คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 11:ไอ้หื่น
โรงเรียนของเราไม่ค่อยจะน่าอยู่สักเท่าไร คุณครูอะใจดีอยู่ส่วนเด็กๆนะน่าถีบทุกคนอย่างเช่นยัยหัวแดง เบื่อมันมากมารอที่คอนโดตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง บทจะไล่หล่อนก็บอกว่าขออยู่ด้วยคนได้ด้วยมั้ย เพราะอีกไม่นานก็จะออกจากรั่วโรเรียนแล้วไปมหาลัย ส่วนฉันนะเหรอ มีแล้วละมหาลัยจะเข้าคณะไหนก็ได้ ไม่ต้องเลือกเพราะฉันจะเป็นอะไรก็ได้ อนาคตฉันวางไว้เรียบร้อยแล้ว พอทำงาน ฉันก็จะเก็บเงินก้อนไว้แล้วก็จะมีเจ้าตัวเล็กๆให้อุ้มแล้วคอยเป็นห่วง อยากมีลูกมานานแล้วละแต่ติดตรงยังเรียนอยู่สิ เฮ้ยเบื่อจัง
ถ้ามีเด็กๆมาอ้อนก็คงจะดี นี้มีแต่เด็กแก่ๆอย่างไอ้ซาสึเกะที่กำลังทำหน้าเบื่อโลก ให้ยัยนี้ป้อนข้าวให้ตายเถอะ
“เดี่ยวซากุระจะไปไหน”ไปนรกมั้งถามได้
“ไปฉี่ไปด้วยมะ”
“ถ้าให้ไปนะ”ไอ้บ้านี้เดี่ยวพ่อก็จับหักคอสะหรอก ฉันไม่สนใจมันสักเท่าไร อยู่ในสถานนะการแบบนี้อึดอัดแล้วก็ไม่ชอบใจเอามากๆด้วย ไปหาเดินสูบอากาศที่บริสุทธิ์ดีกว่าอยู่ที่นี้รู้สึกอิจฉาอะ
อากาศที่หลังโรงเรียนนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดเลยนะตรงข้ามมันกลับ สดชื่นสุดๆเลยละฉันเดินมานั่งที่ใต้ต้นซากุระ ก่อนจะสูบอากาศเข้าเต็มปอดตลอดหลายเดือนมานี้ฉันทำอะไรบ้างนะ มีแต่ต่อล้อต่อเถียงกับไอ้บ๋าซาสึเกะสินะ เฮ้ย
ฉันหลับตาแล้วก็ฟังเสียงลมที่พัดแล้วเสียงนกร้องไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายแบบนี้มาก่อนเลย แต่สงสัยฟ้าคงเห็นว่าฉันกำลังเหงาเลยส่งไอ้โรคจิตซาสึเกะมาเป็นเพื่อน
“ไงจ๊ะ เบบี้ชิงหนีมาคนเดียวไม่เห็นบอกเลยนะจ๊ะ”งั้นจะเรียกว่าเอาตัวรอดเป็นยอดดีเหรอ
“ไม่ได้หนีสักหน่อยแค่มาหาที่สงบพักอ่ะ ว่าแต่มึงนะจะเรียนมหาลัยไหนเหรอแล้วคิดไว้ยังว่าอยากเป็นอะไร”
“ก็มหาลัยไหนก็ได้ ว่าแต่ฉันจะไปบริหารบริสัทของตัวเองนะ”เออสิบ้านมันรวยนิ แต่ก็ชั่งเถอะ
“แล้วมึงละ”ไอ้โรคจิตซาสึเกะถามฉันก่อนจะเอนตัวพิงใต้ต้นซากุระที่ข้างๆฉัน
“กูเหรอ...ไปตามยะถากรรม”
“หือชีวิตมึงนี้เนอะ”ก็กูนิ เฮ้ย
“กูก็ไม่รู้หรอกนะซาสึเกะว่ากูจะเป็นอะไรพอถึงเวลากูก็จะเลือกเองละ”ใช่เรื่องของอนาคตใครจะไปรู้กัน แต่ฉันนะอยากเป็นนักการทูตนะฉันพูดเรื่องอาชีพของตัวเองให้ซาสึเกะฟังไม่ได้หรอก ยังไงมันก็ไม่ให้ฉันเป็นยิ่งเกิดเรื่องแบบนั้น เจ้านั้นได้เอาเรื่องนี้ไปฟ้องคนอื่นแน่น เพื่อที่จะไม่ให้ฉันไปมันทำได้ทุกอย่างนั้นละ
