คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [chapter2]
แต่งงานเหรอ
เคยมีตาแก่พูดไว้ว่า งานแต่งคือคนที่สาบานต่อหน้าพระผู้เป็นเข้าว่าจะรักกันตลอดชีวิตและจะไม่ทรยศเป็นดั่งทรายสองสีที่เมื่อผสมกันลงไปในโหลแก้วเพราะจะได้ไม่มีใครแยกออกจากกันได้ เป็นทรายที่มีสีแตกต่างคนล่ะขั๋วแต่เมื่อผสมกันลงไปแล้วก็ยากที่จะแยกออกจากกันได้
ตาแก่นั้นบอกว่าดีใจสุด ๆ ที่ได้แต่งงานกับคุณย่า ตาแก่ที่ยอมล่ะทิ้งทุกอย่างเพื่อคุณย่า
ตาแก่ที่ไม่ห่วงศักดิ์ศรีและยอมเดินไปตามพระผู้เป็นเจ้า เคยถามตาแก่อยู่นะว่าทำไมถึงยอมทิ้งทุกอย่างและเลือกไปหาพระเจ้า
คำตอบที่ตาแก่บอกนั้นทำให้ คนอย่างผมตะลึงไปนิด
“นี้ซาสึเกะ รู้อะไรไหมว่าไอแซ็ก นิวตันน่ะ เคยพูดว่า คนเรานั้นดำเนินชีวิตอยู่สองแบบ แบบหนึ่งคือไม่มีปฏิหาริย์ กับอีกแบบหนึ่งนั้นมีปฏิหาริย์ สำหรับปู่ของเดินตามแบบที่สองดีกว่า เพราะมีปฏิหาริย์พวกหลานถึงได้เกิดมาไงล่ะ เพราะมีปฏิหาริย์ปู่ถึงได้คุณย่ามาครองอย่างไงล่ะ”
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจ ปฏิหาริย์อะไรนั้นหรอก แต่ถ้าหากปฏิหาริย์มีอยู่ล่ะก็ ก็ขอหน่อยเถอะ ขอแค่อย่างเดียวขอให้ซากุระหันมามองผมที ไม่อยากเป็นเพียงแค่ผู้ชมที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะลงสนามแข่ง
แม้คำขอจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ขอเถอะปฏิหาริย์
“นี้เป็ดแกว่าชุดเจ้าสาวนี้สวยเปล่า”แต่มันก็เป็นได้แค่ปฏิหาริย์นี้เนอะ
“สวยสิหล่อน ตาถึงจริง ๆ" ในอดีต จนถึงตอนนี้เคยจิตนาการเป็นหมื่น ๆ ครั้งว่าแกจะสวยขนาดไหนหากใส่ชุดเจ้าสาว คงจะสวยยิ่งกว่าเทพธิดา สวยจนนึกว่านางฟ้าเลยล่ะ แต่ตอนนี้รู้ซึ่งเลยล่ะ ว่าแกนะสวยยิ่งกว่านางฟ้าสะอีก
“โอ๊ะโอ๋…หรือว่าซาสึเกะจะหลงเสน่ห์ความน่ารักในชุดเจ้าสาว ความน่ารักของฉันเป็นบาปหรือเนี้ย”
โป๊ก!!
