คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 นาย ! คู่ของฉัน
1
วันนี้เป็นวันแรกของการมาโรงเรียนของฉันค่ะ ฉันชื่อ แป้งฝุ่นมีพี่ชายฝาแฝดชื่อตั้งโต๊ะ ตอนนี้ฉันสอบเข้าโรงเรียนไบรทเตอร์ได้แล้วค่ะ เย้ ! >< ฉันสอบเข้าได้ตึกฟ้า ด้านความสามารถพิเศษ ส่วนพี่ตั้ง สอบเข้าได้ตึกขาว
หรือด้านความฉลาด พี่เขาหนะเก่งสุดยอด ^^! ตอนนี้ฉันตื่นเต้นมาก ๆ เลยค่ะ
“แป้ง เร็ว น้าเชตต์รอนานแล้วนะ”
“พี่ตั้ง ๆ เห็นหูกระต่ายของแป้งบ้างหรือเปล่า”
“เธอก็ใส่อยู่หนิ”
“ว้าย ๆ สงสัยแป้งตื่นเต้นจนเกินไป รีบๆ ไปกันเถอะพี่ตั้ง แป้งตื่นเต้นจะแย่แล้ว”
ฉันรีบหยิบกระเป๋าก่อนจะจับมือพี่ตั้งแล้วลากไปที่รถ ฉันตื่นเต้นมาก ๆ เลยหลุค่ะ ไม่รู้ที่โรงเรียนจะเป็นยังไงบ้าง แค่คิดก็ ว้าย ๆ ๆ ><
“ถึงแล้วครับครับคุณตั้ง คุณแป้ง”
“ขอบคุณครับน้า ลงมาเร็วแป้ง จะได้ไปดูตึกกัน”
“ค่ะ พี่ตั้ง”
ฉันรีบวิ่งตามพี่ตั้งไป เมื่อเห็นโรงเรียนทั้งฉันและพี่ตั้งตื่นเต้นมากจนรีบวิ่งไม่ดูทางจนกระทั่ง
“โอ้ย” พี่ตั้งดันไปเดินชนพวกที่ดูท่าทางเป็นพวกอันธพาลเข้า
“เฮ้ย ไอลูกกระจอกเดินดูทางหน่อยสิ”
“ขะ ขะ . . ขอโทษครับ ผมไม่เห็นจริง ๆ”
“แกรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร”
“ผะ ผม ไม่รู้จริงครับ”
“พ่อฉันมีอำนาจมากพอที่จะทำให้เด็กอย่างแกเด้งออกจากโรงเรียนนี้ได้”
ฉันได้แต่ยืนดูอยู่เฉย ๆ โถ่เว้ย ถ้าทำอะไรได้ดีหรอก ทันใดนั้นเองก็มีมือ มือหนึ่งมาจับไหล่ของฉันพร้อมกับดันออก ก่อนจะเดินเข้าเผชิญหน้ากับพวกอันธพาลนั้น
“พ่อแกเป็นใครกันเชียวฮะ ? ถึงมีอำนาจขนาดนั้น”
“แล้วพวกแกเป็นใคร มายุ่งทำไมวะ”
ฉันเห็นชายอันธพาลโดนหนึ่งในคนกลุ่มนั้นเตะจนกระแทกกำแพง เฮ้ย ! นั้นนายนั้นเดินเข้าไปหาพี่ตั้ง จะทำอะไรรึเปล่า แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับพี่ตั้งฉันจึงหยุดเดินทันที
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ ขอบคุณมากครับ คุณ . . .”