“ซาสึเกะถ้าเกิดวันหนึ่งกูไม่ได้อยู่กับมึงมึงจะทำไง อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”ก็ไม่รู้หรอกว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนั้นออกไป แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าเจ้านั้นอยู่คนเดียวก็คงทำตัวเลอะเทะ ยังไงก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั้นละ ไอ้โรคจิตซาสึเกะมองเข้ามาในนัตย์ตาของฉันเหมือนมันต้องการค้นหาอะไรบ้างอย่าง
“ถ้าไม่มีมึง โลกของกูคงไม่มีความหมาย”คำพูดของเจ้านั้นมันทำให้ฉันหน้าแดง ก่อนที่เจ้านั้นมันจะดึงฉันเข้าไปกอด
“และกูจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่น”ซาสึเกะพูดก่อนที่เจ้านั้นจะกอดฉันแน่นขึ้น เหมือนเจ้านั้นกำลังกลัวความคิดของตัวเอง ทั้งที่แกกว่าฉันตั้งหนึ่งปียังมาทำใจเสอะอยู่ได้
“อืม ปล่อยกูได้แล้ว แล้วหนียัยหัวแดงมาได้ไงอ่ะ”นั้นสิยัยนั้นอย่างกับปลิงสลัดมันหลุดได้ไงว่ะเนี้ย
“นิดหน่อยนะ ยัยนั้นแฟนคลับเยอะจะตายกูแค่บอกว่ายัยนี้อยากจูบใครสักคนก็มีคนมาหาเยอะเหมือนกัน”เลวว่ะมึง
“มึงโครตเลวว่ะ”
“เขาไม่เรียกว่าเลวหรอกว่ะ แต่เขาเรียกว่าเอาตัวรอดเป็นยอดดี”เหรอว่ะ แกนี้น่าเหมือนว่าจะลืมอะไรไปสักอย่าง
“โอ๊ยยยยย มึงจะตีมาทำไมว่ะเนี้ย”เผลอเป็นไม่ได้เนอะมึง
“เนียนนะยะ เอามืออกจากต้นขากูได้แล้วขนลุกว่ะแล้วก็ปล่อยกู..อืม”เกินไปแล้วนะเจ้านี้ อยากตายมากหรือไงห๊ะ จะไม่ให้อารมณเสียได้ไงก็เจ้าโรคจิตซาสึเกะมันล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อฉันก่อนจะมาจับหน้าอก ไอ้หื่นมันไม่เลือกเวลาและสถานที่จริงสินะ ดีนะที่นี้เป็นหลังโรงเรียนเลยไม่ค่อยมีใครผ่านมา
“ขอหน่อยนะไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว”กริ๊ดดดดดดดดดด ไอ้หน้าด้าน บรรพบุรุษของแก เป็นคนคิดค้นสูตรปูนซีเมนต์หรือไงกันยะทำไมมันถึงได้ด้านหนักด้านหนาขนาดนี้
“ไอ้เป็ด....อืมถ้าไม่ปล่อยมึง..อ่าตายแน่น”ให้ตายสิ ต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นจบไม่สวยแน่น คือตอนนี้ฉันอยู่ในสภาพที่โครตจะเสียเปรียบมันมาก คือนั่งคร่อมตัวมันและที่สำคัญฉันหันหน้าไปทางมันด้วย มือเจ้านี้ก็คลึงหน้าอกฉันอยู่นั้นละไม่พอมันยังเอาหน้ามาซุกที่หน้าอกฉันอีก เจ้าบ้าเอยไม่กลัวผีกลัวสางบ้าเลยหรอไง
“ซาสึเกะเดี่ยวก่อน” ฉันพูดพร้อมกับเอามือยกขึ้นห้าม เมื่อเจ้านั้นมันตักตวงหน้าอกของฉันจนพอใจ เจ้านั้นมันก็จะเลื่อนเป้าหมายมาที่ซอกคอของฉันฉันเลยมีโอกาสที่จะเจ้านั้นหยุด
“ไม่เอาอะ เค้าอยากกินจนใจจะขาดแล้ว”หืมถ้ากูไม่เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะปานนี้มึงตายนานแล้ว
