ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter Jeon : 28
Chapter 28
"ฉันควรถามเธอมากกว่า..ว่าพวกเธอสองคนเป็นใคร?"
เป็นใคร..เป็นใครงั้นหรอ !?
เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ ทำไมถึงได้พูดเหมือนทำเป็นไม่รู้จักพวกเราแบบนั้น แล้วทำไมเขาต้องผลักลูกด้วย..เมื่อกี้มันไม่ใช่เบาๆเลยนะถ้าฉันวิ่งมารับไม่ทันอึนพาคงเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ
"ทำบ้าอะไรน่ะ! ผลักลูกทำไม?"
"ก็จู่ๆยัยเด็กนั่นมาเรียกฉันป๊า แล้วเธอเป็นใคร!?" น้ำเสียงของเขาเลยถามฉันด้วยความเกรี้ยวกราด ทั้งสีหน้าแววตาของเขาตอนนี้ไม่เหมือนจองกุกคนเดิมที่ฉันรู้จัก..เขาทำเหมือนไม่รู้จักเราและเขาก็ดูไม่ชอบพวกเราเอามากๆ
"ก็ฉันเป็น...เมียพี่ไง แล้วนี่ก็ลูกของเรา!" ถึงจะเป็นครั้งแรกที่ฉันพูดคำว่าเมียออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำแบบนี้ ก็เพราะฉันไม่ยอม..ไม่ยอมให้เขาเป็นแบบนี้แน่นอนและเขาก็ต้องรู้ด้วยว่านี่ฉันเป็นใคร อึนพาเป็นใคร และเขาเป็นใคร !!
"ไม่จริง ฉันไม่รู้จักเธอ ฉันไม่เคยมีลูก..และฉันก็มีแฟนของฉัน!" เขายังปฏิเสธว่าไม่รู้จักฉันแต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือเขาบอกว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อแฟนคนเดียวของเขาตอนนี้ก็คือฉัน แล้วจู่ๆก็มาบอกว่าไม่รู้จักกัน !
อย่าบอกนะว่าความจำเสื่อมน่ะ...แต่ทำไมมันดูรุนแรงขนาดนี้ ?
ฉันหยุดชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะก้มมองอึนพาที่ร้องไห้สะอื้น..แก้มแดงๆของเด็กน้อยเปื้อนไปด้วยน้ำตา จนอดสงสารไม่ได้ แกยังเด็กแกยังไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วจู่ๆพ่อของตัวเองก็บอกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแบบนี้มันก็น่าเสียใจอยู่หรอก..แล้วฉันกลัวว่าเขาจะทำให้อึนพารู้สึกน้อยใจไปมากกว่านี้
ฉันว่าเรื่องนี้ต้องรอคุยกับหมอแล้วล่ะ....
"แฟน!..ไหนบอกมาซิ ว่าแฟนของคุณชื่ออะไร?" ฉันตัดสินใจสงบสติอารมณ์ลงก่อนจะเปิดประเด็นถามเขาว่าแฟนของเขาเป็นใคร เพื่อทดสอบว่าเขานั้นจำฉันได้มากน้อยแค่ไหน และจะได้หาทางรักษาถูกด้วย
เมื่อเสียงของฉันเอ่ยถามออกไป..ทำให้จองกุกนิ่งเงียบสักพัก ท่าทางของเขาดูเหมือนจะปวดหัวแปลกๆ เขายกมือขึ้นกุมขมับอยู่สักพักก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองฉันและบอกชื่อแฟนของเขา
"เยจิน..แฟนฉันชื่อเยจิน" เสียงพูดของเขาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมพูดชื่อของเยจิน เยจินงั้นหรอ ยัยนั่นแฟนเก่าของจองกุกผู้หญิงที่เคยทำให้ฉันเจ็บแสบมานักต่อนักเพียงเพราะว่าเมื่อก่อนฉันเคยอยากแย่งเขามาจากเธอ แต่ตอนนี้เขากลับจำอะไรไม่ได้ และบอกว่าเยจินเป็นแฟนของเขา นั่นหมายความว่าความทรงจำของจองกุกย้อนกลับไปในอดีตเมื่อ 2 ปีก่อนและฉันคงไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเขาสินะ
เจ็บใจชะมัดที่เห็นคนรักของตัวเองเอ่ยชื่อของแฟนเก่าออกมาอย่างเต็มปากแบบนี้ แล้วเขาก็จำลูกของเราไม่ได้ด้วย... ปัญหาใหญ่เลยสินะ
"แล้วฉันล่ะ?"
