คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สุภาพบุรุษแฝงรัก > ตอนที่ 2
“ค่ะ น่าน” กนกจันทร์รับโทรศัพท์พี่ชายขณะเดินเลือกซื้อของอยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
“อยู่ไหนน่ะ”
“อยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ตน่ะสิ มาซื้อของเข้าร้านน่ะ”
“ฉันถึงแล้วนะ”
“อือ แล้วยายกิ่งล่ะโอเคนะ”
“อืม กำลังเดินหาของกินบ่นหิวตลอดทาง”
“โอเคค่ะ เหนือขอวางก่อนนะ ดูแลกันดีๆ นะคะ อย่าลืมของฝากด้วยล่ะ” ท้ายประโยคนั้นทำเอาคนปลายสายต้องบ่นอุบก่อนจะวางสายไป
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ/ขอโทษครับ” ชายหญิงซึ่งตั้งใจหยิบของชิ้นเดียวกันต่างรีบหดมือกลับแล้วเอ่ยขอโทษก่อนที่จะหันมองหน้าซึ่งกันและกัน
“อ้าวคุณ” ธีรเดชเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ หรือนี่คือพรหมลิขิต ชายหนุ่มได้แต่พูดกับตัวเองอยู่ในใจด้วยความขบขัน
“โอ๊ย! ฉันเอาขาข้างไหนก้าวออกจากห้องเนี่ยถึงได้ซวยขนาดนี้” กนกจันทร์เอ่ยออกมาโดยตั้งใจให้คนตรงหน้าได้ยิน
“นี่! ผมได้ยินนะ”
“ก็พูดให้ได้ยินนั่นแหละ” หญิงสาวหันไปค้อน
“พูดให้มันหวานๆ เหมือนหน้าตาบ้างสิครับ” ชายหนุ่มเอ่ยเย้าแต่หญิงสาวไม่ได้โต้กลับเหมือนทุกทีทำแค่ถลึงตาใส่แล้วเดินไปเลือกของต่อด้วยท่าทางเร่งรีบ
“พี่แพท! นารากับน้องพริกหวานได้ของครบแล้ว” เสียงหวานๆ ของน้องสาวเดินมาเรียกพี่ชาย
“พอดีพี่เจอเพื่อนน่ะ นารากลับกับพริกหวานก่อนเลยครับแล้วเจอกันเย็นนี้” ชายหนุ่มบอกลาน้องๆ พร้อมยื่นกุญแจรถของตัวเองให้น้องสาวเสร็จสรรพก็เดินตามเจ้าของร่างบางที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตทรงหลวมกับกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาสวยไปทันที
“อะไรเนี่ย ทิ้งน้องเฉยเลย” ณัฐธิดาบ่นอุบอิบก่อนจะเดินไปหาน้องสาวอีกคนที่รออยู่
“นี่คุณ! มาผมช่วย” ธีรเดชเห็นคนตัวเล็กที่กำลังพยายามเอื้อมมือหยิบของที่อยู่ชั้นบนสุดก็ยิ้มขำก้าวเข้าไปบนซ้อนหลังแล้วหยิบของลงมาให้
“ขอบคุณค่ะ” กนกจันทร์รับของมาแล้วขอบคุณเสียงเบา เพราะหัวใจยังเต้นรัวเร็วกับสัมผัสของผู้ชายตรงหน้า
‘บ้าแล้วเหนือ โดนผู้ชายจับมือถือแขนมาตั้งเยอะแยะไม่เห็นวูบวาบใจสั่นแบบนี้เลย’
“ซื้อของเข้าร้านหรือไง” ชายหนุ่มชวนคุยขณะตีขลุมช่วยเข็นรถที่เต็มไปด้วยเหล่าบรรดาเครื่องดื่มและอาหารไปด้วย
“อื้ม มาฉันเข็นเองได้” กนกจันทร์ตอบพร้อมทั้งเข้าไปจับรถเข็นของตัวเองแต่อีกฝ่ายไม่ยอม ในเมื่ออยากจะเข็นนักก็ตามใจดีเสียอีกเธอจะได้ไม่เหนื่อย “ไม่ทำงานเหรอ” หญิงสาวชวนคุยขณะที่มือหยิบจับของขึ้นมาดู
“วันนี้วันหยุดครับ”
“จริงสิ ใช่ลืมไปเลย”
“เดี๋ยวกลับร้านเลยหรือเปล่า”
“ค่ะ ฉันเลือกของเสร็จแล้ว ขอตัวนะ” กนกจันทร์วางของชิ้นสุดท้ายในรถเข็นแล้วเอ่ยขอตัว
“เดี๋ยวผมเข็นให้” ใบหน้าสวยหันมองอีกฝ่ายก่อนจะเดินตรงไปจ่ายเงินโดยมีหนุ่มหล่อเดินตามหลังไปเงียบๆ
“ทั้งหมดสี่พันสามร้อยเจ็ดสิบสามบาทค่ะ”
“รอเดี๋ยวนะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็ก้มลงหากระเป๋าสตางค์ในกระเป๋าถือ “เอ๊ะ? หายไปไหนนะ”
“มีอะไรหรือเปล่าคุณ” ธีรเดชเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวขมวดคิ้วยุ่งมือก็คว้านหาของในกระเป๋าถือไม่หยุด
“กระเป๋าสตางค์ฉันน่ะสิ มันหายไปไหนไม่รู้จำได้ว่าหยิบใส่กระเป๋ามาแล้วนะ” หญิงสาวตอบขณะที่มือก็ล้วงลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง
“เหนือหาดีๆ สิ”
“ไม่มีจริงๆ ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปก่อน คนข้างหลังต่อแถวยาวเลย” ชายหนุ่มก้มลงบอกแล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ของตัวเองหยิบบัตรเครดิตของตนขึ้นมาจ่ายแทน
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณขณะที่ทั้งสองเดินมาถึงรถของหญิงสาว
“ไม่เป็นไร แต่ขอติดรถไปทานอาหารร้านคุณด้วยสิ”
“ได้สิ ถือว่าตอบแทนเรื่องเมื่อกี้ ว่าแต่คุณมายังไง”
“มากับน้องสาวสองคน”
“อ้าว แล้วพวกเขาล่ะ”
“ผมให้กลับไปก่อนแล้ว ผมขับให้นะ” ธีรเดชอาสาพร้อมทั้งแบมือไปตรงหน้าหญิงสาวเพื่อขอกุญแจรถ
ความคิดเห็น