คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04:ก็ปล้ำดิ
ฉันนั่งมองซาสึเกะที่นั่งโต๊ะข้างๆฉันพลางยิ้มมา ให้ ไม่เหมือนตอนเช้าเลยที่เจ้าบ้านั้นมันทำให้ฉันกลัวสุดๆ ฉันได้แต่จัดการอาหารตรงหน้าเงียบๆจนเริ่มรู้สึกถึงสายตาที่มองมาด้วยความห่วงใยและเอื้ออาทรก่อนที่ฉันจะเงยขึ้นและไปสบกับดวงตาสีรัตติกาลที่ดูหลงใหลนั้น แปปนะหลงใหลเหรอไม่มีทางเหรอก สงสัยสมองฉันคงต้องสั่งการใหม่แล้วละ แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันผละออกจากดวงตาสีรัตติกาลนั้นไม่ได้เลยทำไมกันนี้ฉันเป็นอะไร ทำไมใจถึงเต้นแรงขนาดนี้ เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น เหมือนเจ้าบ้านั้นต้องการสื่อสารอะไรบางอย่างให้รับรู้ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากปฏิเสธมัน
“นี้ซาสึเกะ กูขอถามหน่อยมึงเอายัยนั้นลงได้ไงว่ะ”ฉันพูดพร้อมทำท่าขนลุกก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะจากไอ้บ้าที่นั่งข้างฉัน
“กูก็เห็นว่าสวยเลยควงเล่นไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆนะ”เอาพระมาพูดกูก็ไม่เชื่อ โหพ่อคุณช่างกล้าพูดเนอะว่าไม่มีอะไรเกินเลยถ้าไม่มียัยนั้นคงไม่เสนอหน้ามาเรียกร้องความสนใจเหรอกยะ
“เหรอยะ ขอถามหน่อยเถอะซาสึเกะชาตินี้มึงไม่คิดจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหรอไงว่ะ”ฉันพูดพร้อมกับมองหน้ามัน ดูมันจะชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็เป็นเพียงแค่เสียววินาทีเท่านั้นมันก็มายิ้มให้ฉันต่อ
“พูดให้แต่คนอื่นแล้วแกละไม่อยากมีกับเขาบ้างเหรอ”
“ยังเหรอกเพราะผู้ชายแต่ละคนเข้ามาก็หวังแค่สิ่งเดียวเท่านั้นละ....ดูจากแกคนแรกเลย”ฉันพูดพร้อมกับมองซาสึเกะทำไมเจ้านั้นถึงแววตาเศร้าๆก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นจริงจัง
“ที่ฉันพูดว่าฉันยังซิงอยู่นะ มันเป็นความจริงนะ”น้ำเสียงที่ดูจริงจังของเขามันทำให้ฉันรู้สึกดีใจลึกๆ ทำไมกันเจ้าบ้านั้นถึงได้ดูจริงจังขนาดนั้น
“เออเชื่อก็ได้ วันนี้อยากกินนมไหมละ”ฉันเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะไม่อยากให้บรรยากาศที่อึดอัดนี้มาคุกคราม ฉันเห็นสีหน้าซาสึเกะที่ตอนนี้ทำหน้าสังกะตายอยู่
“ไม่เอาแล้ว ถ้าเป็นนมเธอฉันยอมกินตลอดชีวิตเลยเอ้า โอ๊ยยยยยยย”