“ตะ...แต่เค้าอายนะ”เกลียดมันชะมัดที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่สภาพนี้
“อายเหรอ?”เออดิว่ะ กูก็ไม่ได้ด้านเหมือนมึงนิ ฉันพยักหน้าให้เจ้านั้น ฝากไว้ก่อนเถอะมึง กูจะเอาทบต้นทบดอกเลยคอยดู
“เฮ้ยยยก็ได้ ยังไงฉันก็ไม่อยากใครเห็นของๆเมียฉันหรอก”กริ๊ดดดดดดดปากแกนะมันน่าเอาขี้เถ่ายัดปากนัก
“งั้นก็เปล่าเขาได้แล้ว”คือตอนนี้สวนวิญณาคนเจ้าเล่ห์ไว้ก่อน นี้ละเนอะที่เขาบอกว่าเวลาหมาป่ามันจนตรอกก็หาวิธีเอาตัวรอดด้วยประสบการณ์ของมัน ไอ้ซาสึเกะทำหน้าอย่างครุนคิดก่อนที่เจ้านั้นมันจะยกยิ้มมุมปาก สิ่งกระทำเหล่านั้นมันทำให้ฉันแทบเหงื่อนไหล
“จะปล่อยก็ได้ถ้า เธอ..”อย่าลากทั้งมือทั้งเสียงกูขนลุกว่ะ ถ้าไปแต่เสียงเดื้ยจะไม่ว่า แต่นี้นิ้วชี้เจ้านี้ลากไปตามโครงหน้าฉันก่อนจะมาหยุดบริเวณกระดุมเม็ดแรกของฉัน
“ธะ..เธออะไร”สาบานได้ว่าไม่ได้กลัวเจ้านี้ แค่เสียงสั่นเฉยๆ ซาสึเกะโน้มหน้ามามากระซิบที่หูฉัน
“ถ้าเธอเป็นของฉันอีกครั้ง”
“....!!!!....”สติลูก อย่าไปกลับมาก่อน ไอ้บ้าเป็ดแกอยากตายนักหรือไงนับวันแกก็เริ่มทำตัวแปลกๆขึ้นแล้วนะเจ้าบ้านี้
“ซาสึเกะมึงบ้าไปแล้วเหรอว่ะ”คือถ้าพูดดีไม่ฟังกูก็จะไม่พูดแล้ว
“กูไม่ได้บ้ากูต้องการมึง”นั้นยังจะมาเล่น เดี่ยวแม่จะโชว์ให้ดูว่าการแกล้งคนมันเป็นยังไง พอฉันคิดเสร็จฉันก็ปลดกระดุมเจ้านี้ออก รู้สึกเหมือเจ้านี้จะตกใจกับการกระทำของฉันเลย
“หืม.ทำไร”เล่นละครลิงอยู่มั้งไอ้นี้ นิ ดูยังไงกูก็อ่อยมึง ฉันไม่พูดทำเพลงอะไรให้เสียเวลาเพราะเป้าหมายของฉันคือต้องการหลุดจากอ้อมกอดสุดแกร่งของเจ้านี้เท่านั้นละ นิ้วมือของฉันทาบบนอกแกร่งที่ฉันสัมผัสอยู่ทุกวันเหมือนเจ้านั้นจะยิ้มอย่างพอใจ และเป็นไปตามคาดไอ้โรคจิตมันยอมเอามือออกจากเอวของฉันแล้ว ใครมันจะไปหน้าด้านพออยู่ต่อละ ก็ลุกสิค่ะ โอกาสมันไม่ได้มีบ่อยนักนะ
“ลุกได้แล้วยะ”คือตอนนี้อยู่ไกลไอ้โรคจิตเยอะเลย
“อะไรของมึง...เสียอารมณ์หมด”คือมึงคิดว่ากูมีอารมณ์งั้น สิ มึงคิดถูกแล้วกูมีแต่ก็ไม่เยอะโว๊ยยยยย
“เรื่องของมึงดิ กูหิวข้างแล้วไปหาอะไรกินได้แล้วแล้วก็อย่าลืมติดกระดุมเสื้อด้วย”ฉันพูดพร้อมกลับหันหลังให้มัน กะว่าจะหนีปัญหาวุ่นๆแล้วออกมาอยู่คนเดียวเงียบๆแต่ก็โดนบุกรุกอีกจนได้
“ทำไม หึงกูเหรอ”
“เออ”ยอมรับไปดิ ฉันไม่ได้คนฟอมร์จัดสะหน่อยหรือเปล่านะ
“หึงจริงดิ”
“เออ แล้วเลิกพูดมากได้แล้ว เป็ด”เบื่อเจ้านี้จริงๆ
