สุภาพบุรุษแฝงรัก

ลำดับตอนที่ #10 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 7

สุภาพบุรุษแฝงรักตอนนี้สามารถหาซื้อได้ที่เว็บ meb นะคะ

************************************
 

   “เฮียแพท เฮียจีบเจ๊ของพวกเราเหรอ” เสียงหนุ่มมือกลองจอมทะเล้นถามขึ้นหลังจากที่เดินกันมานั่งรออาหารในห้องซ้อม

“แล้วจีบไม่ได้หรือไง” ธีรเดชถามกลับแล้วยกยิ้มมุมปาก

“เฮ้! เจ๊ของผมไม่ง่ายหรอกนะชีหยิ่งจะตายเฮียไม่ได้แอ้มหรอก”

“พูดมากไปแล้วมึงน่ะไอ้เก้ง” บอยมือกีตาร์ปรามเพื่อนตัวดีเมื่อคิดว่าเพื่อนของตนอาจจะล้ำเส้นไปบ้าง

“เก่งโว้ย! เรียกซะเสียหมดชื่อนี้ทวดตั้งให้เลยนะ” คนถูกเปลี่ยนชื่อโวยลั่น

“โทษที คนนี้เฮียจริงจังว่ะ” ธีรเดชเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะรับมวนบุหรี่ที่นักร้องนำส่งให้มาจุดสูบ

“ประมาณรักจริงหวังแต่งป่ะ” เจ้าจอมทะเล้นยังไม่ยอมหยุด

“เออดิ”

ก๊อกๆ ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่พนักงานเสิร์ฟสี่คนจะถยอยเดินเข้ามาวางอาหารตามด้วยหญิงสาวที่เดินเข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้ายก่อนจะหยุดยืนขมวดคิ้วยุ่งเมื่อในห้องนั้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่และหลักฐานก็ยังคามือผู้สูบ

“แพทคุณสูบบุหรี่ด้วยเหรอ” กนกจันทร์ถามขณะที่ตาก็ยังจ้องชายหนุ่มไม่วางตา

“เก่งยัดเยียดน่ะ” คนโดยโบยหันขวับมองคนนั่งข้างๆ ทันทีและไม่รอช้าที่จะส่งเสียงค้านโดยเร็ว

“เฮีย! ผมว่าไม่ใช่แหละ”

“อ้าวเหรอ” ธีรเดชดับมวนบุหรี่ลงในที่เขี่ยบนโต๊ะ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ กับการร้อนตัวของคนข้างๆ แล้วลุกขึ้นไปหยิบสเปรย์ดับกลิ่นขึ้นมาฉีดในอากาศก่อนเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนตีหน้ายุ่งอยู่กับที่

“ทานข้าวเถอะแพทหิวมากเลย” สี่หนุ่มที่เหลือเมื่อเห็นฉากอ้อนสาวของพี่ชายคนใหม่ก็ถึงกับหัวเราะก๊าก

“ขำไรกันวะ”

“เห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกลแล้วเฮีย” หนึ่งในสี่คนพูดออกมา ทำเอาผู้ที่โดนกล่าวหาหันไปยักคิ้วให้อย่างยอมรับชะตากรรม

“ทานข้าวเสร็จเราคุยกันนะคะ” หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องเอ่ยออกมาเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน

“ครับผม”

“ส่วนพวกนายถ้ายังไม่เลิกกัน วันไหนที่ฉันตรวจเจอฉันจะให้กินดิบ” คำขู่ของเจ้าของร้านทำเอาทั้งสี่กลืนน้ำลายเหนียวเลยทีเดียว เพราะรู้ความหมายถึงสิ่งที่เธอพูดดี และเธอคนนี้พูดจริงทำจริงเสียด้วย

หลังจากทานข้าวเสร็จธีรเดชก็ตามกนกจันทร์ขึ้นไปบนห้องทำงานของเธอหญิงสาวทำข้อตกลงกับเขาเรื่องสูบบุหรี่เมื่อตกลงกันได้เธอจึงกลับไปทำงานต่อและปล่อยให้ชายหนุ่มสั่งเครื่องดื่มขึ้นมานั่งจิบในมุมนั่งเล่นก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเพลียเพราะอดหลับอดนอนกับการเคลียร์งานที่ยุ่งเหยิงมาหลายคืนติดต่อกัน

“แพท แพทคะ” เสียงเรียกที่หวานหูทำเอาคนเผลอหลับสะดุ้งตื่น

“เข้าไปนอนในห้องเถอะค่ะ นอนโซฟาตรงนี้เมื่อยแย่” กนกจันทร์พยุงชายหนุ่มให้ลุกขึ้นเดินไปยังห้องนอนที่เชื่อมต่อกับห้องทำงาน

“แพทว่าแพทกลับดีกว่าแต่ขอล้างหน้าล้างตาหน่อย”

“จะขับไหวเหรอ นอนที่นี่ก็ได้ที่นี่มีสองห้องนอนแพทนอนห้องน่านสิ” หญิงสาวย้ำอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงเพราะท่าทางชายหนุ่มนั้นดูเพลียชอบกล

“งั้นรบกวนด้วยนะครับ”

“ค่ะ เดี๋ยวเหนือไปหาเสื้อน่านมาให้เปลี่ยนนะ”

“ขอบคุณครับ”

เมื่อคืนหลังจากรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จชายหนุ่มก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเลยนั่งเป็นเพื่อนแฟนสาวเคลียร์บัญชีของร้านกว่าจะเข้านอนก็เข้าเช้าวันใหม่ไปแล้ว ทว่าว่าเช้านี้ธีรเดชก็ยังตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงานที่เตรียมสำรองเอาไว้ในรถ ก่อนจะย่องเข้าไปในห้องของหญิงสาวและก็ต้องแอบหงุดหงิดในความสะเพร่าเผลอตัวไม่ระมัดระวังของหญิงสาวที่ไม่ยอมล็อกประตูห้องนอน

“แพทไปทำงานแล้วนะครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั่งลงริมขอบเตียงที่หญิงสาวนอนอยู่ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากมน

“อือ แพท!” คนเพิ่งตื่นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“แพทแค่มาบอกว่าแพทจะไปทำงานแล้วครับ” ธีรเดชประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นหลังจากที่เธอยื่นแขนทั้งสองออกมาตรงหน้าคล้ายสั่งให้เขาช่วยดึงเธอให้ลุกขึ้นนั่ง

“กี่โมงแล้วคะ” กนกจันทร์ถามขณะใช้มือทั้งสองก็ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย ผมเพ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เครื่องหน้าที่ไร้เครื่องสำอางก็ขาวสะอาดอมชมพูได้น่ารักน่าหยิก จนคนที่นั่งมองอดใจไม่ไหวต้องก้มลงหอมแก้วนวลทั้งสองข้าง

“เจ็ดโมงกว่าแล้วครับ”

“งั้นรอเหนืออาบน้ำแต่งตัวสักสิบนาทีได้ไหมคะ วันนี้เหนือไม่มีนัดกับใครขอไปเที่ยวที่บริษัทแพทด้วยได้ไหม”

“เอาสิ งั้นแพทลงไปรอข้างล่างนะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองพร้อมตอบรับอย่างใจดี หญิงสาวเห็นอย่างนั้นก็พยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มหวานให้ ธีรเดชจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้องเพื่อลงไปรอด้านล่างของร้านอย่างที่บอกไว้