“โอ๊ยเจ็บนะไอ้บ้าเป็ด ไอ่กระเทยคิงคองเขกมาได้เจ้าคนใจร้าย”หญิงสาวลูบหัวที่โดนเขกมาก่อนจะมองเพื่อนสาวตาเขียวปัด ถ้าฉันเสียโฉมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ
“กูว่ามึงบาปเพราะ ความหลงตัวเองของมึงมากกว่านะชะนีน้อย”
“ปากหมานะเป็ด สมแล้วที่ไม่มีผัว อ้าวทำหน้าดี ๆ หน่อยน้องเป็ดน้อยเจ๊ใหญ่จะแต่งงานทั้งทีอย่าทำให้บรรยากาศเสียสิ”ฉันเห็นหน้ามันซังกะตายขนาดนี้ ก็อดสงสารไม่ได้สงสัยอยากจะมีสามีใจจะขาดมั้งเจ้าเป็ดน้อยของฉัน
“หุยปากน่าชะนีน้อย แล้วครูล่ะ”
“ไปเข้าห้องน้ำสงสัยแพ้ท้องมั้ง ฉันเลยเตรียมมะม่วงเปรี้ยวกับของดองมาให้ไง"
“เหรอนึกว่าความเป็นแม่ศรีเรือนจะหายไปแล้วน่ะ”
“ดูถูกกันเกินไปนะเป็ดน้อยคนอย่างท่านซากุระคนนี้ นินะถ้าทำเพื่อคนที่รักแล้วต่อให้เป็นงานที่ไม่ถนัดแค่ไหนก็ไม่หวั่นหรอก”
“อ่อเหรอ”สีหน้าเหยียดหยามนั้นมันอะไรไอ่กระเทยบ้า
“พูดแบบนี้ก็สวยสิยะ ไอ่เป็ดบ้า”แขนยาว ๆ เอามือยันหัวสีชมพูไว้ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยน รู้อยู่แล้วล่ะว่าคนอย่างเธอนะพยายามอย่างหนักขนาดไหน งานบ้านที่ไม่ถนัดก็พยายามแทบตายเลยนี้น่า ทั้งฝีมือการทำอาหารที่ไม่ได้เรื่องก็พยายามฟังคำติชม จนกลายเป็นอาหารที่พอจะกินได้ ทั้ง ๆ ที่ยัยนี้ไม่เคยยอมรับเลยว่าฝีมือการทำอาหารของตัวเองห่วยขนาดไหนใครติก็ด่ากราด ยอมรับจากใจจริงเลยล่ะว่าเธอนะโต ขึ้น มาก จริง
“เพราะจะเป็นแม่คนแล้ว จะเอาแต่ใจแบบเด็ก ๆ ไม่ได้แล้วล่ะ” ฮ่า ๆ ดีจริง ๆ น่าซากุระ แต่เรื่องที่อยากจะแย่งแกมาฉันก็คงไม่ยอมแพ้หรอก
แต่ปัญหามันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ
.
.
.
“นี้พี่ จะแต่งงานกับซากุระจริง ๆ เหรอ ”
“แล้วจะทำไมไม่เกี่ยวกับนาย หลีกทางไปสะ"เสียงที่เปล่งออกมา ทำให้ชายหนุ่มอายุน้อยตัวสั่นก่อนจะคุกเข่ากอดขา ร่างที่เล็กกว่า
“ครูได้ผมแล้วนะ ครูอย่ามาฟันแล้วทิ้งนะ คนใจร้าย”ทีนี้เอาตำแหน่งหน้าที่มาอ้างเลยนะไอ่เด็กดอก เมื่อก่อนบอกให้เรียกครูจนปากจะฉีกถึงหูก็ไม่ยอมเรียก
“บ้าหรือเปล่า”มือเล็กเขกหัวเข้าให้ไปทีหนึ่ง ทั้งที่เขาเป็นคนเสียหายนี้นะ เจ้าเด็กบ้านี้
“แต่ พี่ริวพี่ก็รักผมไม่ใช่เหรอ ให้ผมเป็นน้อยก็ได้ผมยอม นะพี่อย่าทิ้งผมเลย ได้โปรดอย่าแต่งงานกับซากุระเลย”รู้ว่าคำพูดนี้เป็นคำพูดของคนเห็นแก่ตัวแต่จะทำไงได้ ก็คนมันรักไปแล้วนิ รักมากจนยอมทำผิด ยอมทำเรื่องหน้าอายแบบนี้
ผั๊วะ ร่างเล็กเเตะเข้าที่กลางลำตัวของชายหนุ่ม ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา ไอ้บ้าพูดบ้า ๆ ออกมา ไอ่เจ้าโง่ทำไมมันโง่ไม่แบ่งปันใครเลยหรือไง
“นายบ้าหรือเปล่าเอเลน นายคิดบ้างไหมว่าซากุระจะรู้สึกอย่างไง นายรู้บ้างไหมว่าเธอจะทรมานขนาดไหน นายมันเกินเยียวยาจริง ๆ ไปตายสะไอ่บ้า”โมโหจริง ๆ เจ้าบ้านี้
