{FIC:NARUTO} รักของฉันจะเป็นอย่างไร

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1:ท่านชายผู้มากเล่ห์

หลังจากนั้นก็ผ่านไปหลายวันซากุระก็เริ่มอาการดีขึ้นแต่เธอก็ยังกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเธอทุกเมื่อเธอมองดูพี่สาวที่ตอนนี้อยู่หน้ากระจก

“พี่ไม่ไปไม่ได้หรอค่ะ ซากุระไม่อยากให้พี่ไป”คารินมองน้องสาวก่อนจะเดินมานั่งข้างๆเธอ

“ไม่ได้หรอกจ๊ะ ซากุระต้องดูแลตัวเองดีๆนะตอนพี่ไม่อยู่ พี่อาจจะไปสามสี่วัน”

“ทำไมพี่ถึงไปนานจังค่ะ  ไม่เอาซากุระไม่ให้ไปเลิกทำงานอย่างนี้เถอะค่ะ”ซากุระกอดคารินไว้ก่อนที่หญิงสาวจะลูบหัวเธอและพูดปลอบ

“ถ้าซากุระไม่อยากให้พี่ทำงานแบบนี้ซากุระต้องทำอาหารเก่งๆแล้วเราจะเปิดร้านอาหารเล็กๆของเรานะ”

“ฝีมือของซากุระยังไม่ดีพอหรอค่ะ ทำไมเรายังเปิดร้านไม่ได้ซากุระไม่อยากให้พี่ต้องไปทำงานแบบนั้นนิค่ะ”ซากุระซุกตัวเข้าไปที่อ้อมแขนที่อบอุ่นของพี่สาว

“พี่รู้แต่ซากุระจ๊ะ หนูต้องทำอาหารเมนูใหม่อีกนะจ๊ะ เพราะเราจะขายแต่อาหารธรรมดาไม่ได้เอ้านี้ไปซื้อ สูตรอาหารแล้วส่วนผสมมาทำที่บ้านนะจ๊ะ”คารินเอาเงินจำนวนหนึ่งใส่มือเล็กของน้องสาว

“หนูไม่ต้องการมันนิค่า เงินพวกนี้พี่เอาไปเถอะค่ะ”

“ไม่เอาก็ต้องเอานะค่ะและอีกอย่างซากุระน่าจะเอาเงินนี้ไปซื้อเครื่องปรุงและมาทำให้พี่กินไงถ้าเหลือซากุระก็เอาไปขายสิค่ะ แล้วอีกอย่างเงินที่พวกเราเก็บจะเปิดร้านมันก็ยังไม่พอ”ซากุระมองพี่สาวก่อนจะเลื่อนสายามองซ้ายมองขาวแล้วถอนหายใจ ยังไงก็ช่วยไม่ได้นิ

“ก็ได้ค่ะ”

“ดีมากเลย งั้นพี่ไปก่อนนะ”

“ค่ะ รีบกลับมานะ”ซากุระมองแผ่นหลังพี่สาวที่ตอนนี้เดินไปจนลับตาก่อนจะเปิดประตูบ้านและล็อกมันไว้อย่างดี  เพราะเธอกลัวซาสึเกะผู้ชายคนนั้นน่ากลัวเกินไป เขาเป็นตัวอันตรายสำหรับเธอ  ซากุระสูบลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะหายใจออก แล้วไปที่ครัว

“ก่อนอื่นต้องไปหาหนังสือที่หอสมุดสินะ”ซากุระเดินเข้าไปหยิบเสื้อคุมและกระเป๋าสะพายข้างกับร่มในห้องตัวเองก่อนจะไปหยิบรองเท้าบูทที่หน้าประตู  

เธอจะต้องศึกษาวิธีทำอาหารอย่างจิงจังต่อไปนี้เธอจะต้องดูแลพี่สาวของเธอให้ได้แม้หนทางมันจะยาวไกลแต่ต้องมีสักวันสินะที่จะเป็นวันของเรา ซากุระล็อกประตูหน้าบ้านก่อนจะออกเดินทางไปยังหอสมุด

