สุภาพบุรุษแฝงรัก

ลำดับตอนที่ #4 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 3/2

“ถามไรหน่อยสิ”

“ว่า?”

“ทำไมถึงคิดเปิดร้านอาหารล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้งคล้ายเป็นการชวนคุยเพื่อสร้างความสนิทสนม

“ก็ชอบอ่ะ”

“ทั้งๆ ที่เรียนทางด้านดีไซเนอร์มาน่ะเหรอ” ธีรเดชละสายตามาเลิกคิ้วใส่หญิงสาวด้วยความแปลกใจ

“รู้ได้ไง น่านบอกล่ะสิ” หญิงสาวทำปากยื่นเหมือนเด็กๆ เมื่อคิดว่าญาติผู้พี่เอาเรื่องตนไปบอกผู้ชายอื่น

“อือ”

“แม่อยากให้เรียนดีไซน์น่ะเลยเรียนให้” คราวนี้คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม "ส่วนพ่ออยากให้เรียนบริหารก็เรียนให้อีกนั่นแหละ ก็คิดว่าท้าทายดีได้ลองทำในสิ่งที่เราไม่ชอบ”

“ฝืนใจเหรอ”

“เปล่า ก็เฉยๆ อ่ะ พอจบเลยขอทำอะไรที่ตัวเองชอบถึงได้เปิดร้าน” คราวนี้หญิงสาวหันไปมองคนขับแล้วยิ้มหวาน

“แล้วแข่งรถล่ะ”

“ก็คลายเครียดไง ไม่ได้ชอบอะไรมากหรอกแต่มันรู้สึกท้าทายเวลาเห็นเส้นชัย”

“รู้หรือเปล่าว่าเหนือเป็นผู้หญิงที่แปลก”

“ยังไงยะ” กนกจันทร์หรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ

“ก็ครั้งแรกที่เจอกับตอนนี้เหมือนคนละคนเลย ตอนนั้นดูเฉี่ยวเปรี้ยวสุดๆ เลย แถมดูหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้”

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

“ก็…ไม่รู้สิ” ชายหนุ่มลากเสียงแล้วหันไปขับรถต่อ ไม่ยอมตอบทำให้หญิงสาวข้างๆ หน้ายู่

“อะไรอ่ะ บอกมาก่อนสิว่าเหนือเป็นยังไง” หญิงสาวหันไปเขย่าขนของอีกฝ่ายเบาๆ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ ลงไปก่อนถึงแล้วเนี่ย” ธีรเดชยิ้มขำกับมุมน่ารักของสาวเปรี้ยว ภายนอกที่ได้เห็นมองยังไงเธอก็ดูหยิ่งผยองไม่สนใจใครแต่พอได้มาสัมผัสใกล้ๆ เธอก็ไม่ต่างจากน้องสาวทั้งสามของเขาที่ทั้งขี้อ้อน ขี้งอน และชอบให้คนเอาใจอยู่ตลอดเวลา แม้อายุตอนนี้ก็เกือบจะเข้าเลขสามเข้าไปแล้ว

“แล้วจะเข้าไปในร้านก่อนหรือจะกลับเลย”

“เดี๋ยวเข้าไปช่วยในร้านก่อนก็ได้ แพทไม่มีธุระครับ” ชายหนุ่มตอบก่อนจะลงจากรถแล้วพากันขนของเดินเข้าร้าน

“ตามสบายนะ เหนือขอตัวไปดูเด็กๆ ในห้องซ้อมก่อน”

“ไปด้วยสิ จะทิ้งให้อยู่คนเดียวหรือไง” ธีรเดชมองค้อนจนหญิงสาวหัวเราะคิก

“ไปก็ไปสิ จะค้อนทำไม” กนกจันทร์ว่าแล้วเดินนำไปยังห้องซ้อม

“สวัสดีครับพี่เหนือ” โจนักร้องนำยกมือขึ้นทักทายหญิงสาวอย่างคุ้นเคยเมื่อหันมาเห็นเธอเดินเข้ามาในห้องต่อจากนั้นคนที่เหลือก็ทำตาม

