คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : {Chapter6}
“ไม่หยักจะคิดว่าซาสึเกะจะว่าง”คำพูดของคนที่นั่งอยู่ข้างๆมันทำให้เขาถอนหายใจ อุตส่าห์พามาแล้วยังจะมาประชดประชันมันน่าจับโยนออกไปนอกรถสะให้เข็ด
“ก็ฉันสัญญาแล้วนิ”
“เหรอค่ะ แต่มันเลยสัญญามาตั้งสามวันแล้วนะ”ซากุระพูดขึ้นเมื่อนึกย้อนไปสามวันก่อนทั้งที่สัญญาเธอไว้อย่างนั้นแล้วแท้ๆว่าจะพาไปเที่ยวแต่ไหนกลับไปติดปาร์ตี้ จนลืมเวลา
“ฉันก็ขอโทษแล้วนิ ยังไงก็พามาแล้วนิ”
“ที่หนูโกธรไม่ใช่เรื่องนั้นสักกะหน่อยนะค่ะ ซาสึเกะรู้ตัวหรือเปล่าว่าจะทำให้หนูผิดหวังนะ”พูดพร้อมกับกอดอดมองหน้าต่างชมวิวข้างนอกโดยไม่มองมาทางเขา โกธรสุดคือความคิดของเธอ ความคิดบ้าๆที่คิดว่าเขาจะไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น แค่คิดเธอก็โกธรเขาสุดขีด
“ฉันสาบานได้ว่าไม่ได้ทำในสิ่งที่เธอคิด”ยิ่งแก้ตัวก็เหมือนว่าเขาผิดไปกันใหญ่ ทำไมเขาต้องมาแก้ตัวกับเด็กผู้หญิงด้วยเนี้ย
“โป้งไม่ต้องมาพูดด้วยเลย”เป็นการปิดการสนทนาแบบสั้นๆแต่เรียกความหมั้นไส้จากคนตัวโตได้ดี
ซาสึเกะเหยียบคันเร่งให้มิด เพื่อหวังจะให้คนตัวเล็กร้องออกมา แต่ดูเหมือนเธอจะใจแข็งซากุระไม่ร้องออกมาสักกะแอะเดียว ไม่ว่าเขาจะเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา หรือซิกแซ็กไปมาเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้นเหมือนกับว่าเธอเป็นรูปปั้นที่มีไว้มานั่งดูวิวข้างนอก สงสัยคงจะโดนโกธรจริงๆ เป็นเพราะแกคนเดียวไอ้นารูโตะ ถ้ามันไม่รั้งเขาไว้ละก็ ถ้ามันไม่โกหกวันและเวลาเขาละก็ แต่เขาก็โง่เชื่อเจ้าหมอนั้นจริงๆละ กลับไปจะคิดบัญชีทบต้นทบดอกเลยคอยดู
เมื่อขับรถมาถึงบ้านพักต่างอากาศโดยระหว่างทางมีแต่เสียงคันเร่งกับลมหายใจที่ดังขัดใจมาตลอดทาง ซากุระเปิดประตูรถออกก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้สีฟ้าลงมาจากรถแล้วเดินเข้าบ้านพักโดยไม่รอคนที่ยืนดูเธออย่างเงียบๆ
เมื่อก้าวเข้ามาในตัวบ้านทุกอย่างดูเหมือนปกติ บ้านก็สะอาดสะอ้านไม่หรูหราจนเกินไปพออยู่มีสระว่ายน้ำ มีทุกอย่าง สไตร์การแต่งบ้านก็เรียบง่ายซากุระขึ้นไปชั้นสองก่อนจะเข้าห้องนอนที่เขียนชื่อเธอไว้
“เฮ้ย..ซาสึเกะใจร้ายงี่เง่าสุดๆเลย”ซากุระล้มตัวนอนก่อนจะด่าคนที่เขาไม่อยู่ให้ด่าปานนี้ไม่รู้จะไปอยู่ไหนแล้ว เชอะเธอไม่สนหรอกคนใจร้ายพันนั้น
.
