน้าของคนในอ้อมกอดอย่างคาดหวัง แล้วกระชับวงแขนเป็นการกระตุ้น ให้อีกคนตอบเสียงสั่น..
“กู...กูบอกมึงแล้วไง .. กูขอเวลา..”
“อีกนานแค่ไหนครับ...กูรอจนกูจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ”
“……กูไม่รู้”
“ถ้ามึงไม่รู้ กูก็จะทำให้มึงรู้เดี๋ยวนี้แหละ!”
พรึ่บบ!!
“อ๊ะ! ติน!!”
ร่างเล็กล้มลงไปนอนหงายอยู่บนโซฟา โดยที่มีอีกคนตามขึ้นมาขึ้นคร่อม เจเจตัวใจเต้นระรัวเมื่อเห็นสายตาที่เหมือนกับหมาป่ากำลังจ้องจะตะครุบเหยื่อ ในขณะที่อีกคนมองเพื่อนตัวเล็กที่กำลังทำสีหน้าตื่นตระหนก ใบหน้าขาวเนียนกำลังขึ้นสีแดงระเรื่อ
“มึงเป็นคนบังคับให้กูต้องทำแบบนี้เองนะ..”
“มะ..มึงจะทำอะไร”
เจเจถามเสียงสั่นพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างดันอกเกร่งเอาไว้ด้วย ความรู้สึกสับสนที่ก่อขึ้นในใจจนเกิดเป็นคำถามมากมาย ความรู้สึกที่อธิบายอยากจนเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกมายังไง ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเลยด้วยซ้ำ
..... มันทั้งกลัว ทั้งสับสน ทั้งตื่นเต้น....อะไรนะ!! นี่กูตื่นเต้น!
“ทำให้มึงรู้ใจตัวเองไงครับ”
“ยะ ยังไง..”
“จะเริ่มเดี๋ยวนี้ล่ะ..จุ๊บ”
“อื้อออออออ!!”
ร่างเล็กดิ้นพล่าน กำปั้นเล็กๆทุบไปที่อกกว้างของคนด้านบนไม่ยั้งแรงแต่ก็ไม่ได้ทำให้อีกคนคิดจะผละออกเลยสักนิด ริมฝีปากหนาที่บดขยี้ลงมาหนักหน่วงจนรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ลิ้นร้อนๆพยายามสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็กจากที่ต่อต้านในตอนแรกมันกลับกลายเป็น...
“อืม...อื้มมมมม..”
“อื้ม..อ่าห์”
เสียงครางของทั้งคู่ดังขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับเสียงน้ำหวานที่กำลังแลกให้กันและกัน นายราติณท์ค่อยๆผละออกช้าๆแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่โตที่ตอนนี้กำลังช่ำปรือ
“เจครับ..”
“…..”
“ขอโทษนะครับ”
“……..”
เจเจมองคนด้านบนด้วยสายตาที่แสนสับสน พอจะเดาได้ว่าไอเพื่อนบ้านี่มันขอโทษเรื่องอะไร แต่ก็ไม่เข้าใจว่ามันจะขอโทษทำไม..
พรึ่บ..
ตินพลิกตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ไม่วายที่จะช้อนร่างบางๆนี่ขึ้นมานั่งทับบนหน้าตัก ยิ่งเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงแปร๊ดของอีกคนยิ่งทำให้ตินได้ใจ วงแขนเกร่งโอบรอบเอวบางไว้หลวมๆโดยที่อีกคนก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะขัดขืนอะไร การกระทำที่ทำให้นายราติณท์ได้แต่บอกเพื่อนตัวเล็กในใจ..
...จะเริ่มแล้วนะครับที่รัก…
จุ๊บ...
จุ๊บ..
จุ๊บ..
“ตินมึง...”
“เป็นอะไรครับ หื้ม? หน้าแดงเชียว”
ตินพูดออกมาเสียงกลั้วหัวเราะ โดยที่มือก็ยังลูบหลังอีกคนเบาๆ เป็นเชิงปลอบ โดยที่ไม่รู้เลยว่าที่กำลังทำอยู่เหมือนจะยิ่งทำให้อีกคนอายขึ้นไปมากกว่าเดิม..
...ถ้าอยากให้กูรู้สึกดีกว่านี้ ก็ช่วยเอากูลงจากตักมึงได้มั้ย!!
“มึงเล่นบ้าอะไรเนี่ย! กะ..กูไม่เล่นแล้วนะ”
เจเจโวยวายออกมาเบาๆ แต่ก็ยังไม่ได้ขยับที่ไปไหน การกระทำน่ารักๆ ที่ทำให้ตินคิดว่าน่าจะเริ่มเผด็จการได้แล้ว..
“แล้วใครบอกว่าเล่นล่ะครับ”
มือหนาเลื่อนขึ้นมาบีบนวดท้ายทอยขาวๆของคนบนตักเบาๆ ทำให้เจเจรู้สึกผ่อนคลายได้มาก แต่ก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ามันกำลังดันให้หน้าของเขาทั้งสองใกล้กันมากขึ้นอีก หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำอีกครั้ง มือเล็กๆดันอกกว้างอย่างอ่อนแรง
“ตะ..ติน..อย่า..ติน..อื้อออออ!!”
ติน
อีกครั้งที่ผมปล้ำจูบมัน มือเล็กๆปัดป่ายไปทั่วตัวผมเหมือนอยากจะผละออกจากผมเต็มที่ พร้อมๆกับลิ้นของมันที่เหมือนจะหนีผมสุดทาง แต่แล้ว.. มันก็ไม่ไหนไม่รอด..
..หึหึ ก็บอกแล้วไง ว่าทนรอไม่ไหวแล้วจริงๆ
[ฉากตัด NC]
ติดตามได้ในบล็อกจ้า
พิมพ์หาในgoogle หรือจะทิ้งเมล์ไว้ก็ได้ค่า
"อยากให้หยุดมั้ยครับ?"
"มะ..ไม่ต้อง"
"หื้ม"
"อ๊ะ..อ๊าาาาาาาาาา"
------------------------------------------------
“ไปไหน...”
เจเจถามขึ้นทันควันด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ ตาโตๆของมันตอนนี้หรี่ลงจนแทบจะปิดอยู่แล้ว กับปากที่บวมช้ำพยายามจะถามอะไรสักอย่างกับผม
“จะพาไปนอนครับ ดึกแล้ว”
“งือ นอนกับกูนะ..ดึกแล้ว..”
.....เหอะ! พูดแบบนี้ระวังจะไม่ได้นอนนะครับ!
-อัศวินดาบชพู-
100%--------------------------------------100%
-มาแล้วจ้า ขอโทษที่ช้าน้า พยายามแต่ง NC ฮ่าๆ คือไรท์ไม่ได้แต่ง NC ให้มันออกมาเป็นฉากวาบหวิวอะไรนะคะ ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่ความรู้สึกนึกคิดอะไรพวกนี้มากกว่าเนอะ .. เอาไว้ฉากเรียกเลือดจะเก็บไว้สำหรับคู่ของแทนนะคะ คึคึ (คู่นั้นเขาแบบ.... อ่านะ)
- เดี๋ยวจะรีบมาต่อนะคะ .. อย่าลืม!! คอมเมนต์น้า คึคึ กำลังใจดีงานก็เดินไว เมนต์ไม่กระดิกงานมันก็เดินช้าหน่อยเนอะๆ ฮ่าๆ (ไม่ได้กดดันเลยนะจริงๆ)
**ขอบคุณที่ติดตาม**
ความคิดเห็น