คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 2
“รี๊”
เสียแรรถทำให้แทยอนเผลอหวีร้อ วาลมปิแน่น สอเท้ายืนนิ่ับที่้วยวามใ
“ย๊า!” แรึา้านหลัทำให้ร่าเล็เเ้าหาฟุบอลนล้ม้น้ำเบ้า อในมือบานระเนระนา
“พ่อแม่่วยแท้วย T_T”
“ยัยเี้ย! ทำไมไม่ระวัเลยวะ!?”
“โอ้ย เ็บอ่ะ”
“นี่ถ้าันึเ้ามาไม่ทันละ็..”
“ฮือ นมสรอเบอรรี่ัน T_T”
“นอาะโ่แล้วยัเ่ออีนะเธออ่ะ!”
“ฮ้า..ีั้าวปั้นันยัอยู่รบ ><”
“ย๊า! ิมแทยอน!!!!”
“หะ หื้อ?” ใบหน้าสวยเยึ้นมออีนาปริบ ่อนะายแววุน “ะโนแหปาทำไมรนี้ ไม่อายาวบ้านบ้าหรือไ”
“ยัย….” มือหนายึ้นนวมับอย่าหุหิ มอนที่ยันั่ออยู่บนพื้น่อนเหวัลั่น “ัน่วยเธอไว้นะเว้ย ถ้าว้าไม่ทันเธอเี้ยแน่ยัยเบอะ”
“อ๋า..”
แทยอนร้ออ๋อพลายันัวเอลุึ้นาพื้นอย่าทุลัทุเล เผยยิ้มร่าใส่นรหน้า่อนะเอื้อมมือมาบไหล่ร่าสูสอสามที “ไอู~ ทำวามี็เป็นนะนายเนี่ย”
เป้าะ!
“เ็บนะไอ้หมาแร!” สอมือุมหน้าผาที่มือรอยแาารีโยฝีมือนรหน้า
“ใรให้เธอบไหล่ัน เี้ยนานี้อย่าพยายามเหอะ =.=”
“นายนี่มันริๆเลย!” แทยอนเบะปา แบฮยอนิ๊ปาอย่าหุหิ่อนะทำท่าหมุนัวลับหาไม่มีเสียเรียไว้่อน “เี๋ยว”
“อะไรอี”
มือบาล้วเ้าไปยัถุพลาสิ ว้าอะไรบาอย่ามาถือไว้อย่าลัเล่อนัสินใยื่นให้โยไม่มอหน้าร่าสู “ะ อบุ”
“้าวปั้นสามเหลี่ยม?”
“เออหน่า” เป็นเพราะแบฮยอนไม่มีท่าทีว่าะรับ่ายึัสินใยัมันไว้ในมือหนา่อนะวิ่หายไป
แบฮยอนมอามหลัร่าเล็ที่วิ่ัวปลิวไป่อน้มลมออินในมือ เามออยู่สัพั่อนยัมันลระเป๋าาเ
และรอยยิ้มที่ปราึ้นบนใบหน้าหล่อ
“มั่นใมั้ยว่าเป็นอฮยอน”
“มั่นใสุๆเลยล่ะ ันเห็นรินะๆ ยืนมอนถะ…”
“เือบอะไรเหรอ?”
แทยอนนิ่ไม่อบำถามมิยอ เธอะบอไ้ยัไว่าถูเือบรถน มิยอระวนระวายใและถู่าุให่แน่นอน ร่าบาัสินใส่ายหน้า่อนะยิ้มแป้น “ไม่มีอะไรหรอ ^^”
เป็นเวลาเียวันับที่อฮยอนทรุัวลนั่้าแทยอนพร้อมถาอาหาร ทั้สอมอหน้าันเลิลั่ นระทั่เป็นอฮยอนเอที่ถอนหายใเล็ๆ่อนเอ่ยน้ำเสียสบายๆ
“มีอะไระถามันหรือเปล่า”
“ูออ้วยเหรอ แหะๆ^^;” แทยอนพูพลาลูบ้นอัวเอไปมา เหล่ามอเพื่อนอีน “เมื่อวานแไปับใรเหรอ?”
