#รอยสักจอน [JUNGKOOK X YOU] *tattoo Jeon*

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter Jeon : 3 ::NC:: [ 100% ]

B
E
R
L
I
N
❀

Chapter 3

    YOU

     แต่เป็นแบบนี้ก็ดี..เพราะทำให้ฉันรู้สึกได้ใกล้ชิดเขาโดยที่ไม่มีเรื่อง  ฉันยอมปิดปากเงียบพร้อมหลับตาลงช้าๆก่อนที่เจ้าร่างกายทรยศจะเอนซบอกของเขาอย่างที่ใจต้องการ..ตอนนี้ฉันยืนมุดอกจองกุกอย่างเงียบๆโดยที่เขาไม่สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย รู้สึกน้อยใจชะมัด เขาไม่คิดจะหันมามองฉันเลยรึไง ไม่คิดจะถามหน่อยหรอว่าเป็นยังไงบ้าง ฉันมันไม่ดีเทียบเท่ากับแฟนของนายเลยใช่มั้ย

    อิจฉา และ เจ็บใจ...ฉันอยากครอบครองเขาเพียงคนเดียว

    "นี่...นายหนีอะไรมาอ่ะ?"    ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรถามเขาตอนนี้ แต่ทำไงได้ก็ฉันเป็นพวกขี้สงสัยหนิ! จะอยู่ไม่เป็นสุขเลยถ้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง!-_-

    "อยากตายรึไง..."    เขากดเสียงต่ำพร้อมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ฉันรู้สึกว่าตั้งแต่โดนลากมาเนี่ยมีคำเดียวที่พูดแต่อยากตายรึไงๆ บอกฉันหน่อยมันจะตายรึไงยะ!!...เห้อ! ขี้เกียจเถียงแระ-_-

    และอยู่ๆ บรรยากาศรอบข้างก็เงียบลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันยอมหุบปากเงียบ ส่วนจองกุกก็เงียบลงไม่ต่างกัน เสียงหายใจของเขาฟังดูหอบและเหนื่อย อย่างกะวิ่งหนีอะไรมาอย่างงั้นแหละ แต่ที่แน่ๆกลิ่นบุหรี่ยังติดอยู่บนตัวเขาอยู่เลย..ร่างกายของฉันอยากปฏิเสธกลิ่นนี้แทบตายแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเจ้าตัวกำลังยืนจับแขนฉันไว้ทำเหมือนไม่อยากให้ฉันวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้...

    ตึก ๆ ๆ !!

    เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงดังขึ้นเทียบสิ่งมีหลายคนกำลังวิ่งผ่านไปพร้อมเสียงตะโกนที่ดังมาก จนทำให้ฉันรู้สึกกลัวและเผลอก้าวถอยหลังหนี...

    หมับ!!

    แต่ทว่ามืออีกข้างของจองกุกเอื้อมมาฉุดตัวฉันไว้อย่างไว...เขามองค้อนใส่ก่อนจะดึงตัวฉันกลับเข้ามาใต้อกของเขาอีกครั้ง เสียงหัวใจของฉันดังตุบๆต่อการกระทำของเขาเป็นอย่างมาก ทำไมกัน เราพึ่งรู้จักกันไม่กี่วันทำไมฉันถึงได้ตกหลุมรักเขาได้ขนาดนี้

    ฉันนี่มัน..ใจง่ายชะมัด

    ' แมร่งเอ้ย! หายไปไหนแล้ววะ..วิ่งเร็วชิบหายเลยวะ! '

    ' เห้ย! ชั่งมัน ปล่อยมันไปกูขี้เกียจตามแล้ววะ...ไปกลับ! '

    เสียงผู้ชายหนิ..อย่าบอกนะว่าคนพวกนั้นกำลังไล่ตามจองกุกมาน่ะ! โอ้ยไม่อยากจะนึกภาพถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนั้น ลองคิดดูสิฉันจะเป็นยังไง...

    "อ่ะ!!...."    ร่างกายของฉันเซถอยหลังทันทีเมื่อสิ้นเสียงของนักเลงพวกนั้น ฉันมองแผ่นหลังของจองกุกที่เดินหนีออกไปจากซอกตึกอย่างเหตุการณ์เมื่อกี้มันเกิดขึ้นเพียงแปปเดียว..เขาผลักฉันออกแม้จะชายตามองก็ไม่คิดจะทำ

    "เห้อ....อะไรของเขานะ"   คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป รู้มั้ยที่นายทำแบบนี้เท่ากับให้ความหวังฉันเลยนะ ฉันนึกว่าเราสองคน...เห้อ ชั่งมันเถอะ คิดไปก็ปวดหัว

    กลับห้องดีกว่า...

    

    ร่างน่องแน่งเดินคอตกกลับเข้ามาในขั้นล็อบบี้ของคอนโด ตอนนี้เวลาก็ดึกมากพอสมควร จะมีคนมานั่งเล่นแถวนี้ก็ไม่เพราะต่างคนต่างเข้านอนกันหมด เหลือเพียงแค่พนักงานที่กำลังทำหน้าที่อยู่ตลอดเวลา....สายตาคู่สวยลอบมองบรรยากาศในชั้นล็อบบี้อันเงียบเหงา ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปที่ลิฟท์ขนาดใหญ่ตรงที่กำลังจะปิดลง

    "เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อน!...."    สายตาพลันมองประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิด และด้วยว่าฉันไม่ชอบรออะไรที่มันนานๆฉันเลยตัดสินใจวิ่งเข้าไปในลิฟท์อย่างเฉียดฉิว อีกนิดเดียว..เกือบไม่ทันแล้วสิ

    "เห้อๆ ขอโทษนะคะแหะๆ^_^"   ฉันเอ่ยขอโทษคนในลิฟท์ที่ต้องมาเจอความบ้าของฉันที่จู่ๆก็วิ่งพรวดเข้ามาในลิฟท์ ฮ่าๆฉันคิดว่าฉันต้องเผลอทำเขาตกใจมากแน่ๆ

    เมื่อพูดจบฉันก็หันหลังให้คนแปลกหน้าพร้อมยกมือขึ้นจะกดปุ่มไปที่ชั้นที่ต้องการ แต่ทว่านิ้วเล็กต้องหยุดชะมักเพราะนี่มันชั้นที่ฉันต้องการจะไป..สงสัยเราสองคนคงต้องไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ดีจะได้ไม่ต้องแวะไปชั้นอื่นให้เสียเวลา

    "เธอตามฉันมาทำไม?"    เสียงทุ่มอันคุ้นหูดังขึ้นทำให้ฉันแอบเอะใจเล็กน้อยก่อนจะรีบหันขวับไปมอง....ร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวในลิฟท์พลางยืนกอดอกมองฉันด้วยสายตาอย่างขาดเดาไม่ได้ ดวงตากลมทั้งสองข้างเบิกกว้างด้วยความแปลกใจที่จู่ๆจองกุกก็อยู่ในลิฟท์ กับฉันสองต่อสอง ให้ตายเถอะพ่อจ๋า ทำไมฉันรู้สึกดีใจมากขนาดนี้!>_<

    "อ..อ่ะ...ป่าว..บังเอิญจังที่เจอกันที่นี่:)"    น้ำเสียงเล็กค่อยๆพูดอู้อี้ลงเบาๆ แอบเขินเล็กน้อยจนลืมไปแล้วว่าเขาทิ้งฉันไว้ในยืนงงในซอกตึก-_-

    "บังเอิญหรือตั้งใจ"

    "บังเอิญ! แต่ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!?"    ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสดใจเพื่อกบเกลื่อนอาการดีใจที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ในตัวตอนนี้..จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง แถมพอเจอหน้ากันบ่อยๆฉันยิ่งดีใจเข้าไปกันใหญ่

    "ก็บ้านฉันอยู่นี่"

    "หื้อ?..นายพักอยู่ที่นี่หรอ ฉันนึกว่านายพักอยู่ที่ร้านเสียอีก"    จองกุกพักอยู่ที่นี่หรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขาเลยสักครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันพลาดเขาไปได้ยังไง! ฉันน่าจะเจอเขาเร็วกว่านี้ชิ!

    "เปล่า นั่นมันแค่ห้องพักเอาไว้สำรอง..แต่ว่าเธอน่ะ พักอยู่นี่เหมือนกันรึไง หรือจะมากวนอะไรฉันอีก"

    นี่ฉัน..ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทำไมนายถึงคิดแบบนั้นล่ะ ฉันมันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรอ

    "อ..อืม...ฉันอาศัยอยู่ที่นี่..."    เสียงหวานตอบกลับไปหวนๆก่อนจะหันหลังกลับเพื่อรอเวลาให้ลิฟท์ถึงชั้นจุดหมาย

    อ่า ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ฉันน้อยใจ..น้อยใจชะมัด รักครั้งแรกมันเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรอ มันแย่มากเลยสินะ ก็แหงล่ะ เขามีแฟนแล้วหนิ เขาจะมาสนใจฉันทำไมกัน

    ลืมไปแล้วหรอยัยโง่ เขาพึ่งไล่แกไปเองนะวันนี้ จำใส่หัวกระโหลกบ้างสิ....ฮึก! ฉันอยากเป็นสำคัญของใครสักคนบ้างอ่า จะมีผู้ชายคนไหนที่ดูดีในสายตาของฉันแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมา..ฉันไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลยนะ  จองกุกเป็นคนแรกที่เขาได้หัวใจฉันไป ความรู้สึกและ ' ร่างกาย '

    "ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอต้องการอะไร แต่ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก อย่าแม้จะคิดทำให้ฉันกับแฟนต้องเลิกกันเพราะเธอ...และสุดท้าย ฉันเกลียดผู้หญิงอย่างเธอมากที่สุด....."

    "....ฉันทำอะไรผิด นายมันบ้าไปแล้วรึไงฮึก! คิดว่าแฟนตัวเองดีมากสินะถึงได้กล้าพูดแบบนั้น!! ถ้านายรักแฟนนายจริงนายจะมายุ่งกับฉันตั้งแต่ทีแรกทำไม!! รู้มั้ยคนไม่รู้เรื่องอะไรอย่างฉันต้องมาเจอไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้พรากบริสุทธิ์ไปแถมไร้ความรับผิดชอบ พอเรียกร้องหน่อยก็ไล่! ก็ด่า! ทั้งๆที่ฉันต้องการแค่ให้นายหันมาสนใจฉันบ้าง เพราะฉันมันใจง่ายเผลอรักนายไปแล้วฮึก!"    ฉันปลดปล่อยความรู้สึกใจในทั้งหมดออกไปอย่างไม่เกรงกลัว ฉันน่ะรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร จองกุกต้องฆ่าฉันแน่ๆ แต่ฉันไม่สน...

