คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 12:ข้อความบรรพบุรุษ
“ซาสึเกะถ้าเกิดวันหนึ่งกูไม่ได้อยู่กับมึงมึงจะทำไง อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
ประโยคนั้นสื่อถึงอะไรทำไมเธอถึงต้องพูดแบบนั้นด้วยมันมายความว่าอะไร ให้ตายสิซากุระเธอทำให้ฉันต้องคิดมากอีกแล้วนะ ยัยบ้าถ้าไม่มีเธอมันก็เหมือนโลกของฉันต้องว่างเปล่าอะสิ ผมมองหน้ายัยนี้ที่พึ่งหลับไปหลังจากเราเล่นสงครามปาหมอนเสร็จ เธอก็ล้มพับก่อนจะเข้านอนบอกว่าเหนื่อย
เมื่อไรเธอจะเข้าใจถึงความรู้สึกฉันสักทีนะ ความรู้สึกที่ฉันพูดไปเท่าไรเธอก็ไม่ยอมเข้าใจ หรือเธอแกล้งกัน หรือเธอแค่อยากได้ฉันเป็นเพื่อนแค่นั้นเหรอ แต่ฉันก็อยากจะเชื่อว่าเธอนะโง่นะ เพราะฉันไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว ฉันจะพยายามเข้าใจความรู้สึกเธอนะ
“ฉันรักเธอนะ”ผมพูดก่อนจะจุตพิษที่ศีรษะทุยของเธอ แล้วกอดเธอให้แน่นๆก็ไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อไรผมจะไม่มีโอกาสได้กอดเนื้อตัวนุ่มนิ่มแบบนี้ได้สัมผัสกลิ่นดอกซากุระแบบนี้ หรอกนะ
ไม่ใช่ฉันไม่รู้หรอกนะซาสึเกะแต่ขอเวลาอีกนิด อีกนิดเท่านั้นฉันยังทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ มันเร็วเกินไป จะให้เปลี่ยนจากเพื่อนไปเป็นแฟนนายตอนนี้มันยังเร็วไปฉันยังทำใจไม่ได้ ถึงแม้ก้นเบื้องลึกของหัวใจฉันมันจะชอบการกระทำของนายและสัมผัสของนายก็ตามที
ที่จริงฉันไม่ได้หลับหรอกนะ ที่จริงฉันได้ยินคำว่ารักเต็มๆหูทั้งสองข้างเลยละ หัวใจดวงเล็กๆของฉันมันสั่นไหวกับคำนั้นจริงนะ เหมือนกับเขาตีกลองรั่วเลยละขอโทษก็แล้วกันที่ต้องทำแบบนี้
.
.
.
“นี้ซาสึเกะนายเชื่อเรื่องพรมลิขิตไหม”เสียงเล็กพูดขึ้นพร้อมกับมองภาพที่ฝาพนังที่จารึกทั้งตัวหนังสือและภาพวาด ใช่ตอนนี้พวกเขามาเที่ยวที่สถานที่โบราณซึ่งนี้ก็ผ่านมาหลายร้อยปีแล้ว
“พรมลิขิตเหรอ เธอเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ”เขาพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองสักเท่าไร ก็ในเมื่อเธอออกจะแก่นกะโหลก ไม่ค่อยเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติสักเท่าไรก็เถอะ ว่าแต่เธอไปเจออะไรดีๆมาเหรอ ที่เขาคิดแบบนี้เพราะตัวเองนั้นไม่ค่อยสนใจกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไร
“ก็แหง่สิยะ ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนิ”คำพูดของเธอแทบจะให้เขาหลุดขำ ผู้หญิงแล้วเหรอเนี้ย
“โอ๊ยยยย”เขาร้องขึ้นเมื่อเท้าเล็กๆของเธอเยียบเข้าที่เท้าของเขา ก่อนที่เขาจะรีบปิดปาก เพราะคนที่อยู่ในสถานที่นั้นส่งสายตาตักเตือนมาให้เขา ซาสึเกะก้มหัวขอโทษพร้อมกับส่งสายตาอาฆาตมาให้เธอ แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไป ฝากไว้ก่อนเถอะยัยบ้า
