คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 Lives of Hooky
ภายในเมืองที่แสนวุ่นวายก็ยังคงมีมุมหนึ่งของเมืองที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบกับสถานที่รกร้างเล็กน้อยแต่หากตกกลางคืนไปมันจะแปลสภาพเป็นสรวงสวรรค์ในทันที แต่ก็คงความหน้าขนลุกเอาไว้ไม่มีเปลี่ยนแปลงเพราะคนที่คุมที่นี้ขึ้นชื่อในเรื่องของสินค้าด้านมืดมาก
“ฮ่า....หน้าเบื่อจริงๆเลยวะ” เสียงเรียบเยียบเย็นดังขึ้นภายในห้องอันมืดมิดที่มีเพียงแสงเล้กน้อยเท่านั้นทีสามารถลอดผ่านเข้ามาได้อีกทั้งยังคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นยาและบุหรี่หลายๆชนิดอยู่ด้ยว
“งั้นพวกเราออกไปยืดเส้นยืดสายกันหน่อยมั้ยครับ...ลูกพี่” ชายร่างสูงผอมที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพูดขึ้นอย่างนึกสนุก
“ไม่วะ...ฉันยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้...มันยังไม่ถึงเวลาแล้วถ้าเกิดของขัดข้องมาไม่ถึงก่อนเย็นนี้อีกละก็พวกเราจะแย่เอา...” หน้าตานิ่งเรียบพูดอย่างไม่เห็นด้วยกับความคิดของลูกน้องตนเอง ครั้นสายตาโหดเพียงข้างเดียวก็เหลี่ยวมองไปยังรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะด้านหน้าของเขาก่อนที่จะยกยิ้มออกมา
//น่ารัก....// นั้นเป็นความคิดแรกและความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขาก่อนที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว
“หัวหน้าครับ!! แย่แล้ว!!!!” เสียงร้องเรียกดังมาตามทางเดินที่เข้ามายังห้องของผู้เป็นหัวหน้าจนคนที่ถูกเรียกต้องเบนสายตามองไปยังทางเข้าที่มีชายอ้วนคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น?”
“มะ มีคน ฮ่าๆ มีคนมาหาลูพี่ครับ!!” พูดด้วยท่าทางเหนื่อยหอบผู้เป็นลูกพี่ถึงกับคิ้วกระตุกก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปหาแต่สายตาก็ไปมองเห็นคนแปลกหน้าแต่คุ้นเคยกันเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังของลูกน้องตัวเองพอดีด้วยสีหน้าติดยิ้มที่ไม่ค่อยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
“ไง...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ^^
“นี้แก!...บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าใส่ชุดนักเรียนเข้ามา!! ไอ้บ้านัตสึ!!!!” -*- พูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะดึงลูกน้องของตัวเองให้ไปอยู่ในห้องด้านหลังเขาแล้วเดินไปเผชิญหน้ากับคนที่ค่อนข้างรับมือยากอย่างคนนี้
“หว่าๆ หน้าตาดีๆนายเสียหมดเลยนะแผลที่ตานั้นใครทำละ?....คอปร้า” ^^ พูดด้วยสีหน้าดูตกใจในช่วงแรกก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยียบเย็นเจ้าเล่ห์ประดับขึ้นมาแทนจนคนที่เห็นต้องสถบออกมาอย่างไม่ชอบใจสักเท่าไร
“ชิส์! พวกแกไปเฝ้าข้างนอกซะ!”
“ครับ! ลูพี่!!” รับคำสั่งก่อนที่จะพากันวิ่งออกไปตามที่บอก คนที่พึ่งเข้ามามองตามผู้ชายหลายคนที่วิ่งตามกันออกไปอย่างนึกสนุก
“ไม่ต้องยิ้มเลย....แล้วมาที่นี้มีเรื่องอะไรวะ? นัตสึ....”
“หึๆ หลายๆเรื่องเลยละ...แต่ตอนนี้อยากรู้เกี่ยวกับไอ้นี้หน่อยนะ” ^^ ชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมาให้คนตัวสูงกว่าตรงหน้าดู ก่อนที่คนดูจะชักสีหน้าเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายกับสิ่งที่เห็นในซองใสซึ่งมันคือผงสีขาวที่เหมือนแป้งและมีบรรจุอยู่ในวัสดุหลายๆอย่างที่ไม่น่าจะมีเจ้านี้อยู่ได้
“โห~ เห็นทีเราจะได้คุยเรื่องนี้กันยาวเลยนะ ฮึๆๆ”
ณ ย้านการค้าแห่งหนึ่ง
“เรวี่ๆ ดูหนังสือเล่มนี้สิ!” ลูซี่ชูหนังสือเล่มหนึ่งในมือให้คนที่อยู่ข้างๆดูเมื่อเห็นเรวี่ก็แทบกรี๊ดลั่นร้านขายก่อนที่จะวิ่งมาดูด้วยกันด้วยความตื่นเต้นของทั้งสอง
“หนังสือเล่มใหม่ของ Dark Magic ออกมาจริงๆแล้วสิเนี้ยนี้ลูจังเห็นตรงไหนเหรอ?!” ถามด้วยความตื่นเต้นเมื่อหนังสือของนักเขียนที่ทั้งสองคนโปรดปรานออกมาให้ได้เชยชมกันแล้วและมันยังเป็นหนังสือขายดีที่ใครๆต่างก็อยากครอบครองทั้งนั้น
“เหๆ นี้พวกเธอสองคนก็รู้จักเข้าร้านหนังสือเหมือนกันเหรอเนี้ย?” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นจากด้านหลังของทั้งสองคนที่กำลังให้ความสนใจหนังสืออยู่
“อะ อาจารย์กาซิล!”
