#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter Jeon : 7 [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 7

     YOU

    "ฉะ..ฉันอยากซื้อ...."

    ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย...ไม่เอาสิ นี่ฉันเป็นลูกค้านะคะ ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันยืนตัวสั่นอยู่ในร้านขายยาเพียงลำพังกับเภสัชกรสาวที่เอาแต่จ้องฉันอยู่ไม่เลิก พอบอกว่าขอซื้อที่ตรวจครรภ์หน่อยทำเป็นมอง-_-

    แล้วงานนี้ฉันจะได้ซื้อมั้ย

    "เอ่อคือว่า...."

    ยังไม่ทันพูดจบ คนขายก็ก้มลงหยิบกล่องที่เต็มไปด้วยที่ตรวจครรภ์หลายยี่ห้อก่อนที่เธอจะหยิบออกมาให้ฉันดู

    "มีหลายแบบ อยากได้แบบไหนล่ะคะ?"    คนขายยื้นมันมาให้ฉันสัก2-3แบบ ฉันได้แต่หลุบตามองอย่างกล้าๆกลัวๆ คือว่าฉันไม่เคยใช้มันน่ะสิ แล้วจะรู้ได้ยังไง

    "เอ่อ คือว่าฉันไม่เคยซื้อมันน่ะค่ะ...ช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยคะ?"    ตอนนี้ฉันได้แต่ยืนยิ้มแหยๆด้วยความเขินอาย ให้ตายสิ ไม่นึกเลยว่าจะต้องมาทำเรื่องแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร เพื่อความสบายใจของฉันล่ะก็ ฉันก็จะทำ

    "ถ้าอยากได้แบบฉุกเฉินล่ะก็....นี่ค่ะ เช็คง่าย ถูกต้องชัวร์ ไม่มีผิดพลาด"

    แบบนี้ ฉันควรซื้อแบบนี้ดีมั้ย...

    "ค่ะ! เอาแบบนี้ค่ะ!"     ตั้งใจแล้วก็ต้องซื้อให้ถูก เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ขอสาบานเลยว่าฉันจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง เพราะรู้สึกไม่ถูกชะตากับหล่อน(?)

    เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ ไม่รอช้าร่างบางก็รีบเดินออกไปจากร้านทันที..แต่ก็ไม่พ้นถูกนินทาตามหลังในทางผิดๆ

    "เหอะ คงท้องคาห้องเรียนอีกรายล่ะสิ..."

    ร่างเล็กๆพ้นเข้ามาในตัวรถด้วยความร้อนรน พร้อมปิดประตูรถจนแน่นสนิท เมื่อกลับเข้ามาในตัวรถเย็นฉ่ำ ความเงียบก็เริ่มปกคลุมขึ้นมาเสียดื้อๆ มือบางกำถุงยาในมือพลางเม้มปากไว้แน่นเพราะตอนนี้ทำตัวไม่ถูกอีกราย..เมื่อกี้คนขายยา และนี่คือ จีมิน ทำไงดี ถูกกดดันอีกแล้วT^T

    "กะ..กลับ...."

    "ถ้าเธอท้องขึ้นมาจริงๆ...เธอต้องแต่งงานกับมัน"

    "ว่าไงนะ..."    เสียงเล็กกระตุกวาบพร้อมเบิกตากว้างด้วยแววตาสั่นระริกเพราะกลัวในสิ่งที่จีมินพูดออกมาจากปากเมื่อกี้...ก้อนเนื้อเอียงซ้ายกลางอกของฉันเต้นถี่ๆขึ้นมาทันที ที่อยู่ๆจีมินก็พูดเรื่องน่ากลัวๆแบบนี้ออกมาให้ฉันได้ยิน

    "พ่อฉันไม่ยอมแน่ ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้  เห้อ!! ไม่ห่วง(ชื่อคุณ) ฉันจะดูแลเธอเอง : )"    สิ้นเสียงคำพูดของชายหนุ่ม ร่างหนาของจีมินก็โน้มเข้ามาใกล้ก่อนที่จะดึงฉันเข้าไปกอดภายใต้อ้อมแขนอันแสนอ่อนโยนของเขา ดวงตากลมปิดลงพร้อมรับความรู้สึกดีๆจากเขาให้มากที่สุด ถึงฉันจะเจอเรื่องเลวร้ายมามากพอ แต่ก็ยังมีคนที่สามารถช่วยปลอบฉันได้อยู่ไม่น้อย ฉันจะไม่มองข้ามพวกเขาเลย ไม่ว่าจะเพื่อนหรือคนใกล้ตัว ฉันจะพยายามเข้มแข็งเท่าที่ทำได้...สัญญาสิ : )

    "อืม เรื่องนี้ต้องรายงานพ่อเธอรึเปล่าเนี่ย"

    "อ๊ะ!! อย่านะ อย่า!"    ฉันรีบผลักตัวออกพร้อมยกมือขึ้นห้ามในการออกแสดงความคิดเห็นของจีมิน..ไม่เอานะ อย่าบอกพ่อฉันนะ ฉันยังไม่อยากกลับประเทศ เพื่อนฉันยังอยู่ที่นี่ไม่เอา!!