“…” มือเล็ะั้าลาอาาศ เหลือบสายามอเพื่อนทั้สอที่ทำหน้าอยารู้สุฤทธิ์ อฮยอนหัวเราะในลำอ่อนอบเรีบบๆ “พี่เฮุนน่ะ”
“ยะ อย่าบอนะว่าพี่เฮุนนนั้นน่ะ…”
“อีาประธานี้เ็นั่นน่ะนะ!” ทั้แทยอนและมิยอมีสีหน้าไม่แ่าันนั “พวเธอเป็นอะไร? แฟน?”
“อื้ม”
“ฮ้า เหลือเื่อะมั”
“บันนานหรือยั ทำไมันสอนไม่เห็นรู้เรื่อเลย” เป็นมิยอที่เริ่มโวยวายบ้า อฮยอนมอหน้าเพื่อนสนิททั้สอ่อนะหลุำเบาๆ
“พึ่บันเมื่ออนปิเทอม อโทษทีที่ไม่ไ้บอ”
“สละโสไปหนึ่แล้วสิ น่าอิาัเลย ._.” แทยอนใ้แนเท้าับาอนเอ มืออี้าับ้อนเี่ย้าวในานไปมาอย่าเบื่อหน่าย
2 PM
“มิยอ้าะมั”
ร่าบาบ่นุบิบ เพราะาบว่าที่เพิ่มเ้ามาทำให้สอสาวเิวามหิวและมิยอที่อาสาไปื้อนมมาให้ แ่เวลาที่ล่วเลยไปเรื่อยๆ็ไม่มีท่าทีว่าฮวัมิยอะลับมา
“ฮ่าๆ นายนี่ลีั” น้ำเสียหวานใสที่เป็นเอลัษ์ัึ้นบริเวหน้าห้อ แทยอนยันัวเอลุึ้น ะเ้อหน้าออไปมอพบว่าเป็นเพื่อนสาวที่หายไปนับยี่สิบนาที เินมาพร้อมับใรอีน “อบุนะานยอลที่่วยถือ ่วยันลอเลย”
“เล็น้อยน่า”
“ย๊า มิยอ มา้าะมั” แทยอนเหวเล็ๆ เหลือบมอานยอล่อนะรีบึมือมิยอให้นั่ล่อนยิำถามรัวๆ “ทำไมมาับหมอนั่น แล้ว..่วยลอืออะไร หลายรั้แล้วั้นเหรอ? ทำไมูสนิทันั”
“เี๋ยวๆใเย็น่อน” มือบายึ้นปราม
“อย่าบอนะว่าานยอลีบเธอ!”
“เาแ่บัเอิผ่านมาแล้ว่วยัน็แ่นั้นแหละ ีบอะไรัน”
“มิยออ่า ถ้าเป็นอย่านั้นัน้อบ้าายแน่ๆ” แทยอนยู่ปาเท้าามอเพื่อนสนิท
“ทำไมอ่ะ?”
“ปาร์านยอล หมอนั่นเป็นเพื่อนลอาลอไอ้บ้าแบฮยอนนะ! ถ้าะให้าิีันหรือเอหน้าบ่อยๆ ันรับไม่ไ้หรอ~”
“อ่าั้นเหรอ…” หิสาวพูเสียแผ่ว มอแทยอนที่ฟุบหน้าลบนโ๊ะ่อนะเอี้ยวัวหันไปมอร่าสูที่นั่อยู่หลัห้อ
านยอลใ้มือทั้สอ้าล็ออแบฮยอน่อนที่เ้าัวะโวยวายุให่ านยอลที่หันมามอ้านหน้าสบาับร่าบานเธอสะุ้ ริมฝีปาลี่ยิ้มให้อย่าริในมิยอ้อหันลับมา่อนถอนหายใเฮือเล็
เอาไีล่ะทีนี้?
