รักหมดใจนายองค์รัชทายาท(ทอมดี้)

ลำดับตอนที่ #2 : ความวุ่นวายในโรงเรียน

ความวุ่นวายในโรงเรียน

.............................................................

วันแรกแห่งการเปิดภาคเรียนในโรงเรียนหญิงล้วนของเรย์เริ่มต้นขึ้นด้วยสายตานับร้อยนับพันคู่อีกเช่นเคยที่จับจ้องมาที่เขาประกอบกับเสียงซุบซิบพูดคุย ถ้าเป็นคนอื่นคงจะอึดอัดแต่สำหรับเขามันไม่ใช่ซักนิด เรื่องเล่านี้ล้วนแต่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาที่พบเจอกับเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ในฐานะองค์หญิงแห่งเอ็กโซเซีย แต่ตอนนี้กลับต่างออกไปเล็กน้อยตรงที่เขาถูกมองด้วยฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน

เขายังคงยืนนิ่งมองกวาดสายตาไปยังนักเรียนแต่ละระดับชั้นที่นั่งอยู่กับพื้นหน้าเสาธงเพื่อฟัง ผู้อำนวยการพูดแนะนำนักเรียนแลกเปลี่ยนอย่างเขากับนักเรียนทุกคน

 “สวัสดี เราชื่อเรย์น่า วอลต้า ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน”คำพูดภาษาไทยคำสั้นๆของเขาหลุดออกมาจากปากเมื่อผู้อำนวยการส่งไมโครโฟนมาให้เขาแนะนำตัวก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดของนักเรียนระดับชั้นต่างๆ

…..พูดไทยได้ด้วย,น่ารักเนอะ,ผมสีแปลกจัง,เป็นทอมแน่ๆ,.........เสียงซุบซิบดังกึกก้องก่อนที่ผู้อำนวยการจะปล่อยให้แต่ละแถวแยกย้ายกันขึ้นห้อง เรย์ยังคงยืนอยู่กับที่พูดคุยกับอาจารย์ท่านต่างๆที่ถามเขาด้วยคำถามสารพัดสารเพด้วยใบหน้าเรียบเฉยอีกเช่นเคย

...............................................................

คาบเรียนคาบสุดท้ายของวันเดินทางมาถึงนิ้งหิ้วถุงผ้าสีขาวแกว่งไปมาท่ามกลางนักเรียนแต่ละคนที่แยกย้ายกันไปเข้ากิจกรรมชมรมที่ตัวเองเลือกในคาบสุดท้าย นิ้งเองก็เช่นกันคาบกิจกรรมชมรมนับว่าเป็นคาบที่เธอชอบมากที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะมันทำให้เธอได้ทำในสิ่งที่รัก...........

“ประธานมาแล้วโว้ย”เสียงเอ๊ะอะโวยวายดังขึ้นเมื่อนิ้งเดินอมยิ้มเข้ามาในโรงยิม

“หวัดดีพี่ๆน้องๆที่รักทั้งหลาย…ปิดเทอมไม่เจอกันนานเลยนะ”นิ้งพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมกับมองไปยังรุ่นน้องรุ่นพี่ในชมรมเทควันโดที่เธอเองเป็นประธานชมรม

“แล้วไมไม่ใส่ชุดมาเนี่ย...ชุดพี่ไปไหน”บีถามด้วยความสงสัยเพราะทุกคนต่างก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมซ้อมผิดกับนิ้งที่ยังคงอยู่ในชุดนักเรียน นิ้งชูถุงผ้าสีขาวขึ้นมาเป็นการตอบ

“งั้นพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ…เออบีก็คัดตัวเด็กใหม่แทนพี่ไปเลยแล้วกัน”นิ้งรีบหันหลังเดินออกจากโรงยิมอีกครั้ง ความจริงนี่ก็นับเป็นแผนการอย่างหนึ่งเพราะตัวเธอเองไม่อยากจะเป็นคนคัดเด็กใหม่เข้าชมรมซักเท่าไหร่ เธอไม่อยากทำให้ใครผิดหวังหากไม่ผ่านการคัดเลือก ดังนั้นคงต้องโยนความรับผิดชอบนี้ไปให้กับบีรองประธานชมรมคงจะดีกว่า...ถือเป็นความซวยของบีไปก็แล้วกัน....