"ฉันไม่รู้จักเธอ"
"...." ไม่รู้จักงั้นหรอ นี่ฉันไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเขาเลยใช่มั้ย ทำไมถึงนึกไม่ออก จำกันไม่ได้ล่ะ..ถ้ารักกันก็ต้องจำกันได้สิ
"แล้วช่วยเอาเด็กนั่นออกไปด้วย รำคาญ!" จองกุกไล่เรา2คนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเอาไว้ราวกับว่าไม่อยากเจอหน้าพวกเราสองคน
"ได้..ถ้าพี่จำพวกเราไม่ได้ ฉันจะหาทางทุกอย่างทำให้พี่จำพวกเราให้ได้ คอยดูเถอะ!"
พูดจบฉันก็ทิ้งให้เขานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังก่อนจะพาอึนพาออกไปนอกห้อง ออกไปสงบสติอารมณ์ ก่อนที่อะไรๆจะดูแย่ไปมากกว่านั้น โดยเฉพาะตอนนี้ฉันต้องสนใจลูกเป็นอันดับแรก ส่วนเรื่องของจองกุกต้องปรึกษาหมอ มีแค่หมอเท่านั้นที่จะให้คำตอบกับฉันได้
ภายในร้านกาแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่ในโซนอาหารของโรงพยาบาล..เด็กน้อยอึนพาร้องไห้อยู่สักพัก เวลาผ่านไปไม่นานก็หยุดร้องไห้เพราะได้กินของหวานจึงทำให้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย.. ฉันได้แต่นั่งมองลูกด้วยความสิ้นหวังกับความทรงจำของจองกุก...ฉันไม่อยากร้องไห้เสียใจ ฉันไม่อยากอ่อนแอ..ฉันอยากทำให้เขาจำพวกเราให้ได้เร็วๆเพราะฉันคงทนไม่ได้แน่ๆที่ต้องเห็นอึนพาต้องเจ็บปวดอยู่แบบนี้ โดยเฉพาะครั้งแรกที่โดนผลักตกเก้าอี้เกือบเจ็บตัว
"เห้อ!" ฉันถอนหายใจหนักปางนั่งเท้าคางอยู่ที่โต๊ะมืออีกข้างก็ชงกาแฟบนไปมาเพราะรู้สึกกินไม่ลง
"มามี๊ขา..." เสียงเล็กๆของอินคาอื่นขึ้นทำให้แชทหลุดจากภวังค์ความคิดพร้อมหันไปสนใจลูกสาวตัวน้อยตรงหน้า
"มีอะไรคะ?"
"ปะ..ปะป๊า ทำไมถึงพูดแรงๆแบบนั้นคะ"
หากอึนพาพูดแบบนี้ก็หมายความว่ายังจำได้สินะ เหตุการณ์บนห้องพักเมื่อกี้น่ะ..อ่า ทำไมความทรงจำดีแบบนี้นะเด็กน้อยของแม่...
