คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : {Katekyo Hitman Reborn:1827} 02:รอยรัก
ในเมื่อหนีไม่ได้ก็จงมีความสุขกับมันสะ
“อ่าส์..แรงกว่านี้”ให้มันทรมาณกว่านี้ให้มันเจ็บซ้ำกว่านี้ มือเล็กเพียวบางบีบเข้าที่กล้ามแขนล้ำสั้น ทั้งๆที่เป็นผู้ชายด้วยกันแท้ๆแต่เขากลับไม่มีเหมือนหมอนี้
“ร่างกายคุณจะไม่ไหวน่ะ สึนะ”ตอนนี้เขาชักเป็นห่วงร่างกายเล็กนี้แล้วสิ
“ชั่งมัน..ทำต่อไป”ในเมื่อหนีไม่ได้ก็ไม่หนี จะวิ่งเข้าหาจนอีกฝ่ายเบื่อและรำคาญเขาในที่สุด ทนเขาไม่ได้
และชายหนุ่มก็ทำตามความเอาแต่ใจของร่างเล็กจนมาถึงที่สุด จนมาถึงโค้งสุดท้ายทุกอย่างก็เงียบ ร่างหนาทับร่างที่เล็กกว่าก่อนที่คนตัวเล็กจะบ่นเสียงอูอี้อยู่ในลำคอแต่นั้นเขาก็ไม่ฟัง แขนเล็กผลั่กอีกฝ่ายให้นอนลงก่อนจะขึ้นทับเขา
“เดี่ยวคุณไหวเหรอ”
“ไหว”คำพูดและท่าทางไม่ช่างสวนทางกันจริงๆ ฮิบาริดึงอีกคนที่ทำท่าฝืนตัวเองนั้นกอดไว้ก่อนจะลูบหัวอีกฝ่ายที่ขัดขืน
“ถ้าไม่ไหวก็พอเถอะครับคุณไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองก็ได้”กอดรัดร่างกายเล็กไว้เพื่อไม่ให้อีกคนขัดขืนเขาไปมากกว่านี้
“ช่างฉันสิ มันร่างกายของฉันไม่เกี่ยวกับนาย”แม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่น้ำตาก็ไหลออกมาเจ็บใจที่ไม่สามารถทำตัวให้เข้มแข้งได้แถมยังเป็นโรคที่น่าสะอึดสะเอียดอีกด้วยทำไมเขาถึงมีร่างกายแบบนี้ร่างกายอ่อนแอพันนี้
“ทำไมคุณถึงทำมันละครับทำไมคุณไม่ขัดขืน ทั้งๆที่แววตาของคุณยังดูรังเกียจผม”คำถามนั้นทำให้อีกฝ่ายตวัดสายตามอง ยังมีหน้ามาถาม
“ถ้าฉันทำ นายคิดว่านายจะยอม คำตอบคือไม่มีทาง ในเมื่อฉันหนีไม่ได้ฉันก็ต้องมีความสุขกับมันแม้มันจะต้องทำให้ฉันตกต่ำก็ตาม”คำด่าที่ทำให้เขาเจ็บถึงทรวง เขาไม่ได้โง่นะที่ไม่รู้ว่าอีกคนด่าเขาว่าเขาเป็นสิ่งต่ำช้าเลวทรามขนาดไหนถ้าอยากให้เขาเลวเขาก็เลวให้ดู
“ดูว่าความใจดีของผมมันคงไม่มีความหมายกับไอ้ความใจแคบของคุณนะสึนะ งั้นดีถ้ามันไม่มีผลต่อคุณ คุณก็ต้องทนกับความต่ำของผมต่อไป มีความสุขกับมันให้มากๆน่าสึนะ คุณจะได้ไม่ทุกข์ใจ”สิ้นประโยค ทุกอย่างก็ทวีคุณโหมใส่อย่างกับจะทรมาณให้ตายอย่างที่ลั่นวาจาไว้ แต่ก็ไม่ทำ ทำให้อีกฝ่ายเจ็บทั้งการกระทำและคำพูดโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีบางอย่างก่อเกิดขึ้นภายในตัวของอีกคน
.
.