“มึะเอาเอาริเหรอวะ?”
“อืม”
“ิีแน่นะเว้ย”
านยอลพ่นลมหายใออมาามูเฮือให่ ยำปั้นทำท่านน้าๆถอยหนี แบฮยอนเบ้หน้าเล็ๆอย่าิล “นนี้ริัว่ะ ูนอนิมาแล้ว”
“ีบมิยออ่ะ ไม่ใ่ปัหาหรอ…” วาเล็หรี่ล สายา้อมอไปทาสวนอโรเรียน พลาส่ายหน้าไปมา “ยัยแทยอนไม่ให้เ้าใล้แน่ๆ ูมั่นใ =.=”
“มึแม่…มารีวิูว่ะ”
“เอ้า ทำไมมาโทษูวะ? ูไม่ไ้ัวาให้มึีบมิยอนี่”
“็ถ้ามึไม่ประาศศึับแทยอนมัน็ะ่ายว่านี้หรอ”
“ูไม่ไ้อยาทะเลาะนี่หว่า! ยัยนั่นอ่ะ หาเรื่อ!” แบฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียสุเ็ ร่าสูระุยิ้มนิๆ
“มึ้อ่วยู”
“ยัไ?”
“หึๆ..” เสียหัวเราะัึ้นาลำอ ่อนหันลับมามอหน้าเพื่อนสนิทที่อนนี้ลับมีเรื่อหมายำถามเ็มใบหน้า “ู็ไม่รู้เหมือนัน”
ป๊อ!
“เ็บ! ไอ้แบ!” านยอลุมหัวเอมอน้าๆอย่าาโทษ
“มึนี่มัน -…-”
3 PM
“ลับบ้านันเถอะ” แทยอนระับระเป๋าสะพาย เอ่ยวนมิยอที่นั่อยู่้าๆ
“อ่าริสิ ัน้อไปส่านุรู่อนน่ะ”
“เี๋ยวันไปเป็นเพื่อน็แล้วัน”
“อบในะแท”
านยอลใ้ศอระทุ้เ้าับท้ออแบฮยอนอย่าไม่เ็มแร วาู่เล็ายแววุนปนุนนิๆ ่อนะพยัหน้าเ้าใเมื่อนเป็นเพื่อนเพยิหน้าไปทาเป้าหมาย
“ะ เี๋ยว่อน”
ทั้แทยอนและมิยอหันหลัลับมามอแบฮยอน เายมือเาหัวอย่าลัเล
“อะไรอนาย”
“อา…อาารย์โบอาเรียันับเธอให้ไปพบหลัเลิเรียน” แทยอนี้เ้าหาัวเออย่าสสัย แบฮยอนถอนหายใเล็ๆ “เธอนั่นแหละยัยเี้ยแทยอน”
“ไปเถอะแทยอน ันไปเอไ้”
“เอาั้น็ไ้”
“รีบๆเินไม่ไ้หรือไ า็สั้น เิน็้า เอะ!” แบฮยอนบ่นพลาเินนำหน้านัวเล็ว่า แทยอนเบะปาอย่าเบื่อหน่ายที่ะทะเลาะึไม่ไ้อบอะไรลับไป แ่็อไม่ไ้ที่ะพึมพำนเียว
“อย่าับนายายาวมา เฮอะ”
“ันไ้ยินเว้ย!”