    ฉันแค่อยากให้เขาเปิดใจให้ฉันบ้าง นึกถึงจิตใจฉันบ้างกับสิ่งที่เขาทำลงไปว่าฉันเจ็บมากแค่ไหน...แต่ดูสิ ดูสิ่งที่เขาพูด พูดเหมือนฉันทำอะไรๆก็ผิดไปหมดในสายตาของเขา ฉันดูแย่แม้กระทั้งเข้าใกล้....

    ฉัน...

    "ฉันเกลียดแฟนนาย..อีตอแxลนั่น มันไม่คู่ควรกับนายเลยสักนิด!!"

    เหมือนเชื้อเพลิงชั้นดีจุดประกายไฟในตัวของจองกุกลุกโชนขึ้น ขีดจำกัดความรู้สึกได้ขาดลงและพร้อมที่จะทำอะไรก็ในตอนนี้...นัยต์ตาดุจเหยี่ยวมองร่างเล็กอย่างโกรธเคืองและอารมณ์โทสะ  ตอนนี้ไฟดับไฟมันคงไม่ได้ อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเพราะตอนนี้ เขาหยุดมันไม่ได้แล้ว

    "หึ! รู้ป่ะว่าแฟนนายโคตรแอ๊บเลย!------"

    

    เพรี๊ยะ!

    เหมือนโลกหยุดหมุน ความรู้สึกทั้งหมดราวดับวูบลงกลางอากาศ ร่างกายด้านชาไปหมด มันเจ็บตรงแค่..แก้มขวาตอนนี้ เจ็บ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มทั่วปาก พอรู้สึกตัวอีกทีเลือดมันก็ไหลหยุดตรงคางด้านล่างเสียแล้ว...มือหนาๆของจองกุกฟาดลงที่แก้มของฉันอย่างไม่ปราณีความรุนแรงที่มอบให้ ใบหน้าของฉันหันไปตามแรงตบอย่างจัง และไม่สามารถหยุดการเคลื่อนไหวนี้ได้ทำให้ฉันล้มพร้อมกับแผ่นหลังบางๆกระแทกเข้ากับผนังลิฟท์จนเกิดเสียงดังราวกับว่าลิฟท์กำลังจะตก...

    จองกุก ตบ ฉัน

    "อึก!..."   หลังมือบางยกขึ้นแตะมุมปากที่มีเลือดไหลออกมาไม่มากนัก..ปากของฉันแตกและเจ็บจนไม่มีแรงจะอ้าปากพูด 

    "เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนั้นกับแฟนฉัน!.."

    เหอะ! คำก็แฟนสองคำก็แฟน...เห็นแฟนดีกว่าเมียเลยรึไง!!

    "กะ...อีแค่...แฟน.."

    "นี่เธอ!!!...."

    "อ่า...อีแฟนไม่มีน้ำยาของนาย..เห็นมันดีกว่าเมียรึไง..."    ฉันรวบรวมแรงที่มีถกเถียงเขาอย่างไม่ลดละ ถึงจะเจ็บมากแค่ไหนมันก็ไม่เท่าความรู้สึกที่มีอยู่ตอนนี้หรอกนะจำเอาไว้

    ในเมื่อเห็นมันดีนัก ฉันก็จะด่าๆจนกว่ามันไม่เหลือความเป็นคนเลยคอยดู!!

    พรึบ!!

    "โอ้ย!!..."

    "อยากมีผัวจนตัวสั่นเลยรึไง..หึ!! ได้ถ้าอยากได้ฉันเป็นผัวขนาดนั้น ฉันก็จะสนองให้!! มานี้!!"    ว่าจบ มือใหญ่ก็ล้วงลงมากระชากแขนฉันก่อนจะพาเดินออกไปจากลิฟท์

    ตอนนี้ขาฉันแทบไม่มีแรง พยายามยื้อตัวไว้ก็ไม่เป็นผลเพราะฝ่ายตรงข้ามแรงเยอะยิ่งกว่าอะไร...จองกุกลาก(?)ฉันมาตามทางเดินโดยไม่สนใจเสียงเรียกจากฉันเลยสักนิด แถมตอนนี้สถานที่ตรงหน้าก็เริ่มคุ้นหูคุ้นตามากขึ้นเรื่อยๆ และทำให้รู้ว่าเดินไปอีกไม่กี่เมตรก็จะถึงห้องฉันแล้ว.... 

    "โอ้ย! เจ็บนะปล่อย!...."

    "หึ!..."

    เสียงทุ่มเพียงแต่หัวเราะในลำคอ ลิ้นหนาดุนแก้มพลางคิดบทลงโทษคนตัวเล็กให้มันสนุกและเจ็บปวดในสิ่งที่กล้าพูดแบบนั้นกับแฟนของเขา ยิ่งบอบบางและตัวเล็กมากเท่าไหร่ เสือที่เคยหลับใหลที่อยู่ๆก็ถูกปลุกขึ้นมาอย่างกระทันหันแบบนี้ ความรู้สึกมันก็อยากจะทำในสิ่งที่ห่างหายมานานนับ2ปีที่ผ่านมา...เพียงปลดปล่อยครั้งเดียวมันไม่พอ ในเมื่อเสือหลุดออกมาแล้วก็ต้องทนไม่ได้ไม่งั้นจะได้ตายฟรีและไร้ประโยคช์เปล่าๆ

    "เข้าไป!!!"

    "อ๊ะ!!"    

    ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ว่าฉันกับจองกุกเราสองคนพักอยู่ห้องตรงข้ามกันงั้นหรอ..แค่อีกไม่กี่เอื้อมฉันก็จะถึงห้องตัวเองอยู่แล้ว แต่ทำไมฉันต้องถูกห้องฝั่งตรงข้ามดูดเข้าไปพร้อมประตูบานหรูปิดลงต่อหน้าต่อตา

    ห้องของฉัน ที่เคยคิดว่าปลอดภัย..ตอนนี้มันไม่แล้ว เพราะจองกุกอยู่ใกล้ฉันแค่ไม่กี่เซน

    ถ้าเป็นเมื่อ5นาทีก่อน ฉันคงดีใจแทบบ้า แต่นี่มันไม่ใช่แบบนั้น ความรู้สึกฉันเปลี่ยนไปตั้งแต่เขาตบฉันแล้วล่ะ...ไม่ได้หมด 'รัก' ฉันแค่ 'กลัว'

    เสียงประตูปิดดังปั้งพร้อมกับที่เราสองคนหลุดเข้ามาในห้องนอนก่อนที่จองกุกจะเหวี่ยงฉันขึ้นเตียงด้วยแรงอันที่มีอยู่ในตัวของเขา...

    ตุบ!!

     แผ่นหลังบางๆแตะลงเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่อันแสนนุ่มนิ่มแต่แฝงไปด้วยความป่าเถื่อน..ตอนนี้ห้องนอนของจองกุกเปรียบเสมือนห้องเชือดดีๆในสายตาของฉันนี่เอง

    "ฮึก! ปล่อยนะ!!"    เมื่อหลุดจากพันธนาการได้ฉันก็ฉวยโอกาสจะวิ่งหนี แต่ทว่าดูเหมือนจองกุกจะเร็วกว่า

    "ปากดีนัก!! อยากเป็นเมียน้อยดีๆก็ไม่บอกหึ!"    เจ้าตัวรีบคว้าร่างฉันไว้พลางเหวี่ยงขึ้นกลับไปบนเตียง พร้อมพูดประโยคอันแสนน่ารังเกียจออกมาอย่างไม่อายปาก

    "อึก! ทุเรศ! ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย!!"

    "เหอะ! อย่าเลยน่ะ เพราะการกระทำของเธอมันบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเธออยากมีผัวจนใจจะขาด!"

    "อึก!..."    ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนกล้าพูดแบบนี้กับฉัน แม้แต่เพื่อนและครอบครัวก็ไม่เคยด่าในทางไม่ดีแบบนี้  มันน่าอายจริงๆที่อยู่ๆก็มีคนมากล่าวหาในทางเสียๆหายๆ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทุกอย่างล้วนเป็นความจริงทั้งหมด ว่าแฟนของจองกุกน่ะ มันเสแสร้งซะไม่มี ขนาดยัยแดฮวีกับฮานิยังเกลียดจนเข้าไส้

    "ฮึก! ถ้านายคิดแบบนั้น...ได้!ทำเลย เอาเลย!!ถ้ามันคุ้มกับที่ได้อยู่กับนายล่ะก็ แล้วนายจะติดใจจนโงหัวไม่ขึ้น:)!"

   "หึ! ได้...เธอเลือกเองแล้วนะ"

CUT

18+

    แสงแดดยามเช้า พระอาทิตย์ดวงน้อยปรากฏขึ้นฟ้าทำหน้าที่ทดแทนพระจันทร์ที่หมดเวลาของตน ทำหน้าที่ช่วยเหลือกันผลัดเปลี่ยนทุกๆเวลาเมื่อถึงสัญญาณแต่ล่ะช่วงเวลา แล้วตอนนี้ก็ได้เวลาที่สิ่งมีชีวิตทั้งหลายต้องลืมตาขึ้นดูโลกของเช้าวันใหม่

    07:00 น.