“แฟนหรือฮะ” หนึ่งในสี่เอ่ยถามพร้อมทั้งส่งสายตาพราวระยับล้อเลียนทำเอาหญิงสาวร้อนผ่าวไปทั้งหน้า

“บ้าสิ! เพื่อนของน่านยะ ชื่อธีรเดช หรือแพทรู้จักกันไว้สิ” ตอบเสร็จก็เดินเลี่ยงไปนั่งยังโซฟาเบสข้างมือกลองจอมทะเล้น

“สวัสดีฮะ” ทั้งสี่ทำความเคารพพร้อมกันอีกครั้ง ธีรเดชพยักหน้ารับแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างหญิงสาว

“ที่นั่งตรงนู้นก็ว่างนะแพทมานั่งเบียดเหนือทำไม”

“ก็แพทอยากนั่งตรงนี้นี่” ฟังคำตอบของอีกฝ่ายจบกนกจันทร์ก็เด้งตัวขึ้นทันทีด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“นั่งลงเลยเจ๊” หนุ่มมือกลองรั้งข้อมือของอีกฝ่ายแล้วเอียงตัวไปยักคิ้วมาดกวนให้ธีรเดช ซึ่งชายหนุ่มก็ยักคิ้วเป็นการตอบรับเช่นกัน คล้ายส่งสัญญาณการร่วมก๊วน

“อะไรของแกอ่ะเก่ง” กนกจันทร์หันมาแหวใส่รุ่นน้อง

“ก็น้องเป็นห่วงกลัวเจ๊จะหน้ามืด อายุก็มิใช่น้อยๆ นะครับ ลุกนั่งๆ เดี๋ยวก็หน้ามืดพอดี” คำพูดกวนอารมณ์ของหนุ่มมือกลองทำให้กนกจันทร์ต้องยกมือขึ้นฟาดหัวจอมทะเล้นเสียงดังจนเรียกเสียงหัวเราะจากเหล่าผู้ชมได้เป็นอย่างดี

“โอ๊ย! เจ๊อ่ะ” ชายหนุ่มหน้าทะเล้นร้องโอดครวญแล้วทำปากยื่นใส่

“ไปซ้อมเลยไป อ่อ! วันนี้มีเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วยนะ เดี๋ยวผู้จัดการจะเข้ามาบอกรายละเอียดอีกที”

“ครับผม”

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“ขออนุญาตครับ มีโทรศัพท์จากคุณน่านถึงคุณแพทครับ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ผู้เคาะจะเปิดประตูเข้ามาเรียกชายหนุ่มเจ้าของโรงแรมหรู

“ครับ” ชายหนุ่มตอบรับก่อนจะหันไปมองหน้าหญิงสาวพร้อมเลิกคิ้วคล้ายถามว่าจะไปด้วยกันไหม

“เดี๋ยวเหนือตามไปคะ”

“ยังไงเนี่ย เจ๊กิ๊กกั๊กกันอยู่หรือเปล่า แค่เขาหันมาเลิกคิ้วใส่ก็รู้ความหมายอ่ะ” คล้อยหลังธีรเดชเดินออกจากห้องไปหนุ่มมือกลองจอมทะเล้นก็เข้ามากระซิบถามหญิงสาวอีกครั้ง

“ฉันจะเปลี่ยนมือกลองใครเห็นด้วยไหม” เจอมุขนี้ของเจ้าของร้านสาวสวยเข้าหนุ่มทะเล้นถึงกับวิ่งแจ้นกลับไปนั่งซ้อมกลองต่อไม่แม้แต่เอ่ยอะไรออกมาอีก ส่วนเพื่อนที่เหลืออีกสามคนนั้นถึงกับขำน้ำตาเล็ดเลยทีเดียว

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีไรแล้วงั้นพี่ไปน่ะ เล่นเสร็จก็กลับกันได้เลยไม่ต้องอยู่ช่วยเก็บโต๊ะเหมือนเมื่อคืนล่ะ เข้าใจหรือเปล่า” กนกจันทร์รอจนสี่หนุ่มตอบรับแล้วจึงเดินออกจากห้อง