    "ทำไมล่ะ มันเป็นเรื่องดีนะหากพ่อเธอรู้"

    "รึว่านายอยากให้ฉันถูกส่งกลับประเทศ.."    และแน่นอนว่าคำพูดของฉันได้ผลดีเกินคาด จีมินเขานิ่งไปเลยอ่ะ น่าสงสารจังหึ^^

    "ไม่ ไม่บอกก็ได้-^-"

    "หึ ดีมาก~ งั้นเรากลับห้องกันเถอะ^^"

    รอยยิ้มสองฝ่ายเผยออกมาน้อยๆ อาการเจ็บปวดที่ถูกกระทำที่ผ่านมาเริ่มดีขึ้นมาก จนทำให้ฉันสามารถลืมเรื่องร้ายๆพวกนั้นได้ ในเมื่อจองกุกเลือกที่จะอยู่กับแฟน ก็ปล่อยเขาไป เพราะตอนนี้ฉันเป็นอิสระดั่งใจหวังในที่สุด

    ช่วงเวลาที่ผ่านมา นี่ถือว่าเป็นบทเรียนสำคัญแก่ฉัน ฉันได้รู้ว่าไม่มีใครดีไปมากกว่าเพื่อนสนิทและครอบครัว หรือคนที่คอยช่วยเหลือเราอยู่ตลอดเวลา..อดีตมันก็แค่อดีต ความทรงจำโหดร้ายสามารถลบมันออกไปได้หากเลือกที่จะจดจำแต่สิ่งดีๆ แต่...ความรู้สึกน่ะสิ เรื่องนี้มันต้องใช้เวลานานพอสมควร หากเราไม่เจอกันอีกฉันอาจจะลืมเขาได้ ไม่เร็วก็ช้า

    เสียงม่านกระทบกับหน้าต่างเบาๆพร้อมลมร้อนที่เล็ดรอดผ่านเข้ามาในตัวห้องพร้อมสู้กับแอร์ที่ถูกเปิดไว้อยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถรบกวนคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงได้ นับจากวันนั้น วันนี้เป็นแรกที่ร่างบางได้นอนหลับเต็มอิ่มอย่างที่หวังเอาไว้...ร่างกายบอบช้ำฟื้นฟูได้อย่างเต็มที่เพราะคอยมีเพื่อนๆและคนใจดีดูแลอยู่ไม่ห่าง แล้วอีกอย่าง เรื่องนั้นไม่ห่วง ที่ฉันถูกดูแลดีขนาดนี้ ไม่ต้องคิดมาก เพราะฉันไม่ได้ท้องหรอก...ตอนนี้กำลังเป็นประจำเดือนอยู่เลย ^^

    "อรุณสวัสดิ์ครับ^^"

    "อรุณสวัสดิ์ค่ะ วันนี้มาแต่เช้าเชียว..."    รอยยิ้มน่ารักมอบให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ประตูหน้าห้อง ร่างสูงในชุดทำงานพร้อมสวมผ้ากันเปื้อนสีหวานของฉันพร้อมมอบเช้าอันสดใสวันนี้ได้เป็นอย่างดี..ร่างเล็กค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งได้ไม่นานก็ต้องเดินลงจากเตียงก่อนที่จะเดินเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้า

    วันนี้..พี่จีมินมาทำมื้อเช้าให้ฉันทานอีกแล้ว นับตั้งแต่วันนั้น เราเริ่มสนิทกันมากขึ้นในฐานะคู่หมั้น แต่ความสัมผัสยังคงเหมือนเดิม ค่อยๆเรียนรู้กันไปเดี๋ยวก็รู้ใจกันเองจนกว่าฉันจะเรียนจบ...พี่จีมินเป็นคนดีนะ แต่ฉันยังรักเขาในฐานะคนรักไม่ได้เพราะนี่มันเร็วเกินไป หัวใจของฉันยังไม่พร้อมที่จะมีใคร ขอเวลาอีกหน่อยนะคะ

    "วันนี้อ้อน อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่าหื้ม~"    ชายหนุ่มถามเสียงนุ่มก่อนจะกอดเอวเล็กไว้แนบชิดกับลำตัวพร้อมโน้มใบหน้าลงมาจุ๊ปปากเพื่อเอาใจคนตัวเล็กเหมือนทุกๆวัน

    "งื้อ ยังไม่อนุญาตเลยนะ คนฉวยโอกาส>^<"    ใบหน้าหวานมุ้ยปากงอนเพราะโดยฉวยโอกาสอีกตามเคย และความน่ารักของหญิงสาวกำลังทำให้หัวใจของชายหนุ่มทำงานหนักอีกวัน

    "แค่จุ๊ป ทำไมต้องอนุญาต...แล้วเมื่อไหร่(ชื่อคุณ)จะอนุญาตให้พี่รักได้ล่ะครับ"

    "เรื่องนี้เราคุยกันแล้วนะคะ ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้..อย่ากดดันฉันได้มั้ย"

    "อืมมมม ก็ได้ วันไหน(ชื่อคุณ)พร้อมบอกพี่นะ พี่จะรอ^^"

    นี่มันกดดันกันชัดๆ!-_-

    "ฮึ ขอบคุณนะที่เข้าใจกัน^^"

    ภายในห้องครัวสุดหรูของตัวห้อง เต็มไปด้วยบรรยากาศอบอวลไปด้วยบรรยากาศของหน้าร้อน อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันปิดภาคเรียน เหลือแค่สอบเป็นครั้งสุดท้าย...ฉันสุขใจที่สุดก็คือจะได้ไปเที่ยวแล้วน่ะสิ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะพาใครไปด้วย เพื่อนก็มีที่ไปส่วนพี่จีมินก็ติดงาน เห้อ! มันน่าน้อยใจชะมัด ไปคนเดียวก็ได้วะ-^-

