คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : {Chapter3}
ภายในงานปฐมนิเทศที่มีนักเรียนมากมายพุ่งพร่าจนหน้าเวียนหัวบางคนก็ดีอกดีใจที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อน บางคนก็เสียใจที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อน บางคนก็โมโหที่ต้องอยู่กับคนที่ตัวเองเกลียด แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นสะเท่าไรตอนนี้เธอกำลังรอใครบางคนมาแสดงความยินดีกับเธอซากุระมองหน้าประตูทางเข้าหอประชุมเพื่อว่าคนที่เป็นคนสำคัญคนเดียวของเธอจะมา
“นี้ซากุระเดี่ยวคุณซาสึเกะก็มานะ อย่างไงวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของเธอนะยังไงเขาก็ต้องมาละ”อิโนะพูดพร้อมกับวางมือไว้บนไหล่เพื่อน
“อืม แต่มันช้าเกินไปนะอิโนะ ขนาดครอบครัวของเธอที่ว่ามาช้าก็ยังมาก่อนซาสึเกะอีก”
“สงสัยเขาก็คงติดธุระนั้นละ เธอก็รู้นิว่างานเขาเยอะจะตายไป”
“อืม”
“ขอถามเธอหน่อยนะซากุระ นอกจากคุณซาสึเกะเธอไม่มีญาติที่ไหนเลยเหรอ”คำพูดนั้นทำให้เธอฉุดคิดขึ้นมาได้ เธอไม่เคยถามซาสึเกะเลยนิว่ามีญาติที่ไหน
“ก็ไม่รู้สิ ซาสึเกะไม่เคยพูดอะไรที่เกี่ยวกับครอบครัวให้ฉันฟังเลย แม้แต่พ่อแม่ฉันก็ไม่เคยถามเขา”พูดพร้อมกับทำหน้าเศร้าก่อนที่ทั้งสองจะพูดกันมากกว่านี้สายตามรกตก็ไปปะทะกับคนที่ใส่เสื้อสูทสีดำที่กำลังมองหาใครสักคนก่อนที่ซากุระจะหันไปบอกเพื่อนสนิทที่อยู่ข้างๆ
“เดี่ยวฉันไปก่อนนะอิโนะ”
เมื่อขอตัวออกมาแล้วซากุระก็วิ่งตรงไปหาชายใส่เสื้อสูทสีดำที่ถือตุ๊กตาแมวสีฟ้าที่ไม่เข้ากับเขาเอาสะเลยเดินไปทั่วงานเพื่อหาเด็กสาวที่เขาสัญญาว่าจะกลับจากลอนดอนมาให้ทันกำหนดวันที่เธอจะปฐมนิเทศเข้ามอปลายปีหนึ่งได้
“ซาสึเกะ หนูนึกว่าคุณจะไม่มาสะแล้ว”พูดพร้อมกับกระโดดกอดเขาโดยไม่สนภาพลักษณ์หรือตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เขาหอบมาให้
“ฉันต้องมาสิก็วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอนิ”ซาสึเกะกอดเธอตอบก่อนจะดันตัวเธอออกพร้อมกับมองเครื่องแบบมอปลายของเธอ ก่อนจะเอามือขยี้หัวสีชมพูพร้อมกับเอาตุ๊กตาให้
“ขอบคุณนะซาสึเกะ หนูจะเก็บมันไว้อย่างดีเลย”พูดพร้อมกับยิ้มก่อนจะโผล่กอดเขาอีกที
“ซาสึเกะรู้ไหมว่าหนูคิดถึงคุณมากแค่ไหน”
“ฉันรู้ ว่าแต่เธอโตขึ้นมากเลยนะเนี้ยหลังจากไม่ได้ใสชุดมอต้น”คำชมที่ดูจะทะแหม่งๆมันทำให้เธอผละเขาออก
“ว่าหนูแก่เหรอ”
“ก็เปล่า”พูดพร้อมกับทำหน้าตาย นั้นทำให้เธออดหมั้นไส้เขาไม่ได้
“เชอะ..ซาสึเกะก็เป็นแบบนี้ละ”
“งานจบแล้วเหรอ”ซาสึเกะพูดขึ้นเมื่อสังเกตได้ว่าคนเริ่มเบาบางมาก
“ก็ประมาณนั้นละค่ะ”
“ขอโทษด้วยะที่ฉันมาช้า”คำพูดที่ดูสำนึกผิดกับสีหน้าที่ออกแววสลดน้อยๆนั้นทำให้เธออดสงสารไม่ได้ ซากุระกุมมือเขาไว้ก่อนจะยิ้มให้เขา
“ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงซาสึเกะก็มาแล้วนิแถมอีกอย่างซาสึเกะก็ยุ่งๆด้วยหนูไม่ว่าหรอก”ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มทำให้เขาเริ่มสบายใจก่อนจะเอามือวางบนหัวสีชมพูของเธอพร้อมกับออกแรงโยกไปมา
“โอ๊ย!!..ซาสึเกะหนูวินหัวนะ”ซากุระพูดพร้อมกับจับมือเขาที่กุมหัวของเธอออก
“งั้นฉันจะซื้อของไปเลี้ยงที่บ้านเพื่อเป็นการไท่โทษก็แล้วกัน”ซาสึเกะพูดพร้อมกับยื่นแขนไปให้เธอ
“ค่ะ”ซากุระกอดแขนนั้นไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากที่นั้น
.
.
“ว๊าวซาสึเกะทำอาหารเก่งจังเลยค่ะ”ซากุระเอ่ยชมพ่อครัวคนเก่งที่ทำอาหารที่เธอชอบวาง
เรียงรายอยู่ที่โต๊ะมากมาย
“กินสิ”
“ค่ะ ทานแล้วนะค่ะ”ซากุระพนมมือก่อนจะลงมือทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมามองซาสึเกะก่อนจะมีภาพครอบครัวของอิโนะทับภาพนั้น ครอบครัวของเพื่อนสนิทของเธอที่มีพ่อแม่ พี่ชาย พี่สาว ป้า น้า อา ก่อนจะเกิดคำถามมากมายผุดขึ้นมาภายใจจิตใจ ทำไมเธอถึงมีแต่ซาสึเกะละ พ่อ แม่ อยู่ไหน?แล้วซาสึเกะเป็นอะไรกับเธอ? ถ้าเป็นพ่อเขาก็น่าพูดถึงเรื่องแม่ให้ฟัง ถ้าเป็นพี่เขาก็น่าพูดถึงเรื่องพ่อแม่ให้เธอฟัง แล้วถ้าเป็นญาติเขาก็น่าจะพูดเรื่องครอบครัวให้เธอฟังบ้าง
“ซาสึเกะ หนูขอถามอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ว่ามาสิ”เมื่อได้ยินแบบนั้น แทนที่เธอจะรีบๆถามมันออกไปแต่มันกลับทำให้เธออึดอัดใจยังไงก็ไม่รู้ซากุระมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาก่อนจะตัดสินใจถามออกไป
“พ่อแม่หนูเป็นใครเหรอค่ะ”เมื่อเจอคำถามนั้นอาหารที่เคยถูกปากที่ก็ขมเคลื่อนทันทีซาสึเกะวางซ้อนไว้ก่อนจะมองเธอ
“ไม่รู้...แล้วก็อย่าถามเรื่องนี้อีก”คำสั่งห้ามพร้อมกับคนที่ตอบคำถามลุกขึ้นหนีเธอเพื่อปิดประตูไม่ให้เธอถามอะไรเกี่ยวกับครอบครัวเธออีก
ซากุระก้มหน้างุดเมื่อรู้ตัวว่าถามอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้นออกไปวันนี้น่าจะเป็นวันดีสำหรับเธอ แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมเธอถึงถามเรื่องพ่อแม่ไม่ได้ มันมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าหรือพ่อแม่ทิ้งเธอไว้ในถังขยะเหรอ ซาสึเกะก็เลยไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้เพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจ
ต้องเป็นแบบนั้นแน่นๆ แม้จะรู้ว่าข้อที่เธอสันนิฐานของเธออาจไม่เป็นจริง แต่มันก็ยังดีกว่าคิดในแง่ลบที่ทำให้เธออาจเจ็บซ้ำน้ำใจ ยังไงซาสึเกะก็เลี้ยงเธอมานะ เขามีพระคุณกับเธอมันคงไม่มีอะไรหรอกมันอาจจะเป็นแบบที่เธอคิดก็ได้
เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็ควรไปขอโทษเขาใช่ สาวน้อยรีบลุกออกจากเก้าอี้ที่มีอาหารวางอยู่
เรียงรายเพื่อไปง้อเขา ซากุระเดินขึ้นมาบนดาดฟ้าเธอเดาถูกเพราะซาสึเกะชอบมาอยู่นี้ตอนที่ต้องคิดอะไรหนักๆ
“ซาสึเกะหนู...”