“ซาโซริได้ข่าวน้องไหมลูก”เสียงทุ้มลึกพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายเดินมา  ซาโซริซ่ายหน้าชายสูงวัย เอนหลังพิงกำแพงก่อนจะหลับตาลง

“แต่พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะต้องตามหาน้องให้เจอ”คำพูดของชายหนุ่มทำให้คนสูงอายุยกมือห้ามก่อนจะลืมตา

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ซาโซริ  ยังไงพ่อต้องตามหายัยหนูของพ่อให้เจอ”ชายสูงอายุพูดก่อนจะมองใบหน้าหล่อเหลาของลูกชาย

“ครับพ่อผมจะตามหาน้อง”

เมื่อลูกชายออกไปแล้วเขาหยิบหนังสือที่หน้าปกเขียนว่าวิธีเลี้ยงลูก ก่อนที่เขาจะเปิดไปหน้าท้ายๆก็เผยให้เห็นรูป ห้าคนที่นั่งยิ้มถ่ายรูป  ส่วนอีกคนก็ยังอยู่ในท้องของหญิงสาวผมสีชมพู เขามองใบหน้าของแต่ละคนอย่างใจเย็นเขาคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมา

“เธออยู่ไหนนะ  แล้วลูกคนสุดท้ายของเราจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายละ”คำถามที่ถามคนที่ไม่รู้ว่าอยู่ไหน นั้นมันยิ่งทำให้เขาเศร้าใจ เขาตามหาลูกสาวทั้งสองกับหญิงสาวที่อยู่ในรูปมาหลายปีแล้วแต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของพวกเธอเลย

“สักวันเราต้องเจอกันลูกพ่อ”

“ผมสัญญาครับว่าผมจะหาเงินมาใช้หนี้ให้คุณ”เสียงชายหนุ่มที่อ้อนวอนให้เด็กหนุ่มตรงหน้าใจอ่อนให้เขา

ซาสึเกะเอนหลังพิงกำแพงพร้อมกับมองคนที่กำลังอ้อนวอนเขา  แต่ซาสึเกะก็ไม่รู้สึกสะทกสะท้านหรือสงสาร

“ผมก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายหรอกนะเฮียแต่คุณจะให้ผมทำไง ก็ในเมื่อคุณไม่จ่ายหนี้ผมมาตั้งหลายเดือนแล้ว”ซาสึเกะพูดก่อนจะเดินไปหาคนที่นอนอยู่ตรงพื้นพร้อมกับก้มหน้าไปกระซิบที่หูของชายแก่

“ผมจะให้โอกาสคุณก็ได้เพราะเห็นลูกสาวของคุณไปเสนอตัวให้ผมถึงที่เลยนิ”เขาพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอ

“ปล่อยเฮียเขาไปก่อน แล้วพวกแกก็ไปเสวยสุขกับลูกสาวของเฮียแก เพราะฉันเบื่อแล้ว”ซาสึเกะยืนขึ้นก่อนจะเดินออกจากร้านขายของเก่า เขาก็ไม่ได้เป็นคนผิดนะเพียงแค่ลูกสาวของคนขายของเก่ามาเสนอตัวให้เขาเอง       เขาเลยสนองให้สักหน่อยเพราะเขาเบื่อกับการที่ต้องมาหารักแท้อะไรนั้นน่ารำคาญ  ก่อนสายตาเขาจะไปสะดุดกับผมสีดอกซากุระที่ตรงเข้าหอสมุด  นั้นทำให้เขานึกสนุกก่อนจะเดินไปตามเธอ

ร่างเล็กเอาร่มไว้ที่ตรงเก็บร่มแล้วเข้าไปหาหนังสือมือเรียวสวยไล้มือไปตามสั้นหนังสือเพื่ออ่านหนังสือที่ต้องการและเธอก็ได้หนังสือที่เธอต้องการสี่ห้าเล่มเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็เดินไปเพื่อที่ จะหาที่นั่งเพื่ออ่าน ไม่รู้ว่าเธอลืมตัวหรืออย่างไรทำให้เธอเดินชนใครบางคน