    "เป็นอะไร เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย?"    ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยพลางสงสัยพร้อมยื้นหน้าเข้าใกล้ ฉันรีบชักสีหน้ากลับเป็นปกติก่อนจะเผยยิ้มบางๆออกมา

    "อ่ะ เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อย^^"    ฉันตอบปฏิเสธออกไป ก่อนที่มือบางจะหยิบช้อนตักข้าวต้มร้อนๆขึ้นมาเป่า

    "คิดเรื่องไปเที่ยวใช่รึเปล่า?"    แหนะ!-_- ทำเป็นรู้ดีอีก

    "ก็ใช่..."

    "ไม่ต้องไปก็ได้นะ ไปคนเดียวพี่คงเป็นห่วงแย่"

    "แต่ว่า ฉันรอวันนี้มานานแล้วนะคะ"

    ดูสิ ฉันต้องจองตั๋วไว้นานแค่ไหน รอแล้วรออีกเพื่อจะได้ไปเที่ยว แต่ไหงกับไม่มีเพื่อนไปจนได้ อุส่าต์ซื้อมา2ใบ เสียดายแย่-^-

    "ไว้รอวันแต่งงานเราค่อยไปก็ได้หนิ^^"

    "เอางั้น..ก็ได้"

    ไม่ว่าจะแต่งงานวันไหน ฉันก็เตรียมใจเตรียมพร้อมไว้แล้วล่ะ เพราะนี่ชีวิตของฉันถูกกำหนดเอาไว้แล้วล่ะ หากจะเลือกเส้นทางของตัวเองคงยาก โดยเฉพาะคู่ชีวิต ไม่มีใครดีเสมอไปหรอก

    ตอนนี้ฉันอยู่ห้องคนเดียว ส่วนพี่จีมินต้องกลับไปทำงานต่อเพราะเขางานยุ่งมาก ยุ่งจนหาเวลาว่างไม่ได้ รวมถึงไปเที่ยวด้วย เพราะฉะนั้นฉันจึงตัดสินใจทิ้งตั๋วเครื่องบินไปและพักผ่อนซัมเมอร์อยู่ที่ห้อง ไม่ก็ไปเที่ยวทะเลในเกาหลีนี่แหละดีที่สุดแล้ว หากไปคนเดียวมีหวังไม่ได้ไปแน่ๆ...ร่างบาง นั่งดูทีวีภายในห้องนั่งเล่นพร้อมกับของว่างเล็กน้อย เครื่องดื่มตามใจชอบ กินไปดูไปเดี๋ยววันนี้ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถามว่าตอนนี้ทำไมไม่อ่านหนังสือสอบ เหอะ อ่านแล้วย่ะ ตอนนี้เหนื่อยมาก มีสอบเป็นครั้งสุดท้ายของคืนนี้ แต่ตอนนี้ฉันขอพักสมองหน่อยก็แล้วกัน

    "อืม?"    แต่จู่ๆฉันก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ผ้าอนามัยหมดแล้วแหะๆ เขินจัง ต้องออกไปซื้อแล้วมั้งตอนนี้...ไม่มีใช้แน่ๆหากยังไม่รีบไป!

    นึกได้ ไม่รอช้าร่างเล็กก็จัดการปิดทีวีก่อนที่จะคว้ากระเป๋าตังค์พร้อมวิ่งออกไปจากตัวห้องทันที ร่างเล็กๆสวมเสื้อยืดตัวบางบวกกางเกงขาสั้นเพราะอากาศเริ่มพอร้อนๆอุ่นๆเลยไม่เป็นอุปสรรค์ต่อการแต่งตัวของฉันเลยสักนิด...ใช้เวลาไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงร้านมินิมาร์ทใกล้คอนโด ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในตัวร้าน ในระว่างที่ร่างบางกำลังเดินเลือกซื้ออยู่นั้นจู่ๆความรู้สึกแรกก็เหมือนมีคนแอบมอง พอหันหน้าไปมองกฌพบว่าในร้านมีแค่ฉันกับพนักงานสาว เห้อ นี่ฉันคิดมากไปแล้วมั้ง ทำไมช่วงนี้ดูระแวงแปลกๆ

    "รีบเอาไปจ่ายเงินก่อนดีกว่า..."    ว่าจบฉันก็รีบหิ้วตะกร้าเดินไปที่เคาน์เตอร์อย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะ รู้สึกเหมือนมีคนแอบมองจริงๆนะ อยู่แถวๆนี้แหละฉันรู้สึกได้...ไม่ได้แค่แอบมอง แอบตามเลยต่างหาก

    "นี่ น้องเห็นมีใครยืนอยู่ข้างหลังพี่ป่ะ?"    ฉันส่งซิกเบาๆพลางพยักหัวออกด้านข้าง เอาจริงๆคือไม่กล้าหันไปมอง กลัวว่าจะเจอแจ็คพอตเข้าน่ะสิ-_-

    ตั้งแต่แยกทางกับจองกุกแล้ว ฉันไม่ค่อยรู้สึกปลอดภัยเลยสักนิดนอกจากอยู่ห้องของตัวเอง แม้กระทั่งที่มหาลัยหรือไม่ก็นอกสถานที่จะแอบเสียวสันหลังวาบแปลกๆเพราะเหมือนมีคนกำลังแอบตามตลอด บางครั้งก็รู้สึกอ่ะนะ..ถ้าฉันไม่คิดไปเอง

    "อืม มีนะคะ..."