“ฉันฮันเตอร์ ตึกดำ ปี 1 นายหละ”
ตะ ตะ . . . ตึกดำ O-o นายนี่อยู่ตึกตำงั้นหรอ
“ผมชื่อตั้งโต๊ะครับ อยู่ตึกขาวปี 1 ครับ”
“ตั้งโต๊ะงั้นหรอ ดูแลตัวเองหน่อยแล้วกัน อย่าให้ใครรังแกอีกหละ ฉันขอตัว”
ทันทีที่นายนั้นเดินออกไป ฉันก็รีบเข้าไปพยุงพี่ตั้งทันที นายเป็นใครกันแน่นะ อยู่ตึกดำ แต่กลับใจดีได้ขนาดนี้
ฉันจะจำชื่อนาย
“เตอร์ คิดไงหนะถึงไปช่วยไว้หนะ” เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นพูดกันหลังจากเดินออกมาได้สักพัก
“แกก็รู้ว่าฉันเกลียดพวกที่รังแกคนไม่มีทางสู้”
“คุณเตอร์ยังใจดีเหมือนเดิมนะครับ”
“ไม่ใช่ว่าจะโชว์ผู้หญิงคนนั้นหรอกเหรอ น่ารักใช่เล่นหนิ” ชายคนนึงถามขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นแกซักหน่อย เฟล”
“รีบ ๆ ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวมีงานปฐมนิเทศ พวกนายคงไม่อยากพลาด” ชายคนหนึ่งพูดตัดบทขึ้น
“นั้นสินะ”
ตอนนี้ฉันกังมุ่งหน้าไปยังหอประชุมเพื่อไปงานปฐมนิเทศค่ะ แล้วฉันก็มีเพื่อนใหม่แล้วถึงสองคน คือ ไดได และ อะเกน ไดได เข้ามาด้วยความสามารถทางดนตรีระดับอัจฉริยะ ส่วนอะเกนหนะเป็นสาวห้าว ได้ข่าวว่าเป็นแชมป์คาราเต้ระดับประเทศด้วย
“โหย ตื่นเต้นจังเลยอะ”
“ใช่ตื่นเต้นมากเลยอะแป้ง”
“พวกเธอสองคนนี่นา”
“เกนเป็นอะไร ดูเหมือนเธอไม่ค่อยสบอารมณ์เลยนะ” ฉันถามออกไป
“แค่ไม่อยากออกไปเจอหน้าใครบางคนเท่านั้นเอง”
“ใครเหรอออ” ฉันและไดไดพูดพร้อมกัน ก่อนจะมองหน้กันแล้วหัวเราะคิกคัก
“ไอตัวป่วนหนะ ไปเหอะ อย่าสนใจเลย”
“ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่โรงเรียนมัธยมปลายไบรท์เตอร์ของเรานะคะ ดิฉันเป็นอาจารย์ซึ่งจะดูแลพวกเธอในการฐมนิเทศครั้งนี้ ตอนนี้ให้ทุกคนสังเกตที่ชุดของตัวเองนะคะ ว่าจะแตกต่างกันโดยตึกขาวจะเป็นเครื่องแบบสีขาว ตึกฟ้าจะสีฟ้าและตึกดำจะสีดำ”
ทันทีที่อาจารย์ฉันก็ฉุกคิดถึงนาย
“คิดอะไรอยู่หนะแป้ง เหม่อเชียว ไม่ฟังอาจารย์หรอ”
“อ่อ ๆ เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันสลัดความคิดเรื่องนายนั้นออกจากหัวก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์ต่อ
“ต่อไป นักเรียนทุกคนคงจะได้รับแจก สร้อยข้อมือแล้ว โดยสร้อยนั้นจะมีคู่ของมันเพียงคู่เดียว ให้นักเรียนหาคู่ของตัวเองให้เจอโดยทำตามคำใบ้ซึ่งจะแจกให้ไปพร้อมกับสร้อยของตน เอาหละค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เริ่มการหาคู่ของตัวเองเลยค่ะ !”
โอ้ย ๆ ๆ แล้วฉันจะหาเจอได้ไงเนี่ย คนตั้งเยอะตั้งแยะ เอาหละ งั้นทำตามคำใบ้ก่อนแล้วกัน ! คำใบ้แรก . . .
ล่าเพื่อรอด ! เฮ้ย คู่ของฉันเป็นนักฆ่าหรือไง เดี๋ยวก่อนนะ คำใบ้ต่อไป เดินไปตรง ๆ เดินไปตรง ๆ ฉันลองเดินไปตรง ๆ ไหน ๆ คำใบ้ต่อไป หาไม่ยาก มีคนเดียว - - เฮ้ย นี่มันคำใบ้เวรอะไรเนี่ย หาไม่ยากมีคนเดียว ฉันลองมองไปรอบ ๆ พร้อมกับสังเกต อื้ม ม ม - - มีคนเดียวหรอ ทันใดนั้นเอง ฉันก็สะดุดตา นายนั้น ! นายฉันเตอร์เป็นคนเดียวที่มีตรากุญแจมือ อยู่เหนือตราโรงเรียน ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา
“นายคือคู่ของฉันรึเปล่า” ฉันเดินเข้าไปถาม เฮ้ย ! พูดอะไรออกไปวะ
“เธอ . . . ฉันก็ไม่รู้”
“ไหนดูคำใบ้ของนายหน่อยสิ”
. . . เดี๋ยวเธอก็เดินมาหาเองแหละ . . .
