ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter Jeon : 2 (เนื้อหาไม่ขึ้นแนะนำให้อ่านในเว็บนะคะ กล่าวครั้งสุดท้าย)
Chapter 2
YOU
หมดกัน!-_-
"พี่อยู่นิ่งๆสิครับผมจะเอาออกให้!"
"เหนียว! เหนียว! เอามันออกไป!T^T"
"เกิดอะไรขึ้น....?"
ในขณะที่ฉันพยายามแกะสายไหมออกจากหน้า อยู่ๆรูหูพร้อมเส้นโซนประสาททั้งสองข้างก็ได้ยินเสียงทุ่มๆของผู้ชายพูดขึ้น และฉันแน่ใจว่าตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน จะเป็นใครได้ล่ะ นอกซะจาก....
อ้าว..ไม่ใช่-_-
โธ่เว้ย!!!
"พะ..พี่ครับ มาผมช่วย..." เด็กนักศึกษาหนุ่มอายุน้อยกว่าฉันพูดเสียงอ่อนพลางยื้นมือมาหวังจะฉุดฉันยืนขึ้น ไม่..ไม่ฉันไม่จับมือแกเด็ดขาด ฉันแค้น!!!
หน้าฉันเละเพราะนายคนเดียว ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!-_-
"ม..ไม่ต้อง! นายจะไปไหนก็ไป-^-" ฉันพูดพร้อมควักมือไล่ ก่อนที่จะพยุงตัวขึ้นยืน แต่ทว่ายังไม่ทันก้นจะยกออกจากพื้นทางเดิน ร่างกายของฉันก็พริ้วขึ้นกลางอากาศอย่างไม่ทันตั้งตัว ฉันตกใจและทำสีหน้าเอ๋อพร้อมเงยหน้าขึ้นมอง
"ป..ปล่อย!! คุณเป็นใครห้ะ!?" เสียงเล็กๆวีดขึ้นท่ามกลางผู้คนเดินผ่านไปมาจนต้องหยุดชะงักพลางเหลี่ยวมองมาที่ฉันเป็นเป้าสายตาเดียวกัน
หื้อ~ คนมองหมดแล้วT^T
"ท่าทางคุณจะเดินไม่ไหว เดี๋ยวผมอุ้มไปส่ง:)" ชายแปลกหน้าพูดเสียงเรียบพร้อมยกตัวฉันขึ้นเพื่อให้กระชับในการอุ้มท่าเจ้าสาว หมอนี่เป็นใคร กล้าดียังไงมาอุ้มฉันแบบนี้..เดี๋ยวสามีฉันก็หึง หรอ?-^-
ป่าวเลย เขาไม่หึงฉันหรอก..แม้แต่จะมองเขาก็ไม่มองเลยด้วยซ้ำ เหอะ!!!
"มะ..ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้-^-" แล้วทำไมฉันต้องพูดติดๆขัดๆด้วยเนี่ย!..เพราะเขาหล่อหรอ ไม่นะ ฉันต้องไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายสิ(?)
"เด็กแถวนี้มันดื้อจังแฮะ...."
"นะ..นี่คุณ!! หาว่าฉันเป็นเด็กหรอ! ปากหมา!!"
"หื้มมมมม..ปากจัดซะด้วย มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ด" คนแปลกหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์พลางค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้ฉัน ฉันได้แต่เอาแขนเกี่ยวคอเขาไว้เพราะกลัวตกพร้อมย่นคอหนีเพื่อหาทางเอาชีวิตรอด
ไม่น่ารอด...เพราะตอนนี้พวกในมหาลัยกำลังยกกล้องสมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายกันให้ว่อน คนพวกนี้รู้จักฉันกันเกือบทุกคณะ เพราะด้วยน่าตาและหุ่นอันเซ็กซี่ของฉันเลยทำให้ฉันเป็นที่สนใจของใครหลายๆคน และอีกอย่างสถานการณ์ตอนนี้เหมาะแก่การเป็นข่าวในบอร์ดคณะเป็นแน่แท้..อีพวกที่อยากเป็นนักข่าวอ่ะตัวดี ชอบนักเผือกเรื่องชาวบ้านเนี่ย!!
"งื้อ! ออกไปห่างๆเลยไอ้บ้า>_<" นี่เขาคิดจะจูบฉันโชว์รึยังไง!! เคยรู้จักกันหรอ!?
"หลงตัวเอง....." น้ำเสียงชวนกวนประสาทถูกเป่าใส่ใบหูของฉัน จากนั้นเขาก็ค่อยๆผละหน้าออกจากฉันพร้อมยกยิ้มอย่างพอใจ
นี่เขาแกล้งฉันหรอ!?
"เฮือก!! หน๊อย!!! นี่ว่าฉันหรอ!!"
"ป๊าว! ฉันไม่ได้ว่า..."
ฉันไม่ยอมทนให้คนแปลกหน้ามายืนว่าฉอดๆแบบนี้!! ร่างเล็กๆของฉันรวบรวมแรงทั้งหมดดิ้นสุดชีวิตก่อนที่จะหลุดออกจากพันธนาการของเขา..เขาเผลอปล่อยแขนทำให้ฉันหล่นลงสู่พื้นอย่างแรง
ตุบ!!