นิ้งเดินโอ้เอ้ไปตามระเบียงทางเดินที่จะไปยังห้องน้ำก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังสวนหย่อมที่มีคนที่เธอคุ้นตานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เธอไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหาเขาทันที

“เรย์......ไมมานั่งอยู่คนเดียวล่ะ”นิ้งทรุดตัวลงนั่งข้างๆเรย์ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ

“ก็ไม่มีอะไรให้ทำ”เรย์ตอบกลับเสียงเรียบพร้อมกับปิดหนังสือเล่มหนาที่อยู่ในมือลง

“ไม่เข้าชมรมเหรอ”

“ไม่นี่.....เราไม่จำเป็นต้องเรียน”

“แล้วจะนั่งอยู่อย่างนี้เหรอ น่าเบื่อแย่”นิ้งทำหน้ามุ่ย หากเป็นเธอขืนให้มานั่งหงอยอยู่คนเดียวแบบนี้เธอคงเบื่อแย่

“ว่าแต่นิ้งล่ะไม่เข้าชมรมรึไง”เรย์ถามกลับ

“เรามาเปลี่ยนชุด เราอยู่ชมรมเทควันโดน่ะ เรย์สนใจมั้ยไปนั่งดูก็ได้นะดีกว่ามานั่งอยู่คนเดียว”

“อืม”

“งั้นรอเราเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงนะ”

“ได้”เรย์ตอบเสียงเรียบก่อนจะมองตามหลังนิ้งที่รีบวิ่งไปทางห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยระยะเวลาไม่นานนิ้งเดินกลับมาหาเรย์อีกครั้งด้วยชุดเทควันโดพร้อมกับผมที่ถูกรวบได้ยางมัดผมสีสันสดใส

ทั้ง 2 เดินกลับเข้ามาในโรงยิมอีกครั้งแตกต่างกันที่คราวนี้ทุกคนในโรงยิมเงียบลงโดยอัตโนมัติเพราะคนทั้งคู่ที่เดินเข้ามาในโรงยิมนั้นน่าสนในกว่าการคัดเลือกเด็กเข้าชมรมเยอะ นิ้งพาเรย์มานั่งที่เก้าอี้ข้างๆสนามก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปร่วมกับการคัดเลือกเด็กที่สมัครเข้าชมรมโดยมีสายตาของเรย์มองตามอย่างไม่วางตา

การคัดเลือกเสร็จสิ้นลงภายในเวลาไม่นานเพราะนิ้งตัดสินใจรับเด็กใหม่ที่สมัครเข้าชมรมทั้งหมด ท่ามกลางรอยยิ้มด้วยความดีใจของทุกๆคน การซ้อมดำเนินไปด้วยการสาธิตท่าทางต่างๆ โดยนิ้งและบี เรย์ยังคงจับจ้องไปยังนิ้งซึ่งบ่อยครั้งที่เธอเองก็หันมาส่งยิ้มให้เขาเช่นกัน.....

............................................

“เรย์น่า วอลต้า วาโคนี่”เสียงใสๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นจนเรย์เบนสายตาไปมองด้วยความสงสัย

“นั่งด้วยคนได้มั้ยฝ่าบาท”หญิงสาวหน้าตาน่ารักพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเรย์โดยไม่รอคำตอบจากผู้ถูกถาม

“เธอเป็นใคร รู้จักเราได้ยังไง”เรย์พูดเสียงเรียบ ใบหน้ายังคงไม่แสดงความตกใจทั้งๆที่ฐานะที่ปกปิดถูกผู้อื่นรับรู้

“หม่อมฉันชื่อแอล ฝ่าบาทคงจำไม่ได้ว่าหม่อนฉันอยู่ห้องเดียวกับพระองค์”

“อย่าเยิ่นเย้อ เราถามว่ารู้จักเราได้ยังไง”

“หม่อนฉันเป็นบุตรของกงศุลใหญ่ประจำประเทศของพระองค์ เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกใช่มั้ยที่หม่อนฉันจะรู้จักพระองค์”

“เธอต้องการอะไร ถึงมาบอกเราเรื่องนี้”เรย์ถามกลับอีกครั้ง

“หม่อนฉันแค่สงสัยว่าทำไมฝ่าบาทถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถมฝ่าบาทยังปกปิดฐานะอันแท้จริงซะอีก”

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ หากไม่อยากมีเรื่องให้ลำบากยุ่งยาก จนทำตัวปกติและอย่ามาพูดเรื่องนี้กลับเราอีก”เรย์พูดเสียงเฉียบจนอีกฝ่ายรู้สึกหวั่นในใจ สายตาของเรย์หันกลับไปมองที่นิ้งอีกครั้งและพบว่าเธอเองก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน

