สุภาพบุรุษแฝงรัก

ลำดับตอนที่ #8 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 6

ทางด้านธีรเดชนั้นเห็นท่าไม่ดีเลยทำท่าจะห้ามปรามแต่พนักงานก็เข้ามาเสิร์ฟอาหารเสียก่อน

“ขอตัวทานอาหารก่อนนะคะ เชิญค่ะ” กนกจันทร์เอ่ยเท่านั้นก็หยิบช้อนตักอาหารเข้าปากไม่สนใจคนที่ยืนดิ้นเร่าๆ เพราะอับอายที่โดนไล่ซึ่งๆ หน้า

“คิสขอตัวก่อนนะคะแพท” คิสโรสกระแทกเสียงใส่ชายหนุ่มก่อนจะเดินปึงปังออกจากร้านไป

“เหนือ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกหญิงสาว

“ไม่ต้องมาพูดมากเหนือจะทานข้าว” เสียงเรียกอ่อนทุ้มของชายหนุ่มไม่สามารถทำอะไรหญิงสาวได้เช่นกัน เธอรู้สึกไม่พอใจ โกรธ หงุดหงิดที่มีผู้หญิงคนอื่นมาทักทายชายหนุ่มตรงหน้าและทำเหมือนเป็นแฟนกันอย่างนั้นแหละ ชิ!

หลังจากทานมื้อกลางวันด้วยกันเสร็จกนกจันทร์ก็เดินลิ่วออกจากร้านไปยังที่จอดรถของตนไม่สนใจคนที่พยายามเรียกอยู่ข้างหลัง เพราะมากันคนละคันอยู่แล้วเลยสะดวกที่จะกลับแต่ยังไม่ทันที่กนกจันทร์จะเปิดประตูรถธีรเดชที่เดินตามมาข้างหลังก็คว้าแขนเอาไว้ได้ทัน

“เป็นอะไรไป เดินก็ไม่รอเรียกก็ไม่หันชวนคุยก็เอาแต่เงียบ” นอกจากไม่ตอบแล้วกนกจันทร์ยังดิ้นและสะบัดมือออกจากมือใหญ่อีกด้วยแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมือใหญ่จับยึดเอาไว้แน่น

“ปล่อยนะ” เมื่อสะบัดยังไงก็ไม่หลุดกนกจันทร์เลยหันไปแหวใส่แทน

“ก็คุยกันก่อนสิ เป็นอะไรไหนบอกแพทมาสิครับ” ธีรเดชพูดเสียงอ่อนดันหญิงสาวให้แนบกับรถของเธอแล้วใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างกันเธอไว้

“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ปล่อย! จะกลับแล้ว” หญิงสาวเชิดหน้าไม่ยอมสบตาอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่หัวใจนั้นเต้นแรงจนกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน

“หึงหรือไง”

คราวนี้คำพูดของคนตรงหน้าทำเอาคนที่เชิดหน้าหันไปอีกทางต้องหันกลับมามอง

‘หึง! บ้าน่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยจะหึงทำไมยะ’ หญิงสาวพูดกับตัวเองอยู่ในใจ

“บ้า! ใครหึง หึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ว่าแล้วก็สะบัดหน้าไปอีกทางแต่ชายหนุ่มก็จับใบหน้านวลให้หันมาสบตากับตัวเอง

“งั้นก็เป็นซะสิ อยากเป็น อยากให้หึง อยากให้หวง”

“อย่ามาพูดเล่นไม่ตลก” กนกจันทร์จ้องหน้าชายหนุ่มอย่างตะลึง

“แพทพูดจริง เป็นแฟนกันนะ” พูดจบธีรเดชก็เปิดประตูรถด้านหลังของหญิงสาวดันเธอให้เข้าไปข้างในก่อนที่ตัวเองจะตามลงไปและปิดประตูรถ

“จะทำอะไร” กนกจันทร์ถามด้วยใบหน้าแตกตื่นกระเถิบตัวออกห่าง

“คำตอบล่ะตกลงมาสิ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับทวงคำตอบแทน

“ไม่!”