"โอ้ย!!!" ไม่น่าเลยกูT^T
เจ็บ...เจ็บก้นจนน้ำตาเล็ด แถมรอยช้ำที่โดนกระแทกจากเมื่อคืนยังไม่หายดี ครั้งแรกของฉัน มันเจ็บสาหัสและยาวนาน....
"จิ๊!! วุ่นวายจริง!!"
"อ๊ะ!!!"
JEON
ท่ามกลางความวุ่นวาย เสียงดังเอะอะจนน่ารำคาญทำให้ผมรู้ว่าต้นตอของเสียงคือบุคคลที่ไม่อยากเจอหน้าสักเท่าไหร่ แต่ทำไงได้ล่ะในเมื่อผมเจอหล่อน หล่อนเจอผมแบบนี้ ผมไม่มีทางปล่อนยให้เยจินมาเห็นเด็ดขาด
แบบนี้ต้องกำจัดออกไป...
"ฮยอง ยัยนี่ผมขอ!.." ผมเดินแหวกเหล่านักศึกษาเข้ามาในวงล้อมก่อนที่จะเอ่ยปากพูดกับพี่ชาย...ใช่ คนนี้คือพี่ชายของผมเอง จอน จีมิน พี่ชายแท้ๆสายเลือดเดียวกัน อะไรๆก็เหมือนกันไปซะหมดทุกอย่าง รวมถึงนิสัยชอบเล่นผู้หญิงไปทั่ว และผมคิดว่าไอ้ฮยองแม่มตั้งใจเสนอหน้าเข้ามาช่วยเพื่อหวังผลประโยชน์ชัดๆ-_-
จิตใจของมันไม่ได้เอื้อเฟื่อเพื่อแผร่อย่างที่เห็นหรอก-^-
เห็นผู้หญิงสวยๆหน่อยทำเป็นเสแสร้งใส่เหอะ!
"อ้าว อะไรวะ...ได้ไงกูเจอก่อนนะเว้ย!"
ผมไม่ฟังเสียงของพี่ชาย ทำเป็นไม่สนใจพร้อมก้มลงช้อนยัยตัวดีขึ้นกลางอากาศเพื่อหวังว่าจะพาออกไปจาก ณ จุดๆนี้ เพราะแถวนี้ใกล้บูธเยจินมาก หากเจอกันเข้าล่ะก็ ยัยนี่ได้อ้าปากพูดวีรกรรมของผมแน่ ไม่มีทางซะหรอก
"เอ๊ะ! เงียบใส่...รึว่า กิ๊กมึง?" เชี่ยเอ้ย พูดเบาๆหน่อยดิวะ!!
"ไม่ใช่!! เมียต่างหาก!!" คิ้วหนาดกถึงขั้นขมวดพลางก้มมองลงมาตามต้นเสียงแหลมๆที่ร้องขึ้นท่ามกลางผู้คน ในตอนนี้ เสียงของยัยนี่ทำให้ทุกคนในระแวกนี้ได้ยินกันชัดเต็มสองรูหู
คนอื่นได้ยิน..แล้วแฟนผมล่ะ ได้ยินรึเปล่าT^T
"อ้าวเฮ้ย..นอกใจแฟนนี่หว่า~"
"โว้ย!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นฮยองหุบปากไปเลย!! ส่วนเธอมากับฉันเรามีเรื่องต้องคุยกัน!!!" สิ้นเสียงปฏิเสธผมก็พายัยตัวดีออกไปจากบริเวณทางเดิน พอพ้นเหล่านักศึกษาผมก็ปล่อยเธอลงพื้นก่อนจะกระชากแขนให้ลุกขึ้นเดินตามมา ผมไม่รู้ว่าจะพาหล่อนไปที่ไหนแต่ที่แน่ๆบังเอิญเดินมาเจอห้องน้ำชายเสียได้..นั่นแหละสิ่งที่ต้องการ หาที่เงียบๆเคลียร์เรื่องนี้ซะ จะได้จบกันไปสักที
ประตูบานขาวห้องน้ำชายถูกปิดลงอย่างเบามือ กลอนเหล็กอลูมิเนียมหมุนล็อคไว้อย่างแน่นหนาไร้การรบกวน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดสามารถเข้ามาได้ทั้งนั้น....เมื่อเข้ามาถึงในห้องน้ำผมก็วางตัวเจ้าหล่อนลงขอบอ่างล้างมือ และดูเหมือนยัยนี่จะไม่ขัดขืนวะ อะไรมันจะใจง่ายขนาดนั้น
"หึงหรอ?"