.
“ยัยเด็กดื้อ”ชายหนุ่มพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มเด็กดื้อที่นอนหลับปุ๋ยสงสัยคงจะเหนื่อยเพราะเก็บอาการหวาดกลัวไว้ข้างในและความโกธรไว้จนเพลีย
ซาสึเกะเกื่อผมดอกซากุระที่ปกหน้าของเธอออกก่อนจะก้มลงจูบศีรษะเธออีกครั้ง เขาอยากจะกอดเธอ เมื่อคิดได้อย่างนั้นเขากำตามความคิดของตัวเองทันทีซาสึเกะล้มตัวลงนอนข้างๆเธอก่อนจะกอดเธอไว้ ลมหายใจของเธอมันยังทำให้เลือดในกายเขาสูบฉีดได้ดีโดยไม่บกพร่องเหมือนจะรู้หน้าที่ของตัวมันดี
ตัวของเธอนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากไฟที่สามารถแผ่เผาเขาให้มอดไหม้ได้ก็รู้อยู่หรอกว่าถ้าหากเขาเข้าใกล้เธอมากกว่านี้สักวันเพลิงนั้นมันจะเผาเขาไปด้วยความราคะเสน่หาเขาอาจจะจมติดอยู่กับมัน ยิ่งนับวันตัวเธอก็เติบโตร่างกายที่เปลี่ยนไป หรือมันจะต้องถึงเวลาที่เขาควรจะหยุดการเจริญเติบโตของเธอเพื่อไม่ให้เธอทำให้เขาหวั่นไหวไปมากกว่านี้ เพื่อไม่ให้เขาทำเกินหน้าที่
หรือเขาควรจะหยุดการกระทำของเธอดีที่ทำให้เขาแทบคลั่งได้ทุกเมื่อทุกเวลา การกระทำที่เหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตของเธอมันทำให้บางทีเขาอยากจะจับเธอกดลงกับเตียงนอนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยเธอจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่าตัวเองทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทั้งจูบ หรือบางทีก็เข้ามากระโจนใส่เขาตอนที่เขานอนเล่น ตอนเขาเผลอเธอทำเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่ต่างไปแต่ก่อน เหมือนกับว่าตัวเองยังเป็นเด็ก
“ขอโทษที่ทำให้ตื่นนะซากุระ”ซาสึเกะพูดขึ้นมาเมื่อสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กที่เขานอนกอดนั้นมีปฏิกิริยายุกยิกๆ
“อะ..ออกไปเลยนะ”แม้จะดีใจอยู่ลึกๆว่าเขามาง้อแต่เขาทำในสิ่งที่น่าโกธรมากๆสำหรับเธอซากุระมองคนที่กอดเธอด้วยสายตาเขี้ยวปั๊ด การกระทำนั้นมันไม่ได้ช่วยให้เขากลัวหรืออย่างไรตรงข้ามซาสึเกะกับชอบมันมากด้วยซ้ำดูเหมือนว่าคำพูดของเธอมันไม่ไดเข้าหูเขาเลยสักนิด