“ซากุระเค้าขอโต๊ด ให้อภัยเค้านะที่พูดทะลึ่งกับตัว คืนนี้อย่าให้เค้านอนนอกห้องเลยนะ”ไอ้ตอแหล หนังหน้าแกฉันอยากเยียบให้มันหายไปจากโลกนัก อยากบอกว่าทำไมฉันถึงได้โกธรมันขนาดนี้เนี้ยนะ ก็เป็นเพราะมันนั้นละไม่ยอมสงบปากสงบคำพูดแต่จะกินนมฉันจนทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมาซุบซิบนินทา เท่านั้นยังไม่พอมันยังแสดงอาการโดยการจัดหน้าอกฉันให้พวกนั้นดูด้วย คืออยากบอกความรู้สึกตอนนั้นมากว่าอายจนจะแทรกแผนดินหนีอยู่แล้วทำไมแกมันถึงเป็นเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างนี้ว่ะ และนี้ก็โหดมากๆๆด้วย
“นี้เต๊งจะไม่หายโกธรเค้าจริงๆเหรอ”มึงเห็นใบหน้ากูให้โอกาสมึงว่างั้น
“ซากุระหายเถอะน่ะ ซากุระกูยอมมึงทุกอย่างเลยแต่ขออย่างเดียวอย่าให้กูนอนนอกห้องเลยนะ”นั้นคือสิ่งที่กูอยากให้มึงทำคือนอนนอกห้อง
จิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“พอได้แล้วแขน กะ..ฉันจะเป็นรอย”ที่ต้องพูดเพราะๆนิก็ไม่ใช่เพราะอะไรนะก็คุณครูที่นั่งอยู่ตรงหน้าห้องน่ะ เป็นเจ้าแห่งระเบียบเลยนะ เลยไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว แต่ไอ้เพื่อนเวรนั้นก็ไม่เคยกลัวตายเลยสักครั้งมันก็ยังพูดกูมึงอยู่นั้นละ
“หายโกธรกูนะ”
“ไม่แล้วเลิกได้แล้วเรียนยะเรียน”นั้นคือการปิดบทสนทนาของฉันกับมัน
ผมทำไรผิดว่ะครับ แค่อยากให้ไอ้พวกผู้ชายหน้าโง่ทั้งหลายไม่รวมถึงตัวผมนะ ว่ายัยซากุระเป็นของผมมันจะได้ไม่มามองและส่งสายตาที่หวานปานน้ำผึ้งเดือน สิบสี่มาให้ ยัยนั้นก็ยังไม่รู้ตัวบทจะโง่ก็โง่ได้ใจบทจะรู้ทันผมก็รู้ทันได้ใจจนไม่เป็นอันทำอะไรเลยนะสิ เฮ้ยเหนื่อยใจกับยัยซากุระยัยนั้นทำไมยังไม่รู้ตัวอีกนะว่าผมคิดกับมันเกินคำว่าเพื่อนและพี่น้อง แต่อย่างว่าถ้าพูดออกไปก็กลัวว่าจะเสียทุกอย่างรวมถึงมิตรภาพที่พวกเราสร้างกันมา แต่ถ้าไม่บอกก็จะอึดอัดจนหายใจคอแทบไม่ออก
แต่ถ้าให้เลือกระหว่างทำลายมิตรภาพและไม่ทำลายมิตรภาพผมขอไม่เลือกทำลายดีกว่าเพราะจะได้แอบแต๊ะอั้งยัยนั้น เวลายั้ยนั้นเผลอรู้สึกมีความสุข ได้จับหน้าอก หอมแก้ม จูบปาก กอดแบบยัยนั้นไม่ทันระวังตัวเลย อิอิ คือความสุขที่หายสิ่งที่เปรียบไมได้อีกแล้ว
“นี้”ผมเรียกชื่อยัยนั้นพร้อมกับเอาปากกาจิ้มที่ต้นแขนยัยนั้นแต่ก็ไม่ขยับนี้มันเป็นหุ่นเหรอว่ะครับ สะกิดต้องหลายครั้งก็ยังเป็นพระอิฐพระปูนอยู่ได้