    "อือ..."   เสียงหวานครางกระเส่า ดวงตาปรือค่อยๆลืมขึ้นพร้อมอากาศเจ็บระบมไปทั้วร่างกาย

    ร่างบางยันตัวลุกขึ้นนั่งพลางเอาหลังพิงหัวเตียง ก่อนจะกระชับผ้าห่มขึ้นปิดถึงอก...ฉันก้มมองผิวกายของตนที่เกิดอาการเขียวช้ำเป็นบางจุดย่อมๆ ปากบวมช้ำ แขนขาก็ยังคงสั่นระริกจากเหตุการณ์เมื่อคืน

    "ซี๊ด!...."    ฉันร้องซี๊ดออกมาเบาๆพร้อมขยับตัวอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้คนตัวหนาที่กำลังนอนอยู่ตื่นขึ้นมากลางคัน ตอนนี้ฉันยังไม่อยากคุยกับเขา คุยไปก็ไร้ประโยชน์ สู้แอบหนีไปทำใจสักพักก่อนแล้วกัน

    จองกุกยังคงหลับอยู่บนเตียง ส่วนตอนนี้ฉันพยุงร่างกายของตัวเองพร้อมเสื้อเชิ้ตตัวเดิมที่ไม่ถูกฉีกขาดออกมาจากห้องนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะ เหลือแค่ต้องพาตัวเองออกไปจากห้องนี้ให้ได้ อีกนิดเดียวฉันก็จะได้กลับไปอยู่ในที่ของตัวเองแล้วล่ะ:)

    "เจ็บจัง..."   ระหว่างก้าวขาเดินความเจ็บแปลบๆก็เล่นงานฉันเป็นระยะ ไม่มีช่วงไหนเลยที่จะไม่เจ็บจากแรงกระแทกอันซาดิสของไอ้คนป่าเถื่อนนั่น นึกแล้วก็เจ็บใจ! ฉันทำอะไรเขาไม่ได้เลยสักอย่าง มีฉันอยู่ฝ่ายเดียวที่ถูกกระทำมาโดยตลอด

    แล้วตอนนี้ล่ะ สิ่งที่ฉันเสียไป ฉันได้กลับคืนมารึเปล่าได้สิ่งตอบแทนที่มันคุ้มค่ารึเปล่า?...โคตรไม่ยุติธรรมเลย 

    พอคิดทบทวนแล้ว ฉันคิดว่าฉันคงไม่มีทางที่จะทำให้จองกุกหันมาสนใจฉันเลยได้สักนิด...มันจะเป็นการดีที่ฉันขอกลับไปอยู่ในที่ของฉันยังดีซะกว่า

    "ฉันขอยอมแพ้ดีกว่าถ้ามันจะยากมากขนาดนี้....."    ทำไมฉันถึงยอมแพ้ง่ายอย่างงั้นหรอ เหอะ! ก็เพราะว่าเมื่อคืนฉันได้คิดเสียงเจ้าตัวละเมอหาแต่แฟนตัวเองยังไงล่ะ แบบนี้จะไม่ให้ยอมได้ยังไงในเมื่อพึ่งเอากับฉันไปดันเสืxกเพ้อหาแต่คนอื่นทั้งๆที่ฉันนอนเหนื่อยแทบเป็นแทบตายอยู่ข้างๆ

    "อึก!!"

    ตุบ!!

    ร่างบางบอบช้ำเกิดอาการหมดแรงกลางห้อง ฉันทรุดนั่งลงพื้นพร้อมเกินคำบรรยายที่มีแต่คำว่าเจ็บ เจ็บแล้วเจ็บซ้ำ กับสิ่งที่จองกุกทำกับฉันตั้งแต่เมื่อคืน ความปราณีไม่มีแม้แต่นิดเดียวทั้งการกระทำและคำพูด ไม่สนใจความรู้สึกฉันเลยสักนิด...

    "อึก! ฮือ...."     น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลพรากอาบเต็มแก้ม ฉันปวดช้ำไปทั่วร่างกายและจิตใจ พลันคิดเท่าไหร่ก็ไม่จำในเมื่อเขาทำกับฉันมากขนาดนั้นแต่ทำไมฉันยังไม่อยากไปจากตรงนี้ มันเป็นเพราะอะไร...โดนตบแค่นี้ยังไม่เข็ดอีกรึไงยันบ้าเอ้ย!

    แต่ยังไงซะ ฉันก็ต้องไป...ไปจากตรงนี้พร้อมกับรอยช้ำที่ถูกตราตรึงเอาไว้ไม่มีวันจางหาย

    JEON

    ไม่นานนัก ร่างสูงเปลือยไร้เสื้อผ้าปกปิดก็เริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาอันหนักอึ้งเปิดขึ้นพร้อมความงัวเงียและเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อคืน...ผมส่งเสียงครางในลำคอพลางยืดแขนกวาดหาร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ข้างๆ แต่ปรากฏว่าพื้นที่เตียงตรงข้ามไร้เจ้าตัว มีแต่ความว่างเปล่า

    ยัยนั่นหายไปไหน?

    "คิดจะหนีฉันรึไง!!"     พลางฉุกคิดได้ว่าเธอต้องหนีไปแน่ๆ ผมก็ไม่รอช้าที่จะลุกออกจากเตียงก่อนจะคว้าเสื้อคลุมที่แขวนไว้ตรงตู้เสื้อผ้าปิดร่างกายของตนไว้จนมิดชิด...ความโกรธจนเลือดขึ้นมาไม่สามารถหยุดได้ในเมื่อเธอคิดจะหนี ผมก็จะตาม เพราะสภาพแบบนั้นหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอก

    เท้าหนาจ้ำตามออกมาถึงห้องนั่งเล่นต้องหยุดชะงัก ดวงตาแข็งกระด้างมองร่างบางทรุดลงพื้นอย่างคาดโทษที่ริอาจจะหนี...

    หมับ!!

    "อ๊ะ!!!"    คนตัวเล็กร้องเสียงหลงที่อยู่ๆก็ถูกผมกระชากหัวด้วยความรุนแรง มือหยาบกุมเส้นผมของเธอเอาไว้แน่นพร้อมฉุดร่างกายบางลุกออกจากพื้น

    "อึก! จองกุก!?..."

    "เอ่อ! ฉันเอง..นี่เธอคิดจะหนีรึไงวะ!?"

    "ฉ..ฉันเจ็บนะ! ปล่อย!!"

    เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถามของผม ก่อนที่หล่อนจะมีน้ำตาออกมาอีกครั้ง ผมมองลึกเข้าไปที่ดวงตาเธอพลางนึกย้อนไปได้ว่าทำยัยนี่ร้องไห้ตลอดทั้งคืน...แต่ผมไม่สงสาร สมเพชซะมากกว่า เพราะในเมื่อเธอท้าทายและด่าคนรักของผมในทางเสียหายแบบนั้นผมก็จะสนองให้ตามที่หล่อนต้องการ

    และเธอก็จะตกอยู่ในอาณัติของผมจนกว่าจะพอใจ

    "ฉันถาม!! ตอบมาดิวะ..คิดจะหนีรึไง!?"    เสียงใหญ่ตวาดใส่จนร่างเล็กสดุ้งเฮือก ผมดึงหัวเธอพร้อมจับตัวหล่อนหันมาประเชิญหน้า...ใบหน้าของหล่อนอาบไปด้วยน้ำตาและรอยช้ำเพราะถูกผมตบไปจนสุดแรง มุมปากมีคราบเลือดแห้งๆติดอยู่ไม่มากตามเนื้อตัวช้ำเขียวอมม่วงเป็นจ้ำๆเกิดจากการกระทำอันแสนรุนแรงของผม ซึ่งสภาพของเธอตอนนี้มันชั่งถูกใจผมยิ่งนัก ยิ่งเห็นยิ่งเหมือนว่านิสัยเดิมของผมเริ่มกลับมาแล้วสิ

    เธอแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังกระตุ้นให้ผมกลับมาเป็นเสืออีกครั้ง เสือที่กำลังขย้ำเหยื่อตัวน้อยๆจนเละคาอุ้งมือ

    "ไม่ตอบถือว่าไม่...ดี! เพราะฉันจะทำให้เธอได้อยู่ที่นี่ กับฉันไปอีกนานหึ!"    ร่างใหญ่พูดเองเออเอง ก่อนจะกระชากคนตัวบางออกไปจากห้องนั่งเล่น พร้อมหายเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

    แกร๊ก!!

    กุญแจมือคล้องข้อมือเล็กไว้แน่นจนเกิดรอยแดงขึ้นให้เห็นอย่างรวดเร็ว  มือข้างซ้ายของหญิงสาวถูกล็อคไว้กับหัวเตียง เหลือเพียงแค่มืออีกข้างที่ยังคงเป็นอิสาระอยู่ตอนนี้...ผมจับ(ชื่อคุณ)ล็อคไว้เพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนจนกว่าผมจะเบื่อและหมดอารมณ์ที่อยากจะเล่นของใหม่ 

    "ฮึก! ปล่อยฉันนะ! ฉันกำลังจะไปจากชีวิตนายแล้วไง! จะเอาอะไรอีก!?"    เสียงหวานเรียกร้องปนสะอื้นพร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

    ผมยืนมองเธอนั่งตัวสั่นบวกกับเสียงสะอื้นเป็นช่วงๆด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและแอบสะใจอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ร่างบางตรงหน้ามันน่าทะนุถนอมมากเพียงใดผมก็อดไม่ได้ที่จะทำเธอเจ็บปวดและร้องไห้ไปพร้อมๆกัน...เพราะยัยนี่กำลังจะกลายเป็นของเล่นชิ้นใหม่ในรอบ2ปีของผม

    "อย่าไปเลยน้า...อยู่เล่นด้วยกันก่อน:)"   ปลายเสียงเอ่ยพลางกระซิบข้างใบหูเล็กก่อนจะผลักตัวออก

    "อึก! ฉ..ฉันไม่ได้ต้องการแบบนี้ฮึก!"

    "เธอไม่...แต่ฉันต้องการ!!!!"

    "ฮือ!..."

    "ไม่ร้องสิ ไหนบอกมาซิว่ายัยร่านคนไหนอยากได้ผัวคนอื่นจนตัวสั่น..อืมมมม ฉันว่าฉันคนเดียวมันคงไม่พอสำหรับเธอ มีเพิ่มสัก2คนเป็นไงหึ!"

    "หมะ..หมายความว่าไงอึก!?

    ผมเลี่ยงที่จะตอบหล่อน พร้อมเดินออกไปจากห้องนอน ปล่อยให้คนถูกล็อคอยู่บนเตียงเป็นอันต้องสงสัยในสิ่งที่ผมกล่าว....เธอน่ะโง่ได้อีกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็เข้าใจเอง : )

    ปลายสายจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูพึ่งตัดลง หลังจากที่ร่างสูงคุยธุระเสร็จ...เวลานี้มันก็สายพอสมควร คนในห้องก็เงียบสนิทไร้เสียงสะอื้นและโวยวาย  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับบนในหน้าของผมอย่างพึ่งพอใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมจะทำให้ความปากดีของยัยนั่นเป็นเครื่องลางนำซวยเข้าสู่ตัว เธอจะต้องเจ็บกับสิ่งที่พูดไปหลายสิบเท่า

    ก๊อกๆ

    ใช้เวลาไม่นานนักบุคคลที่นัดหมายเอาไว้ก็มาถึง...