“ขอโทษก็ได้”เธอพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในหอหนังสือ ก่อนจะสะดุดกับหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่ง
“ความลับของวีระสตีหญิงของโคโนฮะ”
หืมความลับของวีระสตรีเหรอ? จะว่าไปมีของพันธุ์นี้ด้วยเหรอนี้จะว่าเคยเห็นที่ไหนหรือได้ยินที่ไหนเหรอก็คุ้นๆอยู่นะเพราะ ครูคาคาชิก็เคยพูดให้ฟังแต่ตัวเธอกับไม่สนใจฟังเอง เธอคิดก่อนจะเปิดอ่านหน้าแรก
ส่วนคนที่ตามหาหญิงสาวที่หายไปก็ไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ เขามองรอบๆก่อนจะสะดุดกึก กับ รูปภาพหนึ่ง ภาพนั้นดูเศร้าแม้มันจะสวยงามจนหาที่เปรียบไม่ได้ก็เถอะ แววตาของชายหนุ่มที่อยู่ในรูปภาพนั้นมันเศร้าจนคนที่ดูก็อดจะเศร้าตามไม่ได้ ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นช่างเหมือนกับเขามากเรื่องนั้นอาจจะบังเอิญเสียมากกว่าที่ลูกหลายจะคล้ายกับบรรพบุรุษของตัวเองนี้มันก็ตั้งแต่ ร้อยกว่าปีมาแล้วนี้ แต่เขาไม่อาจจะละสายตาไปจากไปหน้าแสนเศร้าได้ ภาพนั้นมีต้นซากุระด้วย
เหมือนว่าชายหนุ่มจะรู้สึกโหยหาใครสักคน มันเป็นความรู้สึกที่เขาเข้าใจดี โหยหาคนรัก ซึ่งมันต้องมีอะไรเกี่ยวพันกับต้นซากุระแน่ไม่งั้นท่านคงไม่เติมความโศกเศร้าเสียใจไว้ที่ต้นซากุระหรอก เพราะอะไรซาสึเกะถึงคิดแบบนั้นนะเหรอ ก็เพราะต้นดอกซากุระมันไม่มีสีชมพูเลยแม้แต่น้อย มันแทนด้วยสีน้ำเงิน สีม่วง ที่แสดงถึงความเศร้าโศกที่มีต่อต้นซากุระ
เขาเข้าใจความรู้สึกที่ถ่ายทอดผ่านดวงตาสีนิลนั้นได้แม้จะเป็นแค่ภาพวาดแต่ดูเหมือนคนวาดจะเข้าใจความรู้สึกของบรรพบุรุษของเขาได้ดี ดีไม่ดีคนวาดนี้อาจจะเป็นบรรพบุรุษของเขาเองก็ได้ซาสึเกะคิดก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้ารูปภาพ บรรพบุรุษเขาก็ฝีมือใช้ได้เหมือนกันนะเนี้ย ซาสึเกะสำรวจกรอบรูปก่อนที่จะมีบางอย่างตกลงมา
“อะไรเนี้ย”ซาสึเกะพูดก่อนจะหยิบม้วยกระดาษขึ้นมา มันเป็นเหมือนม้วยคัมภีร์อะไรสักอย่าง ซาสึเกะสำรวจม้วยคัมภีร์ก่อนจะเจอตัวหนังสือ ที่เขียนไว้
“คัมภีร์ต้องห้าม”
ต้องห้ามเรื่องอะไรละไหนๆท่านก็ตายมาหลายร้อยศตวรรษแล้วนี้เปิดอ่านนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกท่านคงจะใจดีกับหลายๆอยู่หรอกนะ แม้ภาษาที่อ่านมันจะยากพอสมควรแต่เขาก็อ่านได้สบายมากก็ภาษานี้มันเป็นภาษาต้นตำหรับของตระกูลเลยนี้น่า ยังไงคนที่อยู่ในตระกูล อุจิวะ จะต้องอ่านมันออกแน่นละ