“ขอโทษค่ะ”เธอพูดก่อนจะเก็บหนังสือที่ตัวเองทำหล่น

“ไม่เป็นไรครับ คุณซากุระ”เสียงนั้นทำให้เธอตัวแข็งทื่อตัวเย็นเธอไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมาดูเลยว่าคนที่เธอกลัวจะมาอยู่ตรงหน้า

“ลุกขึ้นมาสิครับให้ผมช่วยไหม”ซาสึเกะที่ทำท่าจะมาพยุงเธอขึ้น  นั้นทำให้ซากุระรู้สึกกลัวก่อนจะลุกขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณนะค่ะ”ซากุระพูดไม่แม้แต่มองหน้าเขาก่อนจะเดินไปอีกทางและกริยานั้นมันทำให้เขาอยากเอาชนะเธอ ซาสึเกะจับมือเธอก่อนจะดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนและหนังสือสี่ห้าก็หล่น ซากุระเริ่มดิ้นทันที

“หยุดดิ้นนะครับ คุณก็รู้นิครับว่าผมยิ่งชอบความร้อนแรงอยู่”คำพูดนั้นทำให้เธอแข็ง

ทื่อก่อนจะอยู่นิ่งๆและแกะมือหนาออกจากเอวของเธอ

“นี้คุณปล่อยนะ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องจริงๆนะ”เธอพูดก่อนจะมองเขาแต่เพราะระยะมันใกล้เกินไปทำให้จมูกของเธอและเขาชนกัน ก่อนที่เธอจะรีบหันหน้ากับคืน สิ่งนั้นทำให้ซาสึเกะรู้สึกพอใจก่อนจะไล้ริมฝีปากไปที่ซอกคอระหงส์ขึ้นมาที่ใบหูและขบกัด

“คุณก็รองร้องสิ รับรองเลยครับว่าผมจะจูบปิดปากคุณจนกว่าคุณจะยอมเป็นของผม”ประโยคนั้นมันทำให้เธอแทบลมจับ สมองประมวลหาทางหนีแต่รู้สึกว่าวันนี้โชคชะตาช่างไม่เข้าข้างเธอเอาสะเลยเพราะเธอมองไปทางไหนก็ไร้ซึ่งผู้คน

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง คุณถึงจะปล่อย”คำถามนั้นทำให้เขารู้สึกพอใจก่อนจะผลักเธอไปพิงที่วางหนังสือก่อนจะเขามือกันไว้เพื่อไม่ให้เธอหาทางหนี

“จูบผมสิครับ  ผมถึงจะปล่อย”ซาสึเกะยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองใบหน้างามที่แดงระรื่น

ซากุระมองตาผู้ชายที่มากเล่ห์ ก่อนจะถอนหายใจ

“ฉันทำมันไม่เป็น”ซาสึเกะมองร่างเล็กที่อยู่วงแขนของตัวเองก่อนจะหัวเราะน้อยๆกับคำพูดของเด็กสาว

“ไม่ต้องเอาแบบเร้าร้อนก็ได้ครับผมไม่ถือ”ซาสึเกะเลื่อนใบหน้ามาใกล้ๆใบหน้าหวาน

ซากุระจับใบหน้าเขาออกไปให้ห่าง

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะยอมทำ”ซากุระเอามือโอบลอมคอของคนตัวโตก่อนจะเลื่อนหน้ามาใกล้ ซาสึเกะรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างเล็ก บทจะง่ายก็ง่ายบทจะยากก็ยาก ซาสึเกะหลับตาลง

“เสร็จละ”ซาสึเกะได้ยินพูดนั้นก่อนจะรู้สึกถึงแรงผลักของเด็กสาวพร้อมกับหนังสือสิบกว่าเล่มที่โดนปามาทางเขา

“ยัยตัวแสบ”ซาสึเกะมองตามหลังหญิงสาวร่างเล็กที่หยิบหนังสือที่เธอเลือกไว้ ก่อนจะจ่ายเงินแล้วรีบวิ่งหนีเขา  ซาสึเกะคำรามในคออย่างขัดใจก่อนจะพยุงตัวขึ้น

