คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตบ จูบ ลูบ ปล้ำ
พาห์ทรพอพระทัยหลัาทรสร้าสรรพสิ่และวนะศัิ์สิทธิ์ทั้มวล ทรให้ำเนิเหล่าเทพ รัสรร์เมือน้อยให่ สถาปนาโนม ทรรวบรวมทวยเทพและาเหล่าเทพไว้ับพระอ์ ทรพอพระทัยที่ไ้ผสมผสานเป็นหนึ่เียวับเ้าแห่สอปพี
หนัสือำนานอียิป์ ปพีแห่ฟาโรห์
ฤูเ็บเี่ยวเือนที่ 1 pashons 16march-14apri
แสันทร์สาส่อเ้ามายัพระแท่นบรรทมทอ แสเทียนสว่าไสวสีส้มาะเียฝ้ายที่ถูุ ระทบร่าบุรุษและสรีที่อเี่ยวัน้วยห่วเสน่หา เสียเสียสีอผ้าามือเรียวิม่านหัวเีย ลอับเสียหวาน รสุมพิร้ายาาพระอ์ รสูบหอมหวานล้ายรสอผลอิทผลัม สิสัมสัมปัะทั้มวลล้ายะหายไป
เือนอ้ายรู้ัวอีที่็ถูพระอ์โอบอุ้มมาทีห้อพระบรรทมอเ้าายรามเลส วามรู้สึผิอบั่วี มลายไป เือนอ้ายพยายามระถหนีาารรุล้ำาร่าสู แ่มือน้อยๆอเธอะไปสู้อะไรับ ำแพอ้อมอแ็แร่ที่พันธนาารเธอไว้
ร่าบาบิเร้าเมื่อถูพระหัถ์ เล้นลึปทุมถันผ่านผ้านิลิน้วยแรอารม์ ริมฝีปาหยัลิ้มรสเนื้อนวลาฤทิ์ ยาปลุำหนั วามลุ่มหลยิ่ระุ้นวาม้อารเบื้อลึในิใอพระอ์ วาม้อาระรอบรอ มีมาว่าที่ะรัอยาทะนุทะนอม
“เือนอ้าย ลูพ่อ ลูอยู่ที่ไหน”
“พ่อ”
เือนอ้ายไ้ยินเสียบิาล้ายเสียลมลอยมา นหลุาห้วอารม์หวาบหวาม ไ้สิ
ิสำนึในวามเป็นหิ บอัวเอว่าเพิ่รู้ัพระอ์ไ้แ่วันเียว ยัไม่รู้ันิสัยใอ้วย้ำ ็ลับทอายให้พระอ์เยมแล้วเหรอ เธอยัไม่รู้้วยว่าพระอ์ ทรรัเธอแ่รูปร่าภายนอหรือัวนที่แท้ริอเธอ
ศั์ศรีผู้หิที่ไม่สามารถ ทนเห็นนรั้อมีผู้หิอื่น หาเธอเป็นอพระอ์ะเป็นไ้แ่ นาสนม ่ำศัิ์ ไ้แ่อยู่ในวัหลัรออยพระอ์มาหาเพียั่วืน ไม่ว่าอย่าไร วามรัอพระอ์ะ้อให้แ่สรีเพียนเียว “ราินี”อพระอ์ ผู้หิที่วร่าทั้านะ และหน้าา สรีทีู่่วรที่ะเีย้าพระอ์
“ไม่….ไ้โปร..เพ่ะ ทรปล่อยหม่อมันเถิ” เธอืนารสสัมผัสวาบหวาม มือบาผลัพระอุุระว้า อย่าสุำลั
“ทำไม….รัเียที่้าแะ้อเ้าหรืออย่าไรัน หรือว่า้าั้อเป็นไอ้เทเลปินุเ้าถึะยอม”ร่าสูล่าวอย่าโมโห้วยแรรั ที่ร่าบาผลัไสพระอ์
“หม่อมัน….ไม่ไ้หมายวามเ่นนั้น เหุไนพระอ์ถึิเ่นนั้น”หยาน้ำาไหล้วยวามน้อยใ
“เ้าะเป็นู่เียอมัน ี….ร้อให้ายมันไม่มา่วยเ้า และไม่มีผู้ใ่วยเ้าไ้”
“มือหนาบีบาเรียวแน่น นเือนอ้ายเ็บ
“หม่อมัน ไม่ไ้เป็นอะไรับเ้าายฮิไท์ หม่อมัน เปล่า ฮือๆ โปร ปล่อยหม่อมันเถอะ”
“ปล่อยเ้าไปเสวยสุับมันเหรอ ในเมื่อ เ้าไม่ไ้เป็นอใร ้าะทำให้มันรู้ว่าเ้าือ สรีอ้า”
แว
“รี้….”