ดวงตาสีน้ำตาลหวานที่อยู่หลังม่านตาสีขาวนวล นั้นค่อยๆเปิดออกก่อนจะพบกับความมืดที่ปกคลุมไปกับกาลเวลา ดวงตาสีน้ำตาลมองไปที่พื้นที่ข้างๆตัวเองที่ผ้าปูที่นอนมันยับยู้ยี้สิ่งนั้นบ่งบอกได้อย่างดีเลยว่ามีคนเคยนอนอยู่ข้างๆเสื้อผ้าหน้าผมที่มีคนเปลี่ยนให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจัดการให้ สัมผัสที่อุ่นๆ ที่สัมผัสเมื่อคืนยังหลงเหลืออยู่บนร่างกาย นั้นยิ่งทำให้หัวใจสั่นไหวเป็นอะไรไป อาการแบบนี้คืออะไร? รักเหรอ เหอะตลกแล้ว เขาไม่มีทางรักหมอนั้นเด็ดขาดไม่มีทางกับคนพันธ์นั้น ที่ทำร้ายย้ำยีศักดิ์ศรีเขา
มืดแล้วสินะ นี้ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่คืนก่อน แค่คิดมาถึงตรงนี้อาการท้องร้องที่รักเจ้านายก็ร้องขึ้นเพื่อส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ จนทำให้เขาต้องเคลื่อนย้ายร่างกายที่บอกช้ำมาทั้งคืนเพื่อหาอะไรรองท้องก่อนจะพบชามข้าวที่วางไว้ข้างเตียงที่ไม่บอกก็รู้ว่าใครเอามาให้ แล้วเอามาให้ใคร รอยยิ้มเล็กปรากฏบนใบหน้าหวานก่อนจะหุบยิ้ม เขายิ้ม ทำไม เป็นอีกหนึ่งคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะเป็นเอามาก เกิดอาการเพ้อๆเผลอเป็นไม่ได้ ถ้าเผลอเมื่อไรก็จะคิดถึงค่ำคืนที่เร้าร้อนและตรึงใจจนทำให้ร่างกายร้อนพราว เพราะงั้นเขาจึงหาอะไรทำแก้เบื่อและอาการจิตไม่อยู่กับตัวโดยการค้นหาหนังสืออ่านหรือออกไปเดินเล่นรอบๆที่กักขังที่แสนจะสวยหรู และที่แน่นนอนเขาใช้เวลากับการอ่านหนังสือตลอดทั้งวันทั้งๆที่เขาไม่ชอบการอ่านหนังสือเท่าไหร่แต่นี้มันก็ดีพอที่จะทำให้เวลาที่แสนหน้าเบื่อผ่านพ้นให้เร็วที่สุดกว่าการเดินจนขาลากดินก็แล้วกัน
ดวงตาสีสวยไล่อ่านหนังสือเพลินจนไม่รู้ตัวเลยว่าประตูที่ถูกปิดนั้นเปิดโดนใครบางคนที่เดาก็รู้ว่าเป็นเจ้าของห้อง แอบย่องเข้ามาเงียบๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงกว้าง ทำเสียงให้เบาที่สุดไม่อยากหลบกวนเวลาที่อีกฝ่ายสงบใจ แม้ร่างเล็กจะรู้สึกตัวแล้วชายตามองเขานิดหน่อยดวงตาสีสวยก็กลับมาไล่อ่านหนังสือเหมือไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่เขาจะถอนหายใจและล้มลงนอนนุนตักเล็กที่เจ้าของตักตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ
“ถ้าคุณจะนอนก็นอนดีๆครับ”ถึงจะด่าคนตัวโตพันครั้งล้านครั้งแต่ด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาอย่างคุณหนูมารยาทในการพูดจึงติดตัวมาด้วยแม้จะเคยตัวหยิ่งยโสหลายครั้งก็ตามที
“ก็นอนดีๆแล้วนี้ครับ”คนพูดจากวนประสาทก็กวนต่อไปจนทำให้อีกฝ่ายมองคนกวนประสาทอย่างเอียมๆกับการกระทำของเขา