    "ห้ะ ใคร?"

    "ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เห็นเขาเดินตามพี่เข้ามาในร้านตั้งนานแล้ว...อ้าวไม่ใช่แฟนกันหรอคะ เห็นตัวติดกันเชียว^^"

[ 40% ]

    YOU

    อีน้องพนักงาน อย่าพูดแบบนี้เจ้ใจไม่ดี ดูมันพูดแล้วยิ้มสิ นี่ยังไม่รู้ใช้มั้ยว่าตอนนี้ฉันมาคนเดียว แค่คนเดียว คนเดียวจริงๆ! และไม่ได้มากับใครทั้งนั้น!

    "หรอ..งั้นก็รีบคิดตังค์เลยเร็วๆ!"

    "คะ..ค่ะๆ!"

    ฉันรีบเทของลงเคาน์เตอร์ก่อนจะเร่งพนักงานให้รีบคิดตังค์ด่วนๆเลยตอนนี้ ชักจะเริ่มไม่ปลอดภัยแล้วสิ ตั้งแต่เดินออกมาจากคอนโดแล้ว...ฮือ ไม่เอาแล้ว มีคนแอบตามฉันมาจริงๆสินะ รีบกลับก่อนดีกว่า

    เมื่อจ่ายตังค์เสร็จร่างบางก็รีบหอบถุงในมือพร้อมเดินหนีออกมาจากร้านทันที เท้าเล็กเดินสับขารัวๆด้วยความเร่งรีบ ในใจแอบภาวนาไม่ให้คนในร้านตามออกมา แม้รู้ว่าตัวเองจะวิ่งไม่ไหวก็ตาม แต่ยังไงก็ต้องรีบกลับห้องให้เร็วที่สุดเพื่อความสบายใจ

    ปึก!!

    คนตัวเล็กเดินก้มหน้าก้มตาโดยไม่ทันระวังทางเดินข้างหน้าจนเผลอไปชนเข้ากับแผงอกหนาๆของใครบางคนเข้า จนฉันเผลอเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ...ร่างสูงตรงหน้าแสดงอาการด้วยความงุนงงก่อนที่จะเผยรอยยิ้มบางๆออกมาเมื่อเราสองคนได้เจอกัน

    "ซูบิน ตกใจหมดเลย"

    "พี่(ชื่อคุณ)^^"

    

    บรรยากาศคาเฟ่ที่โอบล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศสงบสดชื่นเหมือนอยู่ในป่าสนเล็กๆ ภายในคาเฟ่ตกแต่งอย่างน่านั่ง มีกระจกบานใหญ่ทำให้ดูโปร่งสบาย สามารถจิบกาแฟไปพร้อมกับพักสายตาชมความเขียวขจีของต้นไม้ได้อย่างเพลิดเพลิน นอกจากนี้ใครที่อยากสูดอากาศสัมผัสธรรมชาติ ก็ยังมีพื้นที่ด้านนอกให้ได้นั่งชิลล์ตามความต้องการของลูกค้า..เครื่องดื่มเย็นๆรสชาเขียวในแก้วทรงยาวคู่กับชีสเค้กรสชาติเปรี้ยวอมหวานถูกวางเสริฟไว้บนโต๊กระจกอย่างเบามือ นั่งจิบเครื่องดื่มพร้อมลิ้มรสบรรยากาศของแอร์เย็นๆที่ถูกเปิดอยู่ภายในร้านคาเฟ่ในป่าใจกลางเมือง

    ชายหนุ่มยังคงนั่งมองร่างเล็กไม่วางตา ใบหน้าหล่อเท้าคางมองอย่างหลงใหล รอยยิ้มอันแสนอบอุ่นที่ถูกส่งมอบให้ที่เจ้าตัวยังไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย...ซูบินเอื้อมมือออกไปเช็ดมุมปากให้ร่างเล็กเบาๆก่อนที่ใบหน้าหวานจะละสายตาออกจากเค้กตรงหน้า

    "ฮึ นี่แอบเนียนนะเราอะ^^"

    "ก็พี่น่ารักหนิครับ:)"

    ฉันอมยิ้มเขินน้อยๆกับความอ่อนโยนของซูบิน เพราะหลังจากที่เจอกัน เราสองคนก็พากันมานั่งชิลล์ที่ร้านคาเฟ่พร้อมพูดคุยกันตามประสาพี่น้องที่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก..ก็นะ เวลาผ่านไปซูบินก็ดูโตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อแถมยังสูงขึ้นอีกด้วย แต่ความอ่อนโยนและความน่ารักของเขายังคงอยู่แบบนี้เหมือนเดิม

    "เดี๋ยวนี้ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะซูบิน"

    "ครับ ผมแค่พูดไปตามความจริง"

    "อ่อหรอ แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะเรื่องเข้ามหาลัยน่ะ?"

    "อืมมมมมม ก็...ผมสอบติดน่ะครับ มหาลัยเดียวกันกับพี่เลยด้วย!^^"

    "เก่งจัง!! ยินดีด้วยนะซูบินอ่า~"

    "ขอบคุณครับ แบบนี้พี่ต้องเลี้ยงผมซะแล้วสิฮ่าๆ"

    "ได้เลย!!"