“โอ๊ย”ก่อนจะไปก็ขอแตะให้มันรู้สำนึกหน่อยเถอะ
“นายมันน่ารังเกียจจริง ๆ เอเลน”
“ทำไมพี่ต้องโกหกตัวเอง ทั้ง ๆ พี่ก็รักผม ใช่ไหม พี่รักผมใช่หรือเปล่า”
“เปล่าสักหน่อยฉัน..ไม่ได้รักแก”
“คนโกหก งั้นพี่ก็มองหน้าผมสิ มองหน้าผมแล้วก็บอกว่าเกลียดผม ไม่ได้รักผมแล้ว”
“งี่เง่าไอ่โง่ ฉันเกลียดแกจำไว้”
“พี่เกรงใจซากุระใช่ไหม พี่กลัวเด็กนั้นเสียใจใช่ไหม พี่กลัวว่าพี่จะทำให้ซากุระผิดหวัง ทั้ง ๆ ที่เธอยอมให้โอกาศคนอย่างพี่ ใช่ไหม พี่บอกผมสิ พี่ริว”
“หุบปากไอ่งี่เง่า”แล้วจะทำไม ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังรักเธออยู่ ฉันไม่มีทางทรยศเธอหรอกซากุระ ใครจะไปทำใจ ทำร้ายรอยยิ้มนั้นลงล่ะ รอยยิ้มที่กลั่นออกมาจากความรู้สึก ทั้งสีหน้ายามยอมรับคนสกปรกได้นั้นนะ ไม่มีทางปล่อยให้ไปหรอกแม้จะมีความคิดที่ว่าหากเลือกเจ้าบ้านี้มันอาจจะมีความสุขกว่าไหม แต่มันก็แค่ความคิด ความคิดที่ผิดเกินไป เขาไม่มีทางให้อภัยแน่ ๆ
แต่ก็ ไม่อยากเห็นซากุระต้องเสียใจอีกแล้ว สิ่งต่าง ๆ ที่เด็กนั้นให้อภัยมันเกินกำลังของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเลยนะ
เมื่อชายหนุ่มตัวเล็กเดินออกไป เอเลนก็เช็ดเลือดออกจากปาก ช่างเป็นลูกแตะที่รุนแรงจริง ๆ ก่อนจะพูดให้ไอ่เจ้าคนที่ไร้มารยาทให้ออกมา
“แอบฟังพอหรือยัง ไอ่บ้าซาสึเกะ"คำพูดห้วนของชายหนุ่มรุ่นพี่ทำให้ซาสึเกะยิ้มเย้ย
“น่ารังเกียจจริง ๆ นะนายน่ะ เอเลน”
“คนอย่าแกมีสิทธิ์มาว่าฉันด้วยเหรอ แกน่ารังเกียจยิ่งกว่าฉันสะอีก”หลอกล่อให้ซากุระตายใจและหาเศษหาเลย เป็นโรคจิตที่เสพติดความเจ็บปวดของความรัก เจ้านี้วิตถารตัวพ่อเลยนี้หว่า
“ฮ่า ๆ ก็น่าจะอย่างงั้นล่ะน่ะ”
“นี้แกจะปล่อยไปอย่างนี้จริง ๆ เหรอ”
“อะไรล่ะ”
“อย่ามาเล่นลิ้นน่า เรื่องซากุระนะ แกจะปล่อยให้เป็นอย่างงี้แน่เหรอ”
“ก็น่ะ”
“พอใจที่ได้เห็นแค่รอยยิ้มของเธอ นี้นะแค่นั้นแกพอใจแน่เหรอ”
“…..”
“ฮ่า ๆ แกรู้ไหมว่ามีคนจ้องจะงาบยัยเด็กนั้นไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ถ้าหากแกยังเฝ้ามองแบบนี้ต่อไป แกก็จงเตรียมใจสะ ว่าแกจะเสียยัยเด็กนั้นไปจริง ๆ ”
“แกมันน่ารังเกียจจริง ๆ นั้นล่ะไอ่บ้า”
“ฮ่า ๆ งั้นแกก็จงภูมิใจกับความรักที่ได้แต่เฝ้ามองไปนะดีแล้ว ส่วนความรักที่ต้องการครอบครองนั้นนะให้คนอื่นเขาเอาไปครองนั้นล่ะ มันคู่กับผู้ชายโรคจิตอย่างแกดี”พูดพร้อมกับลุกขึ้นและปัดฝุ่นออก จากเสื้อสูทออก
“….”มือหนารุ่นพี่แตะไหล่เด็กหนุ่มเบา ๆ เพื่อย้ำเตือนความจริงที่ เจ้านี้จะเสียเด็กนั้นไปตลอดกาล
ถามว่ารักซากุระไหม รักสิ รักเหมือนน้องเลยล่ะ ยัยนั้นเป็นเด็กซื่อ ๆ และน่ารักมองโลกในแง่บวกจนอยากจะเบิร์ดกระโหลกสัก ที แต่ก็นั้นล่ะข้อดีของยัยนั้น และถามว่ารู้สึกผิดไหมกับสิ่งที่ได้กระทำหากจะพูดว่า รู้สึกผิดนั้น มันก็เป็นข้อแก้ตัวที่งี่เง่าสิ้นดี ไปพูดให้หมาที่ไหนฟังมันก็คงจะเชื่ออยู่หรอก
