สุภาพบุรุษแฝงรัก

ลำดับตอนที่ #5 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 4

 “ว่าไงน่าน” ธีรเดชนั่งอิงขอบโต๊ะทำงานของกนกจันทร์แล้วกรอกเสียงไปตามสาย

“ฉันโทรเข้ามือถือแกไม่ติด เลยโทรเหนือเห็นลูกน้องบอกว่าแกอยู่ที่นั่นด้วยเลยอยากคุยกับแก”

“อือ ไปเจอตัวแสบที่ห้างพอดีเลยตามมาที่นี่ด้วย”

“เออฝากด้วยนะเว้ย”

“ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม”

“กูกลัวมึงมากกว่ายุงกับไรอีก”

“ไอ้น่าน!” ชายหนุ่มเรียกชื่อเพื่อนแล้วสบถด่าอีกชุดใหญ่จนกระทั่งบุคคลที่ทั้งสองเอ่ยถึงเข้ามาในห้องธีรเดชก็เรียกเข้ามาให้คุยกับพี่ชายของเธอ

“น่าน” หญิงสาวกรอกเสียงออกไปใบหน้ายิ้มแย้ม

“ว่าไงตัวแสบ”

“คิดถึงน่านจัง แล้วกิ่งล่ะทำอะไรอยู่เหรอ”

“หลับอยู่ นี่แกจะไม่ถามถึงพี่ชายคนนี้หน่อยหรือไง”

“ก็คุยอยู่นี่ไง ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ๆ อยู่ว่ามีความสุขดีออกจะเพลียๆ ด้วยมั้งออกแรงเยอะเหรอ” สาวมั่นออกเสียงทะเล้นเย้าญาติผู้พี่ทำเอาคนปลายสายหน้าขึ้นสี

“ไอ้เหนือชักจะแก่แดดขึ้นทุกวันแล้วนะ”

“ฉันกับนายอายุเท่ากันอย่าลืมจ้ะ แค่นายเกิดก่อนฉันไม่กี่เดือนอย่ามาทำเป็นสั่งสอน โอ๊ย!”

“นี่แพทดีดหน้าผากเหนือทำไมเหนือเจ็บนะ” หญิงสาวร้องโอดครวญมือก็ลูบหน้าผากปอยๆ ด้วยความเจ็บ

“พูดให้มันเพราะๆ หน่อยสิ” ธีรเดชทำเสียงเข้มยกมือขึ้นกอดอกจ้องหญิงสาวนิ่ง แต่มีหรือที่สาวเจ้าจะกลัวและนอกจากจะไม่กลัวแล้วแม่คุณยังใช้มือคว้าหมับเข้าที่ยอดอกของชายหนุ่มแล้วบิดด้วยความแรงจนชายอกสามศอกอย่างเขายังร้องลั่น

“โอ๊ยเหนือ! แพทเจ็บนะ” ชายหนุ่มจับข้อมือบางไว้คล้ายยึดไม่ให้อีกฝ่ายออกแรงบิดอีก สลับกับเสียงสูดครางด้วยความเจ็บปวด

“ก็แพททำเหนือก่อน สมน้ำหน้า” กนกจันทร์ยิ้มแต้อย่างไม่รู้สึกสำนึกใดๆ

“เฮ้ย เป็นอะไรกันวะ” ภูริชร้องถามมาตามสายหลังจากได้ยินสองเสียงผลัดกันร้องโอดครวญ

“น้องมึงหยิกนมกูไอ้น่าน” ธีรเดชคว้าโทรศัพท์มาฟ้องคนปลายสาย

“ก็แพทดีดหน้าผากเหนือก่อนอ่ะน่าน” หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้แย้งโทรศัพท์มาฟ้องเช่นกัน

“อะไรกันวะ เฮ้ย! เดี๋ยวไว้โทรไปใหม่เมียฉันตื่นแล้ว” พูดเสร็จภูริชก็ตัดสายไปไม่ทันได้ฟังเสียงโวยวายของปลายสาย

“ไม่ต้องมายิ้ม ไปหากระเป๋าสตางค์ก่อน ในรถก็ไม่มีทำลืมไว้ที่ไหนหรือเปล่ายายแก่” ธีรเดชบ่นคนตรงหน้าแล้วเดินไปนั่งโซฟากลางห้อง

“ใช่! จริงด้วยเหนือลืมไปเลย” จากนั้นหญิงสาวก็เดินอ้อมไปนั่งหลังโต๊ะทำงานของตัวเองก้มๆ เงยๆ เปิดทุกลิ้นชักเพื่อหากระเป๋าสตางค์

“เหนือ”

“คะ” หญิงสาวขานรับแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนเรียกทำให้อีกฝ่ายต้องเรียกอีกครั้ง

“เหนือครับ”

“มีอะระ…” หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบก็ต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่ชายหนุ่มชูอยู่ในมือ

“คุณเอามันมาจากตรงไหนคะ หรือว่าคุณแอบหยิบของฉันไป นี่คุณหลอกให้ฉันหามันตั้งนานสองนานหรือคะ” กนกจันทร์ถามออกไปด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

“อย่ามากล่าวหากันสิครับ ผมเจอมันอยู่ในซอกโซฟานี่ต่างหาก” ชายหนุ่มบอกด้วยใบหน้านิ่งขรึม

“เหนือขอโทษค่ะ” หญิงสาวเดินหน้าสลดเข้าไปนั่งใกล้ชายหนุ่มก่อนจะส่งยิ้มหวานประจบให้ แม้อีกสองปีเธอก็จะอายุย่างเข้าเลขสามแล้วแต่การกระทำตัวต่างๆ ของเธอรวมถึงใบหน้าที่ยังคงความอ่อนเยาว์ ดูอย่างไรเธอก็เหมือนกับสาวยี่สิบต้นๆ เท่านั้น

“ผมขอตัวเลยแล้วกันนะ” พูดจบธีรเดชก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากห้องไปแต่ติดตรงที่หญิงสาวรั้งแขนไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิ ก็ไหนบอกวันนี้ว่างไง” คนมีความผิดพูดอุบอิบเสียงเบา

“ผมกลับก่อนดีกว่า ว่าแต่คุณอยู่ได้ใช่ไหม”

“ค่ะ แล้วคุณจะกลับยังไงล่ะให้เหนือไปส่งไหม” กนกจันทร์เสนอก่อนจะเอ่ยขอโทษชายหนุ่มเพราะรู้สึกผิด “เหนือขอโทษนะคะที่ใช้กิริยาไม่ดีใส่แพท”

“เดี๋ยวกลับแท็กซี่ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มส่ายหน้าและตอบกลับ

“นี่ค่าของที่แพทออกให้เหนือค่ะรวมทั้งค่าข้าวขาหมูด้วย” หญิงสาวหยิบเงินในกระเป๋าให้ชายหนุ่มแต่อีกฝ่ายกลับยืนเฉยไม่แม้แต่จะยื่นมือออกมารับ

“ไม่ต้องหรอกไว้ผมค่อยไปเก็บกับไอ้น่านมัน ผมไปนะ” พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ปล่อยไว้ให้คนมองตามรู้สึกผิด

    ****************************************

อ่านแล้วไม่เม้นต์ขอให้พี่แพทไม่รัก 

ข้าวแห้ง.