"อะไร?" ผมถามออกไปพลางขมวดคิ้วเป็นปม หึ!อะไรของยัยนี่วะอยู่ๆก็พูดว่าหึง นี่คิดว่าฉันหึงเธอรึไง หลงตัวเองชะมัด
"หลงตัวเองวะ ผู้หญิงที่ฉันมีสิทธิ์หึงได้ก็คือแฟนของฉัน...เย จินคนเดียว!" ผมย้ำชื่อแฟนสาวใส่หน้าผู้หญิงใจง่ายอย่างไม่อ้อมค้อม บอกตามตรงเลยว่าผมไม่มีทางหึงใครทั้งนั้นนอกซะจากคนที่รัก และยัยนี่ก็เป็นหนึ่งในของเบื่อที่เล่นจนพอใจแล้วก็นำไปทิ้งลงถังขยะ จำพวกเดียวกันกับผู้หญิงขายตัวในผับ
"แล้วฉันล่ะ...ฉันก็มีสิทธิ์ที่นายจะหึงเหมือนกันหนิ ในเมื่อนายเอากับฉันแล้ว!!"
"ยังไม่เข้าใจอีกหรอวะ!!?...เธอน่ะ เคยเจอพวกขายตัวในผับป่ะ นั่นแหละ เธอคือหนึ่งในนั้น"
"ม..หมายความว่ายังไง ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกขายตัวเป็นยังไง..."
"โง่เอ้ย...ก็เอาเงินฟาดหัวไงวะ! ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องมารู้จักกันอีก!!" ผมย้ำเน้นคำพูดชัดๆเพื่อให้หล่อนเข้าใจสักที ชัดขนาดนี้แล้วถ้ายังตามตื้อแบบนี้อีกก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ววะ
"เลิกยุ่งกับฉันซะ แค่วันเดียวที่เรารู้จักกัน และเป็นครั้งสุดท้าย....อ่อ! แล้วอีกอย่าง อย่ามาวุ่นวายกับแฟนฉัน" ผมพูดพลางไม่สนใจคนตรงหน้าพร้อมล้มหน้าลงล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา..มือหนาควักเงินจำนวนนึงขึ้นมาวางไว้บนตักของร่างบางที่นั่งอยู่ขอบอ่าง
เจ้าหล่อนไม่ปริปากพูดใดๆพลางเอื้อมมือมาหยิบเงินที่ผมให้...หึ! สุดท้ายผู้หญิงก็เห็นแก่เงินกันทั้งนั้น เรียกร้องหน่อยทำเป็นจะตาย พอเจอเงินแบบนี้ก็ทำเป็นเงียบ
"อึก!!...เลิกกับแฟนนายสิ" ร่างเล็กพูดน้ำเสียงสั่นๆ มือบางกำเงินในมือแน่นจนยับเยิน
"พูดว่าอะไรนะ...เลิกหรอ อย่าเอาความคิดโง่ๆมาพูดกับฉัน"
"ละ..แล้วนายล่ะ โง่รึเปล่า...ทำไมไม่รับผิดชอบฉันล่ะ ใครๆก็อยากได้ฉันทั้งนั้น แล้วอีกอย่างนายก็คือคนแรกของฉัน มันดีแค่ไหนแล้วที่ฉันสนใจนายแค่คนเดียว"
"เหอะ...จะบอกว่าเก็บครั้งแรกไว้ให้ผู้ชายที่สนใจ ว่างั้น?"
"ใช่!! เพราะฉันสนใจนายยังไงล่ะ!! ฉะ..ฉันตกหลุมรักนาย ตั้งแต่ตอนนั้น..."
หมับ!!!
"อึก!! อ..โอ้ย...เจ็บ!" แก้มก้อนกลมๆทั้งสองฝั่งถูกบีบรัดด้วยแรงบดจากนิ้วมือทั้งห้า มือหยาบขึ้นหมับบีบโครงหน้าเล็กๆอย่างไม่นึกถึงจิตใจของผู้ถูกกระทำว่าเจ็บเพียงใด ขอแค่ให้ได้ทำให้เจ็บจะได้รู้สึกและจดจำไปจนวันตาย
"ถอนคำพูดของเธอซะ..."
"ทะ..ทำไมล่ะ ฉันมีสิทธิที่จะ----"
"หุบปาก!! ฉันไม่ให้สิทธิ์อะไรเธอทั้งนั้น!! แม้จะบอกว่ารักก็อย่าหวัง เพราะสำหรับเธอมันเป็นไปไม่ได้!!" ความโกรธครอบคลุมไปทั่วจิตใจ ทำให้ร่างกายของผมลงมือกระทำความรุนแรงใส่ผู้หญิงไม่มีทางสู้ด้วยความสะใจ
ผมจับร่างเล็กๆเหวี่ยงใส่ผนังห้องน้ำอย่างแรงก่อนที่เจ้าตัวจะทรุดลงพื้นด้วยท่าทางอ่อนแรง นิ่งเงียบ ไม่คิดแม้จะต่อล้อต่อเถียงเลยสักคำ...ดี!! หุบปากไปนั่นแหละดีแล้ว น่ารำคาญ
"จำใส่หัวสมองของเธอไว้ซะ! ฉัน จอน จองกุก จะไม่มีวันให้สิทธิ์อะไรเธอทั้งนั้น!!" ร่างสูงโปร่งย่อตัวลงพร้อมชี้นิ้วดันหน้าผากคนตรงหน้าอย่างสมเพช....เอ๊ะ ดูเหมือนจะสู้ หล่อนมองผมตาขว้างเลยวะ : )
"แล้วถ้าบอกว่าไม่ล่ะ...ถ้าฉันท้องกับนายขึ้นมานายจะทำยังไง หึจำได้ว่านายไม่ได้ป้องกันหนิ" หล่อนทั้งพูดทั้งยกยิ้มอย่างได้ชัยนะขึ้นมาเป็นหนึ่งเปราะ ก็อย่างที่ยัยนี่พูด คืนนั้นผมไม่ได้ป้องกัน ทำสดผมจำได้ แต่แค่ไม่แคร์..ถ้ายัยนี่ท้องขึ้นมาจริงๆ ผมก็จะรับผิดชอบโดยการ.....