เพราะงั้นไม่พูดหรือพูดออกไปก็มีค่าเท่าเดิมนั้นล่ะ แต่หากต้องขอโทษยัยนั้นก็อยากขอโทษจากใจจริง จริง ๆ ขอโทษที่ทำให้น้องสาวเพียงคนเดียวเจ็บปวดแต่จะไม่ขอให้ยกโทษให้หรอกกับความผิดนี้
“แกก็ไม่ใช่คนดีอะไรนิซาสึเกะ จะรีบทำอะไรก็รีบ ๆ หน่อยล่ะ”
“ไม่ต้องให้แกมาสอนฉันก็รู้อยู่แล้ว”
“พี่ริว ไปไหนมาค่ะหน้าซีด ๆ นะคะทานมะม่วงแก้แพ้ท้องไหม หนูศึกษามาว่ามันสามารถช่วยบรรเทาได้”รอยยิ้มที่สวยน่ารักตามฉบับคนสดใสถูกส่งออกมา ก่อนจะขยับให้อีกฝ่ายนั่งและชับเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากคนรัก
“อืม ขอบใจนะซากุระ พี่มีความสุขมาก ๆ จริงที่ได้แต่งงานกับเรา”คำพูดนั้นทำให้ซากุระสตั้นไปหนึ่งวินาที ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีเจ้าตัวเล็กอย่าแกล้งคุณพ่อนักสิ”ภาพของคนรักคุยกับเด็กในท้องที่อยู่ในชุดแต่งงานนั้น ยิ่งทำให้ริวรู้สึกผิดกับเด็กคนนี้ที่แอบปันใจให้ใครอีกคน ได้แต่กล้ำกลืนและบอกตัวเองในใจว่าถ้าหากแต่งงานกันแล้วเขาควรจะลืมเด็กนั้นและสามารถรักซากุระได้หมดใจเหมือนก่อนก็ได้
แต่สำหรับหญิงสาวกลับไม่คิดแบบนั้น เพราะความลังเลในแววตาของชายหนุ่มนั้นทำให้ซากุระได้แต่ตั้งคำถามในใจว่าทุกอย่างมันดีแล้วจริง ๆ เหรอสำหรับพี่ริวและตัวเธอละครเรื่องนี้จะจบแบบไหนเรื่องนี้เธอก็จนปัญญาที่จะคิด
“แกแน่ใจนะซากุระ”
“แกจะนับวัน ที่ด้ายมันจะขาดเหรอมันอีกกี่ปีล่ะ สองปี ห้าปี หรือสิบปีดีล่ะ ยิ่งนานยิ่งตัดใจยากยิ่งนานทั้งแกและพี่ริวต้องทุกข์ทรมานมากแน่ ไหนจะเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก”
“……..”
“แกคงจะรู้ใช่ไหม ว่าครอบครัวนะมันต้องเดินไปด้วยกัน ไม่ใช่แกคนเดียว”
คำพูดของเพื่อนสนิทนั้นมันจริงทุกคำ ทุกอย่างมันแสดงออกผ่านสีหน้าของอาจารย์หมดแล้ว ทั้งอาการและท่าทีที่อึดอัดนั้นแม้จะปิดบังสักเท่าไหร่มันก็ไม่มีประโยชน์
เพราะรักมากถึงรับรู้ทุกอย่างที่เปลี่ยนแปลง เพราะแคร์มากและห่วงใยมากจึงรู้ทุกการเปลี่ยนแปลงนั้นได้ดีเลยล่ะ
“นี้ซาสึเกะ นายว่าการเป็นคนดีนิ…มันยากเกินไปไหมว่ะ”
“เฮ้ย..คนดีของแกเป็นเเบบไหนล่ะ ถ้าหากเป็นคนดีแบบนี้ มันขึ้นอยู่ที่แกนั้นล่ะว่าจะรับ….แผลใจที่ใหญ่มหันได้ขนาดไหน”
“หึ”จะทรมานขนาดไหนนะการอกหักครั้งแรกเนี้ย ถึงจะไม่ใช่รักครั้งแรกแต่ก็เป็นแฟนคนแรกและหวังอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย แต่ปลายทางนั้นแม้อยากจะฝากให้ไอ่รุ่นพี่บ้าดูแล แต่ดูมันทำตัวสิ วัน ๆ ขอแต่เงินพ่อแม่ไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่งสักอย่าง และทีนี้เธอจะฝากชีวิตคนที่รักมากให้ไอ่คนที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนี้น่ะ ล้อกันเล่นหรือเปล่า