“อา ฉันเองแหละขอทางหน่อยได้มั้ย?” - - มองหน้าลูกศิษย์ทั้งสองของตัวเองนิ่งก่อนขอทางเข้าไปยังโซนหนังสือที่ทั้งสองยืนปิดไว้อยู่ซึ่งเป็นโซนหนังสือแนวนิยายแฟนตาซี สยองขวัญ
“ไม่คิดว่าอาจารย์จะมาที่นี้ด้วยนะค่ะ” ^^ เรวี่พูดพลางอมยิ้มให้กับคนที่ยืนมองหนังสืออยู่ก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมา 3 เล่มซึ่งเป็นหน้าปกเดียวกันกับที่ลูซี่และเรวี่ถืออยู่
“อาจารย์อ่านด้วยเหรอค่ะ?” ลูซี่ถาม
“คนรู้จักฝากมาให้ซื้อนะ รีบๆกับบ้านกันด้วยนะแถวนี้ตกดึกแล้วมันเปลี่ยว ฉันไปละ” - - บอกลาโดยไม่ให้มีช่องว่างให้นักเรียนทั้งสองทักท่วงอะไรเลย
“นี้ๆเก็บอาการหน่อยสิเรวี่!” - -.
“จะ จ้าๆ” ^///^ เรวี่ที่หน้าแดงขึ้นมาเมื่อกี่ถูกลูซี่เรียกสติกลับมาทั้งสองจึงเดินไปจ่ายเงินกันตามระเบียบเพราะว่านี้ก็จะมืดแล้วอย่างที่อาจารย์ตัวเองว่าและแถวนี้มันก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไรอย่างที่คิด
“งั้นไว้เจอกันนะ ลูจังกลับบ้านเองได้ใช่มั้ย?” ^^
“จ้า~ เรวี่จังก็ระวังตัวด้วยนะ บายจ้า” ^^ โบกไม้โบกมือลาเพื่อนสาวของตัวเองเพราะบ้านทั้งสองนั้นอยู่กันคนละที่แต่ว่าบ้านของเรวี่จะอยู่ใกล้กว่าบ้านของลูซี่มากเพราะลูซี่คือ ฮาร์ทฟีเรีย ตระกูลที่มีอำนาจมากในธุระกิจของเมืองฟีโอเร่จึงไม่แปลกที่บ้านจะอยู่ไกล
“....แถวนี้ไม่น่าไว้ใจจริงๆด้วยนินะ” - -. ถึงจะเป็นทางกลับบ้านขอตัวเองก็ใช่ว่าปกติแล้วลูซี่จะได้เดินทางกลับบ้านเองแบบนี้บ่อยๆ
“ไงจ๊ะน้องสาว!”
“เหวอ!?” ร้องตกใจเมื่อมีชายร่างสูงวัยรุ่นกว่าตัวเองหน่อยๆเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังตัวเองเอาไว้ แต่ลูซี่ก็ยังทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนี้ก็เดินออกมานอกตัวเมืองที่แสนวุ่นวายมากแล้วจึงได้แค่ตั้งสติอยู่นิ่งๆไว้และ....ภาวนาขอให้ใครสักคนผ่านมา T^T
“แต่งชุดนักเรียนน่ารักดีนี้ ไปเที่ยวกับพวกพี่ก่อนกลับบ้านได้มั้ยจ๊ะ?” ^^ ชายร่างสูงพูดขึ้นพร้อมกับเข้ามาจับแขนของลูซี่ไว้และออกแรงดึงจะให้เดินตามตัวเองไปแต่เธอก็ยื้อไว้ก่อนที่จะร้อง
“ช่วยด้วยค่า!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!” >[]<
“ฮะๆๆ ร้องไปก็เท่านั้นแหละน่าแถวนี้มันเปลี่ยวจะตายไป!”
