สุภาพบุรุษแฝงรัก

ลำดับตอนที่ #7 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 5/2

กนกจันทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กข่าวสารบ้านเมืองค่าเวลาขณะรอชายหนุ่มก่อนจะผล็อยหลับไป

“อ้าว! หลับเสียแล้ว” ธีรเดชลุกขึ้นเดินมาหาหญิงสาวหลังจากเคลียร์งานค้างเสร็จเรียบร้อยก็เห็นคนสวยนั่งสัปหงกได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู ใจหนึ่งก็ไม่อยากจะปลุกแต่อีกใจก็กลัวว่าหญิงสาวจะหิวเลยตัดสินใจปลุกเธอขึ้นมา

“อือ” เสียงครางอืออาดังออกมาจากริมฝีปากเล็ก เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแน่นบ่งบอกถึงอาการไม่พอใจเพราะถูกรบกวน

“เหนือครับ ตื่นเถอะ”

ชายหนุ่มตัดสินใจปลุกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมและใช้มือสะกิดเบาๆ ที่ไหลสวย คราวนี้คนที่นั่งหลับอยู่ถึงกับสะดุ้งลืมตาตื่น

“อือ เสร็จแล้วหรือคะ” เสียงที่ถามออกไปนั้นติดจะงัวเงีย

‘ให้ตายเถอะ ผู้หญิงอะไรอีกไม่กี่ปีก็จะสามสิบอยู่แล้วแต่ทำไมถึงได้ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ หน้าก็อย่างกับสาวที่เพิ่งก้าวเข้าเลขสอง ท่าทางก็เหมือนเด็กสาวมอปลาย โอ๊ย! หัวใจไอ้แพทจะวายตาย' ธีรเดชได้แต่สบถลั่นอยู่ในใจ

“ครับ ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเถอะจะได้ออกไปทานข้าวกัน”

“ของเวลาสามนาทีค่ะ” ว่าแล้วก็รีบลุกขึ้นเข้าไปทางเดิมที่ชายหนุ่มเคยนำไปครั้งแรกไม่นานก็ออกมาด้วยใบหน้าที่สดชื่นขึ้นกว่าเดิม

“พร้อมนะ” ธีรเดชถามพร้อมทั้งรอยยิ้มชวนเพ้อฝัน

'โอ๊ย กะเอาให้เดินไม่ตรงเลยหรือไงพ่อคุณ' กนกจันทร์ได้แค่ค่อนแคะอีกฝ่ายอยู่ในใจ

“ค่ะ ว่าแต่ทานร้านไหนดี”

“ร้านเหนือก็ได้ ผมจะได้แวะส่งคุณด้วยเลย”

“ไม่เอาอ่ะ มันไกลเดี๋ยวแพทต้องกลับมาทำงานต่ออีก ทานแถวนี้เถอะค่ะ” หญิงสาวแย้ง

“งั้นเหนือเลือกร้านมา”

“หือ? เหนือไม่ใช่เจ้าถิ่นนะคะ แพทเลือกร้านมาเถอะ”

ทั้งสองเดินคุยกันไปยังลิฟต์ผู้บริหารภายใต้สายตาอยากรู้อยากเห็นของเหล่าบรรดาพนักงาน

“ฉันว่าแฟนคุณแพทแน่เลย”

“สวยมากอ่ะ”

“โอ๊ย เหมาะกันเนอะ”

“น่ารักว่ะ”

“เปรี้ยวเฉี่ยวมากเลยแก”

“เฮ้ยแก ฉันว่าหน้าคุ้นๆ นะใช่เธอคนเดียวกับที่เป็นเพื่อนพวกดารานางแบบชื่อดังๆ ทั้งหลายไหมนะ ฉันเคยเห็นตามพวกอินสตาแกรม”

“จริงเหรอ โอ๊ย! แต่สวยอ่ะเนอะ”

บรรดาพนักงานต่างแห่กันชื่นชมหญิงสาวกับเจ้านายหนุ่มไปตลอดทางไม่ว่าทั้งชายและหญิงแม้กระทั่งเก้งกวางบ่างชะนี

“คนละสองเมนูนะคะ” หญิงสาวส่งเมนูให้กับชายหนุ่มหลังทั้งสองตกลงกันว่าจะทานอาหารกันในห้างสรรพสินค้าใกล้ที่ทำงานของชายหนุ่ม