ร่างเล็กวิ่งมาหลบฝนที่ตลาดเธอแล้วไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเขาเจอเธอเขาจะจับเธอฉีกแขนฉีกขาหรือเปล่าเพราะไม่มีใครกล้าทำกับเขาเท่าเธอเลยนิน่า ซากุระถอนหายใจก่อนจะเอาถุงกระดาษที่ถูกห่อลวดๆออกมากอด ซากุระยิ้มก่อนที่ฝนจะเบาลงเธอกางร่มขึ้นแล้วเดินไปตามทาง  ก่อนจะได้ยินเสียงยินปืนดังมาตามทาง    ซากุระเดินหลบเข้าไปในซอกตึกแคบเพื่อหลีกหนี

“ปล่อยผมไปเถอะนะครับ”เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มสามสี่คนจะพากันหัวเราะเสียงดัง

“เรื่องไรว่ะ ถ้าปล่อยแกไปพวกฉันก็ซวยดิว่ะ”เขาพูดก่อนจะยิงไปที่หัวของชายหนุ่ม สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอตกใจก่อนจะเผลอไปเหยียบท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

“เสียงไรว่ะ มึงไปดูดิ”

“ครับลูกพี่”

ซากุระถอยหลังชิดกำแพงก่อนจะมีปางสิ่งมาปิดปากเธอแล้วดึงเธอไปอีกที่หนึ่ง เมื่อสัมผัสกับร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นทำให้เธอเดาได้ไม่อยากเลยว่าเขาคนนั้นต้องเป็นผู้ชาย

“เลิกดิ้นได้แล้วถ้าไม่อยากเป็นศพมานี้”เสียงนั้นทำให้เธอรู้ทันทีว่าเป็นใคร

“พวกมันอยู่นั้นรีบตามไปเร็ว”ชายหนุ่มพูดก่อนที่พวกเขาจะยิงปืนไปทางเธอ

ปึง

ร่างเล็กพยุงคนตัวโตมานั่งที่โซฟาก่อนจะถอดเสื้อนอกเขาออกแล้วไปเอากาละมังใส่น้ำกับผ้าสีขาวสะอาด อุปกรณ์ทำแผลเธอมองที่บาดแผลก่อนจะปลดกระดุมของเขาออก แล้วเอาผ้าขนหนูผืนสีขาวมาซุปน้ำเช็ดต้นแขน กับบริเวณหัวของเขาก่อนจะเป่าเบาๆ ซาสึเกะมองดูการกระทำที่อ่อนโยน บวกกับสายตาที่ใสซื่อ

“เดี่ยวก็เสร็จแล้วค่ะ อีกนิดเดียวนะค่ะ”ซากุระพันแผลให้เขาและเข้าไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนให้เขา

“นี้ค่ะเช็ดเดี่ยวก็ไม่สบาย”เธอยื่นมันให้เขาก่อนที่เขาจะรับมันไว้

“เดี่ยวผมเจ็บแขนอยู่นะครับเช็ดให้หน่อย”ซากุระมองท่านชายผู้ที่แสนเจ้าเล่ห์ก่อนจะพิจารณาเขาว่าถ้าเธอเข้าไปใกล้เขา เขาจะทำอะไรเธอไหม

“ผมเจ็บอยู่นะครับไม่มีแรงพอที่จะไปข่มขืนใครหรอกครับ”ซาสึเกะพูดอย่างรู้ทัน ซากุระถอนหายใจก่อนจะหยิบผ้าขนหนูจากมือเขาแล้วบรรจงเช็ดผมให้เขาอย่างอ่อนโยน  เมื่อเช็ดผมเสร็จเธอก็วางผ้าขนหนูไว้ข้างๆเขาซากุระมองใบหน้าหล่อเหลาของซาสึเกะก่อนจะถอนหายใจ

“คุณซาสึเกะค่ะขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยฉันไว้ แต่ฉันว่าคุณน่าจะกลับไปก่อนนะค่ะเดี่ยวคนที่บ้านเป็นห่วง”  มาไม้เดียวกับพี่อีกแล้ว ซาสึเกะคิดในใจก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับหนังสือทำอาหารสี่ห้าเล่มที่ถูกห่อแบบลวดๆ   

