{FIC:NARUTO} รักของฉันจะเป็นอย่างไร

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4:เพื่อนสนิท

ความเย็นยะเยือกพัดมากระทบกับผิวขาวสวยร่างเล็กที่วิ่งเพื่อหาทางออกจากป่านี้ในใจก็ขอให้เจอกับถนนใหญ่ หรือไม่ก็เจอหมู่บ้านเพื่อที่จะได้หลบหนีซาสึเกะ  ซากุระสะดุดล้มก่อนจะพยุงร่างของตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก

“ปะ..ปล่อยนะ”ซากุระร้องเสียงหลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกตเมื่อเห็นร่างสูงสง่าที่คุ้นตาใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มแต่ตอนนี้ใบหน้าเขาช่างหน้ากลัวไม่มีแม้แต่ความห่วงใยที่เคยส่งมา  ทำไมเธอไม่เคยหนีเขาพ้นสักทีนะซากุระรู้สึกสั่นสะท้ายไปทั้งตัว เมื่อซาสึเกะจับเธอฝาดบ่า

“ปล่อยเดี่ยวนี้นะไอ้บ้าปล่อยฉันลงนะ”ซากุระตะโกนใส่หูเขาพร้อมกับทุบที่แผ่นหลังกว้างของเขา แต่เขากลับไม่สะทกสะท้านไม่เจ็บด้วยซ้ำเพราะความเจ็บมันอยู่ในหัวใจเขามองไม่เห็นความรักที่เธอมีให้เขาเลย ไม่เลยยิ่งคิดภาพเมื่อวันก่อนที่เธอจูบหน้าผากไอ้ผีดิบนั้นมันยิ่งทำให้เขาปวดใจ

“บอกให้ปล่อยไง”คำตอบที่ได้คือเงียบเขาไม่พูดเพียงแค่เดินไปที่บ้านพักของเขา เขาปล่อยให้เธอตะโกนใส่หูเขาทุบตีหลังเขา  ซาสึเกะเดินมาถึงบ้านพักคนใช้ทุกคนถึงกับนิ่งค้างกับการกระทำของเด็กสาว เธอกล้าทำกับซาสึเกะได้ยังไง ไม่มีใครกล้าที่จะตะโกนใส่หูเขาทุบตีเขา ซาสึเกะก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาไม่เคยให้ใครทำกับเขาอย่างนี้และอีกอย่างเขาเกลียดการขัดขืนที่สุด

“คุณซาสึเกะค่ะเดี่ยวฉัน”

“ห้ามยุ่ง!!!”ซาสึเกะพูดเสียงเข้มก่อนที่แม่บ้านคนที่จะช่วยซากุระรีบถอยกลับไปที่เดิม หญิงสาวสูงวัยได้แต่ขอให้แม่สาวน้อยคนนั้นโชดดี ให้ซาสึเกะอ่อนโยนกับเธอให้มากที่สุดเท่าที่ซาสึเกะจะทำได้

“ปล่อยนะไอ้บ้า ฉันบอกให้ปล่อย”เสียงเล็กที่ยังตะโกนใส่หูเขา แต่ซาสึเกะก็ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเขาเอาเท้าเปิดประตูห้องเขาออกก่อนจะปิดมันโดยใช้เท้า ซาสึเกะโยนคนตัวเล็กไปที่เตียงกว้าง  ซากุระลุกขึ้นก่อนจะเดินชนไหล่เขาเพื่อจะเดินออกจากพื้นที่อันตราย ซาสึเกะจับมือเธอไว้ก่อนจะถามออกไปด้วยความโกธร

“เธอจะไปไหนห๊ะ”ซากุระสะดุ้งตัวก่อนจะสะบัดมืออกจากมือเขาแต่มีหรอเขาจะปล่อย

“ฉันจะกลับบ้านปล่อยฉันได้แล้ว” ซาสึเกะแค่นหัวเราะก่อนจะผลักเธอลงไปนอนราบกับที่นอนและตามด้วยร่างของเขา ซากุระพยายามผลักเขาออก

“ฉันก็บอกแล้วไงนี้มันบ้านเธอ เธอต้องอยู่ที่นี้ไม่มีวันที่จะไปไหนนอกจากเธอจะตายไปจากฉัน”