    "อ่า...ตรงเวลาดีหนิ:)"   ว่าจบร่างสูงก็ยันตัวลุกออกจากโซฟาก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูเพื่อเปิดรับแขก

    "เฮ้!! หลีกไป!!!"    เมื่อเปิดประตูออก ไอ้เพื่อนตัวดีของผมก็ถือวิสาสะแทรกตัวเข้ามาในห้องก่อนจะรีบเดินไปทางห้องนอน แต่ผมมือไวคว้ามันไว้เสียก่อน

    "โว้วๆใจเย็นๆก่อนดิวะ ไอ้เซฮุน...."

    "หู้ยไรวะไอ้กุก! ชอบขัดเพื่อนจริงๆเลยมึงหนิ!!"     ร่างสูงๆของไอ้เซฮุนงอแงเล็กน้อยพลางหันหน้ามามุ้ยปากใส่ผม...นี่มันหิวจริงๆว่ะ-_-

    "เหอะ..แล้วไอ้ยูคยอมล่ะ?"

    "ยืนอยู่ข้างหลังมึงไง-_-"    ไอ้เซฮุนทำสีหน้าเบื่อหน่ายพร้อมชี้นิ้วไปข้างหลัง พอผมหันไปมองตามก็พบไอ้เพื่อนตัวดีอีกคนกำลังยืนมองอยู่เงียบๆ

    "อ้าวไงเพื่อน...."

    "หุบปาก คุยกันเสร็จยัง...ไหนล่ะของที่มึงว่า?"    ไอ้ยูคยอมพูดตัดบทก่อนจะเอ่ยถามหาของที่ผมเสนอไปเมื่อตอนคุยโทรศัพท์...ผมได้แต่เงยหน้ามองไอ้ตัวดีทั้งสองที่ยืนรอคำอนุญาตจากผม ซึ่งพวกมันก็พร้อมที่จะได้เล่นกับ(ชื่อคุณ)ที่อยู่ในห้องนอนตอนนี้

    ทำไงได้ล่ะ ก็ผมหาผัวอีก2คนให้หล่อนแล้วไงหึ!

    "อยู่ในห้องกู...รุมมันแรงๆหน่อยนะเพราะเด็กมันดื้อหึ:)"

[ 50% ]

    ร่างเล็กนั่งกอดเข่าด้วยสภาพที่ค่อนข้างยับเยินและมีรอยช้ำไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกต่างๆหลากหลายอารมณ์มันยังติดอยู่ในใจไม่หายทั้งสับสน วุ่นวาย เจ็บปวดและอ่อนล้า แต่ก็เท่ากับคนใจร้ายที่ถึงขั้นกล้าทำแบบนี้ทั้งๆที่ปากบอกว่าไล่ อย่ามายุ่ง แต่สุดท้ายทำไม ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขาต้องการอะไร...

    "อึก....."    ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงประตูเปิดออก ตากลมโตเบิกกว้างพร้อมมองผู้มาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์บวกกับรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจนัก

    "ว่าไง สาวน้อย รอพี่นายมั้ยหื้ม?"    ชายแปลกหน้าร่างสูง ลอนผมสีดำเงาเอ่ยเสียงทุ่มพลางย่างกายขึ้นมาบนเตียง มือใหญ่พร้อมเอื้อมมาล้วงลูบวนต้นขาเนียนๆของร่างเล็กไปมา

    "อึก! จะทำอะไรน่ะ เอามือออกไปนะ!!"    ร่างบางคิดจะต่อต้าน แต่ด้วยว่าข้อมืออีกข้างถูกล็อคเอาไว้เลยไม่สามารถช่วยเหลือตัวเอง

    ชายหนุ่มทั้งสองเพียงแค่หัวเราะคิกคักอย่างพอใจที่ได้เล่นสนุกกับสาวน้อยบนเตียง...ร่างบอบบางได้แต่หลับตาเม้มปากเป็นเส้นตรงไว้แน่นพร้อมที่จะรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น เสียงใหญ่ๆของคนแปลกหน้าพูดคุยกันอยู่สักพัก ก่อนจะคว้าใบหน้าหวานเงยขึ้นมามอง

    "ตัวสั่นเชียว สงสัยจะกลัวหนัก..."

    "น้ำตาของเธอน่ะ ไม่ต้องบีบมันออกมาหรอกนะ เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยหึ!"

    "ใช่ ไม่ได้ช่วยอะไรเลย..ยิ่งทำให้พวกฉันชอบขึ้นมาซะมากกว่า : ) "

    "ฮึก! ฮือออออออ!!..."

    "เงียบน่ะ!! รำคาญ...!!"

    สิ้นเสียงของคนตัวใหญ่ ร่างบางก็ถูกผลักให้ชิดกับหัวเตียงก่อนเรือนร่างบอบช้ำจะโดนถอดเสื้อเชิ้ตตัวเดียวออกจากกาย...

    ภาพห้องตอนนี้ดับวูบมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่แทรกเข้ามาในตัว..เสียงกายกระทบกันอย่างรุนแรงได้ยินเป็นระยะ เพียงไม่กี่นาทีหูทั้งสองข้างก็อื้อแทบไม่ได้ยินเสียงใดๆ เพียงแต่ความรู้สึกมันยังคงติดไม่หาย ทั้งเจ็บและปวดเข้ามาพร้อมกัน จนประสาทความรู้สึกแยกไม่ออกแล้วว่าตอนนี้อะไรเป็นอะไร

    รู้แต่ว่า ความเจ็บเหล่านี้ยังคงผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาเรื่อยๆและไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ

    นับเป็นกระป๋องเบียร์ที่สามที่ผมนั่งดื่มรอเจ้าพวกเพื่อนตัวดีเข้าไปเล่นสนุกในห้อง ตอนนี้ผมได้แต่นั่งฟังเสียงต่างๆหลากหลายอารมณ์ที่เล็ดรอดออกมาจากภายในห้องนอนทำให้รอยยิ้มบางๆของผมยกขึ้นอย่างพอใจ สายตาคมพร้อมจ้องมองไปที่ประตูห้องบานสวยอย่างไม่วางตา

    ยิ่งได้เห็นและได้ยิน ผมยิ่งรู้สึกสนุกขึ้นมาทุกวินาที เหล่าเพื่อนๆรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไงแต่ในเมื่อวันนึงผมมีแฟน ผมก็เลิกทำตัวแบบนี้มานานถึง2ปี...แต่อยู่ๆ ยัยนั่นก็ปรากฏตัวขึ้นมาทำให้ผมเห็นและรู้สึกอย่างได้ ความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงัม และดันเผลอหยิบนิสัยเก่าๆออกมาใช่จนได้ และตอนนี้ผมคงไม่สามารถหยุดมันได้อีกแล้วเพราะผมอยากจะทำมันจนกว่าจะเบื่อและโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี

    Rrrrrrr

    เสียงสมาร์ทโฟนเครื่องหรูดังขึ้นเรียกความสนใจจากผมได้เป็นอย่างดี เมื่อเหลือบมองหน้าจอก็ปรากฏชื่อของคนสำคัญ อย่างนั้นผมจึงไม่รอช้ารีบหยิบขึ้นมากดรับสายและยกขึ้นแนบหูทันที

    "ว่าไงครับ เยจิน?"    ผมรีบดัดเสียงให้ฟังดูนุ่มและอ่อนโยนเมื่อแฟนสาวโทรมา บางทีผมก็อึดอัดนะที่ต้องมาทำตัวแบบนี้ มันไม่ใช่แนวของผมสักเท่าไหร่

    "วันนี้เยจินไปหาพี่ที่ร้าน แต่ว่าร้านพี่ปิดอ่ะ..ทำไมพี่กุกไม่เปิดร้านล่ะคะ?"    น้ำเสียงของเยจินพูดปนงอแงใส่ผม ผมรีบผละสมาร์ทโฟนออกจากหูทันทีเมื่อรู้สึกรำคาญในสิ่งที่เยจินทำ

    ไม่รู้สิ อยู่ๆก็หงุดหงิดและรู้สึกรำคาญแปลกๆ..คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง

    "ครับ วันนี้พี่หยุดน่ะ เยจินไม่งอแงนะครับเดี๋ยวมันไม่น่ารักเอานะ"

    "ค่ะ เข้าใจแล้ว...งั้น! เยจินจะไปหาพี่ที่ห้องนะคะ!!"

    ว่าไงนะ เยจินจะมาที่ห้อง! เหอะตอนนี้เนี่ยนะ มันคงไม่ได้แล้วล่ะครับคุณแฟน ตอนนี้ห้องผมยังไม่สะดวกที่จะรับแขก

    "ไม่ได้ครับ! ตอนนี้ห้องพี่กำลังต่อเติมใหม่ กลิ่นสีแรงมากเลยเยจินไม่ต้องมาหรอกครับ:)"    ผมปั้นเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อไม่ให้แฟนสาวมาที่ห้อง เพราะถ้าจะมาตอนนี้ผมคงซ้อนหลักฐานไม่ทันแน่ๆ สภาพแบบนี้ยิ่งจะถูกเข้าใจผิดไปกันใหญ่ ถึงผมจะตั้งใจทำก็เถอะ-_-

    "หรอคะ...ก็ได้ แต่พี่กุกว่างมั้ย เราออกไปหาอะไรกินมั้ยคะ?"    

    "อืมมมมม เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่ออกไปรับ"

    "ค่ะ!^^"

    ผมพูดออกไปอย่างไม่คิดอะไรมากก่อนจะรีบวางสายและเดินไปคว้ากุญแจรถเพื่อมุ่งหน้าไปรับแฟนสาวทันที...

