ราชันย์วีรชน

ลำดับตอนที่ #3 : เวลาผู้ใหญ่พูดเด็กห้ามเเทรก(รีไรท์)

'กลับมาที่นี่จนได้......'

ในตอนนี้ซากุระกำลังยืนอยู่หน้าทางเข้าของคฤหาสน์เเห่งหนึ่งที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันเป็นสถานที่ๆเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเเละทุกข์ทรมาน เป็นสถานที่ๆมีเเต่ความมืดมิดที่เธอไม่อยากที่จะนึกถึงมันอีก เธอจึงเลือกที่จะหนีออกมา เเต่สุดท้ายเหมือนชะตาเล่นตลก เพราะตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้าสถานที่นั้น

'คฤหาสน์ตระกูลมาโต้'

เเอ๊ด~

"เด็กหลงทางเหมือนจะกลับมาถึงบ้านเเล้วนะ"

ทันทีที่ซากุระเปิดประตูรั้วหน้าคฤหาสน์เข้าไปนั้น เสียงของชายชราคนนึงก็ดังขึ้นมาในทันที ซากุระสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันไปมองตามทิศที่เสียงนั้นดังออกมา ซากุระจึงได้พบเข้ากับชายชราคนนึงที่ใช้ไม้เท้าพยุงร่างของตัวเองอยู่

"สวัสดีค่ะคุณปู่......"ซากุระกล่าวทักทายอีกฝ่ายเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ สร้างความเเปลกใจให้กับมาโต้ โซเค็นผู้เป็นปู่ไม่ใช่น้อยๆ

"หืม.....เเกเอาเเมลงออกจากคองั้นหรอ?"พอโซเค็นถามเเบบนั้นซากุระก็ยกมือขึ้นมาเเล้วลูบไปที่คอของตนเล็กน้อย เขาคนนี้คือคนที่เคยฝังเเมลงเข้าไปในคอของเธอจนทำให้เธอไม่สามารถที่จะพูดได้ โชคดีที่เธอไปพบเข้ากับคูกะ เขาจึงนำมันออกไปจากคอของเธอได้

"เเล้วมันทำไมงั้นหรอคะ....."ซากุระเลือกที่จะไม่บอกเรื่องของคูกะออกไปเพื่อกันไม่ให้ชายคนนั้นเข้ามายุ่งในเรื่องของเธอ

"ต้องบอกว่าฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเเกขึ้นมาบ้างเเล้วล่ะ....เเต่ว่านะ...."

ฟูม~

ฝูงเเมลงจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากด้านหลังของโซเค็นอย่างมหาศาลจนไม่สามารถนับได้ พวกมันนั้นดูดุร้ายเเละอันตรายเป็นอย่างมาก ซากุระที่เห็นเเบบนั้นก็เเอบใจสั่นขึ้นมาเล็กน้อย เธอนำมือข้างหนึ่งไปกำที่บริเวณหัวใจของตัวเอง

'จะไหวรึเปล่านั....'

"ฉันไม่ชอบเท่าไหร่ที่เเกมาทำตัวต่อต้านฉัน.....สงสัยคงต้องสั่งสอนกันสักหน่อยเเล้ว"

สิ้นสุดคำพูดของโซเค็นฝูงเเมลงจำนวนนับไม่ถ้วนนั้นก็ได้พุ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ซากุระรู้ดีว่ามันอันตรายมากที่จะต้องเผชิญหน้ากับฝูงเเมลงเหล่านี้ เเต่เธอก็เลือกที่จะลองดู

'ชะตาชีวิตของฉัน.....ฉันขอเป็นคนกำหนดเอง'

วิ้ง~

ในทันใดนั้นเองที่ดาบสีดำสนิทที่คูกะมอบให้กับซากุระได้ปรากฏออกมาจากมือข้างซ้ายของเธอ คลื่นพลังสีดำพวยพุ่งออกมาจากดาบเล่มนั้น เมื่อเหล่าเเมลงที่บินเข้าไปใกล้ได้สัมผัสกับคลื่นพลังนั้น พวกมันก็พากันล่วงหล่นลงไปตายอยู่บนพื้นในทันที โซเค็นที่เห็นเเบบนั้นก็รู้สึกตกใจขึ้นมาเพราะไม่ได้คิดว่าเด็กสาวตัวเล็กคนนี้จะสามารถทำอะไรเเบบนี้ได้

"นี่เเกทำอะไรลงไป!?"โซเค็นตะโกนถาม เเต่คำตอบที่เขาได้รับกลับมานั้นคือใบหน้าของซากุระที่เรียบนิ่งเเละเเววตาของเธอที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเปลี่ยนเเปลงอะไรบางอย่าง

"หนูก็เเค่......จะกำหนดชีวิตของตัวเอง"

หมับ

ฟูว!!!!!!!