"ไปเอาเด็กออก..ถ้าท้องขึ้นมาจริงๆ"
"ว..ว่าไงนะ"
"หรือเธอเสียดายน้ำเชื้อของฉันจริงๆล่ะก็ เก็บเด็กไว้...แต่บอกมันนะว่า พ่อไม่มี เพราะแม่มันร่านฮ่าๆ!"
เสียงหัวเราะหายไปพร้อมกับร่างสูงเดินออกไปจากห้องน้ำ ปล่อยไว้แค่ความเงียบและผู้หญิงคนเดียวในห้องน้ำชาย...ใครจะผ่านมาก็รีบๆมา เพราะตอนนี้คนไม่มี จะมาเล่นสนุกกับสาวน้อยในห้องน้ำก็ได้ผมไม่ว่า^_^
เมื่อผมกำจัดตัวก่อกวนออกไปได้ ก็ไม่รอช้าที่จะกลับมาหาแฟนสาวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างที่เคยทำ แต่มันจะดีอยู่แล้วเชียวถ้าไม่มีไอ้พี่ชายตัวดีนั่งเป็นกขคอยู่ตรงนี้!! ใครเชิญมันมาวะ รกหูรกตาจริง!-_-
ผมทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเยจินก่อนที่จะคว้าเอวบางเข้ามากอดด้วยความคิดถึง..ห่างกันไม่กี่นาที คิดถึงจะแย่
"คิดถึงจังเลย~" ไม่ว่าเปล่า แก้มน้อยๆของเยจินก็ถูกฉกเข้ามาหอมด้วยฝีมือของผม
ฟอดดดด!!...(กูเกลียด!!!:ไรท์)
"อ่า! พี่กุกอ่ะ อายพี่จีมินบ้างสิคะ>_<"
"อายทำไม แฟนกันเขาก็ทำแบบนี้ตลอดแหละ!!" ผมมองเยจินด้วยความเอ็นดู เยจินทำตัวน่ารักแบบนี้มันน่าทะนุถนอมดีนัก คนอะไรบอบบางจนน่าหมั่นไส้
"อะแฮ่ม!! เกลียดวะ....." อยู่ๆพี่ชายตัวดีก็กระแอมขึ้นพร้อมกรอกตาใส่
"อะไรฮยอง คนไม่มีแฟนหุบปากไปเลย!"
"พี่กุก!! ไม่สุภาพเลยนะคะแบบนี้!"
"ขอโทษครับคุณแฟน~"
"โอ้ยๆ ไม่มีก็กำลังจะมีแล้วเฟ้ย~ กูเจอเนื้อคู่แล้ว กูจะให้พ่อไปสู่ขอ!!" พูดด้วยท่าทางกระตือรือร้น
"อย่างฮยองเนี่ยนะ!!...เหอะๆ ผู้หญิงคนนั้นต้องโชคร้ายแน่ๆถึงได้โดนตาฮยองเข้าแบบนั้น น่าสงสารวะ"
"แหม~ ก็กูไม่ได้โง่เหมือนมึงไง....รู้ป่าวผู้หญิงที่มึงเข้ามาเผือกเมื่อกี้อ่ะ ขอยากได้ยากเพราะพ่อทำธุรกิจรวยมาก!! แถมยังเป็นมาเฟียอีกด้วยเว้ย และพ่อของเธอก็ใจดียอมเปิดทางให้ผู้ชายทุกคนที่ต้องการที่จะคู่ครองกับลูกสาวอย่างไม่ขัดขวาง แต่ก็นะ...พ่อของเธอไม่ได้เลือกเอง แค่รอริสรายชื่อลูกเขยแล้วให้ลูกสาวตกลงเองว่าจะเลือกให้มาแต่งงานด้วยฮี่ๆ~" ผมนิ่งเงียบพลางฟังพี่ชายร่ายยาวอย่างมีความหวัง ฮยองรู้จักยัยนั่นได้ยังไง แล้วทำไมต้องทำท่าทางดีใจขนาดนั้นด้วยวะ..นี่ไม่ได้พูดประชดใส่ผมใช่ป่ะ ถามจริง-_-
"หนูน้อยของพี่..ตามหาตั้งนานในที่สุดก็เจอตัวสักที..ขอบคุณนะ จีมินรักพ่อที่สุดเลย!!!~~" น้ำเสียงระรื่นดีใจพูดขึ้นพลางทำท่าเพ้อฝันอย่างไม่สนใจใคร หมดกันความแมนและรอยสักที่มี หมดกันชีวิต พี่กู-_-
"เดี๋ยวนะ..แล้วเกี่ยวอะไรกับพ่อวะ?"
