ปัจจุบันฉันจะรักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : อดีตที่แสนเจ็บปวด

                        อดีตที่แสนเจ็บปวด






 ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร? ให้เขามารักฉันบ้าง ทั้งๆที่ฉันพยายาม
ทำเพื่อเขาทุกอย่าง ถึงแม้ว่าฉันจะต้องเจ็บปวด ฉันก็ยินดีจะรักเขา
ยินดีจะอยู่อย่างนี้ไม่ไปไหน ถึงแม้จะต้อง"ตาย"ฉันก็ยินดีเสมอ

"แม่ค่ะ เซฮุนเขาอยู่ไหนเหรอค่ะ?" ฉันตะโกนถามผู้เป็นแม่ทันที
เมื่อรู้ว่าเซฮุนมาหาฉันที่บ้าน

"อยู่กับคุณแม่ของเขาที่ห้องรับแขกน่ะ"

"งั้นเหรอค่ะ ขอบคุณค่ะแม่"ฉันรีบเดินไปหาเขาที่ห้องรับแขกทันที
แต่เมื่อมาถึงก็ได้ยินการสนทนาของเขาและแม่

"แม่ก็รู้ผมไม่ได้รักเธอ!"

"0.0" หมายความว่ายังไง???

"ฉันไม่ยอมให้แกไปรักกับนังนั่นหรอก ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับยุนนา"

"ผมไม่แต่ง  ผมไม่ได้รักเธอ"

"โอเซฮุน!"

"ผมไม่ได้รักอิมยุนนา"

"แกไม่ละอายใจบ้างรึไงห้ะ?"

"ทำไมผมต้องละอาย ก็ผมไม่ได้รักเธอ ผมเกลียดเธอ!"

ตึกๆๆๆๆ หัวใจของฉันตอนนี้เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ มันเต้นแรงเพราะความเจ็บปวด ความทรมาน ถามว่าฉันเสียใจมั้ย??? บอกเลยว่ามากที่สุด
ทั้งๆที่ฉันรักนายมากขนาดนี้ ทำไมนายถึงไม่เห็นคุณค่าของมัน
ถ้านายไม่รักฉันตั้งแต่ทีแรก นายจะมาดีกับฉันทำไม หรือเพราะโดน
แม่บังคับ นายถึงได้เข้ามาหาฉัน เข้ามาทำให้หัวใจของฉันปั่นป่วน
เข้ามาทำให้ฉันรักนายได้มากขนาดนี้ แล้วนายก็ย้ำยีความรักของฉัน
จนหมดสิ้นด้วยคำๆว่า"เกลียด"

"ฮึก ฮึก"น้ำตาของฉันมันไม่สำคัญอะไรใช่รึเปล่า

"หนูยุน!"

"อิมยุนนา0.0" ดูเหมือนว่าทั้งสองจะตกใจมากที่เห็นฉันยืนอยู่

"ฮึก ทั้งๆที่ฉันรักนายมากขนาดนี้ ฮึก แต่นายกับพูดคำนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย หัวใจนายมันทำด้วยอะไรกัน ทั้งๆที่ฉันทำให้นายได้
ทุกอย่าง ฉันไม่เคยคิดจะพูดคำว่า"เกลียด"ออกมาจากปากของฉัน
เลยแม้แต่ครั้งเดียว ฮือๆ" ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเดินออกมา

"ยุนนา เดี๋ยวสิ!" เซฮุนเขาวิ่งตามฉันออกมาด้วยสีหน้าสำนึกผิด

"ฉันรู้แล้ว ว่านายไม่ได้รักฉัน แต่ไหนๆงานแต่งก็เตรียมการไว้แล้ว
นายช่วยมาเข้าพิธีกับฉันหน่อยได้ไหม?"

"ยุนนา" ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้รัก แต่ว่าขอแค่ครั้งเดียว

"ฉันเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นฉันจะรอนายที่งานนะ^^" ฉันพูดพลางเดินหนี
ออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ

"ฉันขอโทษ!"




"ฮึก ฮึก" และแล้วเขาก็ตัดสินใจพูดคำนั้นออกมา มันเลยทำให้ฉันรู้ว่า
สิ่งที่ฉันขอ มันไม่มีทางเป็นไปได้

    วันงาน

ในที่สุดพิธีสมรสของฉันก็มาถึง หวังว่า"เขา"จะมานะ

"ยุนนา"

"ค่ะ"

"ไหวมั้ยลูก?"แม่พูดพลางลูบหัวฉันเบาๆ

"ค่ะ"ฉันยิ้มให้เล็กน้อย

"งั้นแม่ไปรอข้างนอกนะลูก"

ฉันได้แต่ยิ้มให้แม่แทนคำตอบ ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่มางานจริงๆ

ก๊อกๆๆ

"ใครค่ะ?"ฉันค่อยๆเดินไปที่ประตู เมื่อทราบว่ามีคนมา
พอฉันเปิดประตูก็ไม่พบใคร นอกจากจดหมายฉบับหนึ่ง

"0.0จดหมายจากโอเซฮุน"

ถึงยุนนา
   ฉันขอโทษจริงๆฉันไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับเธอ
   ฉันขอเลือกทางเดินของฉันเองนะ ถึงตอนนี้ฉันจะไม่ได้
   รักเธอก็ตาม แต่ฉันอยากให้เธอเปิดรับคนใหม่
   คนที่ดีกว่าฉัน  เธอเข้าใจใช่มั้ย ขอให้เธอมีความสุขนะ
                                                         จาก เซฮุน


"ฮึก"น้ำตาฉันไหลรินอีกครั้ง ทำไม? ทำไมกัน?
ในเมื่อฉันก็เจ็บปวดมามากพอแล้ว งั้นฉันขอเจ็บอีกสักครั้งจะเป็นไรไป

"ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีนาย" ฉันหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมา ก่อนจะตัดสินใจ
ทำบางอย่าง

"ฉันขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจ ขอโทษจริงๆ ฮึก ฮือๆ"

จึ๊ก!!!  เลือดสีแดงสด ค่อยๆไหลออกมาจากร่างกาย
ของฉัน ถึงแม้จะเจ็บแต่ฉันก็อยากจะทำเพื่อเขา
ต่อจากนี้นายจะเป็นความทรงจำของฉัน ถึงแม้นาย
จะให้ฉันอยู่ใน"อดีต"ก็ไม่เป็นไร ลืมฉันไปซะนะ


 "ขอให้ฉันได้เป็นอดีตที่เลวร้ายของนาย นายจะได้ลืมฉันไปซะ"

 "แต่สำหรับฉัน นายคือความทรงจำที่ดีที่สุดของฉัน"