“ร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครมาช่ว- อ๊อก!!” ลูซี่ที่ร้องไม่หยุดต้องเงียบปากลงเพราะจู่ๆชายคนหนึ่งในนั้นก็ลงไปนอนกับพื้นซึ่งมีหินก้อนหนึ่งซึ่งมีขนาดต่างกันวางอยู่แถวนั้นด้วยจนคนที่จับแขนเธอไว้ต้องปล่อยมือออกไปดูเพื่อนของตัวเอง
“เฮ้ย! เป็นยังไงบ้างวะ?! พวกแกเป็นใครแน่จริงออกมาสิวะ!!”
“มาหาเยื่อในถิ่นคนอื่นแล้วไม่พอ...ยังจะเอะอะโวยวายอีกนะแก!” ในความมืดตามทางเดินจะมีเพียงแค่แสงสว่างจากหลอกไฟตามทางเดินที่เหมือนของกรุงโรมสมัยก่อนเท่านั้นทีทำให้ได้มองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัวและนั้นก็ทำให้ลูซี่ได้เห็นหน้าคนที่มาช่วยตัวเองเต็มตา
“แก! โลกิ!!”
“ครับ...ยังอยากจะหาเรื่องกับผมอีกรึเปล่าละครับ? ฮึๆๆ” ^^ พูดพร้อมกับโยนก้อนหินในมือขึ้นมาก่อนที่ชายคนที่เหลือจะหน้าถอดสีก่อนจะแบกคนที่สลบอยู่ลุกขึ้นวิ่งหนีหน้าตื่นไป
“ขะ ขอบใจมากๆเลยนะค่ะ” ^^.
“คะ ครับ” - -. โลกิที่มีท่าทีมั่นใจในช่วงแรกเปลี่ยนมาเป็นประหม่าทันทีที่ได้อยู่ต่อหน้าลูซี่จนคนที่ถูกช่วยเอ่ยถาม
“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ?”
“ไม่ๆ ไม่เป็นไรครับพอดีผม.....” พูดก่อนที่จะเงียบไปเว้นช่วงยาวเหยียดจนคนรอฟังรู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา
“แค่ไม่เคยเจอคนน่ารักๆแบบคุณเท่านั้นเองครับ!!” ^^ แล้วก็เปลี่ยนอารมณ์เป็นอย่างอื่นในทันทีจนลูซี่ถึงกับตกใจกันเลยทีเดียว
“อะ เออ....ค่ะ” - -.
“จริงด้วยสิ! คุณจะกลับบ้านใช่มั้ยครับให้ผมไปส่งมั้ย?” ถามอย่างตื่นเต้นจนลูซี่ที่โดนรุกถึงกับเหงื่อตก
“อา...ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไปส่งนั้นแหละดีแล้วลูซี่....” เสียงของบุคคลอื่นดังขึ้นมาจนเป็นที่สนใจของทั้งสองให้หันไปมองทันที ลูซี่อ้าปากร้องตกใจ
“นัตสึ!!”
“ให้โลกิเขาไปส่งนะ...หมอนี้ไว้ใจได้” ^^ นัตสึในชุดกางเกงยีนต์ เสื้อกันหนาวสวมฮูทปกปิดสีผมของตัวเขาเองจนมิดชิดเดินออกมาจากความมืดระหว่างแสงไฟข้างทาง
“แต่ถ้าผมทำแบบนั้น...”
“ไม่เป็นไรหรอก...นายไปส่งลูซี่เถอะเดี๋ยวฉันรอสองคนนั้นมารับกลับก็ได้” ^^ บอกคนที่กำลังจะพูด โลกิที่ไม่อยากจะขัดความรู้สึกของนัตสึจึงพยักหน้ารับก่อนที่จะหันไปมองหญิงสาวผมทองอีกคน
“ไปกันเถอะครับ...”
“แต่ว่านัตสึ!”
“ฉันไม่เป็นไร เธอไปเถอะเดี๋ยวพ่อเธอก็เป็นห่วงหรอกนี้ก็ดึกมากแล้วนะ” ^^ นัตสึยิ้มบอกอีกคนที่กำลังถูกโลกิดึงแขนให้เดินไปข้างหน้าพร้อมกับตัวเอง
“วันนี้นะ! เจ้าหมอนั้นฝากมาขอโทษเธอด้วยนะ...ยังไงวันพรุ่งนี้ก็ลองไปคุยกับหมอนั้นด้วยละ เข้าใจมั้ย?” ลูซี่พูดนัตสึที่ยืนฟังอยู่นิ่งๆก่อนที่จะตอบกลับไป
“อือ...กลับบ้านได้แล้วไว้เจอกันนะ” ^^ โบกไม้โบกมือให้คนที่เดินตามโลกิไปอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะมีรอยยิ้มรับกลับมาจนทั้งสองคนนั้นเดินหายไปในความมืดของไฟระหว่างทางพลั่นรอยยิ้มของตัวเองก็ค่อยๆหุบหายลงไป
“ฉันหวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรรุนแรงมากนักหรอกนะ....”
TBC.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น