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ปะป๊าแค่เจ็บแผล อย่าคิดมากเลยนะ"
"ค่ะ อึนพาไม่คิดมาก..อึนพาแค่ ตกใจ"
"โธ่เอ้ย..เด็กน้อยของมามี๊ คราวหน้ามามี๊สัญญาว่าจะไม่ให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก และอีกอย่างครั้งหน้าห้ามปีนขึ้นไปยืนบนเก้าอี้สูงๆแบบนั้นอีกนะคะ มันอันตราย"
ฉันพยายามที่จะไม่โยงประเด็นเข้าหาเรื่องความทรงจำของจองกุก ก่อนจะหาข้ออ้างคือคำเตือนในสิ่งที่อึนพาปีนขึ้นเก้าอี้สูงๆแบบนั้น และดูเหมือนเด็กน้อยจะเชื่อและเข้าใจตามคำพูดที่ฉันบอก
"เข้าใจแล้วค่ะ ^^ "
"ให้มันได้อย่างนี้สิ เด็กน้อยของมามี๊~" มือของฉันเอื้อมออกไปลูบหัวเด็กน้อยด้วยความอ่อนโยน ตอนนี้คงสบายใจได้แล้วล่ะเพราะว่าอึนพายิ้มออกแล้ว ฉันเองก็โล่งใจ ส่วนที่เหลือต่อจากนี้ฉันจะจัดการเอง ฉันไม่อยากให้ลูกต้องรู้ว่าตอนนี้พ่อของตัวเองกลับไปคิดถึงแฟนเก่า !!
ช่วงเวลาต่อมาฉันโทรให้พี่จีมินมารับอึนพาไปอยู่กับคุณปู่สักพัก เพราะตอนนี้ฉันต้องจัดการกับจองกุกให้เรียบร้อยเพราะฉันไม่อยากให้ลูกรู้สึกเสียใจ ดังนั้นฉันจึงขอฉายเดี่ยว เพื่อทำให้ความทรงจำของผัวตัวเองกลับมาให้ได้ในเร็วไว !
หลังจากที่ฉันส่งอึนพาขึ้นรถไปกับพี่จีมิน ฉันก็มุ่งหน้าเข้าไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้วเพราะอึนพาก็ยินยอมไปอยู่กับพี่จีมินอย่างง่ายดายเพราะสองคนนั้นตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋
"ห้องนี้สินะ..."
น้ำเสียงของหญิงสาวพูดขึ้นเบาๆ พร้อมสายตามองไปที่ป้ายชื่อหน้าห้อง ซึ่งเป็นห้องของคุณหมอที่รักษาให้กับจองกุก...จากนั้นมือเล็กๆก็ตัดสินใจเอื้อมออกไปบิดประตูก่อนจะใช้หัวส่องเข้าไปข้างในพร้อมพบหมอที่กำลังนั่งทำเอกสารอยู่บนโต๊ะเพียงลำพัง
"คุณหมอคะ"
"เอ่อ..มีอะไรรึเปล่าครับ?" คุณหมอละสายตาจากเอกสารพร้อมพูดกับฉัน
"คือฉันมีเรื่องอยากจะมาปรึกษาน่ะค่ะ..เกี่ยวกับสามีของฉัน คนไข้ที่ชื่อ จอน จองกุก"
"จอนจองกุก..เชิญครับ ๆ "
" ขอบคุณค่ะคุณหมอ " ตอนนี้คุณหมอคงกำลังว่างอยู่สินะถึงสามารถให้คำปรึกษากับฉันได้ ดีล่ะจะได้รู้กันว่าต้องทำยังไง !!
ฉันเดินเข้าไปในห้องตรวจของหมออย่างระมัดระวัง..ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับหมอ พร้อมเอ่ยถามประเด็นสำคัญที่เกี่ยวกับจองกุกออกไปอย่างตั้งใจ ฉันเล่ารายละเอียดทุกอย่างให้เขาฟัง ทั้งพฤติกรรมและความทรงจำของเขาที่หายไป..และตอนนี้ฉันก็ต้องการคำปรึกษา คำแนะนำ หรือวิธีการรักษาจากหมอว่าต้องทำยังไงถึงจะทำให้จองกุกกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เพราะเพื่อลูกสาวฉันต้องทำให้ได้ !!
"อื้ม ตามที่คุณบอกนะครับ ในสัญญาเอกสารการรักษาก็มีระบุไว้ว่าคนไข้จะมีการสูญเสียความทรงจำไปบ้างแต่เราไม่สามารถระบุได้ว่าจะร้ายแรงมากแค่ไหน..."