“ผมหิวข้าวจังเลยครับทำให้ผมกินหน่อยได้ไหม”ซาสึเกะมองซากุระด้วยสายตาที่หวานชื่น นั้นมันยิ่งทำให้เธอไม่ไว้ใจคนตรงหน้า

“แต่เครื่องปรุงในครัวมันหมดแล้วนะค่ะ  และฉันกะว่าจะไปซื้อแต่พอเกิดเหตุการณ์นั้นฉันเลยพาคุณกลับมา”ซาสึเกะมองใบหน้าที่ยิ้มอย่างขอโทษมาให้เขาก่อนที่เขาจะถอนหายใจ ยังไงก็ไม่ได้สิน่า

“ก็ได้ครับ”คำพูดนั้นทำให้เธอดีใจจนปิดไม่มิด ต้องยิ้มออกมา ซาสึเกะมองใบหน้าที่รู้สึกว่าดีใจเหลือเกินที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา  ซาสึเกะเดินมาหาคนที่นั่งทำหน้าดีใจจนลืมไปว่ามีเขาอยู่ด้วย

“นี้ทำไรออกไปนะ”ซาสึเกะเอามือทาบลงที่พวงแก้มของเธอทั้งสองข้าง ก่อนจะก้มลงไปที่ใบหนูของเธอ

“ก็จะทำโทษเธอไง ที่เธอทำให้ฉันเจ็บตัวในหอสมุด”ซาสึเกะพูดจบคำก็จับใบหน้างามมาประกบริมฝีปาก ซากุระเอามือทุบที่ไหล่กว้าง ซาสึเกะรู้สึกเบื่อหน่อยกับการขัดขืนของเด็กสาวก่อนจะจับมือเธอกดไว้ที่โซฟาแต่เพราะมันคับแคบเกินไปมันทำให้เขาขยับตัวเข้าใกล้เธอได้ยาก

เมื่ออากาศหมดเธอหมดแรงจะสู้ปล่อยให้เขาจูบเธอไปแบบนั้น ซาสึเกะเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มหมดอากาศก็ผละริมฝีปากออก ก่อนจะสอดมืออุ้มคนที่หมดเรี่ยวแรงเพราะรสจูบที่เร้าร้อน ก่อนจะวางเธอไว้ที่เตียงนอนสีขาว ซาสึเกะทาบกายกำยำมาบนเรืองร่างที่บอกบาง

“ยะ...อย่านะ”ซาสึเกะมองคนใต้ร่างก่อนจะชิงหอมพวงแก้มทั้งสองข้าง

“เงียบๆน่าแค่จะทำโทษเธอเองนะ”ซาสึเกะก้มหน้าสูบกลิ่นดอกซากุระที่ต้นคอระหงส์ก่อนจะตีตราเป็นเจ้าของร่างนี้

“ขอร้อง..หยุดนะ...ถ้าอยากได้อะไรฉันทำให้ทุกอย่างเลย”ซาสึเกะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้างาม ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“จูบผมก็พอ”ซากุระมองใบหน้าหล่อเหลา

“คุณก็เลื่อนหน้ามาใกล้ๆหน่อยสิอยู่ไกลขนาดนั้นใครจะไปจูบได้”ซาสึเกะหัวเราะก่อนจะทำตามที่เธอบอกเมื่อเขาเลื่อนหน้ามือเรียวก็จับใบหน้าเรียวได้รูปของเด็กหนุ่มก่อนจะประทับริมฝีปาก  ซากุระไม่ได้จูบอย่างเร้าร้อนที่เขาเคยทำไว้กับเธอ แต่เธอจูบเหมือนเด็กไม่มีรสชาติใดๆ แต่ทำมันถึงสร้างความประทับใจให้เขาขนาดนี้ มันหวานสะจนเขาไม่อยากให้ผละออกก่อนที่ความคิดของเขาจะไปไหนต่อไหนร่างเล็กก็ถอนริมฝีปากออก

