{FIC:NARUTO} รักของฉันจะเป็นอย่างไร

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่:5 พลังบางอย่าง

แสงแดดจากยามเช้าได้รอดผ่านผ้าม่านสีขาวบริสุทธิ์ก่อนจะปะทะกับร่างกายกำยำของเด็กหนุ่มและแสงแดดยามเช้ามันช่างเกาะกวนใจคนที่ทำบทลงโทษที่แสนหวานมาทั้งคืนเสียจริง เด็กหนุ่มพลิกร่างกายหันมาทางคนที่เขาได้เชยชมด้วยเมื่อคืนก่อนจะเอามือควานหาเธอเมื่อพบเขาก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากร่างกายที่บอกบางมากกว่าปกติซาสึเกะยันกายลุกก่อนจะเขย่าตัวเธอ

“ซากุระเธอเป็นอะไรทำไมตัวร้อนขนาดนี้”ซาสึเกะร้อนรนเมื่อคืนเขาคงทำรุนแรงกับเธอเกินไปมันเลยทำให้เธอไม่สบายเขาอยากตีตัวเองนัก

“ซากุระ ซากุระ เธอได้ยินฉันไหมซากุระ”ร่างเล็กลืมตาไม่ขึ้นเธอได้แต่หอบหายใจถี่ๆเหงื่อยไหลตามใบหน้าสวยและไอร้อนในร่างกายเธอก็เพิ่มขึ้นอีก นั้นยิ่งทำให้ซาสึเกะรนราน ก่อนจะไปหยิบเสื้อคุมมาใส่ เมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเธอก็หล่นทำให้เขาเห็นสิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืน

“บัดซบเอย ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้นะซาสึเกะ”ซาสึเกะพูดในความโง่ของตัวเองถ้าเขาเอาเธอออกไปในสภาพนี้นะรับรองเขาจะเอาลูกตาพวกลูกน้องเขาออกให้หมด ก่อนที่เขาจะวางเธอไว้ที่นอนแล้วจัดการหาเสื้อผ้าให้เธอใส่อย่างมิดชิด เพราะความรีบร้อนทำให้เขาใส่ผิดใส่ถูกเมื่อใส่เสร็จแล้วเขาก็อุ้มเธอแล้วรีบพาเธอไปหาหมอทันที

“นี้ทำไมต้องถอดเสื้อด้วยห๊ะ”เสียงของซาสึเกะพูดด้วยความโกธรผสมหึงหวงเมื่อเห็นหมอจะถอนเสื้อเพื่อตรวจร่างกายของร่างเล็กที่นอนไม่ได้สติ แม้คนที่รักษาจะเป็นหมอผู้หญิงก็ตามแต่ยังไงสมัยนี้มันไว้ใจได้ที่ไหน ผู้หญิงอยู่กินด้วยกันก็มีเยอะถมไป

“นี้ไอ้เกะแกออกมานี้เลยนะ  ส่วนคุณหมอตรวจร่างกายให้ดีนะครับ”นารูโตะลากเพื่อนตัวดีออกมาโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของมันแม้แต่น้อย คนอะไรโตจนควายจะตามไม่ทันแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอีก ก่อนจะมาโรงพยาบาลก็พูดว่าแต่จะเอาหมอผู้หญิงพอได้สมใจอยากก็ตินั้นตินี้ ห้ามนั้นห้ามนี้ จนคุณหมอทำตัวไม่ถูก นี้ขนาดคุณหมอห้ามมันให้เข้าไปยังหน้าด้านพยายามที่จะเข้าไปอีกเขาแล้วจนปัญญากับเพื่อนตัวดีแล้ว

“มึงจะเอากูออกมาทำไมว่ะ”ซาสึเกะพูดเมื่อนารูโตะปล่อยเขาให้เป็นอิสระ ก่อนที่เขาจะนั่งลงเพื่อสงบสติที่กำลังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ถ้ากูไม่เอามึงออกมา ปานนี้คุณซากุระจะได้รักษาไหม?”ซาสึเกะไม่พูดเพียงแค่นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเอง  ก่อนที่คุณหมอจะเดินออกมาซาสึเกะรีบเข้าไปหาทันที

