The dark ocean [KrisYeol]

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 14...จำยอม

ชานยอลไม่เคยคิดฝัน หรือปรารถนาจะใช้ร่างกายตัวเองเข้าแลกกับความสุขของใคร เพราะมันไม่ใช่วิถีและนิสัยของบุตรแห่งเทพเจ้าอย่างเขา  เชื้อสายขององค์เทพผู้สูงส่งย่อมยึดถือเกียรติยศและศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่เหนือชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นสิ่งที่ทำอยู่นี้จึงไม่ต่างอะไรไปจากการฆ่าเขาทั้งเป็น …

  

 

 

ร่างโปร่งเอนตัวไปหา ก่อนจะแตะหน้าผากลงกับอีกฝ่ายช้าๆ  ไออุ่นจากหน้าผากที่แตะชนกันไม่อาจให้ความอบอุ่นใจแก่เขา แต่มันกลับทำให้เขาว้าวุ่นใจเพิ่มขึ้นไปอีก เหมือนมันเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนเขาว่าสิ่งที่กำลังจะทำอยู่นี่มันเกิดขึ้นจริง ไม่ใช่ในความฝันที่ห่างไกลจากกาลเวลา  เมื่อคิดได้ดังนั้นพลันน้ำตาก็ไหลเอ่อออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ชานยอลกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตา ก่อนจะเหลือบตามองอีกฝ่าย แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

 

 

เหนื่อยแสนเหนื่อยกับการต้องฝืนความรู้สึกตัวเอง 

 

 

ล้าแสนล้ากับการต้องทำเพื่อคนอื่น 

 

 

ทรมานเหลือแสนกับการต้องจำยอม

 

 

 

ตามอ่านที่เหลือที่บอร์ดนะทุกคน
แล้วค่อยกลับมาอ่านต่อที่นี่นะ

 ชานยอลเอี้ยวตัวมาหาเขา ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจที่แสนเย็นชาของคริสวูบไหว เด็กผู้ชายที่บอบบางใกล้แตกหักคนหนึ่งกำลังมองมาที่เขาด้วยแววตาเหมือนนักโทษที่ถูกจับตัวผิดกำลังรอเวลาประหาร ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ท้อแท้ และเศร้าโศกอย่างที่คริสไม่เคยพบเจอแม้กระทั่งวิญญาณที่ถูกขังอยู่ในทาร์ทารัส

 

 

 

“ทำต่อสิ”ชานยอลเอ่ยเร่งทั้งๆที่สภาพตอนนี้แม้แต่แรงจะขยับยังแทบไม่มี  คริสไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นราวกับกลัวว่าถ้าตัวเองปล่อยไป ร่างร่างนี้จะระเหยไปกลับอากาศธาตุ

 

 

“อยู่เฉยๆ”คริสสั่งชานยอลที่กำลังจะเลี้ยวมามองเขาหยุดการกระทำ ตากลมหลุบมองเนื้อตัวตัวเองก่อนจะเหลือบไปมองคราบสีขาวขุ่นที่อยู่บนผ้าปูที่นอน พลันน้ำตาก็ลื่นไหลปริ่มขอบตา ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งนั้น แต่มันร้ายแรงกว่า เจ็บปวดและน่าอดสูมากกว่า...

 

 

เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้น...

 

เป็นเพราะเขาเอง…

 

 

 

ชานยอลเงยหน้าขึ้นไล่น้ำตาออกไป ก่อนจะควบคุมอารมณ์ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วจึงเอ่ยถามร่างสูงอย่างสงสัย

 

 

 

“ทะ ทำไม ไม่ทำต่อล่ะ เรายัง....”คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายไปด้วยกลีบปากหนา รสจูบที่เบาบางหากแต่อ่อนหวานและไร้การจาบจ้วงประทับอยู่ที่กลีบปากอิ่มอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะจางหายไปพร้อมกับไออุ่นที่โอบกอดเขาไว้

 

 

“ออกไปได้แล้ว”ชานยอลช้อนตามองคนที่ยืนหันหลังและกำลังใส่เสื้อผ้าอย่างไม่เข้าใจ   คนอย่างคริสน่ะหรือจะปฏิเสธการย่ำยีเขา....เป็นไปไม่ได้หรอก

 

 

“แต่...”

 

 

“นายจะออกไปดีๆ หรือต้องให้ฉันไปตามป้าของนายมาพานายออกไป”

 

 

“ก็ได้ แต่นาย....จะทำตามที่บอกไว้ใช่มั้ย” คริสพยักหน้ารับ ก่อนที่รอยยิ้มจริงใจจะถูกวาดขึ้นที่กลีบปากอิ่ม จากนั้นร่างโปร่งบางก็ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วออกจากห้องไป โดยทิ้งท้ายคำพูดสั้นๆเอาไว้...คำพูดที่คริสไม่เคยได้รับมาก่อนในชีวิต

 

 

“ขอบคุณนะ”คริสมองตามร่างที่หายลับไปสู่ความมืดก่อนที่บานประตูจะตัดขาดพวกเขาทั้งสองออกจากกัน 

 

 

“ทำไมท่านถึงปล่อยไป”เสียงโอฟิอุสถามขึ้นเมื่อทั้งห้องเหลือเพียงเจ้านายของเขา คริสเหลือบมองมือตัวเองด้วยแววตาราบเรียบ พลางคิดไปถึงตอนที่เขาคว้าร่างนั้นมากอดเอาไว้  นั่นคือสัญชาตญาณใช่มั้ยที่สั่งให้เขาเผลอช่วยชานยอลเอาไว้ แต่หากนั่นคือสัญชาตญาณแล้ว จริงๆแล้วลึกๆในใจของเขาก็กำลังเป็นห่วงชานยอลอยู่อย่างนั้นหรือ...

 

 

“ฉันไม่รู้”  ใช่ เขาไม่รู้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปล่อยไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาได้รู้เพิ่มจากชานยอลคือ....

 

 

เขาเกลียดที่ชานยอลเสียใจ

 

และยิ่งเกลียด เมื่อรู้ว่าตัวเอง...

 

 

 

 

กำลังเป็นห่วงอีกฝ่ายอยู่