“ซากุระเลิกงอนกูเถอะนะขอร้องละ”คือตอนนี้ผมต้องเดินแล้วขอร้องให้ซากุระเลิกงอนผม คือตอนนี้พวกเราเลิกเรียนแล้วผมจึงปากหมาได้ตลอดเวลา
“เค้าแค่จับนมนิดเดียวเองทำไมทำเป็นโกธรเป็นฝืนเป็นไฟขนาดนี้เล่า”ใช่ก็แค่จับนิดจับหน่อยทำไมต้องโกธรขนาดนั้นด้วย
“ถ้าจับตรงที่ไม่มีคนกูจะไม่โกธรมึงขนาดนี้เหรอก”
“งั้นตอนนี้ไม่มีคนแล้วมึงยอมให้กูจับใช่ไหม”
“ชาติหน้าเถอะแก”พูดจบยัยนั้นก็ตีเข้าที่คอผมคือตอนนี้รู้สึกมึนๆยังไงไม่รู้ และก็ตีซ้ำเข้าไปอีกซึ่งกระผมพึ่งไปมีเรื่องกับนักเลงมาหล่อนก็ช่วยเบาๆมือหน่อยไม่ได้หรือไงว่ะ จากนั้นผมก็เงียบตลอดทางเดินกลับคอนโด
หงุดหงิดกับอีตาบ้าซาสึเกะมันเป็นอะไรของมันว่ะทำไมไม่พูดไม่จาตั้งแต่กลับมาถึงคอนโดแล้วหรือว่ามันจะโกธรที่ฉันไปตีคอมันแต่เรื่องแค่นั้นทำไมมันต้องโกธรด้วยฉันมองใบหน้าของซาสึเกะที่ตอนนี้ดูโซมๆยังไงก็ไม่รู้ก่อนที่สายตาฉันจะไปสะดุดกับคอของเจ้านั้น คอของมันเป็นรอยเขียวซ้ำ ฉันเบิกตากว้างทันที ฉันตีไปแค่สองครั้งเองนะทำไมมันถึงซ้ำขนาดนั้น ฉันเดินไปเอากล่อนยาก่อนจะเดินไปหามันดูมันทำหน้าตกใจหน่อยๆ
“จะมาให้กูกินนมหรือไง”ปากแกถ้าไม่หาเรื่องสักครั้งหมามันคงไม่ออกจากปากแกหมดเหรอกนะ ฉันรู้ว่ามันประชดแต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไร ทำไมเจ้าบ้านี้ไม่บอกฉันนะว่ามีรอยซ้ำที่บริเวณต้นคอถึงว่าละทำไมถึงใส่เสื้อมิดชิดขนาดนั้น ฉันคิดได้แค่นั้นก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อนักเรียนให้ซาสึเกะรู้สึกว่ามันจะมีเลือดซึมอยู่ด้วยนะ ฉันถอนหายใจก่อนจะหยิบยามาทาให้เจ้าบ้านั้น พร้อมกับเป่าเบาตรงบริเวณรอยซ้ำ แต่ฉันว่าจะทำนานกว่านี้ถ้าไม่ติดว่าไอ้ซาสึเกะพูดประโยคนี้ออกมา
“เสียวว่ะ”ฉันมองหน้ามันก่อนจะคิดอะไรได้ ซึ่งนี้อาจจะทำให้ฉันอันตรายได้แต่เจ้าบ้านั้นคงไม่ทำเหรอก
“ซากุระมึงจะทำอะไร”ทำเป็นร้องเสียงหลงกูอยากทำตายละ ฉันผลักมันลงโซฟาก่อนจะไล่มือไปตามโครงหน้ามัน และเคลื่อนที่ไปปลดกระดุมที่เหลือมันทีละเม็ด ก่อนจะไล่มือไปตามหน้าอกกว้างของมัน พร้อมกับจูบหนักๆที่หน้าอกข้างซ้าย ก่อนจะไปกระซิบที่หูของเจ้านั้น