“เออซากุระเป็นยังไงครับหมอ”

 “คนไข้ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ เธอแค่เพลียและก็มีไข้เล็กน้อยนะค่ะเหลือแค่ไปรับยาแล้วก็กลับบ้านเลยค่ะ”เมื่อฟังจบซาสึเกะก็พุงตัวไปหาเด็กสาวผมสีชมพูที่นอนอยู่ห้องคนไข้ พอเขาเปิดออกไปก็เห็นคนที่น่าจะหลับ ก็ฟื้นคืนสติเธอนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างดวงตาสีมรกตเหม่อลอยใบหน้าเธอซีดเผือก ตามส่วนต่างๆของร่างกายของเธอยังมีรอยสีแดงใหญ่ๆที่เขาตีตราเป็นเจ้าของเมื่อคืนนี้ ซาสึเกะเดินเข้าไปช้าๆเพื่อไม่ให้เธอทันสังเกตก่อนจะเดินเข้าไปกอดข้างหลังเธอเขาสูบดมกลิ่นหอมที่ผมสีดอกซากุระ เหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความหลงใหลเพียงแค่ได้กลิ่นพฤษาจากตัวเธอเขาก็มีความสุขแม้เธอยังขัดขืนเขาอยู่ก็ตามก่อนที่เธอจะหยุดดื้นเอาดื้อๆ ซาสึเกะก้มมองคนตัวเล็กที่เผลอหลับไป

“ทั้งที่รู้ว่าไม่มีแรงจะขัดขืนแต่ก็ยังฟืนตัวเอง”ซาสึเกะอุ้มคนตัวเล็กออกมาก่อนจะพบไอ้เพื่อนรักที่มองเขาด้วยความสงสัย

“อย่าบอกนะว่าแกจะพาคุณซากุระกลับแล้ว”

“อืม ฉันจะพาเธอกลับแกไปรับยาและอย่าลืมจ่ายค่ายาละ”เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกมาไม่ฟังเสียงโวยวายของเพื่อนตัวดีของเขาเลย

คารินกระวนกระวายเธอไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรร่างที่ผอมเพียวอยู่แล้วก็ยิ่งผอมเข้าไปอีกให้ตายสิทำไมเธอถึงไม่เคยทำอะไรดีๆได้เลยรักษาอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง และสิ่งสำคัญของเธอก็ยังมาหายไปอีก ทำไมน้องสาวของเธอต้องเจอชะตากรรมแบบนั้นด้วยนะ เธอได้แต่ภาวนาให้น้องสาวเธอปลอดภัยจากซาตานตนนั้นด้วยเถอะ

ร่างสูงมองร่างเล็กที่เขาตกหลุดรักตั้งแต่แรกพบและยังจะรู้ความจริงที่เธอทำอาชีพนี้เพื่อเลี้ยงน้องสาวของเธอ นั้นยิ่งทำให้เขาหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้นก่อนที่ร่างกายของเขาจะย่างกายเข้าไปหาเธอ

“กินอะไรหน่อยไหม”คารินเงยหน้าขึ้นมามองว่าใครก่อนที่เธอจะส่ายหัว

“ไม่หรอกค่ะ”ซุยเงสึนั่งลงข้างๆเธอก่อนจะจับหัวเธอมาซบที่แผ่นอกของเขา คารินดันแผ่นอกออกแต่เขาก็ยังกดหัวเธอให้แนบชิดขึ้นอีก เธอต้องยอมก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลบนแผ่นอกของเขา

