ไอดอลหน้าใสท้าหัวใจยัยขี้วีน (exo snsd)

ลำดับตอนที่ #3 : เหวี่ยง

             




"คุณยุนอาค่ะ นี่มันไม่ใช่คอนเซปที่เราเตรียมไว้นี่ค่ะ"

"หึ" ฉันแสยะยิ้มให้อย่างนางมารร้าย เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับฉัน

"นั้นสิค่ะ  นี่พี่ยุนอาต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลยอ่ะ" ซึลกิเดินมาหาฉันด้วย
ท่าทางที่ไม่ค่อยชอบใจนัก

"ทุกคนคงไม่รู้สินะ ว่าคอนเซปการถ่ายแบบครั้งนี้ถูกเปลี่ยนแปลงแล้ว"

"หมายความว่ายังไง?" เจสสิก้าเองก็เดินมาหาฉันด้วยความสงสัย

"ตอนแรกคอนเซปคือรักหวานแหววของวัยรุ่นใช่มั้ยล่ะ"

"ใช่ค่ะ"

"แต่ตอนนี้มันถูกเปลี่ยนเป็นคอนเซปรักที่ไม่มีวันเป็นไปได้เรียบร้อยแล้ว"

"ว่าไงนะ" ซึลกิแทบจะพุ่งมาหาฉันแต่ดีที่ได้เซฮุนช่วยจับไว้

"ใจเย็นน่าาา"

"ซึลกิไม่ยอมอ่ะ ซึลกิไม่อยากถ่ายคอนเซปนี้กับพี่เซฮุน"

"ทำไม?" เซฮุนถามยัยซึลกิพลางจ้องหน้าเข้ม

"เอ่อก็..........ซึลกิแค่ไม่อยากเปลี่ยนชุดแล้วก็แต่งหน้าใหม่นี่ค่ะ"

"ไม่จำเป็น คอนเซปนี้สามารถใส่ชุดที่เตรียมจากคอนเซปเก่าได้"

"แต่ว่าซึลกิเป็นคนถ่ายกับพี่เซฮุนนะค่ะ ทำไมพี่ถึงไม่บอกก่อนตั้งแต่
แรกล่ะ"

"ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ เพระฉะนั้นเงียบๆไปจะดีกว่า" ฉันพูดพลาง
หยิบแว่นสีดำขึ้นมาสวมไว้ก่อนจะหยิบกล้องขึ้นมาเตรียมถ่ายต่อ

"พี่จะรู้อะไรล่ะ พี่มันก็แค่นางร้ายในคราบนางเอกก็เท่านั้นแหละ"
ฉันถึงกับวางกล้องลง ก่อนจะถอดแว่นออกแล้วเดินเข้าไปหาซึลกิ
ก่อนจะยิ้มหวานให้

"เธอก็ไม่ต่างอะไรกับฉันนักหรอก;)" พูดจบก็ผลักหัวยัยนั้นก่อนจะ
เดินไปควงแขนเซฮุนแล้วกลับมายืนอยู่ข้างหน้ายัยนั้นอีกครั้ง

"จำเอาไว้ว่าผู้ชายคนนี้ เป็นของฉัน!" พูดจบก็เดินออกมาจากที่นั้นทันที
โดยที่มียัยเจสเดินตามมาด้วย

"ไม่แรงไปเหรอ?" เซฮุนถามฉันด้วยความกังวล

"ถ้าฉันแรงแล้วนายจะเป็นกังวลแบบนี้ นายก็ไม่ต้องคบกับฉันสิ"
ฉันปล่อยมือออกจากมือของเขาก่อนจะจ้องหน้านิ่ง

"ฉันกลับก่อนนะ" ยัยเจสกำลังจะชิ่งหนี แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยอมปล่อย
ไป

"อืม" ฉันตอบไปแค่นั้น ก่อนที่ยัยเจสจะเดินออกไป

"ทำไมเวลาเธอโมโห เธอมักจะท้าเลิกฉันตลอดเลย"

"ฉันไม่ได้ท้า  แต่แค่ฉันไม่อยากเห็นนายเป็นแบบนี้ก็เท่านั้นเอง"

"ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอขี้โมโหอย่างนี้ไง" ฉันจ้องหน้าเขานิ่ง

"ถ้านายรู้แล้ว นายจะมาทนคบกับฉันอยู่ทำไมล่ะ?"