    ช่วงเวลาที่กังวลอยู่ได้ไม่นาน ความรู้สึกดีๆก็สามารถแทรกเข้ามาในความรู้สึกของฉันไปเสียแล้วสิ เมื่อซูบินเดินเข้ามาฉันก็เลิกกังวลเรื่องที่โดนแอบตามไปซะแล้ว ไม่เห็นต้องกลัวเลยยังไงซะตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย

    เมื่อเวลาผ่านไป เราสองคนอยู่ด้วยกันจนพอใจ ช่วงเวลาผ่านไป ซูบินก็อาสาไปส่งฉันที่คอนโดก่อนที่เราสองคนจะแยกกันกลับบ้านไปในที่สุด...

    JEON

    เสื้อหนังแท้ราคาแพงถูกเหวี่ยงขึ้นโซฟาพร้อมหมวกอีกใบที่ตามมากองกันอยู่เป็นที่ มือหนาดึงแมสปิดปากออกก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งเอนกายบนโซฟาขนาดเล็กที่ตั้งตะง่าอยู่ในร้านสักที่พึ่งเปิดไปเมื่อไม่กี่สิบนาทีที่ผ่านมา..ผมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ที่ต้องทำแบบนี้เกือบทุกวัน ทั้งๆที่ทำไปแต่กลับไม่เข้าใจตัวเองเอาซะเลย ไม่รู้ว่าผมจะเสียเวลาตามยัยนั่นไปทำไมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าหากไม่ทำแบบนี้ผมก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอยู่ไม่นิ่งจนเกิดอาการอยากจะตามติดไปทุกที ทุกคืนที่นอนหลับผมก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนโรคจิต บางคืนก็แอบเข้าไปในห้องของ(ชื่อคุณ)ในขณะที่เธอนอนหลับ...พอมารู้ตัวอีกทีผมก็ ติดเซ็กส์จาก(ชื่อคุณ) จนควบคุบตัวเองไม่ได้

    เห้อ!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ

    "กูเป็นอะไรของกูเนี่ย..."    เสียงทุ่มแหบซ่านเปล่งออกมาอย่างหงุดหงิดพร้อมมือหนายกขึ้นเสยผมจนกระเซอะกระเชิง...ก่อนที่จะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพลางหยิบม้วนบุหรี่ขึ้นมาจุดพร้อมนำมันเข้าปาก ลมหายใจสูดเอาควันสีเทาเข้าปอดพร้อมปล่อยมันออกมาอย่างที่เคยทำเหมือนครั้งไหนๆ ใบหน้าคมเงยมองเพดานก่อนจะปล่อยควันออกมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกหนักหน่วงที่ถูกทดแทนด้วยควันบุหรี่ที่คลุ้งกระจายเต็มทั่วร้าน...แม้ว่าใครๆก็บอกว่าดูดบุหรี่เยอะมันจะอันตรายมากแค่ไหน แต่ผมเสพติดมันจนเคยตัวและมันทำให้ผมหายเคลียดไปได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาใครหน้าไหน เพราะนี่มันชีวิตผม ชีวิตที่ไม่มีวันที่คนอื่นจะเข้าใจ แม้กระทั่งครอบครัวของตัวผมเอง

    "พึ่งมาเปิดร้านหรอคะ?"    เสียงเล็กอันแสนคุ้นเคยเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้ามาในร้านก่อนจะยกมือขึ้นปัดป่ายควันบุหรี่ที่ทำให้เจ้าตัวรู้สึกรำคาญ...ผมผงกหัวลงมองเยจินในชุดนักศึกษาที่เดี๋ยวนี้หัดใส่กระโปรงสั้น แต่งหน้าทาปากเกือบจัด เป็นแบบนี้ทุกวันและเริ่มเกินคำว่าพอใจไปเรื่อยๆ

    "ทำไมวันนี้กลับเร็ว?"    น้ำเสียงทุ่มเอ่ยถามพร้อมหลับตาลงพักผ่อน พลางลดบุหรี่ลงถือไว้ในมือ..ร่างบางของเยจินได้แต่ยิ้มก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามานั่งลงบนตักของแฟนหนุ่ม

    "ทำผมสีใหม่หรอคะ..แปลกจัง ปกติเห็นชอบสีดำ แต่นี่มันสีอะไร เชอร์รี่? ไวน์?"    ไม่ว่าเปล่ามือเล็กของเยจินก็เอื้อมขึ้นมาสัมผัสลอนผมสีแปลกใหม่ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน...สงสัยงั้นหรอว่าทำไมผมถึงเกิดอารมณ์อยากเปลี่ยนสีผมขึ้นมา พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจหรอกเหอะ

    "อย่ากวนน่ะเยจิน ไปอ่านหนังสือไป"    มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กไว้ก่อนที่จะเอ่ยเชิงไล่ออกไป ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาเอาใจหรอกนะ แค่ทำงานกับลูกค้าก็เหนื่อยมามากพอแล้ว

    "ไม่ค่ะ..จนกว่าพี่กุกจะตอบคำถามของเยจิน"    ว่าจบเยจินก็ลุกออกจากตักของผมพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืนพลางกอดอกมองด้วยแววตาที่ไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆ..ผมได้แต่ถอนหายใจหนักๆก่อนจะจัดท่านั่งให้พอเหมาะพร้อมเอ่ยถามออกไป

    "จะถามอะไรล่ะ?"