“เอาหัวเข้าหมอนสิครับ หัวของคุณมันหนัก...ผมปวดขา”พูดไปก็ไม่ได้หวังอะไรกับคนตัวโตเลยสักนิดเพราะรู้ว่าอีกคนคงไม่ทำตามที่พูดแน่นๆ เป็นอย่างที่คาดชายหนุ่มไม่ทำตามเพียงแค่เอาใบหน้าซุกที่หน้าร้องราบแบนที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะนูนขึ้นนิดๆ สงสัยกินแล้วก็นอนไม่ได้ออกกำลังกายเลยสินะถึงได้ดูอ้วนขึ้น
“คุณดูอ้วนหรือเปล่าครับ หรือว่าจะมีลูกของเราอยู่ในนั้น”คำพูดของเขาทำให้อีกคนขนลุก
“อย่ามาพูดจาเหลวไหลนะ......ตัวของคุณมันเหม็นไปอาบน้ำได้แล้วครับ”
“เฮ้ยก็ได้ คุณนิไม่รับมุขเลยนะครับ”ชายหนุ่มยันการลุกขึ้นก่อนจะมองอีกคนที่ทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วเข้าห้องน้ำไปชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำก็เห็นคนตัวเล็กหัวล้มกับหมอนไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นอย่างงั้นก็สอดกายเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนาแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปฉุดอีกคนที่นอนหันข้างให้ใบหน้าคมชุกไซร์ไปตามลำคอขาวนวลที่มีรอยแดงเป็นจ้ำๆให้เห็น สึนะไม่พูดอะไรถึงห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์แถมเปลื้องแรงตัวเอาเปล่าๆ
“จะไม่ขัดขืนหน่อนเหรอหรือหลับไปแล้ว”ถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่เต็มอกแท้ๆ
“ไม่ละมันเหนื่อย จะทำอะไรก็ทำสิ”พูดพร้อมกับพลิกกายเข้าหาอีกฝ่าย มือเล็กลูบไล้แผ่นอกอย่างเชิญชวน
หนีไม่ได้ก็ไม่ต้องหนี ในเมื่อหนีไม่ได้ก็จงมีความสุขกับความทุกข์ที่ได้รับ ก่อนที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ เคียวยะก็จับมือบางไว้ก่อนจะรวบอีกคนเข้ามากอด
“วันนี้งด อยู่แบบนี้ดีกว่าผมไม่อยากฝืนใจคนไม่เต็มใจ..โอ๊ย”คนตัวโตร้องเสียงหลงเมื่อมือเล็กหยิกเข้าไปที่หน้าอก
“พึ่งจะมาสำนึกผิดเหรอครับ”
“อืมนอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว”ตัดบทพร้อมกับหลับตาลงก็แค่เหนื่อยไม่ใช่หรือไง ดวงสีน้ำตาหวานหลับตาลงก่อนจะลืมตาในเวลาต่อมา ร่างเล็กไม่สมผู้ชายวัยเดียวกันลุกขึ้นก่อนคนที่นอนกอดจะลืมตาขึ้น
“เฮ้ย คุณจะไปไหนนะสึนะ...โอ๊ย”ร้องขึ้นก่อนจะตามไปแต่ก็โดนเสียงเล็กบอกให้หยุด
“ไม่ต้องตามมาครับเดี่ยวผมไปข้างล่างแปปเดียวเดี่ยวก็มา”พูดทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนจะลงไปข้างล่าง คนถูกห้ามมองคนที่หายไปอย่างงง ก่อนอีกฝ่ายจะกลับมาพร้อมกับชามข้ามต้มกับแก้วน้ำและก็กล่องปฐมพยาบาล
“เดี่ยวผมทำแผลให้แล้วค่อยทานข้าวต้มกินยาแล้วค่อยนอน...ถอดเสื้อสิครับตอนอาบน้ำนะผ้าพันแผลของคุณมันคงเปียกแล้วเดี่ยวผมเปลี่ยนให้ใหม่”คำพูดของร่างเล็กทำให้อีกฝ่ายอดที่จะแปลกใจไม่ได้แต่ก็ไม่ขัดขืนยอมถอดเสื้อตามที่บอก ผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมออกนิดๆไม่บอกก็รู้ว่าแผลคงจะเปิดแน่นคนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะทำแผลให้อีกคนอย่างระมัดเระวัง