ในสัญญาเอกสารการรักษา ฉันไม่ได้อ่านมันนะมีแต่พี่จีมินที่อ่านมัน นั่นหมายความว่าเขาก็รู้แล้วสินะว่าจองกุกความจำเสื่อมน่ะ...อ่า!! รู้ทีหลังอีกแล้วสินะฉัน พี่จีมินนะพี่จีมิน ทำไมไม่โทรบอกกันเลย
"สงสัยพี่ชายของฉันคงไม่ได้บอกน่ะค่ะเพราะฉันเพิ่งเจอกับตัวเองมาสดๆร้อนๆ จึงอยากจะมาปรึกษาด้วยตัวเอง"
"ถ้าอยากจะปรึกษาเรื่องความทรงจำของคนไข้ หมอแนะนำว่าเรื่องนี้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก่อนนะครับ เพราะแต่ละเคสจะมีความร้ายแรงแตกต่างกันดังนั้นเราจึงอยากให้คุณค่อยๆฟื้นความทรงจำให้แก่คนไข้ ไม่ต้องรีบร้อนและอีกอย่างหากคนไข้เป็นคนอารมณ์ร้อนหรือมีความหัวรุนแรงมาตั้งแต่ในอดีตก็อย่าไปขัดใจเขานะครับเพราะอาจจะเอานิสัยเดิมออกมาใช้กับคุณก็ได้"
นิสัยเดิมงั้นหรอ..นิสัยเดิมของจองกุกเมื่อก่อนบ้าบอจะตาย เขามันใจร้ายที่สุดเลยในอดีต ฉันไม่อยากนึกภาพ เขาอาจจะเอานิสัยเดิมๆมาใช้กับฉัน...ฉันกลัวจังเลย...
"ค่ะฉันจะลองเอาคำแนะนำของหมอไปใช้ดูนะคะ หากมีอะไรที่มันรุนแรงไปมากกว่านี้ฉันจะกลับมาใหม่อีกครั้งค่ะ"
"ยินดีให้คำปรึกษาเสมอครับ..หากมีอะไรคืบหน้าก็มารายงานหมอจะได้ชี้เป้าอาการของคนไข้ถูก"
"ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ^^"
จากนั้นฉันก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง พรัอมกับคำปรึกษาที่คุณหมอแนะนำ...อย่างแรกเลย ฉันต้องทำให้จองกุกไว้ใจฉัน ฉันจะเอาใจเขาให้มากๆ แม้ว่าเขาอาจจะไม่รู้จักฉันในตอนนี้ก็ตาม
ใช้เวลาไม่นานนัก ฉันก็เดินกลับมาถึงห้องพักฟื้นของจองกุก..ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปพร้อมเห็นคนที่อยู่ข้างในนั่งโดดเดี่ยวเพียงลำพังอยู่ที่เตียง สีหน้าแบบนั้นคงช่วยตัวเองอะไรไม่ได้สินะ.. เป็นไงล่ะไล่ฉันกับลูกดีนัก ไม่มีคนดูแลล่ะสิ !!
"มีอะไรให้ช่วยมั้ย?" เสียงของฉันพูดขึ้น สามารถเรียกความสนใจจากเขาได้เป็นอย่างดี เขาหันมามองฉันพร้อมกับคำพูดที่ทิ่มใจดำฉันเอามากๆ
"เธอมาทำอะไรที่นี่อีกล่ะ?" พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ถามอะไรแปลกๆฉันก็มาดูแลสามีสุดที่รักของฉันยังไงล่ะ..กินแอปเปิ้ลมั้ย?" ฉันแอบพูดกวนประสาท พร้อมเดินไปหยิบลูกแอปเปิ้ลสีแดงสดขึ้นมาโชว์
"ฉันไม่กิน"
"กินหน่อยนะคะ ร่างกายจะได้แข็งแรงเร็วๆ"
"ฉันกินแน่ แต่ต้องให้เยจินมาป้อน!" ว่าจบ มือของเขาก็ยกขึ้นมาปัดลูกแอปเปิ้ลออกไปจากมือของฉัน ก่อนที่ลูกแอปเปิ้ลจะกลิ้งตกพื้น..ฉันพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ไม่ให้โกรธ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปเก็บลูกแอปเปิ้ลขึ้นมา
"งั้น ฉันจะปลอกเอาไว้ให้ ถ้าหิวก็กินเลยค่ะ ไม่ต้องหยิ่ง" ซึ่งนิสัยเดิมจองกุกก็เป็นพวกไม่สนใจคนอื่นอยู่แล้ว ในเมื่อเขาเอานิสัยเดิมกลับมา ฉันก็จะเอานิสัยแรดๆของตัวเองออกมาใช้เหมือนกัน !!
