ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Chapter Jeon : 26
Chapter 26
เราสองคนแม่ลูกไม่ได้ออกมาเดินเล่นด้วยกันนานแล้ว..อึนพาดูมีความสุขมากกว่าทุกๆครั้ง เพราะหลายวันที่ผ่านมาเราแทบไม่ได้เจอกันเลย เพราะอึนพาต้องไปอยู่กับคุณปู่..แถมคุณปู่แกก็ไม่อยากให้หลานกลับมาเพราะอยากให้หลานอยู่ด้วยนานๆ
เป็นแบบนี้ทำให้ฉันรู้เลยว่าจองกุกเอานิสัยเอาแต่ใจมาจากใคร..ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นแท้ๆ
"อึนพาอยากกลับบ้านรึยังคะ?"
ตอนนี้เราสองคนกำลังเดินเล่นอยู่ในห้าง เพื่อเป็นการย่อยอาหารภายในตัว แต่ก็เสียเงินไปด้วยเพราะอึนพาเจออะไรก็อยากได้ไปทั่วเลย..ก็นะ นานๆทีจะได้ออกมาเดินเล่น ฉันก็ต้องตามใจลูกอยู่แล้วหนิ
"ถ้ามามี๊เหนื่อย..เรากลับบ้านก็ได้ค่ะ อึนพาจะได้โทรหาปะป๊าด้วย^^"
"หึ เอางั้นก็ได้จ้ะ^^"
จากนั้นฉันก็ตัดสินใจพาลูกเดินมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออกอย่างไม่รอช้า...
แต่ในระหว่างนั้นจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนนึงเดินตัดหน้าจึงทำให้ตัวฉันเผลอชนกับเขาอย่างเต็มแรง
ปึก !!
"มามี๊ขา..!!"
"คุณครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า...?"
"อ๊ะ ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันพยุงตัวขึ้น พร้อมปฏิเสธว่าตัวเองไม่ได้เจ็บตัวมากนัก แต่ก็ตกใจอะนะที่จู่ๆก็โดนชนตัวปลิวแบบนี้
"ผมขอโทษจริงๆ พอดีผมรีบไปหน่อย"
"อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ..แล้วคุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ?"
"ไม่ครับ งั้นผมขอตัว"
"ค่ะ...."
อะไรกัน ทำไมดูรีบร้อนขนาดนั้น
เวลาล้วงเลยมาถึงตอนดึก..ตอนนี้ฉันง่วงสุดๆไปเลย ร่างของฉันนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ไร้ร่างของจองกุกที่เคยนอนอยู่ข้างๆ พอเขาไม่อยู่แล้วก็รู้สึกเหงา พออยู่ก็น่ารำคาญ..เอาง่ายๆว่าขาดเขาไม่ได้นั่นแหละ
"เฮ้อ!!!" เสียงถอนหายใจดังออกมาลั่นห้อง พลางนอนรอลูกสาวที่นั่งวิดีโอคอลกับปะป๊าอยู่ตรงโซฟา และฉันคิดว่าฉันไม่ควรเข้าไปขัดขวางความสุขของสองพ่อลูกนั่น
ขอนอนดูอย่างเงียบๆจะดีกว่า ...
"อึนพาค่ะ ให้ปะป๊าเขาไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานไม่ใช่หรอ~"
"คร้าาา..ปะป๊าฝันดีนะคะ จุ้บๆ^^"
"พอแล้ว มานอนได้แล้ว"
"ค่ะมามี๊ ใจร้อนจัง><"
เช้าวันต่อมา...วันนี้ฉันอยากเข้ามาทำหน้าที่ดูแลงานแทนจองกุกสักหน่อย โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เคยได้ลองสัมผัสถึงการทำงานจริงๆจังๆเลยแม้แต่น้อย
และฉันคิดว่า ฉันอยากเอาจริงเอาจังกับการทำงาน จะได้ช่วยจองกุกด้วย..ไม่อยากให้เขาทำงานเหนื่อยอยู่คนเดียว
"อยู่กับลุงจีมิน อย่าดื้อนะคะ...นี่ ถ้าอยากได้อะไรก็ขอเงินลุงเขาซื้อเลยนะ ลุงเขารวย คิกๆ><"
"เดี๋ยวเถอะ!.."
"แหม ขอโทษคร้า~"
"มามี๊ตั้งใจทำงานนะคะ อึนพาจะเป็นเด็กดี^^"
"รับทราบค่ะ!!"