“ฉันเป็นห่วงซากุระ ฮึกช่วยน้องฉันได้ไหมค่ะ ขอร้องละ”เสียงที่พูดออกมาด้วยความทุกข์ทรมาน เธอเป็นห่วงน้องสาวของเธอจริงๆเธอยอมแลกอะไรก็ได้ขอเพียงให้น้องสาวเธอรอดจากซาสึเกะเธอรู้แล้วว่าซาสึเกะต้องการน้องสาวเธอจริงๆแต่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ เธอไม่คิดว่าคนอย่างอุจิวะ ซาสึเกะ จะกล้าพาน้องสาวเธออกไปอย่างนี้เธอไม่คิดจริงๆ เธอจึงให้น้องสาวเธออยู่บ้านคนเดี่ยวให้ตายสิทำไมเธอถึงไม่รอบครอบกว่านี้

“อิทาจิฝากมาบอกว่า เขาเสียใจแต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าซาสึเกะพาซากุระไปไว้ไหน”คารินแทบใจสลายเมื่อได้ยินประโยคนั้นเธอกอดซุยเงสึเข้าไปอีก

เขาเพียงแค่กอดปลอบเธอ เขาดีใจที่ได้เป็นที่พักพิงให้เธอยามที่เธอไม่เหลือใคร ที่จริงเขาว่าจะขอเธอแต่งงานหลังจากซื้อตัวเธอมาอาทิตย์ที่แล้ว แต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เขาก็รู้ดีว่าไม่ควรขอเธอ ถ้าได้ตัวน้องสาวเธอมาเมื่อไรเขาจะขอคารินแต่งงานตอนนั้น

มือหนาบรรจงเช็ดตัวให้ร่างเล็กที่นอนหลับสบายอย่างอ่อนโยน ทั้งที่เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนซาสึเกะมองริมฝีปากเรียวบางที่เขาเคยสัมผัสมานักต่อนักจนเขานับไม่ไหว ซาสึเกะก้มลงปะทับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละออกแล้วเอาผ้าห่มให้เธอ ก่อนที่เขาจะย้ายร่างกายให้มานอนข้างเธอพร้อมกับโอบกอดเธอให้ความอบอุ่นกับเธอ ก่อนที่จะมีเสียงประตูดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก

นั้นทำให้เขาต้องจำใจลุกออกจากร่างเล็กที่เขาอยากนอนกอดอยู่ ซาสึเกะเปิดประตูออกก่อนจะเผยให้เห็นหญิงสาวร่างเล็กผมสีดำดวงตาสีน้ำเงินมองมาทางเขาด้วยความหลงใหลก่อนจะกระโจนเข้ากอดเขานั้นทำให้ซาสึเกะเผลอถอยหลัง

“คิดถึงซาสึเกะคุงที่สุดเลย”เธอพูดก่อนจะหอมแก้มสีขาวนุ่มของเขาทั้งสองข้างพร้อมกับกอดรัดเขาแน่นนั้นทำให้ซาสึเกะรู้สึกรำคาญก่อนจะดันร่างเธอให้ออกไป

“เธอมาที่นี้ทำไมเมย่า ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามเข้ามาที่นี้”เขาพูดเสียงเข้มพร้อมกับทำสายตาตำหนิ แต่มีหรอว่าเธอจะสนเธอยังหอมแก้มซาสึเกะอยู่ก่อนจะซบบนแผ่นอกของเขาอีก

“ก็เมย่าคิดถึงซาสึเกะคุงไงค่ะ เพราะช่วงนี้ซาสึเกะคุงไม่มาหาเมย่าเลย”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ว่าง เธอทำไมไม่หัดเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างห๊ะ”เขาพูดก่อนจะผลักเธอออกไปให้ตายเถอะทำไมผู้หญิงพวกนี้ไม่เคยเข้าใจอะไรๆง่ายเลยแถมยังทำตัวน่ารำคาญอีก

“หรือว่าซาสึเกะคุงซ่อนใครไว้ในนี้หรอค่ะ”เธอพูดก่อนจะย่างกายเข้ามาในห้องเขาก่อนจะเห็นเด็กสาวผมสีชมพูใบหน้าของเธอนั้นสวยไร้ที่ติ และเธอก็ยอมรับว่าใบหน้าของเธอในยามหลับนั้นเหมือนเจ้าหญิงนิทราเสียจริงแต่เธอไม่มีเวลามาสนใจเด็กสาวคนนี้หรอกในเมื่อเด็กคนนี้จะแย่งคนที่เธอรักไปจากเธอ