"ก็เพราะฉัน.........ฉัน"

"ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร  ฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้มากนักหรอก" ฉันรีบ
หันหลังเดินออกจากเขาทันที ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย

"ยุนอา!" ฉันหยุดเดินแล้วยืนรอฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นเลยที่ฉันจะต้องอยู่รอฟังเขา

"ที่ฉันทนคบกับเธอได้นานขนาดนี้ ก็เพราะฉันรักเธอ" 

"นายไม่ได้ทนอะไรเลย เซฮุน" ฉันค่อยๆหันหน้าไปหาเขา

"นายก็แค่ไม่มีเหตุผลที่จะเลิกกับฉันไปก็เท่านั้น" น้ำตาที่เอ่อล้น
มันคงจะไม่ไหลออกมาตอนนี้ใช่มั้ย

"ยุนอา ฉันรักเธอจริงๆนะ" 

"เราเลิกกันเถอะ" ฉันพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลล้นออกมาอาบแก้ม
ก่อนจะเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองเขาอีก



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

"ไม่จริง!" ฉันลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงนอนทันที  เมื่อจู่ๆก็ฝันแปลกๆ
ให้ตายสิ ตั้งแต่กลับมาจากทำงานก็เอาแต่คิดเรื่องยัยเด็กบ้านั้น
ที่พยายามจะแย่งเซฮุนไปจากฉันตลอดเลย  เมื่อคืนฉันก็เผลอเหวี่ยง
ไปซะเยอะเลยด้วย

"เกิดไรขึ้นเจ๊!" จู่ๆตาลู่หานก็วิ่งพรวดเข้ามาในห้องฉันด้วยหน้าตาแตกตื่นเหมือนหมาโดนเหยียบหาง

"ป่าว ฉันแค่ฝันร้ายน่ะ" ฉันตอบปัดๆไป พลางลุกขึ้นจากเตียง

"โห่ ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง ที่ไหนได้ เหอะ!" ฉันปาหมอนใส่หน้า
ไอ้น้องชายตัวดีทันที

"รำคาญโว๊ยยยยยยยยยยย" ฉันแทบจะกระโดดถีบมันออกจากห้อง
มาทีไรก็กวนประสาททุกที

"อ๊ากกกกกกกก ไปแล้วๆ" พูดจบลู่หานก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วแสง

"เฮ้อ อาบน้ำดีกว่าเรา" พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที

20 นาทีต่อมา

"ว้าว สบายตัวเป็นบ้าเล้ย" ฉันออกมาพร้อมชุดสบายๆ  ก่อนจะเดินลงไป
ข้างล่าง

"ลู่หานไปโรงเรียนแกกัน"

"เจ๊จะไปทำไม???"

"ก็วันนี้โรงเรียนแกมีงานไม่ใช่รึไง"

"แต่เจ๊ก็ไม่จำเป็นต้องไปด้วยนี่น่าาาาา"

"ฉันจะไป!"

"ก็ได้TT" หึ ฉันยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินนำออกมา





ระหว่างทางเดินเข้างาน


"ไอ้ลู่ ทำไมแกไม่บอกฉันห้ะ ว่านักข่าวจะมาเยอะขนาดนี้อ่ะ"

"ผมจะไปรู้มั้ยล่ะเจ๊ ปีก่อนๆยังไม่เห็นจะมีนักข่าวโผล่มาสักกะคนเลย"

"แล้วนี่มันวันอะไรกันห้ะ นักข่าวถึงได้พร้อมใจกันมาที่นี่เนี่ย" ฉันแทบจะ
ทึ้งหัวตัวเองให้หลุดออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย บ้าเอ้ย