ซากุระคว้าจับมีดเล่มนั้นเอาไว้ คลื่นพลังที่เคยถูกปลดปล่อยออกมาก็กลายเป็นกลุ่มควันสีดำลอยวนปกคลุมล้อมรอบร่างของซากุระ พลังมหาศาลไหลเวียนเข้ามาในร่างกายของเด็กสาวจนเธอเเทบจะรับมันเอาไว้ไม่ไหว ซากุระใช้มือทั้งสองข้างจับมีดเล่มนี้เอาไว้ก่อนที่จะพยายามตั้งสมาธิไปที่เป้าหมายของตัวเอง

'เเค่โจมตีให้โดนสักครั้งก็ยังดี.....'

เธอเริ่มตั้งท่าเตรียมต่อสู้ จากนั้นก็พุ่งตัวออกไปผ่านกลุ่มควันที่บดบังร่างของเธออยู่ด้วยความเร็วสูงจนโซเค็นไม่สามารถที่จะมองตามทันได้ เเต่ถึงอย่างนั้นปฏิกิริยาตอบสนองตามสัญชาตญาณมันก็ทำให้เขาเผลอยกมือขึ้นมาป้องกันศีรษะของตัวเองเอาไว้โดยอัตโนมัติ

ฉัวะ!.....

มือข้างหนึ่งของเขาถูกตัดขาดออกไปภายในเสี้ยววินาทีนั้น พร้อมกันนั้นก็ปรากฏร่างของซากุระที่ไปโผล่อยู่ที่ด้านหลังของโซเค็น เธอกำลังกลิ้งไปกับพื้นอยู่หลายตลบเพราะไม่สามารถควบคุมพลังของมีดเล่มนี้ได้

ตุบๆๆๆๆ

'รับพลัง......ไม่ไหวเเล้ว'

ร่างของซากุระนิ่งไปเนื่องจากว่าไม่สามารถที่จะทนรับพลังอันมหาศาลที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากมีดเล่มนี้ได้ ทางด้านโซเค็นก็จับไปที่บาดเเผลของตัวเองด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้เเขนของเขากำลังค่อยๆถูกย่อยสลายไปทีละเล็กทีละน้อย

"เเย่ล่ะ!"

เมื่อเป็นเช่นนั้นโซเค็นจึงรีบกระชากเเขนส่วนที่เหลือของตนออกไปจากร่างกายเพื่อกันไม่ให้การย่อยสลายรุกรามไปมากกว่านี้ หลังจากที่จัดการปัญหาตรงนี้เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็หันกลับไปมองร่างของซากุระที่ยังคงนอนเเน่นิ่งอยู่

"ทำได้เจ็บเเสบมากนะเเก....."โซเค็นค่อยๆเดินเข้ามาหาซากุระอย่างช้าๆ เเม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่ครบส่วนอยู่ก็ตาม

"ฉันจะทำให้เเกได้รู้สำนึกว่าการที่ทำให้ฉันคนนี้โกรธมันเป็นยังไง"โซเค็นกล่าวพร้อมกับค่อยๆเอื้อมมือเข้าไปหาร่างบางของเด็กสาวอย่างช้าๆ เเต่ในวินาทีที่มือของเขาจะไปสัมผัสร่างบางนั้น.....

ฟูว!!!!

"!!!อ๊ากกกก!!!!!"