    "เดี๋ยวค่อยกลับ....."    ถ้าไอ้พวกเพื่อนตัวดีของผมทำเสร็จ พวกมันก็คงจะกลับและปล่อยให้ยัยนั่นอยู่คนเดียว

    ชั่งเถอะ ทิ้งไว้แบบนั้แหละคงไม่ตายหรอก

    YOU

    เป็นอีกวันที่ฉันอยู่ตรงนี้ ในนี้ เพียงคนเดียว หลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอจองกุก ไม่รู้เขาหายไปไหนตั้งแต่เมื่อวาน ปล่อยให้ฉันนอนโทรมอยู่ในห้องโดยที่ไม่ได้กินอะไรเลย...นี่มันก็ผ่านมา1วันแล้วนะ หายไปไหนของเขา คิดจะชิ่งหนีฉันรึไง รู้มั้ยว่าทำแบบนี้ฉันเจ็บมากแค่ไหน การที่ให้คนอื่นมารุมฉันแบบนี้ เหอะ! โคตรแมนเลย

    "ฮึก!....."    พยายามกั้นให้ตายก็ไม่มีประโยชน์ ฉันเจ็บฉันหิว จนสมเพชตัวเองที่ตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ 

    ฉันรู้ว่าฉันผิดที่เป็นฝ่ายตื้อ แต่ฉันก็ยอมถอยแล้วนี่ไง แต่ทำไมเขาถึงไม่ปล่อยฉันไป จะมากักขังกันทำไม...

    "อ๊ะ!...."    เสียงเล็กร้องเสียงขึ้นเมืาอคิดจะขยับตัว เห้อ นี่ฉันโง่รึเปบ่าเนี่ย ฉันจะไปไหนได้ล่ะในเมื่อโดนล็อคอยู่แบบนี้ คิดแล้วก็หงุดหงิดตัวเองที่ถูกขังไว้เหมือนหมูเหมือนหมา ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันอยากกลับห้องแล้ว

    มือบางอีกข้างยกขึ้นเช็ดคราบน้ำตาออกจนหมด ก่อนจะหลับตานอนอีกครั้ง ร่างกายอันอ่อนล้าไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แม้กระทั้งจะเดินก็ไม่มีแรงเพราะร่างกายขาดน้ำและอาหาร ฉันข่มตาหลับเพื่อลืมเรื่องราวที่ผ่านมา อยากจะลืมให้หมด ลบความทรงจำพวกนี้หายไปเลยได้ก็ยิ่งดี...ฉันไม่อยากจดจำความรู้สึกพวกนี้อีกแล้ว

    "อึก!....อือ...."

    "ไม่เป็นไร...."     น้ำเสียงทุ่มของใครบางคนเอ่ยเบาๆด้วยความอ่อนโยน มือหนาค่อยๆสัมผัสร่างกายบางอย่างช้าๆและทะนุถนอม ความรู้แปลกใหม่ที่กำลังก่อกวนตอนนี้ ทำให้ฉันเผลอครางออกมาเบาๆก่อนจะเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นช้าๆและพยายามหรี่ตามองภาพมัวๆตรงหน้าให้ชัด 

    ภาพเริ่มโฟกัสชัดขึ้นเรื่อยๆและทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย แต่ก็พลางจะไม่มีแรงดิ้นหนีได้...แต่ฉันจำผู้ชายคนนี้ได้ คนคนนั้นที่เจอกันในมหาลัย

    "น..นาย?"    ฉันเอ่ยเสียงแผ่วอย่างสงสัย ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เขาเข้ามาในห้องของจองกุกได้ยังไง?

    "อย่าพึ่งตกใจ...ฉันชื่อจีมินเป็นพี่ชายของจองกุก"    ว่าเสร็จ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยออกจากเตียง ข้อมือที่เคยถูกล็อคเอาไว้ตอนนี้เป็นอิสระแล้ว แถมตอนนี้ร่างกายของฉันก็ถูกปกปิดด้วยเสื้อหนังตัวใหญ่คลุมไว้ทั้งตัว

    นี่เขากำลังช่วยฉันหรอ....

    "พี่ชายจองกุก?"

    "อืม ถ้าฉันไม่แวะมาคงไม่รู้หรอกนะว่าไอ้กุกมันทำอะไรกับเธอบ้าง"

    "ร..รู้จักฉันหรอ?"

    "รู้สิ รู้จักดีเลยล่ะ...แต่ตอนนี้เธออย่าพึ่งพูดเถอะ เรารีบออกไปก่อนดีกว่า  ก่อนที่มันจะกลับมา"

    "อะ..อืม"    ฉันเงียบลงและไม่อยากจะสงสัยอะไรมาก เขาจะพาฉันไปไหนก็ไปเถอะแต่ขอให้พาออกไปจากที่นี่ก็พอ...ฉันไม่อยากเจอหน้าจองกุกอีกแล้ว

    "แล้วสรุปเธอก็ยังไม่รู้เหตุผลใช่มั้ยที่ไอ้กุกมันทำแบบนี้?"

    รู้..เพราะฉันมันน่ารำคาญและตามตื้อเขายังไงล่ะ นี่คือเหตุผลใช่มั้ย-_-

    "ตามตื้อล่ะมั้ง...."    ฉันตอบออกไปอย่างไม่มั่นใจนัก..เอาจริงๆก็ไม่รู้หรอกนะ

    ตอนนี้จีมินพาฉันออกมาจากคอนโด โดยที่เขาไม่รู้ว่าฉันอาศัยอยู่ที่นั่น ห้องตรงข้ามกับจองกุก..แต่มันก็ดีเหมือนกัน หนีออกมาสักพักก็คงไม่เสียหายแล้วที่สำคัญฉันจะกลับไปที่ห้องของฉันได้ยังไง?-_-

    "ตามตื้อ?" จีมินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด ก็แหงล่ะนอกจากฉันกับจองกุกก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แล้ว

    "อื้อ..นายไม่ต้องอยากรู้หรอก-_-" ปากบอกพลางจับแซนวิชในมือยัดใส่ปากคำโตๆด้วยความหิวโหย ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ในมินิมาร์ทบริเวณโซนผ่อนคลายไว้ให้ลูกค้านั่งทานอาหารที่ซื้อจากร้าน โชคดีที่ร้านแถวนี้ก็ไกลจากคอนโดของฉันมากพอสมควร จองกุกเขาคงไม่ตามมาเจอหรอกใช่มั้ยT^T

    "อืม ไม่เป็นไรฉันไม่อยากรู้ก็ได้...แต่เหตุผลสั้นๆที่ไอ้กุกมันทำแบบนี้เพราะมันกำลังนึกสนุกกับเธอยังไงล่ะ..." ชายหนุ่มนั่งมองร่างเล็กกินแซนวิชอย่างเอร็ดอร่อย สายตาคมมองร่างบางอย่างเอ็นดูและพลางยิ้มน้อยๆเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอผู้หญิงที่พ่อหาคู่ให้แบบนี้ ตัวจริงเสียงจริง

    แต่ร่างบางก็ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีชายหนุ่มเข้ามาในชีวิตเยอะแยะ เข้าทางพ่อแต่ลูกยังคงไม่รู้เรื่องว่าตัวเองจะได้หมั้นกับใคร...

    แต่อยู่ๆรอยยิ้มบางก็หดหายไปเพราะรอยช้ำทั่วร่างของหญิงสาวทำให้เขาอดที่จะโกรธน้องชายตัวเองไม่ได้...แต่โกรธไปมันก็ไร้ประโยชน์เพราะความจริงแล้วจองกุกเองก็ไม่ค่อยมีสติที่ดีสักเท่าไหร่

    "เล่นสนุก?...เหอะ! ที่พูดนี่หมายความว่ายังไง?" 

    "ก็นะ เมื่อก่อนนิสัยมันค่อนข้างเชี่ยพอสมควร แต่ตั้งแต่มีแฟนเนี่ยก็ดีขึ้นเยอะ..."

    "เพราะฉันใช่มั้ย...ที่ทำให้จองกุกเป็นแบบนี้" ที่ฉันพูดก็ไม่ได้หมายความว่าสำนึกผิดหรอกนะ! เพราะยังไงซะฉันมันก็เป็นฝ่ายเสียหาย เสียหายมากๆด้วย!

    "หึ ฉันว่าเธอยังไม่เข้าใจหรอก...ชั่งเถอะ รีบกินซะฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน"    คำพูดของจีมินทำฉันแทบพุ่งแซนวิชออกจากปาก ให้ตายสิ!! กลับบ้านงั้นหรอ บ้าน..บ้านที่ใกล้ขุมนรกของจองกุกเนี่ยนะ ทำไงดีฮือ~

    "ต..แต่...คือว่า..."

    "หื้ม ไม่เป็นไร..ฉันรู้จักบ้านเธอ^^"

    "ห้ะ?" เอาอีกแล้ว หมอนี่ทำฉันเหว๋ออีกแล้ว อย่ามาหลอกกันให้ยากเลยนะ! เขาจะรู้จักบ้านฉันได้ยังไงในเมื่อฉันไม่เคยพาผู้ชายคนไหนเข้าห้องเลย!!!!

    "อย่า...อย่าโกหกฉันน่ะ! นายจะรู้จักได้ยังไงในเมื่อฉันไม่เคยเจอนายเลย!"

    "เอาหน่า~ ไม่โวยวายสิ..ฉันรู้จักกับพ่อเธอนะ(ชื่อคุณ)^^"

    อืม..ที่บอกว่ารู้จักบ้านเนี่ย ที่แท้ก็บ้านพ่อฉันนี่เอง โถ่นึกว่าจะกลับคอนโดแหะๆ-^-

    "งั้นหรอ แล้วนายรู้จักพ่อฉันได้ยังไงอ่ะ?"

    "ไม่บอก~"

    "เอ้า!!!"

    "จุ๊ๆ ไม่เอาไม่พูด..รีบกิน จะกลับมั้ยบ้านอ่ะ" ชายหนุ่มพูดพลางยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ พร้อมนั่งเท้าคางมองฉันอย่างไม่วางตา

ให้ตายเถอะ ทำไมหมอนี่มันกวนประสาทฉันดีจัง! คุยด้วยแล้วปวดหัว-_-

    "แต่ว่า..ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับพ่อฉันแล้วล่ะ แต่ฉันอาศัยอยู่ที่คอนโด"

    "คอนโด..ที่ไหน?"

    "ก็..ที่เดียวกันกับจองกุกนั่นแหละ ห้องตรงข้ามกันด้วย" ยิ่งพูดยิ่งอยากร้องไห้ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!!

    "เห้อ!!..งั้นก็แย่น่ะสิ"

    "ใช่! แย่มากๆ!...แต่ฉันก็จะกลับ เพราะฉันไม่มีที่ไปแล้ว" จากน้ำเสียงที่เคยมั่นใจของฉันค่อยๆเบาลงเรื่อยๆเพราะเอาจริงๆฉันก็ไม่มีที่ไปจริงๆ จะไปขอหลบที่บ้านยัยฮานิก็ไม่ได้ เกรงใจพ่อแม่เขา ส่วนยัยแดฮวีก็กลัว กลัวผัวมันน่ะสิ-_-

    "แล้วเธอไม่กลัวจองกุกรึไง?"