    "พักหลังๆนี่พี่หายไปไหนมา ช่วงนี้มีแต่อ้างไปรับไปส่งฉันไม่ได้เอะอะก็ติดลูกค้า แล้วอีกอย่างเมื่อคืนพี่ออกไปทำอะไรดึกๆดื่นๆข้างนอกห้อง?"    น้ำเสียงของเยจินกระทบกระแทกอย่างไม่พอใจพร้อมกับประโยคในสิ่งที่เธอพูดออกมา นั่นก็คือสิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่..ใช่ ช่วงนี้ผมยุ่ง แม้แต่ไปรับไปส่งแฟนก็ไม่ว่าง แถมตอนกลางค่ำกลางคืนผมก็ชอบออกไปจากห้อง แล้วเมื่อวานมันก็เป็นวันที่เยจินมาค้างด้วยแต่ผมกลับเข้าไปอยู่ในห้องของ(ชื่อคุณ)แทน....

    "ช่วงนี้พี่ยุ่ง..."

    "รู้ว่ายุ่ง..แต่ผมของพี่มัน!!!"    เยจินพูดทิ้งค้างไว้ก่อนจะเดินเข้าไปที่โต๊ะเก็บเอกสารของผม ร่างบางของเธอก้มลงใต้โต๊ะก่อนที่จะหยิบของบางอย่างออกมาพร้อมเทมันลงพื้นจนกระจัดกระจายไปซะเสียหมด เมื่อเห็นอย่างนั้นผมจึงเบิกตากว้างแล้วยันตัวลุกขึ้นพรวดด้วยตกใจและโกรธที่ปนเปรอกันอยู่ในความรู้สึก

    "นี่ไง! ฉันไม่แปลกใจเลยนะว่าทำไมสีผมของพี่มันตรงกับไอ้ชุดนี้!!"    เสียงเล็กตะคอกเสียงดังพลางหยิบชุดเดรสสีแดงเชอร์รี่ สายเดี่ยวน่ารักอยู่ในมือขึ้นมาดู

    "เยจินวางมันลงเดี๋ยวนี้!"

    "ไม่! จนกว่าพี่จะตอบว่านี่มันของใคร!!?"

    "เยจิน!!..."

    "เยจินเห็นไอ้ถุงช้อปปิ้งบ้านี่มาหลายวันแล้วนะ! อีกอย่างชุดพวกนี้มันก็ไม่ใช่ไซส์ของเยจินสักตัว ถ้าพี่ยังเห็นเยจินเป็นแฟนอยู่ก็บอกมาเดี๋ยวว่านี่มันของใคร!?"

    ผมนิ่งชะงัก สายตาคมจ้องมองไปที่ชุดตัวเล็กที่ตอนนี้มันอยู่ในมือของเยจินที่กำลังทำมันยับยู่ยี้ไปหมด..ร่างสูงเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจมากยิ่งกว่าเมื่อเท้าของเยจินเหยียบย้ำชุดที่เหลืออย่างไม่ใยดี แต่หากถ้าแฟนสาวผมต้องการคำตอบจนใกล้จะเป็นบ้า ได้ผมจะบอกถ้ามันทำให้เธอหยุดโวยวายและเลิกทำให้ชุดพวกนั้นหยุดสกปรกเสียที

    "ของใคร..."

    "ของ(ชื่อคุณ)"

    "นี่พี่...เก็บของยัยกระxรี่นั่นไว้งั้นหรอ"

    "เยจิน!!"

    "เอามันไปทิ้งซะ!! ก่อนที่ฉันจะไปบอกคุณลุงว่าลูกชายคนเล็กของตัวเองแอบกินเมียพี่ชายหึ!!"

    "...."

    YOU

    "อีชะนี!!!!!!!~"

    "โว้ย! อีตุ๊ดแหกปากอยู่ได้!!!"

    "คุณหนูคะ รีบเดินได้มั้ยคะ!!-^-"

    โห คุณเพื่อน จะมีสักวันมั้ยที่พวกมันจะพูดเหมือนคนปกติได้น่ะ ตั้งแต่หัวค่ำแบบนี้คนอื่นเขาจะหลับจะนอนก็มีนะคะ-_-

    "เดินช้าๆๆๆๆ"

    "เอ่อ ก็มาแล้วนี่ไง!"    ร่างบางชักสีหน้าไม่พอใจใส่เพื่อนสาวทั้งสองที่ตอนนี้เอาแต่เร่งให้รีบเดิน...ช่วงค่ำๆแบบนี้พวกเรามีสอบน่ะ ไม่รู้ทำไมต้องเป็นเวลานี้ด้วย งงมาก

    แต่ก็ชั่งเถอะ รีบสอบรีบปิดเทอมซะขี้เกียจเรียนแล้ว

    พวกเราทั้งสามคนไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปในตัวตึก ก่อนที่จะถึงเวลาสอบ จนผ่านไปหลายชั่วโมง...ตอนนี้เราสอบไปอย่างสบายมาก ไม่ทันไรพวกนางก็แยกตัวกลับบ้าน ตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียวที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถเพื่อกลับคอนโดเหมือนกันแต่อยู่ๆระหว่างเดินไปที่หน้ามอ เม็ดฝนขนาดใหญ่ก็ตกลงมาจากท้องฟ้าโดยไม่ทราบสาเหตุ

    "ฝนตกงั้นหรอ?"    แต่นี่มันหน้าร้อนนะ แปลกจัง..นึกว่าเมฆฝนเปิดฤดูจะผ่านไปแล้วเสียอีก

    "อ่า..."