มิยอยิ้มอย่าอ่อนใมอามหลัทั้แทยอนและแบฮยอน แม้ะัวลในใเล็ๆว่าทั้สอนะหาเรื่อีัน่อนถึห้อพัรู แ่วามิทั้หม็หายไปเมื่อมีใรนหนึ่มายืนอยู่รหน้า
“ให้ันไปเป็นเพื่อน็แล้วัน”
“ันไม่อยารบวนนายบ่อยๆหรอานยอลอ่า”
านยอลยัไหล่ ัารว้าอารบ้านทั้หมมาอยู่ในมือแร่ทั้หม “ันเ็มใ”
“นายว่าทั้สอนนั้นะีันหรือเปล่า?” มิยอเปิบทสนทนาที่เียบหายไปว่าสอนาที
“อืม...ไม่หรอ แทยอนูเหนื่อยที่ะทะเลาะ้วยะายไป”
“นั่นสินะ ิ” นัวเล็หัวเราะิั ส่ผลให้อีนเผลอยิ้มามอย่า่วยไม่ไ้ “เรียบร้อยแล้ว อบุมานะ ลับบ้านีๆ”
“เอ่อ…” านยอลที่เอ่ยรั้อีนไว้ มิยอเอียอมอร่าสูอย่าน่ารั้วยวามสสัย เ้าัวสูลมหายใเ้า่อนลั้นใถามออไป “เธอรีบลับบ้านมั้ย?”
“็..ลับพร้อมแทยอนน่ะ”
“เห็นว่าุยันเรื่อานโรเรียนที่ะถึนี้ล่ะ”
“อ๋า ันรอแทยอนอยู่แถวนี้แหละ”
านยอลเม้มริมฝีปาเน้น่อนะพยัหน้า เาหัน้ายวาอยู่สัพั “ให้...ันไปส่เธอไ้มั้ย?”
“…”
“ันหมายถึเอ่อ...ไม่รู้เหมือนันว่าเสร็อนไหน เธอรอนเียวแถวนี้มันน่าลัว นะ นั่นแหละที่ันหมายถึ!”
“อืม..เอาั้นเหรอ?” เสียหวานเเอ่ยถาม้ำ มิยอหลุยิ้มเมื่อเห็นหูทั้สอ้าอนรหน้าแปรเปลี่ยนเป็นสีแ ท่าทาเอะะอเาทำให้เธอใอ่อน “อย่านั้น็ไ้”
“อะ โอเ^^”
เสียโห่ร้อัลั่นในใร่าสู เาหยิบโทรศัพท์มือถือู่ใ่อนะส่้อวามไปยัเพื่อนสนิท
ูไปส่มิยอ มึะส่แทยอนหรือไม่็ามใมึแล้วันนะ – พี่านนหล่อ
“เี่ยาน!”
แทยอนสะุ้ใับเสียอน้าๆที่สบถออมาหลัาที่เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิ
“เมื่อไหร่อาารย์โบอาะมา”
“…” แบฮยอนไม่อบำถามทว่าลับยัไหล่ แทยอนรอาไปมาให้ับวามวนไม่เลิออีนพลา้อมอประูห้อพัรูที่ไม่มีท่าทีะเปิแม้แ่น้อย “ลับเหอะ”
“อ้าว แล้วไหนนายบอว่าะุยเรื่อานโรเรียนอะไรนั่น?”
“ไม่รู้เว้ย อยารอ็รอไป ันลับแล้ว” แบฮยอนพูปัพลายืนึ้น ่อนะเินออาบริเวนั้นไป้วยท่าทีสบายๆ
“อ้าวนี่ ไอ้หมาบ้า ะไปไหนน่ะ! ฮึ่ย” แทยอนยู่ปา ทรุัวลนั่อีรั้พลายมือึ้นออ แสแสีส้มที่ลอผ่านหน้า่าทำให้รู้ว่าเวลาผ่านล่วเลยไปนเย็น
ร่าเล็ัสินใลุึ้นยืน่อนะออาึอาารเรียนที่เ็มไป้วยวามวัเว ่อนะัสินใหยิบโทรศัพท์่อสายหามิยอ “ยอโบเโย”
[ว่าไแทยอน?]
“เธออยู่ไหนเหรอ?”