“มีอะไรก็บอกกันได้เราเป็นเพื่อนกันนะคราวหน้าอย่าปิดบังกันแบบนี้”ฉันพูดก่อนจะหอมแก้มมัน ใช่ฉันรู้ว่าซาสึเกะกำลังสับสนและเจ็บปวด แต่ทุกครั้งที่ฉันมองไปเขาจะส่อนสีหน้าแบบนั้นเอาไว้เหลือเพียงรอยยิ้มและความเจ้าเล่ห์แต่มันก็ตบตาฉันไม่ได้เพราะฉันเป็นเพื่อนมันตั้งแต่เด็กๆไง ฉันเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะจูบเข้าที่เปลือกตาทั้งสองข้างของจ้าหมอนั้น ฉันจะทำแบบนี้ทุกครั้งเมื่อเจ้าหมอนั้นไม่สบายใจแต่เจ้านี้ก็ยังไม่ชินสักที
“ไปอาบน้ำและทำกับข้าวได้แล้วไป”ฉันแค่นั้นก่อนจะผละออกแต่มันก็เป็นไปได้อยากมากเมื่อเจ้าหมอนั้นไม่ยอมให้ฉันออกไปมันกอดฉันไว้แน่น
“ซากุระอย่าพึ่งไปได้ไหมฉันอยากอยู่แบบนี้แค่นาทีเดียวก็ยังดี”ฉันมองซาสึเกะก่อนจะผละออกเหมือนเจ้านั้นจะเจ็บปวด ฉันจับหน้าเจ้านั้นก่อนจะเอาหน้าไว้ที่อกแล้วโอบกอดซาสึเกะ
“นานๆก็ได้ไม่ว่า”ฉันสัมผัสได้ถึงน้ำตาที่เปียกชื้นบริเวณหน้าอกของฉันเจ้านั้นมันร้องให้เขาคงทรมานน่าดู นายเป็นอะไรนะซาสึเกะทำไมไม่ยอมบอกฉันว่านายเป็นอะไร นายจะเก็บความเจ็บปวดเอาไว้คนเดียวหรือไงไหนบอกว่ามีอะไรเราจะไม่ปิดบังกันไง แต่ถ้านายสบายใจที่ไม่อยากบอกฉันก็ไม่ว่า
เมื่อผ่านนาทีที่แสนเศร้าไปเจ้าบ้านั้นก็กับมากวนเหมือนเดิม คือแบบอยากให้มึงอยู่แบบสงบบ้างไม่ได้หรือไงว่ะ ทำไมถึงต้องมากวนตลอดเผลอเป็นไม่ได้จริงๆเจ้านี้
“นี้ซากุระสเป็กผู้ชายมึงเป็นยังไงเหรอ”ผีเข้าหรือไงว่ะ ร้อยวันพันปีไม่เคยถามถึงเรื่องนี้ดีไม่ดียังส่งห้ามให้กูมีสเป็กผู้ชายอีก
“เตี้ย ดำ อ้วน”
“กูพึ่งรู้ว่าเพื่อนกูชอบหมูป่า”เออกูก็ว่าอยู่ เฮ้ยไอ้เจ้าบ้านี้เดี่ยวแม่ก็จับหักคอสะให้เข็ด
“แล้วมึงละ”
“ผู้หญิงที่จะเป็นแม่ของลูกกูนะชื่อต้องเหมือน ราชินีดอกไม้ สีผมต้องเหมือนพฤษา กลิ่นตัวก็ต้องหอมเหมือนดอกซากุระ ผิวก็ต้องขาวราวกับหิมะ ดวงตาต้องเหมือนมรกตแล้วที่สำคัญต้องผลิตลูกให้กูทุกวัน”เออกูละสงสารคนที่จะมาเป็นเมียมึงจังเลย ที่ต้องมีผัวหื่นๆอย่างมันว่าแล้วรู้สึกอยากเจอหน้า ว่าที่ภรรยาสุดรักสุดหวงมันจังเลยว่ะ
“แล้วมึงจีบเค้าติดได้ยังว่ะ”
“ไม่ว่ะ แม่งจีบอยากชิบหายคนอะไรก็ไม่รู้”หน้าอย่างแกนี้นะจะไม่มีคนมาเอา รู้สึกว่าอยากเจอหน้าผู้หญิงคนนั้นจริงละว่ะ
“ทำไมไม่ปล้ำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยละว่ะ”พอจบประโยคนั้นรู้สึกว่าไอ้เพื่อนบ้าฉันมันจะตกใจกับคำพูดของฉัน มันเป็นไรของมันว่ะแค่บอกให้ปล้ำไม่ได้บอกให้ไปฆ่าสักหน่อย
“ปะ..ปล้ำเลยเหรอ”ไอ้นี้มันจะมาปอดแหกอะไรตอนนี้ว่ะทั้งที่มันก็หน้าด้านของฉันกินนมทุกวัน