“ฉันขออยู่คนเดียวแปบได้ไหม”ซาสึเกะพูดดักคอเธอ นั้นทำให้คนที่จะมาขอโทษถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินไปหาเขาพร้อมกับกอดเข้าที่หลัง
“ฉันบอกว่า...”
“ซาสึเกะรักหนูไหม”คำพูดขัดของเธอมันทำให้เขาใจเต้นแรง ทำไมเขาถึงใจเต้นแรงละรู้สึกร้อนไปหมดทั้งตัวไม่รู้สิ เดี่ยวมันก็หายไปเอง
“......”
“ซาสึเกะหนูถามว่ารักหนูไหม?”เมื่อถามครั้งแรกเขาไม่ตอบนั้นทำให้เธอต้องย้ำคำถามอีกครั้ง
และการถามย้ำครั้งนี้มันทำให้เธอรู้สึกหวั่นๆอย่างไงไม่รู้
“รัก”
“ถ้ารักหนูก็อย่าโกธรหนู”คำพูดที่ดูเหมือนบังคับมันทำให้เขายิ้มให้กับความคิดของเธอ มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดเวลาเขาโกธรหรือเธอทำอะไรผิดเธอก็จะถามคำถามนี้ซ้ำซากจนกว่าเขาจะตอบว่ารัก แต่ทำไครั้งนี้ร่างกายของเขาถึงได้แปลกไปสงสัยไข้จะกิน
“ฉันไม่ได้โกธรเธอ”ใช่เขาไม่ได้โกธรเธอแต่เขาโกธรตัวเองต่างหากที่ไม่ยอมรับความจริงอะไรทั้งสิ้น
“เหรอค่ะ”คำพูดที่ดูเหมือนไม่เชื่อในสิ่งเขาพูด ทำให้ซาสึเกะถอนหายใจก่อนจะหันหลังกลับแล้วโอบกอดเธอแทน การกระทำที่รวดเร็วมันทำให้เธอตกใจเผลอผลักเขาแต่เหมือนซาสึเกะจะรู้ทันเขายื้อเธอไว้ในอ้อมแขน
“ไม่โกธรก็ไม่โกธรสิ”พูดพร้อมกับลูบหัวของเธอ ซากุระซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวโตที่โอบกอดเธออยู่ นั้นมันจึงทำให้เธอได้สังเกตเขาดีๆ ซาสึเกะไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดตั้งแต่เธอจำความได้ ใบหน้าที่ดูหล่อเหลาก็ยังคงเดิมไม่มีแม้แต่รอยเหี่ยวยลเลยสักรอย แถมผมที่ดูสีนิลนั้นก็ไม่มีผมขาวปนอยู่ทั้งๆที่เขาอายุอานาน่าจะปาไปประมาณสัก 40-50 แล้วมั้ง หรือเขาจะไปอัพหน้าใหม่
“ซาสึเกะ ทำไมซาสึเกะถึงไม่ดูแก่เลย หรือว่าซาสึเกะไปฉีดหน้ามาเหรอ”คำพูดที่สงสัยของเธอมันทำให้เขาอยากเอาไม้แขวนผ้าฟาดก้นเธอสักสองสามให้กับความคิดที่เหลวไหลของเธอ
“ฉันไม่ใช่ของแบบนั้นหรอก ว่าแต่ทำไมเธอถึงขี้สงสัยจังหืม”พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธออีกการกระทำนั้นมันทำให้คนตัวเล็กที่อยู่ในวงแขนเขาหน้าแดงทันที