พระหัถ์แร่ระาผ้าผืนบานาเป็นเศษผ้า เปิเปลือย เนินอาวผ่อ ที่อนนี้ ถูพระโอษร้อนรอบรอ ้วยวามรัและวามโรธ นาสิ นัยน์าสีเทาหม่นทอมอสรีที่ถอายอยู่ใ้ร่า ้วยวามเ็บปว ร่าบาิ้นัืน รอย้ำาแรรัปราทั่วผิวาวนวล น้ำารินไหลเปียุ่ม ไม่าสาย เสียสะอื้นไห้ร่าบา ล้ายริมรีลึเ้าหฤทัยพระอ์
ทำไม ้าไม่ีรไหนบ้า นาถึไม่ยอมรับรัาพระอ์ สรีมามาย่ายั่วยวน ยอมเอาัวเ้าแล เพียหวัว่า ะไ้ร่วมอภิรมย์ ับพระอ์ เพียแ่ืนเียว็นับว่า มีวาสนา ้วยทั้ รูปโม ใบหน้าที่สรีทั่วแว้น่าเพ้อลั้ รูปายำยำสมส่วน้วยเื้อาิษัริย์ และายา สิโแห่อิยิป์ ที่ใรๆไ้ยิน่าหวาลัว เพียอายุ19ันษา ็ทรไ้เป็นแม่ทัพ ที่เ่า ไม่มีรั้ไหนที่พระอ์้อารสิ่ใ แล้วะไม่ไ้ สรีมามาย้อารที่ะมาอยู่บนพระแถ่นบรรทมอพระอ์ แ่นาลับผลัไสวามรัอพระอ์
วิหารอามุม-รา
“ท่านวิเียร์ อรับเหุใถึยัไม่นอนอีอรับ ึแล้วน้ำ้าลเียวท่านัป่วยไ้”
ายนับว เอ่ยบอายราที่แหนมอวโรอวาวที่ประับอยู่บน เทพ “นุ” ระยิบระยับ แสันทร์าย เห็นใบหน้าายรา นนเียวันลับ เือนอ้ายเอที่วิหาร “อาเทป” รอบรอำแห่นับวสูสุ ออียิป์ แม้ะเป็นเื้อพระวศ์ ที่มีโอาสสืบบัลั์เป็นฟาโรห์ แ่โะาอเา นั้นยิ่ให่ว่า ฟาโรห์มา
“นั้น าวหาไปทิศ ำหนัอ์รัทายาทนิอรับ”ายนับวรับใ่ี้ลำแสสีฟ้าที่พุ่ไป
“เฮ้อ เห็นที่้าั้อสวภาวนาแทวยเทพให้ลแรโทสะอ เทพแห่สรามพระอ์นี้เสียแล้ว ่าเป็นบุรุษที่ไม่รู้ัถนอมสรีเสียริ”
นับวรา ถอนหายใพูอย่าเหนื่อยอ่อน ท่ามลาวามมืนอนับวอีน
ห้อพระบรรถม ที่้าวอระัระายไป้วยสิ่อที่ถูร่าบาหยิบมาปา ห้อแสนสวยอนนี้ไ้ลายเป็นุมนรแ่เธอที่ำลัถูพิพาษาโย อ์รามเลส
ร่าสูส่าเยพระพัร์ทอมอร่าบาที่อยู่ใ้ร่าพระอ์ เสียหวานร่ำไห้ ปนเหนื่อยหอบ น้ำาไหลเปื้อนแ้มนวล อยาะเอื้อมพระหัถ์ไปเ็ แ่พระอ์้อยับยั้พระทัย
“เ้าร้อไปทำไมัน บ้าที่้าอาลีลาเ็ว่านที่ผ่านๆมาอเ้า็ไ้ ้ารับรอ”เสียทุ้มพูอย่าเหียหยัน ยาปลุำหนัผสมับแรรั ทำให้มันออฤทธิ์รุนแรว่าที่วระเป็น
“เผียะ”
มือบา้าที่เป็นอิสระ บพระพัร์แร่ ้วยวามโรธอย่าแร นพระพัร์มหันไปอีทา บนหน้าแร่ปรารอยแเป็นปื้เป็นรอยมือาแรบ