    เสียงหวานครางอย่างตื่นตัวเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเปียกฝนจนเสื้อนักศึกษาตัวบางเปียนปอนจนเห็นเนื้อด้านใน ฉันรีบยกแขนขึ้นปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับไปรถทันที

    "อ่า ไม่ระวังตัวเองซะเลย"

    เสียงฝนกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง ผ้าขนหนูสำรองที่ถูกเก็บเอาไว้ในตัวรถถูกหยิบออกมาใช้งาน มือบางปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกก่อนที่จะถอดเสื้อออกแล้วนำผ้าขนหนูมาปิดช่วงบนเอาไว้สนิท..ฉันยืดตัวไปที่เบาะหลังพร้อมหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมใส่แทน ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อเสร็จ พลางตัดสินใจเอามือแนบกระจกรถพร้อมมองออกไปด้านนอก ที่จริงแล้วฝนมันก็ไม่ได้ตกแรงอะไรขนาดนั้น แต่ทว่าลมแรงใช้ได้ แบบนี้ฉันจำเป็นต้องรีบขับรถออกไปเลยรึเปล่านะ?

    "อ๊ะ!"

    ปึ้งๆ!

    "กรี๊ดดดด!! ผีหลอก!!0[]0"    ร่างเล็กกระโดนไปอีกฝั่งของที่นั่งคนขับทันทีเมื่อจู่ๆก็มีคนใส่ฮู้ดสีดำโผล่ขึ้นมาที่กระจกรถพร้อมทุบและดูเหมือนพยายามจะเปิดประตูรถให้ได้...ตายแล้ว ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย คนบ้ารึเปล่าวะ! ฮือT^T

    ฉันนั่งกอดเข่าชั่งใจอยู่นานเพราะกลัว..แต่อยู่ๆไม่นานนักคนด้านนอกก็เงียบลง ปรากฏว่าเงาของชายคนนั้นก็ล้มลงพื้นต่อหน้าต่อตาฉันเฉยเลย...อ้าว?

    ร่างเล็กตัดสินใจเลื่อนกระจกรถลงก่อนที่จะค่อยๆโผล่หน้าออกไปมองพร้อมกับสายฝนที่เริ่มบางลงจนสามารถมองเห็นภาพได้ชัดมากยิ่งขึ้น..ปากสวยเม้มปากไว้แน่น ตากลมหลุบมองก่อนจะเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันสับสนวุ่นวายไปหมด เอาอีกแล้วหรอ นี่ฟ้ากำลังแกล้งฉันเล่นอยู่ใช่มั้ย...เวรกรรมอะไรนักหนา

    ฟูกที่นอนแสนนุ่มขาวสะอาดยุบตัวลงเมื่อมีอะไรบางอย่างที่หนักอึ้งทับลงไปจนเตียงยุบ คนตัวเล็กเด้งตัวออกจากเตียงพร้อมยืนกอดอกมอง ขมวดคิ้ว และมุ้ยปากไม่พอใจเหมือนเด็กน้อยที่เหมือนพึ่งโดนเพื่อนแกล้ง...ดวงตาใสๆเหลือบมองร่างของจองกุกที่นอนหลับเป็นตายด้วยสภาพเปียกปอนและมีอาการเมาหนักอยู่ไม่น้อย แต่พอฉันมองหน้าเขาอีกครั้งฉันก็กลับมองหน้าเขาไม่ติด แถมหัวใจยังเต้นหนักอีกด้วย เหมือนใจจะขาดเลยแฮะ ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้

    "อ่ะ..บ้าจริง"    อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ ฉันรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเจ้ากรรมออกให้หมด ก่อนที่จะตัดสินใจเดินหนีออกไปจากห้องนอนทันที

    เมื่อพ้นประตูออกไป ภายในตัวห้องของคุณหนูก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบสงบ ก่อนที่เปลือกตาคมจะเปิดขึ้นราวกับว่าไม่ได้หลับจริงๆซะทีเดียว..ร่างหนาพลิกตัวนอนหงายพร้อมตื่นขึ้นมาท่ามกลางห้องนอนของผู้หญิงที่เขาแอบเล่นแผลงๆเข้ามาแบบนี้..อันที่จริงก็เมาอยู่อะนะ หนักเลยด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะน้ำฝนทำให้เขาสร่างขึ้นมาได้ไม่มากก็น้อย พอรู้ตัวอีกทีตัวเองก็ดันทำตัวบ้าๆแบบนี้เสียได้...หลายวันก่อน คนอย่างจอน จองกุกยังเทิดทูลแฟนสาวซะดิบดีหลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นพี่ชายของเขาก็ได้พาคนตัวเล็กหนีหายไป เรื่องราวของเราอาจจะดูเหมือนจบลง แต่เปล่าเลย ดูเหมือนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจองกุกคิดไปเองรึเปล่าว่าเยจินแฟนสาวของเขาเริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่เคยอ่อนหวาน ว่านอนสอนง่าย แต่กลับทำตัวให้ดูแรงขึ้น เถียงคำไม่ตกฟ้าก ทำตัวให้มีนิสัยคล้ายๆกับร่างบางเจ้าของห้อง แต่เยจินจะทำเกินไป มันไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน ทำตัวให้แรงในทางที่ผิด...ไม่ได้ทำตัวแรงที่ดูน่ารักเหมือน(ชื่อคุณ)