“ผมคิดถึงคุณมากนะ ซากุระ แม้เวลาจะผ่านไปนานถึงสองปีผมก็ยังคงคิดถึงคุณไม่เปลี่ยน แต่มันกลับคิดถึงคุณมากด้วยซ้ำ ผมไม่ขอให้คุณรอผมหรอกนะ เพราะผมรู้ว่าผมเลวแค่ไหน แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำร้ายคุณลงไป ผมอยากขอโทษให้มามากกว่านี้ นะแต่ก็ทำได้แค่นี้ละที่รัก เรามันมาคนละเส้นทาง ซึ่งผมก็รู้ว่ามันยากที่จะบรรจบกันได้ ความรักของเรามันต่างกันมากเกินไปที่รัก ทุกวันผมได้แต่นั่งมองต้นซากุระที่เติบโตและงามสะพรั่ง ผมใช้มันเป็นตัวแทนคุณนะที่รัก
เพราะมันช่างงดงามเหมือนคุณเลยละ งดงามจนไม่มีที่ติไม่ว่าจะสองปีก่อนหรือตอนนี้ ผมอยากสาระภาพบาปจังเลยที่รัก ที่ผมนึกถึงคุณในส่วนที่มันสกปรก ผมเอาคุณมาเปอะเปื้ยนในความคิดที่อยู่ในส่วนต่ำของผม เรื่องนั้นคุณคงจะรู้ดีอยู่สินะ ก็ผมเอาคุณมาคิดเรื่องที่ผมอยากพรากความบริสุทธิ์ของคุณไงละ แค่ได้เห็นคุณในตอนที่ตามหาผม เพลิงราคะในกายผมก็มีมากโขง ทั้งที่ผมคิดอยากจะเกลียดคุณแล้วแท้ๆนะ แต่มันก็ทำไม่ได้ คุณร่ายมนต์อะไรใส่ผมหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็อยากร่ายมันใส่คุณบ้าง คุณจะได้รู้ว่ามันทรมานเพียงใดที่ได้แค่อยู่ใกล้กับแตะต้องอะไรไม่ได้ และความคิดถึง ความเจ็บปวดซึ่งผมก็เดาได้ว่าคุณอาจเจ็บกว่าผมหรือ ผมอาจเจ็บกว่าคุณนะที่รัก ตอบผมหน่อยนะที่รัก ทุกวันนี้ผมได้แต่ภาวนาให้เราสองคนได้แต่งงานกันแล้วมีเจ้าตัวน้อยๆ มาให้ชื่นชมนะที่รัก
อุจิวะ ซาสึเกะ”
ซาสึเกะเบิกตากว้างเมื่ออ่านชื่อผู้เขียนเป็นไม่ได้ที่มันจะบังเอิญขนาดนี้ ทั้งชื่อและหน้าตามันก็คล้ายคลึงกับเขามากไปไหม แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นเขาก็หายตกใจ นี้หมายความว่าท่านต้องพรากกับคนรัก ซึ่งเขาก็คงเดาได้ไม่อยากว่าหญิงสาวที่ท่านกำลังโหยหาชื่ออะไร ซากุระ เธอคงจะชื่อซากุระ สินะ นั้นทำให้ซาสึเกะเบิกตากว้างอีกครั้งนี้มันคงเรียกว่าบังเอิญอีกสินะ เพราะคนที่เขาชอบก็ ชื่อซากุระเหมือนกัน แค่คิดซาสึเกะก็บิดตัวไปมาราวกับเขินในความคิดของตัวเอง แสดงว่าชาติที่แล้วเขากับซากุระก็อาจเกิดเป็นของกันและกันก็ได้
แต่เดียวก่อนนะแล้วบรรพบุรุษของเขาจะได้แต่งงานกับหญิงคนนั้นหรือเปล่า เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ พวกเขาจะทุกใจขนาดไหนเขาก็ไม่อาจรู้ โชคชะตาคงกลั่นแกล้งพวกเขามากสินะ เขาแล้วสงสารบรรพบุรุษของตัวเองจังเลยเฮ้ยไม่น่าจริงเลยนะ เขาไม่อาจรู้หรอกว่าพวกท่านนั้นจะทรมานกับการโหยหาความรักเพียงใด
“ฮือ..ซา..สึเกะ”เสียงเรียกปนสะอื้นเรียกเขาก่อนที่เขาจะหันไปหาแล้วตกใจกับภาพตรงหน้าเธอร้องให้เพราะอะไรกัน ซาสึเกะรีบเดินเข้ามาประชิดคนตัวเล็กที่ร้องให้หนัก เธอเป็นอะไร
“ใครทำอะไรเธอ เธอเป็นอะไร”ซาสึเกะถามอย่างรีบร้อนเธอเป็นอะไรทำไมถึงร้องให้อย่างนี้
“แค่เศร้าว่ะ และเจ็บแทนเธอคนนั้นด้วย”เธอพูดก่อนจะเอาหนังสือยืนมาให้เขา
“ความลับของวีระสตีหญิงของโคโนฮะ”
.