มือน้อยๆของอึนพายกขึ้นโบกลาฉัน ก่อนที่พี่จีมินจะจูงเด็กน้อยพาขึ้นรถไป..ไปอยู่กับเขาน่ะ สบายอยู่แล้วเพราะลุงหลานอะไรๆก็ดูเข้ากันไปเสียหมด
"อ่า..ต้องไปทำงานแล้วสิ^^"
เสียงเล็กบ่นกับตัวเอง พร้อมตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวตึก..เมื่อเดินมาถึงพนักงานทุกคนก็ก้มหัวสวัสดีด้วยความเป็นมิตร แต่ก็มีบางคนที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันนัก เพราะเรามีฐานะเป็นเมียของประธาน สาวๆคนไหนที่เคยหมายปองจองกุกไว้ก็ต้องนกตามๆกันไปเป็นแถว
พอนึกได้ ร่างเล็กก็ยกยิ้มออกมาอย่างได้ชัยนะ ก่อนที่ร่างสวยจะเดินเข้าไปในลิฟท์พร้อมกับพนักงานคนอื่นๆ
"ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าประธานเขาจะมีเมียเด็กขนาดนี้..."
"นั่นสิ อายุเขาก็ปาไปสามสิบกว่าๆแล้วอ่ะ^^"
"คนเขาชอบกินเด็กอะเนาะ คิกๆ><"
แน่นอนว่าฉันได้ยินสิ่งที่พนักงานพูด แต่ฉันก็ไม่โกรธหรอกนะ เพราะมันคือความจริง^^
จองกุกเขาก็แก่จริงๆนั่นแหละ
"หยุดพูดเถอะ เดี๋ยวก็โดนด่ากันพอดี"
"รู้แล้วๆๆ"
ติ๊ง !
ไม่นานนัก เราก็มาถึงชั้นทำงาน..ทุกคนต่างรีบเดินแล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของใครของมัน ส่วนฉันก็รีบไม่ต่างจากพวกเขาหรอกนะ เพราะตอนนี้ตื่นเต้นสุดๆไปเลยที่จะได้ลงมือทำงานเองสักที
"คุณ(ชื่อคุณ)คะ นี่เอกสารชุดแรกที่คุณต้องตัดสินใจค่ะ^^"
เมื่อมาถึงห้องทำงาน เลขาสาวนอกห้องก็เดินถือเอกสารชุดแรกมาให้ฉัน..แน่นอนว่าการทำงานครั้งนี้ของฉันต้องมีคนช่วย นั่นก็คือแม่เลขานั่นแหละ หล่อนต้องช่วยงานและให้คำปรึกษากับฉัน ^^
"เอกสาร..ตัดสินใจอะไรหรอ?" แฟ้มงานถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของท่านประธานที่ตอนนี้ฉันกำลังครอบครองมันอยู่...
"อ่อ แค่เรื่องอนุมัติการส่งออกสินค้าค่ะ จะให้ส่งภายในวันนี้หรือสัปดาห์หน้าดีคะ เพราะช่วงนี้สินค้ายังคงส่งออกเรื่อยๆ เลยทำให้มีสินค้าเพียงพอ...หากส่งเร็วกว่ากำหนดอาจจะทำให้สินค้าตกค้างได้ ดิฉันเลยอยากได้คำอนุมัติค่ะ ว่าจะส่งสินค้าเลยหรือรอให้ของหมดสต็อกก่อน^^"
อะไรวะ...
ฉันนั่งฟังแม่เลขานั่นร่ายยาวเป็นหางเว่า ก่อนที่ตัวเองจะขมวดคิ้วทันที..คิดหนักแฮะ ถ้าส่งของตอนนี้สินค้าก็จะเหลือ ถ้ารอให้สินค้าหมด ของก็ขาดตลาด หากทางขนส่งทางอากาศ เกิดปัญหา ล่าช้า...คาดเดาอนาคตไม่ได้เลยแฮะ
"อืม-_-" คิดไม่ค่อยออกอ่ะ เพราะตอนเรียนก็ไม่ค่อยสนใจมากนัก เพราะช่วงนั้นยังตั้งท้องอึนพาอยู่ เลยทำให้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง
เปล่าโทษลูกนะ ><
"งั้น ถ้าตัดสินใจได้แล้วค่อยเรียกดิฉันอีกทีนะคะ..เดี๋ยวดิฉันขอตัวไปเอาเอกสารอีกกองมาให้ค่ะ"
"ห้ะ...!!" อีกกอง ?
แค่แฟ้มแรกก็ยังตัดสินใจไม่ได้เลยอ่าาาา!!
เจอแบบนี้ก็ไม่อยากทำแล้วเว้ย !
เวลาต่อมา...
อีกแค่10นาที ก็จะเที่ยงแล้ว ร่างเล็กเคลียร์เอกสารชิ้นสุดท้ายเสร็จ พร้อมฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะทำงานด้วยสภาพที่อ่อนล้า..งานพวกนี้มันไม่ง่ายเลยนะ กว่าจะตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างได้ก็ปวดหมองกันเลยทีเดียว
"หิวแล้ว..." เสียงน้อยๆงองแง เพียงลำพัง ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วก็ไม่คิดว่าจะมีใครกล้าเข้ามาด้วย...