ฉันปล่อยให้จองกุกนั่งนิ่งอยู่บนเตียงพร้อมเดินไปหยิบมีดปอกผลไม้มาปอกแอปเปิ้ลใส่จานเอาไว้..ก่อนจะเอาวางไว้ข้างๆหัวเตียง จากนั้นฉันก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คงานที่ทำค้างเอาไว้
"....."
หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจคนบนเตียง จึงทำให้ชายหนุ่มนั้นรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆก่อนที่สายตาคมจะมองไปที่คนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์อยู่ไม่สนใจเขา..เขาไม่รู้ทำไมถึงอยากให้เธอสนใจทั้งๆที่เขารู้สึกว่าเขาไม่รู้จักเธอแท้ๆ เพียงแต่ว่าเขาต้องการแค่เยจิน แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มา ทำไมมีแต่ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่เฝ้าเขาไม่ยอมห่างไปไหน
"อึก..."
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนที่จะค่อยๆแอบเอื้อมมือออกไปหยิบจานแอปเปิ้ลมาวางไว้บนตัก พร้อมหยิบมันขึ้นมาใส่ปากช้าๆพยายามเคี้ยวเสียงเบาเพื่อไม่ให้อีกคนนั้นได้ยิน
เพราะว่าการกระทำของชายหนุ่มนั้นกำลังถูกแอบมองอยู่ห่างๆมือเล็กกดเปลี่ยนจากงานมาเป็นกล้องถ่ายวีดีโอพร้อมแอบถ่ายจองกุกอย่าเงียบๆในขณะที่เจ้าตัวแอบกินแอปเปิ้ลทั้งๆที่ปากบอกว่าไม่อยากกิน
" หึๆ " กินซะอร่อยเชียวนะ ไหนบอกว่าไม่อยากกินของจากฉันไง..คิดจะรอแม่เยจินอย่างเดียวไม่ใช่เรอะ รอให้ตายอีนั่นก็ไม่มาหรอก !!
ฉันแอบมองจองกุกอย่างเงียบๆก่อนที่เขาจะกินแอปเปิ้ลจนหมดแล้วเอาจานไปวางไว้ที่เดิม..ดูแก้มกลมๆเขาสิ เคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆพร้อมทำสีหน้าทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร....นิสัยเดิม ปากแข็ง !!
ยังไงซะฉันก็ทำเป็นไม่สนใจเขาก่อนที่จะปล่อยผ่านเวลาให้ล่วงเลยไปหลายชั่วโมง..ค่ำคืนนี้ฉันคงต้องนอนเฝ้าเขาอยู่อย่างเงียบๆ ต่างคนต่างไม่ปริปากพูด ก่อนที่จะถึงเช้าวันถัดมา....