"ไอ้โง่~ ก็กูพี่ชายมึง คือหนึ่งในรายชื่อตัวเลือกยังล่ะ!! นี่มันก็ผ่านมาปีกว่าแล้วที่หนูน้อยของข้ายังไม่ตัดสินใจเลยว่าจะเลือกใครมาเป็นสามี เอ่อ! และอีกอย่าง พ่อกลัวว่ากูจะหาเมียไม่ได้ ท่านเลยส่งชื่อกูไปเว้ยยยย!! ดีใจ! ไม่ยักกะรู้ว่าตัวจริงสวยกว่าในรูปเสียอีก! แถมพอได้สัมผัสใกล้ๆแล้ว...แข็งเลยว่ะ^_^"
"พี่จีมิน! ไม่ดีเลยนะพูดแบบนี้กับผู้หญิงอ่ะ!..แต่ว่า เยจินอยากรู้ว่าคนที่พี่เจอเขาเป็นใครหรอคะ?"
"เยจินไม่อยากรู้หรอก!" ผมแทรกขึ้นระหว่างความเพ้อฝันของพี่ชายและแฟนสาวที่กำลังอยากรู้อยากเห็น...ยัยนั่นไม่เห็นสำคัญตรงไหนเลย ทำอย่างกะจะได้ไปง่ายๆแอว่ะ!
"เยจินอยากรู้ค่ะ พี่กุกเองก็อยากรู้ใช่มั้ย!?"
"ไม่-----"
"(ชื่อคุณ)...เธอชื่อ(ชื่อคุณ) คนที่พี่จะจีบและทำให้พ่อตายอมเลือกให้พี่เป็นสามีของหนูน้อยในอนาคต!"
"ว้าวววว! พี่จีมินโชคดีจัง คิดถูกแล้วค่ะที่เลือกพี่(ชื่อคุณ)เป็นภรรยาในอนาคต เพราะว่าพี่เขาน่ารักสุดๆไปเลย สู้ๆนะคะเยจินเป็นกำลังใจให้!!"
"ของมันแน่อยู่แล้วครับน้องสะใภ้ฮ่าๆ!"
ผมล่ะอยากบ้าตายกับความปัญญาอ่อนของสองคนนี้ เยจินก็เห็นดีเห็นชอบกับไอ้พี่ชาย ส่วนไอ้พี่ชายก็ฝันลมๆแล้งๆว่าจะจีบยัยนั่น คิดดีแล้วหรอวะ หึ!!อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกันว่ายัยนั่นท้องไม่มีพ่อ มีตำหนิ ไม่ได้สะอาดอย่างที่คิด
ปึ้ง!!!
สิ่งมีชีวิตทั้งสามถึงกับสะดุ้งเฮือกเพราะตกใจที่จู่ๆก็มีฝ่ามือของใครบางคนตีลงบนโต๊ะหินอ่อนจนเสียงดังจนน่าตกใจ...พวกเราทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองบุคคลพึ่งมาใหม่อย่างไม่เข้าใจนัก สองคนนั้นเป็นใครแล้วทำไมถึงได้มายืนเท้าสะเอวใส่กันแบบนี้-_-
"พี่แดฮวี พี่ฮานิ..." เยจินเอ่ยปากขึ้นพร้อมลุกขึ้นทักทายสองคนที่เดินเข้ามาใกล้พวกผม
ฮานิกับแดฮวี ใครวะ สีหน้าดูเอาเรื่องน่าดู...
"ดีจ้ะ...เอ่อน้องกุ้งแห้ง เห็นเพื่อนพี่ป่ะ?" ผู้ชายหน้าหวานพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรมากนัก..แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มันเรียกแฟนผมว่ากุ้งแห้งหรอ!?
"พี่(ชื่อคุณ)หรอคะ?"
"ใช่ ฉันกับแดฮวีเห็นว่านางหายไปนานแล้วเลยเดินมาถาม"
"แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเรา?" ผมเลิกคิ้วใส่ทำเป็นไม่รู้เรื่อง สองคนนี้คงเป็นเพื่อนของยัยนั่นและกำลังทำให้แฟนของผมรู้สึกกลัวเพราะสายตาเหยียดหยามสองคู่พวกนั้น
"เอ้า!! ก็ฉันเห็นยัย(ชื่อคุณ)วิ่งมาทางนี้หนิ....ฮึ! ชั่งเถอะ เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ" อยู่ๆสองคนนั้นก็พูดเองเออเองก่อนที่จะเดินออกไป ผมมองเพื่อนของยัยนั่นที่เดินห่างออกไปและดูท่าทางกระวนกระวายเหมือนที่ไม่ได้พูดไว้...อะไรวะ ไหนบอกว่าเดี๋ยวก็กลับมาไหงทำท่าอย่างกะยัยนั่นกำลังจะตาย
เหอะ ชั่งแม่ม หายไปแหละดีแล้ว...ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าอีกนำคาญ
ตกเย็น...