“ไม่ฉันจะออกไปโดยมีชีวิตอยู่ และนี้ก็ไม่ใช่บ้านฉัน”ซากุระตอบโต้ไปด้วยความโกธรเขาไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธอแล้วยังจะมาสั่งเธอหรอไม่มีทาง

“ทำไมอยากกลับไปหาไอ้ผีดิบของเธอหรอขอถามหน่อยเถอะมันมีดีตรงไหนลีลาของมันก็คงไม่เหมือนฉัน ฉันน่าจะเทพกว่ามันนะ”

เพียะ

“อยากถามเหมือนกันว่าคุณไปเอาความคิดชั่วๆมาจากไหน ต่ำ ฉันบอกให้เลยนะว่าคนที่ฉันเลือกจะมาเป็นพ่อของลูก ก็ต้องดีเหมือนเขา”ซาสึเกะมองร่างเล็กที่บังอาจตบหน้าเขาด้วยอารมณ์โกธรจัด

“ฉันจะทำลายความฝันเธอเอง  ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าฉันได้เป็นพ่อของลูกเธอ เธอจะเจ็บใจจนตายไหม ”ซาสึเกะพูดก่อนจะกระแทกริมฝีปากปะกบจูบเธอที่เต็มไปด้วยอามรณ์โทสะ มือหนาที่ว่างสองข้างก็ฉีกกระฉากเสื้อผ้าของเธอแบบไม่ใยดี ถ้าทำดีๆด้วยไม่เอาก็คงต้องใช้ไม้นี้แล้ว

“อย่านะ..หยุดกริ๊ดด”เสียงร้องของเธอมันไม่ได้ใส่หูเขาเลยซาสึเกะขบกัดต้นคอขาวๆให้เป็นรอยแดงๆ  ซากุระพยายามดันหน้าเขาออกทั้งทุบทั้งตี ทำทุกวิธีทาง เขาก็ไม่ขยับไปไหนเลย

“ไม่หยุดนะ”ซาสึเกะกระชากบราออกก่อนจะเผยให้เห็นสิ่งที่ซุกซ้อนอยู่ข้างในนั้น  สิ่งนั้นไม่เคยผ่านมือใครมาก่อนมันทำให้เขาแทบคลั่งเขาหยอกล้อกับมันซึ่งทำให้คนใต้ร่างแทบไม่มีแรง

“อ่าส์...อย่า..ไม่นะ”

ร่างสูงที่นั่งอยู่รถเข็นพลางมองออกไปหน้าโรงพยายามบาลเขารอผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นสัญญากับเขาว่าเธอจะมาหาเขา จะมาเล่นกับเขา จะเอาอาหารมาให้เขาซิมว่าอร่อยไหม ทุกวันเธอจะมาพร้อมรอยยิ้ม และอาหารติดมือ แต่วันนี้เขาไม่เห็นแม้แต่สีผมสีดอกซากุระที่เขาชื่นชอบมันอยู่ทุกวัน  ซาอิกอดหมวกไหมพรมที่เธอถักมันให้เขา เขายังจำใบหน้าที่อ่อนโยนกับแววตาสีมรกตที่ตั้งใจทำให้เขาเป็นอย่างดี

ร่างเล็กเพียวบางมองเด็กหนุ่มที่นั่งรอคนรักด้วยแววตาที่เจ็บปวด เธออิจฉาซากุระ ที่ได้รับความรักจากผู้ชายที่เธอมอบหัวใจให้ เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน แต่เธอจะทำอะไรได้?  เธอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพวกเขาด้วยซ้ำอย่างมากก็เป็นได้แค่เพื่อนที่ให้คำปรึกษา เธอไม่อยากเข้าไปแทรกแซงความรักที่งอกงามของทั้งสอง เมื่อพวกเขารักกันเธอควรจะถอยใช่ เธอควรจะถอย แม้เธอจะเดินมาไกลแล้วก็ตาม ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ เธอไม่อยากคิดอีกแล้ว

“ซาอินายมานั่งทำอะไรตรงนี้”เด็กหนุ่มละสายตาจากหน้าโรงพยาบาลก่อนจะมองใบหน้าหวานสวยของเพื่อนสนิท

“ผมมารอคุณซากุระนะครับ”