    "กลัว แต่ถ้านายไม่บอกเขาว่าฉันอยู่ไหน หมอนั่นก็จะไม่รู้หรอกจริงมั้ย!?"

    "อืมมมมม จริง..แต่เธอแน่ใจนะว่าจะกลับไป"

    "อื้อ แน่ใจ...อย่าบอกเขานะ ฉันขอร้อง"

    "ได้สิ..แต่ว่าเพื่อความปลอดภัยของเธอจากไอ้กุก ทุกวันช่วงเย็นฉันจะไปหา ห้ามขัดขืน อย่าดื้อไม่งั้นฉันจะบอกมันว่าเธออยู่ที่ไหน:)" ดู ดูรอยยิ้มของเขา มันกวนประสาทฉันอีกแล้ว! โว้ย เห็นแล้วหงุดหงิด-_-

    "ก็ได้!!..."

    "ดีมากเด็กดี~" มือใหญ่เอื้อมมาจากฝั่งตรงข้ามเพื่อลูบหัวฉัน ฉันเหลือบมองจีมินที่เอาแต่นั่งยิ้มตาหยี่และเล่นหัวฉันอย่างสนุกมือ และด้วยความน่ารักจากใบหน้าของเขาทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

    ถึงเราจะพึ่งรู้จักกัน..แต่ฉันก็ ขอบคุณนะ^^

    JEON

    เมื่อวานเยจินบอกให้ผมอยู่ค้างด้วย เลยไม่ได้กลับห้องจนลืมว่าทิ้ง(ชื่อคุณ)ไว้ จนถึงเช้า แต่ผมก็ต้องเปิดร้าน โชคดีที่วันนี้คนจองคิวไว้น้อยเลยได้ปิดร้านช่วงบ่าย

    หลังจากปิดร้านเสร็จผมก็บึงรถออกมาทันที แต่ระหว่างทางกลับ ก็นึงขึ้นได้ว่าของสดในตู้เย็นหมดแล้ว จะปล่อยให้ยัยนั่นอดตายมันก็ไม่ได้เพราะผมไม่อยากมีผีไว้เฝ้าห้อง..ผมเลยตัดสินใจแวะร้านอาหารพร้อมสั่งกับข้าวกลับบ้านพอกินได้สองมื้อสำหรับสองคน จากนั้นผมก็หอบถุงที่บรรจุด้วยกล่องข้าวกลับมาที่รถอย่างพะลุงพะลัง

    เท้าหนาเหยียบคันเร่งแทบไฟจะลุก ผมแค่อยากกลับห้องไปนอนน่ะ ไม่ได้เป็นห่วงยัยนั่นหรอก จะตายก็ไม่เสียดาย....จริงๆ-_-

    ใช่เวลาไม่นานผมก็มาถึงคอนโด กำลังจะเลี้ยวรถเพื่อนำเข้าไปจอด แต่ทว่าตัวรถต้องเบรคกระทันหันทำผมแทบหัวทิ่มกระจกแตก อยู่ๆสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นไอ้พี่ชายตัวดีที่กำลังยืนคุยกับใครก็ไม่ทราบเพราะตัวหนาๆของพี่ชายผมยืนบังซะมิดเชียว-_-

    ให้ตายสิ กูมองไม่เห็นโว้ย!!

    ผมขมวดคิ้วมองสักพักก่อนที่จีมินฮยองจะเดินเบี่ยงตัวออกเผยให้เห็นร่างเล็กอันคุ้นเคยกำลังยืนยิ้มให้กันอยู่ไม่ห่าง...

    (ชื่อคุณ)..หล่อนหลุดออกมาได้ยังไง

    "ฮยองแมร่ง..เสืxกไม่เข้าเรื่อง!!" ตอนนี้ผมคงไม่โง่โผล่หน้าออกไปให้เห็นตอนนี้หรอก แอบตามไปเงียบๆก่อนก็แล้วกัน

    เธอเจอฉันแน่..(ชื่อคุณ)หึ!

    ร่างสูงแอบย่องตามสองชายหญิงที่กำลังเดินเข้าไปในลิฟท์ หลังจากที่เอารถไปเก็บผมก็รีบวิ่งตามแต่ไม่ลืมของกินที่อยู่ในมือ ผู้คนที่เดินเข้ามาในลิฟท์ค่อนข้างมากทำให้ผมแอบสองคนนั้นได้โดยที่ไม่ถูกจับ...

    "ห้อง(ชื่อคุณ)หมายเลขอะไรหรอ?" เสียงของจีมินฮยองเอ่ยถามคนตัวเล็กที่ยืนซบกันอยู่ข้างๆ

    แอว่ะ! เกลียดความจริตของมัน-_-

    "2504..."

    "รหัสล่ะ?"

    "นี่! จะถามไปทำไม!!"

    "ฮ่าๆฉันพูดเล่น^^"

    "ชิล์!!..."

    หึ! มีความสุขกันเข้าไป...ฮยองไม่น่าเข้ามายุ่งเลยนะ เพราะผมคิดว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แต่เสียใจด้วย ทั้งเธอและจีมินฮยอง เป็นตัวจุดชนวนที่ทำให้ผมกลับมาเป็นเสื้ออีกครั้ง

    และเสือตัวนี้ก็ชักจะไม่อยากกลับเข้าถ้ำซะแล้วสิ...เพราะแม่กระต่ายน้อยเนื้อหวานแท้ๆเลยหึ : )

    "ขอบคุณนะคะที่มาส่ง...ส่วนเรื่องของเรา.."

    "อืมมมม ฉันไม่บอกใครหรอกน่ะ^^"

    ตอนนี้ผมได้ย่องตามพวกนั้นมาจนถึงห้อง..แต่ผมเดินมาแอบฟังอยู่มุมบันไดหรอกนะเพราะกลัวจีมินฮยองจะเห็นเข้า...ผมแอบส่องสองคนนั้นยืนคุยกันอยู่สักพักก่อนที่พี่จีมินฮยองจะกลับไป ส่วน(ชื่อคุณ)น่ะหรอ หึ!!...เสร็จกูล่ะมึง

     ปึก!!

    "อ๊ะ!!!?"

    "อย่าแหกปาก! เข้ามา!!..." ในระหว่างที่เธอกดรหัสและเปิดประตูห้อง ไม่รอช้าผมก็รีบพุ่งตัวเข้าฉุดเธอก่อนจะดึงร่างเล็กๆเข้ามาในห้อง แต่จู่ๆผมก็เหลือบไปเห็นเลขห้องพบว่า ห้องตัวเองอยู่ฝั่งตรงข้าม...อ่า เอาจริงดิ อยู่ใกล้กันนิดเดียวเองนะ อืมมมม..ดีเลย ^^

    ผมเลิกสนใจหน้าห้องตัวเองก่อนจะกระชากร่างเล็กเข้ามาในห้อง สายตาของผมกวาดมองไปรอบๆพื้นที่สะอาดและเรียบหรูแตกต่างจากห้องของผมลิบลับ มันดูแพงและมีราคา..ในตายสิ ยัยนี่มันรวยจริงๆหรอวะ-_-

    ชั่งเถอะ! เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจำเป็นต้องรู้

    "โอ้ย! ปล่อยฉันนะ!!..." 

    มือหนาบีบข้อมือเล็กๆไว้แน่นพลางผลักร่างบางล้มลงโซฟาตัวหรูขนาดกว้าง ผมทิ้งตัวลงคร่อมหล่อนไว้เพื่อไม่ให้ดีดดิ้นและหนีไปไหน...(ชื่อคุณ)เบิกตาแอบตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆผมก็โผล่มา แหงสิ ถ้ากลับมาไม่ทันคงไม่รู้หรอกนะว่าไอ้พี่ชายตัวดีของผมเสร่อเข้าไปช่วยแถมยังมีหน้ากลับมาส่งกันถึงห้องอีก

    โคตรหมั่นไส้เลยว่ะ...

    "ตกใจรึไง..หึ! คิดจะให้พี่ฉันช่วยรึไงยัยโง่ เธอน่ะรู้จักฉันน้อยไปแล้ว"

    "อ..อะไร!! จีมินเขามาช่วยฉันเองต่างหาก!!"

    "ปากดี อยากโดนตบอีกรึไงหื้ม..." น้ำเสียงกดต่ำทำให้คนใต้ร่างหน้าซีดลงไม่น้อย ผมน่ะพูดจริงทำจริง ตบคือตบ ไม่สงสารแต่สมเพช

    "อึก..นายมันหน้าตัวเมีย ตบแม้กระทั้งผู้หญิง!!"

    "หน้าตัวเมีย..กับเธอคนเดียวนั่นแหละหึ:)" เป็นอีกครั้งที่คำพูดของผมทำให้หล่อนสะอึกลงและปิดปากเงียบ ดวงตากลมค่อยๆมีน้ำสีใสเคลือบเต็มรอบขอบตา ปากอิ่มเอิบคว้ำลงอย่างเห็นได้ชัด อาการที่บ่งบอกว่ายัยนี่กำลังจะร้องไห้...

    ร่างเล็กสั่นคลอเบาๆปนเสียงสะอื้นอู้อี้ที่กำลังบังคับตัวเองเพื่อไม่ให้ปล่อยโฮออกมา 

    "อึก!..เลิกยุ่งกับฉันเถอะ" ไม่นานนักเจ้าตัวก็เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก และคำพูดหรือคำขอร้องของเธอทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ อยู่ๆก็หัวร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ

    เหอะ! เอาอะไรคิดที่จะบอกให้ผมเลิกยุ่ง..มาขอกันตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้วล่ะ : )

    "ไม่......"

    "อึก...." จูบผมอยู่ชะงักไป ก่อนปากที่จะแปะเอาไว้เฉย ๆ เมื่อกี้ จะกดลงมาแน่นขึ้น แล้วบดเบียดไปมาซ้ายขวา สักพักลิ้นร้อน ๆ ก็เริ่มแงะปากที่ปิดสนิทของคนใต้ออกช้าๆ (ชื่อคุณ)ขยับทั้งหน้าทั้งตัวหนี แต่มือผมล็อคคางเธอไว้แน่น พอ ๆ กับมืออีกข้างที่ยกมารั้งเอวเธอไว้กันหนี เมื่อดิ้นยังไงก็ไม่รอด เธอรีบอ้าปากหวังหยุดผมด้วยเสียง 

    "อ๊ะ!! หยุดนะ..นายไม่มีสิทธิ์---!!!"