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเมย่าก็ดึงผ้าห่มออกก่อนจะกระชากแม่สาวร่างเล็กขึ้นมาตบสองครั้งพร้อมกับดึงหัวเธอให้ขึ้นมาสบตาซากุระที่รู้สึกตัวเธอเห็นหญิงสาวที่ดวงตามีแต่ความขยะแขยงรังเกียจมาให้เธอ

“เธอนี้มันหน้าไม่อายจริงๆที่เข้ามาห้องผู้ชาย หน้าด้าน”พูดจบก็ตบเข้าไปอีกครั้งก่อนจะดึงเธอลงมาจากที่นอน

เพียะ

 ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบมีแต่เสียงหายใจของคนทั้งสามคน ร่างของหญิงสาวที่นอนตรงพื้นก่อนจะพยุงร่างตัวเองให้นั่งพร้อมกับมองเด็กหนุ่มที่แย่งเด็กสาวผมสีชมพูไว้ในอ้อมกอดก่อนจะตบเธอ พร้อมกับมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกนั้นทำให้เธอกลัว

“เธอออกไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะฆ่าเธอให้ตายไปกับมือ”ซาสึเกะพยายามระงับความโกธรที่กำลังพุงพล่าม

 “แต่ซาสึเกะคุง”

 “ออกไป!!! และอย่าเสนอหน้าเข้ามาให้ฉันเห็นอีก”เขาพูดโดยไม่สนว่าผู้หญิงคนนั้นจะอายุมากกว่าเขา ก่อนที่เธอจะย้ายร่างกายเธอออกไป  เมื่อหญิงสาวออกไปแล้วเขาก็หันมองเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอด ตัวเธอสั่นด้วยความกลัวก่อนที่เขาจะผละเธอออกละอุ้มเธอเพราะความกลัวของเธอที่ยังมีมากนั้นทำให้เธอเอามือคล้องคอเขาแล้วเอาหน้าซบลงที่แผ่นอก ซาสึเกะวางร่างเล็กไว้ที่เตียงนอนกก่อนจะตามด้วยร่างกายของเขาพร้อมกับโอบกอดเธอ

“ฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ขอโทษนะ”ซากุระมองเงยหน้าขึ้นมามองเขาก่อนที่ซาสึเกะจะหอมพวงแก้มอย่างอ่อนโยนเหมือนจะเป็นยารักษาใบรอยตบที่แก้มของเธอ เหมือนยาวิเศษณ์รอยตบที่อยู่บนใบหน้าหวานค่อยๆเลือนหายก่อนจะไม่เหลือรอยตบ  ซากุระซุกหน้าไปที่อกของเขา ก่อนจะหลับตาลง ให้ตายสิเธอใจอ่อนอีกแล้วหรอทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมีอิทธิพลกับหัวใจเธอจังเลย ขอโทษด้วยนะซาอิที่เผลอมีใจให้กับคนอื่นนอกจากนายอีกแล้ว

ร่างหญิงสาวผมสีชมพูย่างกายเข้ามาในกรมตำรวจใหญ่ เธอตกเป็นเป้าสายตาทุกคนเพราะสีผมที่หวานสวยนั้นก่อนที่เธอจะนั่งลงตรงข้ามกับตำรวจหนุ่ม และยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับตำรวจหนุ่ม

 “ช่วยหาตัวเด็กคนนี้ให้หน่อยค่ะ”นายดาบมองเธอก่อนจะเปิดซองสีน้ำตาลเผยให้เห็นเด็กสาวผมสีแดงสดกับดวงตาสีเดียวกันกับผม

“และเด็กผู้หญิงที่ผมสีดอกซากุระกับตาสีเขียวมรกต”

_____________________________________________________________________________________________

รู้สึกว่าเฮียเกะจะโหดเนอะ ซุยสู้ๆนะลูกรีบหาจัวหวะเหมาะละ