“เ้าล้าบหน้า้าหรือ”
“รี้”
โรม พลั่
เือนอ้าย อาศัยัหวะที่อ์รามเลสะลึาแรบ ้าวเรียมะหลบหนี เพียเท้าเรียว้าวไ้ลาพระแท่นบรรถมทอ เพีย2้าว็ถู มือให่รวบเอวบาระาเหวี่ยระแทับหัวเีย ประับพลอย นัยน์าสีเทา ล้ายมีประายเพลิแห่วามพิโร เรียมะแผเผาเธอ ให้มอไหม้ เธอล้ายับไม่รู้ัผู้ายรหน้า นที่เยอเธอ เ้าายที่อบอุ่นหายไปไหน
“ทรพระทัยร้ายเหลือเิน”วามเ็บปวาแรระแท ทำเอาน้ำาที่เหลือแห้ ลับมาไหล เธอพยุัวลุึ้น แ่ร่าายเธอล้ายะหมแร
“้าัทำให้เ้ารู้ว่า้าใร้ายไ้มาเพียใ”
มือหนารวบมือเรียว้าหนึ่พันธนาารไว้เหนือศรีษะ อ์รามเลสทรระารัพระอ์ ทอำเส้นยาว ที่พันรอบเอวหนา รวบมือเรียวเ้า้วยันแล้วใ้ สร้อยเส้นนั้นมั้อมือบารัับหัวเีย สลัรูปนอินทรีาบี เทพฮอรัล ผู้สถิอยู่ ท้อฟ้าสีราม สัลัษ์อราวศ์อียิป์
“ ไม่ อย่า”
เือนอ้ายืนัวาสร้อย น้อมือถลอเลือิบ ร่าแร่ที่โถมทับระาอาภร์ามที่เหลืออยู่ ให้หลุพ้นาสายพระเนร พระโอษและพระหัถ์ ปัป่ายไปทั่วร่าามอย่าถือสิทธิ์ นร่าบาราอบรับ พระโอษวลับมาูบที่ปาเรียว ที่ื้อึไม่ยอมเปิปา รสูบที่ไร้วามหอมหวาน เ็มไป้วยวามโรธ
“อ่ะ”
ปาเรียวที่แระแห ถูพระโอษันเลือออ เพียัหวะที่ร่าบาเผลอ เรียวลิ้นบา็ถู เี่ยวระหวัูื่มับเรียวลิ้นหนา ริมฝีปาามสั่นระริ วามเ็บปวที่้อมือ อาไม่เ็บปวมาแ่ใอเธอ ลับเ็บปวยิ่ว่า เือนอ้ายิ้นรนนสร้อยทอเส้นหนาที่รัเธอไว้หลุ มือบาเอื้อมว้านหาอที่หัวเีย มือเรียวว้า เิเทียนที่สลัเป็นรูปเทพรา าหินแลไ์หนัอึ้ เธอระับไว้ในมือ พาไปที่พระนลา อ์รามเลส ที่ำลัฝารอยรัไว้ที่หน้าท้อสวยอเธอ โนเ็มแร
“พลั้”
“โอ้ย”
อ์รามเลสฟุบล้มหมสิ ทันที่ หน้าผามีพระโลหิไหลออมา เป็นสายบ่บอว่าทร หัวแ
“หม่อมันอประทานอภัยเพ่ะ ที่้อทำแบบนี้”
เธอรู้ีว่าโทษอารทำให้เื้อพระวศ์้อหลั่โลหิ หรือบาเ็บมีโทษร้ายแรเ่นไร
เือนอ้ายผลัพระอ์ไปอีทา ัแท่านอนให้นร่าสู มือเรียว้นหีบผ้าทอ หยิบผ้านิลินมาส่วมพันายอย่าลวๆ เธอหยิบผ้ามาับพระโลหิที่ไหลออมาาพระนลา อพรอ์อย่ารู้สึผิ นัน์าลมโเศร้าสร้อยทอมอเ้าายรูปามที่หมสิ