“คุณยังไม่ทานอะไรเลยใช่ไหมครับ”พูดก่อนจะเอาชามข้าวต้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปเอาน้ำมาให้อีกแก้ว เมื่อกลับมาก็ต้องสงสัยที่คนไข้อยู่ท่าเดิมแล้วข้าวต้มก็เหลือปริมาณเท่าเดิม
“ไม่หิวเหรอครับ”
“ผมตักไม่ได้ มันเจ็บ”คนพูดนั้นทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจก่อนจะวางแก้วน้ำไว้แล้วขึ้นบนเตียงไปตักข้าวต้มใส่ปากอีกฝ่าย นั้นทำให้คนนั้นยอมกินง่ายๆก่อนจะปิดท้ายด้วยยาแก้อับเสพ
มือเล็กจับไล่ทั้งสองข้างให้ล้มตัวลงนอนและลุกขึ้นไปปิดไฟพร้อมกับสอดกายเข้าใต้ผ้าห่มพื้นหนา
“ฝันดีครับ”เป็นการจบบทสนทนาสั้นๆเล็กๆ คนตัวเล็กนอนหันข้างให้เหมือนทุกๆครั้งและก็โดนคนเอาแต่ใจกอดเหมือนทุกๆทีไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจะเปลี่ยนก็แต่ที่วันนี้ไม่มีอะไรเกินเลยดีแล้ว
“สึนะคุณเริ่มรักผมแล้วหรือเปล่า”
“จะเอาโกหกหรือความจริงละครับ”
“ความจริง”แม้จะรู้ว่าคำตอบอาจไม่เป็นไปตามที่ติดแต่ก็หวังเล็กๆน้อยๆ
“ก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนะครับกับคนที่ถูกทำร้ายทางกายจะไปรักคนทำร้ายตัวเอง มันไม่ใช่นิยายนะครับเลิกเพ้อฝันได้แล้วครับ”
ไม่มีคำพูดหลังจากที่คนตัวเล็กพูดจบมีเพียงความเงียบปกคลุมที่เหมือกับความมืดปกคลุมทั่วพื้นห้อง ลำแขนแกร่งเลื่อนมาตวัดรัดกอดเอวเล็กพร้อมกับซุกหน้าไว้ที่หลังคอ
“แต่ผมรักคุณนะ”ก็แค่คำพูดใครก็พูดได้แต่ทำไมคำพูดนั้นถึงบาดลึกเข้าไปในหัวใจราวกับมีดที่จะบาดลึกถึงหัวใจให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆทำไม
มันก็แค่คำพูดของคนที่ทำร้ายเขาก็แค่นั้น
.
.
“สึนะลูกไม่ได้ทำอะไรให้เคียวยะเขาปวดหัวใช่ไหม”
“ไม่ครับผมไม่ได้ทำอะไรให้เขาปวดหัวเลย”มีแต่เขาที่ทำให้ผมปวดหัว
“งั้นขอบใจมากนะเคียวยะคุงที่ช่วยดูแลลูกชายของฉัน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”ดวงเนตรสีหม่นมองคนที่ทำเป็นไม่สนใจเขา
“ฮ่าๆ ถ้าสึนะเป็นผู้หญิงฉันก็กะว่าจะยกเขาให้นายเพื่อตอบแทนทุกๆอย่างที่นายเคยช่วยฉันไว้”ชายแก่พูดทีเล่นทีจริงพลางหัวเราะร่าก่อนจะขอลากลับ
“บอกลากับพี่เขาสิลูก”
สึนะมองคนตรงหน้าพร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ “ผมลาก่อนนะครับคุณฮิบาริ”พูดก่อนจะโค้งตัวทำความเคารพและเดินขึ้นไปบนรถไม่สนใจคนที่มองตาละห้อยตามหลังเลยสักนิด
“งั้นฉันไปละเคียวยะ”
“ครับคุณอา”
.
.
“อีก 2-3วัน”อยู่ๆคนที่เงียบไปนานก็เอ่ยปากขึ้น
“.....”
“คุณอาก็จะกลับมา ผมจะไม่ขอให้คุณอยู่ต่อหรือยกโทษให้”พูดพร้อมกระชับอ้อมกอด ยิ่งนานวันก็ยิ่งใกล้ถึงวันที่จะลาจาก วันเวลาไม่เคยปราณีใครแม้แต่เขา
“........”