เช้าวันใหม่
เช้าวันต่อมาที่มีลมฝนพัดเข้ามาในตัวเมืองกันอย่างตั้งแต่เช้าตรู่ ลมเย็นๆของฝนตีกระทบหน้าต่างจนเกิดเสียงดังจนน่ารำคาญ...รบกวนหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ต้องตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ พร้อมเดินไปสอดส่องที่หน้าต่าง พบว่ามีเมฆฝนกำลังตั้งเค้ามาแต่ไกล
" ฝนกำลังจะตกจนได้สินะ "
เสียงของคนตัวเล็กพูดด้วยความงัวเงียก่อนจะปิดม่านลง..ร่างบางเดินไปนั่งพักอยู่บนโซฟาด้วยอาการแปลกๆ ไม่ใช่เพราะเสียงหน้าต่างที่รบกวนทำให้ตื่นขึ้นมา..แต่มันเป็นเพราะอาการอื่นที่ทำให้ร่างกายตื่นตัวขึ้นมาแต่เช้า
รู้สึกไม่สบายตัวแปลกๆ..ตัวก็ไม่ได้ร้อน ฉันคงไม่ได้เป็นไข้หรอกใช่มั้ย ?
ไม่หรอกน่ะเราอาจจะเหนื่อยก็ได้....
"ยังไม่ตื่นสินะ" ฉันเลิกสนใจอาการของตัวเองก่อนจะหันไปมองจองกุกที่ยังหลับอยู่บนเตียง..โชคดีที่เสียงหน้าต่างเมื่อกี้ไม่ได้รบกวนทำให้เขาตื่นเพราะมันอาจจะทำให้เขาไม่ได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ อาจจะทำให้ร่างกายของเขาคืนความทรงจำช้าหากเขาไม่ได้รับการดูแล
"ไปอาบน้ำหน่อยดีกว่า" ไหนๆก็ตื่นแล้วไปอาบน้ำให้สดชื่นซะหน่อย วันนี้ฉันคงเติมพลังเยอะพอสมควร เพราะไม่รู้ว่าวันนี้ต้องเจอกับอะไรบ้างโดยเฉพาะคนสมองเสื่อมอย่างจอนจองกุกคนนั้น
เมื่อเวลาผ่านไปหญิงสาวก็อาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จสรรพ..เหมาะเจาะกับช่วงเวลาที่จองกุกตื่นขึ้นมาพอดี ชายหนุ่มค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมสายตามองไปที่ร่างเล็กที่พึ่งอาบน้ำเสร็จมาพร้อมกับชุดเดรสกระโปรงสั้นสีฟ้าอ่อนที่ส่วมใส่แล้วใครๆก็มองว่าน่ารัก...
ชายหนุ่มรีบมองไปทางอื่น ก่อนจะสะบัดความคิดบ้าๆนั้นทิ้งซะ...แล้วทันใดนั้น รู้สึกตัวอีกทีก็ถูกมือเล็กๆของร่างบางจับเข้าที่แขนของตน
"อ่ะ..."
"ให้ฉันเช็ดตัวเลยมั้ย?"
"ห..ห้ะ"
"เช็ดตัวน่ะ จะเปลี่ยนเสื้อเลยมั้ย?"
จู่ๆก็ถูกถามแบบนี้ จองกุกก็ทำตัวไม่ถูก เพราะเขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้และจู่ๆเผลอทำตัวเลิ่กลั่กใส่แบบนั้นมันไม่ใช้ตัวตนของจองกุก..เขาไม่อ่อนไหวกับหญิงอื่นง่ายๆ นอกจากแฟนของตัวเองที่ชื่อว่าเยจิน
"งั้นถ้าอยากเปลี่ยนเสื้อบอกฉันนะ..เดี๋ยวฉันจะลงไปหาของกินสักหน่อย"
ว่าจบร่างเล็กก็ดูเหมือนจะเดินผ่านเขาไปที่โต๊ะเพื่อไปหยิบเอากระเป๋าเงิน..แต่ทว่า ยังไม่ทันก้าวเดินจู่ๆร่างเล็กก็รู้สึกเวียนหัวก่อนจะถอยหลังเหมือนกับจะล้ม
" อ๊ะ! "
เพียงพริบตาเดียว แขนยาวๆของจองกุกก็รีบเอื้อมออกไปคว้าคนตัวเล็กเอาไว้ทัน ก่อนจะล้มจนเจ็บตัวเสียก่อน...
"นี่เธอ!!"