ไม่ชอบคือความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นเมื่อเห็นยัยคารินกำลังป้อนข้าวป้อนน้ำให้อิเป็ด ถามหน่อยเถอะหล่อนชาติที่แล้วไอ้โรคจิตซาสึเกะเป็นลูกแกเหรอยะ แม่งกระนิกกระแน่
“ซาสึเกะคุง ป้อนคารินหน่อยนะ”รู้สึกว่าอาหารเป็นพิษแดกเชี้ยอะไรไม่ลงแล้วละ
“ซากุระไม่กินเหรอ”กูก็หิวอยู่นะ แต่พอเห็นพวกมึงหวานกันแล้วกูก็แดกเชี้ยไรไม่ลงจริงๆว่ะ
“ไม่ว่ะ มึงกินเถอะ”
“พูดไม่เพราะเลยนะซากุระจัง..ไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยนะ”คือกูขอโทษนะค่ะ พอดีไอดอลกูคือพ่อขุนรามคำแหงค่ะ เลยได้เชื้อมาเต็มๆ
“ถ้าเลือกเกิดได้ก็อยากจะเป็นผู้ชายนะค่ะ”
“อุ้ย จริงเหรอจ๊ะว่าแล้วทำไมเธอถึงได้แบนขนาดนี้”กึก อดทนไว้ เดี่ยวเถอะอยากตายนักใช่ไหมเธอนะ
“เขาไม่ได้เรียกว่าแบนค่ะ แต่เขาเรียกว่าสวยธรรมชาติไม่ต้องแต่งเติมอะไรมากมาย อย่าเช่นนมนี้ก็ของปลอมสินะ”ฉันพูดก่อนจะจับหน้าอกยัยนั้นและบีบ สงสัยโรคหื่นต้องติดมากับไอ้ซาสึเกะแน่นๆเลย เฮ้ยทั้งๆที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆแต่ทำไมฉันถึงนิสัยเหมือนกับแกละเป็ดเอย
“นี้หล่อนใครสั่งให้หล่อนมาบีบหน้าอกฉันห๊ะ”
“เอะ..เอ๋ใครบอกนะ ซาสึเกะคุงนายบอกเหรอ ก็ไม่นิ เธอนินะไม่ว่าจะปลอมแล้วยังหูหวกอีก..น่าสงสาร”
“กริ๊ด”
“อย่านะ”ยัยนั้นจะกริ๊ดแต่ฉันห้ามไว้ก่อนคือหนึ่ง ยังไงฉันก็สู้แรงยัยนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว สองละไม่อยากแสบแก้วหู สามยังไงซาสึเกะคงไม่ปล่อยให้ยัยนี้ทำร้ายฉันได้หรอก
“มานี้หน่อย”เจ้านั้นพูดก่อนจะลากฉันไปด้วย คือมีอะไรอีกว่ะค่ะ
“มีไรว่ะ”เมื่อมาในที่ลับตาคนไอ้ซาสึเกะก็หยุดเดิน ฉันจึงถามมัน
“.....”เงียบคืออะไร
“มีไร เงิบแดกหรือไง”
“......”ไม่ตอบมึงจะเล่นละครใบ้กับกูหรือไง กูไม่ใช่มิสเตอร์บินนะ ที่จะได้รับรู้ทุกการกระทำของมึงนะ
“ถ้าไม่มีไรกูไปละ รำคาญว่ะ”ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินกลับไป แต่ก็โดยมือไอ้ซาสึเกะจับไว้ ฉันหันหน้ามาหามันก็เห็นมันทำหน้า โอ๊ยยยยอยากถีบ
“ไม่คิดจะจุ๊ฟเขาบ้างเหรอ?”ไอ้ตอแหลที่มึงทำนิหมายความว่าจะให้กูจุ๊ฟใช่ไหม
“แผนสูงนะยะ”ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้เจ้านี้
“ฉันไม่ชอบให้เธอไปสัมผัสใคร และไม่ชอบให้ใครสัมผัสเธอยกเว้นแต่ฉันคนเดียว”
“!!!!!”ช็อก อะดิมันเล่นอะไรอีกว่ะ
“เธอเป็นของฉันนะ”
“เดี่ยวๆ ไข้ก็ไม่มีนึก นอนเพียงพอเปล่าว่ะ”ฉันพูดพร้อมเขาหน้าผากชนกับหน้าผากมัน ก็ไม่ร้อนนิ แล้วหน้าแดงทำไมว่ะ
“เปล่าหรอก พูดยังไงคนโง่อย่างเธอก็ไม่เข้าใจหรอก”เอ้า
“ไอ้บ้า”
ความคิดเห็น