ซาสึเกะก้มหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเล็ก
“ไม่ออกแล้วจะทำไม หมู่นี้ดื้อด้านมากนะสงสัยต้องสั่งสอนให้รู้จักจำสะแล้ว”คำพูดของเขามันทำให้เธองงแต่เธอก็รู้สึกหวั่นๆในใจสาวน้อยยกมือทั้งสองขึ้นก่อนจะดันเขาออกไปแต่รู้สึกว่าเขามีแรงมากกว่าเธอตั้งหลายเท่า
“หนูไม่ได้ดื้อสักหน่อยซาสึเกะออกไป..ซาสึเกะทำอะไร”คำถามซึ่งคนที่ถูกถามคงไม่มีเวลาตอบคำถามนั้นซาสึเกะฝังจมูกโด่งไปที่ซอกคอเล็กถึงจะไม่ได้ชิมหมดตัวแต่เขาก็ขอกำไลเล็กๆน้อยๆ
ก็แล้วกัน
“ซาสึเกะ หนูจักจี้นะ”พูดออกไปตามที่ตัวเองรู้สึกเธอรู้สึกว่าเหมือนเขากำลังเลียคอเธอยังไงก็ไม่รู้ก่อนที่เขาจะย้ายร่างมาคล่อมตัวเธอ มือของเขาก็เลื่อนมาประสานกับมือเธอทั้งสองข้างส่วนหน้าก็งุ่นอยู่กับคอของเธอ
“ซาสึเกะ..โอ๊ยเจ็บ”เหมือนว่าเขากัดเธอใช่เขากัดเธอ นี้เขาจะทำอะไร เขาคงไม่ทำอะไรบ้าๆเหมือนกับสิ่งที่เธอคิดหรอกนะ
ซาสึเกะสูบดมกลิ่นหอมให้ได้นานที่สุด ก่อนที่เขาจะขบกัดที่คอสีขาวของเธอแม้มันจะมีรอยแดงเป็นจ้ำๆแต่สิ่งนั้นกับไม่ได้น่าเกลียดมันน่ามองสะมากกว่า มือหนาของเขาเลื่อนลงมาปลดกระดุมของเธอซากุระมองการกระทำที่ผิดปกติไปจากเดิมของเขา
“ซาสึเกะ ซาสึเกะได้ยินหนูไหม!!!”ตะโกนออกไปเพื่อให้เขาได้สติ แต่ดูเหมือนว่าสติของเขาจะหายไปซาสึเกะสอดมือกุมหน้าอกของเธอ ซากุระเบิกตากว้าง
“กริ๊ดดดด ซาสึเกะ ออกไปนะกริ๊ดดดด”เสียงร้องของเธอมันเหมือนจะทำให้เขาได้สติซาสึเกะรีบผละออกจากตัวเธอก่อนจะมองสภาพคนในใต้ร่างเหมือนบ่อน้ำตาของเธอจะแตก ซาสึเกะเอามือมาติดกระดุมเสื้อของเธอ
“ขอโทษ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มลงจูบที่กระหม่อมบาง ซากุระหลับตาลงรับสัมผัสที่กล่าวขอโทษเธอก่อนที่ซาสึเกะจะผละออกพร้อมกับหันหลังจะก้าวลงจากเตียงก่อนจะได้รับสัมผัสที่เบาเบาแต่กลับอบอุ่นมากอยู่ที่ข้างหลังของเขาแขนเล็กๆนั้นโอบลอบตัวของเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
“มีอะไรเหรอซากุระ”
“ยะ..อย่าไปไหนนะ”คำพูดของคนตัวเล็กมันทำให้เขาอมยิ้มก่อนที่เขาจะจับมือเธอออกแล้วหันมาโอบกอดเธอแทน
“ฉันไม่ไปไหนแล้ว”
.
.