“ไ้โปรทรแสให้หม่อมันเห็นว่าพระอ์เป็นบุรุษเ่นไร และหม่อมัน็อเวลาที่ะเรียนรู้พระอ์ ไ้โปรเถอะเพ่ะ อย่าไ้ทรทำเ่นนี้อีเลย”
เธอลูบพระพัร์สวยอย่าแผ่วเบาไปมา วามโหร้ายที่พบเหมือนเธอแ่ฝันไป หัวใอเธอถึแม้ะเ็บแ่ ็ให้อภัย ไม่ถือโทษพระอ์ เธอไม่เ้าใัวเอเลย
วามรู้สึนี้มันอะไรัน อบ! หลใหล! หรือ รั!
วามรัเหรอ
โะา่านำเธอมาพบพระอ์ไลเหลือเิน
ว้าบ
แสสีทอประหลาเปล่ออมาาพระะธรรมร์วสวยที่สวมอยู่บนพระอุลีเรียว ทำไห้เธอุิ ปริศนาหนทาลับบ้านอเธอ
“สิ่อที่ถูสวมใส่เมื่อมีรั และถูถอออเมื่อหมรั “
“ใ่แล้ว แหวน แหวน”เธอรูแหวนออมาานิ้วอ์รามเลส พิาราอย่าใล้ๆใ่แน่ๆอิ้นนี้แหละ
นัวิาาร้นพบว่า แหวนแ่าน่อำเนิที่ยุอียิป์โบรา ายนรัะนำ ‘ปาปิรัส’ ที่เิบโอยู่นานแม่น้ำ มาบิและถัเป็นวส่วมใส่ ให้แ่หินรั แหวนมีลัษะเป็นวลม เป็นสัลัษ์อวามเป็น”นิรันร์”สำหรับาวอียิป์ เ่นเียวับหลายวันธรรมโบราอื่นๆ ราวับาลเวลาึ่ไม่มีเริ่ม้นและไม่มีุบ ั่วรีวิที่ะวนลับมาหาุเริ่ม้นเสมอ รูปทรอมันถูนำมาบูาว่ามาาวอาทิย์และวันทร์ พื้นที่เป็นรูรลาไม่ใ่เป็นเพียพื้นที่โล่ๆที่ไร้วามหมาย เป็นั่สัลัษ์สำัอประูและทาผ่าน ที่ะนำพาเราไปสู่เหุาร์และสิ่่าๆ ทั้ที่เราสามารถหยั่รู้และไม่อาหยั่รู้ไ้
วามรั็เป็นสิ่ที่หยั่รู้ไม่ไ้เหมือนันเหมือนอย่าำมที่ว่า
"ยามเมื่อรัน้ำ้มผั็ว่าหวาน ยามัน้ำาลยัว่าม"
แหวนที่ถูส่วมเมื่อมีรัาายนรั อหิสาวแ่าน และ ถูถอออเมื่อเลิราัน สิ่อ้อสาปที่ะพาเธอับบ้าน
"ุ๊บ ั๊บ ุ๊บ ั๊บ"
เสียทหารำนวนมาับเสีย้ารับใ้ายนหนึ่ั้ออยุ่หน้าพระทวารทอ
“อ์รัทายาทพ่ะย่ะ่ะ ทรอยู่ในนั้นหรือไหม ระหม่อมออนุาิเ้าไปน่ะพยะยะ่ะ"
“เอาไี เอาไี”
เือนอ้ายวิ่วนหาที่่อน ็ไม่ทันเสียแล้ว เอาไี สมอโว้ยทำานหน่อยอย่ามีใว้ั้นหู อ่า..........ิออแล้ว
“เออ ้านอนอยู่พวเ้าอย่ามารบวน ออไปไ้แล้ว” เือนอ้าย ัเสียให้ทุ้มเลียนเลียเ้าายามเลสอบลับไป
“เ่นนั้น หม่อมันอทูลลาอ์รัทายาท “
"ฮูว์ โล่อไปที่"
เสียฝีเท้า่อยๆหายไปาหน้าประู แ่ทหารที่มาเฝ้าัทาออเธอ เสียหม อนนี้้อรีบเผ่น่อนมีใรมาเห็นีว่า เธอยัไม่ไ้อยาถูราหน้าว่าเป็นาร่านน่ะ
ูม !!!