“ครับ”

“ที่ร้านเป็นไงบ้างน่ะช่วงนี้” ชายหนุ่มชวนคุยหลังจากส่งเมนูให้กับพนักงาน

“ก็เหนื่อยนะ บางคืนเหนือต้องนอนที่ร้านเพราะขับรถกลับไม่ไหว” ประโยคหลังหญิงสาวบอกพร้อมกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “แพทละ งานยุ่งมากเหรอไม่เห็นไปที่ร้านเลย”

“นอนที่ร้านปลอดภัยหรือเปล่า” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับถามอีกฝ่ายออกมาแทน

“ปลอดภัยสิ เป็นห่วงเขาอ๋อตัวเอง” กนกจันทร์เอ่ยเย้า ยื่นมือไปจับปลายคางของอีกฝ่ายแล้วโยกไปมาอย่างนึกสนุก

“เป็นห่วงสิ”

คราวนี้คนที่ตั้งใจเพียงพูดเล่นๆ กลับชะงัก หลังจากได้ฟังน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังของชายหนุ่ม เมื่อตั้งสติได้กนกจันทร์ก็กระแอมคอเรียกเสียงตัวเองกลับมา

“โอ๊ย ไม่ต้องห่วงหรอก ระบบรักษาความปลอดภัยที่นี่แน่นมาก” มือไม้พัดวีอย่างหาที่วางไม่ได้

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะแต่ระวังตัวเองไว้หน่อยไม่ดีกว่าหรือไง ยุคนี้สมัยนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน”

'อ้าว แล้วนี่ที่นั่งกินข้าวด้วยกัน ไปโน่นมานี้ด้วยกันออกบ่อย ตาบ้านี่จะหาว่าฉันใจง่ายป่ะเนี่ย’

“คิดอะไร ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว แล้วที่พูดไปน่ะเข้าใจหรือเปล่า” ธีรเดชดีดนิ้วไปบนหน้าผากมนแล้วเอ่ยถามยิ้มๆ

“แพท! ว้าว คุณจริงๆ ด้วย” ยังไม่ทันที่กนกจันทร์จะได้ตอบ เสียงแหลมของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมทั้งร่างเพรียวในชุดเดรสรัดรูปกับแว่นตาอันใหญ่ก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเธอ

“คิส!” ธีรเดชเรียกอีกฝ่ายเช่นกัน

“แหม! ทำหน้าเหมือนเห็นผีแน่ะ” คิสโรสมองค้อนชายหนุ่มก่อนจะเหลือบมองไปยังหญิงสาวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่อีกคนแล้วหันกลับไปเอ่ยถามชายหนุ่มต่อ “ใครคะ”

“ญาติของเพื่อนผมน่ะเธอชื่อกนกจันทร์ ส่วนนี่คิสโรสครับเหนือ” ชายหนุ่มแนะนำทั้งสองให้รู้จักกันและเป็นคิสโรสที่ยื่นมือออกมาให้อีกฝ่ายจับเพื่อทำความรู้จักแบบหยิ่งๆ ตามนิสัยของเธอ

“สวัสดีค่ะ” กนกจันทร์ไม่แม้แต่ยืนมือออกไปจับทักทายตามมารยาทที่ควรจะทำ เธอแค่เอ่ยทักทายออกไปเฉยๆ เท่านั้น ใครจะว่าเธอเสียมารยาทก็แล้วแต่ มันเป็นสิทธิ์ของเธอนี่และอีกอย่างท่าทีของแม่ฝรั่งจ๋าตรงหน้า ให้เด็กสามขวดดูเด็กมันยังรู้เลยว่าแม่นี่ไม่ชอบเธอถึงใส่แว่นแต่สายตาและการแผ่รังสีจากตัวหล่อนเธอรับรู้ได้

“เสียมารยาท”

“ค่ะเสียมารยาท พอดีฉันกับแพทกำลังจะทานข้าวกันสองคน” คำต่อว่าซึ่งๆ หน้านั้นไม่ทำให้กนกจันทร์รู้สึกระคายผิวเลยสักนิดหนำซ้ำยังตอกกลับออกไปได้อีกโดยที่เน้นคำว่าสองคนให้คนตรงหน้าได้เจ็บใจเล่น