ซาสึเกะมองก่อนจะอ่านคราๆ และได้ใจความดังนี้คงเป็นหญิงสาวบรรพบุรุษของเขาเขียนไว้สินะ เขาพึ่งรู้ว่าท่านก็ใจร้ายกับเธอมากให้สิ ทีแรกเขาเข้าข้างท่านนะแต่ตอนนี้ไม่แล้ว แต่อย่างที่รู้ๆเราไม่ได้ยืนตรงจุดนั้นคงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นความรู้สึกยังไง บรรพบุรุษแค่อยากทำให้หญิงสาวคนนี้เกลียดตัวเอง ไม่อยากให้เธอรอ
ท่านคงเสียใจแล้วรู้สึกผิดมากที่ปล่อยให้เธอทรมานและโหยหาท่าน มินำซ้ำยังให้เธอรอด้วยความหวังที่ลิบลี่ ท่านแค่อยากให้เธอเลิกรักท่านและไปหาคนที่ดีกว่าก็เท่านั้นแม้ว่าท่านจะต้องตรอมใจก็ตาม ซาสึเกะรู้สึกเห็นใจบรรพบุรุษของตัวเองมาก อยากทำให้เธอเกลียด
ทั้งที่ตัวเองต้องการเธอแทบตาย ท่านคงจะเป็นพวกชอบทรมานหัวใจตัวเองมากสินะ เฮ้ยย
แต่เดี่ยวนะเขาพึ่งสังเกตนามสกุล นามสกุลของหญิงสาวคนนี้ชื่อ ฮารุโนะ ซากุระ เฮ้ยเบิกเอิจแม้แต่ชื่อเลยเลอะ ซาสึเกะมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เขายิ้มเขาไม่อยากคิดเหรอกนะว่าเขาจะกลับชาติมาเกิด มาชดใช้เธอ ชดใช้สิ่งที่ทำให้เธอเจ็บปวดทรมานแบบนี้ไง เขาเข้าใจแล้ว
“ยัยขี้แย”กึก ซาสึเกะมองคนที่กำมัดแน่น
“แกว่าใครขี้แยยว่ะค่ะ”เธอฉุดเขาที่กล้าพูดออกมา ทั้งที่ตอนเขาเป็นเด็กขี้แยกว่าเธอด้วยซ้ำขนาดเธอโกหกว่าจะเอา มีดมาตัดเจ้าโลกของมัน มันก็ร้องให้แล้วไม่ยอมพูดกับเธอจนเธอต้องง้อมันด้วยการหอมแก้มหนึ่งฟอดใหญ่ๆ ถึงได้มาคุยกับเธอ
“ก็เธอไง ขี้แยแถมพูดไม่เพราะ”เธอมองหน้าเขาก่อนจะชี้หน้าแล้วจะสบคำพูดด่าเขาแต่ต้องหยุดกึกเพราะเขาชี้หน้าพร้อมกับพูดบางอย่างกับเด็กสาวจนทำให้เธอแทบอยากฆ่าคนหีรู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ถ้าเธอด่าฉันแม้แต่คำเดียวบอกไว้ก่อนนะคำละยก...นะที่รัก”เขาพูดพร้อมยิ้มอย่างผู้มีชัย ซากุระกริ๊ดร้องอยู่ในใจที่ไม่อาจทำอะไรเขาได้เหมือนตะก่อน รู้งี้เธอน่าจะตัดเจ้าโลกเจ้านี้ตอนเด็กจริงๆ
“แล้วอีกอย่างเธอไม่มีทางตัดความภาคภูมิใจฉันได้หรอก”ความภาคภูมิใจ เธออยากกรีดร้องเป็นภาษา โปรตุเกส จริงความภูมิใจของแกฉันอยากสับให้ฉลาดกินให้หมดเลยคอยดู
“ยะ ไอ้ความภาคภูมิใจของแกมันโครตทำให้ฉันอยากสับให้หมากินเลยละ”
“ไม่เสียดายเหรอ?”เขาถามพร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่เธอรังเกียจสุดๆ
“ยะ”เธอพูดพร้อมกับหันหลังให้เขา ก่อนจะเดินจากไป ซาสึเกะมองตามแผ่นหลังคนเอาแต่ใจด้วยความเอ็นดู
สงสัยเขาคงมีนิสัยเหมือนกับ บรรพบุรุษตัวเองมากสินะ เพราะ อุจิวะคนนั้น เป็นพวกหื่นเงียบ ส่วนฮารุโนะคนนั้นก็เป็นพวกเปิดความรู้สึก เลยตกทอดมาหาเขากลายเป็น หื่นแบบเปิดเผย สินะ แต่ยังไงเจตนารมของท่านก็สมหวังอยู่ดี ท่านได้แต่งงานกับคนที่ท่านรักและรักท่าน ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาต้องแต่งงานกับเธอให้ได้
.
.
ความคิดเห็น