"อึก !" มือเล็กยกขึ้นปิดปากเอาไว้ก่อนที่ร่างกายจะโน้มตัวไปซบไหล่ของชายหนุ่มด้วยความหมดแรง..คนบนเตียงพยายามใช้แรงประคองร่างบางเอาไว้ เพื่อไม่ให้ล้มก่อนที่จะดึงคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกันกับตนเอง
"เป็นอะไรวะเนี่ย?" ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่เลย ร่างกายก็เจ็บ แม้แต่เดินก็ยังเดินเองไม่ได้เพราะอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี..แถมตอนนี้แขนก็ใกล้จะหมดแรงเพราะประคองหญิงสาวเอาไว้อยู่ใกล้ลำตัว
ในขณะที่จองกุกพยายามประคองคนตัวเล็กไว้ ก่อนที่เขาจะค่อยๆปล่อยให้ร่างบางนอนลงบนเตียงช้าๆ แต่จู่ๆก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับตัวของเขา....
"อึก...แหวะ!!"
" เชี่ย ! "
ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างเต็มปาก เมื่ออยู่ๆหญิงสาวก็อ้วกใส่ตัวเขาจนเละเทะไปหมด..จองกุกทำหน้าเหวอก่อนที่จะรีบผลักตัวออกจนลืมเจ็บตัว จากนั้นร่างเล็กจึงรีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะรีบไปคว้าทิชชู่มาเช็ดปากของตัวเองพร้อมมองไปที่ร่างของจองกุก
"ย๊า!! นี่มาอ้วกใส่ฉันทำไม!!?"
"ฉะ..ฉันขอโทษ อึก!"
"ออกไปเลยนะเว้ย!!"
"ขอโทษ! เดี๋ยวฉันทำความสะอาดให้นะ"
"ไม่ต้อง!! ฉันจะให้พยาบาลทำส่วนเธอจะไปไหนก็ไป!" เขาแสดงอาการไม่พอใจออกอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งท่าทางแบบนั้นคงหมายความว่าไม่อยากให้ฉันอยู่ตรงนี้สินะ..ได้ ถ้านายจะมาอารมณ์เสียใส่กันแบบนี้ฉันก็ไม่อยากจะอยู่หรอก เสียความรู้สึกชะมัด ไม่มีคำว่าเป็นห่วงกันเลยสักคำ !
สีหน้าของฉันบึ้งตึงอย่างน้อยใจ ก่อนจะตัดสินใจลงจากเตียงแล้วกดเรียกพยาบาลมาให้เขา แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย....
เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้ที่ทำให้ฉันอ้วก อาการของฉันจึงไม่มีอะไรมากนัก กลับมาเป็นปกติ พอหยิบกระเป๋าสะพายข้างได้ก็รีบเดินหนีออกไปจากห้องพักฟื้นของจองกุกอย่างไม่รอช้า
ถ้าอยากอยู่กับคนอื่นนัก ก็เชิญ !!
"คนบ้า...!!"
รู้หรอกว่าความจำเสื่อม แต่ถ้าทำแบบนี้ฉันก็น้อยใจเป็นนะ ฉันเคยบอกเขาไปแล้วหนิว่าไม่ชอบให้ตะคอกใส่แบบนี้...ถึงจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็น่าจะเห็นใจกันบ้าง เกลียดที่สุดเลยนิสัยเดิมๆแบบนั้น !!
หากจองกุกเอานิสัยเดิมออกมาใช้กับฉัน..ฉันก็จะเอานิสัยแรดๆเมื่อก่อนของฉันออกมาใช้เหมือนกันเขาถึงจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร !
To be continued
#TALK
ไรท์มาแล้ว หายไปนานจนเกือบลืมบท ไรท์ขอโทษค่ะ ~
ตอนหน้า จองกุกจำความไม่ได้แล้วร้ายใส่เมียแบบนั้นระวังตัวด้วย เดี๋ยวจะโดนเอาคืนนะพ่อคุณ
มีต่อ อย่าลืมรอ ~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น