[ันอยู่…ร้าน็อบีน่ะ ะมาหรือเปล่า]
“ไม่เป็นไร ันลับบ้านีว่า”
[อ้อ ลับีๆนะ อโทษทีที่ไม่ไ้รอ]
“อื้อ” แทยอนเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋าเสื้อ ้าวเท้าออาประูโรเรียน่อนะอุทาน้วยวามใับสิ่ผิปิบริเวหน้าประูโรเรียน “ย๊า!ใหม!”
แบฮยอนมวิ้วนยุ่ เาถอสมอล์ทอล์ที่สวมอยู่ันัวเอาารพิำแพ เหล่ามอนัวเล็
“หล่อนานี้ใอย่าับเห็นผี”
“หลัวเอ”
“ันพูวามริ”
“เออ” แทยอนแลบลิ้นใส่อีน “ทำไมไม่ลับอี”
“ุ้น้าน!”
ร่าบาิ๊ปาัวเอ ละวามสนใาอีน่อนะเินออารนั้นไปยัป้ายรถเมล์ หันลับมา็พบบยอนแบฮยอนนเิมที่ยืนอยู่ห่าๆแ่ไม่ไลันนั เาัารเินเ้า่อนึ้อมือเล็
“นี่ๆะไปไหนอนาย ันะลับบ้าน”
“เียบน่า”
“นาย็ปล่อยัน่อนเ่!”
แบฮยอนไม่อบำถามและไม่ปล่อย้อมือแทยอนนระทั่ถึที่หมาย เาหันมามอร่าเล็ที่มีใบหน้าบึ้่อนะอบสั้นๆ “หิว”
“เรื่ออนายมั้ย? ลาันมาเพื่อ?”
“เธอนี่มันน่ารำาที่สุในโลรู้ัวป่ะ=.=” แบฮยอนส่ายหน้าไปมา เาเินเ้าไปในุปเปอร์มาร์เ็่อนะเลือหยิบรามยอนและนมสอล่อ
ร่าสูยัไหล่พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาเมื่อเห็นนี้โวยวายเินเ้ามา้วยแม้ว่าิ้วเรียวะมวเ้าหาันนแทบพันัน็าม
“อ่ะ”
“อะไร?”
มือหนาใ้หลอเาะปาวนมรสสรอเบอร์รี่ ยัลไปในมืออแทยอน ่อนะทรุนั่ลินรามยอนเียบๆเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น “่าที่มาเป็นเพื่อน”
“แล้วรู้ไ้ยัไว่าันอบินนมรสนี้?” แทยอนเลิิ้ว่อนะเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่าทีเลศ “แหนะๆ อันที่รินาย็แอบสนใันใ่มั้ยล่ะ><”
ป๊อ!
“เพ้อเ้อน่ะ”
“เ็บT^T” หิสาวยมือึ้นุมหน้าผาัวเอ วัสายามออีนอย่าเือๆ
“เาว่าันว่า..” น้ำเสียทุ้มริัทำให้แทยอน้อเียบฟั แบฮยอนหันมามอน้าๆอย่าเื่อ้า “นเพ้อเ้อน่าะอบินนมสรอเบอร์รี่ัน”
“นายว่าันเพ้อเ้อเหรอไอ้บ้าแบฮยอน!”
“เปล่า”
“นายนี่มัน -.-^”
แบฮยอนไม่สนใำโวยวายอแทยอน เา้มหน้าินรามยอน้วยใบหน้าเรียบเย่อนะเอ่ยึ้นทำลายวามเียบ “เธอเล่นินนมรสนี้ทุอนเที่ยนนทั้ห้อำไ้แล้ว่าหายัยเบื้อ!”
“อ่าริ้วยสิ…”
“ลับบ้านอเธอไปไ้แล้ว”
“นายลาันมาเอนะ!”