“แต่อยากผมจะขอ ขอแค่อย่าเดียวอย่าลืมเรื่องของเราเลยนะ”น้ำเสียงที่ออกแววว้อนวอนขอให้เห็นใจมันน่าจะทำให้เขารู้สึกเฉยชาแต่กลับกันมันทำให้เขารู้สึกสงสารอย่างประหลาด
สุดท้ายคนที่เห็นแก่ตัวที่สุด ก็คงจะเป็นคุณสินะ ฮิบาริ เคียวยะ เรียกร้องนั้นเรียกร้องนี้
สองอาทิตย์กับการทนทรมารกับความรู้สึกแปลกประหลาด ความรู้สึกหน่วงๆที่อยู่ในอกอย่างประหลาดมันทรมานเหมือนกับอะไรบางอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าอะไรบางอย่างนั้นมันคืออะไร เหมือนว่ามันจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อถ้าไม่ควบคุมมันไว้ให้ดี
บางเวลามันก็เจ็บปวดจนอยากจะร้องให้ออกมา มันทรมารเหลือเกินเหมือนกับว่าชีวิตขาดอะไรบางอย่างไป บางอย่างที่ไม่ว่าจะทำอย่างไงหรือหาอะไรมาทดแทนก็ไม่สามารถมีอะไรมาทดแทนได้ อะไรบางอย่างที่ว่า คงเป็นความ คิดถึง ใช่มันเป็นความคิดถึงที่ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไร คิดถึงใบหน้าหงอยๆของใครบางคนในยามที่เขาไม่สนใจ คิดถึงคนที่ทำร้ายเขา ตอนนี้เขายอมรับว่าเขากำลังคิดถึงฮิบาริ ทั้งๆที่ทำเป็นไม่สนใจความรู้สึกนี้แต่มันก็ทำไม่ได้เขาห้ามตัวเองไม่ให้สนใจหรือคิดถึงคนอย่างฮิบาริไม่ได้และเป็นสามวันไม่ได้รับการติดต่อสื่อสารจากทางนั้นเลยสักนิด
สงสัยคงจะทิ้งเขาสะแล้ว ทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนบอกว่าอย่าลืมเรื่องของเราแต่เจ้าตัวดันลืมสะได้ อย่างไงก็เป็นได้แค่คนเห็นแก่ตัว
“ว่าไงจ๊ะ สึนะจัง”เสียงสดใสทำให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองก่อนจะหันไปตามต้นตอเสียงก็ปรากฏพบร่างเด็กสาวที่เป็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงขนม
“เคียวโกะจังเธอมาได้ไง”
“ก็เดินเข้ามาสิ อ้าวฉันซื้อของมาฝากนะเห็นว่าไม่สบาย สึนะนายดูผอมไปหรือเปล่าไม่ทำไมหน้านายดูเศร้าๆ นายเป็นอะ...”
“ฮือเคียวโกะจัง”ยังพูดไม่จบร่างกายเล็กก็พุ่งตัวกอดเพื่อนสาวทันที ทนไม่ไหวแล้วความรู้สึกที่มากมายมันท่วมท้นจนไม่รู้จะเก็บอย่างไงแล้วมันทรมารเหลือเกินกับการคิดถึงใครสักคน
“เป็นอะไรสึนะ..”
“ฉันคิดถึงเขา เคียวโกะจังฉันคิดถึงเขา”
หลังจากที่ปลอบใจกันอยู่นานสึนะก็มานั่งสะอึกให้และล่วเรื่องราวให้เพื่อนสาวฟัง จนทำให้หญิงสาวถึงกับน้ำตาซึมก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอด
“สึนะนายไหวไหม คุณอารู้เรื่องนี้ไหม”สึนะซ่ายหน้าแทนคำตอบเขาคงให้พ่อรู้เรื่องนี้ไม่ได้
“ฉัน...ไม่รู้จะทำไงแล้ว...ฉันไม่อยากให้พ่อรู้”ทั้งพูดทั้งซุกใบหน้ามาที่เพื่อนสาวมันทรมารจริงๆ
“เฮ้ยใจเย็นๆ ค่อยหายใจเข้าลึกๆ”มือเล็กลูบหลังเพื่อนสนิทด้วยความเป็นห่วง
“ฉะ..ฉันไม่.อึก..แอวะ”ก่อนจะเกิดอะไรขึ้นไปมากกว่านี้คนตัวเล็กก็ลุกขึ้นวิ่งไปเข้าห้องน้ำนั้นยิ่งทำให้เพื่อนสาวเป็นห่วงก่อนจะเดินตามไปเมื่อเห็นเพื่อนสนิทเริ่มจะอ้วกออกมา
“ไหวไหม สึนะ”ไม่มีคำตอบจากคนตัวเล็กสึนะได้แต่พยักหน้าเพื่อบอกให้เพื่อนสาวไม่ต้องเป็นห่วงแล้วอ้วกต่อไปนี้เหรอไม่เป็นไรนะมือเล็กของเพื่อนสาวลูบหลังเพื่อน
.
.
กว่าจะหยุดจากอาการแย่ๆนั้นเขาก็โดนพ่อเรียกให้ลงไปหาที่ห้องรับแขก ก่อนจะพบชายหปนุ่มที่ไม่ได้เหป์นหน้ากันมาหลายวัน นั้นทำให้หัวใจสั่นแปลกๆราวกับจะออกมากระโดดโลดเต้นข้างนอกอย่างไงอย่างงั้น
“อ้าวสึนะมาพอดีเลย พ่อมีข่าวดีจะบอกเราด้วยละ”คำพูดนั้นทำให้คนเป็นลูกมองหน้าของคนเป็นพ่ออย่าง งุนงง อะไรที่เป็นเรื่องดี?
“อะไรเหรอครับ”
“เคียวยะคุงกำลังจะแต่งงาน”
ความคิดเห็น