เวลา 16:30 น.
เข้าสู่ช่วงสุดท้ายของงาน ตอนนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มตกลงเรื่อยๆจากท้องฟ้าสีครามสับเปลี่ยนเป็นสีส้มสดใสในยามเย็น...ตอนนี้ผมยืนเฝ้าเยจินที่กำลังทำหน้าที่ของตนอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ส่วนไอ้พี่ชายตัวดีก็กลับไปแล้วล่ะ เห็นมันบ่นว่าเจ้าสาวของมันไม่มาสักที มันเลยหมดหวังก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป....
งานนี้เริ่มช่วงสาย จบช่วงเย็นประมาณห้าถึงหกโมงเย็น ถึงจะได้กลับแต่นี่ยังไม่นับรวมเวลาเก็บบูธอีกนะ ให้ตายเถอะ-_-
"เหนื่อยง่ะ..."
"อะไรกัน แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วหรอหื้ม?"
"ก็เยจินเหนื่อยหนิคะ..พี่กุกอ่า ช่วยเดินไปซื้อน้ำให้หน่อยนะๆๆ"
"อ่าๆได้ครับ^_^" ผมตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเพราะการที่เยจินอ้อนแบบนี้มันทำให้ผมใจเต้นแรงและไม่กล้าขัดแม้แต่สักคำเดียว แฟนน่ารักแบบนี้ใครจะกล้าปฏิเสธลงล่ะ
ร่างสูงเดินตามหาร้านขายเครื่องดื่มมาเรื่อยๆจนสายตาดันไปสะดุดกับร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆตั้งอยู่หน้าตึกคณะนิเทศ ร้านพวกนี้คงเป็นร้านหารายได้เล็กๆน้อยๆเพื่อเข้ากระเป๋าส่วนรวมสินะ ดีล่ะเจอเร็วแบบนี้สิดีเยจินจะได้ไม่รอนาน....
"เอ่อ ขอ......."
"นี่!! ฉันเอาโกโก้เย็นแก้วนึง!~"
"เฮ้ยนี่เธอ....." ยัยนี่มาไงวะ ให้ตายสิ!-_-
หล่อนหันมายิ้มให้ทำอย่างกะลืมเรื่องราวทั้งหมดที่ผมพูดไว้ชัดเจนแล้วนะ อะไรกันยิ่งนึกยิ่งสับสนว่ายัยนี่มันความจำสั้นรึไงทำไมยังกล้าโผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีก!-_-
และความขี้สงสัยของผมก็กำเริบ...
"เสนอหน้ามาทำไมอีก..." เสียงทุ่มถามออกไปอย่างเรียบๆก่อนที่ร่างกายของผมจะเปลี่ยนท่ายืนอย่างไม่ทันรู้ตัว
"อะไร..ใคร ที่ไหน ทำไม...ฉันเสนอหน้ามาหรอ?" เจ้าหล่อนตีสีหน้ากวนประสาท พลางพูดประโยคอันแสนชวนโดนตบทำให้ผมหงุดหงิด
อยากรู้จริงว่ายัยนี่หายไปไหนมาทำไมพึ่งโผล่หัวเอามาป่านนี้ เพื่อนนางคงใจขาดตายแล้งมั้งที่เธอหายไป...
"ฉันไปล่ะ!...." ผมยืนมองหล่อนซื้อน้ำเสร็จก่อนที่จะหันหลังเดินจากไป..ยัยนี่ทำตัวหน้าสงสัย ดูแปลกๆ รึว่ายังทำใจไม่ได้ในเรื่องเมื่อตอนนั้น
"ชั่งแม่ม...ใครสนวะ" จะไปไหนก็ไปดิ
YOU
ฉันขึ้นรถเมล์ประจำทางเพื่อกลับคอนโด ใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาทีฉันก็ถึงตัวตึกของคอนโดสูงระฟ้าที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี...วันนี้ฉันไม่ได้ช่วยเพื่อนอะไรเลยสักอย่าง แถมยังหนีกลับมาก่อนอีก
"จัดปาร์ตี้ขอโทษพวกมันดีกว่า" นึกได้ มือบางก็ล้วงสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาเปิดแอพสีเขียวชนิดไว้ส่งความข้อหากันเพียงเท่านั้น ฉันส่งข้อความไปหาเพื่อนในกลุ่มคณะบริหารราว10คนได้เพื่อบอกว่ามะรืนนี้มีปาร์ตี้จัดขึ้นเพื่อเป็นการไถ่โทษที่แอบหนีออกมาแถมยังไม่ช่วยอะไรอีก
และพวกมันก็ไม่โกรธเมื่อฉันพวกว่าจะเลี้ยง..ให้ตายเถอะ ไอ้พวกเห็นแก่กินเอ้ย!-_-
"เห้อ!...ไม่โกรธก็ดีแล้ว:)" รอยยิ้มบางๆเผยขึ้นอย่างใจเย็น ฉันทิ้งความคิดทั้งหมดออกไปจากหัวสมองก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าลิฟท์ไปเหมือนทุกๆวัน
แต่ยังไงได้ ฉันอยากลืมเหตุการณ์วันนี้ เรื่องราวทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น...เหตุผลที่ฉันหายไปทั้งวันก็เพราะหัวใจของฉันยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนั้น คนที่ชื่อว่า จองกุก เสียงของเขาสีหน้าและท่าทางของเขาที่มีต่อฉัน ฉันดูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอทำไมถึงได้ไล่กันแบบนั้น...