“ก็ซาสึเกะมีอะไรหลายๆอย่างให้สงสัยนิค่ะ”พูดพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้เขาเช่นกัน เดี่ยวจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
การกระทำของเธอมันทำให้ตัวของเขาใจเต้นแรง ยิ่งได้มองริมฝีปากที่อมชมพูมันยิ่งทำให้เลือดในกายของเขาสูบฉีดได้ดี อยากลองสัมผัสริมฝีปากนั้นสักครั้ง ซาสึเกะซ่ายหัวขับไร่ความคิด
พิเรนทร์ๆนี้ออกไป สงสัยไข้จะกินจริงๆแล้วละก็เป็นสะขนาดนี้เลยนิ ซาสึเกะคลายวงแขนของตัวเองออกแต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะติดใจกับอ้อมแขนใหญ่ของเขาซากุระไม่ยอมออกจากตัวของเขา เป็นตัวเธอบ้างที่กอดเขาไว้
“ซาสึเกะใจเต้นแรงจัง”ซากุระพูดออกไปตามที่ตัวเองจับสัมผัสได้ ใช่เขาใจเต้นแรงกว่าปกติสะอีกหรือเขาจะเป็นโรคหัวใจ เห็นหน้าเด็กอย่างนี้ก็มีโรคคนแก่ด้วยเหรอเนี้ย
“เหรอ สงสัยฉันจะไม่สบาย”
“ว่าแล้ว ซาสึเกะนะแก่แล้วจริงๆด้วยสินะ อย่าหักโหมมากละเดี่ยวก็เป็นอะไรไปอีก ซาสึเกะไปตรวจโรคหัวใจหรือยัง”คำพูดที่ดูเหมือนว่าเขาแก่จนจะเข้าโรงได้มันทำให้เขาแทบอยากจะจับเธอโยนไปโยนมาเพื่อบอกให้เธอรู้ว่าเขายังอยู่กับเธอได้อีกหลายปี
“กริ๊ดดดซาสึเกะปล่อยหนูลงนะ ถ้าหนูตกละก็หนูจะตีซาสึเกะเลยคอยดู”ซากุระพูดขึ้นเมื่อเขายกเธอขึ้นจากพื้นดินเหมือนกับคุณแม่ที่อุ้มชูลูกขึ้นมาดู
“ถ้าตีได้ก็ตีเลย”คำพูดที่ดูท้าทายมันทำให้เธอตะเกียจตะกายลงมาจากมือของเขา ว่าแต่เขาก็แข็งแรงใช่ได้เลยนิ ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยคงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง
“ซาสึเกะใจร้ายปล่อยหนูเลยนะ”พูดพร้อมกับดิ้นโดยไม่กลัวว่าจะตกเลยสักนิด
“ก็ได้ปล่อยก็ได้”เมื่อรับคำเสร็จเขาก็ปล่อยเธอ เมื่อลงถึงพื้นซากุระก็ยื่นมือทั้งสองข้างไปจับแก้เขาก่อนจะออกแรงดึง
“ซาสึเกะไม่ได้ฉีดจริงด้วยสิแล้วซาสึเกะทำอย่างไงเหรอถึงได้หน้าเด็กแบบนี้”เมื่อพิสุทธิ์แล้วว่าเขาไม่ได้ทำอย่างที่เธอคิดเองเออเอง ก็ถามเคล็ดลับของเขาเพื่อที่จะเอามารักษาน้าตัวเองไว้
“ง่ายๆอยู่เฉยๆ”คำพูดนั้นทำให้เธอนิ่งอึ้งก่อนที่เขาจะทิ้งให้เธออยู่กลับคำถามที่ชวนให้งง
“เดี่ยวสิ ซาสึเกะตอบหนูมาก่อน”
ให้ตายสิหยุดนานเกินไปต้องขอประทานโทษด้วยนะขอรับ
ความคิดเห็น