“อืมปล้ำแม่งมันเลย ให้รู้แล้วรู้รอดผู้หญิงสมัยนี้นะถ้าเสียความบริสุทธิ์ให้ใครก็จะคิดมากแล้วแกก็ไปตามตื้อเขาหน่อยๆแค่นั้นผู้หญิงคนที่แกชอบก็ไปไหนไม่รอดเหรอก”ฉันพูดพร้อมกับดูดน้ำโค๊กและทำท่าสบายๆแล้วกดเปลี่ยนดูหนังไปเรื่อยๆ ส่วนไอ้นี้ก็คงจะคิดหนัก ทำไมมันต้องคิดหนักว่ะ
“ละ..แล้วเขาจะยอมให้กูปล้ำเหรอ”ไอ้โง่เอย ใครจะยอมให้ปล้ำว่ะ
“มึงจะไปขอเค้าปล้ำว่างั้น”ถ้ามันโง่พอนะ ฉันมองซาสึเกะก่อนจะพบปฏิกิริยาที่โครตน่ารักของมัน มันเอานิวชี้ทั้งสองนิ้วมาจิ้มกันก่อนใบหน้าที่หล่อเหลาของมันเริ่มเป็นสีแดง นี้อย่าบอกนะว่าไอ้นี้กำลังเขินโอ้พระเจ้าช่วยกล้วยมินเนียม นี้มันคว้ารางวัลแห่งความน่ารักไปเลย
“กะ.ก็จะขอเค้าปล้ำไงละ โอ๊ยยยย”ไอ้โง่เอยแกนิมันโง่จริงๆ ฉันเอามือบัดหูมันก่อนจะด่ามัน
“มึงโง่จริงๆหรือแกล้งโง่กันว่ะเป็ด มีคนบ้าที่ไหนจะยอมให้คนปล้ำว่ะ”ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเอือมระอาคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพลย์บอยอย่างมันจะมาปอดแหกแค่คิดวางแผนจะปล้ำเขา ฮะน่าสมเพชว่ะ
“กูไม่ได้โง่สักหน่อย ก็แค่กลัวว่าเขาจะ....จะ”จะ จะอะไรว่ะค่ะคุณเพื่อน นี้กูมีเพื่อนเป็นคนหรือเป็นควายว่ะค่ะทำไมมันโง่ขนาดนี้
“บุกปล้ำก็แล้วเรื่อง”ฉันพูดพร้อมมองหน้ามัน นี้มันเอาจริงเหรอว่ะสงสัยผู้หญิงคนนั้นคงสวยน่าดู อิจฉามันจังเลยว่ะมีคนที่ตัวเองชอบแล้ว เหมือนเจ้านั้นจะยังลังเลแล้วแต่มันเหอะถ้าไม่หมั้นใจมันก็มาปรึกษาฉันเอง
“ถึงกูจะหน้าด้านขอมึงจับหน้าอก หอมแก้ม จูบปาก กูก็ยังมีความแมนอยู่นะโว๊ย”มันเป็นไรของมันสงสัยสมองมันคงเสื่อมมั้งอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย
“มึงไม่อยากปล้ำเขาว่างั้น”
“อยาก มากด้วย”ไอ้ หื่นไอ้ กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามันดีพึ่งเป็นสุภาพบุรุษได้ไม่นานก็ต้องมาตกม้าตายเพราะความหื่นของตัวเอง
_________________________________________________________________________________
คือหนูกุจ๊ะ ที่เขาพูดมานิหมายถึงหนูหมดเลยนะจ๊ะ ขอโต๊ดนะฮับที่ไม่ได้มาอัพตั้งหนึ่งวันคือช่วงนี้ยุ่งๆ กับงานศพคูณปู่แล้วตัวเองก็ต้องย้ายไปอยู่กับย่าเพราะว่าท่านต้องอยู่คนเดียว คือเตรียมไว้หมดแล้วหลือแต่จะย้ายทิ่นฐาน ลาก่อนปิดเทรมที่แสนวิเศษณ์ของฉัน
ความคิดเห็น