“เดี่ยวฉันไปซื้อของก่อนนะรออยู่ที่นี้ละ”
“ค่ะ กลับมาเร็วๆนะหนูจะเตรียมของให้”คำพูดของเธอมันทำให้เขายิ้มก่อนจะลูบหัว
“อืม เจอกัน”
เมื่อคนตัวโตบึ้งรถออกไปเธอก็เดินไปเตรียมของรอที่ห้องครัว เมื่อเตรียมไปเตรียมมาเธอก็ไปหยิบของที่อยู่ใกล้ๆกระจกก่อนสายตาจะไปปะทะเข้ากับรอยสีแดงที่เป็นจ้ำอยู่บริเวณลำคอซากุระยื่นมือสีขาวของตัวเองไปแตะบริเวณต้นคอ
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจที่เต้นแรงและรั่วจนเธอสัมผัสได้ใบหน้าของเธอก็ร้อนซ่าส์ให้ตายเถอะสงสัยไข้จะกินไปแล้วจริงๆ ซากุระสะบัดหัวไปมาแต่ใบหน้านั้นก็ยังเปื้อนยิ้ม
กรึบ กรึบ
เสียงเหมือนคนเดินนั้นทำให้เธอหันไปที่ทางประตู สงสัยซาสึเกะกลับมาแล้วมั้ง แต่เขาพึ่งไปเมื่อตะกี้เองนะทำไมกลับมาเร็วจังหรือจะลืมของไว้
“ซาสึเกะลืมของไว้เหรอค่ะ”
“.........”ได้เพียงแค่ความเงียบมา สิ่งนั้นมันทำให้เธอนึกหวั่นอยู่ไม่น้อยซากุระควานหาสิ่งของที่พอจะเป็นสิ่งไว้ป้องกันตัวได้ก่อนจะได้กะทะใบหนึ่ง
“นั้นใครนะ ใช่ซาสึเกะไหม”คำพูดของเธอมันทำให้คนปริศนาค่อยๆก้าวออกมาจากเงามืด
“ไม่หยักจะคิดเลยเหะ ว่าท่านซาสึเกะจะให้เด็กสาวมนุษย์เรียกชื่อห้วนๆแบบนั้น”เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มปริศนา มันทำให้เธอตกใจกับสรรพนามที่เขาเรียกซาสึเกะ แต่ไม่ก็ไม่เท่าตัวของเขาที่น่าประหลาดสุด ใบหน้าที่คล้อยหมูแต่ตัวเป็นคนผิวพรรณออกคล้ำๆ สิงนั้นมันทำให้ถอนตรู่ไปที่จนแผ่นหลังไปชนเข้ากับที่บานประตู มันคืออะไรกัน
“เธอคงจะเป็นคนสำคัญของเขาสินะ”พูดพร้อมกับยิ้มเหี้ยมมันทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขามาไม่ดีอย่างแน่นนอน ตัวประหลาดตัวนั้นหยิบมีดเล่นหนึ่งขึ้นมาก่อนจะขว้างมันมาใส่เธอซากุระหันหน้าหนีหลบได้อย่างวุดวิดแต่ที่แก้มของเธอนั้นมีเลือดซึม น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลออก
“หลบได้ด้วย แต่ขอบอกนะว่าอันนี้เธอไม่มีทางหลบได้แน่นฉันละอยากเห็นใบหน้าของเธอที่ทรมานปานจะตายมันหน้าจะสนุกไม่เบา แต่ฉันอยากเห็นใบหน้าท่านซาสึเกะตอนร้องให้ปานจะขาดใจตายมากกว่า”พูดพร้อมกับยิ้มอย่างน่ารังเกียจก่อนที่จะมีมีดเล่มหนึ่งลอยมาที่เธออย่างจงใจ
“กริ๊ดดดด”ซากุระเปิดประตูก่อนจะปิดมันไว้แน่นแล้ววิ่งไปสุดชีวิตไปที่ชายหาด
“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย...ซาสึเกะช่วยหนูด้วย”สาวน้อยวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตก่อนที่เธอจะไปชนกับคนกลุ่มหนึ่ง