    "ผัวเมียเขาจูบกันไม่ได้รึไงวะ!?"

    ผมเผลอตวาดเสียงดังออกไปอย่างลืมตัวก่อนที่คนตัวเล็กใต้ร่างจะหยุดชะงักไปเล็กน้อย..ผมแทบไม่รู้ตัวเองเลยว่าเมื่อกี้พูดอะไรออกไป พอรู้ตัวอีกที(ชื่อคุณ)ก็ฉวยโอกาสผลักตัวผมออกก่อนที่เธอจะวิ่งหนีหายเข้าไปในห้องนอน..เสียงล็อคประตูดังแกร๊กทำให้ผมรู้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะเจอใครหรือให้ผมเข้าไป

    "โธ่เว้ย!!..."

    Rrrrrr ! ! 

    "เยจิน?"

    YOU

    "อึก! ฮือ..." เสียงสะอื้นดังระงมทั่วห้อง ใบหน้าหวานซุกลงหมอนพร้อมปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาอย่างเหลือทน ฉันสะบัดหน้าทิ้งคำพูดของจองกุกออกไปให้หมด แต่มันก็ไม่ได้ผลสักที ทำไม!เสียงของเขาต้องก้องอยู่ในหัวของฉันอยู่ตลอดแบบนี้

    "หยุดนะ...ออกไปจากหัวฉันสักที!!"    นายต้องการอะไรจากฉัน ฉันหยุดแล้วนี่ไง ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรอ ฉันไม่อยากเจ็บตัวอีกต่อไปแล้ว..ทั้งคำพูดและการกระทำของนาย มันไม่ต้องการฉันหนิ จะมารั้งกันไว้ทำไม

    นายไม่มีเหตุผลเอาซะเลย...

   "ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอต้องการอะไร แต่ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก อย่าแม้จะคิดทำให้ฉันกับแฟนต้องเลิกกันเพราะเธอ...และสุดท้าย ฉันเกลียดผู้หญิงอย่างเธอมากที่สุด....."

    "โง่เอ้ย...ก็เอาเงินฟาดหัวไงวะ! ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมารู้จักกันอีก!!"  

    "หุบปาก!! ฉันไม่ให้สิทธิ์อะไรเธอทั้งนั้น!! แม้จะบอกว่ารักก็อย่าหวัง เพราะสำหรับเธอมันเป็นไปไม่ได้!!"   

    

    นั่นสิ ความทรงจำของฉันจดจำทุกประโยคที่เขาพูด จำมันได้ดีมากเลยล่ะว่าเขาเกลียดฉันและต้องการแค่ความสนุกจากตัวฉัน พอผ่านไปได้ไม่นานฉันก็จะโดนเขี่ยทิ้งตามที่นิสัยของเขามันบ่งบอก...เลว...

    หลังจากที่ฉันนอนทำใจอยู่บนเตียงเป็นเวลานาน ซึ่งฉันมั่นใจว่าตอนนี้จองกุกคงกลับไปแล้ว เพราะตอนนี้ห้องของฉันเงียบมาก..ฉันเลยตัดสินใจพยุงตัวเองเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สะอาด เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็เดินขึ้นไปนั่งบนเตียงนุ่มๆด้วยความผ่อนคลายเมื่อสภาพร่างกายได้ถูกรักษาโดยการอาบน้ำอุ่นหอมๆของครีมอาบน้ำจากฝรั่งเศส แต่ยังไงซะความเจ็บที่ผู้ชายสองคนนั้นสร้างไว้มันก็ยังแปลบๆอยู่ไม่หายแต่ก็เจ็บไม่มาก ตอนนี้ฉันพอเดินได้แล้วล่ะ

    "อ่า...พวกยัยบ้าพนันต้องสงสัยแน่ๆ" ฉันหยิบกล่องปฐมพยาบาลขึ้นมาก่อนจะเปิดฝาและหยิบผ้าพันแผลชนิดยืดมาพันรอบข้อมือของตัวเอง ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะช่วงเย็นๆมีเรียนยังไงล่ะ แถมตอนนี้ข้อมือที่เคยถูกล็อคมันก็แดงช้ำมากด้วย ขืนยัยพวกนั่นเห็นต้องเป็นอันโทรไปฟ้องพ่อฉันแน่ๆ ไม่เอาหรอก ฉันยังไม่อยากถูกจับส่งกลับอิตาลี ยังอยากอยู่เกาหลีต่อ....

"เห้อ~ คงไม่อึดอัดล่ะมั้ง-_-" จะปิดแต่ข้อมือมันก็ไม่ได้เพราะร่างกายของฉันมันไม่ได้มีสภาพดีไปซะหมด เลยตัดสินใจใส่ชุดนักศึกษาให้มิดชิด แต่งเครื่องสำอางหน่อยยัยพวกนั้นก็ไม่เห็นรอยคิสมาร์กบนคอของฉันแล้ว..แค่นี้จบ!...

    "กี่โมงแล้วเนี่ย...." เสียงหวานพึมพัมตามลำพังพร้อมเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพในชุดนักศึกษาเป็นระเบียบเรียบร้อย เท้าเล็กค่อยๆเดินไปทีละก้าวอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะเจ็บตัวอีกหน ฉันกะว่าก่อนจะไปที่มหาลัยขอหาของกินรองท้องก่อนค่อยออกไป ไม่งั้นถ้าไม่กิน ในคาบเรียนมีหวังเป็นลมแน่ๆ คนยิ้งเหนื่อยๆอยู่-_-

    และวันนี้ฉันไม่ให้จีมินมาหาหรอก เพราะฉันมีเรียน ค่ำๆน่ะถึงจะเลิก ฉันเลยบอกเขาไปว่าให้มาพรุ่งนี้...แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าจองกุกจะจับฉันได้ จะขอร้องให้จีมินมาหาก็ไม่กล้า เดี๋ยวจะรบกวนเขาเปล่าๆ

    เห้อ เรานี่มันดวงซวยจริงๆ-_-!

    "บ่ายสาม..."

    "อืมมมมม บ่ายสาม..." 

    เอ๋!..เดี๋ยวนะ! เสียงนี้มัน 0.0

    "จ..จองกุก!?" ฉันรับหันขวับไปมอง พบว่าจองกุกนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟาพร้อมกับสีหน้าเรียบนิ่งและมองมาทางฉัน

    ฉันแอบตกใจเล็กน้อยก่อนที่ร่างกายจะขยับถอยออกห่างอย่างอัตโนมัติ..นี่เขายังไม่กลับไปอีกหรอเนี่ย เราเจอกันตอนเที่ยงหนิ แต่ตอนนี้มันบ่ายสามแล้วนะทำไมเขาถึงยังอยู่ที่นี่?

    หรือว่าฉันเผลอหลับไป จนลืมตัว-_-?

    "นายยังไม่กลับไปอีกหรอ...?" ฉันรวบรวมสติก่อนจะปรับสีหน้าและท่าทางให้นิ่งและทำเป็นไม่สนใจ ให้ตายสิ ทำไมฉันกลัวว่าจะโดนเขาตบอีกนะ จำได้เลยว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง มึนและแสบมาก แต่ถึงยังไงรอยแผลที่มุมปากของฉันก็ยังไม่หายดี ถ้าเพื่อนถามว่าไปโดนไรมาก็โกหกว่าเดินชนขอบประตูเอาก็แล้วกัน

    คำถามของฉันแทบจะไม่มีประโยชน์ เขาเพียงแต่ยกยิ้มบางๆก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนและย่างกายเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ไม่ทันไรแขนยาวๆของจองกุกก็เอื้อมมาฉุดเอวฉันพร้อมดึงเข้าไปแนบชิดกับแผงอก

    "จะไปไหน..."

    "ต..ตาบอดรึไง ก็ฉันจะไปเรียนสิถามได้" เสียงเล็กพูดด้วยความประหม่าเล็กน้อยพร้อมเบนสายมองไปทางอื่น

    "ตอนนี้?"

    "เปล่า..."

    "ตอนไหน?"

    "เอ๊ะ! นี่จะถามไปทำไม!! นายจะมายุ่งอะไรกับฉันอีก!! ออกไปเลยจะไปไหนก็ไป!!..ต่างคนต่างอยู่แล้วหนิ!!!" แน่สิว่าฉันพูดอะไรไม่เคยคิด แต่นี่ฉันพูดความจริง...

    "นายเป็นคนพูดเองนะว่าเราควรต่างคนต่างอยู่ เงินก็เอาฟาดหัวฉันแล้วหนิ..และสิทธิ์ของฉันมันก็ใช่ไม่ได้กับคนอย่างนาย เพราะนายรักแฟนนายมาก ไม่อยากเลิก กลัวว่าแฟนจะเข้าใจผิด..เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับฉันนะ ถือว่าฉันขอร้อง 1วันที่ผ่านมานายคงเล่นสนุกกับร่างกายของฉันจนพอใจแล้ว โดนรุมโทรมก็แล้ว หวังว่าในสิ่งที่นายทำมันจะทำให้นายมีความสุขและสบายใจได้เลยเพราะว่าฉันจะไม่ยุ่งกับชีวิตนายอีก...แม้กระทั่งความรัก ฉันก็จะเก็บมันไว้ ไม่ยกให้นายอีก"

    "พล่ามเสร็จรึยัง...ไป ฉันซื้อข้าวมายังไม่ได้กิน"

    "อ้าก!! นี่นาย!!..." ไอ้บ้า! นี่มึงไม่ได้ฟังกูเลยใช่มั้ย!!!-^-

    ว่าจบ ฉันก็ถูกจองกุกลากเข้ามาในครัว เขาจับฉันนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับข้าวกล่องตรงหน้าที่ยังถูกปิดเอาไว้แน่นสนิท...ร่างเล็กตวัดสายตามองร่างสูงอย่างคาดโทษที่ไม่ได้ฟังในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักคำ นี่ฉันไม่ได้ล่อเล่นนะ ฉันพูดจริง!!!..จองกุกเดินอ้อมไปอีกฝั่งพร้อมนั่งลงและหยิบข้าวที่ตัวเองบอกว่าซื้อมาเอาไปกินอย่างน่าตาเฉย

    "ฉันพูดจริง ไม่ได้ล้อเล่น...ในที่สุดคำขอและคำเตือนของนายก็เป็นจริง ฉันเจ็บแล้ว...รีบกินแล้วออกไปจากห้องฉันซะก่อนที่แฟนนายจะมาหาแล้วไม่เจอ" ฉันพูดลอยๆออกไปพลางฉวยโอกาสหยิบข้าวกล่องมาเปิดกิน ฉันเงียบ จองเองก็เงียบ เราสองคนต่างกินโดยไม่ปริปากพูดสักคำ...เห้อ! ไม่ไหวแล้วโว้ย!!