    ปรากฏว่าตอนนี้หัวใจของจองกุกที่เคยมีให้เยจินเต็ม100% กลับกลายเป็นว่าเขาได้เทใจส่วนนั่นออก จนเหลือหัวใจที่มีต่อเยจินแค่60%...ส่วนเปอร์เซ็นที่เหลือ ไปอยู่ที่ใครก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

    "เหอะ..."    เสียงทุ่มเปล่งออกมาจากลำคอด้วยความหงุดหงิดแปลกๆที่ปรากฏว่าเจ้าตัวเผลอไปมองเห็นเสื้อสูทของผู้ชายห้อยไว้อยู่บนตู้เสื้อผ้าของคนตัวเล็ก..ไม่ต้องเดาเลยว่ามันเป็นของใคร ของจอน จีมินยังไงล่ะ

    ไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันทำแบบนี้ทำไม ช่วยเขาทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้นอนตายข้างถนนไปเลยซะ...และนี่ความคิดกับการกระทำของฉันมันตรงกันข้ามกับความจริง เผลอๆตอนนี้ฉันยืนคิ้วขมวดอยู่หน้าเตาที่กำลังมองข้าวต้มที่อยู่ในหม้อ ให้ตายเถอะนี้ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ไม่ได้ทำให้ตัวเองกินหรอกหรอแต่ดันทำเผื่อให้หมอนั่นจนได้

    "บ้าๆ! นี่ฉันทำอะไรเนี่ย...."    เอาไปเทให้หมากินได้มั้ยวะ-_-

    สุดท้าย ฉันก็มานั่งกินเสียเอง..ไม่ต้องตกใจ คุณหนูอย่างฉันทำอาหารเป็นไม่อดตายแน่นอน พ่อแม่สอนมาดี(?)

    แต่สิ่งที่ไม่ดีก็คือ การที่โดนจ้อนจนอยากจะเอาหัวมุดดินไปให้รู้แล้วรู้รอด!!!

    "เสร็จแล้วก็ออกไป..."    เสียงเล็กกดต่ำพร้อมเหลือบตามองอย่างไม่พอใจสุดขีด ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทางก่อนจะตักข้าวต้มใส่ปากโดยไม่สนเลยว่ามันจะร้อนมากแค่ไหน การที่หมอนั่นเอาจ้องแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกเกร็งจนอยากจะบ้าตาย เข้ามาทำให้ชีวิตคนอื่นเขาเดือดร้อนแท้ๆยังไม่รู้จักกลับไปอีกชิล์!-^-

    "...."

    "...."    ต่างคนต่างเงียบใส่กัน บรรยากาศภายในครัวเริ่มอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ ตากลมพยายามที่จะหลบสายตาแต่ก็อดที่จะหันกลับไปมองไม่ได้ ตอนนี้สภาพของจองกุกดูกระเซอะกระเซิง ทรงผมที่ชี้ฟูจนน่าขำพร้อมกับใบหน้าอันเจ้าเล่ห์ของเขาดูเอ๋อแปลกๆ ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะขำ แต่ก็นะตอนนี้ฉันควรหน้านิ่งไว้ก่อนสิ สาเหตุที่หมอนั่นเป็นแบบนี้อาจจะแค่มึนเพราะฤทธิ์เมาก็ได้ ไม่แน่พอหายสร่างเมาเดี๋ยวก็กลับมาเป็นปกติเองแหละ กลับมาโหดร้ายเหมือนเดิม เรื่องพวกนี้ฉันลืมมันไม่ลงหรอกว่าเขามันใจร้ายมากแค่ไหน แต่นี่เป็นเพราะสงสารเฉยๆหรอกยะ ไม่ได้อยากให้อยู่ด้วยสักหน่อย-^-

    "กินเสร็จแล้วก็เชิญ..ล็อคประตูห้องให้ด้วย ขอบคุณ"

    "..."

    ว่าจบฉันก็ลุกออกจากเก้าอี้พร้อมเดินหนีออกไปโดยที่ไม่คิดจะสนใจอะไรทั้งนั้น...ร่างบางเดินกลับเข้ามาที่ห้อง พลางจัดการเปลี่ยนผ้าปูเตียงใหม่เพราะผืนเก่ามันเปียกน่ะสิ ขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆประสาทรับสัมผัสก็ตื่นตัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านหลัง เมื่อได้ยินเช่นนั้นฉันจึงรีบหันกลับไปมองพบว่าไอ้บ้าจองกุกเดินตามฉันเข้ามาในห้องอย่างหน้าตาเฉย

    "ฉันจะค้างที่นี่..."

    ไอ้บ้า ไล่แล้วยังไม่ไปอีกเรอะ!!

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

     ตัดๆ  ตอนหน้ามีสปอยนะคะ~~~

ฮี่ๆ จองกุกจะเป็นแบบนี้ได้ไม่นานหรอกค่ะ นางเอกอย่างเราอย่าไปเข้าใกล้คนอย่าง จอน จองกุก เด็ดขาด เพราะพระเอกเราเจ้าเล่ห์ม้วก!!

    เม้นไล่อีกุก เอ้ย! ไม่ใช่  เม้นให้กุกเทใจให้นางเอกเต็ม100%ไวๆเลยยยยย!!!