“ว่าไงสาวน้อยมีอะไรให้ช่วยเหรอจ๊ะ”คำพูดที่ดูน่าเกียจกับกลุ่มเพื่อนของพวกเขาที่อยู่ข้างหลังพากันโห่ร้องแซวเธอ แต่ซากุระไม่มีเวลามารังเกียจอะไรทั้งนั้น
“ช่วยหนูด้วยค่ะมีคนพยายามจะฆ่าหนูช่วยด้วย”พูดพร้อมกับจับมือเขาอย่างร้อยรนใบหน้าของเธอก็เปื้อนไปด้วยน้ำตา
“แล้วเขามากี่คนละ”ถามออกไปเพื่อเช็ดปกำลังพลถ้ามามากกว่าเขาก็จะแพ่นไปให้ไกล
“คะ..คนเดียวค่ะ..ช่วยหนูด้วย”เมื่อได้คำตอบที่ดูสบายใจมันทำให้เขายิ้มอย่างมีชัย แค่คนเดียวเดี่ยวก็จัดการเสร็จแถมยังได้สาวน้อยมาข้างกายอีกด้วย
“ไปอยู่ข้างหลังพวกพี่นะ”ซากุระทำตามเธอหลบไปอยู่หลังต้นไม้ขนาดใหญ่ก่อนที่เจ้าตัวประหลาดจะมา เจ้านั้นยิ้มเหี้ยม
“สาวน้อยหาทางหนีทีไร่ไว้เหรอ หึ”คำพูดของมันทำให้กลุ่มนักเลงถึงกับตื่นในรูปลักษณ์ที่ผิดประหลาด
“กะ..แกมันตัวอะไรกันแน่นว่ะ..อ๊ากกก”พูดยังไม่จบประโยคดีก็โดนเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นตัดหัวโดนของมีคม ก่อนจะฆ่าทุกคนพื้นหาดนั้นกลายเป็นสีเลือด ดวงตาสีมรกตนั้นสั่นระริกไปด้วยความกลัวก่อนที่จะมีภาพแห่งความทรงจำที่อยูส่วนลึกที่สุดของจิตใจปรากฏขึ้น
“แม่รักลูกนะ อย่าโก..”หญิงสาวที่มีผมสีชมพูเข้มกับดวงตาสีฟ้าพูดกับเธอ อย่าอะไรผู้หญิงคนนั้นพูดต้องการที่จะพูดอะไร เธอคนนั้นพูดออกมาทั้งน้ำตาอะไรกัน
“อ๊ากกกก”แต่เสียงร้องโหยหวนของผู้คนเหล่านั้นมันทำให้เธอหลุดจากภวงค์แห่งความคิดเธอมองทุกอย่างที่เป็นสีเลือดซากุระล้มตัวลงไปกับพื้นทรายก่อนที่เจ้านั้นจะเดินมาใกล้ๆเธอ
ตอนนี้ในจิตใจของเธอคิดถึงแต่คนที่เธอรักและเคารพที่สุด
“ซาสึเกะช่วยหนูด้วย!!!”คำพูดของเธอเหมือนกับจะส่งไปถึงคนที่เธอเรียกหา มือหนาจับศีรษะของเจ้าหมูตอนพร้อมกับขว้างมันออกห่างจากสาวน้อย
“เธอเป็นอะไรรหรือเปล่า”สาวน้อยซ่ายหน้าใบนั้นหวานนั้นก็เปื้อนไปด้วยน้ำตา ก่อนจะโผล่กอดเขา
“หนูนึกว่าคุณจะไม่มาสะแล้ว”ซาสึเกะลูบหัวปลอบขวัญคนตัวเล็ก
“เธอไม่เป็นไรแล้วนะหลับตานะ เอามือปิดหูไว้ทำได้ใช่ไหม ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรก็ห้ามดูเด็ดขาด เข้าใจฉันไหม”สาวน้อยพยักหน้าไม่เข้าเธอก็ต้องเข้าใจ เธอเอามือปิดหูทันทีพร้อมกับหลับตาเมื่อเธอทำตามในสิ่งที่เขาบอกซาสึเกะผละออกจากเธอก่อนที่เขาจะหันมาเผชิญหน้ากับตัวประหลาดซึ่งตอนนี้เรียกพวกมาแค่สามตัว
“พวกแกกล้ามากนะที่ทำให้คนของฉันเป็นแผล”พูดพร้อมกับดาวตาสีนิลแปลี่ยนเป็นสีโลหิตน่ากลัวพร้อมกับมีเคี้ยวงอกออกมา