    "ช่วยฟังฉันหน่อยก็ดีนะ...ฉันจะบอกเป็นครั้งสุดท้ายว่าฉันจะไม่ตื้อนายอีก! ได้ยินมั้ยห้ะ!!?" พูดไปข้าวก็ยังกลืนไม่หมด ก็ฉันอดไม่ได้จริงๆหนิกับท่าทางเมินเฉยแบบนั้น

    "อืมมมมม..คุยกับฉัน?" จองกุกเลิกคิ้วกวนพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง อะไรกันหมอนี่คิดจะกวนประสาทฉันรึไง ก็มีกันอยู่สองคน!

    "คุยกับหมา..."

    "ผัว"

    ประโยคล่าสุดท้ายของคนตรงหน้าทำให้ฉันสำลักข้าวที่กำลังกินอยู่..นี่ฉันเมาน้ำอุ่นใช่มั้ย หรือว่าหูฝาด?

    "แค่ก!!..พ..พูดกับฉัน?" ฉันหน้าเหว๋อไปนิดนึงก่อนจะวางช้อนในมือลง

    ฉันต้องฟังผิดไปแน่ๆ

    "หมา..."

    "ชิล์!...ฉันไม่อยากเจอหน้านายแล้ว ไปดีกว่า...เอ่อ!! แล้วกรุณาออกไปจากห้องฉันด้วยเพราะนี่คือพื้นที่ส่วนตัว!!!" แกล้งโง่หน่อยก็ไม่ได้ ฉันได้ยินหมดทุกประโยคที่เขาพูด แต่แค่อยากได้ความแน่ใจและชัดเจนก็เท่านั้น แต่ถ้าจองกุกพูดเล่นๆฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะทักท้วงอะไรเพราะเราต่างคนต่างอยู่...แค่คนรู้จัก...

    หมับ!!

    จู่ๆข้อมือเล็กก็ถูกรั้งไว้จากด้านหลังพร้อมดึงตัวกลับหันไปเผชิญหน้าเข้าหาจองกุก จมูกฉันชนเข้ากับแผ่งอกของร่างหนาเข้าเต็มๆ เจ็บตัวยังไม่พอยังจะต้องมาถูกดึงเอาไว้อีก!

    "เราคุยกันยังไม่จบ..."

    "อะไรอีก! คุยอะไรอีก เรื่องของเรามันจบแล้ว ฉันยอมแพ้แล้วนี่ไง นายต้องการอะไรจากฉันอีก!" เสียงเล็กโวยขึ้นใส่คนตัวใหญ่ตรงหน้า ฉันพยายามดิ้นสุดแรงและอยากจะหนีออกไปให้ไกลมากที่สุด ที่ฉันทำเป็นไม่ได้โกรธเคืองอะไรเขานักก็เพราะไม่อยากมีเรื่อง ฉันแค่ต้องการพูดด้วยดีๆและต่างคนต่างอยู่ในแบบที่จองกุกต้องการ

    "ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอ..เพราะเธอเป็นของฉัน!! จำเอาไว้..."

    "แต่นาย รำคาญฉันไม่ใช่รึไง---!!"

    "ฟังก่อนดิวะ!!!"

    "อึก!!" นิ้งแกร่งทั้งสิบนิ้วฉกขึ้นมาบีบแก้มตอบของฉันเอาไว้แน่น แม้แต่เสียงร้องทักท้วงฉันก็ไม่สามารถปริเสียงออกมาได้ จองกุกบีบแก้มและปากของฉันไว้เพื่อไม่ให้ถกเถียงเขาแต่อย่างใด

    "ต่อไปนี้เธอคือผู้หญิงของฉัน..ห้ามขัดห้ามหนีหรือแม้คิดจะไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากฉัน! จำไว้ในเมื่อเธอเข้ามาในชีวิตฉัน เธอจะไม่มีสิทธิ์เดินออกไปถ้าไม่ตายจริงๆ..."

    "อ๊ะ!!!"

    "เดินไป!! ฉันจะไปส่ง!!"

    สิ้นเสียงหยาบและกดขู่ เขาก็กระชากแขนฉันให้เดินตามออกไปจากห้อง..ฉันกำกระเป๋าในมือไว้แน่นและพยายามฉับขาให้ทัน เพราะตอนนี้จองกุกเดินเร็วมากแทบจะลากฉันเลยก็ว่าได้...ตลอดทางไปมหาลัยฉันเอาแต่ปิดปากเงียบและมองวิวนอกกระจกรถยนต์อย่างเหม่อลอย คิดแล้วฉันก็เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถขัดขืนเขาได้ คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด เป็นอย่างที่จีมินบอกไว้จริงๆด้วยว่าจองกุกคิดแค่จะเล่นสนุกกับฉันก็เท่านั้น ไม่ได้จริงจังอะไรเลย..จำเอาไว้อย่าสำคัญตัวกับเขา ไม่งั้นฉันอาจจะเจ็บไปตลอดชีวิต...

    "เป็นไร ทำไมตัวสั่น?"

    น..นี่ฉันร้องไห้อีกแล้งหรอ

    "ป..เปล่า ขับรถไปพูดมาก!" ฉันรีบยกฝ่ามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจนหมดก่อนจะหดตัวลงเพราะไม่อยากให้เขาเห็น

    "อืม อย่ามาทำรถฉันเลอะก็แล้วกัน ขี้เกียจเช็ด"

    ใช้เวลาไม่นาน จองกุกก็ขับรถมาส่งฉันที่มหาลัยตอนนี้ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว แต่ฉันก็ต้องไปเรียน...

    "จอดนี่แหละ ฉันจะเดินไปเอง...." ว่าจบฉันก็เปิดประตูรถก่อนจะเดินลงจากรถโดยไม่รอให้จองกุกปริปากพูดเลยสักคำ..ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้ามอ จู่ๆเสียงปิดประตูรถก็ดังขึ้นทำให้ฉันหันไปมองพบว่าจองกุกยืนมองฉันด้วยสายตาอย่างคาดโทษ

    อะไรอีกเนี่ย...

    "อะไร?" ฉันถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก..ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดดีกับเขาแล้ว ทำดีไปก็ไร้ประโยชน์ สู้เมินใส่ยังจะดีกว่า

    "เรียนเสร็จกี่โมง..."

    "หืม?"

    "ถาม..ตอบ..."

    "ทุ่มนึง ทำไม?"

    "จะมารับ อย่าคิดหนีเชียว ไม่งั้นฉันจะตามล่าเธอและจับมาทรมารซะ!"

    นี่ขู่ฉันรึไง..ไม่..หมอนี่พูดจริงทำจริงเชื่อฉันสิ ฉันเจอมาแล้ว ถ้าคิดจะหนี ฉันคงโดนเอาโซ่ล่ามขาแน่ๆ

    "อ..อืม...ห้ามมาช้าก็แล้วกัน!!" ฉันกระแทกเสียงใส่ร่างสูงพร้อมเดินฟึดฟัดออกไปจากบริเวณตัวรถ ตอนนี้ฉันโคตรอึดอัดเลย! พ่อแม่ก็ไม่เคยบังคับมากขนาดนี้มาก่อน! รู้สึกถูกกดดันยังไงก็ไม่รู้แฮะ

    อยากรู้จริงว่าเขาจะนิ่งได้นานสักแค่ไหน..เผลอๆอาจจะลงมือตบตีฉันอีกก็ได้ใครจะไปรู้ เพราะฉะนั้นฉันต้องต่อต้านและจะไม่ยอมให้เขามาตบฉันฟรีๆแบบนี้อีกแล้วจำเอาไว้!!

   

     เวลาต่อมา เป็นกิจวัตรประจำวันที่ฉันต้องไปยืนรอรถเมล์หรือกลับรถแท็กซี่ แต่ตอนนี้ฉันต้องรอให้จองกุกมารับอย่างที่เขาพูด...

    "อ่า...ฝนต้องตกแน่ๆ" ลมพร้อมกับกลิ่นอายเย็นพัดผ่านร่างเล็กๆไปอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงน้อยๆบ่นพึมพัมพร้อมทำปากคว่ำเล็กน้อยเพราะอากาศตอนนี้เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ฟ้ามืดแล้วไง ทุกคนก็กลับหมดแล้วเหลือแค่ฉันคนเดียว...แต่ไม่เป็นไร จองกุกบอกว่าจะมารับ ใช่เขาจะมารับ เพียงแค่รอ..คงไม่นานหรอก

    "อือ..เผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย กี่โมงแล้วอะ?" เสียงเล็กครางงัวเงียในขณะที่ร่างกายนั่งขดตัวอยู่บริเวณบันไดเดินขึ้นลงทางเข้าตึก สายฝนพัดผ่านไปอย่างเบาๆทำให้ฉันขนลุกซู่เพราะเกิดอาการหนาวขึ้นมากระทันหัน เมื่อฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูพบว่าตอนนี้ 3ทุ่มครึ่ง...อย่าบอกนะว่า

    จองกุกโกหกฉัน...

    "ฮึก! ไอ้บ้า..." ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวย จะไปตายไหนก็ไป ฉันจะไม่หลงเชื่อคำพูดของนายอีกต่อไปแล้ว ไอ้คนเห็นแก่ตัว!!..เอาฉันมาทิ้งไว้แล้วหนีไปแบบนี้งั้นหรอ เหอะ!!

[ 100% ]

To be continued

    #TALK

    ฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหนเธอถึงจะพอใจ 

    อิๆไรท์มาแย้ววววว คิดถึงกันมั้ยเอ่ย~  ทำไมอิกุกมันใจร้ายขนาดนี้โกรธเลยถ้าโดนทิ้งไว้แบบนั้น เดี๋ยวแกได้เสียใจแน่อิกุกที่กล้าทำแบบนี้!!!!

    ไรท์อยากถามรีทว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้เม้นบอกหน่อย??