"เจ๊จะไปแคร์อะไร เริ่ดๆเชิดไว้ดิเจ๊" ลู่หานพูดพลางโอบไหล่ฉันเหมือน
จะให้กำลังใจฉัน

"อืมๆแกก็อย่าออกห่างฉันก็แล้วกัน เกิดมีอะไรจะได้ช่วยกัน"

"คร้าบบบบบบบบบบ เจ๊ยุนสุดสวย"ฉันยิ้มนิดๆให้กับความน่ารัก(เอาใจ)
ของน้องชาย

"เอ๊ะ นี่พี่ยุนอารึเปล่าครับ" จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาสะกิดฉัน
พอฉันหันไปก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุน่าจะราวๆ17ยืนยิ้มให้อยู่

"ใช่ค่ะ" ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะขอตัวเข้าไปในงานแต่เขาก็รั้งเอาไว้ซะก่อน

"พี่จำผมไม่ได้เหรอครับ?" 

"หืม" ฉันทำหน้างงทันที เมื่อเขาพูดแบบนั้น

"หนิแก  แกรู้จักกับพี่สาวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ" จู่ๆลู่หานก็เดินไปหาเด็ก
ผู้ชายคนนั้นด้วยท่าทางเอาเรื่อง ฉันเลยรีบดึงไอ้น้องชายตัวแสบกลับมา
ทันที

"อย่าก้าวร้าวสิลู่หาน" ฉันปรามน้องชายเบาๆก่อนจะหันหน้ามาหาเด็ก
ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

"นายชื่ออะไรล่ะ"

"จูเนียร์ครับ^^"

"จูเนียร์เหรอ?"

"^^"

"0.0 จะจูเนียร์" พอเริ่มจำเรื่องทุกอย่างได้ ฉันก็แทบจะพุ่งเข้าไปกอด
เด็กผู้ชายคนนี้ทันที

"ให้ตายสิ คิดถึงเป็นบ้าเลย" ฉันกอดจูเนียร์แน่น จูเนียร์เองเขาก็กอด
ฉันแน่เช่นกัน

"นึกว่าพี่จะลืมผมซะแล้ว"

"ไม่ลืมหรอกน่าาาาาาา"

"นี่เจ๊รู้จักไอ้หมอนี่ด้วยเหรอ???" 

"อืม  จูเนียร์เขาเป็นแฟนคลับฉันน่ะ แล้วเขาก็อยากเป็นช่างภาพเหมือน
กับฉันด้วย" ฉันพูดพลางยิ้มให้จูเนียร์

"ช่างภาพ!" ลู่หานพูดซ้ำ

"คือผมอยากเป็นช่างภาพมานานแล้วน่ะครับ แล้วพอได้เห็นพี่ยุนอา
มันก็ยิ่งทำให้ผมอยากเป็นช่างภาพมากขึ้น เพราะพี่ยุนอาเป็นคนที่
มีเสน่ห์มากในเวลาถ่ายภาพน่ะ>///<"

"ห้ะ???" ลู่หานถึงกับอึ้งเมื่อเห็นจูเนียร์บิดไปบิดมาด้วยความเขิน

"พี่ยุนอาน่ารักมากๆเลยล่ะครับ มันเลยทำให้ผมอยากอยู่ใกล้ๆพี่ยุนอา
ตลอดเวลาเลย"

"ฮ่ะๆไม่ขนาดนั้นหรอก" ฉันพูดแก้เขินไปพลางๆ

"พี่ว่าเราเข้างานกันเถอะ งานคงจะเริ่มแล้วล่ะ"

"ครับ" จูเนียร์ยิ้มรับฉันทันที  ตามด้วยลู่หาน





    

จบไปอีกตอนแล้วนะค่ะ  สนุกกันมั้ยเอ่ย
ถ้าชอบก็เม้นกันหน่อยน้าาาาาาาาาา^^
ตอนหน้าลู่หานจะป่วนหรือยุนอาจะป่วน
ต้องติดตามนะคร้าาาาาาาาาาาาาาา