“เหอะท่านคงดูถูกเราเกินไปแล้วละท่านซาสึเกะ เด็กนั้นคงจะเป็นเด็กจากโศก..อ๊าก”จากที่จะพูดให้อีกฝ่ายเจ็บซ้ำน้ำใจกลับเป็นตัวของเขาเองที่ต้องเป็นฝ่ายบาดเจ็บซาสึเกะสอดมือทะลวงหน้าอกก่อนจะบีบมันให้แลกคามือทั้งๆที่อีกฝ่ายตายตั้งแต่เขาทะลวงอกแล้ว
“เรื่องอดีตอย่าได้พูดถึงเพราะฉันไม่สน แล้วใครละที่เป็นหัวหน้าหืม”พูดพร้อมกับเลียริมฝีปากของตัวเองถ้าเป็นเวลาปกติเขานะเท่ห์ระเบิดแต่ถ้าเดี่ยวนี้เขากับไม่ต่างอะไรจากปีศาจเท่าไรหนักส่วนสองตัวที่เห็นอย่างนั้นก็เตรียมท่าจะหนีเมื่อซาสึเกะเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งได้ใจกลายเป็นฝ่ายเขาบ้างที่ยิ้มเหี้ยม
“จะไปไหนเหรอไหนว่าเก่งนักไม่ใช่หรือไง”เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็มาอยู่ข้างหลังของเจ้าหมูหน้าตาน่าเกียจซาสึเกะจับหัวมันไว้ก่อนจะดึงมันออกมาทั้งอย่างนั้น
“ขะ..ขออ๊ากกกก”ปีศาจตนนี้ไม่มีสิทธ์แม้แต่จะร้องขอชีวิตตอนนี้เขาโกธรจัดมากส่วนอีกตนเมื่อเห็นซาตานที่กำลังพิโรธถึงกับน้ำตาร่วงเขารู้ต่อให้หนีไปไหนก็ไม่หนีไม่พ้นผู้ชายที่ถูกขนาดนามว่า เทพบุรุษแห่งซาตานไม่ได้ ซาสึเกะโยนหัวเจ้าหมูที่ถูกเขาฆ่าให้กับปีศาจหมูที่ตัวสั่นระริก
“ขะ..ขอร้องเถอะท่านซาสึเกะปล่อยข้าไปเถอะ มีคนจ้างข้ามา”คำพูดของปีศาจตนนั้นมันทำให้ซาสึเกะต้องการคำตอบมากๆเขารีบเข้าไปประชิดตัวก่อนจะบีบคอ ซาสึเกะยกร่างกายของมันที่ดูหนักกว่าเขาเป็นเท่าตัวลอยจากพื้นด้วยท่าทีสบายๆ
“มันเป็นใคร”
“อะ...เอ่อ”คำอ้ำๆอึ้งๆมันทำให้เขารำคาญก่อนที่ซาสึเกะจะเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก
“ฉันถามว่ามันเป็นใคร”กดเสียงต่ำจนทำให้บรรยากาศรอบข้างเยือกเย็นปานน้ำแข็งมันทำให้ชะเลยถึงกับบตัวสั่นเหมือนอยู่ในแท่งประหาร
“โอจิมารุ”คำ คำนั้นมันทำให้เขาหัวเสียไอ้บ้านั้น มันรนหาที่ตายสะแล้วอยากตายหนักก็บอก
“ข้าบอกแล้วท่านซาสึเกะท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ ข้าขอโทษ”คำขอร้องของปีศาจมันทำให้ซาสึเกะค่อยๆคลายแรงบีบก่อนที่ปีศาจตัวนั้นจะถอยหายใจโล่งๆ
“ได้ฉันจะปล่อยแต่ไม่ครบ 32 นะ”พูดจบซาสึเกะก็ควักลูกตาของปีศาจออกไปข้างหนึ่งก่อนจะดึงแขนออกข้างหนึ่งขาออกข้างหนึ่งแล้วปล่อยให้เจ้าปีศาจนั้นนอนอยู่ตรงนั้น
“อ๊ากกกกก”
“ขอให้กลับไปที่ปรภพแห่งปีศาจได้นะ”
เด็กๆควรใช้วิจราณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ขอโทษที่อัพช้านะฮับผมผิดไปแล้วต่อไปจะเร่งเวลาให้เร็วจนสุดความสามารถ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของผมนะฮับ
ความคิดเห็น