"ปวดหลังชะมัด..."
เขาเหวี่ยงฉัน ใส่ผนังห้องน้ำหนิ ไม่ปวดก็บ้าแล้ว
เวลา 22:00 น.
ละครแฟนตาซีที่พึ่งแอบไปดูมาเมื่อตอนเที่ยงทำให้ฉันหลอนจนสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก จะหลับต่อก็ไม่ได้เพราะลูกตาของฉันเปิดกว้างจนไม่สามารถปิดลงไดัอีกครั้ง แถมยังซวยเกิดอาการหิวกลางดึกขึ้นมาเสียได้...ของในตู้เย็นก็หมด
ตอนนี้ฉันเลยเดินลงมาซื้อของกินในร้านสะดวกซื้อใกล้คอนโดเพราะช่วงนี้ร้านอาหารปิดกันให้เรียบคงไม่บ้าเปิดขึ้นมาตอนดึกๆแบบนี้หรอก....พอจ่ายตังค์เสร็จฉันก็เดินพ้นออกมาจากร้านสะดวกซื้อพร้อมมุ่งหน้าไปที่คอนโดทันที แต่ด้วยว่าเส้นทางไปคอนโดฉันต้องเดินผ่านซอยเล็กๆสัก2-3ซอยกว่าจะถึงถนนใหญ่ ฉันเดินผ่านท่ามกลางความมืดด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย เสาไฟก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักอย่าง
"เห้อออออออ!...." รู้งี้ใส่เสื้อโค้ทมาด้วยก็ดี
เพียงแค่เสื้อเชิ้ตยาวถึงเข่าตัวเดียวไม่ได้ช่วยอะไรเลยแถมยังดูล่อแหลมอีก ให้ตายเถอะทำไมฉันเป็นคนคิดน้อยทำน้อยแบบนี้!...หงุดหงิดตัวเองเว้ย!!
"แอว่ะ!...." ฉันแอบส่งเสียงออกมาเบาๆเพราะอยู่ๆก็ได้กลิ่นควันบุหรี่ลอยผ่านหน้าไปอย่างส่งสัย ใครมายืนสูบยาแถวนี้ ไม่หาหลับหานอนรึไง! รู้มั้ยกลิ่นเนี่ยมันทำคนอื่นเขาเดือดร้อน!!
กูนี่ไง!-_-
"อี๋ ไม่ชอบเลยอ่ะ-^-" รีบกลับห้องดีกว่า บรรยากาศแถวนี้ชักเริ่มจะเสียแล้วสิ
เมื่อสมองประมวลเหตุการณ์เสร็จฉันก็เตรียมวิ่งกลับคอนโด อากาศก็เริ่มเย็นลงแถมยังมาเดินผ่านซอยมืดๆแบบนี้มันน่ากลัวจะตาย ฉันไม่อยู่ให้เสียเวลาหรอก....ฉันหลับหูหลับตาเดินด้วยความกล้า มือเล็กกำถุงพลาสติกในมือแน่นพร้อมขนอ่อนๆบนผิวลุกซู่ด้วยความตื่นตัว เลือดในร่างกายฉูบฉีด สารอลีนาลีนหลั่งไปทั่วร่างกายก่อนที่มือไม้ของฉันเริ่มสั่น ความมืดและความเงียบวนเวียนอยู่รอบๆกายฉัน ฉันรู้สึกว่าโดนติดตาม
ผลัก!!...
"กรี๊ด!!..."
"เงียบถ้าไม่อยากตาย!"
ร่างบางถูกใครบางคนผลักเข้าไปในซอกตึกอันแสนคับแคบอย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงเล็กพลางอ้าปากกรี๊ดแต่ต้องกลืนลงคอเพราะโดนมือของใครก็ไม่รู้ปิดปากไว้...สายตาของฉันพยายามเพ่งมองไอ้โรคจิตที่ถีบฉันเข้ามาในที่มืดๆแบบนี้ แต่ทำไม่ได้เพราะในนี้มืดมากแถมยังแคบอีกด้วย หายใจไม่ออก ขยับตัวก็ไม่ได้ ฉันจะขาดใจตายอยู่แล้ว....