ฉันผละตัวขึ้น พร้อมสายตากวาดมองไปรอบๆห้องอันเงียบสงบ..และด้วยความเบื่อจึงทำให้มือของฉันเริ่มซุกซน แล้วค้นโต๊ะทำงานของจองกุกอย่างตามอำเภอใจตัวเอง
พอฉันค้นไปค้นมา..ก็เจอสมุดโน้ตเล่มเล็กที่ถูกซ้อนเอาไว้ และด้วยความสงสัยฉันจึงค่อยๆเปิดมันอ่านอย่างระวัดระวัง
"หื้ม??" นี่มัน...
บันทึกกิจการของเขาหนิ..งานที่เขารักมัน และก็เสียมันไป..เพราะฉัน..
จองกุกเขาถูกบังคับให้ปิดร้าน ในวันที่ฉันหนีไปอยู่กับแม่..เขายอมปิดร้านสักเพื่อมารับช่วงต่อจากพ่อ และพยายามพิสูจน์ตัวเองเพราะหวังว่าฉันจะยอมรับในตัวเขา..อย่างงั้นหรอ..
จนมาถึงตอนนี้แล้ว เขายังมีความสุขกับการทำงานแบบนี้อยู่มั้ย เขาต้องล้มเลิกในสิ่งที่ตัวเองรัก เพื่อรอฉัน
ฉันรู้..รู้ดี ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้จองกุกต้องปิดร้านสักนั่นไป สถานที่ที่เรารู้จักกันครั้งแรก การพบเจอที่ไม่ค่อยดีนัก
"ขอโทษนะ..."
แอด..!!
เสียงประตูห้องถูกเปิดออก โดยที่ไม่ขออนุญาต ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์พร้อมมองไปที่เลขาที่อยู่ๆก็เข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก
เกิดเรื่องอะไรรึเปล่า ?
"คะ..คุณ(ชื่อคุณ)คะ..."
"มีอะไรหรอ?"
"คือว่า...คือ..."
เลขาสาวอ้ำอึ้ง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ..ยิ่งหล่อนทำสีหน้าแบบนั้น ฉันยิ่งรู้สึกสงสัยมากกว่าเดิม
แถมยัง รู้สึกแปลกๆอีกด้วย..ทำไมกันนะ ?
"นี่ รีบๆพูดมาสิ!!"
"ค่ะ...คือว่าคุณต้องตั้งสตินะคะ"
"อื้ม ว่ามาสิ?"
แม่เลขานั่นหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามาหาฉันที่โต๊ะช้าๆ
"ทางสำนักงานย่อยพึ่งรายงานมาว่า..ระหว่างเดินทางไปคุยกับลูกค้า รถของคุณจองกุกเขา...พลัดตกเหวลึก...ตะ..ตอนนี้ยังหาตำแหน่งรถไม่เจอค่ะ...คุณ(ชื่อคุณ)..."
"เมื่อ..ไหร่"
"คะ.."
"มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน!!!!"
"คุณ(ชื่อคุณ)คะ ใจเย็นๆก่อน ตอนนี้ทางนั้นกำลังแกะรอยตามอยู่---!"
"ถะ..ถ้าช้ากว่านี้ล่ะ..ฮึก ถ้าช้ากว่านี้ ขะ เขาจะ เป็นยังไง ฮึก!"
ไม่คิดว่าเพียงแค่คิดถึงเขาเพียงเสี้ยววิ แม่นั่นก็หอบข่าวที่ไม่น่าเกิดขึ้นมารายงานให้รับรู้..ตอนนี้ฉันไม่ร้องไห้เหมือนบ้า แต่น้ำตามันไหลออกมายิ่งกว่าร้องไห้ฟูมหายเสียอีก
ทำไม..ทำไมกัน ไปแค่วันเดียวเองนะ
ทำไมโง่แบบนี้..ทำไมถึงพลาดให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ ทั้งๆที่ไปกับคุณฮยอนบินแท้ๆ ควรจะดูแลกันสิ
Rrrrrr !
"อึก..อะไรน่ะ?" ฉันพยายามไม่ให้ร้องไปมากกว่านี้ พร้อมมองไปที่สมาร์ทโฟนที่มีสายเรียกเข้า มันปรากฏชื่อของพี่จีมิน
ฉันจึงยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะหันไปถามเลขา...
"ธะ..เธอ บอกเรื่องนี้กับพี่ชายจองกุกรึยัง"
"ยังคะ เราพึ่งทราบข่าว"
ยังไม่รู้งั้นหรอ..ฉันต้องบอกเองสินะ
"สะ..สวัสดีค่ะ..พี่จีมิน"
"(ชื่อคุณ) เกิดเรื่องใหญ่แล้ว"
"เรื่อง..จองกุก---"
"ไม่ใช่...อึนพา หายตัวไป"
To be continued
#TALK
ข่าวร้ายซ้ำสอง ตอนนี้เหลือแค่นางเอกคนเดียวนะที่ต้องสู้!!!
อึนพาหายไป ใครเป็นคนทำ..
แล้วจองกุกยังหายไปอีกคน..อย่าเป็นอะไรนะ สามีของเค้า !!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น