“เออ ันเบื่อหน้าเธอแล้ว”
“-^-”
“เลิทำหน้าอย่านั้นสัทีสิยัยไม่สวย” ร่าสูใ้มือันหัวออีน แทยอนถอนหายใออมาอย่าหุหิ่อนะเินออมาาุปเปอร์มาร์เ็อย่ารวเร็ว
แบฮยอนยัไหล่อีรั้่อนะนั่มออีนที่ยืนรอรถประำทาผ่านระอุปเปอร์มาร์เ็ นระทั่ร่าเล็ึ้นรถนลับสายาไปเาถึไ้ัารับัวเอและลับบ้านบ้าเ่นัน
หลายวัน่อมา
“หวัี”
“อะ อื้มหวัี”
“มาเ้าันะ” มิยอพยัหน้า ้าวเินไปพร้อมับร่าสูที่บัเอิเอหน้าประูโรเรียน
“นายเอ็มาเ้านี่”
านยอลอมยิ้มเล็ๆ สูหายใเ้า่อนรวบรวมวามล้า “มิยอ ือัน…”
“มิยอ!”
านยอลบหน้าผาัวเอ้วยวามเ็ แทยอนเินเ้ามาพร้อมแทรลาระหว่าเาับมิยอ แถมปรายามอมาที่ร่าสูอี้วย แ่เาเลือที่ะยิ้มลับไป “หวัีแทยอน”
“อืม” แทยอนรับสั้นๆ ่อนะึแนมิยอ “มิยออ่า ไปโรอาหารันเถอะ ันหิวั”
“อ่าโอเ านยอลไป้วยันมั้ย?”
“พอีเลยันหะ…”
“ไว้วันหลั็แล้วันนะานยอล พอีอฮยอนรออยู่น่ะ” แทยอนัึ้น รอยยิ้มอ่อนๆปราบนใบหน้าสวย
“เฮ้ แทยอนแ่ว่า..”
“ันึ้นห้อ่อนแล้วัน เอันนะ” านยอลพู่อนยมือะโบให้ร่าเล็ทว่า้อเ็บเมื่อเอสายาพิาาน้าๆ
“เี่ยาน!”
แบฮยอนวิ่เหยาะเ้ามาออนัวสู ่อนะหรี่ามอเพื่อนสนิทที่ยืนออยู่บริเวหน้าอาารเรียน สัพั็ร้ออ๋อเบาๆเมื่อเห็นัว้นเหุที่ทำให้านยอล้ออ
“่าแม่เหอะว่ะ”
“อือ..”
อี้านหนึ่
“แทยอนอ่า เธอไปพูอย่านั้นทำไมัน”
“เี๋ยวหมอนั่นามมาสิ”
“…” มิยอเม้มริมฝีปาแน่น “ามมาแล้วยัไเหรอ?”
“เหอะ ันไม่ให้านยอลมายุ่ับมิยออันหรอนะ”
มิยอเผยยิ้มบาๆเมื่อแทยอนว้าแนเธอมาถูไปมา ทว่าในใลับรู้สึหม่น “เธอ..ไม่อบานยอลเหรอ?”
“อืม..นั่นสิ”
“…”
“ไม่ว่ายัไัน็ไม่ให้หมอนั่นเ้าใล้เธอแน่นอน รับรอ!”
มิยอเท้าามอเพื่อนสนิทที่นั่ิน้าวปั้นอย่าเอร็อร่อย เพราะสนิทันมาั้แ่อนเ็ แทยอนเป็นนที่รัเพื่อน และเทแร์วามรู้สึนอื่นเสมอมา แน่นอนว่าในีวินี้มีผู้ายมามายเ้ามาแวะเวียนหาเธอ แ่็ไ้แทยอนที่อยัผู้ายเหล่านั้นไว้หม
แ่ไม่เป็นนนี้ะไ้มั้ยนะ
ไม่เป็นปาร์านยอละไ้มั้ย
---------------
ความคิดเห็น