“ต้องไม่มีคำว่าไม่ครับ” พูดจบริมฝีปากอุ่นก็ประกบปากอิ่มดูดชิมความหวานจากปากสีสวย

“อื้อ” กนกจันทร์ทุบไหล่หนาทั้งดิ้นทั้งผลักคนฉวยโอกาส

“เหนือเป็นของแพท” ชายหนุ่มพูดหลังจากถอนริมฝีปาก

“ไม่ใช่”

“ให้พูดใหม่ครับ” ธีรเดชอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักของตนก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปอย่างคุกคาม

“คิดดีๆ นะถ้าปฏิเสธจะโดนแบบเมื่อกี้หรือมากกว่านั้น” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกไปนั้นไม่ต่างจากการข่มขู่กดดันเลยสักนิด

“คุณมันเจ้าเล่ห์คุณธีรเดช” ต่อว่าเสร็จก็ทุบอกแกร่งไปหนึ่งทีด้วยความโมโหแกมหมั่นไส้

“เหรอครับ แต่คนส่วนใหญ่บอกว่าผมเป็นสุภาพบุรุษนะคุณกนกจันทร์” คำพูดยกยอตนอย่างคนมั่นใจนั้นทำเอากนกจันทร์มองค้อนก่อนจะดึงแก้มสากของชายหนุ่มจนเจ้าของแก้มถึงกับร้องโอดครวญ

“เจ็บนะเหนือ”

“ก็ทำให้เจ็บไง” พูดเสร็จก็ยิ้มยั่ว

“ได้” ธีรเดชยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะใช้มือฟาดเข้าที่สะโพกงามเรียกเสียงร้องดังลั่นรถ

“โอ๊ย เจ็บนะ!”

“ก็ทำให้เจ็บไง” คำพูดยอกย้อนทำเอากนกจันทร์ถึงกับไปไม่เป็นได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ

“ปล่อยสิ เสื้อผ้ายับหมดแล้วเห็นไหม” กนกจันทร์พูดขณะที่มือก็จัดเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มไปด้วย

“ตกลงเป็นแฟนกันแล้วนะ” ธีรเดชถามขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะได้เสียงประชดกลับมาแทนแต่แทนที่ชายหนุ่มจะโกรธเคืองกับหัวเราะชอบใจเสียอีก

“แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นอะไรกับคุณ”

“ผมเคยควงเธอ แต่ก็เลิกกันไปพักใหญ่แล้ว”

“เหนือจะเชื่อใจแพทได้มากแค่ไหน”

“ผมพูดได้แค่ว่าผมไม่โกหกเหนือ”

“…”

“ตกลงว่าไง คบกับผมได้ไหม”

“ปฏิเสธได้นักนี่”

“ช่างประชดนักนะ” ธีรเดชบีบจมูกแหลมสวยอย่างมันเขี้ยว

“แต่เป็นแฟนเหนือคุณต้องทำใจหน่อยนะ ขี้หึงที่หนึ่ง เอาแต่ใจก็ด้วย งี่เง่าก็มี และถ้านอกใจเหนือเอาตาย” คำขู่ของคนตัวเล็กทำเอาธีรเดชหัวเราะชอบใจอีกระลอก

“ครับ ส่วนตอนนี้ผมขอไปทำงานก่อน ขับรถดีๆ ล่ะถึงร้านแล้วโทร.มาบอกด้วย”

“อือฮึ” หญิงสาวลงไปจัดเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มและกลับมาขึ้นรถขับตามกันไปก่อนจะขับแซงตอนที่ชายหนุ่มชะลอเลี้ยวเข้าบริษัท

********************************

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ที่มีให้กันมาค่ะ

กำลังใจเเท้ๆ 

ข้าวแห้ง.