“เสร็จแล้วหรอ ยังหวานไม่หายเลย”ซาสึเกะพูดก่อนจะเลื่อนใบหน้ามาใกล้เธออีกครั้งแต่โดยมือเดียวขวางไว้

“พอแล้วค่ะ คุณลุกไปเลยนะเอาเสื้อของคุณไปด้วย”ซาสึเกะมองร่างเล็กที่ตอนนี้ใบหน้าแดงระรื่นก่อนจะยอมลุกออกจากตัวเธอไปโดยดีและใส่เสื้อเชิ้ตกับเสื้อนอกก่อนจะมองใบหน้าหวานที่ไม่สนใจเขา

“นี้คุณออกไปเลยนะ”ซากุระร้องเสียงหลงเมื่อโดยขโมยหอมไปอีกครั้งพร้อมค้อนใส่แต่มีหรอเขาจะสน

“แล้วเจอกันนะครับ”

ซาสึเกะเดินไปที่ซอกตึกที่เขาโดยไล่ล่าก่อนจะมองศพที่อยู่บนพื้น และมีคนอีกสามสี่คนเดินมาหาเขา

“คุณชายน้อยเจ็บมากเปล่าครับ”พวกเขาพูดขึ้นเมื่อเห็นบาลแผลที่อยู่ต้นแขนและหัวที่ถูกพันไว้อย่างดี

“ก็ไม่เจ็บเท่าไรแต่ก็ถือว่าคุ้มน่ะ”ซาสึเกะเอาถ้าเหยียบศพของชายหนุ่ม ก่อนจะเขาเงินให้ผู้ชายสามสี่คน

“เผามันสะอย่าให้เหลือร่องรอยละ”

“ครับนายน้อย”  ซาสึเกะเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ร้ายกาจประดับใบหน้าที่หล่อเหลา ความเจ้าเล่ห์ของเขามันเยอะสะจนไม่มีใครคาดถึง แผลแค่นี้ถ้าทำให้เด็กสาวที่จะเป็นอาหารชั้นเลิศของเขาใจอ่อนก็ถือว่าคุ้ม เพราะเธอช่างท้าทาย มันทำให้เขาคิดสนุกมาทันทีเมื่อเห็นเธอครั้งแรก  

“เธอจะต้องเป็นของฉันยัยตัวแสบ”

“คาริน ฉันขอน้องสาวเธอให้เจ้าซาสึเกะได้ไหม”เสียงทุ้มลึกพูดขึ้นเมื่อเสร็จกิจ

“คงไม่ได้หรอกค่ะคุณซุยเงสึ ฉันไม่ยอมให้น้องสาวฉันต้องเจอะตากรรมเดียวกับฉันหรอกค่ะ”คารินลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อผ้าตัวเองขึ้นมาและตรงเข้าห้องน้ำ  ซุยเงสึมองหลังร่างเล็กที่ตรงไปห้องน้ำ ก่อนที่เขาจะตะโกนบอกเธอ

“แล้วเธอคิดว่าซาสึเกะมันจะหยุดหรอ”คำพูดนั้นทำให้คนที่อาบน้ำอยู่ถึงกับแข็งทื่อเธอลืมคิดไปยังไงว่าซาสึเกะเป็นพวกที่เอาแต่ใจก่อนที่เธอจะใส่เสื้อผ้า

“เธอจะไปไหน”ซุยเงสึถามร่างเล็กที่รีบร้อน

“ไปหาซากุระค่ะ”

“เธอไปไม่ได้นะฉันซื้อเธอมาตั้งหลายวัน”คำพูดนั้นทำให้เธอไม่กล้าจะเปิดประตู ซุยเงสึหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเอามามัดที่เอวและตรงไปหาคนที่อยู่หน้าประตู และกอดข้างหลังเธอไว้

“เธอไม่ต้องห่วงหรอกน่ายังไงซาสึเกะก็คงไม่ลงมือเร็วขนาดนั้น”

“แต่ถ้าปล่อยไว้นานๆรับรองเจ้าซาสึเกะมันขย้ำแน่น มันยิ่งเป็นพวกบ้าเลือดอยู่”