เปลวไฟสีดำก็ได้ลุกโชนขึ้นมาเผาไหม้ร่างกายของเขาไปทั่วทั้งตัวภายในชั่วพริบตา โซเค็นพยายามหาวิธีดับไฟที่กำลังเผาไหม้ตนอยู่นี้ด้วยทุกวิธีที่เขาจะคิดออก เเต่มันก็ไร้ผลราวกับว่ามันเป็นเปลวไฟของนรกที่เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะดับมันลงไป ความทนทานเเละความเจ็บปวดพุ่งเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง นี่คงเป็นอะไรที่ทรมานที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอมาแล้ว

"นั่นคือทั้งหมดที่เจ้าทำได้งั้นรึ?"ไม่นานเสียงของชายคนนึงก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจจากโซเค็นไปได้ เขาหันกลับไปมองยังต้นเสียงนั้นก่อนที่จะพบเข้ากับชายคนนึงที่สวมใส่ชุดเกราะเเปลกตากำลังนั่งคุกเข่ามองร่างบางของซากุระอยู่

'มันเป็นใคร!?'

"ขอโทษ....ค่ะ...."ซากุระกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก

"เจ้ามิได้ทำอะไรผิด......ก็เเค่ข้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย คิดว่าเจ้าจะทำได้ดีกว่านี้เสียอีก.....เเต่ก็เอาเถอะ"คูกะประคองร่างของซากุระให้มาอยู่ในอ้อมเเขนของเขา จากนั้นเขาก็นำนิ้วชี้เเละนิ้วกลางไปสัมผัสที่บริเวณหน้าผากของเธอ ไม่นานต่อจากนั้นก็เกิดประกายเเสงขึ้นมาที่นิ้วของเขา

"ถือว่าเป็นบทละครที่ทำให้ข้าบันเทิงอยู่บ้าง"ร่างของซากุระเริ่มค่อยๆกลับมาควบคุมได้อีกครั้ง เธอจึงพยายามที่จะลุกขึ้นมายืนเเต่ก็ไม่สามารถที่จะทำได้ ร่างกายของเธอดูจะตอบสนองช้าลงกว่าเดิมมาก

"ร่างกายของเจ้าอ่อนล้าจากการทนรับพลังของมีดเล่มนั้น ข้าใช้เวทมนตร์ช่วยให้เจ้าขยับได้เล็ก---"

"นี่เเกเป็นใครกัน!!!!!?"

ระหว่างที่คูกะกำลังพูดคุยกับซากุระอยู่นั้นเอง โซเค็นก็ได้ตะโกนถามออกไปเนื่องจากตนเริ่มทนความเจ็บปวดไม่ไหวแล้ว เเละถ้าหากเป็นอย่างที่คิดล่ะก็ บางทีชายในชุดเกราะคนนี้อาจจะเป็นต้นตอของไฟที่กำลังไหม้ท่วมตัวเขาอยู่ก็เป็นได้

"ฮา~.....พ่อเเม่ไม่สั่งสอนงั้นรึ...ไอ้หนู"คูกะค่อยๆหันมามองยังโซเค็นอย่างเชื่องช้า บรรยากาศรอบข้างเริ่มเต็มไปด้วยความกดดัน

"ไอ้หนู....งั้นหรอ?"

คำว่าไอ้หนูไม่น่าจะใช่คำที่สามารถใช้เรียกชายเเก่อย่างเขาได้เลย เว้นเเต่ว่าอีกฝ่ายจะมีอายุมากกว่าตนอยู่หลายสิบปี....หรือไม่ก็หลายร้อยปี คูกะค่อยๆวางร่างของซากุระให้นอนลงไปบนพื้นอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนดังเดิม

"เวลาผู้ใหญ่พูด....."

ฟุบ!

"เด็กน่ะไม่ควรพูดเเทรก...."

ปึง!!!!!

เท้าของคูกะกระเเทกเข้าไปที่ศีรษะของโซเค็นเข้าอย่างจังจนทำให้พื้นดินบริเวณโดยรอบเเตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ พื้นตรงนั้นยุบลงไปหลายสิบเมตรพร้อมกับร่างของโซเค็นที่อยู่ข้างใต้นั้น ร่างของเขาในตอนนี้อยู่ในสภาพสะบักสะบอมจนเเทบจะเรียกว่าเป็นศพเดินได้ไปเเล้วด้วยซ้ำไป ทางด้านคูกะก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ตกตามโซเค็นไป

"ถือเป็นโชคดีของเจ้า......"