แค่คิดว่าต้องแพ้ให้เจ้าคนพรรค ก็จะบ้าตายแล้ว แต่ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ก็มีคนมาขัดจังหวะ
ก๊อก ๆ
“ค่ามาแล้ว….รุ่นพี่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”แม้จะโกธรแค้นแต่เจ้านี้ยังไม่รู้ว่าซากุระรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว
ตุบ ชายหนุ่มรุ่นพี่คุกเข่าก่อนจะก้มหัวติดพื้น
“ซากุระ พี่ขอโทษอาจารย์เป็นของพี่…อึก”
ผัวะ ลูกเตะข้าที่หน้าท้องทำให้ร่างใหญ่กระเด็ดไป ซาสึเกะได้แต่มองดูความชุลมุนวุ่ยวายนั้นคงจะห้ามไม่ได้ล่ะสินะ เจ้าโรคจิตนั้น
“หุบปากเน่า ๆ ของแกสะเอเลน อย่าพูดให้ฉันได้ยินอีกเชียว”ซากุระลืมสิ้นทุกอย่างความโกธรที่โหมกระหน่ำมาเมื่อครู่ทำให้เธอลืมสิ้นถึงเหตุผลต่าง ๆ
“ไม่!! ถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ได้โปรดยกพี่ริวให้พี่เถอะ นะซากุระ”
“แกนี้มัน ไอ่เลวฉันไม่รู้จะส้นหาคำไหนมาด่าแกแล้วไปตายสะเอเลน ต่อไปนี้ฉันไม่ใช่น้องแกแล้ว”ถึงจะพูดอย่างงั้นแต่ไม่รู้ทำไมน้ำตาถึงไหลออกมา เพราะเจ็บใจ เจ็บใจทุกส่งทุกอย่าง
“ไม่พี่ขอโทษทั้งหมดเป็รความผิดพี่ พี่พร้อมจะรับผิด…"
“หุบปาก แกคิดเหรอว่าแค่คำขอโทษแค่คำสองคำ คิดเหรอว่าฉันจะยกโทษให้แกคิดเหรอห๊ะไอ่คนเฮงซวย คนอย่างแกนะถ้าฉันยกอาจารย์ให้ คนอย่างแกจะมีปัญญาไปดูแล อาจารย์ได้เหรอ”
“……”
“ขนาดเงินก็ยังใช้ของพ่อแม่ และไหนจะพวกอิหนูของแกอีก แกคิดเหรอว่าฉันจะปล่อยคนที่ฉันรักไปอยู่ถ้ำเสือแบบนั้น แกที่ไม่มีหลักแหล่งที่ดี แกที่ไม่มีอะไรดีนอกจากหน้าตา ตื่น ก็ตื่นสายแถมยังเกลียดเด็กอีก คนอย่างแกนะคิดเหรอว่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้!!"พูดออกมาจนหมดประโยคเจ็บใจ เจ็บใจที่พี่ริวหลงรักคนพันนี้ ก่อนที่ซากุระจะนั่งคล่อมและกระหน่ำหมัดเข้าไปที่ใบหน้านั้น
ผลั๊วะ
“คนอย่าแกนะจะไปรู้อะไร แกรู้ไหมว่าพี่ริวต้องทุกข์ใจแค่ไหนกับไอ่โรคบ้านั้น อึก รู้บ้างไหมว่าเขาต้องเสียใจขนาดไหน"
ผลั๊วะ
“หากฉันต้องเสียคนที่อ่อนโยนขนาดนั้นให้แกไปย้ำยี แกคิดเหรอว่าฉันจะทำได้ แกคิดเหรอเอเลน!!”
หมับ จังหวะที่จะซัดหัดเข้าหน้าอีกครั้งซาสึเกะกก็จับเข้าที่ข้อมือนั้นไว้ก่อนจะส่ายหน้าว่าพอได้แล้ว
“อึก..ไอ่บ้าก็ได้..ส่วนแกอย่าหวังว่าฉันจะยกอาจารย์ให้”พูดก่อนจะลุกออกจากร่างที่นอนแน่นิ่งก่อนจะตกใจสุดขีดเมื่อมือนั้นจับเข้าที่ข้อเท้่า
“อย่าไป พี่ทำทุกอย่างได้พี่ตัดอีหนูออกหมดแล้ว และตอนนี้พี่กำลังเปิดร้านคาเฟ่เล็ก ๆ และก็เล่นหุ้นไปด้วย ถึงตอนนี้ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยแต่ตอนนี้พี่ก็พอจะมีรายได้”
“……”
“นี้ก็เพื่อเป็นหลักฐานอย่างดีว่าพี่พอจะตั้งตัวได้แล้วเพราะงั้น ยกพี่ริวให้พี่เถอะ”
__________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น