๋อม ๋อม
ร่าบาระโนออนอพระบัร ที่เปิว้าเห็นวิวแม่น้ำไนล์ เธอว่ายผ่าระแสน้ำึ้นฝั่ที่ำหนัแห่หนึ่ ่อน้าไลาำหนัอ์รามเลส เรี่ยวแรที่ใ้ทั้วันโยไม่ไ้ินอะไรเลยั้แ่เที่ย ทั้วิ่วุ่นทำานในรัว และ สู้รบปรปมือับเ้าาย ไหนะว่ายน้ำผ่าอ้อม ฝูรเ้มาอี
"เหนื่อย ริเลย วันนี้มันวันวยอเราหรือไัน"
เปลือา่อยๆปิลร่าบา ใล้หมสิ พิเสาหินอย่าเหนื่อยอ่อน
“รนั้นใร ้าถามว่าใร”
ายเ้าอำหนั ทรพัรา ยาวรุ่มรามสีาว ทรเรื่อราอิสริยยศ แหวนถูสวมประับรบทั้10นิ้ว มุทอวิิรสวมที่พระเศียร ทับพระเศาสวย สร้อยพระศอประำพระอ์ และพระบาท เิอนประับพลอย พร้อมทั้สร้อยพระสัวาลย์ ับ พระพัร์าวนวลเสียยิ่ว่าหิมะ พระเนรสีฟ้าอ่อนสวย เบิาใเมื่อเห็นสภาพเธอ
"เือนอ้าย"
“เฮ้อ เออีแล้ว ไอ้เ้าาย ฮิไท์บ้า”สิ้นเสียในวามิเือนอ้ายหมสิลทันที่
เรื่อแ่ายนั้นสู
้านหน้าพระราวั
เ้าเฝ้า
อาอัพนิยาย้าหน่อยเ้อ ไรท์เป็นนเียน้าพยายามหา้อมูลประวัิศาสร์มาแทร และ้อารเียนอธิบายให้ผู้อ่านเห็นภาพ เลยอาใ้เวลาเียนนาน
อบหรือไม่อบ ้อารบอ้อผิพลา อมเมน์มาไ้เลยน่า
เทพพาห์=าวอียิป์เื่อว่าเป็นเทพอ์แรที่ทรให้ำเนิเหล่าเทพ
โนม = รั หัวเมือที่แออาเมือหลว อียิป์มีทั้หม44โนม
า= วิาอมะ ที่แฝอยู่ในายริ เมื่อายริับ(าย) "า" ็ะออ
า ายริทันที และรูปร่า เหมือนับายริ ทุประาร แ่ะมีลัษะโปร่ใส มอไม่เห็น้วยาเปล่า นมีบานบอว่า "า" เป็นายทิพย์ที่แยออไป
เ้าแห่สอปพี=ฟาโรห์ที่ปรอไ้ทั้อียิป์บน อียิป์ล่า
ความคิดเห็น