"อือ..." ฉันส่งเสียงครางอู้อี้อยากจะกรี๊ดขอความช่วยเหลือ แต่ด้วยเพราะเวลาค่ำๆมืดๆแบบนี้ใครจะบ้าเดินผ่านซอยมืดๆแบบนี้กันนอกจากฉัน...เมื่อขอความช่วยเหลือไม่ได้ฉันเลยตัดสินใจดิ้นยุกยิกเท่าที่จะทำได้แต่พอดิ้นไปดิ้นมามือเล็กก็เผลอปล่อยของที่ซื้อมาล้นลงกระจัดกระจายไปทั่วพื้น
"อือ...ฮึก!" ตอนนี้ฉันกลัว กลัวที่สุดเลย ชีวิตฉันต้องมาจบเพราะเรื่องแบบนี้หรอ ฉันอาจจะโดนปล้นไม่ก็ฆ่าข่มขืนเหมือนในข่าว
"โว้ย!! เงียบๆดิวะ!..." ไอ้โจรโรคจิตมันพูดพลางกระซิบใส่หูฉันเพราะตอนนี้ระหว่างเราสองคนใกล้กันมาก ใกล้จนเรียกว่ายืนเบียดกันอยู่ในซอกตึกก็ว่าได้...ล..แล้วทำไมต้องสั่งให้ฉันเงียบด้วย หมอนี่กำลังหนีตำรวจหรอ!?
"อือ!!" ร่างกายของฉันต้องหยุดนิ่งยอมอยู่เฉยๆตามที่มันสั่ง เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะกลัวตายยังไงล่ะ ปล้นได้แต่ห้ามฆ่า
"นี่ยัยหน้าด้าน...ร้องไห้ทำไมวะ?"
" !! " จะมาปล้นกันไม่พอยังมีหน้ามาด่าฉันอีก!! ไอ้เลว!-_-
แต่เดี๋ยว! เสียงนี้มัน....จองกุกหรอ?...ใช่แน่ๆฉันจำได้เพราะเขาชอบดูดบุหรี่ ครั้งแรกที่เราเจอกัน รวมถึงตอนนั้น ตอนที่เขาไล่ฉัน
"อ่อย!! อองอุก!!" ฉันหมั่นใจว่านี่คือเขา เขาต้องปล่อยฉันไม่งั้นฉันจะแตะผ่าหมากเขาจริงๆด้วย!
"หึ อยากให้ปล่อยหรอ..." พูดน้ำเสียงกวน
"อือ!!" ก็เอ่อสิ!! ปล่อยได้แล้วหายใจไม่ออก!
"ห้ามร้อง ห้ามกรี๊ด ห้ามวิ่งหนี ถ้าไม่อยากตาย..."
ฉันรีบพยักหน้าตกลงอย่างไม่ลังเล
"อ่า!! เห้อๆ! ให้ตายสิเกือบแล้วมั้ยล่ะ...." เมื่อหลุดจากพันธนาการได้ ปากแสนซุกซนของฉันก็บ่นออกมาตามนิสัย..ปกติฉันเป็นคนชอบบ่นน่ะ-^-
"เงียบ!!"
"อุ๊ก!" รีบหุบปากทันที...อะไรวะ! มาดีมาร้ายเนี่ย ถ้าจะมาข่มขืนก็บอกจะได้พาขึ้นห้องอิๆ^_^
เขาตวัดสายตามองฉันอย่างคาดโทษ ก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้าไปมองทางเข้าอย่างระหวาดระแวง สายตาจริงจังของเขากำลังมองและหลบซ่อนอะไรบางอย่าง...จองกุกหนีอะไรมาทำไมถึงได้ซ่อนตัว แล้วลากฉันมาด้วย-_- เพื่อ?
แต่เป็นแบบนี้ก็ดี..เพราะทำให้ฉันรู้สึกได้ใกล้ชิดเขาโดยที่ไม่มีเรื่อง ฉันยอมปิดปากเงียบพร้อมหลับตาลงช้าๆก่อนที่เจ้าร่างกายทรยศจะเอนซบอกของเขาอย่างที่ใจต้องการ..ตอนนี้ฉันยืนมุดอกจองกุกอย่างเงียบๆโดยที่เขาไม่สนใจฉันเลยแม้แต่น้อย รู้สึกน้อยใจชะมัด เขาไม่คิดจะหันมามองฉันเลยรึไง ไม่คิดจะถามหน่อยหรอว่าเป็นยังไงบ้าง ฉันมันไม่ดีเทียบเท่ากับแฟนของนายเลยใช่มั้ย
อิจฉา และ เจ็บใจ...ฉันอยากครอบครองเขาเพียงคนเดียว
To be continued
#TALK
นางเอกของไรท์ เสียตัวให้ใครแล้วจะไม่ยอมเสียซิงให้ใครฟรีๆค่ะ ไม่ได้ลูกก็ได้ผัวล่ะวะ55555!
มาช้าาาาาาาาา!! รีทหายยยยยยย!!
รีทงอน ไรท์งอน(ได้หรอ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น