“ฝ่าบาทรู้จักคนคนนั้นรึ”แอลมองตามไปยังนิ้ง

“นั่นมันไม่ใช่เรื่องของเธอ”เรย์พูดเสียงเรียบพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ฝ่าบาท....”แอลพูดพร้อมกับยื่นมือไปดึงมือของเรย์ไว้จนนิ้งกับหยุดการเคลื่อนไว้ทั้งๆที่กำลังสาธิตการหลบลูกเตะให้รุ่นน้องดู ทำให้เธอถูกบีเตะเข้าที่ศีรษะอย่างจัง

“พี่นิ้ง!!!............”เสียงตะโกนดังขึ้นทันทีหลังจากที่ร่างของนิ้งทรุดลงกับพื้น

“พี่นิ้ง..พี่นิ้ง....”ทุกคนต่างเข้ามารุมล้อมรอบๆร่างที่ไร้สติของนิ้งที่มีบีเขย่าตัวอยู่

“เอามือของจากตัวนิ้งซะ”เรย์แหวกฝูงชนเข้ามาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนทุกคนรู้สึกได้ แม้มันจะเป็นคำพูดที่ธรรมดาแต่มันกลับมีพลังจนทำให้ทุกคนต่างถอยออกมา

เรย์ก้มลงช้อนตัวนิ้งขึ้นท่ามกลางสายตาของทุกคนที่อยู่ในโรงยิม

“นำทางเราไปห้องพยาบาลซิ”เรย์หันไปพูดกับบี จนบีรีบเดินนำทางคนทั้งคู่ออกจากโรงยิมเพื่อตรงไปยังห้องพยาบาลในทันที

.......................................................................

“อื้อ.......”เสียงของนิ้งเล็ดรอดออกมาจากปากทันทีที่เธอชันตัวลุกขึ้น ความเจ็บปวดพุ่งตัวไปยังศีรษะที่ถูกเตะจนเธอใช้มือกุมมันไว้เบาๆ

“เจ็บรึ”เรย์ถามเสียงเรียบใบหน้ายังคงไม่บอกถึงอารมณ์ใดๆ

“ปวดนิดๆ ว่าแต่เราเป็นอะไรไปเนี่ย”นิ้งถามงงๆพร้อมกับหันไปมองรอบๆตัวที่นอกจากเรย์แล้วยังมีอาจารย์  บี และเพื่อนๆของเธอเองยืนอยู่

“โดนไอ้บีเตะสลบน่ะซิ...สมน้ำหน้า ฉันล่ะเห็นแกเหม่ออยู่นั่น มัวแต่มอง........”ปลาเพื่อนของนิ้งพูดพร้อมกับชายตามองไปที่เรย์จนนิ้งได้แต่ทำหน้าดุใส่เพื่อน

“พลาดไปหน่อย...โทษทีที่ทำให้เป็นห่วง”นิ้งพูดยิ้มๆ

“บีห่วงแทบแย่”บีพูดขึ้นพร้อมกับเรย์ที่หันหน้าไปมองจนบีเองเงียบเสียงลงในทันที

“งั้นก็กลับบ้านกันได้แล้วนิ้ง”เรย์พูดตัดบทพร้อมกับหยิบทั้งกระเป๋าของตัวเองและของนิ้งมาถือจนทุกคนได้แต่ทำหน้าเหวอๆ

“อยู่บ้านเดียวกันเหรอ”ปลาหันไปมองหน้านิ้งที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืน

“เออ.....”นิ้งได้แต่ส่งยิ้มแหยๆกลับมา ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเพราะอยู่ในอาการอึ้ง

ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเมื่อนิ้งเปลี่ยนเสิ้อผ้าเสร็จ ตอนนี้นิ้งเองรู้สึกหวั่นๆเต็มที เธอไม่เข้าใจตัวเองซักนิด เธอไม่เคยพลาดกับท่าหลบง่ายๆแบบนั้นมาก่อน แต่หากมาคิดดูมันก็คงเป็นอย่างที่ปลาพูดนั่นแหละว่าเธอมัวแต่เหม่อมองเรย์ที่คุยอยู่กับแอล ดาวโรงเรียนสุดสวยที่ทำให้เธอเกิดอาการไม่พอใจเล็กๆ เมื่อเห็นเขาคุยกับคนอื่น

ตอนนี้นิ้งเองเริ่มรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกที่มีซะแล้ว......................

..........................................................