เปาะ! (ดีดนิ้ว)

คูกะดีดนิ้วของตัวเองไปหนึ่งครั้ง จากนั้นเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้ตัวของโซเค็นอยู่ก็เริ่มค่อยๆมอดดับลง นั่นทำให้โซเค็นยังมีโอกาสที่จะรอดชีวิตอยู่.....ถ้าเขาไม่เผลอทำให้คูกะไม่พอใจเข้าอ่ะนะ

"คนที่จะปลิดชีพของเจ้ามิใช่ข้า......เเต่เป็นนางต่างหาก"คูกะกล่าวพร้อมกับหันศีรษะไปมองยังร่างของซากุระที่พยายามขยับเขยื้อนร่างกายอยู่ เขาเลือกที่จะไม่ฆ่าเด็กชาย(?)ตัวน้อยคนนี้ด้วยมือของตัวเอง เเต่จะให้เด็กสาวที่เขาเป็นคนชุบเลี้ยงขึ้นมาเพื่อให้เธอไปฆ่าคนๆนี้ ถ้าถามว่าทำไมน่ะหรอ.....

'มันช่าง......น่าบันเทิงเสียจริง.....'

"ระหว่างนั้น......เจ้าก็ดูเเลชีวิตของตัวเองให้ดีๆล่ะ"กล่าวเสร็จคูกะก็หันหลังเเล้วเดินกลับไปหาซากุระอย่างช้าๆ เขาเดินเข้าไปเเล้วอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมอกของเขา ร่างกายของเธอยังคงไม่สามารถที่จะขยับได้มากมายนัก เธอจึงทำได้เพียงอยู่นิ่งๆปล่อยให้คูกะอุ้มเธอขึ้นมา

"เเอบตามมา....หรอคะ....."ซากุระถามด้วยความสงสัยเพราะไม่ได้คิดว่าคูกะจะโผล่ออกมาช่วยเหลือเธอ

"ถ้าข้าบอกว่าบังเอิญเจ้าจะหลงเชื่องั้นรึ?"

"ฮะๆ....คงไม่....มั้งคะ"

"งั้นก็เอาตามที่เจ้าเข้าใจเสียเถอะ"

ไม่รู้ทำไม เเต่ซากุระรู้สึกได้ถึงความปากไม่ตรงกับใจเล็กน้อยที่หลุดออกมาจากคำพูดของชายคนนี้จนทำเอาเธอเเอบเผลอรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา เธอไม่เข้าใจความคิดของชายคนนี้เสียเท่าไหร่นัก จะบอกว่าใจร้ายก็ไม่ใช่ จะบอกว่าใจดีก็ไม่เชิง เเต่ที่เเน่ๆในตอนนี้คือ เธอปลอดภัยแล้ว

"เกิดอะไรขึ้น......กับคุณปู่....หรอคะ?"เนื่องจากว่าตอนนั้นเธอไม่สามารถขยับร่างกายได้ เธอจึงไม่ได้หันศีรษะหรือเงยหน้าขึ้นมาเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เธอรับรู้ได้มีเพียงเสียงของพื้นที่ถูกอะไรบางอย่างทุบเข้าด้วยความรุนเเรงเท่านั้น ตามมาด้วยเเรงสั่นสะเทือนที่อยู่ห่างจากเธอไปไม่มากนัก

"กับเด็กน้อยนั่นน่ะรึ.......ข้าปล่อยไว้รอให้เจ้าไปคิดบัญชีเอง ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าจะทำได้รึเปล่าก็เท่านั้น"พอได้ยินคำที่คูกะใช้เรียกปู่ของตน ซากุระก็เเสดงสีหน้างุนงงออกมาว่าเหตุใดชายที่เเก่ขนาดนั้นถึงได้ถูกเรียกว่าเด็กน้อยได้ เเละต่อจากคำถามนั้นก็ตามมาด้วยอีกคำถามนึงที่เธอเริ่มเกิดความสงสัย

"คุณคูกะ....อายุเท่าไหร่หรอคะ?"

"ข้าเลิกนับอายุของตัวเองไปนานเเล้ว....."คูกะก้มศีรษะลงมามองซากุระ เขาจึงพบว่าเธอกำลังจ้องมองมายังเขาด้วยสายตาที่กำลังสงสัยเป็นอย่างมาก เธอกำลังอยากรู้ถึงอายุของเขา

'....น่ารำคาญเสียจริง'

"ถ้าให้ประมาณก็น่าจะ.........สัก 20,000 ปีเห็นจะได้....หรือไม่ก็นานกว่านั้น"

"เห๊ะ?....."