“ท่าทางจะใช่แฮะ - - ก็มีฉันคนเดียวที่เดินมาหานาย”
“เฮ้ย คู่ของไฮเตอร์เป็นสาวน้อยน่ารักซะด้วย”
“เก็บงูบนหัวของแกด้วยเฟล มันโผล่มาหมดแล้วหวะ”
ชายหนุ่มที่โดนเพื่อนของตนแขวะทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินกลับไป
“เธอคือคู่ของฉัน ฉันชื่อไฮเตอร์ เธอหละ”
“ฉันแป้งฝุ่น” ฉันพูดพลางยื่นมืออกไป นายไฮเตอร์ทำหน้างง ๆ แถมเพื่อนๆของเขายังกระซิบกระซาบหัวเราะคิกคักกันด้วย มันอะไรกันนัก ! แต่นายนั้นก็ยังยื่นมือมาจับกับฉัน พร้อมทั้งยิ้มน้อย ๆ
“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกในรอบ 2 ปีที่ได้จับมือไอเตอร์”
“ห๊า รอบสองปี” จะบ้าน่า . . . นายนี่ก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ซักหน่อย ยังไงก็ต้องมีบ้างหละนา
“ไม่มีใครกล้ายุ่งกับมันนักหรอกไอเตอร์หนะ
“แล้วทำไมพวกนายถึง ?”
“ก็เรามันพวกประเภทเดียวกัน” ฉันแอบเห็นนายคนนั้นที่ชื่อว่าเฟลมีแววตาที่ดูเศร้า . . . อะไรกันนะ
“เอาหละ นี่เพื่อน ๆ ของฉัน นั้นไอตัวที่งูออก ชื่อเฟล คนใส่แว่นนั้นชื่อเรย์ ไอตัวที่อมควันนั้นชื่อเอ็นที
ส่วนนั้น ชื่อ ทีเซอร์”
“อื้อ ๆ ๆ ๆ” ฉันมองหน้าพวกเขาแต่ละคน ให้ตายเถอะ ! นี่มันรวมผู้ชายหน้าตาดีชัด ๆ แต่อยู่เสียงๆ หนึ่งก้ดังขึ้น
และเรียกร้องความสนใจจากฉัน
“เฮ้ย ! นี่ฉันต้องคู่กับนายงั้นหรอ ไอบ้า”
“ทำไมต้องเป็นเธอด้วยยัยถึก”
“หนอย ! นายหนะมันปากเสีย”
ฉันหันไปมองทางต้นเสียงนั้น แล้วก็พบกับ ภพของเพื่อนของฉัน อะเกนกับนายเอ็นทีกำลังเถียงกันอย่างมัน อะไรกันสองคนนี้ทำอย่างกับรู้จักกันมาสิบปี
“บุพเพอาละวาแท้ไอคู่นี้”
“บุพเพ ? คู่นี้ ? นายหมายความว่ายังไงทีเซอร์” ฉันหันไปถามนายทีเซอร์
“ก็ไอสองคนนี้เป็นแฟนกัน ไม่สิต้องคู่หมั้น ได้ข่าวอยู่ก่อนแต่งด้วยหนิ”
“เฮ้ย ! ไอเซอร์อย่าพูดบ้าๆ เดี๋ยวแป้งก็เข้าใจฉันผิดหมด” อะเกนปล่อยมือจากเอ็นทีก่อนจะเดินมาหาฉัน
“นายนี่ก็แค่คู่หมั้นไม่รักดี”
“อย่างน้อยฉันก็ไม่ทำเธอท้องก่อนแต่ง”
“หยุดพูดไปเลยนะ”
“นี่พวกเธอ . . .” ฉันหันไปมองหน้าอะเกนกับทีเซอร์สลับๆ ไปมา ๆ เฮ้ย นี่สองคนนี้ . ..
“หยุดความคิดของเธอไปเลยยัยบ้า” นายฮันเตอร์ผลักหัวฉันเบา ๆ
“ไปกันได้แล้วได้เวลางานเริ่มแล้ว”เรย์พูดพลางยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“อ้าว แล้วคู่ของพวกนายหละ ?!” ฉันถามเพราะเห็นทั้งเรย์ เฟลและทีเซอร์ยังไม่มีคู่
“อ้าว เธอไม่รู้กฎหรอกหรอ คนที่จะมีคู่ได้ต้องเป็นตัวแทน โดยในสองคู่จะต้องมีผู้ดูแลสามนั้นคือพวกเราสามคน
เลิกสงสัยเถอะ ไปกันได้แล้ว พวกเราไม่อยากพลาดงานสนุกๆนี่หรอกนะ”
“เอ๋ ?”
“ไปกันได้แล้วยัยเอ๋อ ระวังตัวด้วยหละ จากนี้ไปหนะของจริงแล้ว”
นายฮันเตอร์หันมาพูดกับฉันก่อนจะขว้าข้อมือของฉันไปทันทีที่ได้ยินสัญญาณ แต่เดี๋ยวนะ ! ฉันยังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรทำไม่มีใครบอกฉันน น น น น !
..............................................
ความคิดเห็น