“หรอ เดี่ยวฉันนั่งรอเป็นเพื่อน”อิโนะพูดก่อนจะนั่งเก้าอี้ข้างๆเขา

“ว่าแต่คุณอิโนะไม่เบื่อหรอครับที่มานั่งเฝ้าผมแบบนี้”

“ฉันเบื่อจะตายที่มานั่งเฝ้านายแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อ จ้างให้ฉันก็ไม่มา” เธออยากตีปากตัวเองสักพันครั้งพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไงทำไมกันนะ ถึงไม่พูดออกไปตามที่ใจต้องการ

“หรอครับ  ผมขอโทษนะ”อิโนะมองคนที่ทำหน้าสำนึกผิดอย่าปวดใจก่อนะตบเข้าที่ไหล่เขา

“ฉันแค่พูดเล่นน่า”แล้วทั้งสองก็คุยกันอย่างสนุก อิโนะมองรอยยิ้มที่แกล้งยิ้มออกมาตลอดแต่ตอนนี้เธอไม่เห็นเขาแกล้งยิ้มเลย มันเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากจิตใจ แค่นี้เธอก็มีความสุขแล้วถึงไม่ได้ยืนตรงจุดนั้นก็เถอะ

ค่ำคืนแห่งราคะก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่ในสมองของเธอมันช้ามากกว่า เธอสูญเสียสิ่งสำคัญให้กับผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นปีศาจ ปีศาจที่ทำลายชีวิตเธอให้ย่อยยับไปกับมือ  ซากุระเอามือโอบกอดตัวเองก่อนจะมองสภาพห้อง  เสื้อผ้าเธอแทบไม่เหลือชิ้นดีโดยฉีกกระชากเหมือนผ้าที่โดยกรรไกรตัด บวกกับกลิ่นคาวเลือดที่เหมือนตอกย้ำว่าเธอเสียอะไรไป  ซากุระไม่อยากหันหลังมองร่างสูงที่นอนอยู่ข้างกาย น้ำตาของเธอยังไหลๆเหมือนสายน้ำ  พร้อมกับเสียงสะอื้น ก่อนเธอจะสะดุ้งเมื่อเขาพลิกร่างกายของเขามาทางเธอแล้วแขนของเขาก่อนกอดเข้าที่เอวเธอลืมหายใจไปชั่วขณะ

ซากุระนอนขดตัวด้วยความกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาทำร้ายเธออีก ซากุระพยายามเอามือของเขาออกจากตัวเธอให้อ่อนแรงที่สุด ซาสึเกะที่แกล้งหลับมองคนตัวเล็กที่พยายามเอาแขนเขาออกอย่างอ่อนแรง เขามองภาพนั้นด้วยความโกธรแค่จับนิดจับหน่อยก็ทำเป็นรังเกลียด

“ฉันน่าขยะแขยงนักใช่ไหม?”ซากุระแข็งทื่อเธอไม่กล้าแม้จะตอบคำถามเขา นั้นยิ่งทำให้ซาสึเกะคิดว่าเธอคงจะขยะแขยงเขาจนไม่กล้าพูดออกมาซาสึเกะคำรามในลำคอ ก่อนที่เขาจะกระชากเธอให้หันหน้ามาเผชิญกับเขา

“บอกฉันมาสิซากุระเธอเกลียดฉันใช่ไหม เธอขยะแขยงฉันใช่ไหม”ซาสึเกะพูดมาอย่างเหลืออดเมื่อสาวร่างเล็กไม่แม้จะสบตาเขาเลย การกระทำนั้นยิ่งให้เขาโกธรจัดก่อนที่เขาจะกระชากเธอเข้ามาระดมจูบ แล้วมือที่ว่างก็ทำหน้าที่ของมันต่อ

“ไม่..ยะ..อย่า.พะ..พอแล้วอ่าส์”ซากุระครางในลำคอเมื่อเขาสอดแทรกมันเข้าไปในเนื้อของเธอ ซาสึเกะยิ้มก่อนจะก้มกระซิบที่ใบหูของเธอ

“ถึงเธอจะเกลียดฉันยังไงเธอก็เป็นเมียฉันแล้ว แล้วจำไว้ว่าฉันจะต่อให้มันยาวกว่านี้”เมื่อพูดจบค่ำคืนแห่งเสียงกรีดร้องก็กลับมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่ามันจะไม่จบง่ายๆ